ΙΡΑΚ - Σύντομο ιστορικό

Η περιοχή του Ιράκ είναι η γνωστή περιοχή της αρχαίας Μεσοποταμίας. Είναι ο τόπος όπου στις απαρχές του ανθρώπινου πολιτισμού υπήρξαν σημαντικότατες ανακαλύψεις όπως η κτηνοτροφία (Β. Ιράκ) η γεωργία και η συστηματική άρδευση (από τον Τίγρη και τον Ευφράτη στο κεντρικό Ιράκ). Είναι το γνωστό σύστημα άρδευσης που κατασκεύασαν οι Σουμέριοι στα 4000 π.Χ. περίπου. Από τότε και μέχρι τη 2η χιλιετία π.Χ. η περιοχή πέρασε από πολλούς κατακτητές, με πρώτους τους Αμορίτες που ήρθαν από τα δυτικά και κατέλαβαν τη Μεσοποταμία και μετά από τους Αραμαίους και τους Χαλδαίους (σημιτικά φύλα). Η περιοχή είχε τεράστια ανάπτυξη και είχε κατακτήσει ένα υψηλό επίπεδο πολιτισμού για την εποχή (βασιλεία Χαμουραμπί, 1790-1750 π.Χ.), γι’ αυτό και έγινε αντικείμενο διαμάχης από γειτονικούς λαούς, όπως τους Ασσύριους και αργότερα τους Πέρσες. 

Τον 7ο αι. μ.Χ. κατακτάται από τους Άραβες και αρχίζει η επίδραση του ισλαμισμού. Τον 8ο αι. μ.Χ. χτίζεται και η Βαγδάτη που γίνεται το κέντρο σε όλα τα επίπεδα του ισλαμικού κόσμου. Οι τέχνες, τα γράμματα και οι επιστήμες αναπτύχθηκαν την περίοδο εκείνη σε μέγιστο βαθμό. Βέβαια το φεουδαρχικό καθεστώς δεν μπόρεσε να διατηρήσει την ακμή αυτή για μεγάλο διάστημα. Διαδοχικές εξεγέρσεις των τοπικών φεουδαρχών αλλά και χωρικών και δούλων έφεραν την παρακμή και τη διάλυση του κράτους των Αμπασιδών όπως λεγόταν.

Στα τέλη του 11ου αι. μ.Χ. η περιοχή θα καταληφθεί από τους Σελτζούκους Τούρκους. Από τότε και μέχρι το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι κατακτητές εναλλάσσονται: Σελτζούκοι Τούρκοι, Μογγόλοι, Οθωμανοί Τούρκοι. Μάλιστα οι Μογγόλοι στα 1258 μετά από σφοδρές επιθέσεις ισοπέδωσαν τη Βαγδάτη και έσφαξαν χιλιάδες από τους κατοίκους της. Στο διάστημα που η περιοχή ήταν τμήμα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας (1630-1930) οι Άγγλοι προσπάθησαν μέσω της Βρετανικής Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών να «βάλουν πόδι» στην περιοχή, που τη θεωρούσαν γεωστρατηγικά σαν πέρασμα για το δρόμο προς την Ανατολή, αλλά και σαν πηγή πρώτων υλών.



Βρετανική κατοχή

Με την παρακμή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας (19ος αι.) αρχίζει και η είσοδος της περιοχής του Ιράκ στην παγκόσμια αγορά, κυρίως μέσω της Αγγλίας. Πολλά αγροτικά προϊόντα και άλλες πρώτες ύλες αγοράζονταν φτηνά και μεταπωλούνταν πανάκριβα στις ευρωπαϊκές αγορές.

Στα τέλη του 19ου αι. ανακαλύφθηκαν τα τεράστια πετρελαϊκά αποθέματα στην περιοχή της Μοσούλης και έτσι το Ιράκ άρχισε να γίνεται πεδίο ενός άγριου ανταγωνισμού αρχικά μεταξύ Άγγλων και Γερμανών. Ο πόλεμος για το πετρέλαιο ξεκινάει το 1908 όταν ο Γερμανός Κάιζερ, Γουλιέλμος ο Β΄, συμφωνεί με τον Αμπντούλ Χαμίτ την παραχώρηση μιας λωρίδας 1500 χιλιομέτρων από την Τουρκία μέχρι τη Βαγδάτη όχι μόνο για να κατασκευάσει η Γερμανία σιδηροδρομική γραμμή αλλά και να εκμεταλλευτεί τον ορυκτό πλούτο της περιοχής σε απόσταση 30 χιλιομέτρων εκατέρωθεν της γραμμής.

Με την έναρξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, το Ιράκ γίνεται αντικείμενο πολλών επεμβάσεων από τους Άγγλους. Το 1914, οι Άγγλοι καταλαμβάνουν το μοναδικό λιμάνι στη χερσόνησο Φάου στον περσικό κόλπο και λίγο μετά τη Βασόρα. Το 1917 καταλαμβάνουν και τη Βαγδάτη. Ετσι το Ιράκ, μετά το τέλος του πολέμου, βρίσκεται υπό αγγλική στρατιωτική κατοχή, διαιρεμένο από τους βρετανούς σε τρεις επαρχίες (βόρειο, κεντρικό και νότιο). Τότε είναι που οι Βρετανοί ιμπεριαλιστές θα δημιουργήσουν το ξεχωριστό πριγκιπάτο του Κουβέιτ στην προσπάθειά τους να ελέγξουν καλύτερα την περιοχή. Η βρετανική κυριαρχία επισημοποιείται το 1920 με την υπογραφή της συνθήκης του Σαν Ρέμο.

