Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία αρ. φύλ. 774, στις 12/3/2016
«Είμαι εργάτρια» βροντοφώναξε η ουκρανικής καταγωγής Κλάρα Λέμλικ «μια από όλες αστές που απεργούν ενάντια στις αφόρητες συνθήκες εργασίας. Προτείνω να κατεβούμε σε γενική απεργία. Τώρα!».
51 χρόνια μετά την πρώτη μαχητική διαδήλωση των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας, στις 8 Μάρτη του 1857, οι εργάτριες -μετανάστριες οι περισσότερες- των εργοστασίων υφαντουργίας της Νέας Υόρκης ξαναβγήκαν στους δρόμους απαιτώντας μεροκάματα και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Οι απεργίες και οι συγκρούσεις με την αστυνομία κράτησαν μήνες και κατέληξαν στην υπογραφή συλλογικών συμβάσεων σε όλα τα εργοστάσια εκτός από την εταιρεία στην οποία εργαζόταν η Κλάρα Λέμλικ, παρ' όλο που οι απεργίες άρχισαν από την εταιρεία αυτή. Ήταν τέτοιο το μίσος των εργοδοτών της που ενώ ήταν στα σκαριά μια ακόμα απεργία, «άγνωστοι» κλείδωσαν τις πόρτες και έβαλαν φωτιά στο εργοστάσιο με αποτέλεσμα να καούν ζωντανές 146 εργάτριες ηλικίας από 13 ως 25 ετών.
Το μεγαλειώδες αυτό εργατικό γυναικείο κίνημα εξαπλώθηκε και πέρα από τις ΗΠΑ, ενέπνευσε εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο για να διεκδικήσουν κοινωνικά, πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα. Η ημέρα της γυναίκας καθιερώθηκε το 1910, στη 2η συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών μετά από πρόταση της Κλάρας Τσέτκιν.
Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία, η 8 Μάρτη καθιερώνεται ως αργία. Δεν είναι όμως μόνο το τυπικό της ημέρας. Από τους πρώτους μήνες η νεαρή σοβιετική εξουσία βάζει στόχους να αποκτήσει η γυναίκα τη θέση που της αξίζει. Νομοθετούνται μια σειρά μέτρων που διευκολύνουν την ενεργή και ισότιμη συμμετοχή των γυναικών σε όλους τους τομείς της ζωής.
Στις καπιταλιστικές χώρες, η ανάπτυξη του εργατικού κομμουνιστικού κινήματος και οι διεκδικητικοί αγώνες είχαν σαν αποτέλεσμα και την απόσπαση κατακτήσεων για τις γυναίκες. Όσο οι εργατικές κατακτήσεις διευρύνονταν τόσο περισσότερο οι γυναίκες αναβάθμιζαν τη θέση τους και όσο κατοχύρωναν τη θέση τους τόσο περισσότερο συμμετείχαν στους ταξικούς και απελευθερωτικούς αγώνες.
Η ψήφος, η πρόσβαση στην εκπαίδευση, η έξοδος στην αγορά εργασίας, η ισομισθία είχαν τουλάχιστον τυπικά θεσμοθετηθεί. Η κατοχύρωση τους εξαρτάται από τη δυναμική του κινήματος και υπόκειται στους περιορισμούς της εκμεταλλευτικής φύσης του συστήματος.
Μπορεί λοιπόν ο ΟΗΕ το 1975 να θεσμοθέτησε την ημέρα της γυναίκας διακηρύσσοντας την ισότητα των δυο φύλων, μπορεί στις επιτροπές του να πρωτοστατούν πλούσιες, επιτυ-χημένες και ευαίσθητες κυρίες που «αγωνίζονται» κατά της βίας και για την ισότητα, όμως εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο αποκλείονται από την κοινωνική και πολιτική ζωή και είναι θύματα -αυτές και τα ανήλικα παιδιά τους- της πιο άγριας εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Ανάμεσα στα θύματα των πολέμων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, ανάμεσα στους ανθρώπους που παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς, οι περισσότερες είναι γυναίκες και παιδιά. Οι μετανάστριες αποτελούν πάντα το πιο άγρια εκμεταλλευόμενο κομμάτι της εργατικής τάξης.
Στη χώρα μας, παρά τις θεσμικές ρυθμίσεις, οι γυναίκες εξακολουθούν να είναι το πιο φτηνό τμήμα της εργατικής τάξης. Αυτό αποδεικνύει η συγκέντρωση γυναικών σε χαμηλά αμειβόμενους τομείς, όπως οι βιοτεχνίες ρούχων και ο τουρισμός, σαν λαντζιέρες, καθαρίστριες και οικιακές βοηθοί, που ενώ δουλεύουν δεκαετίες δεν έχουν κολλήσει ούτε ένα ένσημο και για περίθαλψη και σύνταξη στηρίζονται στον άντρα τους.
Η επίθεση των δυνάμεων του συστήματος στην εργατική τάξη και τους λαούς, που εξελίσσεται για δεκαετίες και επιταχύνεται στις μέρες μας, γκρεμίζει και σημαντικά κεκτημένα των γυναικών. Μεγάλα ποσοστά ανεργίας, απλήρωτη εργασία, τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, κυλιόμενα ωράρια, τετράωρα (στις αποδοχές)- εξάωρα στην πράξη, κόψιμο επιδομάτων μητρότητας και αδειών, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης πετάνε τη γυναίκα εκτός παραγωγικής διαδικασίας, την ξανακλείνουν στο σπίτι και την κάνουν να ανέχεται τη ενδοοικογενειακή βία.
Το γυναικείο ζήτημα είναι ταξικό και μόνο μέσα από τους ταξικούς αγώνες μπορεί να βρει τη λύση του. Σήμερα, μπροστά στη βαρβαρότητα που επελαύνει, είναι αναγκαία η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος για την απόκρουση της επίθεσης. Το γυναικείο κίνημα μπορεί και πρέπει να συμβάλλει σ' αυτή την υπόθεση, δίνοντας συγχρόνως τη μάχη ενάντια στις έμφυλες διακρίσεις.
51 χρόνια μετά την πρώτη μαχητική διαδήλωση των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας, στις 8 Μάρτη του 1857, οι εργάτριες -μετανάστριες οι περισσότερες- των εργοστασίων υφαντουργίας της Νέας Υόρκης ξαναβγήκαν στους δρόμους απαιτώντας μεροκάματα και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Οι απεργίες και οι συγκρούσεις με την αστυνομία κράτησαν μήνες και κατέληξαν στην υπογραφή συλλογικών συμβάσεων σε όλα τα εργοστάσια εκτός από την εταιρεία στην οποία εργαζόταν η Κλάρα Λέμλικ, παρ' όλο που οι απεργίες άρχισαν από την εταιρεία αυτή. Ήταν τέτοιο το μίσος των εργοδοτών της που ενώ ήταν στα σκαριά μια ακόμα απεργία, «άγνωστοι» κλείδωσαν τις πόρτες και έβαλαν φωτιά στο εργοστάσιο με αποτέλεσμα να καούν ζωντανές 146 εργάτριες ηλικίας από 13 ως 25 ετών.
Το μεγαλειώδες αυτό εργατικό γυναικείο κίνημα εξαπλώθηκε και πέρα από τις ΗΠΑ, ενέπνευσε εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο για να διεκδικήσουν κοινωνικά, πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα. Η ημέρα της γυναίκας καθιερώθηκε το 1910, στη 2η συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών μετά από πρόταση της Κλάρας Τσέτκιν.
Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία, η 8 Μάρτη καθιερώνεται ως αργία. Δεν είναι όμως μόνο το τυπικό της ημέρας. Από τους πρώτους μήνες η νεαρή σοβιετική εξουσία βάζει στόχους να αποκτήσει η γυναίκα τη θέση που της αξίζει. Νομοθετούνται μια σειρά μέτρων που διευκολύνουν την ενεργή και ισότιμη συμμετοχή των γυναικών σε όλους τους τομείς της ζωής.
Στις καπιταλιστικές χώρες, η ανάπτυξη του εργατικού κομμουνιστικού κινήματος και οι διεκδικητικοί αγώνες είχαν σαν αποτέλεσμα και την απόσπαση κατακτήσεων για τις γυναίκες. Όσο οι εργατικές κατακτήσεις διευρύνονταν τόσο περισσότερο οι γυναίκες αναβάθμιζαν τη θέση τους και όσο κατοχύρωναν τη θέση τους τόσο περισσότερο συμμετείχαν στους ταξικούς και απελευθερωτικούς αγώνες.
Η ψήφος, η πρόσβαση στην εκπαίδευση, η έξοδος στην αγορά εργασίας, η ισομισθία είχαν τουλάχιστον τυπικά θεσμοθετηθεί. Η κατοχύρωση τους εξαρτάται από τη δυναμική του κινήματος και υπόκειται στους περιορισμούς της εκμεταλλευτικής φύσης του συστήματος.
Μπορεί λοιπόν ο ΟΗΕ το 1975 να θεσμοθέτησε την ημέρα της γυναίκας διακηρύσσοντας την ισότητα των δυο φύλων, μπορεί στις επιτροπές του να πρωτοστατούν πλούσιες, επιτυ-χημένες και ευαίσθητες κυρίες που «αγωνίζονται» κατά της βίας και για την ισότητα, όμως εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο αποκλείονται από την κοινωνική και πολιτική ζωή και είναι θύματα -αυτές και τα ανήλικα παιδιά τους- της πιο άγριας εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Ανάμεσα στα θύματα των πολέμων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, ανάμεσα στους ανθρώπους που παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς, οι περισσότερες είναι γυναίκες και παιδιά. Οι μετανάστριες αποτελούν πάντα το πιο άγρια εκμεταλλευόμενο κομμάτι της εργατικής τάξης.
Στη χώρα μας, παρά τις θεσμικές ρυθμίσεις, οι γυναίκες εξακολουθούν να είναι το πιο φτηνό τμήμα της εργατικής τάξης. Αυτό αποδεικνύει η συγκέντρωση γυναικών σε χαμηλά αμειβόμενους τομείς, όπως οι βιοτεχνίες ρούχων και ο τουρισμός, σαν λαντζιέρες, καθαρίστριες και οικιακές βοηθοί, που ενώ δουλεύουν δεκαετίες δεν έχουν κολλήσει ούτε ένα ένσημο και για περίθαλψη και σύνταξη στηρίζονται στον άντρα τους.
Η επίθεση των δυνάμεων του συστήματος στην εργατική τάξη και τους λαούς, που εξελίσσεται για δεκαετίες και επιταχύνεται στις μέρες μας, γκρεμίζει και σημαντικά κεκτημένα των γυναικών. Μεγάλα ποσοστά ανεργίας, απλήρωτη εργασία, τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, κυλιόμενα ωράρια, τετράωρα (στις αποδοχές)- εξάωρα στην πράξη, κόψιμο επιδομάτων μητρότητας και αδειών, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης πετάνε τη γυναίκα εκτός παραγωγικής διαδικασίας, την ξανακλείνουν στο σπίτι και την κάνουν να ανέχεται τη ενδοοικογενειακή βία.
Το γυναικείο ζήτημα είναι ταξικό και μόνο μέσα από τους ταξικούς αγώνες μπορεί να βρει τη λύση του. Σήμερα, μπροστά στη βαρβαρότητα που επελαύνει, είναι αναγκαία η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος για την απόκρουση της επίθεσης. Το γυναικείο κίνημα μπορεί και πρέπει να συμβάλλει σ' αυτή την υπόθεση, δίνοντας συγχρόνως τη μάχη ενάντια στις έμφυλες διακρίσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου