ΕΑΜ: 41 ΧΡΟΝΙΑ

Το κείμενο είναι από ομιλία σε συγκέντρωση του ΚΚΕ(μ-λ) στην Αθήνα στις 27 Σεπτέμβρη του 1982 και δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία

Κλείνουν σήμερα 27 Σεπτέμβρη 41 χρόνια από την ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου.

Το ΕΑΜ ήταν η οργανωμένη έκφραση της Εθνικής Αντίστασης στην οποία πήρε μέρος σύσσωμος ο ελληνικός λαός κι έγραψε τις λαμπρότερες σελίδες της νεότερης ιστορίας.

Ήταν το πάνδημο λαϊκό κίνημα που κάτω από την καθοδήγηση του ΚΚΕ συσπείρωσε τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Την εργατική τάξη και την αγροτιά που στάθηκαν η ψυχή και η ανεξάντλητη πηγή δυνάμεων, την προοδευτική διανόηση, όλους τους δημοκράτες που επιθυμούσαν πραγματικά το διώξιμο του ξένου κατακτητή, που ποθούσαν να δουν την Ελλάδα λεύτερη και δημοκρατική.

Τίποτα δεν κατάφερε να σταθεί εμπόδιο στην ακλόνητη θέληση του λαού για Λευτεριά - Εθνική Ανεξαρτησία - Λαοκρατία. Ούτε τα φασιστικά όπλα και τανκς ούτε οι εκτελέσεις των φυλακισμένων αγωνιστών ούτε τα βασανιστήρια και η πείνα ούτε η προδοσία των Ράλλη - Τσολάκογλου κι όλων των πουλημένων συνεργατών του εχθρού.

Οι Έλληνες πατριώτες, οι δημοκράτες, οι κομμουνιστές έδωσαν με αυτοθυσία τη μάχη τους και ανεξάρτητα απ’ την έκβασή της, έγιναν σύμβολο του ανειρήνευτου ένοπλου αγώνα μέχρι το θάνατο, με τις δυνάμεις της αντίδρασης και του φασισμού.

Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΤΟΥ ΕΑΜ

Η διαδικασία για τη δημιουργία ενός Λαϊκού Μετώπου που θα συσπείρωνε τις πλατιές δημοκρατικές μάζες στην πάλη ενάντια στο φασισμό άρχισε αρκετό καιρό πριν την εισβολή στη χώρα μας των ξένων κατακτητών.

Το ΚΚΕ εκφραστής των αντιφασιστικών αισθημάτων του λαού έκανε προσπάθειες για μια κοινή και ουσιαστική αντιμετώπιση της δικτατορίας του Μεταξά.

Μετά τη φασιστική επίθεση οι προσπάθειες αυτές, εντάθηκαν με βάση τη νέα κατάσταση, με αποτέλεσμα τη δημιουργία του ΕΑΜ.

Το βασικό σύνθημα που διαπερνούσε σαν κόκκινη κλωστή το κίνημα σ' όλες του τις στιγμές ήταν Λευτεριά - Εθνική Ανεξαρτησία - Λαοκρατία.

Ο Ελληνικός Λαός ήθελε πριν απ' όλα να ξετινάξει από πάνω του το ζυγό τού ξένου κατακτητή και παράλληλα να ξεμπερδεύει μια και καλή με τους ντόπιους συνεργάτες του, με τους έλληνες φασίστες και μ’ αυτούς που χρόνια ολόκληρα τον ξεζούμιζαν και πλούτιζαν σε βάρος του.

Μαχόταν λοιπόν για τη λύση εσωτερικού κοινωνικού προβλήματος και αυτό αποτελεί το δεύτερο σημαντικό στόχο του Λαϊκού Απελευθερωτικού Μετώπου. Μια λύση σύμφωνα με την οποία ο Λαός θα γινόταν αφέντης στον τόπο του.

Διπλός ήταν κατά συνέπεια ο χαρακτήρας της πάλης του ΕΑΜ. Εθνικοαπελευθερωτικό και ταυτόχρονα ταξικό ήταν το Λαϊκό Κίνημα.

ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ

Ωστόσο, με βάση τα παραπάνω, οι βασικοί στόχοι του Λαϊκού Κινήματος δεν εκπληρώθηκαν.

Ανεξάρτητα από την πολιτική που ακολούθησαν οι Άγγλοι, η δεξιά, οι συνεργάτες των φασιστών και οι δοσίλογοι, οι βασικοί λόγοι που οι στόχοι του ΕΑΜ έμειναν ανεκπλήρωτοι πρέπει να αναζητηθούν αλλού.

Ενώ οι επιθυμίες των λαϊκών μαζών ήταν ξεκάθαρες, με την πολιτική που ακολούθησε η ηγεσία του ΚΚΕ, η καθοδηγήτρια δύναμη του αγώνα, ανίκανη ν' ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των στιγμών και να συλλάβει τις καταστάσεις, οδήγησε αυτή ουσιαστικά το μεγαλειώδες αντιφασιστικό κίνημα στην ήττα.

Η διαρκής ταλάντευση ανάμεσα στις σωστές και στις δεξιές οπορτουνιστικές απόψεις, η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων των Άγγλων, οι αυταπάτες για το ρόλο που θα μπορούσαν να παίξουν, η έλλειψη αποφασιστικότητας και επαναστατικής πρωτοβουλίας, η έλλειψη πίστης στις λαϊκές δυνάμεις στάθηκαν μοιραία για το κίνημα.

Υπήρχαν όλες οι δυνατότητες τότε να νικήσει ο λαός και να επιφέρει την αντιφασιστική - αντιιμπεριαλιστική αλλαγή, αν η πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ δε διαπνεόταν σε τόσο μεγάλο βαθμό από ηττοπάθεια και οπορτουνισμό... Αν αυτή η ηγεσία ήταν σε θέση να εκμεταλλευτεί τις ιδιαίτερα εξαιρετικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν την εποχή αυτή στη χώρα μας και να πράξει το μοναδικό της επαναστατικό καθήκον. Να οδηγήσει αποφασιστικά τον ενωμένο λαό στην τελική μάχη για την εξουσία που του ανήκει, αφαιρώντας την, έτσι και τυπικά, από τα φαντάσματα της αντίδρασης που κουβαλήθηκαν απ' το Κάιρο, που ως μόνη τους δύναμη είχαν το όπλα και τις λίρες των Άγγλων ιμπεριαλιστών.

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Η Εθνική Αντίσταση δεν ήταν αυτά που θέλουν σήμερα να παρουσιάσουν ορισμένοι. Ήταν φυσικά η πάλη ενάντια στο Ναζί φασίστα κατακτητή. Ταυτόχρονα ήταν η χειραφέτηση μέσα απ' αυτή την πάλη, ενός ολόκληρου λαού, η συνένωση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα με την πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση.

Γι’ αυτό και χτυπήθηκε από το σύνολο της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών αφεντικών τους.

Όλοι τότε οι αντιδραστικοί και «δημοκράτες» παραμερίσανε τις διαφορές τους και δώσανε ενωμένοι τη μάχη ενάντια στον «εχθρό λαό».

Η ανύψωση συνεπώς: των Παπανδρέου, Σοφούλη, Πλαστήρα κλπ, σε «Ήρωες της δημοκρατίας» δεν αποτελεί αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης. αλλά αντίθετα κουτσούρεμα και προσαρμογή στις σημερινές απαιτήσεις της αστικής τάξης.

Έχει βέβαια σήμερα η αστική τάξη έναν ευνοϊκό όρο με το μέρος της: Ο κορμός και η ψυχή της Εθνικής Αντίστασης, το κομμουνιστικό κίνημα δεν υπάρχει πια σαν τέτοιο. Αυτό που εμφανίζεται σήμερα σαν κομμουνιστικό κίνημα Ελλαδικό και διεθνώς δεν την φοβίζει πια από ιδεολογική άποψη. Ίσα ίσα της προσφέρει αφειδώς επιχειρήματα, στην πάλη της ενάντια στις πραγματικά κομμουνιστικές ιδέες, ενάντια στο εργατικό κίνημα.

Τέλος, όσον αφορά την πραγματική αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης: Αυτή ήδη έχει γίνει εδώ και πολλά χρόνια στη συνείδηση του λαού μας. Γίνεται καθημερινά μέσα σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα που ξεσπάει. Και θα γίνει ολοκληρωτικά όταν πραγματοποιηθούν οι στόχοι πού γι' αυτούς ο λαός έδωσε κατά χιλιάδες τις ζωές.

ΕΑΜ: Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Σήμερα 41 χρόνια μετά την ίδρυση του ΕΑΜ, και παρά την τελική έκβαση του αγώνα, στην ψυχή κάθε Έλληνα, κάθε δημοκράτη ζει το έπος εκείνο του ΕΑΜ, έπος θυσιών, ελπίδων, επιτυχιών, ανάτασης.

Ζει και καμιά κυβέρνηση, κανένας νόμος, καμιά διαστρέβλωση δεν μπορεί να το σβήσει. Οι εχθροί του το χτύπησαν προσπαθώντας να εξαλείψουν τα ίχνη του, οι δήθεν φίλοι προσπαθώντας να του αφαιρέσουν τη κεντρική διπλή του κατεύθυνση, την πεμπτουσία του. Όμως αυτό δεν μειώνει τη σημασία του. Αντίθετα, το αγωνιστικό του πνεύμα, οι παραδόσεις του, θυσίας και ηρωισμού, παραμένουν ατόφια και διαπαιδαγωγούν την νεολαία, τις καινούργιες γενιές.

Είναι χρέος μας σήμερα, που ο αγώνας για τα ίδια ιδανικά συνεχίζεται, να διδαχτούμε από το ΕΑΜ, να υιοθετήσουμε το πνεύμα της ανειρήνευτης ταξικής πάλης για τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα.

Κλείνουμε, τη σύντομη τούτη αναφορά στο ΕΑΜ, μ' ένα απόσπασμα απ’ το Δημ. Γληνό, επίκαιρο τόσο από την άποψη της ιστορικής επετείου, όσο κι από την άποψη της σημερινής πολιτικής συγκυρίας.

«Δεν τον ελύγισεν η συμφορά και η παραζάλη και τώρα συγκεντρώνει τις δυνάμεις του για να πει το «όχι» αυτό το μεγαλόφωνο και να το στηρίξει με όλα τα κορμιά και όλες τις αδάμαστες ψυχές.

Αληθινά ο φριχτότερος εχθρός μας τούτη τη στιγμή θα ήταν η παθητική αποδοχή της μοίρας μας, θα ήταν η αποκαρδίωση, η απελπισία και η μοιρολατρία.

...Δεν υπάρχει συμβιβασμός και μοιρολατρική αποδοχή της σκλαβιάς. Ένας μόνο δρόμος ανοίγεται μπροστά μας. Ο δρόμος της ενεργητικής αντίστασης, ο δρόμος του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Αντίσταση ενεργητική, παλλαϊκός αγώνας για την κατάχτηση την οριστική και την κατοχύρωση την οριστική της λευτεριάς.

Αυτή είναι η ηρωική διάθεση του Ελληνικού λαού μέσα στην αγωνία του. Η αγωνία του Ελληνικού λαού είναι αγωνία λαού που θέλει να ζήσει και θα ζήσει, που θα παλέψει όλος μαζί ενωμένος, που θα παλέψει και θα νικήσει».

Απόσπ. «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ». ΔΗΜ.  ΓΛΗΝΟΥ