Πολύ γρήγορα (1920) θα ξεσπάσει εξέγερση του ιρακινού λαού ενάντια στους Άγγλους αποικιοκράτες («Μεγάλη Ιρακινή Εξέγερση»). Οι Άγγλοι θα καταστείλουν άγρια την εξέγερση αλλά θα αναγκαστούν να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις και να δημιουργήσουν τη λεγόμενη «Εθνική Κυβέρνηση» του Ιράκ, που βέβαια εξαρτιόταν από αυτούς (καθεστώς εντολής). Τον Αύγουστο του 1921 ο Φεϋζάλ ονομάζεται βασιλιάς του Ιράκ. Ετσι εγκαθιδρύεται η μοναρχία στο Ιράκ με τις ευλογίες των Άγγλων. Τον Οκτώβρη του 1922 υπογράφεται η συνθήκη συμμαχίας με τη Μεγάλη Βρετανία, διάρκειας 20 χρόνων, που ουσιαστικά επαναλάμβανε όλες τις διατάξεις του καθεστώτος υποτέλειας που υπήρχε και πριν. Η πραγματική ανεξαρτησία του ιρακινού λαού σε καμιά περίπτωση δε είχε επιτευχθεί. Οι αντιδράσεις από τη μεριά των Ιρακινών ήταν τέτοιες που την επόμενη χρονιά οι Άγγλοι αναγκάστηκαν να περιορίσουν την ισχύ της συμφωνίας σε 4 χρόνια. Παρ’ όλα αυτά ο αγώνας των Ιρακινών δε σταμάτησε. Ο λαός συνεχώς απαιτούσε να αρθεί μια και καλή το μισητό καθεστώς εντολής.

Ένα χαρακτηριστικό δείγμα της «ανεξαρτησίας» που απέκτησε το Ιράκ ήταν ο βομβαρδισμός από τους Αγγλους των κουρδικών περιοχών με ασφυξιογόνα αέρια εναντίον του άμαχου πληθυσμού, το 1922.



Προσπάθειες για ανεξαρτησία (1932-1939)

Παρά την καταπίεση και την τρομοκρατία των Άγγλων οι εξεγέρσεις ήταν συχνές. Αρχικά οι Κούρδοι στο Β. Ιράκ (δεκαετία ’30) αλλά και η ιρακινή εργατική τάξη (1920-1935) δείχνουν ότι θα ακολουθήσουν το δρόμο που είχαν διαλέξει όλοι οι λαοί του κόσμου. Το δρόμο της αντιπαράθεσης με τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό. Ήταν τα χρόνια που τα πανανθρώπινα ιδανικά του σοσιαλισμού είχαν τεράστια επίδραση στην παγκόσμια εργατική τάξη.

Το 1930 η Αγγλία αναγνωρίζει (θεωρητικά πάντα) την ανεξαρτησία του Ιράκ και υπόσχεται ότι το καθεστώς εντολής θα τερματιστεί το 1932. Στις 30 Ιούνη του 1930 υπογράφεται η συνθήκη ανεξαρτησίας και σχηματίζεται κυβέρνηση με επικεφαλής το στρατηγό Νουρί αλ-Σαΐντ. Η νέα συνθήκη διάρκειας 25 ετών(!!) θα ίσχυε από το 1932, έτος εισόδου του Ιράκ στην Κοινωνία των Εθνών. Στην πράξη η νέα κυβέρνηση ήταν όργανο των Άγγλων. Αλλά και οι στρατιωτικές βάσεις που είχαν οι Άγγλοι στη χώρα παρέμειναν στα χέρια τους και μάλιστα με όρους που αναφέρονταν στη νέα συνθήκη. Και φυσικά τα πετρέλαια ήταν στην ιδιοκτησία της Ιρακινής Εταιρίας Πετρελαίου που ήταν ελεγχόμενη άμεσα από την Αγγλία.

Οι αντιδράσεις του λαού του Ιράκ συνεχίστηκαν. Οι κομμουνιστικές και αριστερές ιδέες, που είχαν πια παγκόσμια εμβέλεια, επέδρασαν καταλυτικά και στον ιρακινό λαό. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις και η ίδρυση εργατικών σωματείων είχαν ως αποτέλεσμα αρκετές εργατικές επιτυχίες αλλά και την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος του Ιράκ (ΚΚΙ) στα 1934.

Την περίοδο μέχρι την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι αλλαγές στις κυβερνήσεις ήταν συχνές, με σημαντική αυτή του Ρασίντ Αλή αλ-Γκαϋλάνι. Το 1933 πεθαίνει ο Φεϋζάλ και τη βασιλεία αναλαμβάνει ο Γκαζί. Την ίδια χρονιά γίνεται και η λεγόμενη Ασσυριακή Σφαγή. Οι Ασσύριοι (χριστιανοί που ζούσαν κοντά στη Μοσούλη) όταν ζήτησαν διαβεβαιώσεις για την ασφάλειά τους, σφαγιάστηκαν από τα ιρακινά στρατεύματα. Το γεγονός πήρε διεθνείς διαστάσεις, έπεσε η κυβέρνηση του αλ-Γκαϋλάνι και αντικαταστάθηκε από πιο μετριοπαθή κυβέρνηση.

Στα 1936 πραγματοποιείται πραξικόπημα από το στρατηγό Μπεκρ Σίντκι και ο Χικμάτ Σουλεϊμάν σχηματίζει την κυβέρνηση της «Εθνικής Αναμόρφωσης» κατά τα κεμαλικά πρότυπα. Η κυβέρνηση παίρνει αρκετά ριζοσπαστικά μέτρα προς τον εκδημοκρατισμό της χώρας, ερχόμενη σε αντιπαράθεση με τους Άγγλους. Δεν κατάφερε όμως να κρατήσει για πολύ την εξουσία, αφού την επόμενη χρονιά ο Σίντκι δολοφονείται και ξαναπαίρνει την εξουσία η φιλοαγγλική τάση με τον Νουρί αλ-Σαΐντ.

Στα 1939 ο Γκαζί σκοτώνεται σε ένα μυστηριώδες αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ένα χρόνο νωρίτερα είχε πιέσει αρκετά τους Αγγλους με διαβήματα για την επιστροφή του Κουβέιτ στο Ιράκ. Νέος βασιλιάς στέφεται ο Φεϋζάλ ο Β΄. Λόγω του νεαρού της ηλικίας του την αντιβασιλεία θα ασκήσει ο θείος του.



Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Βρετανική επέμβαση.

Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το Ιράκ γίνεται πεδίο αντιπαράθεσης των Άγγλων και των Γερμανών. Οι δύο αντίπαλοι προσπαθούσαν να προσεγγίσουν τις κυβερνήσεις του Ιράκ. Οι Γερμανοί απέτυχαν να βρουν ερείσματα στο Ιράκ ακόμα κι όταν πρότειναν στον πρωθυπουργό, που ήταν και πάλι ο αλ Γκαϋλάνι, στρατιωτική βοήθεια εναντίον των Άγγλων. Πολλοί ιρακινοί αξιωματούχοι έβλεπαν το γεγονός ως ευκαιρία να απεμπλακούν από την βρετανική συμμαχία, μια που ήταν και απαίτηση του λαού. Βλέποντας οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές ότι κινδυνεύουν άμεσα τα συμφέροντά τους, πραγματοποιούν επέμβαση στο Ιράκ το Μάη του 1941 στέλνοντας στρατεύματα και στήνουν μια αντιδραστική κυβέρνηση υπό τον Νουρί αλ Σαΐντ. Το Ιράκ αναγκάζεται να κηρύξει τον πόλεμο κατά των δυνάμεων του Άξονα κατ’ εντολή των Άγγλων που δρούσαν πλέον ανεξέλεγκτα μέσα στο ιρακινό έδαφος.



Μεταπολεμικό Ιράκ (1945-1958)

Την αμέσως επόμενη περίοδο το ΚΚΙ ισχυροποιείται, μεγαλώνοντας τους δεσμούς του με το λαό και μέσα από απεργίες και διαμαρτυρίες πετυχαίνει βελτίωση του βιοτικού επίπεδου των εργαζομένων και των συνθηκών εργασίας. Επίσης θέτει επιτακτικά το ζήτημα της πάλης ενάντια στους Άγγλους ιμπεριαλιστές. Το ίδιο διάστημα εξεγείρονται και οι Κούρδοι στο Β. Ιράκ με αρχηγό τον Μουσταφά Μπαρζανί αλλά το ιρακινό καθεστώς, αν και είχε υποσχεθεί αυτονομία, θα επιτεθεί το 1945 στις κουρδικές περιοχές με αεροπλάνα και χερσαίες δυνάμεις, καταστέλλοντας την κουρδική εξέγερση.

Με τη λήξη του πολέμου δημιουργούνται πολιτικά κόμματα, αίρονται οι πολιτικοί περιορισμοί και το 1946 σχηματίζεται μια σχετικά μετριοπαθής και φιλελεύθερη κυβέρνηση. Όμως οι πιέσεις των Άγγλων και των Αμερικανών ήταν τέτοιες που η κυβέρνηση γρήγορα ανατράπηκε και ο αλ Σαΐντ σχημάτισε νέα κυβέρνηση.

Στα 1948 πραγματοποιείται ένοπλη εξέγερση του ιρακινού λαού ενάντια στους Άγγλους αλλά και την κυβέρνηση που ήθελε να υπογράψει νέα συμφωνία υποταγής στους τους Άγγλους («Συνθήκη του Πόρτσμουθ»).

Την ίδια περίοδο ξεσπά ο αραβοϊσραηλινός πόλεμος που είχε ως αποτέλεσμα την προσάρτηση των εδαφών της Παλαιστίνης από το Ισραήλ. Η υπεροχή των ΗΠΑ μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έναντι των Άγγλων είναι φανερή και στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Το αμέσως επόμενο διάστημα ξεκινά στο Ιράκ μια περίοδος τρομοκρατίας και καταστολής απέναντι σε όλους τους δημοκράτες, προοδευτικούς και βασικά στους κομμουνιστές. Στα 1949 εκτελείται ο γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού κόμματος, Γιοσάφ Σαλμάν Γιοσάφ. Ο ιρακινός λαός όμως αντιστέκεται με απεργίες και διαδηλώσεις. Οι εκτελέσεις και οι απαγχονισμοί γίνονται καθημερινή πρακτική του στυγνού καθεστώτος.

Στα 1954 μετά από εκλογές που τις κερδίζει το Ενωμένο Εθνικό Μέτωπο (εθνικιστές) επιβλήθηκε, ουσιαστικά, δικτατορία στη χώρα. Όλη η χώρα έγινε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Οποιοσδήποτε ήταν αντίθετος με το καθεστώς φυλακιζόταν. Τα βασανιστήρια κατά των κομμουνιστών και των δημοκρατών ήταν καθημερινό φαινόμενο. Από τότε άρχισε και η εξάρτηση του Ιράκ και από τις ΗΠΑ. Την ίδια χρονιά (1954) υπογράφεται με τις ΗΠΑ συμφωνία για στρατιωτική βοήθεια και ένα χρόνο αργότερα διακόπτονται οι διπλωματικές σχέσεις του Ιράκ με την ΕΣΣΔ. Στις 24 Φεβρουαρίου του 1955 υπογράφεται με την Τουρκία το «Σύμφωνο της Βαγδάτης» (ΣΕΝΤΟ), στο οποίο προσχωρούν στη συνέχεια η Μ. Βρετανία, το Ιράν, το Πακιστάν και οι ΗΠΑ. Το Σύμφωνο προέβλεπε την " ασφάλεια, ειρήνη και σταθερότητα στη Μ. Ανατολή". Ουσιαστικά ήταν ένα αντισοβιετικό Σύμφωνο «υπεράσπισης» της Μ. Ανατολής από την «επέκταση του κομμουνισμού».

Στα τέλη του 1956 πραγματοποιείται ένοπλη εξέγερση των ιρακινών ενάντια στην επίθεση του Ισραήλ, της Αγγλίας και της Γαλλίας στην Αίγυπτο, απαιτώντας την έξοδο του Ιράκ από το Σύμφωνο της Βαγδάτης και την ενίσχυση της Αιγύπτου.



Τα γεγονότα του 1958

Τον Ιούλη του 1958 ο Νουρί αλ Σαΐντ, διατάσσει τις ταξιαρχίες του στρατού να εισβάλουν στην Ιορδανία για να την ενισχύσει εναντίον των απειλών από το Ισραήλ. Οι ταξίαρχοι Αμπντούλ Καρί Κασέμ και Αμπντ ας-Σαλάμ Αρίφ, που ανήκαν στην παράνομη ομάδα «Ελεύθεροι Αξιωματικοί», πριν προχωρήσουν προς την Ιορδανία κατευθύνονται προς τη Βαγδάτη την οποία και καταλαμβάνουν. Με τη βοήθεια του εξεγερμένου λαού και με την υποστήριξη εθνικιστικών και σοσιαλίζοντων κομμάτων (όπως το Μπάαθ) ο Κασέμ καταλαμβάνει την εξουσία στις 14 Ιούλη του 1958. Ο βασιλιάς, ο πρίγκιπας και τα πιο σημαίνοντα πρόσωπα του βασιλικού οίκου εκτελούνται. Ο Νουρί εκτελείται από τον λαό. Οι ΗΠΑ εξετάζουν το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης για την ανατροπή του Κασέμ με τη συνεργασία φιλοαμερικανών μέσα στο Ιράκ. Όμως στο Ιράκ δεν υπήρχαν περιθώρια για τέτοια συνεργασία, όπως στο Λίβανο, γιατί τα αισθήματα του λαού ήταν ενάντια στη Δύση. Ο Καρίμ Κασέμ έχει σοσιαλίζουσες ιδέες, ανακηρύσσει το Ιράκ επίσημα Δημοκρατία, στην οποία σύμφωνα με το σύνταγμα της 26ης Ιούλη «Αραβες και Κούρδοι θεωρούνται ισότιμοι στη γη αυτή που είναι πατρίδα τους». Το 1959 μάλιστα αποχωρεί από το Σύμφωνο της Βαγδάτης και καταργεί τις βρετανικές βάσεις αλλά και όλες τις συμφωνίες με τους Βρετανούς. Οι διπλωματικές σχέσεις με την ΕΣΣΔ αναθερμάνθηκαν. Στο ζήτημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών άρχισαν να γίνονται μεγάλες πρόοδοι. Πολιτική αμνηστία σε Κούρδους, απελευθέρωση πολιτικών κρατούμενων, προσπάθειες για βελτίωση της θέσης της γυναίκας, μεγαλύτερη ελευθερία στην έκφραση, αγροτικές μεταρρυθμίσεις, αναδιανομή της γης σε φτωχούς αγρότες κ.α. Στο ζήτημα των πετρελαίων ξεκινάει μια αντιπαράθεση με την «Iraq Petroleum Company (IPC)», (Εταιρεία Πετρελαίων του Ιράκ, αγγλογαλλοολανδικών συμφερόντων), που δεν εκμεταλλευόταν το σύνολο των αποθεμάτων, για να κρατά υψηλές τις τιμές, δίνοντας όμως ψίχουλα στους Ιρακινούς. Το ιρακινό καθεστώς απαίτησε αύξηση της παραγωγής και έλεγχο της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων ώστε να χρησιμοποιηθούν τα κέρδη για την ανοικοδόμηση της χώρας. Η IPC αρνήθηκε. Ετσι η ιρακινή κυβέρνηση αποφάσισε να εθνικοποιήσει το 90% των εδαφών στα οποία υπήρχαν κοιτάσματα και δεν τα εκμεταλλευόταν η IPC. Από τότε η εταιρεία, σε συνεργασία με αμερικανικές και αγγλικές μυστικές υπηρεσίες έθεσε σε λειτουργία το σχέδιο ανατροπής της ιρακινής κυβέρνησης. Ο Κασέμ αποκάλυψε ότι το Στέιτ Ντιπαρτμεντ τον απείλησε με κυρώσεις αν δεν αναιρούσε την απόφαση της εθνικοποίησης.

Βέβαια οι αντιδραστικές φιλοαγγλικές και φιλοαμερικανικές τάσεις υπήρχαν πάντα στο Ιράκ. Η κυβέρνηση συγκεντρώνοντας μεγάλο μέρος των εξουσιών σε λίγα πρόσωπα και πάντα μακριά από το λαό, δε μπόρεσε να κρατήσει τις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στο λαό και την αστική τάξη. Έφτασε μάλιστα σε σημείο να ξεκινήσει πόλεμο εναντίον των Κούρδων.



Νέα πραξικοπήματα (1963-1968)

Το Φεβρουάριο του 1963 ύστερα από πραξικόπημα στο Ιράκ (το γνωστό «μαύρο πραξικόπημα»), στο οποίο πρωταγωνιστεί το Μπάαθ, ανατρέπεται ο Κασέμ. Ο ίδιος ο Κασέμ εκτελείται. Στο πραξικόπημα συμμετείχε μερίδα του στρατού με το Κόμμα Μπάαθ. Την ηγεσία της χώρας κλήθηκε να αναλάβει ο Αμπντούλ Σαλάμ Αρίφ (πρώην συνεργάτης του Κασέμ), ύστερα από εσωτερικό πραξικόπημα στο Μπάαθ (18 Νοέμβρη 1963). Έτσι επικρατούν οι εθνικιστές - Νασεριστές μέσα στο Μπάαθ.

Το πραξικόπημα προετοιμάστηκε από τη CIA και ήταν γνωστό στην Αγγλία και το Νάσερ, ενώ η Γαλλία δεν αναμίχθηκε σ’ αυτό. Η Αγγλία έθεσε τον όρο, η νέα κυβέρνηση να παραιτηθεί από κάθε διεκδίκηση στο Κουβέιτ και να μην εθνικοποιήσει τις εταιρείες πετρελαίου. Ύστερα από τρεις ημέρες εχθροπραξιών, η πρώτη δήλωση της νέας κυβέρνησης ήρθε από την Ουάσιγκτον και όχι από τη Βαγδάτη: «η νέα κυβέρνηση δεν ενδιαφερόταν να εθνικοποιήσει τη γιγαντιαία «Iraq Petroleum Company (IPC)» ("Από τη Γιάλτα στο Βιετνάμ" David Horowitz, εκδ. ΚΑΛΒΟΣ). Οι πετρελαϊκές εταιρείες είχαν πλέον εξασφαλισμένα τα τεράστια κέρδη τους. Χαρακτηριστική είναι επίσης η δήλωση του αλ-Σαάντι (δεύτερος στην ιεραρχία του Μπάαθ και υπουργός Εσωτερικών), στο λιβανέζικο περιοδικό Etudes arabes το 1968: «Το κόμμα μας οδηγήθηκε στην εξουσία από μια αμερικανική αυτοκινητάμαξα».

Ένα άλλο χαρακτηριστικό γεγονός είναι η συμφωνία μεταξύ ενός αμερικανού διπλωμάτη και του Υπουργού Αμυνας του Ιράκ, με την οποία η Βαγδάτη επιτρέπει σε αμερικανούς ειδικούς να εξετάσουν σοβιετικά άρματα Τ54 και αεροπλάνα MIG 21, με αντάλλαγμα την παροχή όπλων στο καθεστώς στον πόλεμο εναντίον των Κούρδων.

Μετά το πραξικόπημα του 1963 αρχίζει ένα όργιο τρομοκρατίας, δολοφονιών και εκκαθαρίσεων στο Ιράκ με πρώτα θύματα τους κομμουνιστές. Με τον περίφημο νόμο 13 επιβάλλεται «η εξάλειψη των κομμουνιστών και του κομμουνισμού». Γέμισαν και πάλι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε όλη η χώρα. Χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν και πολλοί περισσότεροι φυλακίστηκαν. Με στοιχεία του Σούμπι Τόμα, εξόριστου ιρακινού κοινωνιολόγου, «περισσότεροι από 400.000 άνθρωποι συνελήφθησαν και βασανίστηκαν, ενώ 20.000 απ’ αυτούς δεν επέστρεψαν ποτέ από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, καθώς είτε πέθαναν από τα βασανιστήρια είτε εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες». ("Η μαύρη βίβλος του καπιταλισμού" εκδ. ΛΙΒΑΝΗ, σελ. 336).

Αλλά ακόμα και ο νέος αστικός κώδικας, που προέβλεπε την ισότητα ανδρών και γυναικών και την αγροτική μεταρρύθμιση, καταργήθηκε. Η νέα κυβέρνηση καταργεί τα δικαιώματα που είχαν δοθεί στον κουρδικό λαό και επιτίθεται ξανά στις κουρδικές περιοχές.

Το 1965 ο Μπατζάζ γίνεται ο νέος ηγέτης του Ιράκ. Το Μπάαθ απομακρύνεται προσωρινά από την εξουσία. Γίνονται νέες προσπάθειες από την κυβέρνηση να πετύχει καλύτερες συμφωνίες με την IPC. Μέχρι το 1968 υπήρχε μεγάλη κυβερνητική αστάθεια, με συχνές αλλαγές στις κυβερνήσεις.

Τον Ιούνη του 1967 το Ισραήλ επιτίθεται στην Αίγυπτο, το Λίβανο και τη Συρία. Η ιρακινή κυβέρνηση τάσσεται ενάντια στο Ισραήλ δηλώνοντας ότι πρέπει να παρθούν στρατιωτικά μέτρα εναντίον του.

Ενα μήνα μετά (Ιούλης 1967) την εξουσία στο Ιράκ καταλαμβάνει ο Γιάχια, (μετριοπαθής) που παίρνει κάποια μέτρα εκδημοκρατισμού. Σύντομα όμως έδειξε το πραγματικό αντιδραστικό του πρόσωπο. Λιτότητα, χτύπημα του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, αναβολή των εκλογών ήταν κάποια από τα βασικά μέτρα που ξεσήκωσαν την εργατική τάξη του Ιράκ, με αποτέλεσμα το 1968 να πραγματοποιούνται τεράστιες λαϊκές διαδηλώσεις.



Επικράτηση του Μπάαθ

Τότε (17 Ιούλη 1968) βρήκαν την ευκαιρία μέλη του Μπάαθ μαζί με αξιωματικούς του στρατού (μέλη της οργάνωσης «Κίνημα των Αράβων Επαναστατών») να προχωρήσουν σε νέο πραξικόπημα (το «λευκό πραξικόπημα»). Ηγέτης των πραξικοπηματιών ήταν ο Αχμέντ Χασάν αλ – Μπακρ και μαζί με το Σαντάμ Χουσεΐν μόλις πήρε την εξουσία εφάρμοσε κάποια φιλολαϊκά μέτρα, όπως μείωση φορολογίας, απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων, κοινωνική ασφάλιση, αγροτική μεταρρύθμιση. Αλλά και στο κουρδικό υπήρξε πρόοδος με νομιμοποίηση των κουρδικών οργανώσεων, αναγνώριση του δικαιώματος των Κούρδων για εθνική αυτονομία εντός του κράτους του Ιράκ, αναγνώριση της κουρδικής γλώσσας σαν δεύτερης επίσημης, αλλά και συμμετοχή Κούρδων υπουργών στην κυβέρνηση. Ο Μπαρζανί όμως δε δέχτηκε την αυτονομία και κήρυξε ένοπλη εξέγερση στην περιοχή του Κουρδιστάν (1975).

Το πολίτευμα του κράτους ονομάστηκε το 1970 «Λαϊκή Δημοκρατία» με κατεύθυνση το σοσιαλισμό, όπως αναφέρονταν. Μάλιστα έγινε προσπάθεια να συγκροτηθεί μέτωπο των πατριωτικών κομμάτων ενάντια στο σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό. Βέβαια όλα αυτά χωρίς το λαό και μόνο με μεγαλόστομες διακηρύξεις.

Το 1972 εθνικοποιείται η «IPC» με αποζημίωση και τα αμέσως επόμενα χρόνια όλες οι υπόλοιπες πετρελαϊκές εταιρείες. Την ίδια χρονιά υπογράφεται συνθήκη συμμαχίας με τη Σοβιετική Ένωση και συμμετέχουν στην κυβέρνηση μέλη του ΚΚΙ.

Μέχρι και το 1976 συνεχίζεται μια προσπάθεια εκσυγχρονισμού του Ιράκ, με διατήρηση της όποιας ανεξαρτησίας (ή καλύτερα εξάρτησης από πολλά κέντρα). Η παιδεία γίνεται δωρεάν και υποχρεωτική, διατίθενται χρήματα για την ανάπτυξη του Κουρδιστάν, η θέση της γυναίκας βελτιώνεται.

Σταδιακά όμως θα αρχίσει η αντίστροφη πορεία, με χτύπημα δημοκρατικών δικαιωμάτων, διώξεις των κομμουνιστών, κ.α. Το πραγματικό πρόσωπο των ηγετών του Μπάαθ φάνηκε. Δεν υπήρξε καμιά πραγματική προσπάθεια οικοδόμησης σοσιαλισμού όπως έλεγαν στις διακηρύξεις τους. Κύριο μέλημά τους ήταν να προστατέψουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης της χώρας τους.

Το 1979 ο Σαντάμ Χουσεΐν αναλαμβάνει την εξουσία εξαναγκάζοντας σε παραίτηση τον αλ – Μπακρ και αμέσως προχώρησε σε εκκαθάριση των πολιτικών του αντιπάλων.



Πόλεμος Ιράν-Ιράκ

Το Σεπτέμβρη του 1980 ξεσπά ο πόλεμος Ιράν - Ιράκ. Το 1975 υπήρξε συμφωνία (συνθήκη του Αλγερίου) για τη ρύθμιση των συνοριακών διαφορών, στον ποταμό Σατ αλ-Άραμπ. Οι δυτικοί ιμπεριαλιστές συνειδητά άφησαν ασαφή τα σύνορα την προηγούμενη περίοδο ώστε να υπάρχει η διαμάχη μεταξύ των δύο χωρών. Μ’ αυτόν τον τρόπο τα κράτη που θέλουν να έχουν ως υποχείριά τους εξασθενούν και δεν προβάλουν αντιστάσεις. Ετσι όταν ανατράπηκε η μοναρχία στο Ιράν, το Ιράκ κατήγγειλε τη συμφωνία και ζήτησε την επαναφορά των συνόρων στην ανατολική όχθη του ποταμού. Βέβαια μέσα στις αιτίες θα πρέπει να δούμε και την υποστήριξη από το Ιράν στους Σιίτες του νότου, οι οποίοι είχαν αποσχιστικές τάσεις. Επίσης αντίστοιχες ήταν και διαθέσεις των Κούρδων του Βορείου Ιράκ οι οποίοι είχαν την υποστήριξη του προηγούμενο καθεστώς του Ιράν με το Σάχη αλλά και την μυστική υποστήριξη της CIA. Η σημαντικότερη όμως αιτία πρέπει να αναζητηθεί στην ανησυχία των ΗΠΑ για τη δυναμική της ισλαμικής επανάστασης στο Ιράν, που έπρεπε να κατασταλεί.

Στις 20 Σεπτέμβρη του 1980 ο ιρακινός στρατός εισβάλει στο Ιράν. Οι αρχικές επιτυχίες των Ιρανών αλλά και η δυναμική της ισλαμικής επανάστασης του Ιράν πανικόβαλαν τους δυτικούς, οι οποίοι στήριξαν με όλα τα μέσα το Ιράκ. Περισσότερες από 30 δυτικές κυβερνήσεις αλλά και η Σοβιετική Ένωση έδωσαν όπλα στο Ιράκ. Αυτό όμως ήταν και η καταστροφή της χώρας. Οι εξοπλισμοί έφεραν το Ιράκ σε σημείο να υπάρχει απώλεια 500 δις δολαρίων από το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν. Πριν τον πόλεμο το Ιράκ είχε συναλλαγματικά αποθέματα 15 δις δολαρίων και το 1988 έφτασε να έχει εξωτερικό χρέος 70 δις δολαρίων.

Στα 1985 οι Αμερικάνοι επεμβαίνουν στον πόλεμο Ιράν – Ιράκ υπέρ του Ιράκ στέλνοντας πλοία αλλά και χημικά και βιολογικά όπλα. Την επόμενη χρονιά (1986) αποκαλύπτεται και το ότι οι ΗΠΑ εξόπλιζαν μυστικά και το …Ιράν (σκάνδαλο Ιράνγκεϊτ) αν και είχαν οξυνθεί οι σχέσεις των δύο χωρών. Οι λόγοι για την τακτική αυτή των Αμερικανών ήταν: πρώτον ότι οι ΗΠΑ πήραν την υπόσχεση από το Ιράν πως θα μεσολαβήσει στην απελευθέρωση των Αμερικανών ομήρων που κρατούνταν από Σιίτες στο Λίβανο, δεύτερον η πρόθεση των ΗΠΑ να διατηρήσουν τους όποιους δεσμούς με το ιρανικό καθεστώς και τρίτον η συνέχιση του πολέμου ήταν μέσα στις επιδιώξεις των ΗΠΑ αφού θα είχε ως αποτέλεσμα την αποδυνάμωση και των δύο ισχυρών κρατών της Μ. Ανατολής.

Μέσα στο γενικότερο κλίμα τρομοκρατίας που προσπάθησε να επιβάλλει ο Σαντάμ Χουσεΐν στη χώρα του, κατά τη διάρκεια του πολέμου, πραγματοποίησε και την επίθεση με χημικά αέρια εναντίον των Κούρδων. Χιλιάδες άμαχοι σκοτώθηκαν και υπήρξε μεγάλη κατακραυγή απ’ όλο τον κόσμο. Ας μην ξεχνάμε όμως πως ο κατασκευαστής και τροφοδότης των όπλων αυτών δεν ήταν άλλος από τις ΗΠΑ.

Το 1988 λήγει ο πόλεμος. Οι αραβικές χώρες στην Παναραβική Διάσκεψη Κορυφής του Αμάν πήραν ανοιχτά το μέρος του Ιράκ και το Ιράν αναγκάστηκε να δεχτεί το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για άμεση κατάπαυση του πυρός και επιστροφή των εμπολέμων στα αρχικά τους σύνορα. Το αποτέλεσμα της οκταετούς σύρραξης ήταν να σκοτωθούν χιλιάδες άνθρωποι και οι δύο χώρες να καταστραφούν.



Πόλεμος στον Κόλπο

Μετά τη λήξη του πολέμου, το Φλεβάρη του 1990 στη Συνάντηση Κορυφής του Αμάν, ο Σαντάμ Χουσεΐν απαίτησε την αποχώρηση των αμερικανικών πλοίων από τον Περσικό λέγοντας: «Η κατάσταση μπορεί να φτάσει στο σημείο, όπου οι Η.Π.Α θα προσπαθήσουν να υπαγορεύσουν το επίπεδο παραγωγής πετρελαίου και γκαζιού για κάθε χώρα και την τιμή στην οποία θα πωλείται, πάντα σύμφωνα με τα ειδικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών και ανεξάρτητα από εκείνα των άλλων». Και είχε απόλυτο δίκιο. Αμέσως μετά οι ΗΠΑ απαίτησαν από το Ιράκ να περιορίσει τη στρατιωτική του ισχύ και επέβαλαν εμπάργκο. Σχεδόν ταυτόχρονα το Κουβέιτ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα αύξησαν την παραγωγή πετρελαίου πάνω από τα επίπεδα παραγωγής που είχε ορίσει ο OPEC και η τιμή του πετρελαίου κατέβηκε στα 11 δολάρια το βαρέλι! Αυτό σήμαινε τεράστια ζημιά στο ήδη χρεοκοπημένο Ιράκ. Αρχικά το Ιράκ διαμαρτυρήθηκε διπλωματικά για τον οικονομικό πόλεμο που του γινόταν, χωρίς αποτέλεσμα. Όταν ο Σαντάμ Χουσεΐν άφησε να εννοηθεί ότι θέλει να καταλάβει το Κουβέιτ (ήταν ζωτικής σημασίας για το κατεστραμμένο οικονομικά Ιράκ) οι ΗΠΑ δήλωσαν ότι δεν τους αφορά η υπόθεση. Ουσιαστικά έστησαν μια καλή παγίδα και η ιρακινή κυβέρνηση έπεσε μέσα. Τα γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά. Τον Αύγουστο του 1990 το Ιράκ καταλαμβάνει το Κουβέιτ και το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ επέβαλε κυρώσεις και απείλησε με χρησιμοποίηση στρατιωτικών μέσων. Βέβαια κάτι αντίστοιχο δεν έγινε στο Ισραήλ ούτε το 1982 που εισέβαλε στη Συρία και το Λίβανο, ούτε το 1989 για τις αλλεπάλληλες επιθέσεις στους Παλαιστινίους και την κατοχή του Νοτίου Λιβάνου. Ετσι το Γενάρη του 1991 ξεκινούν βομβαρδισμοί των ΗΠΑ και των ΝΑΤΟϊκών εναντίον του Ιράκ («Καταιγίδα της έρημου»).

Οι βομβαρδισμοί και οι χερσαίες επιχειρήσεις του Φεβρουαρίου στο Κουβέιτ αναγκάζουν το Ιράκ να αποσύρει τα στρατεύματά του και να αποδεχτεί τον περιορισμό στο εναέριο χώρο του. Οι ΗΠΑ δεν προχώρησαν στην ανατροπή του καθεστώτος του Ιράκ λόγω της αδυναμίας τους να βρουν εναλλακτική λύση εξουσίας. Δεν ήθελαν σε καμιά περίπτωση να αποδυναμωθεί το Ιράκ, έστω και προσωρινά, γιατί σε άλλη περίπτωση θα ισχυροποιούταν πολύ το Ιράν στην περιοχή.

Με τη λήξη του πολέμου του Κόλπου επιβάλλεται ένα νέο σκληρότερο εμπάργκο στο Ιράκ που ήταν η αιτία να χάσουν τη ζωή τους πολλά παιδιά για περισσότερα από 10 χρόνια. Υπολογίζεται ότι στον πόλεμο αυτό έχασαν τη ζωή τους περίπου 200.000 ιρακινοί στρατιώτες και καταστράφηκε μεγάλο μέρος της υποδομής του, αφού δέχτηκε μέσα σε μια εβδομάδα 85.000 τόνους βομβών. Το Ιράκ γύρισε τουλάχιστον 50 χρόνια πίσω.

Ο Σούμπι Τόμα αναφέρει: «Η UNISEF, η Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας και το Οικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο των Ηνωμένων Εθνών υπολογίζουν σε 1.300.000 το αριθμό των παιδιών κάτω των 5 ετών που έχουν πεθάνει εξαιτίας του εμπάργκο. Ένα εκατομμύριο παιδιά δεν πηγαίνουν πια στο σχολείο. Από τα πέντε εκατομμύρια παιδιά κάτω των 5 ετών, το ένα εκατομμύριο δε θα αποκτήσει ποτέ τις φυσιολογικές διανοητικές ικανότητες εξαιτίας της έλλειψης πρωτεϊνών και γάλακτος… Το ένα τέταρτο του μελλοντικού πληθυσμού θεωρείται ήδη χαμένο… Τα μέλη πολλών οικογενειών ζουν χωριστά εξαιτίας της μετανάστευσης. Πολλές γυναίκες ζουν μόνες… Οι γυναίκες πρέπει να διαχειρίζονται την εξαθλίωση, να μοιράζουν την τροφή ανάμεσα στα παιδιά, τη μια μέρα να ταΐζουν το ένα και την επόμενη το άλλο… Το Ιράκ δεν μπορεί να εισάγει φάρμακα, τρόφιμα και ανταλλακτικά για τα ιατρικά μηχανήματα… Η συμφωνία «Πετρέλαιο για τρόφιμα» δε επέλυσε κανένα πρόβλημα. Χρησιμεύει κυρίως στην εξόφληση του πολεμικού χρέους. Στην χώρα μένει μόνο το 20%». ("Η μαύρη βίβλος του καπιταλισμού" εκδ. ΛΙΒΑΝΗ, σελ. 346).



Αξίζει επίσης να αναφέρουμε μια σύγκριση που έκανε το Παρατηρητήριο Υγείας της UNISEF. Πριν το εμπάργκο η παιδική θνησιμότητα ήταν 24 παιδιά ανά χίλια. Τα παιδιά κάτω των 5 ετών που πέθαιναν ήταν 540 μηνιαίως ενώ αυτά άνω των 5 ετών 650 μηνιαίως.

Μετά το εμπάργκο η παιδική θνησιμότητα έφτασε στα 92 παιδιά ανά χίλια. Επίσης 7500 παιδιά κάτω των 5 ετών και 9000 άνω των 5 ετών πεθαίνουν κάθε μήνα.



Δεκαετία ‘90

Τον Ιούνιο του 1993 οι ΗΠΑ, πραγματοποιούν νέους αεροπορικούς βομβαρδισμούς εναντίον του Ιράκ.

Το 1996 όταν ο στρατός του Ιράκ μπήκε στην κουρδική πόλη Ιρμπίλ οι ΗΠΑ βομβαρδίζουν ξανά το Ιράκ με αεροπορικές επιδρομές και πυραύλους.

Το Δεκέμβρη του 1998 πραγματοποιείται νέα επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ («Αλεπού της ερήμου») με το πρόσχημα της ύπαρξης όπλων μαζικής καταστροφής (χημικών και βιολογικών) στο οπλοστάσιο του Ιράκ. Βέβαια οι περισσότεροι στόχοι της τετραήμερης επίθεσης ήταν κτίρια του διοικητικού μηχανισμού και των μυστικών υπηρεσιών του Ιράκ. Προφανώς οι αμερικανοί ήθελαν περισσότερο απ’ όλα να πλήξουν το ίδιο το καθεστώς που δεν ήταν αποδεκτό από τις ΗΠΑ.



Μετά την 11η Σεπτέμβρη 2001

Ολες οι προσπάθειες των αμερικανών να ανατρέψουν το ιρακινό καθεστώς απέτυχαν. Βέβαια πέτυχαν κάτι άλλο πολύ σημαντικότερο. Τη δεκαετία του ’90 κατάφεραν να εγκαταστήσουν μόνιμα στην περιοχή στρατό και ναυτικές δυνάμεις, ώστε όταν θα τους ξαναδοθεί η ευκαιρία να δοκιμάσουν και πάλι. Και η μεγάλη ευκαιρία παρουσιάστηκε στις 11 Σεπτέμβρη του 2001 με την επίθεση στους δίδυμους πύργους. Πρώτα το Αφγανιστάν και μετά το Ιράκ θα δεχτούν την επίθεση και μετέπειτα στρατιωτική κατοχή των Αμερικανών και των άλλων ιμπεριαλιστών. Τα προσχήματα ήταν ήδη έτοιμα. Τα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ που …δε βρέθηκαν και η …απελευθέρωση του ιρακινού λαού από το «χασάπη της Βαγδάτης».

Επειδή πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τα όπλα μαζικής καταστροφής θα κάνουμε μια μικρή αναφορά. Όχι για τα υποτυπώδη όπλα του Ιράκ αλλά γι’ αυτά των ΗΠΑ.

Η βόμβα FAE (Fuel Air Explosive) ή βόμβα κενού είναι ένα από τα τελευταία επιτεύγματα των αμερικανών. Όταν εκρήγνυται καίει το οξυγόνο σε μια έκταση ενός τετραγωνικού χιλιομέτρου σκοτώνοντας οποιονδήποτε αναπνέει στην περιοχή.

Οι βόμβες «ναπάλμ» και οι βόμβες φωσφόρου εξαφανίζουν κυριολεκτικά οποιονδήποτε αγγίξουν.

Οι βόμβες συμπίεσης και οι βόμβες διασποράς σκοτώνουν ανεξέλεγκτα.

Τα αντιαρματικά βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου καταδίκασαν σε αργό θάνατο χιλιάδες αθώους στο Νότιο Ιράκ, αλλά μόλυναν και 60000 Αμερικανούς και 10000 Βρετανούς στον «πόλεμο του Κόλπου» το 1991.

Η νέα γιγαντιαία βόμβα των αμερικανών βάρους 9,5 τόνων, κονιορτοποιεί τα πάντα σε ακτίνα 300 μέτρων από το σημείο που θα πέσει.

Η βόμβα νετρονίου που διαλαλούν σε όλους τους τόνους ότι θα φτιάξουν σύντομα οι ΗΠΑ έχει το ασύλληπτο πλεονέκτημα να σκοτώνει ανθρώπους χωρίς να καταστρέφει την υποδομή (κτίρια, εργοστάσια, πετρελαιοπηγές).

Ας μην αναφερθούμε στα εφιαλτικά σενάρια των μίνι ατομικών βομβών που ανακοίνωσαν οι Αμερικανοί ότι θα έχουν έτοιμες μέσα στο 2003. Ούτε και στις 10.000 πυρηνικές κεφαλές που έχουν σπείρει στις στρατιωτικές τους βάσεις σ’ όλο τον κόσμο οι αμερικάνοι.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Και κάποια γεγονότα θα γραφτούν με τα μελανότερα χρώματα στις σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας, όπως η εκτέλεση μέσα σε κοντέινερ χιλιάδων Αφγανών και οι επιθέσεις με «έξυπνες» βόμβες εναντίον εκατοντάδων αμάχων στη Βαγδάτη, τη Βασόρα και άλλες μεγάλες πόλεις του Ιράκ. Βέβαια τα περισσότερα θα περάσουν στα ψιλά από τα περισσότερα δυτικά μέσα ενημέρωσης, όπως γινόταν πάντα.

Μόνο που η πρόσφατη επίθεση διαφέρει από τις προηγούμενες. Ενα τεράστιο κίνημα ενάντια στο πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό αναπτύσσεται σε κάθε γωνιά της γης. Εκατομμύρια κόσμου ακόμα και στις ίδιες τις ΗΠΑ ξεσηκώνονται, αντιστέκονται και συγκρούονται σχεδόν καθημερινά. Αλλά και στο ίδιο το Ιράκ, από τις πρώτες μέρες της αμερικανοβρετανικής κατοχής ο ιρακινός λαός αντιστέκεται. Τεράστιες διαδηλώσεις άρχισαν ήδη να πραγματοποιούνται στις μεγάλες πόλεις του Ιράκ. Ο περήφανος αυτός λαός αντιστέκεται στην κατοχή και απαιτεί να φύγουν οι Αμερικανοί από το έδαφός του. Σε πολλές περιπτώσεις οι διαδηλωτές δέχονται και τις σφαίρες των …απελευθερωτών τους, όπως έγινε στη Μοσούλη.

Οι εξελίξεις είναι δραματικές και απίστευτα γρήγορες. Οι ΗΠΑ απροκάλυπτα πλέον δηλώνουν ότι είναι έτοιμες να επιτεθούν και σε άλλες χώρες, για την επίτευξη των απώτερων στόχων τους, της παγκόσμιας κυριαρχίας. Όμως οι λαοί όλου του κόσμου έδειξαν το τελευταίο διάστημα ένα μικρό μέρος από την τεράστια δύναμη που κρύβουν. Μια δύναμη που σύντομα θα φανεί και που δεν θα μπορεί να τη σταματήσει κανένας Τόμαχοκ και καμιά «έξυπνη» βόμβα.

ΣΣ