Η ονομασία του ιστολογίου είναι ο τίτλος του βιβλίου του Βασίλη Σαμαρά "1917-1953, Η ιστορία διδάσκει και εμπνέει"

Κυριακή 26 Ιουνίου 2016

Οι Βιρτουόζοι

του Κώστα Αναγνώστη
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εναυσμα» το 2001

Brassed Off!
1997 Miramax

Σενάριο-Σκηνοθεσία:
Mark Herman

Παίζουν:
Pete Postlethwaite,
Tara Fitzgerald,
Ewan McGregor

«Και κάτι, παιδιά, για το Θεό...
Πήρε μαζί του τον Τ. Λένον,
τρία παιδιά στο ορυχείο του Ίπσουϊτς,
Θέλει να πάρει το γέρο μου..
και η Μάργκαρετ κωλοΘάτσερ ζει!...
Μα τι παιχνίδι παίζει;»

Το Γκρίμλυ είναι μια μικρή, τυπική επαρχιακή πόλη στην Αγγλία. Και όπως κάθε επαρχιακή πόλη στην Αγγλία, έτσι και το Γκρίμλυ έχει τη δική του μπάντα. Μια μπάντα που υπάρχει πάνω από 100 χρόνια και την απαρτίζουν εργάτες που δουλεύουν στο ανθρακωρυχείο της πόλης.
Ο άνθρακας αποτέλεσε για αιώνες κινητήρια δύναμη του αγγλικού καπιταλισμού. Χωριά γιγαντώθηκαν σε πόλεις, πόλεις ξεφύτρωσαν από το πουθενά, βασίζοντας την οικονομία τους και την ίδια τους την ύπαρξη στην εκμετάλλευση του άνθρακα.


Τι γίνεται, όμως, όταν για την κυβέρνηση τα ανθρακωρυχεία σταματούν να είναι κερδοφόρα και πρέπει να κλείσουν; Ποια η αντίδραση των εργατών; Η μπάντα; Μήπως η μουσική και η τέχνη είναι αμόλυντες από την αντικειμενική πραγματικότητα και τις ανάγκες των μαζών;
Για όσους δεν έχουν δει την ταινία δεν θα αποκαλύψουμε το σενάριο. Ωστόσο, αξίζει μια αναφορά στο τέλος της. Η αξία της βρίσκεται στο ότι παρουσιάζει την πραγματικότητα ως έχει και θέτει προβληματισμούς, όχι και τόσο ξένους σε μας.
Αναδεικνύει τις ψεύτικες υποσχέσεις, τους εκβιασμούς της εργοδοσίας προς τους εργάτες και την προσπάθεια σαμποταρίσματος κάθε συγκρότησης αγώνα από τους τελευταίους.
Αναδεικνύει ότι για το καπιταλιστικό σύστημα δεν έχει καμία αξία η ζωή των ανθρώπων που -μετά από χρόνια δουλειάς στα έγκατα της γης- ξερνάνε κάρβουνο σε κάθε τους βήχα, παρά μόνο η επίτευξη του μέγιστου κέρδους.
Αναδεικνύει την αγεφύρωτη αντίθεση εργατών-εργοδοσίας, τις αυταπάτες ότι μέσω του "διαλόγου" και της "πειθούς" υπάρχει περίπτωση οι καπιταλιστές να αναιρέσουν τη φύση τους και να σκύψουν με στοργή πάνω από τα προβλήματα της εργατικής τάξης.
Αναδεικνύει ότι το κόστος της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος θα πέσει πάνω στις πλάτες του λαού και της νεολαίας, σπρώχνοντας τους στην ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, το θρυμματισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Καταγγέλλει την υποκρισία των "καθώς πρέπει" καλοντυμένων, που "αν πρόκειται για κάποιο είδος φώκιας ξεσηκώνονται, όταν όμως μιλάμε για τους εργάτες δεν αρθρώνουν λέξη".
Η αποσυγκρότηση του εργατικού κινήματος, η ανεμπιστοσύνη στους αγώνες των μαζών, έδωσε αέρα στα πανιά της εργοδοσίας. Το ορυχείο έκλεισε, οι εργάτες έμειναν άνεργοι, η μπάντα βουβάθηκε.
Στη "χώρα της ελπίδας και της δόξας" (όπως αναγράφεται σε μια γιγάντια επιγραφή σ' έναν δρόμο του Λονδίνου) έκλεισαν -μόνο το 1984-140 εργοστάσια καταδικάζοντας στην ανεργία 250.000 εργάτες. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλες "μπάντες" σαν αυτή του Γκρίμλυ που βουβάθηκαν ή κινδυνεύουν να βουβαθούν, και όχι και τόσο μακριά, Η "μπάντα" στο Μαντούδι, στη Softex, στη Βιομάγν...
Το εργατικό-λαϊκό κίνημα οφείλει να ανασυγκροτηθεί και να αντισταθεί στην πολιτική της λιτότητας, της ανεργίας, στην επίθεση του συστήματος στα λαϊκά δικαιώματα.

ΥΓ. Οι "Βιρτουόζοι" δεν έκοψαν ούτε το ένα χιλιοστό των εισιτηρίων που έκοψε, ένα χρόνο αργότερα, ο "Τιτανικός".

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου