Λαϊκός Δρόμος, φ.80, 20/3/76
Το παρακάτω κείμενο αναδημοσιεύεται από τις «θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ».
Η ρεβιζιονιστική κλίκα Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη πρόβαλε την αντεπαναστατική πλατφόρμα της μέσα από μια επίθεση ενάντια στο Ζαχαριάδη και στην πολιτική του, που την παρουσίασε σαν σεχταριστική-αριστερίστικη-τυχοδιωκτική. Αυτό ήταν μια παραπλανητική μέθοδος που έκρυβε δόλιους σκοπούς.
Ο Ζαχαριάδης ποτέ δε διαφώνησε με την ουσία της πολιτικής γραμμής που πρόβαλε η κλίκα Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη ύστερα από την «6η ολομέλεια» των ρεβιζιονιστών. Η πολιτική που πρότεινε στα χρόνια αυτά ο Ζαχαριάδης για το ΚΚΕ ξεχώριζε από την πολιτική της κλίκας Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη μόνο με το ότι ήταν μια χωρίς προσχήματα, περισσότερο δεξιά οπορτουνιστική πολιτική.
Ο Ζαχαριάδης ποτέ και σε κανένα σημείο δεν αντιτάχτηκε στην αντεπαναστατική γενική γραμμή του 20ού συνεδρίου του ΚΚΣΕ. Είχε μόνο «επιμέρους διαφωνίες και επιφυλάξεις» κι αυτές αφορούσαν την χρουστσωφική επέμβαση του 1956 που προώθησε την καθοδήγηση του ΚΚΕ τους φραξιονιστικούς αντιπάλους του Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη. Στις 15.4.69, σε γράμμα του προς την ΚΕ του ΚΚΣΕ («Για τους συντρόφους Σουσλώφ και Αντρόπωφ»), ο Ζαχαριάδης έγραφε: «Φυσικά, δε θέλω να «ισχυριστώ ότι βαθαίνω και καταλαβαίνω πιο σωστά, απ' ότι ο μηχανισμός της Κεντρικής Επιτροπής σας, τα ελληνικά προβλήματα...». Από δω βγαίνει πως ο Ζαχαριάδης δεν ήταν ενάντια στις ξένες επεμβάσεις στα εσωτερικά του ΚΚΕ παρά μόνο στο βαθμό που τον έθιγαν προσωπικά και ήταν πρόθυμος να αναγνωρίσει σε άλλους (στους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές ηγέτες) την ικανότητα και την αρμοδιότητα να ξέρουν και να χειρίζονται τα προβλήματα του ελληνικού κινήματος καλύτερα από τους έλληνες κομμουνιστές, αρκεί αυτό να προωθούσε την υπόθεση της ατομικής του «αποκατάστασης». Τελικά, ο Ζαχαριάδης μεταβλήθηκε σε κοινό κήρυκα υποταγής στο χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό που κατέφυγε σε χυδαίες επιθέσεις ενάντια στην επαναστατική πολιτική του ΚΚ Κίνας και του σ. Μάο Τσετούνγκ.
Στις γεμάτες υψηλή αίσθηση επαναστατικής ευθύνης θέσεις τους, πάνω στο γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη της 23 Μάη 1967, οι σύντροφοι καθοδηγητές της ΜΛΟ των πολιτικών προσφύγων στις ανατολικές χώρες, ανάμέσα στ’ άλλα, έγραφαν: «Ο Ν. Ζαχαριάδης με τις επινοήσεις, συκοφαντίες και βρισιές του ενάντια στον Μάο Τσετούνγκ και το ΚΚ Κίνας, δεν κάνει τίποτε το καινούργιο, παρά αυτά που κάνει ο κάθε αποστάτης του μαρξισμού-λενινισμού, όταν για να βολέψει τον εαυτό του δίνει εξετάσεις υποταγής στο χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό σαν απολογητής της ιμπεριαλιστικο-ρεβιζιονιστικής συνωμοσίας ενάντια στα επαναστατικά κινήματα των λαών για την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή δημοκρατία και το σοσιαλισμό!».
«Το γενικό συμπέρασμα που βαίνει από τη μελέτη του γράμματος του Ν. Ζαχαριάδη της 23.5.1967 είναι ότι το γράμμα αυτό καλεί τους μαρξιστές-λενινιστές να αναθεωρήσουν και να προδώσουν τη γιομάτη αυτοθυσία πάλη τους ενάντια στη χρουστσωφική ρεβιζιονιστική επιδρομή στο ΚΚΕ και στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, να απαρνηθούν την επαναστατική σημαία των ιδεών του Μάο Τσετούγκ, να διαλύσουν τις μαρξιστικές-λενινιστικές οργανώσεις τους, να υποταγούν στο χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό και να φορτωθούν στην πλάτη τους τα συντρίμμια της ολόπλευρα χρεοκοπημένης ρεβιζιονιστικής πολιτικής του «ειρηνικού περάσματος» και του «κοινοβουλευτικού δρόμου».
«Ένα πολύτιμο δίδαγμα, που πρέπει όλοι μας να βγάλουμε από τη μελέτη του ζητήματος Ν. Ζαχαριάδη, είναι ότι ο δρόμος που περιφρονεί τη σκέψη και τη θέληση των χιλιάδων κουκουέδων, ο δρόμος του «επαναστατικού τσελιγκάτου», δεν τερματίζεται αλλού παρά μόνο στη λάσπη του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού, στον αυτοεξευτελισμό και στην απομόνωση».
Η κλίκα Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη είχε κάθε λόγο να επιθυμεί την πολιτική εξόντωση του Ζαχαριάδη, για να βγει από τη μέση τελειωτικά σαν αντίπαλος στη διαμάχη για την κομματική εξουσία. Ωστόσο, η επίθεση που ξαπόλυσε ενάντια στο Ζαχαριάδη η κλίκα αυτή, δεν αποτελούσε απλώς και μόνο προσπάθεια εκκαθάρισης προσωπικών λογαριασμών ανάμεσα στους ρεβιζιονιστές ηγέτες, αλλά είχε βαθύτερα ελατήρια.
Το ότι ο Ζαχαριάδης «αντιστάθηκε», δε θέλησε να παραδεχτεί σα λαθεμένη την πολιτική του, - πράγμα που στις συνθήκες εκείνες θα ισοδυναμούσε με οριστική πολιτική του εκμηδένιση, έκανε ώστε η επίθεση της κλίκας Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη ενάντια στο «παλιό πνεύμα» να συνδεθεί με την επίθεση ενάντια στο Ζαχαριάδη. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, ώστε σε ορισμένους κομμουνιστές και για ορισμένο διάστημα να δημιουργηθεί μια σύγχυση σχετικά με την πραγματική θέση του Ζαχαριάδη. Ωστόσο, όπως έδειξαν τα πράγματα, ο Ζαχαριάδης «αντιστάθηκε» για να υπερασπίσει όχι μια επαναστατική πολιτική αλλά την προσωπική του θέση. Η κλίκα Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη επετέθηκε ενάντια στο Ζαχαριάδη όχι για να καταπολεμήσει το δογματισμό-συσχετισμό, αλλά για να δημιουργήσει το κατάλληλο έδαφος που θα της επέτρεπε να επιβάλλει το δικό της αναθεωρητισμό. Ο «αντιζαχαριαδισμός» ήταν ένα πρόσχημα, ένα προπέτασμα καπνού. Καλυπτόμενο πίσω απ’ αυτό, οι ρεβιζιονιστές όρμησαν λυσσαλέα ενάντια στις καλύτερες αγωνιστικές παραδόσεις του ΚΚΕ, καταδίκασαν τον ηρωικό ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ στα 1946-1949, μηδένισαν όλη την ιστορία του ΚΚΕ, την παρουσίασαν σε μια γεμάτη αποτυχίες και συνεχείς ήττες πορεία, με ένα και μόνο σκοπό: να κάμψουν την αντίσταση των πιστών κομμουνιστών, να σκοτώσουν το επαναστατικό τους πνεύμα, να αντιταχτούν στο μαρξισμό-λενινισμό και να επιβάλουν τον αναθεωρητισμό ή δεξιό οπορτουνισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου