Η ονομασία του ιστολογίου είναι ο τίτλος του βιβλίου του Βασίλη Σαμαρά "1917-1953, Η ιστορία διδάσκει και εμπνέει"

Σάββατο 9 Ιουλίου 2016

ΓΝΩΣΗ - ΜΟΡΦΩΣΗ - Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ

του Γιάννη Καραμήτρου
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Έναυσμα» το 2005



Αξιολόγηση, ανταγωνιστικότητα, αναβάθμιση είναι το τρίπτυχο με το οποίο επιχειρούνται να κατεδαφιστούν κατακτήσεις δεκαετιών. Με όχημα το πρόσχημα του χαμηλού επιπέδου γνώσεων της νεολαίας και της χαμηλής ποιότητας της ερευνητικής δραστηριότητας και της "παραγωγής" γνώσεων από το ελληνικό πανεπιστήμιο. Από κοντά και οι διάφοροι κολαούζοι της αριστεράς να υπερθεματίζουν για την ανάγκη αναβάθμισης, παροχής "ολόπλευρης" γνώσης, διαμόρφωσης "ολοκληρωμένων επιστημόνων" και σωστότερου προσανατολισμού της έρευνας ώστε να υπηρετεί τις ανάγκες του λαού. Τι είναι στα αλήθεια η γνώση και τι σχέση έχει με τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τα πανεπιστήμια; Μπορεί η αστική τάξη να μορφώσει ολόπλευρα το λαό, μην έχοντας χάσει τα ηνία της εξουσίας; Η ανάπτυξη των επιστημών είναι "ουδέτερη" ή εξαρτάται από τις ταξικές σχέσεις; Ερωτήματα καθόλου ακαδημαϊκά, αφού η απάντησή τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καθορίζει την κατεύθυνση πάλης για το φοιτητικό κίνημα και την αποτελεσματικότητά του στο σήμερα.


Τι είναι η γνώση

Η γνώση αναφέρεται στην αντανάκλαση και την αναπαραγωγή της αντικειμενικής πραγματικότητας στη νόηση του ανθρώπου. Σκοπός της γνώσης είναι η κατάκτηση της αντικειμενικής αλήθειας. Υπάρχουν δύο στάδια στη διαδικασία κατάκτησης της γνώσης από τον άνθρωπο. Στο πρώτο στάδιο της αισθητηριακής γνώσης, ο άνθρωπος συλλαμβάνει με τις αισθήσεις του τις εξωτερικές σχέσεις ενός φαινομένου, αναγνωρίζει την επιφάνεια, τη μορφή με την οποία αυτό εμφανίζεται. Το δεύτερο στάδιο της λογικής γνώσης, ο άνθρωπος επεξεργάζεται με τη λογική του τα δεδομένα του πρώτου σταδίου της γνώσης, προκειμένου να αναγνωρίσει τις εσωτερικές σχέσεις του φαινομένου, την ουσία του. Η επιστήμη σχετίζεται με το δεύτερο στάδιο της γνώσης, με την προσπάθεια του ανθρώπου να αναγνωρίσει την ουσία, τις εσωτερικές σχέσεις των φαινομένων. Εάν το προτσές κατάκτησης της γνώσης δεν είχε το δεύτερο στάδιο, εάν ο άνθρωπος μπορούσε εμπειρικά μόνο με τις αισθήσεις του να αναγνωρίσει τις εσωτερικές σχέσεις των φαινομένων, τότε κάθε επιστήμη θα ήταν ανώφελη. Μια απλή ματιά στη σύγχρονη πραγματικότητα είναι αρκετή για να διαπιστώσει κανείς την ύπαρξη αντιθέσεων, τη συσσώρευση πλούτου από τη μια και τη μεγέθυνση της φτώχειας, τον πολλαπλασιασμό των πολέμων από την άλλη. Για να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε την αιτία, την πηγή αυτού του φαινομένου, θα πρέπει με τη λογική επεξεργασία να αναδείξουμε το ρόλο των παραγωγικών κοινωνικών σχέσεων στην παραγωγή αυτών των αποτελεσμάτων. Έτσι γίνεται αναγκαίος ο ρόλος της γνώσης και της επιστήμης για την κατανόηση της ουσίας των φαινομένων.
Το προτσές με το οποίο ο άνθρωπος κατακτά τη γνώση είαι ενταγμένο και υπηρετεί τη διαδικασία της παραγωγής. Η παγκόσμια κοινωνικά διαθέσιμη γνώση είναι η γνώση που απέκτησε η ανθρωπότητα με την παραγωγική της εργασία. Η ίδια η εξέλιξη της γεωμετρίας, των μαθηματικών και της αστρονομίας, προέκυψε από την ανάγκη να καθοριστεί με ακρίβεια η έκταση του κτήματος του κάθε χωριστού παραγωγού και οι εποχές του θερισμού και της σποράς. Η μετέπειτα ανάπτυξη της μηχανικής, της φυσικής, της χημείας, της βιολογίας, από την ανάγκη τελειοποίησης της καπιταλιστικής τεχνικής.
Η διαδικασία κατάκτησης νέων γνώσεων από την ανθρωπότητα πάει χέρι - χέρι και εξαρτάται από την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας. Θα ήταν αδύνατο το προχώρημα των γνώσεών μας όσο αφορά στο μικρόκοσμο, χωρίς την ύπαρξη των υπερσύγχρονων επιταχυντών ηλεκτρονίων. Έτσι τα όρια της ανάπτυξης της γνώσης καθορίζονται από την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας.
Το κριτήριο της αλήθειας των γνώσεων μας είναι η πρακτική. Η παραγωγική κοινωνική πρακτική είναι αυτή που διαψεύδει ή όχι την καταλληλότητα των γνώσεών μας. Η πειραματική εφαρμογή των θεωρητικών μας γνώσεων είναι ο απαραίτητος όρος για την επαλήθευσή τους, η παραγωγική πρακτική δείκτης για την ορθότητα και καταλληλότητά τους. Στο επίπεδο της κατεύθυνσης μιας κοινωνίας, η κοινωνική πρακτική και η ταξική πάλη επιβεβαιώνουν ή διαψεύδουν την ορθότητα μιας πολιτικής κατεύθυνσης.

Η αστική τάξη, τάξη σκοταδιστική

Η αστική τάξη, ως η κυρίαρχη τάξη, είναι αυτή που κρατά την κοινωνικά παραχθείσα γνώση και δεν έχει κανένα συμφέρον να την προσφέρει στο λαό.
Αυτό συμβαίνει. γιατί η αστική τάξη στην εποχή μας είναι μια τάξη αντιδραστική. Λειτουργώντας με μοναδικό κίνητρο το κέρδος μετατρέπει τις παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας σε καταστρεπτικές. Ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται ως αναλώσιμος, αρκεί να αυξηθεί το καπιταλιστικό κέρδος, και αυτό αντανακλάται σε όλους τους τομείς της κοινωνικής δραστηριότητας. Με ένα πλήθος καταπιεστικών και ιδεολογικών μηχανισμών, προσπαθεί να αναπαράγει τη βάση της κυριαρχίας της, τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Προσπαθεί να επιβάλει στους λαούς την κυρίαρχη ιδεολογία, την ιδεολογία της θεϊκής νομιμοποίησης της ανισότητας, την ιδεολογία του αναπόφευκτου και αντικειμενικού της εκμετάλλευσης εις τους αιώνες, του τέλους της ιστορίας.
Η αστική τάξη σαν τάξη είναι εσωτερικά εχθρική προς την επιστήμη, προς τη γνώση. Η αστική τάξη αρνείται τα συμπεράσματα της επιστήμης, όταν αυτά αντιφάσκουν με τα ταξικά της συμφέροντα. Αυτό συμβαίνει με την πολιτική οικονομία, που ήταν αντικειμενική έως ότου οι αστοί καταλάβουν την πολιτική εξουσία. Αυτό συνέβη και με το διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό, με την προσπάθεια καθολίκευσης των νόμων της φύσης και της κοινωνίας, με την προσπάθεια επιστημονικής εξήγησης της κίνησης και της εξέλιξης. Έτσι, η βασικότερη κοινωνική λειτουργία της επιστήμης, η οποία έγκειται στο να ανακαλύπτει τους νόμους κίνησης και ανάπτυξης της κοινωνίας, διαστρεβλώνεται, κατασυκοφαντείται και παρεμποδίζεται η διάδοσή της στο λαό από την αστική τάξη.
Την ίδια στιγμή υποστηρίζει αντεπιστημονικές, θρησκευτικές, μυστικιστικές απόψεις και θεωρίες ακόμα και διάφορες μορφές ανοικτού σκοταδισμού. Δεν αναφερόμαστε στα ωροσκόπια, τους ωροσκόπους και τους αστρομάντεις που ενθαρρύνονται και προβάλλονται από τους αστούς ως δρόμος για την κατάκτηση της γνώσης και της αλήθειας. Εδώ μιλάμε για την πιο χοντροκομμένη, μα παράλληλα επίσημη, προσπάθεια αποπροσανατολισμού του κόσμου από την επιστήμη, στο όνομα της επιστήμης. Η ανοιχτή υποστήριξη της ιδεολογίας του ιδεαλισμού, της αιωνιότητας του πνεύματος και του φθαρτού της ύλης και η έκφραση αυτού στη θρησκεία είναι το πιο χειροπιαστό παράδειγμα. Οι κοινωνικές προεκτάσεις τέτοιων ιδεολογημάτων προάγουν την άγνοια, την αμάθεια, το "πίστευε και μη ερεύνα" και εν τέλει τη νομιμοποίηση και την αναπαραγωγή της εκμετάλλευσης. Οι "σύγχρονες" θεωρίες, ντυμένες με επιστημονικό μανδύα, όπως η θεωρία του big bang, η θεωρία του χάους, η θεωρία της αβεβαιότητας του Heisenberg, θεωρίες με ιδεαλιστικό υπόβαθρο, υποστηρίζονται από το κεφάλαιο την ίδια στιγμή που καταπολεμούνται και μένουν στην αφάνεια οι υλιστικές αντιλήψεις και οι εκφραστές τους.

Η γνώση δύναμη ανατροπής

Η γνώση των νόμων και των νομοτελειών της εξέλιξης των ανθρωπίνων κοινωνιών, αποτελεί βασική προϋπόθεση για την αναγνώριση από τους λαούς της πηγής των δεινών τους. Αποτελεί το βασικό εργαλείο και το απαραίτητο οπλοστάσιο για τα λαϊκά κινήματα και την εργατική τάξη, προκειμένου να αποτινάξουν το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς. Για αυτό το λόγο το κεφάλαιο δε θέλει και δεν μπορεί να μορφώσει πραγματικά το λαό, αφού δεν αποτελεί το φορέα των κοινωνικών ανατροπών. θα ήταν σαν να έσκαβε μόνο του το λάκκο του. Ακόμα η κατάκτηση της πραγματικής γνώσης δεν είναι και δε θα μπορούσε να είναι ζήτημα ακαδημαϊκό. Περνά μέσα από τη συμμετοχή στους λαϊκούς αγώνες, την επαφή των λαϊκών ανθρώπων με τις αριστερές επαναστατικές ιδέες και αντιλήψεις.

Η εκπαίδευση όργανο ταξικής κυριαρχίας

Από τους ιερείς του δουλοκτητικού συστήματος και τους "αλάθητους" παπάδες του μεσαίωνα, στην ακαδημαϊκή αυθεντία του καπιταλιστικού κόσμου. Επιδίωξη των κυρίαρχων ήταν να αποχωρίσουν τη γνώση από την παραγωγή, ώστε να αναπαράγουν τις ταξικές αντιθέσεις. Μια διαδικασία που ολοκληρώθηκε και κορυφώθηκε στις κεφαλαιοκρατικές κοινωνίες, με τον πλήρη διαχωρισμό της εκπαίδευσης από την παραγωγή και τη δημιουργία των σύγχρονων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Έτσι, μια βασική διάκριση πρέπει να γίνει ανάμεσα στη γνώση, τη μόρφωση και την εκπαίδευση. Η εκπαίδευση ως στοιχείο του εποικοδομήματος αποτελεί ένα μηχανισμό για την εύρυθμη λειτουργία και την αναπαραγωγή των οικονομικών παραγωγικών σχέσεων της κοινωνίας που υπηρετεί. Στις ταξικές καπιταλιστικές κοινωνίες αποτελεί ένα μηχανισμό με κατανεμητικό και ιδεολογικό ρόλο. Κατανέμει με ταξικά κριτήρια τη νεολαία στις διάφορες κοινωνικές βαθμίδες, προετοιμάζοντας τους αυριανούς επιχειρηματίες, εμπόρους, γιατρούς, εργάτες, αγρότες. Χειραγωγεί ιδεολογικά κατά τμήματα τη νεολαία ανάλογα με τον ταξικό προορισμό τους. Έτσι, προετοιμάζει στο να δεχτούν την κοινωνική ταξική τους θέση οι αυριανοί εργαζόμενοι εκμεταλλευόμενοι, ώστε να περιορίσει της κοινωνικές εντάσεις.
Η δομή της εκπαίδευσης είναι αντίστοιχη με τις διάφορες κοινωνικές βαθμίδες. Η Πρωτοβάθμια υποχρεωτική Εκπαίδευση έχει ως βασικό ρόλο να διατηρήσει ένα μέσο μορφωτικό επίπεδο του λαού, ώστε να διασφαλίσει στοιχειωδώς την κοινωνική λειτουργία. Η Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση προετοιμάζει τους αυριανούς εργαζόμενους, ενώ η Τριτοβάθμια το μεσαίο και ανώτερο στελεχικό δυναμικό. Στην Ελλάδα, λόγω του εξαρτημένου και μεταπρατικού χαρακτήρα της οικονομίας της, αυτές οι λειτουργίες δεν είναι ευδιάκριτες μεταξύ τους.

Πώς κάνουν επιστήμη οι αστοί. Ιστορικές επιστήμες

Στα εκπαιδευτικά ιδρύματα οι γνώσεις που δίνονται και οι επιστήμες που έχουν αναπτυχθεί με βάση αυτές, έχουν έντονη πάνω τους την ταξική σφραγίδα. Η ιστορική επιστήμη και ο τρόπος που ερμηνεύουν την ιστορία οι αστοί, έχει έντονο πάνω της το σημάδι των ταξικών σχέσεων. Ο υπερτονισμός του ρόλου των προσωπικοτήτων και η ανυπαρξία του ρόλου της ταξικής πάλης και των μαζών, είναι δομικό χαρακτηριστικό της ιστορικής επιστήμης. Και όμως, δεν είναι οι εκλεκτές προσωπικότητες, αλλά η εργασία των εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων εργαζομένων που είναι η βάση του πνευματικού μας πολιτισμού και αναγκαίος όρος για την ύπαρξη και δράση των προσωπικοτήτων. Είναι αλήθεια πως οι εκλεκτές προσωπικότητες δε θα μπορούσαν να αναδειχτούν και δε θα ήταν τέτοιες, σαν τις οποίες εμφανίστηκαν, εάν δεν εξέφραζαν και δε στηριζόντουσαν από κοινωνικές και ταξικές δυνάμεις. Η ύπαρξη του ιστορικού κοινωνικού πλαισίου και της ταξικής πάλης έχει εξαφανιστεί από την αστική ιστορική επιστήμη και για να γίνει αυτό αντιληπτό, δεν έχει κανείς παρά να ανατρέξει στα βιβλία των ακαδημαϊκών "δασκάλων", στις ιστορικές σχολές στα πανεπιστήμια. Την ίδια στιγμή οι αστοί παραφράζουν, ξαναγράφουν έως και διαγράφουν την ιστορία, σαν αυτή να μην έχει συμβεί, ανάλογα με το τι υπηρετεί τα ταξικά τους συμφέροντα. Το πώς αντιμετωπίζουν τα κοινωνικά κινήματα, με κορυφαίο παράδειγμα το κομμουνιστικό κίνημα και την ιστορία του, είναι νομίζουμε χαρακτηριστικό για το πώς κάνουν ιστορία οι αστοί.

Νομικές - οικονομικές - πολιτικές επιστήμες

Οι νομικές - οικονομικές - πολιτικές επιστήμες είναι ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα για τον τρόπο, με τον οποίο η μορφή υπηρετεί το περιεχόμενο. Η νομική επιστήμη απασχολεί χιλιάδες και εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους παγκόσμια, για τον τρόπο με τον οποίο θα θεμελιώσουν το αστικό δίκαιο, το δίκαιο της ιδιοκτησίας. Αναζητά τρόπους, ώστε να θωρακίσει νομικά και να "χορηγήσει" το δικαίωμα στους εκμεταλλευτές να εκμεταλλεύονται τους εκμεταλλευόμενους. Αναζητά μεθόδους να νομιμοποιήσει και να αναπαράγει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η υπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, των λίγων απέναντι στους πολλούς, αποτελεί δομικό γνώρισμα της νομικής επιστήμης. Οι οικονομικές και πολιτικές επιστήμες των αστών προσπαθούν να μας πείσουν για το αναπόφευκτο των οικονομικών καπιταλιστικών κρίσεων και των πολέμων, για την αιωνιότητα του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος. Απέναντι στις αταξικές θεωρήσεις περί "ολοκληρωμένου επιστήμονα", αδυνατούμε να καταλάβουμε πως ένας "ολοκληρωμένος" δικηγόρος, οικονομολόγος, πολιτικός επιστήμων, εάν θα κατέχει πιο ολοκληρωμένα και εμβαθύνει στο γνωστικό αντικείμενο του αστικού δικαίου, της αστικής πολιτικής οικονομίας, κατακτά και τη γνώση και αποκτά τις προϋποθέσεις για ιδεολογικές υπερβάσεις. Εάν συνέβαινε αυτό, τότε οι διδακτορικοί και οι καθηγητές πανεπιστημίου θα ήταν οι μεγαλύτεροι επαναστάτες της εποχής μας.

Ιατρική για ποιον;

Ακόμη και η ιατρική επιστήμη είναι προσανατολισμένη να υπηρετεί το καπιταλιστικό κέρδος. Ο προσανατολισμός της έρευνας για την εξέλιξη της ιατρικής επιστήμης είναι αποκαλυπτικός. Το 80% των συνολικών κεφαλαίων διατίθενται στην έρευνα για την παραγωγή νέου τύπου καλλυντικών και για την τελειοποίηση μεθόδων, τεχνικών και εργαλείων της πλαστικής χειρουργικής. Τα κέρδη φαίνεται από αυτές τις δραστηριότητες είναι μυθικά. Η ανάπτυξη τελευταία της γενετικής, έχει ήδη δείξει τα αποτελέσματά της. Κατακλυσμός από γενετικά τροποποιημένα προϊόντα, πάντα με κίνητρο το κέρδος, με κινδύνους συνολικά για τον άνθρωπο και το οικοσύστημα. Την ίδια στιγμή που η ανάπτυξη της ιατρικής επιστήμης συνοδεύεται από τα φαινόμενα της εξάπλωσης των θανατηφόρων ασθενειών στον Τρίτο κόσμο (Aids), της αύξησης των κρουσμάτων ασθενειών, που υποτίθεται είχαν καταπολεμηθεί στις "πολιτισμένες" χώρες του Βορρά (φυματίωση, ηπατίτιδα), λόγω της αύξησης της ανεργίας και της φτώχειας στις χώρες αυτές.

Θετικές επιστήμες

Η ανάπτυξη των θετικών επιστημών, ενόσω συμβαίνει σε ταξικές κοινωνίες, δε θα μπορούσε παρά να φέρει την ταξική σφραγίδα. Η ανάπτυξη της κυβερνητικής και της διαστημικής έγινε και γίνεται για στρατιωτικούς σκοπούς, για τον τρόπο με τον οποίο οι ιμπεριαλιστές θα βρουν πιο δολοφονικά στρατιωτικά μέσα, ώστε να κατακρεουργήσουν τους λαούς και να επιβάλουν την κυριαρχία τους.
Δεν είναι τυχαίο ότι κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, έχουν γίνει τα μεγαλύτερα άλματα στον τομέα της έρευνας και των τεχνολογικών εφαρμογών, για τις ανάγκες του πολέμου.
Η ανάπτυξη των μαθηματικών, φυσικής, χημείας αναπτύσσεται και καταλήγει στις εφαρμοσμένες λεγόμενες επιστήμες. Εφαρμοσμένα μαθηματικά, πληροφορική, τεχνολογία μηχανών, ηλεκτρονική, μηχανική, είναι κλάδοι στους οποίους καταλήγουν οι όποιες επιστημονικές έρευνες. Με σκοπό βέβαια τη δημιουργία τεχνολογιών για την εφαρμογή τους στην παραγωγή. Αυτές οι νέες τεχνολογίες καθόλου ουδέτερες δεν είναι, όπως οι κυρίαρχοι διατείνονται. Καθορίζονται και καθορίζουν τις κοινωνικές σχέσεις, οι οποίες τις έχουν παράγει Μια τεχνολογική έρευνα και η εφαρμογή της γίνεται προς την κατεύθυνση της απόσπασης περισσότερης υπεραξίας από τον εργάτη μέσω της έντασης της εκμετάλλευσης. Εκτός όμως από την οικονομική υπάρχουν και οι πολιτικές πλευρές στην κατεύθυνση που θα πάρει μια ερευνητική δραστηριότητα και η τεχνολογία που θα «παράγει». Ο πραγματικός στόχος ήταν και παραμένει η «πραγματική υπαγωγή της εργασίας στο κεφάλαιο», ο εργάτης να γίνει ένα απλό εξάρτημα της μηχανής, η επιδίωξη του κεφαλαίου να κυριαρχήσει απόλυτα στην εργασία στη σφαίρα της παραγωγής. Το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα, στην εποχή της «επιστημονικοτεχνικής επανάστασης», δεν έχει αμφισβητηθεί το κύριο συστατικό στοιχείο του κυρίαρχου τρόπου παραγωγής, η "παραγωγή σε σειρά" επιβεβαιώνει την ταξικότητα της έρευνας και των τεχνολογικών εφαρμογών της. Το αποτέλεσμα της λειτουργίας με βάση το κέρδος, οδηγεί στο να εγκαταλείπεται το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνικά διαθέσιμης γνώσης, όταν δεν ικανοποιεί τα παραπάνω κριτήρια.

Ξανά η παγκοσμιοποίηση!

Μια μεγάλη συζήτηση έχει ανοίξει και στο χώρο της αριστεράς, για τις νέες δυνατότητες που ανοίγουν στον καπιταλισμό οι νέες τεχνολογίες. Απόψεις που αμφισβητούν τα δομικά χαρακτηριστικά λειτουργίας του υπάρχοντος τρόπου παραγωγής, θεωρούν πως έχει ακόμα προοδευτικό ρόλο να παίξει, για να καταλήξουν στη μη αναγκαιότητα ανατροπής του. Απόψεις και αντιλήψεις που έρχονται από πολύ μακριά (θεωρία παραγωγικών δυνάμεων, επιστημονικοτεχνική επανάσταση) και που κυριαρχούν αυτή τη στιγμή στο χώρο της αριστεράς και "αριστεράς". Οι απόψεις περί παγκοσμιοποίησης και ολοκληρωτικού καπιταλισμού έχουν ακριβώς το παραπάνω ιδεολογικό υπόβαθρο. Απόψεις που επί της ουσίας βλέπων με δέος την καπιταλιστική κυριαρχία σε όλους τους τομείς, υποτάσσονται στον υπάρχοντα συσχετισμό και δεν επιχειρούν ουσιαστικά να τον ανατρέψουν. Ακόμα και οι αταξικές θεωρήσεις περί γνώσης και «ολοκληρωμένου επιστήμονα» που θεωρούν πως το ζήτημα δεν είναι η γνώση, η επιστήμη και οι τεχνολογικές εφαρμογές καθαυτές αλλά πώς η ανθρωπότητα θα τις χρησιμοποιήσει, συσκοτίζουν, μπερδεύουν και δεν αποκαλύπτουν την πραγματική φύση και τα χαρακτηριστικά του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος.

Κλείνοντας

Είναι πραγματικά επικίνδυνες οι απόψεις, που βλέπουν πως ο στόχος των νέων ρυθμίσεων του Υπουργείου είναι η "υποβάθμιση" της γνώσης και της παιδείας, ζητούν "ειδίκευση" και συσκοτίζουν ως προς την πραγματική πολιτική στόχευση, το χτύπημα των λαϊκών και νεολαιίστικων δικαιωμάτων. Ακόμα παραπέρα, δεν κάνουν πολεμική στο βαθύτατα ταξικό χαρακτήρα της αστικής εκπαίδευσης και των επιστημών της και εμποδίζουν την κατάκτηση της ταξικής αντίληψης από τους πρωτοπόρους αγωνιστές και το λαό, αφού στην ουσία περιορίζουν το φοιτητικό κίνημα σε ανώδυνες εκπαιδευτικές διεκδικήσεις, εμποδίζοντάς το να έχει σαφείς πολιτικές αιχμές, στοχεύσεις και διεκδικήσεις. Η αντιπαράθεση στην ουσία αυτών των απόψεων, αποτελεί όρο εκ των ων ουκ άνευ για την ανασυγκρότηση του κινήματος.

Παραπομπές
Μάο Τσε Τουνγκ, "Για την γνώση"
Μάο Τσε Τουνγκ, "Για την πράξη"
Μπενζαμέν Κοριά, "Επιστήμη Τεχνική και Κεφάλαιο"
Γιάννη Μηλιού, Εκπαίδευση και εξουσία"


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου