Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία αρ. φ. 208, 27-7-1991
Σ’ αυτή τη χώρα δε μας ξαφνιάζει πια όταν βλέπουμε σημαντικά
γεγονότα και εξελίξεις να διαδραματίζονται στα μέσα του Ιούλη. Ο Μπους επισκέφτηκε
την Ελλάδα στις 18-20 Ιούλη "όλως τυχαίως"; Καθόλου! "Προσφέρεται",
φαίνεται, η περίοδος. 15 Ιούλη ‘65, είχαμε το παλατιανό (αμερικανόπνευστο) πραξικόπημα
κατά της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου και την αποστασία. 15 Ιούλη '74, είχαμε το πραξικόπημα
του Ιωαννίδη στην Κύπρο. Στη συνέχεια, τη στρατιωτική επέμβαση των Τούρκων στο νησί
και την κατοχή (ως τώρα, και έπεται συνέχεια) του 40% της πάλαι ποτέ ενιαίας
Κύπρου. Και στη συνέχεια τον ερχομό του Καραμανλή τη νύχτα της 23 προς 24 Ιούλη
του '74 και την "παραίτηση" της χούντας. Πίσω απ' όλα αυτά, οι
Αμερικάνοι… Γιατί λοιπόν, αυτή την εποχή; Ίσως, γιατί το καλοκαίρι
"βοηθάει" το οργανωμένο κράτος απέναντι στο "αποδιοργανωμένο",
και για λογούς εποχής, κίνημα, αν και το ‘65 αυτό διαψεύστηκε θεαματικά…
15 Ιούλη ‘74:
Όλα τα σχέδια των
Αμερικάνων για την Κύπρο αποσκοπούσαν στο να βάλουν πόδι στο νησί και να το χρησιμοποιήσουν
σαν αβύθιστο αεροπλανοφόρο στα επεκτατικά τους σχέδια στην περιοχή. Ελέγχοντας
Ελλάδα και Τουρκία, δεν θα τους πείραζε ούτε μια πιθανή "διπλή
ένωση", ούτε μια "ένωση" της Κύπρου με την Ελλάδα ή με την Τουρκία.
Στις 15 Ιούλη '74 το υποκινούμενό τους που άκουγε στο όνομα Ιωαννίδης οργάνωσε φασιστικό
πραξικόπημα στην Κύπρο, με στόχο την κατάλυση κάθε έννοιας κυπριακού κράτους,
τη φυσική εξόντωση του Μακάριου και τη δρομολόγηση των αμερικανικών λύσεων. Ο
Σαμψών παρίστανε τον "πρόεδρο" της Κύπρου και ο Ιωαννίδης έδινε εντολές για να φάνε τον "Μούστο"(Μακάριο).
Το ζήτημα κόλλησε γιατί ο Μακάριος γλίτωσε από το σφυροκόπημα τον προεδρικού μεγάρου,
και φυσικό ήταν να κοντράρει το πραξικόπημα.
Αν και απέτυχε το πραξικόπημα, η αντίστροφη μέτρηση για την κατάλυση
του ενιαίου κυπριακού κράτους άρχισε την ώρα της επέμβασης του Ιωαννίδη. Γιατί,
όπως αποδείχθηκε, οι Αμερικάνοι είχαν και εναλλακτικές (γι’ αυτούς) λύσεις.
Στρατιωτική επέμβαση
της Άγκυρας.
Η Τουρκία λοιπόν
"θίχτηκε" επειδή παραβιάστηκε η "νομιμότητα" στην Κύπρο.
Και, εδώ, αξίζει να θυμηθούμε την προδοτική συμφωνία της Ζυρίχης που υπέγραψαν
Καραμανλής-Αβέρωφ και που όριζε "εγγυήτριες δυνάμεις" στην Κύπρο, την
Αγγλία, την Τουρκία και την Ελλάδα. Ο αγώνας για την ανεξαρτησία στην Κύπρο κατέληξε,
έτσι, στο φιάσκο των "εγγυητριών δυνάμεων" και, στο όνομα αυτού του
ζητήματος, στις μύριες επεμβάσεις στο νησί από Ελλάδα - Τουρκία - Αγγλία. Ήταν
αυτές οι επεμβάσεις που δημιούργησαν το έδαφος για την ανάμιξη, στη συνέχεια,
των Αμερικανών…
Με "κλάδος ελιάς", λοιπόν, τα στρατεύματα της
Άγκυρας μπήκαν στην Κύπρο και, σε δύο δόσεις ("Αττίλας 1" και
"Αττίλας 2") κατέκτησαν το 40% περίπου του νησιού, έδιωξαν τους
Ελληνοκύπριους, φέρανε Τούρκους εποίκους και σταθεροποίησαν την κατοχή, αλλά
και τη δημογραφική, πληθυσμιακή αλλοίωση αυτού του τμήματος του νησιού. Το 1983
μάλιστα ανακήρυξαν και το λεγόμενο "ανεξάρτητο τουρκοκυπριακό
κράτος"! 17 χρόνια πέρασαν από τότε. Κάθε κυβέρνηση στην Αθήνα τόνιζε,
τάχα ότι δε θα γίνει καμιά συζήτηση με την Τουρκία αν πρώτα "δεν έφευγε
από την Κύπρο και ο τελευταίος Τούρκος στρατιώτης" και στην πράξη είχαμε
την ενίσχυση των θέσεων της Τουρκίας στην Κύπρο, τις κακόφημες
"διακοινοτικές" συνομιλίες, τα σχέδια του ΟΗΕ για ομοσπονδία και την
προώθηση της "διζωνικής", που κύρια έκφραζε τους Αμερικάνους.
Τη στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας και το "κλαδί
ελιάς" τα αποδέχτηκαν, φυσικά οι Αμερικάνοι, αλλά και οι Σοβιετικοί που
είδαν κι αυτοί την επέμβαση σαν απάντηση στην παραβίαση της νομιμότητας στην
Κύπρο από το φασιστικό πραξικόπημα!
Η Αθήνα, όπως αποδείχτηκε, και για λόγους
γεωγραφικούς-στρατιωτικούς, αλλά και ως διαλυμένο κράτος που ήταν το '74, ήταν
αδύνατο να ανατρέψει τα αποτελέσματα της τούρκικης εισβολής στο νησί (αν και
"φρόντισαν" να σφαγούν σαν αρνιά χιλιάδες και χιλιάδες Ελληνόπουλα,
που στάλθηκαν για την "τιμή των όπλων" στην Κύπρο απέναντι σε μια
δύναμη επέμβασης με όλα τα μέσα).
Είχαμε τότε στρατιωτικοπολιτική ήττα της αστικής τάξης της
Ελλάδας από την αντίστοιχη της Τουρκίας, που δεν άλλαζε μόνο τους συσχετισμούς και
τις αντίστοιχες επιδιώξεις τους στην Κύπρο, αλλά άνοιξε, γενικότερα, το δρόμο για
άλλες αναμετρήσεις των αστικών τάξεων Ελλάδας - Τουρκίας στο Αιγαίο, κ.λπ. Η
αστική τάξη της Ελλάδας δεν μπόρεσε ποτέ, από τότε, ν’ ανατρέψει τα
αποτελέσματα αυτής της στρατιωτικοπολιτικής ήττας.
Η μεταπολίτευση της
23 Ιούλη '74:
Στην Ελλάδα το στρατιωτικοφασιστικό καθεστώς ήταν σχεδόν
διαλυμένο. Από το "Πολυτεχνείο", είχε δεχτεί μια σοβαρή ήττα απ' το
λαϊκό κίνημα και η απομόνωσή του ήταν ολοκληρωτική. Μετά την αποτυχία του
πραξικοπήματος στην Κύπρο και τη στρατιωτικοπολιτική ήττα απ' την Τουρκία, η
αστική τάξη φαινόταν αμήχανη μπροστά στις εξελίξεις που θα δρομολογούνταν στο
εσωτερικό της χώρας. Η "επιστράτευση" έδειχνε πόσο χαμένα τα είχαν,
γιατί κάτι τέτοιο όχι μόνο ήταν έξω από τις δυνατότητες μιας γενικότερης
σύγκρουσης με την Τουρκία αλλά θα μπορούσε ίσως, να δημιουργήσει σοβαρά
προβλήματα στο εσωτερικό, με το λαό οπλισμένο. Το σύστημα της υποτέλειας στην
Ελλάδα βρισκόταν σε σοβαρό κίνδυνο άσχετα αν, και κατά πόσο, το λαϊκό κίνημα
ήταν σε θέση-υποκειμενικά- να εκμεταλλευτεί προς όφελός του μια τέτοια
κατάσταση.
Η επέμβαση των Αμερικάνων ήταν ακαριαία. Ο πολύς Κίσινγκερ
(υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ) ανάγγελνε, 24 ώρες πριν, ότι "αύριο ο
Καραμανλής θα ‘ναι στην Αθήνα". Και πραγματικά, τη νύχτα της 23 Ιούλη '74
ο Καραμανλής ήρθε στην Αθήνα μετά από 11 χρόνια που πέρασε στο Παρίσι (όταν, το
'63, έφευγε νύχτα απ' την Ελλάδα με το ψεύτικο όνομα Τριανταφυλλίδης).
Τα νήματα τα έδεναν από καιρό, τόσο ο
"γεφυροποιός" Αβέρωφ, όσο και η τρόικα της "δημοκρατίας",
Κανελλόπουλος-Ζίγδης-Μαύρος. Στόχος αυτών των κινήσεων ήταν τόσο η συνεννόηση
με τους χουντικούς, όσο και προβολή της "δημοκρατικής ομαλής
διεξόδου", ώστε ν' αποφευχθούν οι "τρανταγμοί" και οι απότομες
εξελίξεις στη χώρα μπροστά στο αδιέξοδο του στρατιωτικού-φασιστικού καθεστώτος.
Ο Καραμανλής τερμάτισε την "επιστράτευση",
χαρακτήρισε "στιγμιαίο" το αδίκημα(!) της απριλιανής χούντας και, σαν
εθνοσωτήρας (εθνοπατέρας), άρχισε να οικοδομεί το μεταπολιτευτικό κράτος. Ήταν
τόση η "πρεμούρα" αστών και ρεφορμιστών για "ομαλή λύση"
που ο "σκληρός" Φλωράκης πρότεινε από την εφημερίδα, τότε, του
ψευτοΚΚΕ "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ" το σχηματισμό "οικουμενικής
κυβέρνησης" από τον Καραμανλή. Βγήκε και ο γνωστός Μίκης και έβαλε τα
πράγματα "ρεαλιστικά", με το κακόφημο "Καραμανλής ή τανκς''. Έτσι
σιγά-σιγά και με το ξεπούλημα απ' τούς ρεφορμιστές σειράς λαϊκών-μαζικών αγώνων
στην περίοδο '74-'75, και ιδιαίτερα των σοβαρών απεργιακών ("άγριων")
αγώνων, στεριώθηκε και "εκσυγχρονίστηκε" (από άποψη μηχανισμών) το
μεταπολιτευτικό κράτος και ο Καραμανλής μας κάθισε στο σβέρκο την αμερικανοκρατία,
που όσο πάει και ενισχύεται, με ευθύνη τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και του
"Κ"ΚΕ (για τη ΝΔ δεν γίνεται λόγος).
Επίσκεψη Μπους:
Μέσα σε ντάλα καλοκαίρι, αν και η ταξιδιωτική εντολή άλλα
έλεγε, ο Μπους ήρθε στην Ελλάδα. Ενοχλήθηκε λίγο από κάποιες διαδηλώσεις, αλλά
αυτό είναι στο πρόγραμμα, αφού και στό Σικάγο τα ίδια γίνονται! Δεν είναι
αντικείμενο αυτού του σημειώματος το ζήτημα, αλλά επιγραμματικά θα πούμε:
στόχος της επίσκεψης ήταν η αναγνώριση από όλες τις πτέρυγες της Βουλής του
μεγάλου αφεντικού και η "ρύθμιση" του ζητήματος μέσα στα πλαίσια της
"νέας τάξης πραγμάτων". Δηλαδή, οριστική διχοτόμηση της Κύπρου, συνοχή
της Ν.Α. πτέρυγας του ΝΑΤΟ με το "πάγωμα" των διαφορών Ελλάδας - Τουρκίας,
ρόλος της κάθε χώρας στην αναταραχή της Γιουγκοσλαβίας και γενικότερα στα
Βαλκάνια. Και, στο εσωτερικό, χτύπημα του λαϊκού κινήματος, παραπέρα επίθεση
στο βιοτικό επίπεδο του λαού και στις εργασιακές σχέσεις και όλα να πάνε πιο αμερικάνικα,
μπας και το φθινόπωρο έρθει κανένας Αμερικάνος υπουργός για να συζητήσει
επενδυτικά και άλλα σχετικά.
Εμείς σπάνια θυμόμαστε τέτοια απαρτία στη Βουλή και μάλιστα
σε ντάλα καλοκαίρι. Τι να πεις για τους "αντιαμερικανισμούς" του
Ανδρέα ή για τη στάση των "σκληρών" και "ανανεωτικών"
ρεβιζιονιστών! Δύσκολοι καιροί αυτοί της "νέας τάξης"…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου