1973-2003. 30 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εναυσμα» το 2003

30 χρόνια από την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη του 1973 και η αστική τάξη της χώρας μας, τα ξένα αφεντικά και οι δυνάμεις που τους στηρίζουν προσπαθούν με τρόπο επίμονο και συστηματικό να σβήσουν από τη συνείδηση της φοιτητικής νεολαίας (που τότε έπαιζε καταλυτικό ρόλο) και του λαού μας, όλες τις επαναστατικές αιχμές της εξέγερσης.

Η ΠΑΣΠ κυκλοφόρησε το 2002 αφίσα με φωτογραφία της κατάληψης του Πολυτεχνείου το '73 από την οποία είχε αφαιρέσει (με ψηφιακή επεξεργασία) τα συνθήματα "Έξω οι ΗΠΑ" και "Έξω το ΝΑΤΟ", από τις κολώνες τις κεντρικής πύλης. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ προσπάθησε να καταθέσει στεφάνι στο όνομα της αστικής δημοκρατίας που τάχα πάλεψε τότε ο λαός. Η ΠΚΣ-ΚΝΕ αναλαμβάνει σε κάθε επέτειο του Πολυτεχνείου ρόλο "περιφρουρητή" του κινήματος απαγορεύοντας την ιδεολογική ζύμωση στο χώρο του Πολυτεχνείου. Πλαστογραφεί την Ιστορία προσπαθώντας να επιβάλλει ότι το Πολυτεχνείο του '73 της ανήκει (και ας λένε άλλα τα ιστορικά ντοκουμέντα, ακόμα και τα δικά της). Μια σειρά από δημοσιεύματα στον αστικό τύπο παραχαράσσουν το νόημα της εξέγερσης, ανακαλύπτοντας ανώδυνα για το σύστημα μηνύματα όπως ότι το Πολυτεχνείο έγινε μόνο και μόνο ενάντια στη χούντα, γενικά και αόριστα για τη δημοκρατία. Άλλες φορές με τα δημοσιεύματά τους εκφοβίζουν τον κόσμο να κατέβει στην πορεία για την αμερικάνικη πρεσβεία με πληροφορίες για δήθεν χτύπημα της πορείας. Μερικοί κυβερνητικοί εκπρόσωποι εύχονται οι γιορτασμοί του Πολυτεχνείου να πραγματοποιηθούν σε στάδια, και όχι στον δρόμο για την πρεσβεία.

Όπως και να έχει, ο λαός μας, 30 χρόνια τώρα κρατάει τη φλόγα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου αναμμένη, μαζικά και αγωνιστικά, κόντρα στις σειρήνες του συστήματος. Δείχνει να κατανοεί βαθιά ότι οι αγωνιστές του '73 δεν ήταν κάποιοι τρελαμένοι και ρομαντικοί, όπως τους παρουσιάζουν, αλλά λαϊκοί άνθρωποι με τους ίδιους και επίκαιρους με το σήμερα στόχους και με την διάθεση να παλέψουν, να αγωνιστούν.

Η κατάσταση στον κόσμο πριν την επιβολή της αμερικανοστήριχτης στρατιωτικής χούντας

Στα μέσα της δεκαετίας του '60 η κυριαρχία του ιμπεριαλισμού που κλονίζεται σε μια σειρά από χώρες του πλανήτη. Εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα σε Λατινική Αμερική, Ασία, Αφρική, η μεγαλειώδης αντίσταση του βιετναμέζικου λαού, η νικηφόρα κουβανέζικη επανάσταση, η μεγάλη απήχηση της λαϊκής Κίνας συνταράσσουν την αμερικανική υπερδύναμη και τροφοδοτούν τους λαούς όλου του κόσμου με κομμουνιστικές-επαναστατικές απόψεις και ιδέες. Η αντίθεση των δύο ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων ΗΠΑ-ΕΣΣΔ οξύνεται, ενώ η κατάσταση στην ανατολική Μεσόγειο (Παλαιστίνη, Κύπρος) δημιουργεί επιπρόσθετα προβλήματα στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, αποσταθεροποιώντας την νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

Στη χώρα μας, το λαϊκό κίνημα βρίσκεται σε φάση ανόδου. Ο λαός σχηματίζει συχνά πυκνά ένα ερμητικό ποτάμι, φέρνοντας την ντόπια αστική τάξη και τα υπερατλαντικά αφεντικά της σε δύσκολη θέση. Η αστική τάξη δύσκολα μπορεί πλέον να χειραγωγήσει τον αγωνιζόμενο λαό. Οι δυτικοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές προσπαθούν μέσα σε αυτή τη ρευστή περίοδο, να αποχτήσουν προσβάσεις και σχέσεις με την ντόπια ολιγαρχία, σε βάρος των ΗΠΑ που κλυδωνίζονται από τα προβλήματα.

Η επιβολή της χούντας

Οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές αποφασίζουν και επιβάλλουν την 21η Απρίλη του 1967 στρατιωτική δικτατορία με επικεφαλής τον Παπαδόπουλο. Η χώρα μετατρέπεται σε ορμητήριο των Αμερικανών για επεμβάσεις σε άλλες χώρες (κυρίως αραβικές). Η νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ ενισχύεται σημαντικά, η υποδομή όλης της χώρας, η γη και η θάλασσα χρησιμοποιούνται ως κατεχόμενα εξυπηρετώντας τα αιματηρά τους σχέδια. Το ξένο κεφάλαιο ξεζουμίζει το λαό μας και την εργατική τάξη με ληστρικούς, αποικιακού τύπου όρους. Διαμορφώνεται πλέον έδαφος για κοινή πάλη της εργατικής τάξης, της φτωχής αγροτιάς, μικρομεσαίων στρωμάτων και φοιτητόκοσμου, ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και τα ντόπια στηρίγματα του.

Το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη του 1973 αποτελεί τη φωτεινότερη στιγμή του φοιτητικού και λαϊκού κινήματος στην χώρα μας, το δεύτερο μισό του αιώνα που μας πέρασε. Η κατεύθυνση για "εκδημοκρατισμό" της χούντας από τους Αμερικάνους, δεν στάθηκε ικανή να αποτρέψει την αγωνιστική έκρηξη του ελληνικού λαού. Άλλωστε για τον λαό μας το πρόβλημα ήταν πολύ βαθύτερο... τα συνθήματα που βροντοφώναξε ο λαός είναι χαρακτηριστικά: "Επανάσταση λαέ", "Λαοκρατία", "Θάνατος στον ιμπεριαλισμό", "Έξω οι Αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ", "Κάτω το κεφάλαιο", "Κάτω η εκμετάλλευση", "Εργάτες - αγρότες - φοιτητές", "Κάτω η χούντα".

Μια σειρά από φοιτητικές, εργατικές, μαθητικές συνελεύσεις, και τα πολιτικά κείμενά τους έθεσαν το ζήτημα στη σωστή διάσταση: Το πρόβλημα του ελληνικού λαού δεν ήταν σε καμιά περίπτωση η εναλλαγή του καταπιεστή του. Ο αγώνας προσανατολίστηκε στην απελευθέρωση από τους ντόπιους και ξένους εκμεταλλευτές. Η πάλη του λαού και της νεολαίας ήταν πάλη ενάντια στην εξάρτηση της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, πάλη για το διώξιμο των Αμερικάνων και των ΝΑΤΟϊκών βάσεων, πάλη ενάντια στην αστική τάξη. Ήταν αγώνας για εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση. Γι' αυτό και γρήγορα η εξέγερση του Πολυτεχνείου διαδόθηκε στην επαρχία, αποτέλεσε σημείο αναφοράς. Γι’ αυτό το λόγο οι απόψεις της συμβιβαστικής-ρεφορμιστικής αριστεράς Αντι-ΕΦΕΕ (ΚΚΕ) και Ρήγα Φεραίου (ΚΚΕ εσωτερικού) για Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (δηλαδή ενότητα του λαού με κομμάτια της αστικής τάξης) από το Κοινοβούλιο του '67 που θα αναλάμβανε την ηγεσία του αγώνα, δεν βρήκε ανταπόκριση από τις μαζικές γενικές συνελεύσεις φοιτητών και εργατών. Γι' αυτό το λόγο η προβοκατορολογία της ΚΝΕ (π.χ. Πανσπουδαστική Νο 8) και η επιμονή τους στα φοιτητικοκεντρικά αιτήματα παραμερίστηκαν από τον εξεγερμένο λαό. Η έντονη διαπάλη στο εσωτερικό του κινήματος οδήγησε στην επικράτηση των επαναστατικών απόψεων έναντι των ρεφορμιστικών. Έδωσε στην εξέγερση λαϊκά χαρακτηριστικά. Ο λαός πάλευε για να γίνει αφέντης στον τόπο του. Γι' αυτό και έδωσε αντιιμπεριαλιστικό-αντιαμερικανικό χαρακτήρα στην πάλη του.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου παραμένει επίκαιρη

Ο ιμπεριαλισμός, με τις σύμφυτες αντιθέσεις που εμπεριέχει, σπέρνει τη φτώχεια, την πείνα, την ανεργία, την εξαθλίωση σε μια σειρά από χώρες του πλανήτη. Ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων έχει οδηγήσει σε νέα κούρσα πολεμικών επεμβάσεων σε μια σειρά από χώρες του πλανήτη. Χθες η Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, σήμερα η Παλαιστίνη και το Ιράκ. Οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές με στόχο την παγκόσμια κυριαρχία επιβάλλουν το "δίκαιο" του ισχυρότερου. Η κατοχή του Ιράκ αποκαλύπτει τη "δημοκρατία" που ονειρεύονται. Δημοκρατία για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια του, δικτατορία και στυγνή τρομοκρατία-καταστολή για το λαό του Ιράκ και τους λαούς όλου του κόσμου.

Η χώρα μας παραμένει εξαρτημένη στον ιμπεριαλισμό. Οι βάσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού εξακολουθούν να αποτελούν ορμητήριο για τις δολοφονικές επεμβάσεις τους. Ο λαός μας εξακολουθεί να στενάζει από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, το οποίο προωθεί μεσαιωνικές αλλαγές στον εργασιακό τομέα. Η ελληνική κυβέρνηση δεν θα διστάσει όταν της ζητηθεί να μετατρέψει τη νεολαία της χώρας μας, σε κρέας για τα κανόνια των ιμπεριαλιστών.

Οι στόχοι της εξέγερσης του Πολυτεχνείου παραμένουν επίκαιροι και ανεκπλήρωτοι. Ζητάνε δικαίωση.

Η αντίσταση του ιρακινού λαού που διαρκώς μεγαλώνει, βαλτώνοντας τους Αμερικανούς, η παραίτηση του αμερικανοστήριχτου προέδρου Λοσάδα κάτω από το βάρος της μεγαλειώδους εξέγερσης του βολιβιανού λαού, η παλαιστινιακή Ιντιφάντα, τα κινήματα της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής, της Γένοβας και του αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος της τελευταίας χρονιάς στη χώρα μας, δείχνουν τον δρόμο. Οι λαοί ανακαλύπτουν και πάλι τη δύναμή τους! Ανακαλύπτουν ότι ο δρόμος για ειρήνη, ανεξαρτησία, κοινωνική απελευθέρωση τους, περνάει μέσα από την σύγκρουσή τους με τον ιμπεριαλισμό και τους πιο επιθετικούς εκφραστές του, τους Αμερικάνους.

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Νοέμβρης

Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήτανε εξέγερση και πάλη λαϊκή