Η ονομασία του ιστολογίου είναι ο τίτλος του βιβλίου του Βασίλη Σαμαρά "1917-1953, Η ιστορία διδάσκει και εμπνέει"

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015

ΒΙΕΤΝΑΜ


"ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ"

Κάμποσα χρόνια τώρα την παγκόσμια κοινή γνώμη, τον τύπο, αλλά και κάθε άνθρωπο απασχολεί ο επιθετικός πόλεμος των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών ενάντια στο λαό του Βιετνάμ. 

Πολλά γίνονται και πολλά λέγονται γύρω απ’ την εγκληματική εισβολή των Αμερικάνων στο Βιετνάμ και μάλιστα από πολιτικούς οργανισμούς και κυβερνήσεις που θέλουν να αυτοαποκαλούνται προοδευτικές, αντιιμπεριαλιστικές. 


Το περιοδικό μας πάντως σαν συνεπές αντιιμπεριαλιστικό σπουδαστικό όργανο πιστεύει ότι η στάση απέναντι στο «πρόβλημα» του Βιετνάμ είναι ένα αλάνθαστο κριτήριο για το ποιος είναι πραγματικά αντιιμπεριαλιστής και ποιος είναι μόνο στα λόγια. Εχοντας τα παραπάνω σαν γνώμονα και πυξίδα το περιοδικό και η ΠΠΣΠ έχουν παλιότερα τοποθετηθεί δηλώνοντας την πλήρη αλληλεγγύη των προοδευτικών αντιιμπεριαλιστών φοιτητών στο δίκαιο αγώνα του Βιετναμέζικου λαού. Δικάστηκαν και δύο μέλη της παράταξής μας για το μοίρασμα σχετικών προκηρύξεων και στη συνέχεια μηνύθηκε το γραφείο της ΠΠΣΠ για τον ίδιο λόγο.

Αυτό το άρθρο έρχεται σε συνέχεια των ενεργειών αυτών για να διαδηλώσει για άλλη μια φορά τη θέση αυτή της ΠΠΣΠ και του περιοδικού, κύριος σκοπός του όμως είναι να διαλύσει ορισμένες σκόπιμες συγχύσεις που καλλιεργούνται από πολλές πλευρές και κυρίως από εκείνες που παίζουν, λίγο αδέξια βέβαια, το ρόλο του φίλου του Βιετναμέζικου λαού. Για να έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα του προβλήματος και να βγάλουμε σωστά συμπεράσματα θα πρέπει να δούμε πρώτα τι προηγήθηκε, πώς γεννήθηκε το βιετναμέζικο πρόβλημα και ποιες ήταν οι κύριες καμπές του.

Ο Βιετναμέζικος λαός είναι ένας λαός φιλελεύθερος με 3000 χρόνια ιστορία. Το 1858 η ένοπλη επίθεση των Γάλλων αποικιοκρατών μετάτρεψε το Βιετνάμ σε Γαλλική αποικία. Ο λαός δεν έπαψε από τότε να αγωνίζεται ενάντια στον ξένο καταχτητή. Σταθμός στην ιστορία του είναι η ίδρυση του Ινδοκινέζικου Κομμουνιστικού Κόμματος το 1930 με καθοδηγητή το Χο-τσι-Μινχ. Το Κόμμα οδήγησε τους εργάτες και τους αγρότες που ίδρυσαν την πολιτική εξουσία των Σοβιέτ στις επαρχίες Νγκε Αν και Χα Τινχ που στη συνέχεια ανατράπηκε από τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας αντίδρασης. Το Σεπτέμβρη του 1940 οι Ιάπωνες κατάχτησαν την Ινδοκίνα και αντικατάστησαν του Γάλλους αποικιοκράτες. Το Ινδοκινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα και πάλι εμπροστοφυλακή του λαού οργανώνει εξεγέρσεις και πρωτοστατεί στη δημιουργία του Συνασπισμού της Βιετναμέζικης Ανεξαρτησίας (Βιετ-Μινχ). Τον Αύγουστο του 1945 η ένοπλη αντίσταση του λαού κορυφώνεται σε παλλαϊκή εξέγερση με αποτέλεσμα να εγκαθιδρυθεί η λαϊκή εξουσία σ’ όλο το Βιετ-Ναμ. Η εξέγερση αυτή είναι γνωστή με το όνομα «εξέγερση του Αυγούστου». Στις 2 του Σεπτέμβρη ο πρόεδρος Χο-τσι-Μινχ αναγγέλλει απ’ το Ανόι την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας του Βιετνάμ. Οι Γάλλοι αποικιστές δεν αναγνώρισαν τη Βιετναμέζικη ανεξαρτησία και ξανάστειλαν τα στρατεύματά τους «για να δεχθούν τη Γιαπωνέζικη συνθηκολόγηση». Ετσι στις 19 του Δεκέμβρη ξεσπάει πάλι ο σίφουνας του λαϊκού πολέμου. Στις 20 του Δεκέμβρη ο πρόεδρος Χο-τσι-Μινχ έκανε την ιστορική έκκληση:

«Βιετναμέζοι ξεσηκωθείτε.

Αυτοί που έχουν τα όπλα να πάρουν τα όπλα τους, αυτοί που έχουν τα ξίφη να πάρουν τα ξίφη τους, αυτοί που δεν έχουν ξίφη να πάρουν τις σκαπάνες τους ή τα μπαστούνια τους.

Ο καθένας οφείλει να κάνει το κάθε τι για ν’ αντιταχθεί στους αποικιστές και να σώσει τη χώρα του».

Το 1950 αρχίζει να γίνεται πιο ενεργή η ανάμιξη των ΕΠΑ στον πόλεμο. Δημιουργείται μια βοηθητική και συμβουλευτική στρατιωτική ομάδα. Στις 18 Αυγούστου 1955 το υπουργείο εξωτερικών των ΕΠΑ ομολόγησε ότι «ως τα σήμερα προμηθεύσαμε πάνω από 170 εκατ. βλήματα για κινητά άρματα, 16.000 οχήματα μεταφοράς και ρυμουλκά, 850 άρματα μάχης, 350 αεροπλάνα, 250 πλοία, 10.500 ραδιοσυσκευές, 9.000 βλήματα για κανόνια μικρού βεληνεκούς και αυτόματα».

Παρά τις προσπάθειες των Γάλλων αποικιοκρατών και τη βοήθεια των ΕΠΑ η κατάσταση εξελισσόταν συνέχεια σε βάρος τους, μέχρις ότου διεξάχτηκε η τελική μάχη που έκρινε το αποτέλεσμα του πολέμου. Το Νοέμβρη του 1953 οι Γάλλοι κατέλαβαν το Ντιέν-Μπιέν-Φου, στρατηγικό σημείο του Βόρ. Βιετνάμ, με σκοπό ξεκινώντας απ’ αυτό να ανακαταλάβουν το Β. Βιετνάμ και να εκμηδενίσουν τις λαϊκές αντάρτικες δυνάμεις. Αμέσως μετά την αποβίβασή τους βρέθηκαν περικυκλωμένοι. Τότε το γαλλικό επιτελείο έδοσε διαταγή να ριχτούν κι άλλα 13 ενισχυμένα τάγματα κι έτσι η συνολική δύναμη ανέβηκε στα 21 τάγματα και 12 λόγους, η μισή δύναμη που διάθετε η Γαλλία στο Βιετνάμ. Κάθε μέρα η Αμερικανική αεροπορία έριχνε στο οχυρωμένο στρατόπεδο 300 έως 400 τόνους εφοδίων.

Τα τελευταία οχυρά του Ντιέν-Μπιέν-Φου έπεσαν στις 7 του Μάη 1954. Η μάχη στοίχισε στους Γάλλους 16.000 άνδρες και την αιχμαλωσία του στρατηγού ντε Καστρί και του επιτελείου του, επιπλέον έγινε σύμβολο νίκης για το λαό του Βιετνάμ και τους καταπιεζόμενους λαούς όλου του κόσμου.

Επικεφαλής του λαϊκού στρατού του Βιετνάμ σ’ όλη τη διάρκεια της αντίστασης και της μάχης του Ντιέν-Μπιέν-Φου, αρχιτέκτονας της νίκης ήταν ο σημερινός υπουργός άμυνας του Β. Βιετνάμ στρατηγός Φο-Νγκουγιέν-Γκιάπ. Την επομένη της νίκης του Ντιέν-Μπιέν-Φου άρχισε η διάσκεψη της Γενεύης για τη συζήτηση του ινδοκινέζικου προβλήματος. Πήραν μέρος 9 χώρες: Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ, Λαϊκή Κίνα, η Καμπότζη, το Λάος, η Σοβιετική Ενωση, η Γαλλία, οι ΕΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, το Νότιο Βιετνάμ. Σ’ αυτή τη διάσκεψη υπογράφτηκαν μια σειρά ντοκουμέντα που αοφρούσαν την Ινδοκίνα. Ως προς το Βιετνάμ οι συμφωνίες της Γενεύης αναγνώριζαν την ανεξαρτησία του, την ενότητα και την εδαφική του ακεραιότητα. Απαγόρευαν την εισαγωγή ξένων όπλων, την παραμονή ξένων στρατευμάτων, την ύπαρξη ξένων βάσεων. Επίσης καθόριζαν σαφώς ότι ελεύθερες γενικές εκλογές σε εθνική κλίμακα έπρεπε να γίνουν τον Ιούλη του 1956 για την ενοποίηση της χώρας. Για να διευκολύνει την αποχώρηση των γαλλικών στρατευμάτων και την ειρήνευση της χώρας καθορίστηκε ο 17ος παράλληλος σαν προσωρινή οροθετική γραμμή. Ετσι χωρίστηκε το Βιετνάμ σε Βόρειο και Νότιο με πληθυσμό αντίστοιχα 17 και 14 εκατομμύρια. Παρά τη διαβεβαίωση του αμερικάνου αντιπροσώπου Μπέντελ Σμιθ ότι οι ΕΠΑ δεν θα ανάτρεπαν βίαια τις συμφωνίες της Γενεύης, οι ΕΠΑ δεν υπόγραψαν αυτές τις συμφωνίες και άρχισαν αμέσως να ετοιμάζονται δραστήρια για την ανατροπή τους. Λίγο καιρό μετά την υπογραφή των παραπάνω συμφωνιών αρχίζει η αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων, όπλων και η δημιουργία βάσεων με τη συνενοχή φυσικά και της κλίκας Ντιέμ που αντικατάστησε τον προηγούμενο κουίσλινγκ, τον αυτοκράτορα των καμπαρέ Μπάο Ντάη. Για το εγκληματικό αυτό μούτρο και τον τρόπο που αναρριχήθηκε στην «εξουσία» η αμερικανική επιθεώρηση Λουκ έγραφε χαρακτηριστικά: «ο υπουργός εξωτερικών Ντάλλες τον διάλεξε, ο γερουσιαστής Μάικ Μάσφηλντ τον υποστήριξε, ο καρδινάλιος Σπέλμαν τον εγκωμίαζε, ο αντιπρόεδρος Ρ. Νίξον τον εκτιμούσε και ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ τον δέχτηκε.

Στην περίοδο αυτή της «διακυβέρνησης» των Ντιέμ, οι αμερικάνοι και τα αντρείκελά τους εξαπολύουν ένα τρομοκρατικό όργιο σ’ όλο το Νότιο Βιετνάμ. Δηλητηριάζουν 6.000 πολιτικούς κρατούμενους στο Φου Λουά. Φυλακίζουν και βασανίζουν χιλιάδες άτομα, καταστρέφουν χιλιάδες χωριά. Παράλληλα μ’ αυτή την εγκληματική φασιστική καταπίεση των αμερικάνων, η αντίσταση του Βιετναμέζικου λαού μεγαλώνει, ιδρύεται το ΕΑΜ, ένας συνασπισμός πολιτικών κομμάτων και θρησκευτικών οργανώσεων το Δεκέμβρη του 1960. Από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του το ΕΑΜ καλεί το λαό να ανατρέψει την αμερικάνικη κυριαρχία. Σε μικρό χρονικό διάστημα τα ένοπλα τμήματα του ΕΑΜ απελευθερώνουν σημαντικό τμήμα του Νότιου Βιετνάμ. Στις απελευθερωμένες περιοχές μοιράζουν τη γη, που προηγούμενα την είχαν οι τσιφλικάδες, στους φτωχούς αγρότες. Οργανώνουν τη ζωή των χωρικών, δημιουργούν σχολεία, υγειονομικές υπηρεσίες. Ακόμα και η New York Herald Tribune (14/2/1964) παραδέχτηκε τη γρήγορη ανάπτυξη του ΕΑΜ, την ουσιαστική του κυριαρχία στο Βιετνάμ, καθώς και την τυπική εξουσία του καθεστώτος της Σαϊγκόν. Η άνοδος του Τ.Φ. Κέννεντυ τροποποίησε τις μορφές της αμερικάνικης επέμβασης και δημιουργήθηκε ο λεγόμενος «ειδικός πόλεμος», μια μορφή αποικιοκρατικού πολέμου από τις πιο αποτρόπαιες και εγκληματικές. Το κύριο στοιχείο αυτού του πολέμου ήταν η δημιουργία των περίφημων «στρατηγικών χωριών» που τελικός τους σκοπός ήταν η μετατροπή του Νότιου Βιετνάμ σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ηθελαν συγκεντρώνοντας 10.000.000 βιετναμέζους αγρότες σε 16.000 στρατόπεδα συγκέντρωσης να απομονώσουν το ΕΑΜ και τις λαϊκές αντάρτικες δυνάμεις από τον φυσικό τους περίγυρο, τους αγρότες.

Τα μέτρα που παίρναν ήταν το ξεσπίτωμα των αγροτών από τα χωριά τους και η εγκατάστασή τους στα λεγόμενα «στρατηγικά χωριά» που κι αυτά θα τα έχτιζαν οι αγρότες. Αυτά είχαν ένα φράχτη από μπαμπού, ένα άλλο φράχτη με συρματόπλεγμα κι ανάμεσα στους δύο φράχτες υπήρχε ναρκοπέδιο. Πίσω απ’ τους δύο φράχτες υπήρχε τάφρος με μυτερούς σιδερένιους πασσάλους στο βάθος της. Στο εσωτερικό υψώνεται ένας τοίχος 1,5 μ. από μπετόν, με φυλάκια στις γωνιές του. Η επικοινωνία μεταξύ των χωριών ήταν περιορισμένη, υποχρεωτικά κάθε κάτοικος έπρεπε να έχει ταυτότητα με δακτυλικά αποτυπώματα και φωτογραφία. Κάθε οικογένεια ήταν υποχρεωμένη να έχει κρεμασμένο κατάλογο των μελών της. Σιτιζόταν από κοινή αποθήκη που τη διαχείρισή της την είχαν οι δυνάμεις κατοχής.

Τα παραπάνω στοιχεία είναι περιγραφή των «New York Times» (29 Μαρτίου 1964). Τα άλλα στοιχεία του «ειδικού πολέμου» που κατάστρωσαν οι «εγκέφαλοι» του Τ.Φ. Κέννεντυ ήταν η αύξηση των στρατευμάτων και ο εξοπλισμός τους με τα τελειότερα όπλα που έβγαλε η πολεμική βιομηχανία των ΕΠΑ. Ελικόπτερα τεράστια, που το καθένα χωράει ένα λόχο, αμφίβια τεθωρακισμένα, τοξικά χημικά προϊόντα για να δηλητηριάσουν τις πηγές, βόμβες εμπρηστικές κλπ. Η πραγματικότητα διαψεύδει τις ελπίδες των αμερικάνων ιμπεριαλιστών και των αντρεικέλων τους. Η ένοπλη αντίσταση αντιμετώπισε νικηφόρα τη δολοφονική επίθεση των ιμπεριαλιστών.

Στη μάχη του Απ-Μπακ στις 30 Δεκέμβρη 1962 που κράτησε 4 μέρες σκοτώθηκαν 450 στρατιώτες. Καταστράφηκαν 6 αεροπλάνα και 3 αμφίβια Μ-113. Βυθίστηκε 1 πλοίο και ακολούθησε σειρά νικηφόρων μαχών με αποκορύφωση τη μάχη του Μπινχ-Ζία που έγινε στο τέλος του 1964 και κράτησε μια βδομάδα. Δυο από τα 10 τάγματα των αμερικάνων και των αντρεικέλων τους εξολοθρεύτηκαν και καταρρίφτηκαν ή έπαθαν ζημιές 35 αεροπλάνα. Παράλληλα άρχισε να δυναμώνει το κίνημα στις πόλεις.

Το 64 με 65 ανεβαίνει το απεργιακό κίνημα, το κίνημα των σπουδαστών και των βουδιστών. Επιτυγχάνεται η ανατίναξη του CARD πλοίου 15.000 τόνων (2/5/1964), μια επίθεση στη βάση Μπιέν Χόα (31 Οκτώβρη 1964) και στο Πλεϊκού (7 Φλεβάρη 1965) και έκρηξη στην πρεσβεία των αμερικάνων στη Σαϊγκόν (30/3/1965). Ακόμα ο λαϊκός στρατός του Ν. Βιετνάμ κατέστρεψε γύρω στις 10.000 «στρατηγικά χωριά» που θεωρούνταν απόρθητα φρούρια από τους αμερικάνους και τους λακέδες τους. Η απελπισία των αμερικάνων ιμπεριαλιστών τους οδήγησε σε προσπάθειες «ανανεώσεων» του φασιστικού καθεστώτος της Σαϊγκόν αλλά ούτε και αυτό έφερε καμιά αλλαγή. Μετά από αλλεπάλληλα «πραξικοπήματα» κατορθώθηκε η «σταθεροποίηση» του Κάο Κυ θαυμαστή του Χίτλερ. Βλέποντας οι αμερικάνοι και οι λακέδες τους ότι στο Ν. Βιετνάμ, ούτε τα τελειότερα όπλα, ούτε το κάψιμο των χωριών και οι κάθε είδους φασιστικές θηριωδίες μπορούν να κάμψουν ένα λαό που αγωνίζεται για τη λευτεριά και την πρόοδο, περνάνε σ’ ένα νέο στάδιο του εγκληματικού πολέμου τους. Στο βομβαρδισμό του Β. Βιετνάμ. Οι δικαιολογίες που πρόβαλλαν, απόδειξαν για άλλη μια φορά τη φασιστική ιδεολογία τους, τις εγκληματικές προθέσεις τους.

Ποιος δεν έχει ακούσει ή δεν έχει διαβάσει την δικαιολογία που πρόβαλλαν ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι για τις επιδρομές τους σ’ άλλες χώρες. Την ημέρα που επιτέθηκε η χιτλερική Γερμανία στην Πολωνία, ο Χίτλερ το ανάγγειλε σε όλο του στο Ράιχσταγκ. Παραθέτουμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα που θυμίζουν παρόμοιες δηλώσεις του Τζόνσον. «Δεχόμεθα επίθεσιν εκ μέρους της Πολωνίας (προηγουμένως είχε σκηνοθετήσει ένα συνοριακό επεισόδιο) … θα απαντήσωμεν με βόμβα αντί βόμβας… έδωσα εντολή εις την αεροπορίαν να περιορίσει την επίθεσίν της εναντίον μόνο στρατιωτικών εγκαταστάσεων (Χίτλερ, 1 Σεπτέμβρη 1939). Ανάλογη δικαιολογία χρησιμοποίησε ο Μουσολίνι στην επίθεσή του στην Ελλάδα.

Ετσι κι ο Χίτλερ των ημερών μας, ο Τζόνσον, διατάζει να βομβαρδιστούν «στρατιωτικοί στόχοι» του Βόρειου Βιετνάμ στις 7 Φλεβάρη, σ’ απάντηση «επίθεσης» εναντίον του αμερικάνικου αντιτορπιλικού «Μέντοζ» και για να «υπερασπίσει την ελευθερία του Νότιου Βιετνάμ που κινδυνεύει από την εισβολή του Β. Βιετνάμ».

Τι είδους «στρατιωτικοί στόχοι» είναι αυτοί που βομβαρδίζουν οι αμερικάνοι είναι εύκολο να το διαπιστώσουμε αν διαβάσουμε τις ανακοινώσεις της Λαοκρατικής Δημοκρατίας του Βιετνάμ όπου παρατίθενται στοιχεία για την πυρπόληση σχολείων, χωριών και νοσοκομείων. Ακόμα αναφέρουμε ότι οι αμερικάνοι χρησιμοποιούν στους βομβαρδισμούς τους 9 είδη βομβών και 3 είδη πυραύλων από τα οποία τα 50% είναι εμπρηστικές βόμβες, και επιπλέον τα άρθρα του ανταποκριτή της New York Times, Χ. Σώλσμπερυ, ο οποίος λέει ότι δεν είναι καθόλου δύσκολο να διαπιστώσει κανείς πως βομβαρδίζονται κατοικημένες περιοχές. Αλλά κι από τις ένοπλες δυνάμεις της Λαϊκής Δημοκρατίας του Βιετνάμ καταρρίφτηκαν 1600 αεροπλάνα και αιχμαλωτίστηκαν αρκετοί αμερικάνοι πιλότοι. Ας σημειωθεί ότι κάθε αεροπλάνο κοστίζει 1.250.000 δολλάρια και η εκπαίδευση κάθε πιλότου 350.000 δολλάρια.

Ομως παρά τα εγκλήματα και τις αποτυχίες τους οι αμερικάνοι επιδρομείς έχουν το θράσος να μιλάνε για μελλοντική νίκη. Βέβαια κανείς δεν τόλμησε να προσδιορίσει το χρονικό διάστημα που θα χρειαστεί να εξοντώσουν τους «βορειοβιετναμέζους εισβολείς» συμπεριλαμβανομένου και του πιο «αρμόδιου» του αρχιστράτηγου των αμερικάνικων δυνάμεων Γουέστμορλαντ ο οποίος σε τελευταίες δηλώσεις του μιλάει για μακρόχρονο πόλεμο και για ανάγκη ενισχύσεων. Βλέπετε δεν φτάνουν οι 7 μεραρχίες απ’ τις 22 που διαθέτουν συνολικά οι ΕΠΑ, ούτε τα 15.000 αεροπλάνα του έβδομου αμερικάνικου στόλου. Το πρόβλημα όμως για τους αμερικάνους είναι η εξασφάλιση εφεδρειών, γιατί έχοντας αναλάβει το ρόλο του χωροφύλακα όλων των λαών του κόσμου, είναι αναγκασμένοι να διασπείρουν τις δυνάμεις τους σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Ετσι για την ώρα έχει μόνο μια μεραρχία ετοιμοπόλεμη για να στείλει στο Βιετνάμ. Αλλωστε όσο στρατό και να στείλει ο λαός του Βιετνάμ που αντιμετώπισε νικηφόρα δύο κατακτητές, ο λαός των 30.000.000 ντουφεκιών θα πνίξει στον ωκεανό του λαϊκού πολέμου τους αμερικάνους επιδρομείς.

Αλλά υπάρχει και μια άλλη πλευρά του βιετναμέζικου προβλήματος. Οι περιβόητες «διαπραγματεύσεις χωρίς όρους» που ζητάνε οι αμερικάνοι να επιβάλλουν στο βιετναμέζικο λαό. Εδώ έχει γίνει το μεγαλύτερο λαθρεμπόριο ιδεών από τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές και τους κάθε λογής συμμάχους τους.

Προπαγανδίζουν οι αμερικάνοι και αρκετοί δήθεν φίλοι του βιετναμέζικου λαού να σταματήσουν οι μάχες και να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις για την «ειρήνευση του Βιετνάμ», βάζοντας στην ίδια μοίρα το ληστή με το θύμα ζητάνε να συζητήσουν «για την ειρήνευση» του Βιετνάμ. Δηλαδή να βρεθεί μια φόρμουλα «καλύτερης» υποδούλωσης για το Βιετναμέζικο λαό. Γιατί τι διαφορετική έννοια έχουν αυτές οι περίφημες «διαπραγματεύσεις χωρίς όρους». Ως τη στιγμή που και ο τελευταίος από τους 400.000 αμερικάνους στρατιώτες θα πατάει το πόδι του στο Βιετνάμ, κανένας άλλος δρόμος δεν υπάρχει για το λαό του Βιετνάμ παρά να εξακολουθήσει τον τίμιο αγώνα για λευτεριά και εθνική προκοπή.

Στην ιστορία αναφέρονται πολλά τέτοια παραδείγματα απάτης, αλλά σαν κι αυτή που προσπαθούν με χίλιους τρόπους να επιβάλλουν οι αμερικάνοι στο Βιετναμέζικο λαό δεν έχει ξαναφανεί. Με το ένα χέρι να δολοφονούν, να καίνε και να ρημάζουν το Βιετνάμ και με το άλλο να κραδαίνουν «κλάδο ελαίας» και να κατηγορούν τα θύματά τους για φιλοπόλεμους και εισβολείς. Και το πιο χαρακτηριστικό είναι ότι όποτε οι αμερικάνοι ξεφωνίζουν για «ειρήνη» και «διαπραγματεύσεις», η πείρα έχει δείξει ότι θα επακολουθήσει μια ένταση της πολεμικής προσπάθειάς τους.

Μοναδικός δρόμος για την ειρήνευση του Βιετνάμ είναι η αποχώρηση των αμερικάνων από τον τόπο αυτό με βάση τα 4 σημεία που προτείνει η Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετ-Ναμ:

1. Αποχώρηση, πριν απ’ την έναρξη διαπραγματεύσεων των αμερικάνων και άλλων στρατευμάτων.

2. Κατάπαυση των βομβαρδισμών.

3. Αναγνώριση του ΕΑΜ σαν του γνήσιου εκπροσώπου του Ν. Βιετνάμ.

4. Να αφεθεί ο Βιετναμέζικος λαός να λύσει μόνος του τα προβλήματά του.

Αυτή η απάτη των «διαπραγματεύσεων χωρίς όρους» είναι φυσικό να προπαγανδίζεται από τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές και τα αντρείκελά τους, μπρος στην απελπισία που έχουν φτάσει. Εκτός από το Βιετνάμ, στο Λάος, στην Ταϊλάνδη και στην υπόλοιπη Ασία, στην Αφρική και στην Λατινική Αμερική, το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα δυναμώνει. Τα τελευταία χρόνια οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές διοργάνωσαν 34 πραξικοπήματα και εισβολές στη Λατινική Αμερική για να καταπνίξουν τα αντιαμερικάνικα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα. Ας μην ξεχνάμε τους 30.000 πεζοναύτες που έστειλαν στον Αγιο Δομίνικο, τη χώρα των 3.000.000 κατοίκων. Αλλά εκείνο που θα καταπλήξει κάποιον που δεν διαπίστωσε τις μεταβολές που έγιναν σε μια σειρά σοσιαλιστικές χώρες και κομμουνιστικά κόμματα είναι η στάση των σοσιαλιστικών χωρών και ιδιαίτερα της ΕΣΣΔ. Για το αμερικανόδουλο καθεστώς του προδότη Τίτο δεν θα αναφερόμασταν καθόλου γιατί ο ελληνικός λαός έχει την πιο οδυνηρή πείρα της «προοδευτικότητάς» του. Αν αναφερόμαστε είναι γιατί στο βιετναμικό έχει παίξει έναν αισχρό ρόλο και γιατί οι «ηγετικές ομάδες» των άλλων σοσιαλιστικών χωρών έχουνε επανειλημμένα δηλώσει τη σύμπτωση απόψεών τους πάνω στο θέμα αυτό. Λαμπρό δείγμα το κοινό ανακοινωθέν Ούλμπριχτ-Τίτο. Ακόμα έχει καταγγελθεί απ’ τις εφημερίδες του Β. Βιετνάμ στις 7 Ιούνη 1964: «Οσο πιο θρασύτατα ο θίασος Τζόνσον-Τίτο παίζει το παιχνίδι της ειρήνης τόσο πιο πολύ θα απομονωθεί». Τώρα τελευταία η εφημερίδα του Τίτο Μπόρμπα καταδίκασε τις φοιτητικές διαδηλώσεις μπροστά στο αμερικάνικο προξενείο του Ζάγκρεμπ και στο Βελιγράδι σαν «αναρχικές».

Σχετικά με τη στάση της ομάδας που κυβερνάει την ΕΣΣΔ, κάθε πραγματικός δημοκράτης, αντιιμπεριαλιστής πρέπει να την εξετάσει και να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα. Την εποχή που κυβερνούσε ο Χρουστσόφ δεν είχε στείλει ούτε μια καρφίτσα στο Βιετνάμ και μάλιστα είχε την προστυχιά να δηλώσει ότι αυτόν δεν τον ενδιαφέρει η ΝΑ Ασία. Οι διάδοχοί του στέλνουν μια ψευτοβοήθεια με μοναδικό σκοπό να παραπλανήσουν τους λαούς όλου του κόσμου και να πετύχουν τους σκοπούς τους που είναι το κλείσιμο του βιετναμικού.

Σχετικά με τη σοβιετική και την κινεζική βοήθεια στο Βιετνάμ, ο «περιοδεύων πρεσβευτής» Χάριμαν του Τζόνσον, σε περσινό του λόγο στην αμερικάνικη τηλεόραση, είχε πει πως η σοβιετική βοήθεια έχει «μάλλον συμβολικό» χαρακτήρα και δεν μπορεί να θεωρηθεί ουσιαστική βοήθεια σε αντίθεση με την κινέζικη. Κι έχουν το θράσος οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και τα φερέφωνά τους να κατηγορούν την Κίνα πως εμποδίζει την αποστολή της «βοήθειάς τους» στο Βιετνάμ! Πήραν όμως την απάντηση που τους άξιζε από την κυβέρνηση της Λ.Δ. Βιετνάμ, που διάψευσε αυτές τις βρωμερές συκοφαντίες και υπογράμμισε τη σημασία της ηθικής και υλικής υποστήριξης της Λαϊκής Κίνας στο βιετναμέζικο λαό.

Τόσα χρόνια σ’ όλες τις άκρες της γης όλοι οι λαοί του κόσμου διαδηλώνουν τη συμπαράσταση τους στο βιετναμέζικο λαό, ενώ σ’ ολόκληρη την ΕΣΣΔ δεν έχει κουνηθεί φύλλο. Μόνο οι αφρικανοασιάτες σπουδαστές που έκαναν διαδήλωση μπροστά στην αμερικάνικη πρεσβεία της Μόσχας αντιμετώπισαν 700 αστυνομικούς με αποτέλεσμα να τραυματιστούν πολλοί. Την επομένη ο Α. Γκρομίκο ζήτησε συγνώμη απ’ τον πρεσβευτή Φόι Κόλλερ σύμφωνα με ανακοίνωση του Ρόιτερ. Ο Κόλλερ εξέφρασε την ικανοποίησή του.

Σε αντίθεση με τη σωστή θέση της Λ.Δ. Βιετνάμ και του ΕΑΜ του Ν. Βιετνάμ, πως ο ΟΗΕ δεν έχει αρμοδιότητα στο Βιετνάμ και πως το βιετναμέζικο πρόβλημα θα πρέπει να λυθεί με βάση τις συμφωνίες της Γενεύης, η ΕΣΣΔ αρχικά υποστήριζε ανοιχτά την ανάμειξη του ΟΗΕ στο βιετναμικό. Ακόμα υποστήριζε την άποψη πως αρκεί να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί στο Β. Βιετνάμ για να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις, απόψεις που υποστηρίζουν οι διάφοροι πλασιέ του ιμπεριαλισμού, Γκάντι, Τίτο κλπ. Αργότερα όμως για να μην ξεσκεπαστεί στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης σαν ένας κοινός κράχτης της αμερικάνικης κεφαλαιοκρατίας, υιοθέτησε στα λόγια τις θέσεις του βιετναμέζικου λαού. Οι πράξεις της όμως δείχνουν το αντίθετο. Γιατί τι σημαίνουν οι τόσες συνομιλίες τους με γνωστά αντρείκελα των αμερικάνων, όπως τον Ουίλσον, ή ακόμα και με τους αποσταλμένους του Τζόνσον, όπως ο Χάριμαν, ή η μυστική συνομιλία στον ΟΗΕ των Ρασκ-Γκρομίκο σχετικά με το Βιετνάμ; Μήπως προσπάθησαν να τους πείσουν για τις απόψεις τους; Αλλά υπάρχει και μια άλλη πλευρά του θέματος: τη στιγμή που οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές αντιμετωπίζουν οξύτατο πρόβλημα εφεδρειών ποια θα έπρεπε να είναι η στάση της ΕΣΣΔ σαν σοσιαλιστικής χώρας; Οχι φυσικά τέτοια που να βοηθήσει τους αμερικάνους να ξεπεράσουν το πρόβλημα αυτό. Η πολιτική όμως των σοβιετικών ρεβιζιονιστών για την «πάση θυσία» επίτευξη της «ύφεσης» και την κατάργηση του στρατιωτικού συνασπισμού στην Ευρώπη βοηθάει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό να ξεπεράσει τις δυσκολίες του. Εχοντας εξασφαλίσει την «ηρεμία» στην Ευρώπη είναι σε θέση να μεταφέρει στρατεύματα από κει στο Βιετνάμ.

Είναι χαρακτηριστικός εξάλλου ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει η αμερικάνικη κυβέρνηση, ο τύπος κλπ, όλα αυτά: πάντα μιλάν «για επιθετικότητα του Ανόι και του Πεκίνου», που εμποδίζουν την ειρηνική λύση, και πάντα αποφεύγουν να κατηγορήσουν την ΕΣΣΔ στη «συνενοχή» στον πόλεμο του Βιετνάμ. Ο περιβόητος «δάκτυλος της Μόσχας» όπως ονόμαζε παλιότερα η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα τη διεθνιστική αλληλεγγύη και βοήθεια της ΕΣΣΔ στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των καταπιεζόμενων λαών, ανήκει στο παρελθόν.

Αλλά ας μην πάμε πολύ μακριά. στην Ελλάδα ουσιαστικά δεν έχει εκδηλωθεί κανενός είδους συμπαράσταση, εκτός από μερικές υπναλέες συγκεντρώσεις σε κλειστό χώρο και μερικά δακρύβρεχτα ρεπορτάζ της Αυγής και προώθηση του συνθήματος: Ειρήνη στο Βιετνάμ. Τώρα τι είδους ειρήνη μας την ξεκαθαρίζει η ανακοίνωση της «Επιτροπής Ειρήνης» που «καταγγέλλει τον κίνδυνο εκρήξεως παγκοσμίου πολέμου εξ αιτίας του οξύτατου ανταγωνισμού της Αμερικής και Λαϊκής Κίνας για την «ηγεμονική κατίσχυση(!) στη ΝΑ Ασία» (εφημ. 16 Μάη 1966).

Εμείς οι αντιιμπεριαλιστές φοιτητές πετάμε στα μούτρα των προδοτών και των αμερικάνων δολοφόνων την υψηλόφρονη επαναστατική έκκληση του προέδρου Χο-Τσι-Μινχ που είναι και η απάντηση όλου του βιετναμέζικου λαού: «Ο πόλεμος μπορεί να διαρκέσει 5 χρόνια, 10 χρόνια, 20 χρόνια ή και περισσότερο. Το Ανόι, η Χάιφόγκ καθώς και ορισμένες πόλεις, εγκαταστάσεις κλπ, μπορεί να καταστραφούν, αλλά ο βιετναμέζικος λαός δε θα αφήσει τον εαυτό του να εκφοβιστεί. Δεν υπάρχει τίποτε πιο πολύτιμο απ’ την ανεξαρτησία και την ελευθερία. Οταν θα ‘ρθει η μέρα της νίκης, ο λαός θα ξαναχτίσει τη χώρα ακόμα καλύτερη και θα της χαρίσει οικοδομήματα πιο μεγάλα και πιο ωραία».


Γρηγόρης Τρουφάκος



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου