Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 άρχισε να συγκροτείται η κίνηση των ελλήνων μαρξιστών-λενινιστών, μετά τη ρεβιζιονιστική στροφή του ΚΚΣΕ και την πραξικοπηματική «6η πλατιά ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ» (Μάρτης του ’56). Πολλοί αγωνιστές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, κατάφεραν να κρατήσουν ψηλά τις μαρξιστικές-λενινιστικές ιδέες, σε συνθήκες παρανομίας, παλεύοντας ενάντια στο κλίμα μαζικής τρομοκρατίας από τη μεριά του κράτους αλλά και στις οπορτουνιστικές και ρεφορμιστικές απόψεις που κυριάρχησαν στο κομμουνιστικό κίνημα μετά το ’56.
Μέσα στην περίοδο της δικτατορίας συγκροτήθηκε η ΟΜΛΕ (Οργάνωση Μαρξιστών-Λενινιστών Ελλάδας) που κατάφερε να συσπειρώσει χιλιάδες αγωνιστές και να συμβάλλει σημαντικά στην πάλη του λαού μας ενάντια στην αμερικανοστήριχτη χούντα.
Πολλά ήταν τα έντυπα που είχαν εκδοθεί τότε: Το περιοδικό «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ» που κυκλοφορούσε στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Η «ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΣΗΜΑΙΑ» που τυπωνόταν και κυκλοφορούσε παράνομα στην Ελλάδα. Ο «ΛΑΪΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ» που κυκλοφόρησε λίγο πριν τη χούντα, σαν εφημερίδα, στην Ελλάδα και μέσα στη χούντα, παράνομα, σαν περιοδικό (τυπωνόταν στο Παρίσι). Η εφημερίδα «ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ» τυπωνόταν στην Ιταλία και κυκλοφορούσε στην Ελλάδα. Πολλά άλλα εργατικά και σπουδαστικά έντυπα κυκλοφόρησαν την ίδια περίοδο. Οι μαρξιστές-λενινιστές ήταν παρόντες στις μεγάλες στιγμές που έζησε ο λαός μας την περίοδο πριν και κατά της διάρκεια της δικτατορίας.
Η ΟΜΛΕ, πολύ πριν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, είχε αντιληφθεί τις διαθέσεις του ελληνικού λαού και της νεολαίας και έβαλε στόχο να πολεμήσει τις όποιες αντιδραστικές αστικές απόψεις στο φοιτητικό και λαϊκό κίνημα αλλά και να ξεμπροστιάσει τις ρεφορμιστικές αυταπάτες για «εκδημοκρατισμό της χούντας» και για «σταδιακή μετατροπή της σε κοινοβουλευτική δημοκρατία».
Σημαντικό γεγονός ήταν το δημοψήφισμα για το νέο σύνταγμα, τον Ιούλη του 1973. Τη στιγμή που τα ρεφορμιστικά κόμματα δεν είχαν σαφή θέση και έβαζαν το ψευτοδίλημμα στο λαό «ή συνεργασία με τις αντιδικτατορικές δυνάμεις για να πέσει ο Παπαδόπουλος ή θα έχουμε Παπαδόπουλο για δέκα ή είκοσι χρόνια ακόμα», η προκήρυξη της ΟΜΛΕ τον Ιούνη του ’73 έθετε το πραγματικό ερώτημα: «ξένη εξάρτηση, αμερικάνοι, ΝΑΤΟ που σημαίνει φασισμός με οποιαδήποτε μορφή, σκλαβιά, καταπίεση, χούντα "μικρή" ή "μεγάλη", φυλακές, εξορίες ή λευτεριά, ανεξαρτησία για να γίνει πραγματικά ο λαός αφέντης στην Ελλάδα, για να απαλλαγεί ο λαός μας από τη καταπίεση και την εκμετάλλευση, για να ανοίξει ο δρόμος προς το σοσιαλισμό;» (Λαϊκός Δρόμος, τεύχος 16, σελ. 17).
Ετσι το μοναδικό σύνθημα που έμπαινε από την ΟΜΛΕ τότε ήταν «ΜΑΖΙΚΗ ΑΠΟΧΗ. Κάτω η φασιστική τρομοκρατία». Η συμμετοχή του λαού στην παρωδία του δημοψηφίσματος, ακόμα και με μια υποθετική καταψήφισή του, θα σήμαινε νομιμοποίηση του καθεστώτος και το αποτέλεσμα (στην καλύτερη περίπτωση) θα ήταν να αναδιαμορφωθούν κάποια άρθρα και να τεθούν ξανά σε νέο δημοψήφισμα. «Το ψευτοδημοψήφισμα της 29 Ιούλη είναι μια ευκαιρία για το ξενόδουλο φασιστικό καθεστώς να εμπαίξει τον ελληνικό λαό, να χρυσώσει την εικόνα της αποσύνθεσής του, να στηριχτεί σε μιαν ακόμα απάτη για τη συνέχιση της καταπίεσης, της πολιτικής εξανδραποδισμού του λαού μας». (Λαϊκός Δρόμος, τεύχος 16, σελ. 3).
Ετσι κι αλλιώς όμως τα αποτελέσματα ήταν προαποφασισμένα.
Χαρακτηριστική επίσης είναι μια προκήρυξη της ΟΜΛΕ που γράφτηκε ένα χρόνο σχεδόν πριν την εξέγερση (26 Γενάρη 1973) και έθετε επί τάπητος το ζήτημα της εξέγερσης. Σταχυολογούμε μερικά σημεία:
«Από τη αρχή κιόλας του 1973, όλα δείχνουν ότι η πάλη και οι μαζικές αγωνιστικές κινητοποιήσεις των φοιτητών που έγιναν τον περασμένο χρόνο, θα συνεχιστούν, θα ενταθούν και θα πάρουν ακόμα μεγαλύτερο πλάτος και έχταση…»
«…Η τεράστια πλειοψηφία των σπουδαστών μοιάζει με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Τους επερχόμενους αγώνες των φοιτητών, τη θύελλα που πλησιάζει, είναι ανίκανη τώρα πια να ανακόψει η βάρβαρη φασιστική βία και τρομοκρατία». (Λαϊκός Δρόμος, τεύχος 13, σελ. 13)
Σύντομα θα έρθει η επιβεβαίωση. Χιλιάδες λαού κατεβαίνουν στους δρόμους, το Νοέμβρη. «Ο μεγάλος και ήρωας λαός μας έγραψε στους αιματοποτισμένους δρόμους της Αθήνας, στους ίδιους δρόμους των συλλαλητηρίων της κατοχής, στους δρόμους της Σταθοπούλου και της Ηλέκτρας, στους δρόμους του ηρωικού κόκκινου Δεκέμβρη, στους δρόμους των μεγαλειώδικων εξορμήσεων της προδιχτατορικής περιόδου, νέες σελίδες στην επαναστατική του ιστορία…»
«…Ο φασισμός μπροστά στη λαϊκή θύελλα αντικατέστησε τα "ανοίγματα" και τις κοινοβουλευτικές αμφιέσεις με την κήρυξη του στρατιωτικού νόμου. Εβαλε ξανά σε κίνηση τα στρατοδικεία, επέβαλε τη λογοκρισία και απαγόρευσε την κυκλοφορία, αφού προηγούμενα εξαπόλυσε τους πιστούς πραιτωριανούς του, τα τανκς τα μυδράλια, μια χωρίς προηγούμενο τρομοκρατία ενάντια στις επαναστατημένες μάζες και έβαψε με το αίμα του λαού και της νεολαίας τους δρόμους. Η άγρια φασιστική βία των τανκς και των πολυβόλων συνάντησε την ασυγκράτητη ορμή και των αφάνταστο ηρωισμό του ατρόμητου λαού μας….». (Λαϊκός Δρόμος, τεύχος 17, σελ. 4-5)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου