ΧΙΡΟΣΙΜΑ: 37 χρόνια μετά

του Βασίλη Σαμαρά
Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία τον Αύγουστο του 1982

Συμπληρώθηκαν 37 χρόνια από την εφιαλτική εκείνη νύχτα, που μέσα σε λίγες στιγμές, πάνω από εκατό χιλιάδες άνθρωποι χάσανε τη ζωή τους, χιλιάδες άλλοι σακατεύτηκαν και παραμορφώθηκαν ενώ οι επιπτώσεις της φρίκης φτάσανε μέχρι τις επόμενες γενιές. Λίγες μέρες μετά, η «επίδειξη» (γιατί περί αυτού επρόκειτο) επαναλαμβανόταν στο Ναγκασάκι με ανάλογα αποτελέσματα.

Σήμερα είναι ολοφάνεροι οι κίνδυνοι για επανάληψη του εφιάλτη, στην κλίμακα πια ολάκερης της ανθρωπότητας. Ολοφάνερη και η αναγκαιότητα για την ανάπτυξη της πιο πλατιάς, της πιο αποφασιστικής πάλης ενάντια σε μια τέτοια προοπτική και σ’ αυτούς που την τροφοδοτούν. Από την άποψη αυτή, θα 'τανε χρήσιμο να κατανοήσουμε αυτό που έγινε τότε, για να βοηθηθούμε στο να κατανοήσουμε το σήμερα και να σταθούμε ανάλογα. Πολύ περισσότερο, γιατί από πολλές πλευρές, διαστρεβλώνεται και το χτες και το σήμερα.

Σελίδες επί σελίδων έχουν γραφεί από τα τότε. Τις θριαμβολογίες και τους κομπασμούς για την «ισχύ» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού διαδέχτηκαν προσπάθειες για δικαιολόγηση του εγκλήματος.

Οι βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι γέμισαν αισθήματα αποτροπιασμού ολάκερη την ανθρωπότητα. Η αστική τάξη και ιδιαίτερα ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός χρειαζόταν δικαιολογίες. Δεκάδες και δεκάδες πουλημένοι κονδυλοφόροι, από τους πιο διάσημους μέχρι τους πιο παρακατιανούς της «μαζικής παραγωγής» δοκιμάσανε την πέννα τους.

Η αστική τάξη «έχει πλέον τύψεις»! Όμως, «ήταν αναγκασμένη να το κάνει»! Η κυρίαρχη «εξήγηση» που προβλήθηκε και προβάλλεται είναι ότι η συνέχεια του πολέμου με συμβατικά όπλα θα είχε τόσους και περισσότερους νεκρούς από τα θύματα της βόμβας.

Η αλήθεια είναι διαφορετική. Η Ιαπωνία ήταν ήδη έτοιμη να συνθηκολογήσει. Η πολεμική της μηχανή είχε ήδη τσακιστεί, ενώ στον όποιο βαθμό διατηρούνταν, δε θίχτηκε από τις βόμβες, αλλά συνέχισε να πολεμάει για ένα διάστημα.

Από την άποψη αυτή, δεν πολυστέκει ένας τέτοιος ισχυρισμός. Το βασικό ζήτημα ήταν ωστόσο άλλο. Σε όλα τα μέτωπα φαινόταν καθαρά πλέον ότι ο πόλεμος είχε κριθεί.

Εκείνο που έμπαινε επί τάπητος πλέον ήταν το τι θα γίνει μετά. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ήδη διεκδικούσε την παγκόσμια κυριαρχία. Κυριαρχία που την αμφισβητούσαν τόσο οι ιμπεριαλιστές ανταγωνιστές του από τη μια, σύμμαχοι ή εχθροί στον συγκεκριμένο πόλεμο, όσο και από την άλλη μεριά, η Σ.Ε. και οι λαοί που στα πλαίσια του αντιφασιστικού αγώνα, είχαν συμμετάσχει ενεργά και είχαν μέσα από αυτή τη συμμετοχή χειραφετηθεί σ' αυτόν ή σ' εκείνον τον βαθμό. Η έκρηξη της ατομικής βόμβας, ήταν μια τρομακτική επίδειξη δύναμης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, με στόχο την τρομοκράτηση των πάντων. Τρομοκράτηση, που θα τους εξανάγκασε να υποταχτούν στην παντοδυναμία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Μπορούμε με αρκετή σιγουριά να πούμε ότι οι βόμβες της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι δεν πέσανε στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πέσανε στον ψυχρό πόλεμο, σημαδεύανε την αρχή του μελλοντικού 3ου πολέμου. Από την άλλη μεριά χρησιμεύσανε βέβαια και σε κάτι άλλο. Οι εκρήξεις αυτές υπήρξαν και ένα γιγαντιαίο πείραμα των νέων μέσων καταστροφής με πειραματόζωα εκατοντάδες χιλιάδων ανθρώπους και πειραματικό χώρο δυο πραγματικές πόλεις.

Οι πολιτικοί, στρατιωτικοί και «επιστήμονες» που παρακολουθήσανε το πείραμα «διαπιστώνανε» ότι μια βόμβα 25.000 τόνων ΤΝΤ σκοτώνει 100.000 ανθρώπους, αφήνει σακάτηδες άλλους τόσους και προκαλεί τις τάδε καταστροφές. Σημειώσανε τα νούμερα και ικανοποιημένοι άρχισαν να σκέφτονται πώς θα «αξιοποιήσουν» παραπέρα τις «επιτυχίες» τους. Λίγο αργότερα στο Φούλτον ο Τσόρτσιλ, ούτε λίγο ούτε πολύ, θα ζητήσει να χρησιμοποιηθεί η αμερικάνικη δύναμη ενάντια στη Σ.Ε., στο όνομα της «ελευθερίας» κλπ, κλπ. Από κοντά ο «ήρωας» Μακ Άρθουρ ζητάει να χρησιμοποιηθεί η ατομική βόμβα ενάντια στην κινέζικη επανάσταση. Φυσικά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως θα θέλουν οι ιμπεριαλιστές σε μια σειρά βασικές αναμετρήσεις. Ούτε η Σ.Ε. γονάτισε τότε, ούτε η νικηφόρα πορεία της κινέζικης επανάστασης ανακόπηκε και μια σειρά κινήματα συνέχισαν το δρόμο τους.

Αν κάναμε την σύντομη αυτή αναδρομή ήταν για έναν βασικό λόγο. Άτι η Χιροσίμα δεν ήταν ένας παραλογισμός, όπως από πολλές πλευρές πάει να εμφανισθεί. Ήταν μια ψυχρά υπολογισμένη ενέργεια, σύμφυτη με τον χαρακτήρα του ιμπεριαλισμού. Όπως ήταν και οι χιλιάδες «Χιροσίμες» που ακολούθησαν. Από τις χιλιάδες των εκτελεσμένων και δολοφονημένων της ελληνικής νεολαίας, μέχρι τη σημερινή Παλαιστίνη. Όλα αυτά αποτελούν έκφραση της απεγνωσμένης προσπάθειας των εκμεταλλευτών του ανθρώπινου μόχθου να περιφρουρήσουν και να επεκτείνουν τα συμφέροντά τους. Όπως είναι και η συνεχής αναζήτηση ολοένα και δραστικότερων μέσων καταστροφής. Ο εξοπλιστικός ανταγωνισμός που έχει φτάσει σε όρια παροξυσμού. Οι επεμβάσεις σε βάρος των λαών. Όλα αυτά που γιγαντώνουν τον κίνδυνο μιας Χιροσίμα για όλη τη γη.

Είναι ολοφάνερο, ότι η πάλη ενάντια στον πόλεμο θα πρέπει να συνδέεται άμεσα με την πάλη, ενάντια στον ιμπεριαλισμό που τον τρέφει. Ενάντια στον καπιταλισμό που τον γεννάει.

Δεν είναι ένας εύκολος αγώνος. Ποτέ όμως ο αγώνας για την ζωή δεν ήταν εύκολος. Και η πάλη ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό, τον σοσιαλιμπεριαλισμό, τον καπιταλισμό, παραδοσιακό και παλινορθωμένο, είναι πια πρόβλημα ζωής για την ανθρωπότητα.