του Στέλιου Αγκούτογλου
Αναμένονταν εδώ και κάμποσο καιρό η έκδοση του 2ου τόμου του σχεδίου – δοκιμίου ιστορία του ΚΚΕ, για την περίοδο 1949 – 1968. Ο πρώτος τόμος, ίσως να ήταν σχετικά εύκολος. Και έτσι, από τα 93 χρόνια του ΚΚΕ τα πρώτα (1918-1949) κύλισαν σχετικά… ομαλά, όμως στον τόμο του 49/68 η ιδεολογική επιτροπή ταλαιπωρήθηκε και ταλαιπώρησε εαυτόν και αλλήλους, διότι ήταν χρόνια ζόρικα και σχετίζονταν ουσιαστικά με την σημερινή ηγεσία.
Και ότι σχετίζεται με την σημερινή ηγεσία, πρέπει να είναι τετραγωνισμένο και σε καλούπια δικαίωσης, ακόμα κι αν δεν προκύπτει κάτι τέτοιο.
Χρειάζεται να αναφερθεί κανείς εκτενώς, τόσο για την υπόθεση του Ν. Ζαχαριάδη, όσο για αυτήν του Άρη, του Βαβούδη και τόσων και τόσων αγωνιστών που αδίκως κρίθηκαν, όπως κρίθηκαν, από τις τότε και τις σημερινές ηγεσίες και διώχθηκαν, όπως διώχθηκαν αδίκως. Όχι πως δεν πρέπει να κριτικάρετε ή και να διαγράφετε ακόμα όταν κάποιος παρασπονδεί, παρεκκλίνει από μια κοινά αποδεκτή πολιτική γραμμή. όμως και η ηγεσία, όταν παρεκκλίνει απ’ αυτήν την κοινή γραμμή, οφείλει να έχει το θάρρος της πραγματικής αυτοκριτικής και να υφίσταται τις συνέπειες των λαθών της και να’ χει πάντα επίγνωση ότι «ουδείς αναντικατάστατος», άρα και η όποια ηγεσία.
Ασφαλώς, θα επανέλθουμε σ’ αυτά τα θέματα πιο αναλυτικά και δεν αγνοούμε ότι όχι λίγοι άνθρωποι έχουνε γράψει και έχουν αναφερθεί σ’ αυτά τα γεγονότα και πολύ περισσότερο όχι λίγοι άνθρωποι βιώσαν τις τραγικές καταστάσεις των διώξεων εκείνης της εποχής και έχουν καταθέσει τον πόνο και τα πονήματά τους και είναι απείρως πιο κοντά σ’ αυτά τα γεγονότα, και συνεπώς πιο κοντά και στην ιστορική αλήθεια.
Αλήθεια, πως γίνεται να είναι η σημερινή ηγεσία, ο συνεχιστής της αδιάκοπης πορείας του ΚΚΕ, όταν έρχεται να αποδεχθεί ότι αδίκως διώχθηκε ο γ.γ. του κόμματος το 1956 και ουσιαστικά να συνεχίζει την ίδια γραμμή των διωκτών του Ζαχαριάδη. Βέβαια αναφέρεται η επέμβαση των άλλων κομμάτων και φορτώνεται αποκλειστικά και μοναδικά σ’ αυτά τα κόμματα η ευθύνη των αρνητικών εξελίξεων, αγνοώντας την ευθύνη της δοτής ηγεσίας.
Βέβαια, το ’68 βοηθάει την σημερινή ηγεσία, γιατί είναι το έτος της διάσπασης του ΚΚΕ (μετά την εισβολή των τάνκς του «συμφώνου της Βαρσοβίας» στην Τσεχοσλοβακία) κι έτσι οι αναθεωρητές (για να μην λέμε ρεβιζιονιστές και κάνουμε χρήση λατινικών όρων), φορτώνονται όλα τα αρνητικά της στροφής 180ο μοιρών που έκανε το ΚΚΕ μετά το ’56 και την 6η ολομέλεια. Και έτσι η σημερινή ηγεσία προσπαθεί να απαλλαχθεί αυτών των ευθυνών και συνεχίζει να ακολουθεί την ίδια πολιτική γραμμή πιο καμουφλαρισμένα.
Όμως επειδή και μετά τον Β’ τόμο θ’ ακολουθήσει άλλος, όπως είναι φυσικό, και θ’ αναφέρεται στις εξελίξεις του ΚΚΕ από το ’68 και μετά, μέχρι μάλλον και το ’89, έτσι κι εκεί πάλι θα πρέπει η όποια ιδεολογική επιτροπή αναλάβει να εισηγηθεί τον 3ο τόμο, αφού τον εισαγάγει πρώτα στο αλχημικό εργαστήριο αυτού του κόμματος, στην συνέχεια θ’ αρχίσει τις σχοινοβασίες, για να μπορέσει η ιστορία να κάνει τις ακόμα μεγαλύτερες… ακροβασίες, ενώ θα απαιτείται πραγματικά ειλικρινή, αληθινή αυτοκριτική και βαθιά τομή για να μπορέσει μόνον έτσι να αναγεννηθεί ένας φορέας μεταλλαγμένος από την αρχική του φύση και θέση.
Ο κάθε αριστερός, ο κάθε προοδευτικός και πολύ περισσότερο ο κάθε κομμουνιστής, όταν είδε το άτομο του σχεδίου – δοκιμίου της ιστορίας του ΚΚΕ, έκφρασε μια ελπίδα οτι ίσως από την ιστορία του, θα μπορούσε να διδαχθεί, να εμπνευσθεί και η σημερινή ηγεσία.
Όμως, αν κρίνουμε από τις πρώτες παρουσιάσεις και εκδηλώσεις που ακολούθησαν την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Ιούνη του 2011 όπου πάρθηκε η «απόφαση για την έκδοση του Β’ τόμου της ιστορίας του ΚΚΕ», το μόνο που πλανάται στον κόσμο είναι η απογοήτευση και γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, ενώ, οι συνθήκες της βαθειάς κρίσης του συστήματος κυοφορούν νέες εκρήξεις και ξεσπάσματα του εργαζόμενου λαού.
Δεν έχει την τόλμη η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ ν’ αναλάβει τις δικές της ευθύνες, για να μπορέσει να κρίνει ακριβό δίκαια το παρελθόν και πολύ περισσότερο να εμπνεύσει το μέλλον. Κινήθηκε μέχρι το σήμερα με τον παραλογισμό του «μη κρίνεις, για να μην κριθείς». Όμως, κάτι τέτοιο δεν οδηγεί πουθενά κι ούτε φυσικά μπορεί να βοηθήσει στο να συνταχθούν ορθά και χρήσιμα συμπεράσματα.
Η περίοδος αυτή, όπως κάθε ιστορική περίοδος της ιστορίας, των πολιτικών εξελίξεων και των φορέων που δρουν μέσα σ’ αυτές, είναι περίοδες που επηρεάζονται κι επηρεάζουν την ταξική πάλη ενός τόπου και με την σειρά τους επηρεάζονται κι επηρεάζουν τις διεθνείς εξελίξεις, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, ανάλογα με την ισχύ που διαθέτουν και τον συσχετισμό δυνάμεων που υπάρχουν.
Μπροστά λοιπόν σε μια πληθώρα πραγμάτων που πρέπει να μνημονευθούν, ν’ αναλυθούν σε βάθος και να εκτιμηθούν σωστά βγάζοντας χρήσιμα συμπεράσματα για το παρόν και το μέλλον, το έργο αυτό δεν είναι εύκολο. Ο ιστορικός, ως άτομο, λογοδοτεί βασικά στην συνείδηση του και έτσι τα πράγματα έχουν την «ευκολία» τους. Όταν πρόκειται για την πορεία ενός κόμματος, τότε τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα και γίνονται ακόμα πιο δύσκολα όταν τα πραγματικά γεγονότα τα προσαρμόζεις στις δικές σου σκοπιμότητες και «αλήθειες». Λέγονται τα παραπάνω γιατί η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ βρίσκεται σε απόσταση από τα κορυφαία στελέχη αυτής της περιόδου 1949-68 και συνεπώς, δεν έχει ευθύνη ούτε για την 6η ολομέλεια του ’56, ούτε για τα γεγονότα που προηγήθηκαν κι ακολούθησαν αυτήν – Φαντασθείτε όμως να δημοσιευόταν ο Β’ τόμος με τον Χ. Φλωράκη γ.γ. , ο οποίος αρχικά είχε διαφωνήσει με τις αποφάσεις της 6ης (και δεν ήταν ο μόνος) και στη συνέχεια διαδέχθηκε τον δοτό Κ. Κολιγιάννη στην θέση του γ.γ. και είναι γνωστό ότι ο Κ. Κολλιγιάνης ήταν ο έμπιστος άνθρωπος της Χρουτσωφικής ηγεσίας του ΚΚΣΕ και μαζί με τον Μ. Παρτσαλίδη και άλλους πρωτοκλασάτους, πρωτοστάτησαν στο να περάσει η γραμμή του ρεβιζιονισμού και στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα.
Είναι γνωστό ότι από την 6η ολομέλεια του ’56 μέχρι το 1968, δημιουργήθηκαν όχι λίγα γεγονότα, μέσα στους κόλπους του ελληνικού και του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Δημιουργήθηκε το μεγάλο ρήγμα ανάμεσα στο ΚΚΣΕ και στο ΚΚΚ. Κι αναπτύχθηκε ένα ισχυρό Μαρξιστικό – Λενινιστικό ρεύμα παγκοσμίως, που εναντιώνονταν στην παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σ.Ε. και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Όπως είναι επίσης γνωστή και η δημιουργία του ΚΚΕ (μ-λ) στις παραπάνω χώρες (πράγμα που μνημονεύεται και στο Β’ τόμο), όπως επίσης και η θέση που κράτησε το ΚΚΕ (μ-λ) και κατά του Ν. Ζαχαριάδη, όταν αυτός καταφέρθηκε κατά του Μάο και την Κίνας, παρ’ ότι «Ζαχαριαδικούς» τους ανεβάζανε και τους κατεβάζανε, επειδή υπεράσπιζαν τα δίκια του Ν. Ζαχαριάδη κι επειδή προ πάντως υπεράσπιζαν τον αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε κομμουνιστή του κάθε κόμματος να έχει την δικιά του αυτοτέλεια.
Ασφαλώς, στο Β’ τόμο, υπάρχει αναφορά και στην «Αναγέννηση» του Ι. Ιορδανίδη και Γ. Χοτζέα που πρωτοστάτησαν και καθοδήγησαν το Μαρξιστικό – Λενινιστικό κίνημα στη χώρα μας, μέχρι βέβαια το 1976, όταν διεξήχθη το 1ο Συνέδριο της ΟΜΛΕ (Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδος), οργάνωση στην οποία συμμετείχαν εκτός από τους μ-λ του Ελλαδικού χώρου και του εξωτερικού και οι πολιτικοί πρόσφυγες του ΚΚΕ (μ-λ), κόμμα που ιδρύθηκε στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μετά την 6ης Ολομέλεια και την καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη και στην συνέχεια εντάχθηκε στην ΟΜΛΕ.
Είναι αλήθεια ότι η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ, προκειμένου να απαντήσει στις έντονες εσωτερικές πιέσεις που δέχεται από τα μέλη του, τους οπαδούς του και τον κόσμο της αριστεράς, προκειμένου ν’ αποκαταστήσει αυτούς τους αγωνιστές που διώχθηκαν αδίκως, ενώ υποστήριζαν σωστές θέσεις και απόψεις, αλλά προπάντων μπροστά στις αναμενόμενες μεγάλες πολιτικές εξελίξεις που κυοφορούνται στη χώρα μας, έπραξε λοιπόν η σημερινή ηγεσία την ΑΝΑΓΚΗ – ΦΙΛΟΤΙΜΙΑ και αποκατέστησε τους δύο ιστορικούς ηγέτες και έναν έξοχο αγωνιστή, κατόπιν εορτής.
Και λέμε ότι πράττει την ανάγκη – φιλοτιμία η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ, γιατί η ίδια αφού κυοφορήθηκε μέσα στους κόλπους του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και της 6ης Ολομέλειας του ΄56 του ΚΚΕ, αφού γαλουχήθηκε μέσα σ’ αυτόν τον μηχανισμό, αφού παράχθηκε κι αναπαράχθηκε απ’ αυτόν, επιδιώκει σήμερα να συνεχίσει στον ίδιο λαθεμένο δρόμο, στον δρόμο «που όλα αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν».
Αλήθεια, πως απολογείται η σημερινή γ.γ. του ΚΚΕ που έσπευσε να δωρίσει στον Μ. Γκορμπατσοφ την παράσταση του Ηρακλή, για το… Ηράκλειο έργο που επιτελούσε στην ΕΣΣΔ με την Περεστρόικα.
Αυτό το δώρο πήγαινε στη Μόσχα και στον Μ. Γκορμπατσόφ και προσπαθούσε να κατανοήσει τα βαθειά νοήματα και μηνύματα της Περεστρόικα η Αλέκα Παπαρήγα ως γ.γ. του ΚΚΕ. Ενώ εκείνη την εποχή στην Μόσχα, στην ΕΣΣΔ, σ’ όλες τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και σ’ ολόκληρο τον κόσμο, οι όποιες κομμουνιστικές, οι όποιες Μαρξιστικές – Λενινιστικές δυνάμεις έμειναν, έδιναν τον αγώνα το καλό. Όμως ο άνεμος της Δύσης και της αντίδρασης ήταν πιο ισχυρός απ’ αυτόν της κόκκινης Ανατολής, γιατί η ηγεσία αρχικά της ΕΣΣΔ και στη συνέχεια της Κίνας και των άλλων χωρών, άνοιξαν τους ασκούς κόντρα στον κομμουνισμό κι ευνόησαν τον καπιταλισμό.
Βέβαια, ο καθένας κατανοεί ότι είναι πολύ δύσκολο για μια ηγεσία που έχει γαλουχηθεί με τόσα και με τόσα του ρεβιζιονισμού – ανανεωτισμού, οπορτουνισμού, σεχταρισμού και τόσων άλλων… «-ισμών», να υπερβεί πρώτα απ’ όλα το δικό της εαυτό, να δει με αυστηρότητα το δικό της εγώ και την δική της… μοναδικότητα. Και είναι δύσκολο, γιατί κρίνει ότι κάτι τέτοιο οδηγεί στην αυτοαναίρεση της κι όχι στην αναγέννηση της, γι’ αυτό και δεν μπόρεσε κι ούτε θα μπορέσει να κάνει τέτοιο βήμα. Ασφαλώς οι ευχές και οι παραινέσεις δεν μπορούν να υποκαθιστούν την πολιτική πράξη, κι ούτε την πολιτική θεωρία, γι’ αυτό και η μόνη διέξοδος της αριστεράς και του λαϊκού κινήματος βρίσκεται στην ισχυροποίηση των μετώπων της αντίστασης και της πάλης που διεξάγονται ήδη σ’ όλη την κοινωνία. Με την ένταξη της ταξικής πάλης κι ενισχύοντας κάθε συλλογικότητα που κινείται σε τροχιά ανατροπής της σημερινής κατάστασης και στην οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας, απαλλαγμένης από τα σημερινά δεινά και με σταθερή ματιά στο μέλλον, σοσιαλισμό το λέμε για να φτάσουμε μετά απ’ αυτόν, στον κομμουνισμό.
Χρειάζεται να αναφερθεί κανείς εκτενώς, τόσο για την υπόθεση του Ν. Ζαχαριάδη, όσο για αυτήν του Άρη, του Βαβούδη και τόσων και τόσων αγωνιστών που αδίκως κρίθηκαν, όπως κρίθηκαν, από τις τότε και τις σημερινές ηγεσίες και διώχθηκαν, όπως διώχθηκαν αδίκως. Όχι πως δεν πρέπει να κριτικάρετε ή και να διαγράφετε ακόμα όταν κάποιος παρασπονδεί, παρεκκλίνει από μια κοινά αποδεκτή πολιτική γραμμή. όμως και η ηγεσία, όταν παρεκκλίνει απ’ αυτήν την κοινή γραμμή, οφείλει να έχει το θάρρος της πραγματικής αυτοκριτικής και να υφίσταται τις συνέπειες των λαθών της και να’ χει πάντα επίγνωση ότι «ουδείς αναντικατάστατος», άρα και η όποια ηγεσία.
Ασφαλώς, θα επανέλθουμε σ’ αυτά τα θέματα πιο αναλυτικά και δεν αγνοούμε ότι όχι λίγοι άνθρωποι έχουνε γράψει και έχουν αναφερθεί σ’ αυτά τα γεγονότα και πολύ περισσότερο όχι λίγοι άνθρωποι βιώσαν τις τραγικές καταστάσεις των διώξεων εκείνης της εποχής και έχουν καταθέσει τον πόνο και τα πονήματά τους και είναι απείρως πιο κοντά σ’ αυτά τα γεγονότα, και συνεπώς πιο κοντά και στην ιστορική αλήθεια.
Αλήθεια, πως γίνεται να είναι η σημερινή ηγεσία, ο συνεχιστής της αδιάκοπης πορείας του ΚΚΕ, όταν έρχεται να αποδεχθεί ότι αδίκως διώχθηκε ο γ.γ. του κόμματος το 1956 και ουσιαστικά να συνεχίζει την ίδια γραμμή των διωκτών του Ζαχαριάδη. Βέβαια αναφέρεται η επέμβαση των άλλων κομμάτων και φορτώνεται αποκλειστικά και μοναδικά σ’ αυτά τα κόμματα η ευθύνη των αρνητικών εξελίξεων, αγνοώντας την ευθύνη της δοτής ηγεσίας.
Βέβαια, το ’68 βοηθάει την σημερινή ηγεσία, γιατί είναι το έτος της διάσπασης του ΚΚΕ (μετά την εισβολή των τάνκς του «συμφώνου της Βαρσοβίας» στην Τσεχοσλοβακία) κι έτσι οι αναθεωρητές (για να μην λέμε ρεβιζιονιστές και κάνουμε χρήση λατινικών όρων), φορτώνονται όλα τα αρνητικά της στροφής 180ο μοιρών που έκανε το ΚΚΕ μετά το ’56 και την 6η ολομέλεια. Και έτσι η σημερινή ηγεσία προσπαθεί να απαλλαχθεί αυτών των ευθυνών και συνεχίζει να ακολουθεί την ίδια πολιτική γραμμή πιο καμουφλαρισμένα.
Όμως επειδή και μετά τον Β’ τόμο θ’ ακολουθήσει άλλος, όπως είναι φυσικό, και θ’ αναφέρεται στις εξελίξεις του ΚΚΕ από το ’68 και μετά, μέχρι μάλλον και το ’89, έτσι κι εκεί πάλι θα πρέπει η όποια ιδεολογική επιτροπή αναλάβει να εισηγηθεί τον 3ο τόμο, αφού τον εισαγάγει πρώτα στο αλχημικό εργαστήριο αυτού του κόμματος, στην συνέχεια θ’ αρχίσει τις σχοινοβασίες, για να μπορέσει η ιστορία να κάνει τις ακόμα μεγαλύτερες… ακροβασίες, ενώ θα απαιτείται πραγματικά ειλικρινή, αληθινή αυτοκριτική και βαθιά τομή για να μπορέσει μόνον έτσι να αναγεννηθεί ένας φορέας μεταλλαγμένος από την αρχική του φύση και θέση.
Ο κάθε αριστερός, ο κάθε προοδευτικός και πολύ περισσότερο ο κάθε κομμουνιστής, όταν είδε το άτομο του σχεδίου – δοκιμίου της ιστορίας του ΚΚΕ, έκφρασε μια ελπίδα οτι ίσως από την ιστορία του, θα μπορούσε να διδαχθεί, να εμπνευσθεί και η σημερινή ηγεσία.
Όμως, αν κρίνουμε από τις πρώτες παρουσιάσεις και εκδηλώσεις που ακολούθησαν την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Ιούνη του 2011 όπου πάρθηκε η «απόφαση για την έκδοση του Β’ τόμου της ιστορίας του ΚΚΕ», το μόνο που πλανάται στον κόσμο είναι η απογοήτευση και γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, ενώ, οι συνθήκες της βαθειάς κρίσης του συστήματος κυοφορούν νέες εκρήξεις και ξεσπάσματα του εργαζόμενου λαού.
Δεν έχει την τόλμη η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ ν’ αναλάβει τις δικές της ευθύνες, για να μπορέσει να κρίνει ακριβό δίκαια το παρελθόν και πολύ περισσότερο να εμπνεύσει το μέλλον. Κινήθηκε μέχρι το σήμερα με τον παραλογισμό του «μη κρίνεις, για να μην κριθείς». Όμως, κάτι τέτοιο δεν οδηγεί πουθενά κι ούτε φυσικά μπορεί να βοηθήσει στο να συνταχθούν ορθά και χρήσιμα συμπεράσματα.
Η περίοδος αυτή, όπως κάθε ιστορική περίοδος της ιστορίας, των πολιτικών εξελίξεων και των φορέων που δρουν μέσα σ’ αυτές, είναι περίοδες που επηρεάζονται κι επηρεάζουν την ταξική πάλη ενός τόπου και με την σειρά τους επηρεάζονται κι επηρεάζουν τις διεθνείς εξελίξεις, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, ανάλογα με την ισχύ που διαθέτουν και τον συσχετισμό δυνάμεων που υπάρχουν.
Μπροστά λοιπόν σε μια πληθώρα πραγμάτων που πρέπει να μνημονευθούν, ν’ αναλυθούν σε βάθος και να εκτιμηθούν σωστά βγάζοντας χρήσιμα συμπεράσματα για το παρόν και το μέλλον, το έργο αυτό δεν είναι εύκολο. Ο ιστορικός, ως άτομο, λογοδοτεί βασικά στην συνείδηση του και έτσι τα πράγματα έχουν την «ευκολία» τους. Όταν πρόκειται για την πορεία ενός κόμματος, τότε τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα και γίνονται ακόμα πιο δύσκολα όταν τα πραγματικά γεγονότα τα προσαρμόζεις στις δικές σου σκοπιμότητες και «αλήθειες». Λέγονται τα παραπάνω γιατί η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ βρίσκεται σε απόσταση από τα κορυφαία στελέχη αυτής της περιόδου 1949-68 και συνεπώς, δεν έχει ευθύνη ούτε για την 6η ολομέλεια του ’56, ούτε για τα γεγονότα που προηγήθηκαν κι ακολούθησαν αυτήν – Φαντασθείτε όμως να δημοσιευόταν ο Β’ τόμος με τον Χ. Φλωράκη γ.γ. , ο οποίος αρχικά είχε διαφωνήσει με τις αποφάσεις της 6ης (και δεν ήταν ο μόνος) και στη συνέχεια διαδέχθηκε τον δοτό Κ. Κολιγιάννη στην θέση του γ.γ. και είναι γνωστό ότι ο Κ. Κολλιγιάνης ήταν ο έμπιστος άνθρωπος της Χρουτσωφικής ηγεσίας του ΚΚΣΕ και μαζί με τον Μ. Παρτσαλίδη και άλλους πρωτοκλασάτους, πρωτοστάτησαν στο να περάσει η γραμμή του ρεβιζιονισμού και στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα.
Είναι γνωστό ότι από την 6η ολομέλεια του ’56 μέχρι το 1968, δημιουργήθηκαν όχι λίγα γεγονότα, μέσα στους κόλπους του ελληνικού και του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Δημιουργήθηκε το μεγάλο ρήγμα ανάμεσα στο ΚΚΣΕ και στο ΚΚΚ. Κι αναπτύχθηκε ένα ισχυρό Μαρξιστικό – Λενινιστικό ρεύμα παγκοσμίως, που εναντιώνονταν στην παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σ.Ε. και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Όπως είναι επίσης γνωστή και η δημιουργία του ΚΚΕ (μ-λ) στις παραπάνω χώρες (πράγμα που μνημονεύεται και στο Β’ τόμο), όπως επίσης και η θέση που κράτησε το ΚΚΕ (μ-λ) και κατά του Ν. Ζαχαριάδη, όταν αυτός καταφέρθηκε κατά του Μάο και την Κίνας, παρ’ ότι «Ζαχαριαδικούς» τους ανεβάζανε και τους κατεβάζανε, επειδή υπεράσπιζαν τα δίκια του Ν. Ζαχαριάδη κι επειδή προ πάντως υπεράσπιζαν τον αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε κομμουνιστή του κάθε κόμματος να έχει την δικιά του αυτοτέλεια.
Ασφαλώς, στο Β’ τόμο, υπάρχει αναφορά και στην «Αναγέννηση» του Ι. Ιορδανίδη και Γ. Χοτζέα που πρωτοστάτησαν και καθοδήγησαν το Μαρξιστικό – Λενινιστικό κίνημα στη χώρα μας, μέχρι βέβαια το 1976, όταν διεξήχθη το 1ο Συνέδριο της ΟΜΛΕ (Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδος), οργάνωση στην οποία συμμετείχαν εκτός από τους μ-λ του Ελλαδικού χώρου και του εξωτερικού και οι πολιτικοί πρόσφυγες του ΚΚΕ (μ-λ), κόμμα που ιδρύθηκε στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μετά την 6ης Ολομέλεια και την καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη και στην συνέχεια εντάχθηκε στην ΟΜΛΕ.
Είναι αλήθεια ότι η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ, προκειμένου να απαντήσει στις έντονες εσωτερικές πιέσεις που δέχεται από τα μέλη του, τους οπαδούς του και τον κόσμο της αριστεράς, προκειμένου ν’ αποκαταστήσει αυτούς τους αγωνιστές που διώχθηκαν αδίκως, ενώ υποστήριζαν σωστές θέσεις και απόψεις, αλλά προπάντων μπροστά στις αναμενόμενες μεγάλες πολιτικές εξελίξεις που κυοφορούνται στη χώρα μας, έπραξε λοιπόν η σημερινή ηγεσία την ΑΝΑΓΚΗ – ΦΙΛΟΤΙΜΙΑ και αποκατέστησε τους δύο ιστορικούς ηγέτες και έναν έξοχο αγωνιστή, κατόπιν εορτής.
Και λέμε ότι πράττει την ανάγκη – φιλοτιμία η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ, γιατί η ίδια αφού κυοφορήθηκε μέσα στους κόλπους του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και της 6ης Ολομέλειας του ΄56 του ΚΚΕ, αφού γαλουχήθηκε μέσα σ’ αυτόν τον μηχανισμό, αφού παράχθηκε κι αναπαράχθηκε απ’ αυτόν, επιδιώκει σήμερα να συνεχίσει στον ίδιο λαθεμένο δρόμο, στον δρόμο «που όλα αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν».
Αλήθεια, πως απολογείται η σημερινή γ.γ. του ΚΚΕ που έσπευσε να δωρίσει στον Μ. Γκορμπατσοφ την παράσταση του Ηρακλή, για το… Ηράκλειο έργο που επιτελούσε στην ΕΣΣΔ με την Περεστρόικα.
Αυτό το δώρο πήγαινε στη Μόσχα και στον Μ. Γκορμπατσόφ και προσπαθούσε να κατανοήσει τα βαθειά νοήματα και μηνύματα της Περεστρόικα η Αλέκα Παπαρήγα ως γ.γ. του ΚΚΕ. Ενώ εκείνη την εποχή στην Μόσχα, στην ΕΣΣΔ, σ’ όλες τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και σ’ ολόκληρο τον κόσμο, οι όποιες κομμουνιστικές, οι όποιες Μαρξιστικές – Λενινιστικές δυνάμεις έμειναν, έδιναν τον αγώνα το καλό. Όμως ο άνεμος της Δύσης και της αντίδρασης ήταν πιο ισχυρός απ’ αυτόν της κόκκινης Ανατολής, γιατί η ηγεσία αρχικά της ΕΣΣΔ και στη συνέχεια της Κίνας και των άλλων χωρών, άνοιξαν τους ασκούς κόντρα στον κομμουνισμό κι ευνόησαν τον καπιταλισμό.
Βέβαια, ο καθένας κατανοεί ότι είναι πολύ δύσκολο για μια ηγεσία που έχει γαλουχηθεί με τόσα και με τόσα του ρεβιζιονισμού – ανανεωτισμού, οπορτουνισμού, σεχταρισμού και τόσων άλλων… «-ισμών», να υπερβεί πρώτα απ’ όλα το δικό της εαυτό, να δει με αυστηρότητα το δικό της εγώ και την δική της… μοναδικότητα. Και είναι δύσκολο, γιατί κρίνει ότι κάτι τέτοιο οδηγεί στην αυτοαναίρεση της κι όχι στην αναγέννηση της, γι’ αυτό και δεν μπόρεσε κι ούτε θα μπορέσει να κάνει τέτοιο βήμα. Ασφαλώς οι ευχές και οι παραινέσεις δεν μπορούν να υποκαθιστούν την πολιτική πράξη, κι ούτε την πολιτική θεωρία, γι’ αυτό και η μόνη διέξοδος της αριστεράς και του λαϊκού κινήματος βρίσκεται στην ισχυροποίηση των μετώπων της αντίστασης και της πάλης που διεξάγονται ήδη σ’ όλη την κοινωνία. Με την ένταξη της ταξικής πάλης κι ενισχύοντας κάθε συλλογικότητα που κινείται σε τροχιά ανατροπής της σημερινής κατάστασης και στην οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας, απαλλαγμένης από τα σημερινά δεινά και με σταθερή ματιά στο μέλλον, σοσιαλισμό το λέμε για να φτάσουμε μετά απ’ αυτόν, στον κομμουνισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου