Λαϊκός Δρόμος, φ.79, 13/3/76
Το παρακάτω κείμενο αναδημοσιεύεται από τις θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ στις παραμονές της χρουστσοφικής επέμβασης
Η εξέταση της πολιτικής και της δράσης του ΚΚΕ από την εποχή της ίδρυσής του το 1918 ως τις παραμονές της χρουστσοφικής επέμβασης στα 1956, οδηγεί στο συμπέρασμα πως το ΚΚΕ δε μπόρεσε να γίνει ένα πραγματικά μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα, ένα αληθινά επαναστατικό κόμμα του προλεταριάτου, ικανό να συνδέει τη γενική αλήθεια του μαρξισμού-λενινισμού με τη συγκεκριμένη επαναστατική πρακτική στην Ελλάδα, ένα κόμμα πού να διαθέτει μια επαναστατική πολιτική γραμμή, μια επαναστατική οργάνωση, μια επαναστατική καθοδήγηση και πάνω στη βάση αυτή ανάλογους δεσμούς με τις πλατιές μάζες των εργαζομένων και, πρώτα-πρώτα με την εργατική τάξη.
Με εξαίρεση την περίοδο 1931-1936, όταν έγινε μια προσπάθεια σε σωστή -αν και μονόπλευρη- κατεύθυνση, πού είχε ορισμένα θετικά αποτελέσματα, σ' όλα τα άλλα χρόνια της ζωής και της ύπαρξής του το ΚΚΕ κυριαρχούνταν από τον οπορτουνισμό στην πολιτική του και τις αλληλοδιάδοχες κρίσεις των καθοδηγήσεων του, ενώ ο αντικομματικός φραξιονισμός δεν έπαψε να κατατρώει τα θεμέλια της ίδιας της ύπαρξής του.
Παρ' όλα αυτά, η επαναστατική εξέλιξη δεν ανακόπηκε στο ΚΚΕ. Η εξέταση όλης της Ιστορίας του ΚΚΕ οδηγεί επίσης στο συμπέρασμα πώς, παρά τον οπορτουνισμό και τα λάθη των καθοδηγήσεων του, μέσα στο Κόμμα είχε αναπτυχθεί μια ισχυρή επαναστατική βάση, πού την αποτελούσε η υγιής μερίδα των μελών και στελεχών του -κύρια κατώτερων και μεσαίων. Οι κομμουνιστές αυτοί διέθεταν το ισχυρό όπλο της πίστης στην υπόθεση του κομμουνισμού και της επανάστασης. πού το ‘χαν αποχτήσει και ακονίσει μέσα σε σκληρούς ταξικούς αγώνες στο βουνό στην παρανομία, στις φυλακές και στις εξορίες. Το επαναστατικό τους πνεύμα τούς οδήγησε πάντα σωστά και σ' όλες τις κρίσιμες καμπές του ΚΚΕ ήρθαν σε αντίθεση με τις οπορτουνιστικές καθοδηγήσεις του και την πολιτική τους. Στη διάρκεια της χιτλερικής κατοχής ήταν ενάντια στην πολιτική του Λιβάνου και της Γκαζέρτας, υπέρ μιας προετοιμασίας για τη σύγκρουση με τους Άγγλους και τον αποφασιστικό αγώνα για την εξουσία. Στην πορεία του Δεκέμβρη, υπέρ της ολοκληρωτικής αναμέτρησης με τον αγγλικό ιμπεριαλισμό και ενάντια στη Βάρκιζα. Στη μεταβαρκιζιανή περίοδο, υπέρ του γρήγορου και αποφασιστικού ξετυλίγματος του ένοπλου αγώνα και ενάντια στην πολιτική των ταλαντεύσεων και του συμβιβασμού με τους αγγλοαμερικάνους και την αντίδραση. Αυτοί αποτελούσαν την «επαναστατική ψυχή» του ΚΚΕ και διατηρούσαν άσβεστη την επαναστατική του φλόγα, Ήταν πάντα με το λαό, πλάι του, επικεφαλής του. Οι ένοπλοι αγώνες, στα χρόνια της γερμανοφασιστικής κατοχής και στην περίοδο 1946-1949, δεν οδήγησαν σε νίκη. εξαιτίας της οπορτουνιστικής πολιτικής των καθοδηγήσεων του ΚΚΕ, αλλά ο λαός γνώρισε τους κομμουνιστές σαν τους πρωτοπόρους και ατρόμητους μαχητές της υπόθεσης του, τους είδε να πολεμούν παλικαρίσια με τ’ όπλο στο χέρι για τη λευτεριά και την προκοπή του τόπου, να πέφτουν ηρωικά και με το κεφάλι ψηλά μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα των κατακτητών και των μοναρχοφασιστών. Και γι' αυτό δέθηκε μαζί τους με ακατάλυτους δεσμούς.
Στις παραμονές της χρουστσοφικής επέμβασης το ΚΚΕ διαβρωμένο από τον οπορτουνισμό ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά, ήταν "έτοιμο" να δεχτεί το ρεβιζιονισμό χρουτστοφικού τύπου. Μέσα στους κόλπους του όμως είχαν ξεπεταχτεί και ήταν επίσης έτοιμες οι δυνάμεις εκείνες πού θα απόκρουαν τη ρεβιζιονιστική επίθεση και θα συνέχιζαν τον επαναστατικό αγώνα κάτω από τις σημαίες του μαρξισμού-λενινισμού και του κομμουνισμού.
Η εισβολή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού στο ΚΚΕ
Ύστερα από το θάνατο του Στάλιν, στην καθοδήγηση του ΚΚΣΕ και του σοβιετικού κράτους επιβλήθηκε φραξιονιστικά η αντικομματική ομάδα Ν. Χρουστσόφ που με το 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ το Φλεβάρη του '56, πρόβαλε ανοιχτά μια αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική πλατφόρμα και δημιούργησε τη βάση για την ανάπτυξη του σύγχρονου ρεβιζιονισμού.
Για να υποτάξει το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα στη ρεβιζιονιστική πολιτική της, η χρουστσοφική κλίκα κατέφυγε σε κάθε λογής μηχανορραφίες και σε ωμές επεμβάσεις στα εσωτερικά των κομμουνιστικών κομμάτων διαφόρων χωρών. Τέτοια ήταν η δράση της και σε σχέση με το ΚΚΕ.
Αμέσως ύστερα από το 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ, η χρουστσοφική ρεβιζιονιστική κλίκα πραγματοποίησε μια, χωρίς προηγούμενο στην ιστορία των σχέσεων ανάμεσα σε κομμουνιστικά κόμματα, αληθινά πραξικοπηματική επέμβαση στα εσωτερικά του ΚΚΕ. Εκμεταλλευόμενη το κύρος του ΚΚΣΕ και χρησιμοποιώντας τη δύναμη της κρατικής εξουσίας πού διέθετε, η χρουστσοφική κλίκα, αφού παραμέρισε τα νόμιμα όργανα του ΚΚΕ, συγκρότησε μια «επιτροπή» με τη συμμετοχή εκπροσώπων πέντε κομμουνιστικών κομμάτων της Ανατολικής Ευρώπης, πού βρίσκονταν κάτω από τον πλήρη έλεγχό της, και εκπροσώπων του ΚΚΣΕ τη λεγόμενη «επιτροπή Κουουσίνεν-Ντέζ», και προχώρησε, το Μάρτη του 1956, στην οργάνωση μιας παρασυναγωγής οπορτουνιστών που ονομάστηκε «6η πλατιά, ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ». Σκοπός αυτής της παρασυναγωγής ήταν να επιβληθεί στο ΚΚΕ η αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική γραμμή του 20ού συνεδρίου του ΚΚΣΕ και να «αναδειχτεί» μια "καθοδήγηση" υπάκουη στη χρουστσοφική κλίκα, πρόθυμη να εφαρμόζει πειθήνια και τυφλά τις εντολές της. Η σύνθεση της παρασυναγωγής εγγυούνταν την επιτυχία αυτού του σκοπού. Πραγματικά, σύμφωνα με τις επίσημες ομολογίες των ρεβιζιονιστών, στην περιβόητη «6η ολομέλεια της ΚΕ» πήραν μέρος όλα τα μέλη της ΚΕ που είχαν καθαιρεθεί ή και διαγραφεί από μέλη του Κόμματος από το 1945 και ύστερα για οπορτουνιστική και φραξιονιστική δράση, καθώς επίσης «σημαντικός αριθμός στελεχών» πού προηγούμενα, για παρόμοιους λόγους. είχαν υποστεί ανάλογες κομματικές κυρώσεις. Όλοι αυτοί, εντελώς «φυσιολογικά πια, αφού αποκατέστησαν πρώτα τους εαυτούς τους και αυτοανακηρύχτηκαν «θύματα διωγμών» και «ήρωες», υιοθέτησαν τη ρεβιζιονιστική «στροφή» του 20ού συνεδρίου του ΚΚΣΕ και, σύμφωνα με τις εντολές των χρουστσοφικών, «ανέδειξαν» μια «καθοδήγηση με επικεφαλής τους Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη.
Σύμφωνα με το πρότυπο της αντιμαρξιστικής-αντιλενινιστικής γενικής γραμμής του 20ού συνεδρίου του ΚΚΣΕ, η διορισμένη καθοδηγητική κλίκα Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη επεξεργάστηκε τη δική της αντιμαρξιστική-αντιλενινιστική γενική γραμμή για το ΚΚΕ. Στο βασικό της περιεχόμενο αυτή η γραμμή προβλήθηκε με την «6η πλατιά ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ» το Μάρτη του '56. Συγκεκριμενοποιήθηκε, όμως, και πήρε τη μομφή μιας συστηματοποιημένης, οπορτουνιστικής-αντεπαναστατικής πλατφόρμας, με τις αποφάσεις της 7ης ολομέλειας (Φλεβάρης '57) και της 8ης ολομέλειας (Γενάρης '58) της ΚΕ και αργότερα με τις αποφάσεις του 8ου ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ (1961) του ρεβιζιονιστικού κόμματος.
Με την πλατφόρμα που πρόβαλαν, οι ρεβιζιονιστές προσπάθησαν πρώτα να περιορίσουν τις προοπτικές του προλεταριακού κινήματος, να μετατρέψουν το ΚΚΕ από κόμμα της προλεταριακής επανάστασης σε «κόμμα της εθνικοδημοκρατικής αλλαγής» και ύστερα, μέσα από διάφορες θεωρίες για βαθμιαίο ξήλωμα της αμερικανοκρατίας και στο όνομα διαφόρων κάθε φορά δήθεν σταδίων, πού αυτοί επινοούσαν, έφτασαν στην ουσιαστική άρνηση του αντιαμερικανικού-αντινατοϊκού-αντιιμπεριαλιστικού αγώνα και προσανατόλισαν το λαϊκό κίνημα στην επιδίωξη μιας «δημοκρατικοποίησης» του υπάρχοντος συστήματος της αμερικανοκρατίας.
Σε πλήρη αρμονία με την άρνηση των επαναστατικών σκοπών του κινήματος, οι ρεβιζιονιστές πρόβαλαν τη θεωρία για τη «δυνατότητα ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στην αλλαγή». Αυτή η θεωρία καλλιεργούσε αυταπάτες και στη πραγματικότητα αφόπλιζε τις λαϊκές δυνάμεις μπροστά στην αναπόφευκτη χρήση αντεπαναστατικής βίας από τη πλευρά των κυρίαρχων τάξεων, έσπερνε το λεγκαλισμό και το πνεύμα της προσαρμογής στην αστική νομιμότητα. Στη θεωρία αυτή του «ειρηνικού περάσματος», που διέβρωνε τους επαναστάτες και διαμόρφωνε σοσιαλδημοκράτες εκφράστηκε με τον πιο καθαρό τρόπο ο ρεβιζιονισμός, δηλαδή η αναθεώρηση, η άρνηση του επαναστατικού χαρακτήρα και των επαναστατικών σκοπών του ΚΚΕ.
Η θεωρία του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος» αρνούνταν την πραγματοποίηση της επανάστασης με τον επαναστατικό ταξικό αγώνα των μαζών και καλλιεργούσε την ιδέα της επίτευξης μιας αλλαγής στη βάση της συνεργασίας με τα αστικά κόμματα και το αστικό κράτος, δηλαδή στη βάση της «συνεργασίας των τάξεων». Ακριβώς γι’ αυτό, ο προσανατολισμός για «ειρηνικό πέρασμα» συνδυάστηκε με την ουσιαστική άρνηση της εξωκοινοβουλευτικής πάλης των μαζών και την αποκλειστική προσήλωση στον κοινοβουλευτισμό. Στην πραγματικότητα, όλες οι εξωκοινοβουλευτικές δραστηριότητες έπρεπε απλώς να υπηρετούν τους κοινοβουλευτικούς συνδυασμούς των αστοποιημένων ρεβιζιονιστών βουλευτών. Κάτω από τις συνθήκες αυτές, ήταν εντελώς αναπόφευκτο η άρνηση του ρόλου της εργατικής τάξης σαν ανεξάρτητης πολιτικής δύναμης με πρωτοποριακή αποστολή και η βαθμιαία υποταγή του αριστερού κινήματος στην ηγεσία λεγόμενης "φιλελεύθερης" αστικής τάξης.
Αντί να στηριχτούν στην εργατική τάξη και στις άλλες εργαζόμενες μάζες και να οργανώσουν αποφασιστικά τον ταξικό αγώνα τους ενάντια στην αμερικανοκρατία και την υποτέλεια, οι ρεβιζιονιστές κυριεύτηκαν από την ηττοπάθεια και συνθηκολογώντας μπροστά στην πίεση του εχθρού άρχισαν, ολοένα και περισσότερο, να στηρίζουν τις ελπίδες τους για μια «αλλαγή» στην ΕΚ. Προχωρώντας στο δρόμο αυτό, κατέληξαν να γίνουν απλοί νεροκουβαλητές της παπανδρεϊκής πολιτικής.
Αφού οι ρεβιζιονιστές αρνήθηκαν την επανάσταση, την επαναστατική ταξική πάλη και προσαρμόστηκαν στην επιδίωξη ορισμένων μεταρρυθμίσεων του ισχύοντος συστήματος με τον «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο» και τη συνεργασία των τάξεων, ήταν επόμενο να φτάσουν ως την άρνηση του ίδιου του κόμματος και πρώτα-πρώτα των παράνομων οργανώσεών του. Ο οπορτουνισμός της κλίκας Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη εκφράστηκε στον οργανωτικό τομέα με απροκάλυπτο λικβινταρισμό. Χωρίς πολλά προσχήματα, η 8η ολομέλεια της ΚΕ των ρεβιζιονιστών (1958) πήρε την απόφαση για τη διάλυση των παράνομων κομματικών οργανώσεων στην Ελλάδα. Οι ρεβιζιονιστές δεν ήθελαν ένα όργανο της επανάστασης, το παράνομο Κόμμα, αλλά έναν «εκλογικό μηχανισμό» για τις ανάγκες της «κοινοβουλευτικής πάλης, σύμφωνα με το υπόδειγμα των κομμάτων στης Β' Διεθνούς. Γι' αυτό διέλυσαν τις παράνομες οργανώσεις κι έστειλαν τους κομμουνιστές στη «νόμιμη δουλειά», στην ΕΔΑ. Με την απόφαση για τη διάλυση των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ στην Ελλάδα, η ρεβιζιονιστική κλίκα ήθελε να προσφέρει στην αμερικανοκρατία και στην υποτέλεια μια απόδειξη ότι ξεκόψει απ’ το παρελθόν, «αρνείται τη βία», "γίνεται δημοκρατική» και «νομοταγής», για να πετύχει έτσι την «κανονική» και νόμιμη» ένταξη της στο ισχύον σύστημα.
Παρ' όλα αυτά, η επαναστατική εξέλιξη δεν ανακόπηκε στο ΚΚΕ. Η εξέταση όλης της Ιστορίας του ΚΚΕ οδηγεί επίσης στο συμπέρασμα πώς, παρά τον οπορτουνισμό και τα λάθη των καθοδηγήσεων του, μέσα στο Κόμμα είχε αναπτυχθεί μια ισχυρή επαναστατική βάση, πού την αποτελούσε η υγιής μερίδα των μελών και στελεχών του -κύρια κατώτερων και μεσαίων. Οι κομμουνιστές αυτοί διέθεταν το ισχυρό όπλο της πίστης στην υπόθεση του κομμουνισμού και της επανάστασης. πού το ‘χαν αποχτήσει και ακονίσει μέσα σε σκληρούς ταξικούς αγώνες στο βουνό στην παρανομία, στις φυλακές και στις εξορίες. Το επαναστατικό τους πνεύμα τούς οδήγησε πάντα σωστά και σ' όλες τις κρίσιμες καμπές του ΚΚΕ ήρθαν σε αντίθεση με τις οπορτουνιστικές καθοδηγήσεις του και την πολιτική τους. Στη διάρκεια της χιτλερικής κατοχής ήταν ενάντια στην πολιτική του Λιβάνου και της Γκαζέρτας, υπέρ μιας προετοιμασίας για τη σύγκρουση με τους Άγγλους και τον αποφασιστικό αγώνα για την εξουσία. Στην πορεία του Δεκέμβρη, υπέρ της ολοκληρωτικής αναμέτρησης με τον αγγλικό ιμπεριαλισμό και ενάντια στη Βάρκιζα. Στη μεταβαρκιζιανή περίοδο, υπέρ του γρήγορου και αποφασιστικού ξετυλίγματος του ένοπλου αγώνα και ενάντια στην πολιτική των ταλαντεύσεων και του συμβιβασμού με τους αγγλοαμερικάνους και την αντίδραση. Αυτοί αποτελούσαν την «επαναστατική ψυχή» του ΚΚΕ και διατηρούσαν άσβεστη την επαναστατική του φλόγα, Ήταν πάντα με το λαό, πλάι του, επικεφαλής του. Οι ένοπλοι αγώνες, στα χρόνια της γερμανοφασιστικής κατοχής και στην περίοδο 1946-1949, δεν οδήγησαν σε νίκη. εξαιτίας της οπορτουνιστικής πολιτικής των καθοδηγήσεων του ΚΚΕ, αλλά ο λαός γνώρισε τους κομμουνιστές σαν τους πρωτοπόρους και ατρόμητους μαχητές της υπόθεσης του, τους είδε να πολεμούν παλικαρίσια με τ’ όπλο στο χέρι για τη λευτεριά και την προκοπή του τόπου, να πέφτουν ηρωικά και με το κεφάλι ψηλά μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα των κατακτητών και των μοναρχοφασιστών. Και γι' αυτό δέθηκε μαζί τους με ακατάλυτους δεσμούς.
Στις παραμονές της χρουστσοφικής επέμβασης το ΚΚΕ διαβρωμένο από τον οπορτουνισμό ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά, ήταν "έτοιμο" να δεχτεί το ρεβιζιονισμό χρουτστοφικού τύπου. Μέσα στους κόλπους του όμως είχαν ξεπεταχτεί και ήταν επίσης έτοιμες οι δυνάμεις εκείνες πού θα απόκρουαν τη ρεβιζιονιστική επίθεση και θα συνέχιζαν τον επαναστατικό αγώνα κάτω από τις σημαίες του μαρξισμού-λενινισμού και του κομμουνισμού.
Η εισβολή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού στο ΚΚΕ
Ύστερα από το θάνατο του Στάλιν, στην καθοδήγηση του ΚΚΣΕ και του σοβιετικού κράτους επιβλήθηκε φραξιονιστικά η αντικομματική ομάδα Ν. Χρουστσόφ που με το 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ το Φλεβάρη του '56, πρόβαλε ανοιχτά μια αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική πλατφόρμα και δημιούργησε τη βάση για την ανάπτυξη του σύγχρονου ρεβιζιονισμού.
Για να υποτάξει το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα στη ρεβιζιονιστική πολιτική της, η χρουστσοφική κλίκα κατέφυγε σε κάθε λογής μηχανορραφίες και σε ωμές επεμβάσεις στα εσωτερικά των κομμουνιστικών κομμάτων διαφόρων χωρών. Τέτοια ήταν η δράση της και σε σχέση με το ΚΚΕ.
Αμέσως ύστερα από το 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ, η χρουστσοφική ρεβιζιονιστική κλίκα πραγματοποίησε μια, χωρίς προηγούμενο στην ιστορία των σχέσεων ανάμεσα σε κομμουνιστικά κόμματα, αληθινά πραξικοπηματική επέμβαση στα εσωτερικά του ΚΚΕ. Εκμεταλλευόμενη το κύρος του ΚΚΣΕ και χρησιμοποιώντας τη δύναμη της κρατικής εξουσίας πού διέθετε, η χρουστσοφική κλίκα, αφού παραμέρισε τα νόμιμα όργανα του ΚΚΕ, συγκρότησε μια «επιτροπή» με τη συμμετοχή εκπροσώπων πέντε κομμουνιστικών κομμάτων της Ανατολικής Ευρώπης, πού βρίσκονταν κάτω από τον πλήρη έλεγχό της, και εκπροσώπων του ΚΚΣΕ τη λεγόμενη «επιτροπή Κουουσίνεν-Ντέζ», και προχώρησε, το Μάρτη του 1956, στην οργάνωση μιας παρασυναγωγής οπορτουνιστών που ονομάστηκε «6η πλατιά, ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ». Σκοπός αυτής της παρασυναγωγής ήταν να επιβληθεί στο ΚΚΕ η αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική γραμμή του 20ού συνεδρίου του ΚΚΣΕ και να «αναδειχτεί» μια "καθοδήγηση" υπάκουη στη χρουστσοφική κλίκα, πρόθυμη να εφαρμόζει πειθήνια και τυφλά τις εντολές της. Η σύνθεση της παρασυναγωγής εγγυούνταν την επιτυχία αυτού του σκοπού. Πραγματικά, σύμφωνα με τις επίσημες ομολογίες των ρεβιζιονιστών, στην περιβόητη «6η ολομέλεια της ΚΕ» πήραν μέρος όλα τα μέλη της ΚΕ που είχαν καθαιρεθεί ή και διαγραφεί από μέλη του Κόμματος από το 1945 και ύστερα για οπορτουνιστική και φραξιονιστική δράση, καθώς επίσης «σημαντικός αριθμός στελεχών» πού προηγούμενα, για παρόμοιους λόγους. είχαν υποστεί ανάλογες κομματικές κυρώσεις. Όλοι αυτοί, εντελώς «φυσιολογικά πια, αφού αποκατέστησαν πρώτα τους εαυτούς τους και αυτοανακηρύχτηκαν «θύματα διωγμών» και «ήρωες», υιοθέτησαν τη ρεβιζιονιστική «στροφή» του 20ού συνεδρίου του ΚΚΣΕ και, σύμφωνα με τις εντολές των χρουστσοφικών, «ανέδειξαν» μια «καθοδήγηση με επικεφαλής τους Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη.
Σύμφωνα με το πρότυπο της αντιμαρξιστικής-αντιλενινιστικής γενικής γραμμής του 20ού συνεδρίου του ΚΚΣΕ, η διορισμένη καθοδηγητική κλίκα Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη επεξεργάστηκε τη δική της αντιμαρξιστική-αντιλενινιστική γενική γραμμή για το ΚΚΕ. Στο βασικό της περιεχόμενο αυτή η γραμμή προβλήθηκε με την «6η πλατιά ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ» το Μάρτη του '56. Συγκεκριμενοποιήθηκε, όμως, και πήρε τη μομφή μιας συστηματοποιημένης, οπορτουνιστικής-αντεπαναστατικής πλατφόρμας, με τις αποφάσεις της 7ης ολομέλειας (Φλεβάρης '57) και της 8ης ολομέλειας (Γενάρης '58) της ΚΕ και αργότερα με τις αποφάσεις του 8ου ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ (1961) του ρεβιζιονιστικού κόμματος.
Με την πλατφόρμα που πρόβαλαν, οι ρεβιζιονιστές προσπάθησαν πρώτα να περιορίσουν τις προοπτικές του προλεταριακού κινήματος, να μετατρέψουν το ΚΚΕ από κόμμα της προλεταριακής επανάστασης σε «κόμμα της εθνικοδημοκρατικής αλλαγής» και ύστερα, μέσα από διάφορες θεωρίες για βαθμιαίο ξήλωμα της αμερικανοκρατίας και στο όνομα διαφόρων κάθε φορά δήθεν σταδίων, πού αυτοί επινοούσαν, έφτασαν στην ουσιαστική άρνηση του αντιαμερικανικού-αντινατοϊκού-αντιιμπεριαλιστικού αγώνα και προσανατόλισαν το λαϊκό κίνημα στην επιδίωξη μιας «δημοκρατικοποίησης» του υπάρχοντος συστήματος της αμερικανοκρατίας.
Σε πλήρη αρμονία με την άρνηση των επαναστατικών σκοπών του κινήματος, οι ρεβιζιονιστές πρόβαλαν τη θεωρία για τη «δυνατότητα ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στην αλλαγή». Αυτή η θεωρία καλλιεργούσε αυταπάτες και στη πραγματικότητα αφόπλιζε τις λαϊκές δυνάμεις μπροστά στην αναπόφευκτη χρήση αντεπαναστατικής βίας από τη πλευρά των κυρίαρχων τάξεων, έσπερνε το λεγκαλισμό και το πνεύμα της προσαρμογής στην αστική νομιμότητα. Στη θεωρία αυτή του «ειρηνικού περάσματος», που διέβρωνε τους επαναστάτες και διαμόρφωνε σοσιαλδημοκράτες εκφράστηκε με τον πιο καθαρό τρόπο ο ρεβιζιονισμός, δηλαδή η αναθεώρηση, η άρνηση του επαναστατικού χαρακτήρα και των επαναστατικών σκοπών του ΚΚΕ.
Η θεωρία του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος» αρνούνταν την πραγματοποίηση της επανάστασης με τον επαναστατικό ταξικό αγώνα των μαζών και καλλιεργούσε την ιδέα της επίτευξης μιας αλλαγής στη βάση της συνεργασίας με τα αστικά κόμματα και το αστικό κράτος, δηλαδή στη βάση της «συνεργασίας των τάξεων». Ακριβώς γι’ αυτό, ο προσανατολισμός για «ειρηνικό πέρασμα» συνδυάστηκε με την ουσιαστική άρνηση της εξωκοινοβουλευτικής πάλης των μαζών και την αποκλειστική προσήλωση στον κοινοβουλευτισμό. Στην πραγματικότητα, όλες οι εξωκοινοβουλευτικές δραστηριότητες έπρεπε απλώς να υπηρετούν τους κοινοβουλευτικούς συνδυασμούς των αστοποιημένων ρεβιζιονιστών βουλευτών. Κάτω από τις συνθήκες αυτές, ήταν εντελώς αναπόφευκτο η άρνηση του ρόλου της εργατικής τάξης σαν ανεξάρτητης πολιτικής δύναμης με πρωτοποριακή αποστολή και η βαθμιαία υποταγή του αριστερού κινήματος στην ηγεσία λεγόμενης "φιλελεύθερης" αστικής τάξης.
Αντί να στηριχτούν στην εργατική τάξη και στις άλλες εργαζόμενες μάζες και να οργανώσουν αποφασιστικά τον ταξικό αγώνα τους ενάντια στην αμερικανοκρατία και την υποτέλεια, οι ρεβιζιονιστές κυριεύτηκαν από την ηττοπάθεια και συνθηκολογώντας μπροστά στην πίεση του εχθρού άρχισαν, ολοένα και περισσότερο, να στηρίζουν τις ελπίδες τους για μια «αλλαγή» στην ΕΚ. Προχωρώντας στο δρόμο αυτό, κατέληξαν να γίνουν απλοί νεροκουβαλητές της παπανδρεϊκής πολιτικής.
Αφού οι ρεβιζιονιστές αρνήθηκαν την επανάσταση, την επαναστατική ταξική πάλη και προσαρμόστηκαν στην επιδίωξη ορισμένων μεταρρυθμίσεων του ισχύοντος συστήματος με τον «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο» και τη συνεργασία των τάξεων, ήταν επόμενο να φτάσουν ως την άρνηση του ίδιου του κόμματος και πρώτα-πρώτα των παράνομων οργανώσεών του. Ο οπορτουνισμός της κλίκας Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη εκφράστηκε στον οργανωτικό τομέα με απροκάλυπτο λικβινταρισμό. Χωρίς πολλά προσχήματα, η 8η ολομέλεια της ΚΕ των ρεβιζιονιστών (1958) πήρε την απόφαση για τη διάλυση των παράνομων κομματικών οργανώσεων στην Ελλάδα. Οι ρεβιζιονιστές δεν ήθελαν ένα όργανο της επανάστασης, το παράνομο Κόμμα, αλλά έναν «εκλογικό μηχανισμό» για τις ανάγκες της «κοινοβουλευτικής πάλης, σύμφωνα με το υπόδειγμα των κομμάτων στης Β' Διεθνούς. Γι' αυτό διέλυσαν τις παράνομες οργανώσεις κι έστειλαν τους κομμουνιστές στη «νόμιμη δουλειά», στην ΕΔΑ. Με την απόφαση για τη διάλυση των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ στην Ελλάδα, η ρεβιζιονιστική κλίκα ήθελε να προσφέρει στην αμερικανοκρατία και στην υποτέλεια μια απόδειξη ότι ξεκόψει απ’ το παρελθόν, «αρνείται τη βία», "γίνεται δημοκρατική» και «νομοταγής», για να πετύχει έτσι την «κανονική» και νόμιμη» ένταξη της στο ισχύον σύστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου