Αριστερά. Ποιο είναι το πραγματικό ζητούμενο;

του Νίκου Παπαβασιλείου

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εναυσμα» το 2008

Με αυτό το ερώτημα θεωρούμε πως πρέπει να «αρχίσουμε» τη συζήτηση. Φυσικά, η συζήτηση ήδη υπάρχει και εξελίσσεται. Για παράδειγμα, με αφορμή τα 40χρονα του Μάη του '68 κατακλυστήκαμε από αφιερώματα. Μέχρι και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έσπευσε να καταθέσει γνώμη! Αλλά και καθημερινά, οι στήλες των εντύπων φιλοξενούν διάφορες σχετικές παρεμβάσεις επωνύμων στελεχών του συστήματος, που έχουν γνώμη, έως και... αγωνία για το θέμα της Αριστεράς.

Αυτά τα... αλλόκοτα έχουν φυσικά την εξήγησή τους και ταυτόχρονα δίνουν και ένα βασικό αναγκαίο διαχωρισμό: Ανησυχούμε για την «αριστερά» του συστήματος, για τις πολιτικές ανάγκες που αυτό έχει και οι οποίες οξύνονται σε ανάλογο βαθμό με την κατάρρευση των ιδεολογημάτων που συνοδεύουν τη βάρβαρη επίθεσή του; Ενδιαφερόμαστε για τη συζήτηση που την «αριστερά» την ορίζει ως τσόντα -μικρών ή μεγαλύτερων διαστάσεων- στο αστικό πολιτικό σκηνικό; Μας απασχολεί η «αριστερά» που μπορεί να χρειαστεί να βάλει υστερόγραφο σε κάποιο κυβερνητικό πρόγραμμα κάποια «μέτρα ανακούφισης» των εργαζομένων, που ούτε αυτά δε θα μπορούν να υλοποιηθούν καθώς θα παραμένει καταθλιπτικά αρνητικός ο ταξικός συσχετισμός;

Νομίζουμε ότι η πραγματική βάση του ζητήματος, του ενδιαφέροντος, για τους εργαζόμενους και τη νεολαία είναι εντελώς διαφορετική και πολύ... ίδια με τους πραγματικούς λόγους που κάνουν επίκαιρη τη συζήτηση για την Αριστερά. Δε ξεχνάμε πως, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90, αυτή η συζήτηση ήταν τουλάχιστον παρωχημένη μέχρι και «αντιδραστική». Θα ήταν αδιανόητο για τα συγκροτήματα του Ελεύθερου Τύπου, τους Πρετεντέρηδες και σία, να ασχοληθούν εκείνα τα χρόνια του θριάμβου των ΗΠΑ, της Δύσης , του καπιταλισμού, με συζητήσεις περί «αριστεράς». Αλλά ακριβώς η γραμμή που υπηρετούσαν -και υπηρετούν- με τόσο πάθος «ξανάφερε» στην επιφάνεια και στη «νομιμότητα» το ζήτημα.

Αλλά ποιο είναι το ζήτημα; Το ζήτημα είναι ο ιμπεριαλιστικός-καπιταλιστικός κόσμος. Η βαρβαρότητά του που καθημερινά κλιμακώνεται. Οι πόλεμοι και οι σφαγές των λαών. Η φτώχεια, η ανεργία, η ένταση της εκμετάλλευσης μέσα από την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Η υποθήκευση του πλανήτη και του ανθρώπου σε ένα βάρβαρο και παράλογο σύστημα που, απ' ό,τι δείχνουν οι εξελίξεις, είναι ικανό να διαπράξει τα πιο απίστευτα εγκλήματα.

Απέναντι σε αυτό το πρόβλημα, την καθημερινή του διάσταση και την προοπτική που διαμορφώνει θεωρούμε ότι υπάρχει το πραγματικό ζήτημα της Αριστεράς. Απέναντι σε αυτό το πρόβλημα αγωνιούν, οργίζονται οι λαοί και οι εργάτες σε όλο τον κόσμο. Σε αναφορά με αυτό το πρόβλημα υπάρχει το ερωτηματικό της λύσης. Πρέπει λοιπόν να «διευκρινίσουμε»: Αυτή την αγωνία μας, αυτή τη συζήτηση, δε θα τη διεξάγουμε από κοινού με τους απολογητές και υπηρέτες του συστήματος που μας εκμεταλλεύεται, μας καταπιέζει και μας απειλεί με τα χειρότερα. Δεν θα αναζητήσουμε «γόνιμες ιδέες» και προβληματισμούς από τα αστικά σαλόνια, από τους οπαδούς της «αριστεράς» των... Ζοσπέν, Σρέντερ, Μπλέρ και Κλίντον ή ίσως στο «όνειρο» του Ομπάμα. Τη συζήτηση -που δεν είναι ακριβώς ή μόνο συζήτηση- πρέπει να τη διεξάγουμε απέναντι σε όλους αυτούς, στον αντίποδα των ιδεολογημάτων και των κατευθύνσεων που θέτουν. Πρέπει να διεξαχθεί με όρους κινήματος και ταξικής πάλης, χωρίς και ενάντια στην «ευγενική χορηγία» του συστήματος, που τελικά στοχεύει σε ένα μόνο πράγμα: Να μην υπάρξει αυτή η συζήτηση έτσι όπως μπορεί να αφορά το λαό και την υπόθεσή του. Για να παραμείνει-παραταθεί η καπιταλιστική σκλαβιά και η ιμπεριαλιστική υποδούλωση των εργατών και των λαών.

Το πρόβλημα στην άλλη όχθη

Και μόνο ότι χρειάζεται να γίνει αυτή η προηγούμενη διευκρίνιση δείχνει ότι το πρόβλημα έχει βάθος! Εξ άλλου, δεν είναι σύμφωνοι με αυτή τη διευκρίνιση πολλοί από τους θεωρούμενους της από 'δω όχθης, είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι! Να, η «Εποχή» της 13/7/08, θεώρησε αναγκαίο για να υπερασπιστεί το «πολιτικό - πολιτιστικό ήθος» που μας κληροδότησε ο Μπερλίνγκουερ (επιφανής ηγέτης της κατεύθυνσης να φέρουν το σοσιαλισμό οι εργάτες μαζί με... την αστική τάξη) να αναδημοσιεύσει συνέντευξή του, όπου διακηρύσσει ακριβώς αυτές τις ιδέες! Εξ άλλου, το σύστημα θα λέγαμε πολύ απλά ότι βρίσκει και χώνεται. Δεν είναι, δηλαδή, καθόλου κοινός τόπος, σε αυτό που σήμερα αποκαλείται αριστερά, η λογική της ταξικής αδιαλλαξίας, η αντίθεση στην πολιτική κατεύθυνση της ταξικής συνεργασίας. Άρα, και ενώ βρισκόμαστε στην από 'δω πλευρά, μας προκύπτει ένα θεμελιώδες ερώτημα που πρέπει να συζητηθεί ανοιχτά, διεξοδικά, στη βάση των σημερινών κοινωνικών-ταξικών-πολιτικών όρων: Η Αριστερά πρέπει και μπορεί να στοχεύει στη μεταρρύθμιση ή στην ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος; Οι δύο αυτές απαντήσεις είναι διαμετρικά αντίθετες για το πώς συγκροτείται και τι παλεύει καθημερινά η Αριστερά. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα ερώτημα με κρίσιμο καθημερινό πολιτικό δια ταύτα.

Ταυτόχρονα, είναι ένα ερώτημα που έχει την «Ιστορία» του. Σχηματικά, θα λέγαμε ότι η έως τώρα Ιστορία της πάλης των μαζών και του κομμουνιστικού κινήματος ποιόν δικαίωσε: Τον Λένιν ή τον... Μπερλίνγκουερ; Τον Στάλιν ή τον Χρουστσόφ και τους διαδόχους του; Τον Μάο Τσε Τουνγκ ή τον Ντεγκ Χσιάο Πινγκ; Επειδή όμως σε αυτές τις σχηματοποιήσεις ενυπάρχουν και άλλα ερωτήματα, αλλά κυρίως επειδή αυτές οι σχηματοποιήσεις συνήθως απαντώνται είτε με ποταμούς συκοφαντίας, είτε με ανέξοδες και χωρίς πραγματικό περιεχόμενο συμφωνίες, ας θέσουμε με άλλα λόγια την ιστορική διάσταση του ζητήματος: Πώς και γιατί ηττήθηκε η Αριστερά; Πού «σταμάτησε» το κομμουνιστικό κίνημα; Είναι η σημερινή κατάσταση (κατακερματισμός, αφερεγγυότητα, άρνηση-αδυναμία υπεράσπισης των στοιχειωδών δικαιωμάτων των μαζών) κεραυνός εν αιθρία, ή συνδέεται και προκύπτει από μια πορεία πολλών χρόνων που διαμορφώνει-καθορίζει τη σημερινή ιδεολογία, πολιτική και πρακτική στο χώρο της εν γένει Αριστεράς;

Σε αυτή τη βάση η συζήτηση για την Αριστερά έχει ως αναγκαία συνιστώσα της την «ιστορική» της διάσταση. Δεν μπορούμε να σταθούμε στο σήμερα και να πάμε στο αύριο, αν δεν διδαχθούμε από το χθες. Εξ άλλου, ποιοι έχουν να φοβηθούν από το χθες εκτός από τους απολογητές και υπερασπιστές της γραμμής της ήττας που για σημερινούς λόγους, θέλουν να εμφανίζουν ως «αριστερή» ακόμα και «κομμουνιστική» κατεύθυνση, ό,τι ολοφάνερα χρεοκόπησε και αφόπλισε τους λαούς και το κίνημα; Και ακόμα, η άρνηση της κριτικής και αυτοκριτικής τοποθέτησης για τις προηγούμενες δεκαετίες από τις δυνάμεις που ορίζουν τον εαυτό τους στη Αριστερά, ουσιαστικά συμπλέει με τον αντικομουνισμό του συστήματος. Τα μισά λόγια του είδους «αποκήρυξη του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ και υπεράσπιση του Μπρεζνιεφικού σοσιαλισμού (!!!)» είναι διαστρέβλωση και άρνηση των λαμπρών σελίδων και των καταχτήσεων του κομμουνιστικού κινήματος.

Ισχυριζόμαστε λοιπόν, πως άλλη μια βασική πλευρά της όλης συζήτησης είναι αυτή που αφορά την Ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος και ιδιαίτερα στον 20ο αιώνα. Για να διδαχθούμε από τις νίκες του και τις αδυναμίες που αυτό εμφάνισε στο πρώτο μισό αυτής της πολυτάραχης εκατονταετίας. Για να κάνουμε μια τομή με τη γραμμή της ήττας, της ταξικής συνεργασίας, του ειρηνικού περάσματος, της ρεβιζιονιστικής εκδοχής της ειρηνικής συνύπαρξης, που κυριάρχησαν στα τελευταία πενήντα χρόνια. Για να δούμε πως όλα αυτά είναι ενεργά και σφραγίζουν και σήμερα τις ηγεσίες των ρεφορμιστικών δυνάμεων που γεννήθηκαν μετά τη στροφή του '56 και στη δεκαετία του '60 . Δυνάμεις που αναπαράγονται ανακυκλώνοντας τα ίδια υλικά, στο έδαφος της ήττας, της αποσυγκρότησης, της διάλυσης.

Μια κρίσιμη επισήμανση

Οι κυρίαρχες προσεγγίσεις για την Ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος στον 20ο αιώνα παρουσιάζουν μια «ποικιλομορφία», αλλά έχουν ένα κοινό αποτέλεσμα. Όλες οι απόψεις, από αυτές που μιλούν για το «βιασμό της Ιστορίας» από το Λένιν, έως αυτές που θεωρούν ότι η επανάσταση «τελείωσε», το '20, το '23 ή το... '89 με το «πραξικόπημα των αντικομουνιστών», συγκλίνουν στο «σοσιαλισμός δεν υπήρξε». Είτε γιατί «δεν έπρεπε» να υπάρξει, (οι θιασώτες του βιασμού) είτε γιατί «δεν μπορούσε» να υπάρξει (οι οπαδοί της άποψης για το '20, '23 κ.λπ.) είτε γιατί ανακατεύεται ο σοσιαλιμπεριαλισμός και η καπιταλιστική παλινόρθωση με τη δικτατορία του προλεταριάτου και τον κομμουνιστικό επαναστατικό διεθνισμό, (οι οπαδοί της «κατάρρευσης του'89), έτσι ώστε να προσφέρεται η μέγιστη υπηρεσία στην κατασυκοφάντηση που το σύστημα παγκόσμια και μανιασμένα προωθεί.

Έχουμε έτσι δύο πολύ σοβαρά αρνητικά αποτελέσματα που διαμορφώνονται στο επίπεδο της συνείδησης των μαζών και στις απαιτήσεις που αντικειμενικά τίθενται για το κίνημα στη σημερινή φάση. Το πρώτο, και στο οποίο ήδη κάπως αναφερθήκαμε, είναι ότι «αφαιρείται» ως ιστορικό γεγονός ότι ο σοσιαλισμός υπήρξε! Ότι οι «ξυπόλυτοι», πήραν την εξουσία, ότι για περίπου πέντε δεκαετίες καταγράφηκαν τεράστιες καταχτήσεις, πρωτόγνωρες στην Ιστορία της ανθρωπότητας, ότι η Τρίτη Διεθνής, στη βάση της λενινιστικής στρατηγικής και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, συσπείρωσε τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που -παρεμπιπτόντως- υποδεικνύει και ποια είναι η πραγματική διάσταση του ζητήματος ενότητα που ανθεί στη σημερινή φιλολογία. Αυτή λοιπόν η «αφαίρεση της Ιστορίας» επιδιώκει να περάσει σε λαούς και εργάτες σήμερα μια συνείδηση πριν το '17, σαν η ανθρωπότητα να μην έχει ήδη καταγράψει αυτό το τεράστιο βήμα. Σε αυτή τη βάση και εφόσον ο σοσιαλισμός «δεν υπήρξε» δεν υπάρχει βέβαια και ζήτημα -για την κυρίαρχη αντίληψη στις δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά σήμερα- για μια πραγματική, διαλεκτική μελέτη των προβλημάτων που παρουσιάστηκαν μέσα στο σοσιαλισμό, στην υπόθεση της οικοδόμησής του. Για παράδειγμα, «δεν υπάρχει» η ΜΠΠΕ ως μια κορυφαία ταξική-πολιτική αναμέτρηση που επεδίωξε ακριβώς να αναμετρηθεί με τα προβλήματα, στα οποία «σταμάτησε» το κομουνιστικό κίνημα στη Σοβιετική Ένωση την προηγούμενη περίοδο. Να αναμετρηθεί δηλαδή με το νέο πεδίο θεωρητικών, πολιτικών, ιδεολογικών προκλήσεων και απαιτήσεων που συνάντησε το κομμουνιστικό κίνημα όντας στην εξουσία και που θα μπορούσαν ίσως να συνοψιστούν στο πώς παραμένει η εργατική τάξη ο κυρίαρχος «αρμόδιος» για το κάθε νέο βήμα της νέας κοινωνίας.

Αυτό λοιπόν είναι το δεύτερο αρνητικό ζήτημα που θέλουμε να επισημάνουμε και που προκύπτει από τις ιστορικές αναγνώσεις του 20ου αιώνα που αναφέραμε προηγούμενα. Αναγνώσεις που, ουσιαστικά, γίνονται από τη σκοπιά αποδοχής της ήττας, είτε συνειδητά είτε όχι. Ως τέτοιες, δε θέλουν ή δεν μπορούν να συμβάλλουν στην απάντηση αυτού του νέου μεγάλου ερωτήματος που έχει τεθεί στη νέα ημερήσια διάταξη του κομμουνιστικού κινήματος και της Αριστεράς, ακριβώς στη βάση ότι το κομμουνιστικό κίνημα διέτρεξε ήδη μια ιστορική φάση, κατάχτησε την εξουσία και οικοδόμησε σοσιαλισμό. Όπως οι επαναστάσεις-εξεγέρσεις του 1848 και η Κομούνα του 1871, (που όλα «ηττήθηκαν») ήταν «ιστορικά προαπαιτούμενα» του 1917 και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, έτσι και το '17, η Τρίτη Διεθνής, ο σοσιαλισμός που «απέτυχε», η ΜΠΠΕ που δεν απάντησε τελικά είναι προαπαιτούμενα του νέου κύκλου της εφόδου στον ουρανό. Φυσικά, ο νέος κύκλος βρίσκεται «παραπάνω» από τον προηγούμενο, γιατί ακριβώς για να διανυθεί απαιτεί τις απαντήσεις στα νέα ερωτήματα που τέθηκαν και που με τον α' ή β' τρόπο τα θέτει καθημερινά η σημερινή πραγματικότητα. Όμως πώς θα απαντηθούν αυτά αν «διαγράψουμε» τους όρους γέννησής τους, το κίνημα που μας τα «αποκάλυψε»;

Οι απαντήσεις που κυκλοφορούν απέναντι σε αυτό το ερώτημα είναι αποκαλυπτικές του πραγματικού προβλήματος. Για κάποιους που ανοιχτά ή συγκρατημένα -ανάλογα με τη φάση και την πολιτική συγκυρία- βρίσκονται γύρω από το αστικό πολιτικό σκηνικό και αναζητούν εκεί ρόλο και υπόσταση, δεν τρέχει τίποτε! Αν κάτι λένε, είναι μισόλογα και ακροβασίες για να διαχειριστούν τις αγωνίες ενός κόσμου και να κάνουν τη δουλειά τους. Και η «δουλειά τους» πραγματικά δε σχετίζεται με τέτοιου είδους ζητήματα, επαναστάσεις και σοσιαλισμούς. Η δουλειά τους είναι να αναδείξουν κυβερνητικές λύσεις, αιτήματα και τα ανάλογα υποστηρικτικά «κινήματα», που επιτέλους θα εξανθρωπίσουν τον καπιταλισμό και θα στρογγυλέψουν τις ιμπεριαλιστικές ανομίες. Κάποιοι άλλοι, καλοπροαίρετοι, «λύνουν» το πρόβλημα στη βάση του εγκλωβισμού τους στην ήττα, με την αποθέωση της μεταφυσικής: Σοσιαλισμός δεν υπήρξε και δεν χρειάζεται, έχουμε έτοιμο το πρόγραμμα για τον κομμουνισμό «εδώ και τώρα»! Κάποιοι τρίτοι, σε μια άλλη εκδοχή της μεταφυσικής, θέλουν να κάνουν "restart" της Ιστορίας από την εποχή του Κροπότκιν ή από το 1923, ή ακόμα από το 1956... Όλα αυτά κυκλοφορούν και μάλιστα με το πιο σοβαρό και περισπούδαστο ύφος ως η «συζήτηση για την Αριστερά της εποχής μας». Συχνά, θιασώτες της δεύτερης και της τρίτης ομάδας «ανακαλύπτουν» και συγκινούνται από την κατεύθυνση της πρώτης γιατί βρίσκουν επιτέλους τον τρόπο να φτιάξουν άμεσα μια «χρήσιμη Αριστερά». Ενώ η πρώτη κατεύθυνση, ακόμα πιο συχνά, ανανεώνει το στελεχικό δυναμικό των κομμάτων του συστήματος, των Υπουργείων, των κρατικών οργανισμών και των διαφόρων «παρατηρητηρίων» που έχουν στηθεί ως άλλοθι ευαισθησίας και ως συλλέκτες απολωλότων προβάτων... Κάπως έτσι αναπαράγεται αδιατάρακτη η άγια καπιταλιστική τάξη και κλιμακώνεται η βαρβαρότητα.

(Πού) υπάρχουν απαντήσεις;

Ναι υπάρχουν! Όσον αφορά το «πού», η απάντηση είναι τόσο απλή όσο και απαιτητική: Οι απαντήσεις υπάρχουν εκεί που υπάρχει το πρόβλημα! Στο πεδίο της ταξικής πάλης, εκεί που καθημερινά αναμετριέται το δικαίωμα των μαζών στη δουλειά, στη ζωή, στις ελευθερίες, στις σπουδές, στην ειρήνη, με όσα προωθεί και εφαρμόζει το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός ενάντια σε όλα αυτά. Αν «φύγουμε» από αυτό το πεδίο, ό,τι και αν «βρίσκουμε» έξω από αυτό, δεν μπορεί να αφορά την επίλυση των αντιθέσεων κεφάλαιο-εργασία, λαός-ιμπεριαλισμός, που είναι ο πυρήνας του προβλήματος μας, που είναι ο λόγος ύπαρξης της Αριστεράς. Για την ακρίβεια, δεν μπορούμε να τις επιλύσουμε από τη σκοπιά των μαζών, από τη σκοπιά της επαναστατικής-κομμουνιστικής προοπτικής, πριν από όλα για ένα θεμελιώδες λόγο: Γιατί βγάζουμε «εκτός» την εργατική τάξη, το λαό, τις καταπιεζόμενες μάζες που είναι το υποκείμενο, ο φορέας της λύσης. Αυτό και μόνο αυτό το υποκείμενο έχει τη δυνατότητα να ανατρέψει την αστική τάξη και την ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Και αν αυτό ακούγεται ως δεδομένο και αυτονόητο για πολλούς, μπορούμε να το διευκρινίσουμε περισσότερο: Αυτό και μόνο αυτό το υποκείμενο έχει τη δυνατότητα να διαμορφώσει την πορεία και τους συγκεκριμένους όρους της ανατροπής. Αυτή η διατύπωση δεν σημαίνει ότι δε χρειάζεται κατεύθυνση, πρόγραμμα, κόμμα για μια τέτοια διαδρομή και προοπτική. Αλλά σημαίνει ότι τα στοιχεία της κατεύθυνσης, τα υλικά του προγράμματος, η συγκρότηση του κόμματος, θα παραχθούν μέσα από το υποκείμενο και σε συνάρτηση με τις απαιτήσεις που θα θέτει σε κάθε φάση η ταξική πάλη και τα δεδομένα που αυτή θα παράγει.

Στις μέρες μας κυριαρχεί η ακριβώς αντίθετη αντίληψη, προϊόν και έκφραση ταυτόχρονα του πραγματικού προβλήματος. Έτσι, το ζήτημα της ανασυγκρότησης, ανασύνθεσης, επανίδρυσης ή ό,τι άλλο της Αριστεράς, αποσπάται από την εργατική τάξη, από το λαό, από την πάλη, και ως εκ τούτου σερβίρεται «έτοιμο», στα γρήγορα, κάθε τόσο! Υπάρχουν έτοιμα προγράμματα αριστερής διακυβέρνησης, προγράμματα και σχέδια λαϊκής εξουσίας, ακόμα και πλήρη κομμουνιστικά μανιφέστα μαζί με τα συναφή σχέδια επαναστατικών διεθνών. Την ίδια στιγμή, ο νόμος-πλαίσιο (ένας «απλός» νόμος για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ, διάολε!) «δεν μπορεί» να ανατραπεί, η κατάργηση των ασφαλιστικών καταχτήσεων «δεν μπορεί» να ανακοπεί, μια μαζική διαδήλωση εναντίωσης στον πόλεμο που μας κυκλώνει και απειλεί να γίνει όλεθρος, «δεν μπορεί» να πραγματοποιηθεί! Σχιζοφρένεια που γίνεται οξύτερη, αν κανείς παρατηρήσει ότι οι πιο... έτοιμοι για αριστερή διακυβέρνηση, λαϊκή εξουσία, κομμουνισμό εδώ και τώρα, κ.ο.κ., είναι ακριβώς αυτοί που υπονομεύουν ανοιχτά ή βιάζονται να προσπεράσουν τους αγώνες που ξεσπούν για όλα αυτά που «δεν μπορεί», γιατί θέλουν να πάνε στην «ανατροπή» που ο καθένας έχει προσδιορίσει!

Μήπως όμως «ήρθε η ώρα της Αριστεράς» και εμείς αντί να το δούμε και να αρπάξουμε την ευκαιρία, παραπέμπουμε σε... αργόσυρτες και χρονοβόρες διαδικασίες, όντας «θύματα» του τριτοδιεθνισμού μας; Η ώρα της Αριστεράς σίγουρα ήρθε αν και οι κομμουνιστές δεν πρέπει ποτέ να θεώρησαν, ότι Ιστορικά πέρασε η ώρα της Αριστεράς ενόσω παραμένουμε στον καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό κόσμο. Και θα είχε σίγουρα ενδιαφέρον να θυμίσει κανείς στους σημερινούς «βιαστικούς» και «τολμηρούς», πόσο υιοθετούσαν στις αρχές του '90 το τέλος των ιδεολογιών και της Ιστορίας και ακόμα και έως πρόσφατα, -ή μήπως και σήμερα;- το μύθο της «παγκοσμιοποίησης» που αποτελεί ακριβώς έκφραση της οριστικής ήττας των μαζών. Ωστόσο, για να παραμείνουμε στο σημερινό μας θέμα, η ώρα της Αριστεράς ή πιο σωστά η υπόθεση ενός νέου επαναστατικού κύκλου των μαζών ήρθε, στο βαθμό που γίνονται πρόδηλα τα αδιέξοδα και οι αντιφάσεις του συστήματος, στο βαθμό που λαοί και εργάτες -χωρίς να πάρουν «άδεια» από κανένα αναλυτή- εκδηλώνουν ήδη αντιστάσεις και αγώνες απέναντι στην βαρβαρότητα. Ταυτόχρονα, η ώρα της Αριστεράς δεν θα 'ρθει αν δεν συγκροτηθεί σε σώμα αγώνα, σε κίνημα αυτή η πρωτόλεια αντίσταση και πάλη. Θα απομακρύνεται και θα μετατίθεται διαρκώς η ώρα της αριστεράς, όσο θα αγνοείται η ανάγκη να παλευτεί μέσα στον κόσμο, στη Βάση των μετώπων πάλης που αναδεικνύει η ζωή. Όσο δηλαδή, «αριστερά», θα είναι ηγεσίες και αντιλήψεις που αρνούνται την κατεύθυνση ευνόησης και στήριξης της γραμμής της αντίστασης και της σύγκρουσης, γιατί έχουν το μεγαλεπήβολο στόχο των... επόμενων εκλογών.

Το ζήτημα μας λοιπόν δεν είναι ζήτημα χρόνου, «γρήγορων» επιλογών ή «ευκαιριών». Όπως και δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, μια ευθύγραμμη πορεία που τον κάθε αγώνα θα διαδέχεται η νίκη και η πολιτική κεφαλαιοποίηση του στην επαναστατική υπόθεση. Είναι η «απόφαση», η κατεύθυνση να «ξεκινήσουμε» από εκεί που πραγματικά βρισκόμαστε. Από την στοιχειώδη ανάγκη να οργανωθεί η πάλη και να ανοίγει μέσα σε αυτήν η δυνατότητα να απελευθερώνονται και να συγκροτούνται οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Να μορφοποιηθούν μέσα σε αυτή τη διαδικασία δυνάμεις, να αποτελέσει αυτή η διαδικασία το πεδίο της συζήτησης για την Αριστερά, με όλα τα θέματα του χθες που καθορίζουν το σήμερα. Και με όλα τα θέματα του σήμερα που ανοίγουν το αύριο. Αυτή είναι η κατεύθυνση και η σχέση που απελευθερώνει δυνάμεις που οικοδομεί αυτοτέλεια και ανεξαρτησία από το σύστημα και τις κάθε λογής εκφράσεις του.

Οπωσδήποτε, αυτή τη διαδικασία, πιο σωστά την υλοποίηση αυτής της κατεύθυνσης, δε θα μας τη χαρίσει κανείς. Δε θα τη βρούμε «έτοιμη να συμβαίνει», όσο και αν κατά τη γνώμη μας είναι μια βασική πραγματική ανάγκη του κόσμου που βρέθηκε στους αγώνες της τελευταίας περιόδου και συνολικά των εργαζόμενων και της νεολαίας! Χρειάζεται να παλέψουμε για να υπάρξει, να τη διεκδικήσουμε, πριν από όλα απέναντι στο σύστημα και τις βασικές του δυνάμεις που έχει κάθε λόγο να την αποτρέπει και να την απαγορεύει. Αλλά και απέναντι σε ηγεσίες και αντιλήψεις που καμώνονται τις αριστερές ενώ στην πραγματικότητα βάζουν κάθε πολιτικό, θεωρητικό και πραχτικό εμπόδιο για να βγει ο λαός και η νεολαία από τη γωνία, για να υπερβεί τη μοιρολατρία της υποταγής που του διαμορφώνουν, για να κάνει τη συζήτηση και την πάλη που απαιτούν η ζωή, τα δίκια του, το μέλλον του.