Λαϊκός Δρόμος, φ.81, 27/3/76
Προς όλους τους έλληνες πατριώτες πολιτικούς πρόσφυγες, μετανάστες και σπουδαστές στις Δυτικές χώρες
Αγαπητοί φίλοι, για χαρά σας
Επιθυμώ με το γράμμα μου αυτό να σας γνωρίσω μερικά από τα τερατώδικα μέτρα που πήρανε και παίρνουν οι βουλγάρικες αρχές, ύστερα από πρόταση της κλίκας Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη κι αργότερα μόνο της κλίκας Κολιγιάννη σε βάρος δεκάδων αγωνιστών, αναγκαστικά εκπατρισμένων στις χώρες, της Αν. Ευρώπης από το 1963 και δω, γιατί ανοιχτά κριτικάρανε την αναθεωρητική πολιτική γραμμή της, γιατί δεν προσκυνήσανε τον οπορτουνισμό της, γιατί συνεχίζουν να υπερασπίζουν τις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού, γιατί δουλεύανε ακατάπαυστα μέσα στους πρόσφυγες αγωνιστές, στις συνελεύσεις και στις Λέσχες μας!
Έτσι αγαπητοί φίλοι, το 1963 άρχισαν οι «διαγραφές» και στα τέλη του ίδιου χρόνου, δηλαδή στα μέσα του Δεκέμβρη εξορίστηκαν 9 (εννέα) αγωνιστές και που αφέθηκαν ελεύθεροι μετά το παραμέρισμα του αρχιαποστάτη Χρουστσώφ, στις αρχές του Νοέμβρη 1964.
Βλέποντας όμως οι έλληνες και βούλγαροι αναθεωρητές την ανάπτυξη και μαζικοποίηση της δουλειάς μας προσπαθήσανε ξανά με απειλές και διαγραφές να τη σταματήσουν. Ούτε όμως με τις απειλές και διαγραφές, τις έρευνες και τις παρακολουθήσεις κατάφεραν τίποτα και έτσι, στα τέλη του Φλεβάρη 1967, στέλνονταν στην εξορία τέσσερις αγωνιστές με τις οικογένειές τους, ενώ μια γριά εβδομηντάρα που έδωσε στον αγώνα άντρα και ένα γιο, αναγκάζεται να ακολουθήσει το παιδί της στην εξορία! Όλοι αυτοί, άνδρες, γυναίκες, παιδιά και γέροι, κρίθηκαν... «επικίνδυνοι» για την ησυχία της κλίκας Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη και του βουλγάρικου κράτους!
Ούτε όμως και τα φασιστικά αυτά μέτρα μπόρεσαν να κλονίσουν το φρόνημα των αγωνιστών. Αμέσως φούντωσε ένα κύμα διαμαρτυριών από τους πολιτικούς πρόσφυγες αγωνιστές, έγιναν υπομνήματα και μαζεύονταν ανοιχτά υπογραφές. Στέλνονταν ξανά εξορία, στις 25-26 Ιούλη 1968, πέντε αγωνιστές από τη Σόφια, δυο από τη Βάρνα κι άλλοι δυο σύντροφοι από δυο άλλες πόλεις.
Πριν από την εξορία, πρέπει να ξέρετε, γινότανε κάθε είδους εκβιασμοί και πιέσεις από τις βουλγάρικες αρχές. Μάλιστα, ο στρατηγός Μήνεφ, διοικητής της Κρατικής Ασφάλειας Σόφιας, χάνοντας κάθε ανθρώπινη αίσθηση, έφτασε στο σημείο να πει απειλητικά σ' ένα μας σύντροφο πως «δεν πρέπει να ξέρει πολλά γιατί μπορεί να του τραβήξει καμιά και να τον πετάξει σε καμιά χαράδρα...»!
Στα τέλη του Σεπτέμβρη 1969, συγκεκριμένα στις 23/9/69, οι εξόριστοι γίνανε 33: 13 αγωνιστές, 7 αγωνίστριες, 1 γριά και 12 ανήλικα παιδιά από τους πέντε χιλιάδες πολιτικούς πρόσφυγες, ενώ στο μεταξύ ο σύντροφος Νίκος Τσολακίδης απελάθηκε με γκανγκστερικό τρόπο τον Ιούλη του 1969 στο Λίβανο, και αργότερα στελνότανε στην εξορία και ο σύντροφος Νίκος Μυλωνάς από τη Βάρνα. Στο μεταξύ αφέθηκαν ελεύθεροι τρεις από τους παραπάνω εξόριστους.
Η ανακοίνωση για την εκτόπιση και των οικογενειών μας γινόταν, αφού πρώτα χτυπούσε η αστυνομία την πόρτα μας και μας καλούσε στο Τμήμα, όπου εκεί μας ειδοποιούσαν ότι έπρεπε να ετοιμάσουμε όλα μας τα πράγματα για την εξορία.
Με θάρρος και αγωνιστικότητα αντιμετωπίζαμε τις προκλήσεις των αρχών, αψηφώντας τις συνέπειες και προειδοποιώντας τους πως αργά ή γρήγορα θα ‘ρθει ή μέρα που τόσο ο προδότης Κολιγιάννης όσο και η δική τους καθοδήγηση θα καθίσει στο σκαμνί και θα λογοδοτήσουν για τα έργα τους.
Αγαπητοί φίλοι, πρέπει να ξέρετε ακόμα, πως όσες φορές κι αν βάλαμε το ζήτημα των εξοριών στους λεγόμενους καθοδηγητές της Δ.Ο.Μ.Ε. (Δημοκρατική Οργάνωση Μόρφωσης και Εκπολιτισμού), όργανο της κλίκας του Κολιγιάννη αυτοί μας απαντούσαν πως δεν γνωρίζουνε τίποτα, και πως δεν μπορούνε να αναμιχθούν στις υποθέσεις της Κρατικής Ασφάλειας Βουλγαρίας τη στιγμή μάλιστα που «έχουν πληροφορίες για την αντικρατική δουλειά των εξόριστων...» Ο πρόεδρος της ΔΟΜΕ, Τάκης Πετκίδης, μας απάντησε σε τόνο εκνευρισμένο στα τέλη του Φλεβάρη 1967 όταν ειδοποιήθηκε για τις οικογενειακές εξορίες πως «δεν έχει καμιά δουλειά μαζί μας γιατί θέλουμε να κάνουμε πραξικόπημα...»! Και δεν είχαμε φυσικά καμιά απαίτηση να πράξει διαφορετικά, μια και γνωρίζουμε πολύ συγκεκριμένα πως όλα αυτά τα μέτρα σε βάρος αγωνιστών με 25 και 30 χρόνια αγώνες στις πλάτες τους, παίρνονται υστέρα από υπόδειξη της κλίκας Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη. Όσο για το ποιος θα σταλεί εξορία σήμερα και ποιος αύριο, αυτό καθορίζεται πάλι από τους τοπικούς αποστάτες του κινήματός μας που χαφιεδίζουν στις βουλγάρικες κρατικές και κομματικές υπηρεσίες και αρχές.
Το τρίτο δεκαήμερο του Δεκέμβρη 1968 επισκεφθήκανε το σύντροφο Γιώργη Αναγνώστου, Χρυσόστομο Ζαχαρόπουλο και μένα ανακριτές της κρατικής Ασφάλειας με εντολή της Επιτροπής Κρατικής Ασφαλείας να μας κάνουν έρευνα και να μας υποχρεώσουν να υπογράψουμε ένα «προειδοποιητήριο» που κατά λέξη έλεγε ως έξης: «Λαβαίνω γνώση πως εάν συνεχίσω την Αντικρατική μου δράση και πως αν μιλώ και γραφώ ενάντια στην ΚΕ του ΚΚΕ θα παρθούν εις βάρος μου και αλλά μέτρα».
Το παραπάνω «προειδοποιητήριο» υπόγραψα με την παρακάτω διευκρίνηση: «Δεν έχω κάνει αντικρατική δουλειά και ούτε πρόκειται να κάνω. Όσο για τη λεγόμενη ΚΕ του ΚΚΕ, δηλώνω πως δεν την αναγνωρίζω και ούτε πρόκειται να την αναγνωρίσω για τους λόγους που είναι ήδη γνωστοί από γράμματά μου σταλμένα στο λεγόμενο ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ κ.λπ.». Στην έρευνα που μου έκαναν μου πήρανε ένα κείμενο προοριζόμενο στους Έλληνες του εξωτερικού και αλληλογραφία μου.
Από τον τόπο της εξορίας μου με πήρανε στις 18/2/1970 και ύστερα από 5 ώρες ταξίδι λόγω της φοβερής χιονοθύελλας, φτάσαμε στο Μπουργάς (Πύργος), 150 χιλιόμετρα μακριά. Μου έκαναν σωματική έρευνα και αφού μου αφαιρέσανε τη γραβάτα, το ζωστήρα και τα κορδόνια των παπουτσιών, με κλείσανε σ' ένα μουχλιασμένο κελί. Την επόμενη το πρωί με οδήγησαν στο διοικητή που μου παρουσιάστηκε σαν αντιπρόσωπος του Υπουργείου Εσωτερικών Υποθέσεων και μου ανακοίνωσε την απόφασή τους, δηλαδή πως «θα με απελάσουν γιατί συνεχίζω την αντικρατική μου δράση» (ερμήνευε: τον αγώνα μου ενάντια στη στρατιωτικοφασιστική διχτατορία της Ελλάδας και ενάντια στη ρεβιζιονιστική και προδοτική γραμμή της κλίκας Κολιγιάννη). Από δω, από το ίδιο μέρος είχε απελαθεί και ο αγωνιστής Νίκος Τσολακίδης. Αφού μου έδωσαν τη δυνατότητα να γράψω στην κόρη μου να μαζέψει τα πράγματά μου, που είχα αφήσει στον τόπο της εξορίας, γιατί εγώ έπρεπε να ταξιδέψω επειγόντως και αφού πριν μου έδωσαν όλα τα πράγματα εχτός από ταυτότητα, φωτογραφία και διευθύνσεις που είχα μαζί μου, με οδήγησαν στο λιμάνι με τη σύσταση, «μη τύχει και κάνω καμιά φασαρία γιατί μπορούν να ενεργήσουν και διαφορετικά...».
Με ανέβασαν στο καράβι, και αφού μου έδωσαν 100 δολάρια με έκλεισαν σε ένα κελί κοντά στη μηχανή του πλοίου. Ύστερα από 8 1/2 μερόνυχτα ταξίδι και χωρίς καθόλου να βγω από το κελί, φτάσαμε στην Τύνιδα και με άφησαν στο κέντρο της πόλης. Τώρα, υστέρα από πολλές περιπέτειες από τις αρχές της Τύνιδας και της Ιταλίας βρίσκομαι στο «ΚΑΜΠΑΝΙ ΦΕΛΙΞ» από τις 11/3/1970 κάνοντας συνεχώς, τη γραμμή Παλέρμο - Νάπολη - Κάλιαρι - Παλέρμο, χωρίς να ξέρω μέχρι πότε θα συνεχίσει η κατάσταση αυτή. Όμως είμαι αισιόδοξος γιατί θα περάσει και η μπόρα αυτή.
Αγαπητοί Φίλοι αγωνιστές, ο αντικειμενικός σκοπός των μέτρων που παίρνονται από τις βουλγάρικες αρχές σε βάρος αγωνιστών πολιτικών προσφύγων με πρόταση και υπόδειξη των αποστατών και προδοτών του κινήματος και του λαού μας είναι να λυγίσει η πίστη των αγωνιστών και να τους υποτάξουν για να μπορούν ανενόχλητοι να συνεχίζουν το προδοτικό τους έργο. Όσο για τους βούλγαρους εκτελεστές αυτοί έχουν ανάγκη από ανόμους ψήφους στα κομματικά σώματα πού συγκαλούν για να δείξουν έτσι πως όλα τα κόμματα συμφωνούν με την προδοτική γραμμή πού χάραξε και επέβαλε ο αρχιαποστάτης Χρουστσόφ με το 20ό (συνέδριο του ΚΚΣΕ και που σ' αυτήν αντιτάχθηκαν θαρραλέα το ΚΚ Κίνας και ΚΕ της Αλβανίας.
Όλοι τους όμως απατούνται οικτρά.
Γνωρίζοντας σας τα παραπάνω, αγαπητοί πατριώτες, που πολλά ίσως σας είναι γνωστά, σας καλώ να σηκώσετε φωνή διαμαρτυρίας για να αφεθούν όλοι οι εξόριστοι πρόσφυγες αγωνιστές στη Βουλγαρία και να γυρίσουν στις πόλεις που ζούσαν και δούλευαν πριν την εξορία. Ο αγώνας και η διαμαρτυρία σας για την απελευθέρωση των ελλήνων εξόριστων πολιτικών προσφύγων στη Βουλγαρία. είναι και αγώνας για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων και εξόριστων στην Πατρίδα μας από τα όργανα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, τους μαύρους συνταγματάρχες όπως με το δίκιο του τους ονόμασε ο ήρωας λαός μας.
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
Θεοδόσης Δουλγέρης
Ατμόπλοιο:
«ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΦΕΛΙΞ»
Αρχές του Ιούνη 1970 - Ιταλία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου