Λαϊκός Δρόμος, φ.87, 8/5/76
Η 6η «Ολομέλεια» της ΚΕ του ΚΚΕ του 1956 είναι το πιο σοβαρό χτύπημα που δέχτηκε το επαναστατικό κίνημα στη χώρα μας μέσα σε όλη την πενηντάχρονη, και πάνω, Ιστορία του. Κι αυτό, γιατί η «6η Ολομέλεια» επέβαλε στο Κόμμα μια γραμμή βαθιά οπορτουνιστική που βρίσκεται σε πλέρια αντίθεση με τις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού και τις αγωνιστικές παραδόσεις του ΚΚΕ. Σαν συνέπεια της εφαρμογής της γραμμής αυτής, από πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ μετατράπηκε σε ένα συνηθισμένο κοινοβουλευτικό κόμμα της αστικής τάξης, σε ένα κόμμα κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, μέσα στα πλαίσια, του αστικού καθεστώτος. Αυτή είναι η ουσία της γραμμής, και των δυο ψευτο-ΚΚΕ, ανεξάρτητα απ’ τη φρασεολογία που χρησιμοποιούν κάθε φορά.
Σαν αποτέλεσμα του οπορτουνισμού στην πολιτική γραμμή είναι και ο οπορτουνισμός στα οργανωτικά ζητήματα, που παρουσιάστηκε αμέσως μετά την «6η Ολομέλεια». Κριτήριο για την αξιοποίηση των μελών και στελεχών του Κόμματος δεν είναι πλέον το ήθος, η πίστη στις αρχές του Κόμματος, το θάρρος, οι οργανωτικές και πολιτικές ικανότητες. Στη θέση των αρχών αυτών έρχεται ο καριερισμός και ο καιροσκοπισμός. Όποιος είχε τιμωρηθεί, ανεξάρτητα για ποιους λόγους, μετατράπηκε σε ήρωα. Στη θέση της Κομματικής κριτικής και αυτοκριτικής ήρθε η συγκάλυψη και αποσιώπηση των λαθών και αδυναμιών. Στην εσωτερική λειτουργία τους οι κομματικές οργανώσεις όλο και περισσότερο παίρνουν το χαρακτήρα οργανώσεων σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Τελικά, ξεκινώντας απ’ τη «νέα» θεωρία του ειρηνικού περάσματος, αποφασίζουν και την τυπική διάλυση των κομματικών οργανώσεων στην Ελλάδα, (απόφαση της 8ης Ολομέλειας του 1958 που δεν τόλμησαν να την ανακοινώσουν στους αγωνιστές του εξωτερικού).
Βασικό χαρακτηριστικό της «6ης Ολομέλειας» είναι ότι δεν ήταν εσωτερικό προϊόν του ΚΚΕ, αλλά επιβλήθηκε απ’ τα έξω, σαν αποτέλεσμα της πιο βάρβαρης και ωμής επέμβασης του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού στα εσωτερικά του ΚΚΕ, με σκοπό να επιβάλει την οπορτουνιστική γραμμή του 20ου Συνεδρίου στο Κόμμα μας. Η επέμβαση αυτή δεν συνίσταται μόνο στο ότι χωρίς να ρωτήσουν κανέναν συγκρότησαν μια διεθνή επιτροπή η οποία συγκάλεσε την «Ολομέλεια», έκανε την εισήγηση και σύνταξε και το σχέδιο απόφασης, αλλά πρώτα απ’ όλα και κυρίως στο αληθινό πογκρόμ που οργάνωσαν οι χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές στη μεγαλύτερη κομματική οργάνωση του ΚΚΕ στο εξωτερικό, στην Κομματική Οργάνωση της Τασκένδης.
Εκτός απ’ την Κομματική Οργάνωση της Τασκένδης, που έδωσε τις πρώτες μάχες με το διεθνή ρεβιζιονισμό πριν ακόμα τη σύγκληση της «6ης Ολομέλειας», σοβαρή αντίσταση στο πέρασμα των αποφάσεων της «Ολομέλειας» αυτής παρουσιάστηκε και απ’ τους αγωνιστές που ζουν στις Ανατολικές Χώρες.
Στην Ουγγαρία η αντίσταση αυτή εκδηλώνεται με συζητήσεις στους τόπους κατοικίας, στις συγκεντρώσεις που γίνονταν με θέμα διάφορα ζητήματα του κινήματος. Μεγάλη βοήθεια έδωσε στους μαρξιστές-λενινιστές, στην πάλη τους ενάντια στον οπορτουνισμό της «6ης Ολομέλειας» και γενικότερα, η ανοιχτή ιδεολογική αντιπαράθεση του ΚΚ Κίνας με το χρουστσωφικό ρεβιζιονισμό, με τα περίφημα απαντητικά άρθρα της «Ζεμιντιμπάο» και της «Κόκκινης Σημαίας» μεγάλη επίσης βοήθεια ήταν η έκδοση της «Αναγέννησης». Τώρα οι μαρξιστές-λενινιστές διέθεταν περισσότερα, πιο συγκεκριμένα στοιχεία απ’ τη ζωή του κινήματος και την πάλη που διεξάγονταν στην Ελλάδα για το ξεσκέπασμα του ρεβιζιονισμού ανάμεσα στους πολιτικούς πρόσφυγες.
Για να τρομοκρατήσουν τους αγωνιστές και να ανακόψουν το προτσές της απομόνωσης τους, που όλο και περισσότερο δυνάμωνε, οι Έλληνες ρεβιζιονιστές κατάφευγαν όλο και περισσότερο σε μέτρα βίας και καταπίεσης. Έτσι, με πρόταση της κλίκας Κολιγιάννη-Παρσταλίδη. το Νοέμβρη του 1961 διώχνονται από υπηρεσίες του κρατικού μηχανισμού τρία άτομα και τον Ιούνη του 1965 στέλνονται εξορία σε διάφορα απομακρυσμένα σημεία της Ουγγαρίας πέντε άτομα με τις οικογένειες τους.
Το Γενάρη του 1968 συλλαμβάνονται, οι Κονταλέξης Φωκίωνας, Στολάκης Βαγγέλης και δυο άλλοι και υστέρα από 6 μήνες προφυλάκισης παραπέμπονται σε δίκη με την κατηγορία της συνωμοσίας για την «ανατροπή του κοινωνικού καθεστώτος». Μαζί μ' αυτούς και με βάση την ίδια κατηγορία παραπέμπονται σε δίκη και οι Φατούρος Κώστας και Τσιτσιπάς Θόδωρος. Ύστερα απ’ τις κινητοποιήσεις και τις διαμαρτυρίες των αγωνιστών στις Ανατολικές Χώρες και στη Δύση και υστέρα απ’ το αλληλοξεσκέπασμα και αλληλοφάγωμα των δυο ρεβιζιονιστικών ομάδων μετά την 12η Ολομέλεια, το δικαστήριο απόρριψε την κατηγορία της συνομωσίας και επέβαλε φυλάκιση 6 μηνών με βάση την κατηγορία της «κατάχρησης του δικαιώματος του συνέρχεσθαι». Την ίδια χρονιά διώχνονται από υπηρεσίες του κρατικού μηχανισμού άλλα τέσσερα άτομα. Φυσικά τα παραπάνω είναι ένα μέρος μόνο απ’ τα μέτρα και τις πιέσεις των ρεβιζιονιστών ενάντια στους μαρξιστές-λενινιστές. Παραλείπουμε τις «διαγραφές», τις διακρίσεις στο μοίρασμα σπιτιών και άλλα.
Στη διάρκεια της πάλης των μαρξιστών-λενινιστών ενάντια στον οπορτουνισμό της «6ης Ολομέλειας», αποδείχτηκε μέσα στη ζωή ότι οι ρεβιζιονιστές δεν είναι διατεθειμένοι με κανένα τρόπο να παραιτηθούν απ’ τις απόψεις τους. Στηριζόμενοι στη δύναμη του κρατικού μηχανισμού των χωρών που ζουν οι πολιτικοί πρόσφυγες, επέβαλαν με τη βία τη μειοψηφία πέρα και ενάντια στη θέληση της καταπληχτικής πλειοψηφίας των μελών και στελεχών του ΚΚΕ. Τέτοια χοντροειδής και απαίσια παραβίαση των λενινιστικών οργανωτικών κανόνων δεν έχει παρουσιαστεί πουθενά.
Κάτω απ’ τις συνθήκες αυτές, για τους συνεπείς αγωνιστές δεν έμεινε άλλος δρόμος απ’ το να οργανωθούν σε ξεχωριστές δικές τους οργανώσεις. Η πλειοψηφία, δηλαδή, οργανώθηκε ενάντια στον οπορτουνισμό και την αυθαιρεσία της μειοψηφίας.
Η ΟΜΛΕ, κάτω απ’ τις σημαίες της οποίας παλεύουν σήμερα οι μαρξιστές-λενινιστές της Ελλάδας και των Ανατολικών Χωρών, είναι ο μοναδικός συνεχιστής των αγωνιστικών και επαναστατικών παραδόσεων του ΚΚΕ. Μέσα απ’ τους κόλπους της θα ξεπηδήσει ξανά το ηρωικό Κόμμα της εργατικής τάξης, το μαρξιστικό-λενινιστικό ΚΚΕ, που θα οδηγήσει το λαό μας στη νίκη. Πιο υπεύθυνο και τιμητικό καθήκον απ’ αυτό δεν μπορεί να υπάρξει.
Βουδαπέστη 18 Απρίλη 1976
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου