Η ονομασία του ιστολογίου είναι ο τίτλος του βιβλίου του Βασίλη Σαμαρά "1917-1953, Η ιστορία διδάσκει και εμπνέει"

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2016

Εθνικιστικές υστερίες, εξοπλιστικοί ανταγωνισμοί, πολεμικές εντάσεις: ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ;

του Νίκου Παπαβασιλείου
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εναυσμα» το 1998



Ακήρυχτος πόλεμος στο Αιγαίο. Νέα δομή και επέκταση του ΝΑΤΟ. Αμερικανική επιδιαιτησία. Ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Έξαρση(πυρετός) των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Χρονιά (λύσης) του Κυπριακού το '97, το '98, το... Το τελευταίο διάστημα (μήνες ή χρόνια) κυκλοφορεί στην καθημερινή ειδησεογραφία το πλέγμα αυτών των ζητημάτων, με φανερή, εκτός από την τοπική, και τη διεθνή διάσταση του. Πρόκειται, άραγε, για "υψηλή πολιτική και διπλωματία" που -δικαιολογημένα- μας αφήνουν αδιάφορους; Είναι ζητήματα "ουδέτερα" (αν μπορεί να υπάρξουν τέτοια..), ανεξάρτητα δηλαδή από πραγματικές, υλικές, αντιθέσεις και συμφέροντα; Ή μήπως αποτελούμε (θέλοντας και μη) -λαός και νεολαία- βασικό μέρος της αντίθεσης, στη βάση της οποίας εξελίσσονται όλα αυτά; Αν είναι έτσι, αν αποτελούμε το -ανενεργό- μέρος μιας σύγκρουσης, ποιο είναι το πραγματικό περιεχόμενο της; Τι διακυβεύεται;
Θα έρθουμε σ' αυτά τα ερωτήματα. Ωστόσο, θεωρούμε ότι προηγείται ένα άλλο ερώτημα: Ποιοι είναι οι "άλλοι", το άλλο μέρος της αντίθεσης; Τι επιδιώκουν; Πόσο "ουδέτεροι" είναι οι διάφοροι διεθνείς οργανισμοί που ολοφάνερα πρωτοστατούν στην ανακίνηση αυτών των ζητημάτων; Για παράδειγμα, πώς και γιατί συγκροτήθηκε το ΝΑΤΟ, ποια η πορεία του και ποιες οι σημερινές του στοχεύσεις; Χρειάζεται να γνωρίζουμε τόσο τη διεθνή όσο και την ελληνική πλευρά του ζητήματος. Ας μην ξεχνάμε, "ανήκομεν" στη Δύση. Κάποιο λόγο "θα 'χουμε" για να "ανήκομεν" κάπου και να μην είμαστε ανεξάρτητοι και λεύτεροι από δεσμά κάθε είδους...



Ο κανιβαλικός κόσμος του ιμπεριαλισμού

Στις 5 του Μάρτη του1946, ο Τσόρτσιλ εκφωνεί λόγο στο Φούλτον της πολιτείας Μισούρι, στον οποίο, χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά τον όρο του Γκαίμπελς "σιδηρούν παραπέτασμα", προτείνει ουσιαστικά αγγλοαμερικανική στρατιωτική συμμαχία ενάντια στην ΕΣΣΔ και για την κατάχτηση της παγκόσμιας κυριαρχίας. Ούτε λίγο ούτε πολύ, κι ενώ μόλις είχαν σιγήσει τα κανόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου των δεκάδων εκατομμυρίων νεκρών, των αναρίθμητων τραυματιών και αστέγων, των κατεστραμμένων οικονομιών, οι "αντιφασίστες σύμμαχοι" προκηρύσσουν τον... Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο!!! Είναι η τυπική κήρυξη του ψυχρού πολέμου, που ακολούθησε στις επόμενες δεκαετίες, είναι το αποτέλεσμα των ζυμώσεων που αναπτύχθηκαν στο δυτικό μπλοκ ενόσω διαρκούσε ακόμη ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ζυμώσεις και αναζητήσεις για την αναστροφή των συμμαχιών ενάντια στην ΕΣΣΔ, όταν είχε πια φανεί ότι η ίδια και η υπόθεση του σοσιαλισμού βγαίνει νικήτρια και ενισχυμένη από τη φωτιά του πολέμου. Οταν είχε πια φανεί ότι το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα, τα λαϊκά-εργατικά κινήματα (που αποτέλεσαν το στόχο του ιμπεριαλιστικού πολέμου) έβγαιναν από αυτόν με περισσότερη ορμή και μεγαλύτερη ακτινοβολία προς τις καταπιεζόμενες μάζες ολόκληρης της ανθρωπότητας. Μ' άλλα λόγια, ο λόγος αυτός του Τσόρτσιλ αποτελεί την αποκάλυψη της βάρβαρης φύσης του ιμπεριαλισμού που αντιμετωπίζει ολόκληρη την ανθρωπότητα σαν αναλώσιμο είδος στα πλαίσια της επιδίωξης του για παγκόσμια κυριαρχία.
Σ αυτή τη βάση, τον Απρίλη του 1949, συγκροτείται στην Ουάσιγκτον το ΝΑΤΟ, αποτελούμενο από 12 δυτικοευρωπαϊκές χώρες υπό την αναμφισβήτητη αμερικανική ηγεμονία. (Αργότερα θα προστεθούν Ελλάδα και Τουρκία). Πρόκειται -από την αρχή- για μια επιθετική στρατιωτική συμμαχία που με την Αμερικάνικη καθοδήγηση έθεσε και προώθησε μια σειρά ανάλογους στόχους:
- Τη διάλυση του -τότε- σοσιαλιστικού στρατοπέδου.
- Την αντιμετώπιση της -τότε- Σοβιετικής Ενωσης ακόμα και με πυρηνικό πόλεμο.
- Την διασφάλιση της καπιταλιστικής κυριαρχίας στη Δύση, μέσω της αντιμετώπισης των λαών και των κινημάτων τους σ' αυτές.
Και φυσικά, τέτοιοι στόχοι δεν προωθούνται μέσω... υψηλής διπλωματίας. Προωθούνται με την πολιτική... των πεζοναυτών, των κανονιοφόρων, των αεροπλανοφόρων. Δεν υπάρχει θάλασσα και γωνιά του πλανήτη που να μη δέχτηκε τέτοιες... επισκέψεις. Πάμπολλες φορές τις τελευταίες δεκαετίες χώρες και λαοί βρέθηκαν στο στόχαστρο των νατοϊκών κανονιών, γιατί υπήρχε... ο "εξ ανατολών" κίνδυνος, γιατί κινδύνευε... η ελευθερία τους. Γιατί κινδύνευε η ελευθερία των ιμπεριαλιστών να ορίζουν τις τύχες τους και να εκμεταλλεύονται τον ιδρώτα τους. Γιατί "κινδύνευε" η ανθρωπότητα να απελευθερωθεί από την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική σκλαβιά. Μια γιγαντιαία στρατιωτική μηχανή, απλωμένη παντού στον κόσμο, πάσχιζε και πασχίζει γι' αυτή την ελευθερία. Μόλις στις 15 του Φλεβάρη του 1955, η "Χέραλντ Τρίμπιουν" της Νέας Υόρκης υπερηφανευόταν ότι (από τότε!) οι ΗΠΑ διέθεταν 1.370.000 στρατιώτες σε 950 στρατιωτικές βάσεις που βρίσκονταν πέρα οπό τα σύνορα της χώρας.
Αλλά, επιτέλους! Ο κίνδυνος "εξ ανατολών" -ως γνωστόν- εξαλείφθηκε εδώ και πολλά χρόνια, ενώ οι κομμουνιστικές ιδέες και η ταξική πάλη "τελείωσαν", λένε οι "γνωρίζοντες". Τι "μας" χρειάζεται πλέον αυτό το ευαγές ίδρυμα; Προς τι οι επεμβάσεις στον Περσικό Κόλπο, προς τι το μακέλεμα-κομμάτιασμα μιας ολόκληρης χώρας (Γιουγκοσλαβία); Και γιατί τόση αναζήτηση για τη "νέα δομή", τόση φούρια για τη συγκρότηση "δυνάμεων ταχείας επέμβασης"; Γιατί στρατοπεδεύει και εγκαθίσταται το ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια; Γιατί παραμένουν, ανανεώνονται, εκσυγχρονίζονται οι αμερικανονατοϊκές βάσεις στην Κύπρο, στην Ελλάδα, στην Τουρκία, σε ολόκληρη την περιοχή; Τι θέλει να υπηρετήσει το σχέδιο επέκτασης του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά; Πού στοχεύουν τώρα οι μαύρες κάνες των ιμπεριαλιστών; Εκεί που πάντα στόχευαν. Στην παγκόσμια κυριαρχία.
Γιατί η τάση αυτή είναι προϊόν της ίδιας της φύσης του ιμπεριαλισμού. Γιατί δεν νοείται ιμπεριαλιστικό σχηματισμός που δεν επιδιώκει ακατάπαυστα την επέκτασή του, το άπλωμα της ζώνης κυριαρχίας του και των σφαιρών επιρροής του. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν εξαλείφθηκαν με την "εξάλειψη" του αντίπαλου δέους, του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και του κομμουνιστικού κινήματος. Το αντίθετο, αποχαλινώθηκαν. Εξάλλου, γι' αυτό (και γι' αυτούς) ήταν "δέος". Γιατί αμφισβητούσε την ιμπεριαλιστική κυριαρχία, συσπείρωνε τους λαούς στην πάλη για την ανατροπή της!
Έτσι, ξαναστήνεται γύρω μας και μπροστά μας το σκηνικό ενός νέου μακελειού. Σύνορα αμφισβητούνται και ξαναχαράσσονται. Εθνότητες και λαοί διδάσκονται το μάθημα του μίσους ντυμένο με τα χρώματα μιας υποτιθεμένης "εθνικής περηφάνιας". Μας "συνηθίζουν" με την ιδέα των ακατάσχετων εξοπλισμών. Μαθαίνουμε να θεωρούμε "δεδομένο" πως υπάρχουν "εχθροί" - λαοί, αλλά και αφέντες που μπορούν απρόσκοπτα να περιδιαβαίνουν και να ελέγχουν τη χώρα και την περιοχή. Λαοί και χώρες καλούνται να παίξουν τα πιόνια στη ματωμένη σκακιέρα που στήνουν οι ιμπεριαλιστές και τα κατά χώρες ενεργούμενα τους.
Οι ρυθμοί με τους οποίους εξελίσσεται αυτό το σκηνικό, καθορίζονται μέχρι τώρα κυρίως από τους καβγάδες και τις αλληλοϋπονομεύσεις που ξεσπούν στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας. Γιατί, βέβαια, ο καθένας διεκδικεί το μεγαλύτερο δυνατό μερτικό από τη λεία της λαϊκής σφαγής. Πολύ λιγότερο επιδρά και καθορίζει -μέχρι τώρα- αυτή την αντιδραστική και επικίνδυνη τροχιά η άλλη πλευρά, η πλευρά της λαϊκής-νεολαιίστικης πάλης. Αυτή που είναι και η μόνη που μπορεί να ανατρέψει και να κονιορτοποιήσει τα μακιαβελικά σχέδια. Γιατί είναι αυτή η πλευρά που αποτελεί αντικείμενο αυτών των σχεδίων. Ας μην πάμε μακριά. Ποιος δε θυμάται σε τι δοκιμασία υπέβαλλε τους "πανίσχυρους" σχεδιασμούς και τι αναστάτωση δημιούργησε στα ιμπεριαλιστικά επιτελεία η εξέγερση μιας χούφτας "ξυπόλητων" ένα μόλις χρόνο πριν στην γειτονική Αλβανία; "Τους τούμπαραν όμως"! Δεν είναι ακριβώς έτσι! Γιατί η πάλη, ο αγώνας, πάντα γεννά προϋποθέσεις, αφήνει παρακαταθήκες για ένα επόμενο, πιο μεγάλο βήμα. Και, κυρίως, γιατί βρέθηκαν μόνοι τους! Γι' αυτό, το ερώτημα που χρειάζεται να τεθεί (και έχει αξία και νόημα να τεθεί) είναι εμείς τι κάνουμε; Πώς στη δικιά μας χώρα προωθούμε την αντίσταση απέναντι σ' όλα αυτά και σ’ όλους αυτούς; Πολύ περισσότερο που υπήρξαμε (και συνεχίζουμε να είμαστε) "προκεχωρημένο φυλάκιο" του "σιδηρού παραπετάσματος". Ας δούμε, λοιπόν, το ζήτημα της πάλης μέσα από τα χαρακτηριστικά της "ελληνικής περίπτωσης" όπως αυτή εντάσσεται στο διεθνές σκηνικό.

Η ελληνική περίπτωση

Στις 12 του Μάρτη του 1947, ο Τρούμαν ανακοινώνει στο Κογκρέσο την παροχή στρατιωτικής βοήθειας -με τη μορφή δανείου 200.000.000 δολαρίων- στις κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας, που ουσιαστικά εγκαθίδρυσαν στις χώρες τους φασιστικές δικτατορίες. Δυο μήνες αργότερα, στις 5 του Ιούνη του 1947, ο υπουργός των Εξωτερικών Τζωρτζ Μάρσαλ ανακοινώνει από το πανεπιστήμιο Χάρβαρντ την επέκταση της "βοήθειας" που θα παρέχουν οι ΗΠΑ στην Ευρώπη με τον όρο " οι ευρωπαϊκές χώρες που θα απολαβαίνουν την αμερικάνικη γενναιοδωρία θα υποβάλλουν την τιμή του συναλλάγματός τους στον αμερικάνικο έλεγχο, θα σταματήσουν το εμπόριο με το σοσιαλιστικό κόσμο, θα αφήσουν στους Αμερικάνους ολόκληρο το πρόγραμμα οικονομικής ανασυγκρότησης της Ευρώπης, θα απομακρύνουν τους κομμουνιστές από τις εθνικές κυβερνήσεις..." Είναι το δόγμα Τρούμαν και το σχέδιο Μάρσαλ, που "εγκαινιάζουν" την εποχή της αμερικανοκρατίας στην Ελλάδα, που θέλουν να "ανασχέσουν" τον κομμουνιστικό "κίνδυνο" στη χώρα και να της αποδώσουν το ρόλο του "προκεχωρημένου φυλακίου" που ήδη αναφέραμε.
Για πενήντα χρόνια τώρα αναπαράγεται αυτή η σχέση πραγμάτων. Διαρκώς φθάνουν στη χωρά στρατιωτικές και οικονομικές "βοήθειες". (Τις δύο τελευταίες δεκαετίες, πολλή πέραση έχουν και τα ευρωπαϊκά "πακέτα", με αποτέλεσμα να οξύνονται οι αντιφάσεις και οι συγχύσεις των ντόπιων αστών παραληπτών.). Δεν προλαβαίνουμε να μετρήσουμε την πληθώρα των δανείων, των εξοπλιστικών προγραμμάτων, των "αντισταθμιστικών προσφορών", που η ...φιλεύσπλαχνη Δύση ρίχνει βροχή στην πολύπαθη χώρα μας. Το αποτέλεσμα; Στο οικονομικό πεδίο, τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά μονοπώλια έχουν επιβάλλει στην οικονομία της χώρας ένα ρολό συμπληρωματικό, ρόλο παραρτήματος στις δικές τους επιδιώξεις και ανάγκες. Στο στρατιωτικό - "στρατηγικό" - πολιτικό πεδίο, η χώρα λειτουργεί στα πλαίσια των αμερικανονατοϊκών προσανατολισμών και επιδιώξεων. Αυτή τη σχέση πραγμάτων "υπενθύμισε" και ο νέος πρέσβης των ΗΠΑ, Ν. Μπερνς, για να ξέρουν οι... πάντες στα πλαίσια ποιου ρόλου θα κινηθεί: "Η δέσμευση του προέδρου Τρούμαν να προστατέψει τον ελληνικό λαό από τον κομμουνισμό και η βοήθεια στο πλαίσιο του σχεδίου Μάρσαλ, προκείμενου να στρωθεί ο δρόμος προς την οικονομική ανάκαμψη, υπήρξαν από τις πιο σημαντικές και θετικές συνεισφορές της Αμερικής στην Ελλάδα. "(Αθήνα 14/1/98). Η κυνική αυτή δήλωση, απευθύνθηκε πριν απ' όλα στο ντόπιο πολιτικό προσωπικό, στην ίδια την αστική τάξη της χώρας. "Εμείς σας στήσαμε, χάρις σε εμάς υπάρχετε σαν άρχουσα τάξη", δηλώνει ο εκπρόσωπος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Γιατί, βέβαια, η ανοιχτή στρατιωτική στήριξη (απέναντι στον εχθρό λαό), η βροχή των οικονομικών και στρατιωτικών "πακέτων", οικοδόμησε μια σχέση πολύπλευρης εξάρτησης, της άρχουσας τάξης από τη Δύση.
Μια σχέση ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας στον τοπικό καπιταλιστικό σχηματισμό, η οποία δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από την άρχουσα τάξη της χώρας. Γιατί αυτή σαν υποτελής δομήθηκε και υπάρχει, από την εποχή ακόμα των πρώτων "πακέτων" που πήρε ο Μαυροκορδάτος από την τότε "κοσμοκράτειρα" Αγγλία.
Αυτή τη σχέση πραγμάτων εκφράσανε, στήριξαν και υπηρέτησαν, με έργα και με λόγια, όλα τα τελευταία χρόνια όλοι οι αστοί πολιτικοί της χώρας. Από τον "εθνάρχη" Κ. Καραμανλή, ως τον "ατίθασο" Α. Παπανδρέου και τον "εκσυγχρονιστή" των ήμερων, Κ. Σημίτη.

Η σχέση της εξάρτησης σήμερα

Ωστόσο, η Τουρκία "μας επιτίθεται". Πως θα προφυλαχτούμε; Μήπως (αν και κάπως "υποτιμητικό") είναι ρεαλιστικό να εντάξουμε την ασφάλειά μας στο ΝΑΤΟ, στην ιμπεριαλιστική "προστασία"; (Το τελικό και βασικό επιχείρημα μιας άλλης "λογικής".) Θεωρούμε ότι το 'χουμε απαντήσει με όσα προηγούμενα αναφέραμε. Γιατί οι ιμπεριαλιστές δεν προσφέρουν προστασία. Δεν είναι "φιλότουρκοι" ή "φιλέλληνες". Επιδιώκουν αποκλειστικά την υλοποίηση των σχεδίων τους για κυριαρχία η οποία περνά υποχρεωτικά από τη σφαγή και το διαμελισμό λαών και χωρών. Αλλά ας προσθέσουμε δυο ακόμα πράγματα.
Πρώτο: Πενήντα χρόνια τώρα, αυτό το "επιχείρημα" οδήγησε στη σημερινή κατάσταση. Στο διαμελισμό της Κύπρου, στις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, στη νέα δομή του ΝΑΤΟ, που προβλέπει παραχώρηση του ελέγχου του Αιγαίου στους... Αμερικάνους. Στο δικαίωμα του αμερικάνου πρέσβη να... ορίζει τα σύνορα της χώρας. Στην ένταση του ανταγωνισμού και στην κλιμάκωση των εξοπλισμών, με όσα αυτά σημαίνουν και προδιαγράφουν. Πού οδηγεί λοιπόν αυτός ο ρεαλισμός; Τίνος τα συμφέροντα υπηρετεί και τι ασφάλεια μας παρέχει;
Δεύτερο: Δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα το γενικό σχήμα "επιτίθεται η Τουρκία και αμύνεται η "Ελλάδα"! Υπάρχει η παλιότερη και πιο πρόσφατη Ιστορία που δείχνει και το ανάστροφο. Αλλά, κυρίως, υπάρχει σήμερα ένας έντονος ανταγωνισμός των δύο αστικών τάξεων με εξίσου αντιδραστικό περιεχόμενο! Διεκδικούν και οι δύο ΚΑΛΟ ΥΠΕΡΓΟΛΑΒΙΚΟ ΡΟΛΟ στα πλαίσια της ματωμένης σκακιέρας που στήνουν οι ιμπεριαλιστές στην περιοχή. Προσφέρουν αντιπαροχή η κάθε μια το λαό "της" και τη χώρα "της", για να εισπράξουν "δικαιώματα" από τη σχεδιαζόμενη ιμπεριαλιστική επέλαση στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη. Αυτός είναι ο πυρήνας της σημερινής αντιπαράθεσης τους. Ενόψει αυτής της προοπτικής εξελίσσεται η αντιπαράθεσή τους στο Αιγαίο, στην Κύπρο, στην Ν.Α. Μεσόγειο. Γι' αυτό θεωρούμε εξαιρετικά αποπροσανατολιστικό και επικίνδυνο το "ρεαλισμό" που αναφέραμε.
Το πρόβλημα με την αστική τάξη της χώρας δεν είναι ότι, ούσα εξαρτημένη, δεν αμύνεται αποτελεσματικά έναντι του "τουρκικού κινδύνου" και οδηγείται σε παραχωρήσεις προς τους Τούρκους υπό την πίεση των "φιλότουρκων"(!) ιμπεριαλιστών. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι, ούσα εξαρτημένη, μπορεί να οδηγήσει το λαό και τη νεολαία της χώρας σε κάθε είδους τυχοδιωκτισμό ενάντια στους λαούς της περιοχής για να εξυπηρετήσει και να πλασαριστεί στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Αλήθεια, "ξεχάστηκαν", οι "Μεγάλες Ιδέες"; Αν ναι, τι φούσκωσε τα μυαλά των ανιστόρητων "ηγετών μας" στο πρόσφατο Μακεδονικό παραλήρημα; Τι ήταν πίσω από τις κραυγές "απελευθέρωσης" που εκστόμιζε ως υπουργός Εξωτερικών ο Α. Σαμαράς για τη Νότιο Αλβανία ("Βόρειο Ήπειρο" την βάφτισε αυτός και πολλοί άλλοι); Τι ρόλο είχε το εκστρατευτικό σώμα στη Βοσνία; Και τι προωθεί (και για λογαριασμό τίνος) με τα συχνά πήγαινε-έλα στην Αλβανία ο "εθνικά υπερήφανος" Α. Τσοχατζόπουλος; Ποιος δε βλέπει την αναστάτωση στο νότο της Βαλκανικής; Την αποσταθεροποίηση στο Μαυροβούνιο, τα εθνικιστικά μίση που αναζωπυρώνονται στο Κοσσυφοπέδιο, και την ενεργή και κατά παραγγελία ανάμιξη της Ελλάδας, στις αλληλοσυγκρουόμενες ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις για τη δημιουργία αξόνων και προγεφυρωμάτων προς πάσα χρήση;
Και τέλος, πως μπορεί να είναι λαϊκή η κακόφημη "παλλαϊκή άμυνα", όταν συγκροτείται υπό την καθοδήγηση αυτής της αστικής τάξης και με ιμπεριαλιστικό έλεγχο; Ποιους "εχθρούς" καλείται να αντιμετωπίσει και με ποιους "συμμάχους" να συμπλεύσει; Και πού οδηγούν αυτά τα βήματα στρατιωτικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας;

Ο ρεαλισμός του αγώνα και των ανατροπών

Στη βάση, λοιπόν, της Ιστορίας και των πραγματικών χαρακτηριστικών που έχει το πλέγμα αυτών των ζητημάτων σήμερα, μάλλον θα πρέπει να οδηγηθούμε στην αντιστροφή του ερωτήματος που μπαίνει από την κρατούσα αντίληψη (η οποία εξάλλου έχει κάθε συμφέρον να το θέτει μ' αυτό τον τρόπο). Από το "μπορούμε να ζήσουμε χωρίς προστάτες;" θα πρέπει να πάμε στο "μπορούμε να ζήσουμε με προστάτες;" Μπορούν οι λαοί να ζήσουν ειρηνικά, συναδελφωμένοι, στη βάση αλληλοσεβασμού και ισοτιμίας, μπορούν να προοδέψουν και να προκόψουν, ενόσω ορίζονται και επικυριαρχούνται από τον ιμπεριαλισμό και τα στηρίγματα του σε κάθε χώρα; Υπάρχει προοπτική για το λαό και τη νεολαία μέσα στη φυλακή των ιμπεριαλιστών;
Για να απαντήσουμε τώρα και στο ερώτημα που θέσαμε στον πρόλογο του άρθρου, έτσι όπως αυτό συνδέεται με τις τρέχουσες εξελίξεις: Ναι, αποτελούμε (λαός και νεολαία) το ένα μέρος μιας κρίσιμης αντίθεσης, της κύριας στην εποχή μας αντίθεσης η οποία διατρέχει ολόκληρη την υφήλιο. Ο άλλος της πόλος είναι ο ιμπεριαλισμός, οι αστικές τάξεις που τον εκφράζουν και αυτές που τον στηρίζουν.
Αυτό που διακυβεύεται είναι το σύνολο των δικαιωμάτων μας, η ίδια μας η ζωή. Είναι ήδη ορατοί στη χώρα μας και στη γύρω περιοχή μια σειρά άμεσοι κίνδυνοι. Είναι δικαίωμά μας και υποχρέωσή μας να φρενάρουμε, να ανατρέψουμε, αυτή την τροχιά και αυτή την τάξη πραγμάτων. Να υπερασπιστούμε το δικαίωμα μας να ζούμε ειρηνικά και λεύτεροι από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Να αντικρούσουμε τα κηρύγματα μίσους για τους άλλους λαούς. Να διακηρύξουμε την αγωνιστική αλληλεγγύη μ' αυτούς και να την κάνουμε πράξη, οικοδομώντας στη χώρα μας ένα ρωμαλέο αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα ενάντια στην αστική τάξη της χώρας, ενάντια σ' όλους τους ιμπεριαλιστές πάτρωνές της.
Το δέος και η υποταγή απέναντι στις ιμπεριαλιστικές "χάρτινες τίγρεις" και στους ντόπιους λακέδες τους είναι ανάξιο για τις γιγάντιες δυνάμεις που κρύβει η πάλη των μαζών.

Οι λαοί παντού στον κόσμο έδειξαν στο παρελθόν ότι αυτοί γράφουν την Ιστορία. Η πάλη που διεξάγεται σήμερα, οι μεγάλες συγκρούσεις που οικοδομεί, θα βεβαιώσουν επιπλέον ότι το μέλλον τους ανήκει!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου