Η ονομασία του ιστολογίου είναι ο τίτλος του βιβλίου του Βασίλη Σαμαρά "1917-1953, Η ιστορία διδάσκει και εμπνέει"

Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

17 χρόνια από το ξέσπασμα της πολιτιστικής επανάστασης στην Κίνα και τα μηνύματά της παραμένουν επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία στις 26/8/1983

Σήμερα στην Κίνα 17 χρόνια από το ξέσπασμα της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης (ΜΠΠΕ) δε γίνεται αναφορά σ’ αυτήν -και δε θα μπορούσε να γίνει- από μια ρεβιζιονιστική ηγεσία που όχι μονάχα πήρε, αλλά και περπατάει τον καπιταλιστικό δρόμο. Και δεν μπορεί να γίνει αναφορά μιας και η ΜΠΠΕ στόχευε στο ν’ ανατρέπει ακριβώς αυτό το ενδεχόμενο και συνεπώς, η όποια αναφορά σ’ αυτήν από την επίσημη ηγεσία είναι για να λοιδορήσουν, να παραχαράξουν και ν’ αμαυρώσουν αυτό το τεράστιο Επαναστατικό Μαζικό Κίνημα του οποίου η ακτινοβολία ξεπέρασε τα σύνορα της αχανούς Κίνας κι έφτασε με τα μηνύματά της σ’ όλο τον κόσμο.

Η ρεβιζιονιστική ηγεσία της Κίνας καταβάλλει μια συντονισμένη επίθεση για να μην αφήσει τίποτα όρθιο, που να θυμίζει τη ΜΠΠΕ. Η λύσσα της αυτή δεν μπορεί να αφήσει άθιχτους και τους φυσικούς φορείς αυτού του κινήματος. Ό,τι κι αν κάνει όμως, άδικος κόπος. Γιατί μια επανάσταση και μάλιστα της εμβέλειας αυτής, δεν αφανίζεται μ’ όσα πυρά κι αν βάλλεται.
Είναι αλήθεια ότι αυτή τη στάση της επίσημης ηγεσίας της Κίνας τη συμμερίζονται όλοι οι ξεσκολισμένοι ρεβιζιονιστές, οπορτουνιστές, για να μη μιλήσουμε για τους απολογητές του καπιταλισμού κι ακόμη αυτή την ίδια την αστική τάξη, ανά τον κόσμο, που απ’ την αρχή πολέμησε με λύσσα αυτό το κίνημα. Απ’ αυτή την ενορχηστρωμένη προσπάθεια κατασυκοφάντησης δεν έλειψαν και οι πάλαι ποτέ υποστηρικτές και υπέρμαχοι αυτής της υπόθεσης. Ο καθένας βέβαια από τη σκοπιά του και για το σκοπό του. Οι πρώτοι τής μέμφονται για την επαναστατικότητά της, το δυναμισμό της, την τεράστια λαϊκή δύναμη που έβαλε σε κίνηση. Της καταλογίζουν το μεγάλο αμάρτημα πως έφερε το λαό στο προσκήνιο της ιστορίας όπου λαός στο προσκήνιο, για την αστική τάξη σημαίνει «ακρότητες και βαρβαρότητες». Δεν πρόκειται να θυμίσουμε τις εκατόμβες του καπιταλιστικού - εκμεταλλευτικού συστήματος, απλώς θέλουμε να τονίσουμε το λόγια του Μάο για την Επανάσταση, «η επανάσταση είναι μια πράξη βίας με την οποία μια τάξη ανατρέπει μια άλλη», γιατί για μας ήταν μια μεγάλη Επανάσταση, ήταν η συνέχιση της Κομμούνας, του Οχτώβρη, της Κινέζικης Επανάστασης κ.λπ.


Νίκος Νικηφορίδης. Υπέγραψε με το αίμα του για την Ειρήνη. 65 χρόνια από την εκτέλεσή του

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία αρ. φύλ. 775, στις 26/3/2016

Ο Ν. Νικηφορίδης όρθιος στη μέση
Στις 5 Μάρτη του 1951, πίσω από τις φυλακές του Γεντί Κουλέ στη Θεσσαλονίκη, στο δάσος του Σέιχ Σου, εκτελέστηκε ο 23χρονος Νίκος Νικηφορίδης. Κατηγορήθηκε ότι διακινούσε την έκκληση της Στοκχόλμης τασσόμενος ενάντια στα πυρηνικά όπλα και υπέρ της ειρήνης. Στο φάκελό του αναγράφεται η κατηγορία της «Απόπειρας διάδοσης ανατρεπτικών ιδεών»!!

Ποιος ήταν ο Ν. Νικηφορίδης
Γεννήθηκε το 1928 στην Αθήνα. Μετά την εισβολή των Γερμανών ναζί στην Ελλάδα εντάχθηκε στα 1943 στις γραμμές της ΕΠΟΝ, παλεύοντας με όλες του τις δυνάμεις ενάντια στην κατοχή. Μετά την απελευθέρωση, στα 1946, σταμπαρισμένος από το φασιστικό κράτος, εξορίζεται στην Ικαρία. Ήταν μόλις 18 χρονών. Στη συνέχεια μεταφέρεται στη Μακρόνησο όπου δεν υπογράφει δήλωση και βασανίζεται άγρια. Παραλύει το ένα του πόδι και χάνει προσωρινά την όρασή του. Βασανιστής του ήταν ο μετέπειτα χουντικός Δημ. Ιωαννίδης. Οι επιληπτικές κρίσεις που πάθαινε τον στέλνουν στο ψυχιατρικό νοσοκομείο στο Δαφνί για τρίμηνη νοσηλεία. Όταν βγαίνει (Οκτώβρης του 1950) είναι 22 χρονών. Εντάσσεται ξανά στην παράνομη ΕΠΟΝ (γραμματέας της ΕΠΟΝ Παγκρατίου) και στη νεολαία της ΕΔΑ.


Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

1929-1998 το χρονικό των κρίσεων

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία αρ. φ. 369, 7-11-1998

Όχι, δεν είναι κυνισμός να βρίσκεις ικανοποίηση όταν μια χώρα -στη συγκεκριμένη περίπτωση η Ρωσία- εξοντώνει (άθελά της βέβαια) τους μισητούς κερδοσκόπους. Κυνικοί είναι αυτοί που δέχονται την εξόντωση οικονομιών -όπως της Ρωσίας, της ΝΑ Ασίας, της Λατινικής Αμερικής κ.λπ.- από τη διεθνή κερδοσκοπία. Όχι, η στήλη δεν είναι κυνική όταν εύχεται να συντριβούν οι Σόροι… Κυνικοί είναι αυτοί που σπεύδουν να διασώσουν τους κερδοσκόπους βρίσκοντας σε μια νύχτα δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ αρνούνται ή εκβιάζουν προκειμένου να σώσουν μια χώρα που βρίσκεται στο έλεος (φυσικά και έχει τις δικές της ευθύνες) των κερδοσκόπων… Βεβαίως η στήλη δεν έχει αυταπάτες πως η Αμερική θα σπεύσει να σώσει τους τραπεζίτες κερδοσκόπους και όχι τους λαούς των αναδυόμενων αγορών. Αυταπάτες έχουν αυτοί που πιστεύουν στους πολιτικούς… Το καπιταλιστικό σύστημα κλυδωνίζεται μεν αλλά δεν πεθαίνει… αντίθετα ισχυροποιείται, δημιουργώντας όλο και περισσότερους σκλάβους λαούς στην υπηρεσία του. Μια ακόμη εξέλιξη τη βδομάδα που πέρασε επιβεβαίωσε τη διαδικασία της δημιουργικής καταστροφής που, σύμφωνα με τον αυστριακό οικονομολόγο Ιωσήφ Αλόισος Σουμπέτερ (1893-1950), αποτελεί το διακριτικό γνώρισμα του καπιταλισμού…» (Από την εφημερίδα «Καθημερινή»).

Τι οδήγησε στο κραχ του ‘29

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία αρ. φ. 369, 7-11-1998

Η ειδοποιός διαφορά τον αιώνα που φεύγει σε σχέση με την προηγούμενη εκατονταετία καπιταλιστικής ανάπτυξης βρίσκεται στο παγκοσμιοποιημένο, σφαιρικό και γενικευμένο τρόπο με τον οποίο εκδηλώνονται οι κρίσεις του "συστήματος". Κι αυτό γιατί έχουμε την μετεξέλιξη του καπιταλισμού σε ιμπεριαλισμό, σε ένα σύστημα παγκόσμιας κυριαρχίας του κεφαλαίου που δίνει διέξοδο στην τάση του μέσου ποσοστού κέρδους να πέφτει (εξαγωγή κεφαλαίου).
Από την άλλη μεριά, η "διέξοδος" αυτή αναπαράγει τις αντιθέσεις σε ανώτερο επίπεδο και με πιο οξυμένο τρόπο. Πολλαπλασιάζει και διαπλέκει τα αδιέξοδα.
Οι παγκόσμιες χρηματιστηριακές κρίσεις αποτελούν ακριβώς εκδήλωση αυτής της πραγματικότητας.

Η κρίση του '29
Τρία είναι τα χαρακτηριστικά, τα βασικότερα τουλάχιστον, αυτής της οξυμένης διαπλοκής:
- Στην κρίση πλέον συμμετέχει και η περιφέρεια του συστήματος, που αντανακλά στο κέντρο τις αντιθέσεις που προηγουμένως είχαν "εξαχθεί» (εννοείται πιο δραματικές).

15-23 Ιούλη 74. Το χρονικό των αμερικανικών επεμβάσεων (Κύπρος - Ελλάδα)

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία αρ. φ. 208, 27-7-1991

Σ’ αυτή τη χώρα δε μας ξαφνιάζει πια όταν βλέπουμε σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις να διαδραματίζονται στα μέσα του Ιούλη. Ο Μπους επισκέφτηκε την Ελλάδα στις 18-20 Ιούλη "όλως τυχαίως"; Καθόλου! "Προσφέρεται", φαίνεται, η περίοδος. 15 Ιούλη ‘65, είχαμε το παλατιανό (αμερικανόπνευστο) πραξικόπημα κατά της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου και την αποστασία. 15 Ιούλη '74, είχαμε το πραξικόπημα του Ιωαννίδη στην Κύπρο. Στη συνέχεια, τη στρατιωτική επέμβαση των Τούρκων στο νησί και την κατοχή (ως τώρα, και έπεται συνέχεια) του 40% της πάλαι ποτέ ενιαίας Κύπρου. Και στη συνέχεια τον ερχομό του Καραμανλή τη νύχτα της 23 προς 24 Ιούλη του '74 και την "παραίτηση" της χούντας. Πίσω απ' όλα αυτά, οι Αμερικάνοι… Γιατί λοιπόν, αυτή την εποχή; Ίσως, γιατί το καλοκαίρι "βοηθάει" το οργανωμένο κράτος απέναντι στο "αποδιοργανωμένο", και για λογούς εποχής, κίνημα, αν και το ‘65 αυτό διαψεύστηκε θεαματικά…

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

Όργουελ 1984

του Βασίλη Σαμαρά
Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία στις 13/1/1984

Παραμονές του 1984 δεν υπήρξε ίσως περιοδικό έντυπο, που να μην είχε αφιέρωμα, στον Όργουελ και στο γνωστό βιβλίο του (1984).Εκείνο που γενικά αναγνωρίζεται στον Όργουελ, είναι το ότι στρέφεται με το έργο του ενάντια στους μηχανισμούς εξουσίας, ενάντια σε μια προοπτική ισοπέδωσης - εξαφάνισης της προσωπικότητας από τους μηχανισμούς εξουσίας, ενάντια γενικότερα στην ολοκληρωτική εξουσία, στον ολοκληρωτισμό.

Εμείς βλέπουμε το ζήτημα κάπως διαφορετικά. Οφείλουμε κατ’ αρχήν να αναγνωρίσουμε ότι το έργο δημιουργεί σε πρώτο επίπεδο μια ισχυρή αποστροφή στον αναγνώστη απέναντι στους μηχανισμούς εξουσίας, την εξουσία γενικότερα. Αυτό θα μπορούσε να ‘ναι και η θετική πλευρά του έργου, αν κατά τη γνώμη μας δεν ανατρεπόταν από ορισμένα άλλα πράγματα.

30 χρόνια από τη Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση (Β Μέρος)

Εισήγηση του περιοδικού «Έναυσμα» στην εκδήλωση για τα 30 χρόνια της ΜΠΠΕ

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία αρ. φύλ. 320, στις 22/6/1996

Αγαπητοί φίλοι και συναγωνιστές

Σήμερα που παρακολουθούμε από μια απόσταση τα τότε γεγονότα και έχουμε μπροστά μας την κατάρρευση των καθεστώτων στις ανατολικές χώρες στο σύνολό τους και την επέλαση του πιο άγριου και των νόμων του σ’ αυτές τις χώρες, θα πρέπει χωρίς αμφιβολία να δικαιώσουμε τον Μάο και τους υπόλοιπους κινέζους κομμουνιστές, σ’ αυτό τουλάχιστον που κυρίως έστρεψαν την προσοχή τους. Και με σιγουριά μπορούμε να πούμε ότι η ΜΠΠΕ, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία.

Δεν κράτησε μερικές εβδομάδες, είχε συνέχεια και διάρκεια και άφησε παρακαταθήκες που πρέπει να μελετηθούν και να αξιοποιηθούν και κυρίως προετοιμάστηκε. Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι βρίσκεται σε πλήρη συμφωνία με όσα συνέλαβε και μορφοποίησε σε θεωρητικό επίπεδο ο μεγάλος αυτός επαναστάτης. Ο μεγάλος αυτός ανατροπέας.
Οι βάσεις αυτού του θεωρητικού έργου, που φυσικά πέρασε από διάφορες φάσεις και δεν ολοκληρώθηκε μονομιάς και που ένα μεγάλο μέρος του μένει ακόμα αδημοσίευτο και αναξιοποίητο με ευθύνη της σημερινής ηγεσίας της Κίνας, η οποία είχε κάθε λόγο να σιωπά, τέθηκαν το 1936-37 με τα έργα του «Για την πράξη» και «Για τις αντιθέσεις» που γράφτηκαν στο Γενάν. Τα έργα αυτά, που πρέπει όλοι οι επαναστάτες και κομμουνιστές του σήμερα να μελετήσουν, αν και γράφτηκαν 12 χρόνια πριν από την απελευθέρωση της Κίνας και 30 χρόνια πριν από την εξαπόλυση της ΜΠΠΕ περικλείουν τη βάση πάνω στην οποία οικοδομήθηκε 20 χρόνια αργότερα η βασική θέση του για τη διεξαγωγή της ταξικής πάλης, στις συνθήκες του σοσιαλισμού.

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2016

30 χρόνια από τη Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση (Α Μέρος)

Εισήγηση του περιοδικού «Έναυσμα» στην εκδήλωση για τα 30 χρόνια της ΜΠΠΕ

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία αρ. φύλ. 319, στις 8/6/1996

Αγαπητοί φίλοι και συναγωνιστές,

30 χρόνια πριν, στη μακρινή Κίνα, εκατομμύρια νεολαίοι αλλά και εργάτες εξεγείρονται. Μια πρωτοφανής, μαζική εξέγερση βρίσκεται σε εξέλιξη. Το νέα που φτάνουν από την Ανατολή στην αρχή είναι λίγα, αντιφατικά, συγκεχυμένα. Τα ειδησεογραφικά πρακτορεία της Δύσης αλλά και εκείνα που ελέγχονται από τη Μόσχα για ένα πράγμα είναι σίγουρα. Ότι αυτή η επανάσταση ευνοείται και καθοδηγείται από τον Μάο Τσε Τουνγκ. 

Όλες οι ειδήσεις μιλούν για σφαγές, για αντιπαραθέσεις κλικών. Φτάνουν μάλιστα να αναμεταδίδουν ότι το αίμα ρέει άφθονο στην Κίνα σε σημείο, όπως χαρακτηριστικά ανέφεραν, ο Κίτρινος ποταμός να ‘χει γίνει κόκκινος. Τα ερωτήματα που εκείνη την εποχή απασχολούν τούς αριστερούς και κομμουνιστές σ' όλο τον κόσμο, σε σχέση με το τι συμβαίνει στο Πεκίνο, στη Σαγκάη και αλλού στην αχανή αυτή χώρα είναι πολλά. Ποιοι συγκρούονται και γιατί; Εναντίον ποιων στρέφονται αυτοί που ξεσηκώνονται;

 Αρκετά από τα προβλήματα του τότε εξακολουθούν να απασχολούν και σήμερα. Άσχετο αν τα όσα κοσμογονικά γεγονότα συνέβησαν από τότε μέχρι σήμερα, και ιδίως μετά το 1989, έχουν θολώσει πολύ περισσότερο τις τότε εξελίξεις, τι κάνουν να φαντάζουν μακρινές και παρωχημένες. Σε τέτοιο βαθμό, που ολόκληρα τμήματα της σημερινής νεολαίας να έχουν πλήρη άγνοια. Όλες αυτές τις δεκαετίες η αστική τάξη και ο ιμπεριαλισμός της Δύσης, όποτε «θυμούνται» για δικούς τους λόγους, τα όσα συνέβησαν συνεχίζουν αταλάντευτα να δίνουν τις δικές τους ερμηνείες. Έχουν μια σταθερή γραμμή. Τέτοια που φάνηκε σε όλα τα αφιερώματα που έκαναν πρόσφατα σε εφημερίδες και τηλεόραση μ’ αφορμή τα 30χρονα της ΜΠΠΕ. Στη χώρα μας μάλιστα, εκτός από τα όσα έγραψαν οι εφημερίδες, προβλήθηκαν στην τηλεόραση και ταινίες σύγχρονων κινέζων σκηνοθετών όπου παρουσιάζουν τα πράγματα μ’ έναν τελείως συκοφαντικό τρόπο. «Μερικές χιλιάδες πωρωμένοι και φανατισμένοι, πραιτοριανοί της αυλής του Μάο Τσε Τουνγκ, λοιδορούν και συκοφαντούν στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματος, ανθρώπους των γραμμάτων, της τέχνης και του πολιτισμού. Μερικές χιλιάδες τυφλωμένοι, ανεγκέφαλοι φανατικοί ξεκαθαρίζουν τους αντιπάλους του Μάο, που κινδύνευε να χάσει την ηγετική και προνομιακή του θέση για τα ολέθρια λάθη που είχε διαπράξει». Αυτή είναι πάνω κάτω η μόνιμη και σταθερή «επίσημη» εκδοχή που πλασάρει ο καπιταλισμός όλες αυτές τις δεκαετίες και που επίσης υιοθέτησε και πλάσαρε η ηγεσία του εκφυλισμένου από τότε ΚΚΣΕ και όλων των κομμάτων που την ακολούθησαν και τη σιγόνταραν πειθήνια.

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

1955-1956 (6η ολομέλεια-20ό Συνέδριο ΚΚΣΕ). Ο ομφάλιος λώρος του ΚΚΕ

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία, φ.419, 2/12/00


Πολλές φορές η ηγεσία του ΚΚΕ προσπαθεί να εμφανίσει στη βάση του κόμματος μια διάθεση "αυτοκριτικής" για λάθη του παρελθόντος. Και θα μπορούσε να της αναγνωρίσει κάποιος μια πρόθεση να δει τις ανησυχίες των μελών και οπαδών του κόμματος, ιδιαίτερα τέτοιες δύσκολες εποχές, ή, αν θέλετε, να μη συγκρουστεί με τον αριστερό κόσμο του κόμματος, που και αγωνιστικές διαθέσεις έχει και είναι πεισμένος ότι η λαϊκή εξουσία μόνο με την επαναστατική πάλη των μαζών καταχτιέται, ότι ο Οκτώβρης δείχνει το δρόμο που χάραξαν Λένιν και Στάλιν. Πόσο όμως είναι σε θέση αυτή η ηγεσία να δει συνολικά την πορεία του κόμματος στη μεταζαχαριαδική εποχή και να σταθεί αυτοκριτικά ως το τέλος; Και μια τέτοια αυτοκριτική δεν θα αναιρέσει και την ίδια αλλά και ολόκληρη την πορεία του ΚΚΕ από το 1955-56 και μετά;

18 Μάρτη - Παρισινή Κομμούνα, δύο άρθρα του Λένιν

από Αντίσταση στις γειτονιές

Στη Μνήμη της Κομμούνας


Πέρασαν 40 χρόνια από τον καιρό της ανακήρυξης της Παρισινής Κομμούνας. Σύμφωνα με τα καθιερωμένα, το γαλλικό προλεταριάτο τίμησε με συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις τη μνήμη των αγωνιστών της επανάστασης της 18 Μάρτη 1871 και στο τέλος του Μάη θα καταθέσει ξανά στεφάνια στους τάφους των κομμουνάρων που εκτελέστηκαν, των θυμάτων της φοβερής «βδομάδας του Μάη» κι επάνω στους τάφους τους θα δώσει και πάλι όρκο να παλέψει ακούραστα ως τον πλήρη θρίαμβο των ιδεών τους, ως την πλήρη αποπεράτωση του έργου που άφησαν κληρονομιά.

 Αλλά γιατί το προλεταριάτο, όχι μόνο το γαλλικό, αλλά και όλου του κόσμου, τιμά στο πρόσωπο των αγωνιστών της παρισινής Κομμούνας τους προδρόμους του; Και ποια είναι η κληρονομιά της Κομμούνας; Η Κομμούνα γεννήθηκε αυθόρμητα: Κανένας δεν την είχε προετοιμάσει συνειδητά και σχεδιασμένα. Ο αποτυχημένος πόλεμος με τη Γερμανία, τα βάσανα τον καιρό της πολιορκίας, η ανεργία στις γραμμές του προλεταριάτου και η καταστροφή της μικροαστικής τάξης, η αγανάκτηση των μαζών ενάντια στις ανώτερες τάξεις και ενάντια στις αρχές που είχαν δείξει πλήρη ανικανότητα, ο υπόκωφος αναβρασμός στους κόλπους της εργατικής τάξης, που ήταν δυσαρεστημένη με την κατάστασή της και επιδίωκε ένα άλλο κοινωνικό σύστημα, η αντιδραστική σύνθεση της Εθνοσυνέλευσης, που αποτελούσε κίνδυνο για την τύχη της δημοκρατίας, όλα αυτά και πολλά άλλα μαζεύτηκαν, με αποτέλεσμα να σπρώξουν τον πληθυσμό του Παρισιού στην επανάσταση της 18ης Μάρτη, η οποία παρέδωσε απροσδόκητα την εξουσία στα χεριά της Εθνοφρουράς, στα χέρια της εργατικής τάξης και της μικροαστικής τάξης, που είχε προσχωρήσει σ' αυτήν. Αυτό ήταν ένα γεγονός πρωτοφανές στην ιστορία. Ως τότε η εξουσία βρισκόταν συνήθως στα χέρια των τσιφλικάδων και των κεφαλαιοκρατών, δηλαδή σε πρόσωπα της εμπιστοσύνης τους, που συγκροτούσαν τη λεγόμενη κυβέρνηση. Ύστερα όμως από την επανάσταση της 18ης Μάρτη, όταν η κυβέρνηση του Θιέρσου με το στρατό της, την αστυνομία και τους υπαλλήλους της έφυγε από το Παρίσι, ο λαός έμεινε κύριος της κατάστασης και η εξουσία πέρασε στο προλεταριάτο. 


8 Μάρτη. Τιμάμε τους αγώνες του εργατικού γυναικείου κινήματος

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία αρ. φύλ. 774, στις 12/3/2016


«Είμαι εργάτρια» βροντοφώναξε η ουκρανικής καταγωγής Κλάρα Λέμλικ «μια από όλες αστές που απεργούν ενάντια στις αφόρητες συνθήκες εργασίας. Προτείνω να κατεβούμε σε γενική απεργία. Τώρα!».

51 χρόνια μετά την πρώτη μαχητική διαδήλωση των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας, στις 8 Μάρτη του 1857, οι εργάτριες -μετανάστριες οι περισσότερες- των εργοστασίων υφαντουργίας της Νέας Υόρκης ξαναβγήκαν στους δρόμους απαιτώντας μεροκάματα και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Οι απεργίες και οι συγκρούσεις με την αστυνομία κράτησαν μήνες και κατέληξαν στην υπογραφή συλλογικών συμβάσεων σε όλα τα εργοστάσια εκτός από την εταιρεία στην οποία εργαζόταν η Κλάρα Λέμλικ, παρ' όλο που οι απεργίες άρχισαν από την εταιρεία αυτή. Ήταν τέτοιο το μίσος των εργοδοτών της που ενώ ήταν στα σκαριά μια ακόμα απεργία, «άγνωστοι» κλείδωσαν τις πόρτες και έβαλαν φωτιά στο εργοστάσιο με αποτέλεσμα να καούν ζωντανές 146 εργάτριες ηλικίας από 13 ως 25 ετών.

Κυριακή 20 Μαρτίου 2016

Επίκαιρο το μήνυμα της Κομμούνας του Παρισιού

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία αρ. φύλ. 199, στις 23/3/1991

Στην πορεία εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας υπήρξαν στιγμές που τη σημάδεψαν ανεξίτηλα και ανέδειξαν με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο τους νόμους κίνησης της. Η μέχρι τα τώρα -γραπτή- ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών είναι ιστορία της ταξικής πάλης, και κορυφαία στιγμή αυτής της ταξικής πάλης αποτελεί αναμφισβήτητα και η Κομμούνα του Παρισιού.

 Το ξεχωριστό σ’ αυτή την εξέγερση δεν είναι ούτε η βίαιη ανατροπή μιας άρχουσας, αυταρχικής και ολιγαρχικής κοινωνικής τάξης από μια νέα ανερχόμενη και προοδευτική, ούτε η αλλαγή των ανθρώπινων σχέσεων στην κοινωνία και την παράγωγη των αγαθών. Τέτοιες εξεγέρσεις και επαναστάσεις είχαν πολλές προηγηθεί και άλλες τόσες ακολούθησαν και θα ακολουθήσουν. Το ξεχωριστό στη Κομμούνα τον Παρισιού ήταν ότι επιχειρούσε να κλείσει μια ολάκερη εποχή χιλιετηρίδων και να εγκαινιάσει, να σημαδέψει, να προαναγγείλει καλύτερα, μια νέα εποχή. Κοντολογίς, να κλείσει η ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών και να ξεκινήσει η πραγματικά αληθινή ιστορία του ανθρώπινου γένους.

Σάββατο 19 Μαρτίου 2016

Αλληλεγγύη – Φιλανθρωπία – Ελεημοσύνη. (Τι σημαίνει και πώς χτίζεται η αλληλεγγύη μέσα στο λαό)

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία αρ. φύλ. 711, στις 11/5/2013


Όταν αλυσίδες σούπερ-μάρκετ, κυβερνητικοί παράγοντες, δήμοι και εκκλησίες μιλάνε για αλληλεγγύη, τότε μάλλον κάτι δεν πάει καλά. Ή ζούμε σε άλλη κοινωνία, της αλληλεγγύης, της συντροφικότητας και του δικαίου και δεν το έχουμε καταλάβει, ή κάποιοι προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την έννοια και το περιεχόμενο της αλληλεγγύης.
Εφόσον πρόκειται για συστημικούς παράγοντες που οι προθέσεις τους γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρες σε όλο το λαό, θα περίμενε κανείς να είναι σαφές ότι ισχύει το δεύτερο. Το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι, σε αυτή την «αλληλεγγύη», προσπαθούν να συναγωνιστούν το σύστημα μια σειρά από δυνάμεις και χώροι από τα «αριστερά», που με αντίστοιχο τρόπο κινούνται και προτείνουν στο κίνημα να κινηθεί.

Καταρχήν να ορίσουμε με σαφήνεια, όσο το δυνατόν, τις έννοιες και τους όρους. Όχι, σκοπός μας δεν είναι να γράψουμε λεξικό κινηματικών εννοιών, ούτε να ψειρίσουμε τη λεπτομέρεια. Έχει, όμως, καθοριστική σημασία το τι εννοούμε, και το τι εννοεί ο καθένας, όταν μιλάει για αλληλεγγύη. Γιατί το περιεχόμενο που ο καθένας δίνει στην έννοια προκύπτει από τη συνολικότερη αντίληψη του για το κίνημα, για τους δεσμούς ανάμεσα στους εργαζόμενους και στο λαό, για τον καπιταλισμό και τα χαρακτηριστικά του.
Αλληλεγγύη είναι η πολιτική, ή ηθική, ή υλική στήριξη (ή συνδυασμός τους) που μπορεί να προσφέρει κάποιος ή κάποιοι προς έναν άνθρωπο ή μια ομάδα ανθρώπων με βάση το κοινό τους συμφέρον. Πιο συγκεκριμένα, αν μιλάμε για λαϊκή και εργατική αλληλεγγύη, με βάση το κοινό λαϊκό και ταξικό συμφέρον. Επειδή ο δρόμος των παραδειγμάτων παραμένει πάντα ο πιο εύκολος και αποτελεσματικός...
Αλληλεγγύη είναι μια διαδήλωση στήριξης του Παλαιστινιακού λαού. Που παλεύει για ανεξαρτησία και, στο βαθμό που νικήσει, η πλάστιγγα για τους λαούς της νοτιοανατολικής μεσογείου, αλλά και όλου του κόσμου, θα γείρει υπέρ τους και κατά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σιωνισμού.

Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

Τρία γράμματα…

 Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία αρ. φυλ. 719, στις 5/10/2013

Είναι πραγματικά λίγες φορές στις οποίες ένας λαός σηκώνεται και δείχνει την πραγματική του δύναμη, όταν όμως αυτό συμβαίνει, μένει στην Ιστορία και γίνεται φάρος και παράδειγμα για τις μετέπειτα γενιές.
Μια από τις στιγμές αυτές ήταν η ίδρυση του ΕΑΜ, του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, στις 27 Σεπτεμβρίου του 1941.

Αν και έχουν γραφεί εκατοντάδες βιβλία, τα οποία περιγράφουν τον αγώνα, το μεγαλείο, όσο και την προδοσία των ονείρων ενός ολόκληρου λαού για ελεύθερη, ανεξάρτητη πατρίδα, χωρίς ξένους και ντόπιους δυνάστες στον τόπο τους, αξίζει σε αυτό το μικρό σημείωμα να αναφερθούμε σε μερικά από όσα προσέφερε το ΕΑΜ στον ελληνικό λαό.

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2016

Η αντιφασιστική νίκη, νίκη των λαών

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία αρ. φύλ. 711, στις 11/5/2013

Σοβιετικό τανκ δίπλα στην πύλη του Βραδεμβούργου, Μάης 1945.
Στις 8 Μαΐου 1945 έληγε και τυπικά ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος (Β’ΠΠ) στην Ευρώπη, με την άνευ όρων παράδοση των γερμανικών στρατευμάτων. Η μέρα αυτή, και σε μερικές χώρες η 9η Μαΐου, γιορτάζεται σε πολλές χώρες της Ευρώπης ως ημέρα νίκης, καθώς έληξε ένας αιματηρός εξαετής πόλεμος, ο οποίος προκάλεσε πολλές καταστροφές, στοίχισε τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων και έδειξε την βαρβαρότητα του φασισμού και του ναζισμού σε όλη τους τη φρίκη. Η οριστική λήξη του πολέμου αυτού ήρθε τον Σεπτέμβριο του 1945, με την παράδοση της Ιαπωνίας, μετά την ρίψη των ατομικών βομβών σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι.

Μια απλή νίκη;

Με μια πρώτη ανάγνωση, τα πράγματα είναι απλά: Μερικοί κακοί (ή και «τρελούτσικοι») προσπάθησαν να κατακτήσουν τον κόσμο, αλλά οι καλοί ενώθηκαν, τους νίκησαν και έφτιαξαν έναν καλύτερο κόσμο.
Φυσικά, τα πράγματα δεν έγιναν καθόλου έτσι και θα πρέπει να θυμίζουμε πάντα πόσος αγώνας, πόσες θυσίες, πόσο αίμα χρειάστηκαν οι λαοί της Ευρώπης, για να νικήσουν το τέρας του ναζισμού. Θα πρέπει να θυμίζουμε ότι από τα πενήντα περίπου εκατομμύρια των νεκρών του Β’ΠΠ, η πλειοψηφία τους ήταν άμαχοι, οι οποίοι υπέστησαν τους βομβαρδισμούς, τις εκτελέσεις, την πείνα, τις θηριωδίες, αλλά και τη συστηματική εξόντωση ολόκληρων πληθυσμών που θεωρούνταν υπάνθρωποι. Να έχουμε πάντα στο μυαλό μας τα στρατόπεδα συγκεντρώσεων, τους Εβραίους, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλους, τσιγγάνους, Σλάβους και άλλες ομάδες οι οποίες οδηγήθηκαν στα κρεματόρια, γιατί δε χωρούσαν στην κοινωνία που σχεδίαζαν οι ναζί.

Ο αγώνας των ΕΠΟΝιτών του κάστρου του Υμηττού παραμένει επίκαιρος

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία αρ. φύλ. 710, στις 20-4-2013

Πέρασαν 69 χρόνια από τότε που τρεις έφηβοι, ΕΠΟΝίτες της Αθήνας, ο διμοιρίτης Δημήτρης Αυγέρης και οι δύο μαχητές, Κώστας Φολτόπουλος και Θάνος Κιοκμενίδης, έγραψαν την ηρωική σελίδα τους στο μικρό σπίτι της οδού Αγραίων στον Υμηττό.
Από τις αρχές του '44 ο ΕΛΑΣ ήλεγχε ουσιαστικά τα προάστια της Αθήνας και οι κατοχικές δυνάμεις είχαν πρόσβαση σ’ αυτές μόνο κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ένα μικρό σπιτάκι στον Υμηττό χρησίμευε σαν αποθήκη πυρομαχικών του ΕΛΑΣ, το οποίο είχαν αναλάβει να φρουρούν οι τρεις ΕΠΟΝίτες.

Κυριακή 13 Μαρτίου 2016

Για τον Νίκο Μπελογιάννη

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία, αρ. φύλ. 709, στις 23/2/2013


Είναι γνωστά τα γεγονότα που σημάδεψαν τα τελευταία χρόνια της ζωής του Νίκου Μπελογιάννη: Η αποστολή του στην Ελλάδα το 1950 για την αναδιοργάνωση των οργανώσεων του ΚΚΕ, η σύλληψή του τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, μαζί με άλλους συντρόφους του, την πρώτη του δίκη το 1951, η προσπάθεια από τους Αμερικάνους και την Ασφάλεια να παρουσιαστούν ως κατάσκοποι, τα πολιτικά παιχνίδια Παλατιού-Πλαστήρα-Παπάγου στην πλάτη των αγωνιστών, η υπόθεση των ασυρμάτων, η εμπλοκή του Πλουμπίδη, η δεύτερη δίκη και τελικά η εκτέλεση την Κυριακή 30 Μαρτίου 1952, τα ξημερώματα, μέρα και ώρα που ούτε οι Γερμανοί κατακτητές εκτελούσαν.

Eπίσης, είναι αρκετά γνωστό το παγκόσμιο κίνημα συμπαράστασης ενάντια στις επιχειρούμενες εκτελέσεις. Θα πρέπει, όμως, να τονιστεί εδώ ότι οι προσωπικότητες δεν ήταν μόνο αριστεροί-προοδευτικοί άνθρωποι, αλλά και πολιτικοί αντίπαλοι των κομμουνιστών, όπως ο στρατηγός Ντε Γκωλ, και ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σπυρίδων, ο οποίος μόνο κομμουνιστής δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Η δήλωση του, μάλιστα, είναι χαρακτηριστική της εντύπωσης που είχε προκαλέσει η προσωπικότητα του Μπελογιάννη: «Έχω συγκλονιστεί απ’ το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο κι από των πρώτων Χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».
Υπάρχουν, όμως, μερικά στοιχεία για τη ζωή του Νίκου Μπελογιάννη, τα οποία δεν είναι τόσο γνωστά, κυρίως επειδή επισκιάζονται από τη λεβέντικη στάση του μπροστά στους κατηγόρους του, το ξεσκέπασμα όλων των στημένων κατηγοριών και ο θαρραλέος τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε το εκτελεστικό απόσπασμα.

Μάργκαρετ Θάτσερ. Ο καπιταλισμός αποχαιρέτησε ένα ιστορικό του στέλεχος

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία αρ. φύλ. 710, στις 20/4/2013

Ο θάνατος της Μάργκαρετ Θάτσερ στις 8 Απρίλη έδωσε την ευκαιρία σε όλα τα παλιά και νέα στελέχη του συστήματος σε όλον τον κόσμο να καθαγιάσουν και να τιμήσουν την πολιτική της βαρβαρότητας που υπηρετούν, μέσα από διθυραμβικές δηλώσεις και εκδηλώσεις για ένα πολιτικό στέλεχος που πράγματι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωσή της.
Το όνομά της έγινε συνώνυμο του μονεταρισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Μαζί με τον ...κολλητό της το Ρήγκαν χαρακτήρισαν με την πολιτική τους τα τελευταία χρόνια του ψυχρού πολέμου, δίνοντας και τον τόνο για το σύνολο του συστήματος και στα χρόνια μετά από αυτόν.

Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

Λενινισμός και πόλεμος

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία αρ. φυλ. 227 στις 6-6-1992


Ο πόλεμος ξανά στο προσκήνιο. Και όσο οι φλόγες του πλησιάζουν την Ευρώπη τόσο γίνονται πιο άμεσοι οι κίνδυνοι για μια γενίκευσή του. Δεν το αναφέρουμε για πρώτη φορά ότι ο πόλεμος, σε ένα σύστημα καπιταλιστικό - ιμπεριαλιστικό, αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για να υπάρχει και να επιβιώνει το ίδιο το σύστημα. 


Οι ανάγκες αυτού του συστήματος γεννούν τον πόλεμο, τρέφονται αμοιβαία και τον καθιστούν ακόμα φονικότερο όσο μεγαλώνει η βουλιμία καταλήστευσης των καπιταλιστών, βουλιμία και αρπακτικότητα που ξεκινάει από τους εργάτες του εργοστασίου τους (υπερεκμετάλλευση - υπεραξία), εκτείνεται στη τοπική και εθνική αγορά κι επεκτείνεται στη συνέχεια -πάντα μέσα από έναν άγριο ανταγωνισμό- στη διεθνή αγορά, εκεί όπου τα πράγματα οδηγούν μοιραία στο μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα των αγορών μέσα από πολέμους όχι μόνο των αγορών, της οικονομίας, της διπλωματίας, της πολιτικής, της ισοτιμίας των νομισμάτων, του πολιτισμού, αλλά και με το θερμό πόλεμο και τη δοκιμασία των σιδερικών τελευταίας τεχνολογίας πάνω σε μυριάδες ζωντανούς στόχους.

Τρίτη 1 Μαρτίου 2016

Για τον Τρότσκι και την Οκτωβριανή επανάσταση (Μέρος Β)

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία αρ. φυλ 221, στις 7/3/1992

Στα τέλη του ’27 έμελλε να λήξει η πορεία που διέγραψε ο Τρότσκι στα πλαίσια του μπολσεβίκικου κόμματος. 
Στα τέλη του ’27 έμελλε να κλείσει η δράση και η κίνηση της Αντιπολίτευσης με τον τρόπο τουλάχιστον που έδρασε και κινήθηκε το προηγούμενο διάστημα. Καταρχήν διασπάται και τα περισσότερα μέλη της εγκαταλείπουν τον Τρότσκι, με πρώτους και καλύτερους τους Κάμενεφ-Ζηνόβιεφ που δηλώνουν αποδοχή των κατευθύνσεων του κόμματος. 
Η χήρα του Λένιν (Κρούπσκαγια), παρά την αντίθεσή της με τον Στάλιν, αλλάζει στάση και εγκαταλείπει τον Τρότσκι. Τα μετέπειτα γεγονότα στη δεκαετία του ’30 δείχνουν ότι η στάση της πρώτης Αντιπολίτευσης δεν είναι και τόσο ειλικρινής. Στην ουσία σύρεται κάτω από το βάρος της ήττας της. Δεν ανοίγει κανένα πολιτικό ζήτημα φανερά, αλλά στην πράξη δεν αποδέχεται ουσιαστικά την ήττα της.

Με αφορμή την ταινία «Trumbo»: Ξεφεύγοντας από τα καθιερωμένα σενάρια

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία αρ. φυλ. 773, 27/2/2016

Αρχίζοντας με μια σύντομη ματιά στο ιστορικό background της ταινίας του Jay Roach, να πούμε, ότι βρισκόμαστε στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, στην Αμερική. Από τα τέλη της δεκαετίας του '40, η Επιτροπή Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων και το χαφιεδότσουρμό της -ανάμεσά του, αντιδραστικά κατακάθια, όπως οι John Wayne, Walt Disney, Ronald Reagan και αρκετοί ακόμη- δίνουν αγώνα, τον γνωστό και ως μακαρθισμό, προκειμένου να καταστείλουν τον “κόκκινο τρόμο” και να πνίξουν κάθε ανατρεπτική και ριζοσπαστική φωνή. Στην κορυφή της λεγόμενης Μαύρης Λίστας βρίσκεται ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους σεναριογράφους του Hollywood, ο Dalton Trumbo, μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος ΗΠΑ, που διώκεται με άλλους 9.