Η ονομασία του ιστολογίου είναι ο τίτλος του βιβλίου του Βασίλη Σαμαρά "1917-1953, Η ιστορία διδάσκει και εμπνέει"

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2016

AMERICAN SNIPER. Και το Όσκαρ πάει... στους φονιάδες των λαών!

 της Άσπας Βαρδάκη
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Έναυσμα» το 2015»


Σίγουρα όποιος διαβάσει απλά την περίληψη της ταινίας "American Sniper" είναι αρκετά ψυλλιασμένος. Κρις Κάιλ, ο πιο φονικός σκοπευτής στη στρατιωτική ιστορία των ΗΠΑ, με συμμετοχή στην επέμβαση στο Ιράκ και περίπου 200 επιβεβαιωμένους θανάτους στο ενεργητικό του. Αμέσως μυρίζεται την εξιδανίκευση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των επιδρομών του σε βάρος λαών, στο όνομα της «πάταξης της τρομοκρατίας» και για το «καλό ολόκληρης της ανθρωπότητας». Όμως, η συνέχεια, στο πράγματι πολεμοχαρές αμερικάνικο σινεμά μετά την προβολή της εν λόγω ταινίας, αξίζει να ιδωθεί βαθύτερα.


Ας δούμε την πορεία του λεγόμενου «Θρύλου». Το σενάριο, παρόλο που περνά μηνύματα συνολικά για τον αμερικάνικο στρατό, κι επειδή αυτός αδιαμφισβήτητα είναι αιμοσταγής και αδίστακτος, προσπαθεί παράλληλα να εξατομικεύσει καταστάσεις, ώστε να εξανθρωπίσει και να αθωώσει πράξεις και λόγια. Έτσι, ο Κρις μεγάλωσε σε αυταρχικό οικογενειακό περιβάλλον, καλούνταν να είναι ο «λύκος» και όχι το «πρόβατο», έσπαγε στο ξύλο τους συμμαθητές του για να υπερασπιστεί τον μικρό του αδερφό. Ανάλογα, με ηθικό κριτήριο τάχα, κοντοστάθηκε και δίστασε να πατήσει τη σκανδάλη στο Ιρακινό παιδί που στόχευε με μια χειροβομβίδα Αμερικάνους στρατιώτες, γιατί συλλογίστηκε το δικό του παιδί και τη γυναίκα του. Βέβαια, και το Ιρακινό παιδί σκότωσε, και την οικογένειά του έβαλε σε δεύτερη μοίρα τελικά.
Αυτό που «ξεχνά» να μας πει η ταινία είναι το γιατί. Ήταν προδιαγεγραμμένο από τα μικρά του, ή απλά μετέπειτα απέκτησε κάποιο ψυχολογικό-φιλοπολεμικό τραύμα (ανεξάρτητα αν υπήρξαν κι αυτά κι έπαιξαν τον ρόλο τους); Όχι. Αποτέλεσαν συνέπεια της συνειδητής επιλογής συστράτευσης στον αμερικάνικο στρατό. Συνειδητά ο Κρις υπέμεινε όλες τις σκληρές στρατιωτικές ασκήσεις για να ενταχθεί, δέχτηκε και αναπαρήγαγε όλη την ιδεολογική προπαγάνδα περί τρομοκρατίας και αυτόκλητων σωτήρων, συνειδητά με τους φίλους του ράμπο συνέβαλε στο αιματοκύλισμα του Ιρακινού λαού και τη λεηλασία της χώρας του. Αυτοί οι πεισμένοι φονιάδες βέβαια πρώτα δοκιμάζονται δήθεν ηθικά, για να καταλήξουν -ειδικά μετά θάνατον- να δοξάζονται με τιμές για τις υπηρεσίες που προσέφεραν στις ΗΠΑ.
Τυχαία δεν είναι άλλωστε και η προβολή της ταινίας μέσα στο 2015. Σε μια εποχή που οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται, οδηγώντας από τις επεμβάσεις στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, στη Μ. Ανατολή, τη Συρία, την Ουκρανία και την Υεμένη. Είναι βασικό επίσης, ότι τη στιγμή που στην ταινία στοχοποιείται η Αλ Κάιντα, το ISIS -δημιούργημα των Αμερικάνων μεν, με αντιαμερικανική ρητορική δε- αναδεικνύεται σε νο1 εχθρό παγκόσμια. Η κατατρόπωσή τους λειτουργεί σαν πρόσχημα για να στηθούν συμμαχίες και να δρομολογηθούν επεμβάσεις με στόχο την κατοχύρωση και ενίσχυση της παρουσίας και ρόλου των ΗΠΑ στην περιοχή.
Τέλος, μπορεί η ταινία να φτάνει μέχρι τον θάνατο του πρωταγωνιστή το 2013, δε «φτάνει» ωστόσο και στην Ιρακινή αντίσταση πολύ νωρίτερα. Η πάλη του Ιρακινού λαού και το παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα που αναπτύχθηκε, παρά τις αδυναμίες τους, δημιούργησαν σοβαρό πρόβλημα στην Αμερική και την πολιτική Μπους. Βέβαια, οι νικητές γράφουν την ιστορία (και την «ταινία») και σε αυτήν δε χωρούν οι λαϊκοί αγώνες, οι Ιντιφάντες, οι αραβικές εξεγέρσεις...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου