Μέχρι και πρόσφατα ακόμα, οι δυο πτέρυγες του ελληνικού ρεβιζιονισμού διαπληκτίζονταν γύρω από το ποια ερμηνεύει σωστά και παραμένει πιστή στο πνεύμα της «6ης ολομέλειας». Πέρα όμως απ’ αυτή τη γενική διακήρυξη πίστης, πολύ λίγα στοιχειά έδωσαν (κι αυτά διαστρεβλωμένα) σχετικά με την «6η ολομέλεια». Μοιάζουν από πρώτη ματιά, σαν ν’ απαρνιούνται το ίδιο το λίκνο τους. Τα πραγματικά περιστατικά δείχνουν ότι πρόκειται για κάτι άλλο: Τα περιστατικά πού σχετίζονται με την περίφημη «6η ολομέλεια» είναι ικανά να θίξουν την τιμή και την αξιοπρέπεια κι ενός ακόμη απλού δημοκράτη, πόσο μάλλον ενός πρωτοπόρου λαϊκού αγωνιστή. Η επιβολή του ρεβιζιονισμού στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα συντελέστηκε με την πιο απροσχημάτιστη, ιμπεριαλιστικού τύπου, επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις του ΚΚΕ, με τη δύναμη της κρατικής εξουσίας που διέθεταν, τα ρεβιζιονιστικά κόμματα των χωρών της Α. Ευρώπης, πρώτα και κύρια της ΕΣΣΔ, με την καταπάτηση των αρχών του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος και κατά παράδοση των πιο στοιχειωδών κανόνων της κομμουνιστικής ηθικής. Εδώ βρίσκεται η αιτία της εικοσάχρονης σιωπής.
Για ποιο πράγμα μπορούν να είναι υπερήφανοι οι ρεβιζιονιστές; Κατέλαβαν την εξουσία με τις πλάτες μιας επιτροπής που διορίστηκε απ’ το Χρουστσόφ και όπου συμμετείχαν εκπρόσωποι πέντε κομμάτων των χωρών της Α. Ευρώπης. Κρατήθηκαν στην εξουσία, διαγράφοντας από το ΚΚΕ τη συντριπτική πλειοψηφία των μελών του και επιβάλλοντας κάθε είδους διωγμούς στους έλληνες κομμουνιστές που αντιτάχθηκαν στην πολιτική τους, στηριζόμενοι και πάλι στις δυνατότητες που τους εξασφάλιζαν οι κρατικές αρχές των χωρών της Α. Ευρώπης.
Πώς θα έπειθαν σήμερα τις λαϊκές μάζες οι φλωρακικοί ρεβιζιονιστές ότι είναι αδιάλλακτοι πολέμιοι της ξενοκρατίας, της κάθε μορφής ξενοκρατίας, αν αναγνώριζαν ότι τους επέβαλαν στην ηγεσία του ΚΚΕ οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές με τους οποίους έχουν αποκαταστήσει σχέσεις εξάρτησης και στα συμφέροντα των οποίων είναι έτοιμοι να θυσιάσουν κάθε γνήσιο εθνικό συμφέρον; Τι γνώμη θα σχημάτιζαν οι λαϊκές μάζες για τους ηγέτες του «Εσωτερικού», γι' αυτούς τους «αδιάλλακτους» πολέμιους των ξένων επεμβάσεων στα εσωτερικά των κομμουνιστικών κομμάτων, αν οι ίδιοι ομολογούσαν ότι στηρίχθηκαν στις ηγετικές σφαίρες του ΚΚΕ με σοβιετικά δεκανίκια, κι' ακόμα ότι ενώ τόσο θορυβώδικα καταγγέλλουν τις διώξεις των κάθε λογής αντιδραστικών τύπου Σολζενίτσιν και Ζαχάρωφ στην ΕΣΣΔ ενέκριναν και συνέπραξαν οι ίδιοι στο συλλήψεις στις, εξορίες, στις κάθε είδους διώξεις των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων στην ΕΣΣΔ και στις υπόλοιπες ρεβιζιονιστικές χώρες της Ευρώπης;
Είναι λοιπόν εύλογη η σιωπή των ρεβιζιονιστών. Εξάλλου από τα υλικά της «6ης ολομέλειας» έχει δημοσιευτεί μια σύντομη απόφαση όλη κι' όλη. Δεν τόλμησαν να παρουσιάσουν ούτε την εισήγηση ούτε το κλείσιμο που για πρώτη φορά, στα χρονικά του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος έγιναν από τον τότε γραμματέα ενός από τα «αδελφά» ρεβιζιονιστικά κόμματα.
Είναι φανερό ότι η ανοιχτή επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις του ΚΚΕ λίγες μόλις μέρες μετά απ’ τη σύγκλιση του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, έχει μια σημασία που ξεπερνάει τα καθαρά «ελληνικά» πλαίσια. Λόγω των συγκεκριμένων αντικειμενικών συνθηκών, της παρουσίας, δηλαδή, μεγάλου αριθμού ελλήνων κομμουνιστών στις χώρες της Α. Ευρώπης, μετά την υποχώρηση του Δημοκρατικού Στρατού, το ΚΚΕ προσφερόταν στο σοβιετικό ρεβιζιονισμό για να επιχειρήσει μια ανοιχτή επέμβαση στα εσωτερικά του ζητήματα και να το μετατρέψει σε εξάρτημα της δικιάς του πολιτικής και των δικών του συμφερόντων. Η επέμβαση αυτή αποτέλεσε την απαρχή της μετατροπής των ρεβιζιονιστικών κομμάτων των διαφόρων χωρών σε πρακτορεία του σοβιετικού ρεβιζιονισμού και μετέπειτα του σοσιαλιμπεριαλισμού.
Για τους έλληνες κομμουνιστές πού ζήσανε από κοντά στην Τασκένδη, αλλά και σε άλλες πόλεις της ΕΣΣΔ και των άλλων ρεβιζιονιστικών χωρών, τα γεγονότα αυτά και αντιστάθηκαν ηρωικά στις διώξεις και στις κάθε είδους πιέσεις και εκβιασμούς του ρεβιζιονισμού, η «6η ολομέλεια» δεν αποτέλεσε έκπληξη αλλά φυσιολογική κατάληξη διαδικασιών πού είχαν αρχίσει να κινούνται τουλάχιστον τρία χρονιά νωρίτερα. Οι ρίζες της «6ης ολομέλειας» είναι προφανώς πολύ βαθιές.
Αμέσως μετά την «6η ολομέλεια» η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του ΚΚΕ που βρίσκονται στις χώρες του ρεβιζιονισμού, αντιτάχθηκε αποφασιστικά στη γραμμή της και αρνήθηκε να αναγνωρίσει τη νομιμότητα της. Αυτό ήταν και η αφετηρία ενός πρωτοφανούς κύματος διωγμών, φυλακίσεων, εξοριών, εκβιασμών και πιέσεων κάθε είδους στην ΕΣΣΔ και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες. Τιμημένοι μαχητές του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, που πάλεψαν ενάντια στο φασισμό, στο γερμανικό στον αγγλικό και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, διώκονται τώρα στην ίδια την πατρίδα του Λένιν και του Στάλιν και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες που τους είχαν προσφέρει την φιλοξενία, μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ. Παράλληλα, οι ρεβιζιονιστές, σε συνεργασία με τις υπηρεσίες ασφαλείας των διαφόρων ρεβιζιονιστικών χωρών φρόντισαν, απαγορεύοντας τις μετακινήσεις και λογοκρίνοντας την αλληλογραφία, να ορθώσουν όσα εμπόδια μπορούσαν, για να μη φτάσει ο απόηχος από τα αίσχη τους στους έλληνες κομμουνιστές και στις δημοκρατικές μάζες της χώρας μας.
Σήμερα η αντίδραση στη χώρα μας αρνείται να επιτρέψει το γενικό και χωρίς όρους επαναπατρισμό των πολιτικών προσφύγων. Οι λόγοι είναι φανεροί. Ωστόσο, πέρα από τη δεξιά, υπάρχουν και άλλοι πού δε θέλουν να δουν τη μεγάλη μάζα των πολιτικών προσφύγων να γυρνάει στην πατρίδα. Αυτοί είναι οι ρεβιζιονιστές και βασικά οι φλωρακικοί. Παρά το ότι είναι αναγκασμένοι να κρατήσουν ορισμένα προσχήματα, θέλουν με κάθε τρόπο ν' αποφύγουν αυτό που μοιραία θα γίνει αν επιστρέψουν μαζικά οι πολιτικοί πρόσφυγες στη χώρα μας: Το ότι οι δημοκρατικές μάζες, αλλά και οι ίδιοι οι οπαδοί τους, θα πληροφορηθούν απ’ τα στόματα χιλιάδων τιμημένων μαχητών του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ τα αίσχη του ρεβιζιονισμού. Γι’ αυτό έχουν ουσιαστικά εγκαταλείψει το ζήτημα του επαναπατρισμού των πολιτικών προσφύγων και περιορίζονται να ενεργούν με επαφές «υψηλού επιπέδου» για την επάνοδο ορισμένων δικών τους στελεχών.
Στην Ελλάδα, η γραμμή της «6ης ολομέλειας» επιβλήθηκε με ανάλογες αντικομματικές μεθόδους. Η αντίσταση των κομμουνιστών της Ελλάδας στη γραμμή αυτή και η πάλη για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού και του δημοκρατικού κινήματος στη χώρα μας ήταν η φυσιολογική συνέπεια του ρεβιζιονιστικού αυτού πραξικοπήματος.
Μέσα κι έξω απ’ την Ελλάδα, στη νομιμότητα και στην παρανομία, στο στρατόπεδο του Άη Στράτη ή στα στρατόπεδα της Σιβηρίας, οι κομμουνιστές της Ελλάδας πάλεψαν για να διαφυλάξουν τις επαναστατικές παραδόσεις του ΚΚΕ και να οικοδομήσουν ένα νέο πραγματικά επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα. Η «6η ολομέλεια» αποτελεί χωρίς αμφιβολία μια από τις σκοτεινότερες σελίδες της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας. Αποτελεί σύγχρονα και την αφετηρία για νέους αγώνες όλων των δυνάμεων που έμειναν πιστές στις επαναστατικές αρχές του κινήματος και για τις νέες δυνάμεις που καθημερινά πυκνώνουν τις γραμμές του.
Ο «Λαϊκός Δρόμος» απ’ αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από την 6η ολομέλεια, από σήμερα και στα επόμενα φύλλα του θα δημοσιεύσει άρθρα και ντοκουμέντα γύρω από τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας πριν είκοσι χρόνια.
Καλεί τους αναγνώστες του να διαδώσουν πλατιά, όσο πλατιά μπορούν, την πραγματική ιστορία της «6ης ολομέλειας», που είναι αποκαλυπτική για την αντιμαρξιστική, αντιλενινιστική, αντεπαναστατική φύση του διεθνούς και του ελληνικού ρεβιζιονισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου