Η ονομασία του ιστολογίου είναι ο τίτλος του βιβλίου του Βασίλη Σαμαρά "1917-1953, Η ιστορία διδάσκει και εμπνέει"

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017

ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ. Πάντα με την επανάσταση όπου κι’ αν ήταν, όπως και αν ξεσπούσε και με όποιους συσχετισμούς κι αν διέθετε !

του Στέλιου Αγκούτογλου

Δημοσιεύτηκε σε δύο συνέχειες στην Προλεταριακή Σημαία αρ. φυλ. 793, 794 στις 14/1/2017 και 28/1/2017


Η Ρόζα Λούξεμπουργκ ήταν εβραία στην καταγωγή και γεννήθηκε στα 1871, στο Ζάμοστς της ρωσοκρατούμενης, τότε, Πολωνίας. Ήταν το πέμπτο, το μικρότερο παιδί της οικογένειας του εμπόρου ξυλείας Ελιάσζ και της Λίνε Λούξεμπουργκ. Σε ηλικία πέντε ετών υποχρεώνεται, από την ασθένεια που την ταλαιπωρούσε, να περασθεί νάρθηκας στα πόδια της και να μείνει ακίνητη για έναν χρόνο. Όταν απαλλάχτηκε από αυτόν τον βραχνά το δεξί της πόδι ήταν κατά τι κοντύτερο και την υποχρέωνε να κουτσαίνει ελαφρά. Όμως και από εκείνη την ηλικία ξεχώριζε η Ρόζα για αυτά που έλεγε και για αυτά που έκανε. Βέβαια και όλη η οικογένεια του Ελιάσζ είχε προοδευτικές αντιλήψεις με σχετικές διώξεις, μιας και ζούσαν σε μια Πολωνία κατεχόμενη από τους Ρώσους, όπου οι Πολωνοί δεν χώνευαν τους Ρώσους, οι Ρώσοι τους Πολωνούς και όλοι μαζί τους εβραίους. Σ’ αυτήν την χώρα γεννήθηκε και η ιδέα να δημιουργηθεί μια κοινή γλώσσα όλων των λαών, για να μπορούν να συνεννοούνται και να ανοίγει πιο εύκολα ο δρόμος της αδελφοσύνης τους. Ήταν ο ρωσοεβραίος Λουδοβίκος Ζαμένχοφ (1859-1917) γιατρός οφθαλμολόγος, που γνώριζε και μιλούσε πολλές γλώσσες, ανάμεσα στις οποίες ήταν η ελληνική, η λατινική και άλλες πολλές και ασχολούνταν με τις γλώσσες των ανθρώπων. Τα διάφορα γλωσσολογικά πονήματά του τα υπέγραφε με το ψευδώνυμο Doctor Esperanto και από τότε καθιερώθηκε ως η γλώσσα Εσπεράντο, την οποία κάποιοι συνεχίζουν να την μαθαίνουν και να την ομιλούν.


Από το Ζάμοστς η Ρόζα μετακομίζει στη Βαρσοβία και σπουδάζει στο γυμνάσιο θηλέων της πόλης. Από τα μαθητικά της χρόνια ενδιαφέρεται για το κίνημα και το 1886, γίνεται μέλος σ΄ ένα αριστερό κόμμα με τίτλο «Προλεταριάτο» . Το κόμμα αυτό που ιδρύθηκε το 1882, επιχείρησε να οργανώσει μια γενική απεργία. Η δράση αυτού του κόμματος διώχθηκε ανηλεώς από τις κρατικές κατασταλτικές δυνάμεις, πέντε ηγέτες του εκτελέσθηκαν και στη συνέχεια το κόμμα διαλύθηκε. Ο κατασταλτικός κλοιός ολοένα και περισσότερο έσφιγγε γύρω από τη Ρόζα και εν όψει προφυλάκισης της ταξιδεύει για την Ελβετία, τη Ζυρίχη, στα 1889. Εκεί συνεχίζει τις σπουδές της στην πολιτική οικονομία, στην ιστορία, στην φιλοσοφία, στα μαθηματικά, αλλά προπαντός, συνεχίζει τον αγώνα με τους συντρόφους της που ξεκίνησαν μαζί στη Πολωνία. Στους παλιούς συντρόφους προστέθηκαν και νέοι, όπως ο Ανατόλι Λουνατσάρσκι, ο λιθουανός εβραϊκής καταγωγής Λέο Γιόγκιχες με τον οποίο για αρκετά χρόνια ήταν η Ρόζα και σύντροφοι στη ζωή. Ο Γιόγκιχες κυνηγημένος από την Οχράνα την περιβόητη ρώσικη αστυνομία , είχε έντονα στοιχεία συνωμοτικότητας στην πολιτική του δράση και ήταν εξαίρετος οργανωτής της επαναστατικής υπόθεσης. Σ’ αυτά τα χρόνια των σπουδών της στην Ελβετία, που δεν ήταν μόνον σπουδές, αλλά κυρίως πολιτική δράση, έρχεται η Ρόζα σε επαφή με πολλούς διανοούμενους της Ευρώπης και της Ρωσίας, πέρα από τους παραπάνω που αναφέρθηκαν, έχοντας μαζί τους και πολιτική σύμπνοια, αλλά και σκληρή αντιπαράθεση. Όμως για την Ρόζα και τους Πολωνούς συντρόφους της, η υπόθεση της Πολωνίας συνεχίζει να κυριαρχεί στην πολιτική τους σκέψη και δράση.

Η Ρόζα με τον σύντροφό της στη ζωή και στον αγώνα Λέο Γιόγκιχες, αλλά και με άλλους Πολωνούς συντρόφους , ιδρύουν το 1893 το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Πολωνίας και εκδίδουν την εφημερίδα «Εργατική Υπόθεση» Στα κατοπινά χρόνια αναπτύσσεται το σοσιαλιστικό κίνημα και στην Πολωνία, που είναι πάντα υπό την κατοχή της τσαρικής Ρωσίας και συνεπώς οι κατασταλτικές δυνάμεις λειτουργούν με ακόμη μεγαλύτερη βαρβαρότητα. Έτσι η «κόκκινη» Ρόζα ξαναμπαίνει στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών και αναγκάζεται να μεταβεί στο Βερολίνο. Στο Βερολίνο στα 1898 παντρεύεται τον Γκούσταφ Λίμπεκ και εκεί αποκτάει και την γερμανική υπηκοότητα. Βέβαια δεν απαιτούνταν η υπηκοότητα για να ενταχθεί κανείς στο σοσιαλιστικό κόμμα της Γερμανίας και πολύ περισσότερο η Ρόζα, που ήταν γνωστή από τα φοιτητικά της χρόνια στην Ελβετία, από την δράση της στην Πολωνία και από την ακόμα πιο έντονη δράση της στη Γερμανία, όπου έδωσε μάχες στους κόλπους του SPD και εναντιώθηκε στις θεωρίες του Μπερνστάιν και των ομογάλακτών του, θεωρίες που έλεγαν ότι πλέον δεν χρειάζεται στις αναπτυγμένες, καπιταλιστικά, χώρες να γίνει επανάσταση, αλλά αρκεί το συνδικαλιστικό κίνημα και ο κοινοβουλευτικός δρόμος ,για να αλλάξει η κοινωνία. Τότε μάλιστα εκδίδεται και μια από τις πιο γνωστές μπροσούρες της Ρόζας , το «Κοινωνική Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση» στα 1900, που αντιπαρατίθεται σθεναρά στον ρεφορμισμό και στον οπορτουνισμό και αναδεικνύει την αναγκαιότητα της επανάστασης και της επιβολής της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Μετά την επανάσταση του 1905 στη τσαρική Ρωσία, η Ρόζα επιστρέφει στη Βαρσοβία για να συνεχίσει τον αγώνα. Όμως δεν μπόρεσε να αναπτύξει μεγάλη δράση, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται για αρκετά χρόνια μέσα σε άγριες συνθήκες κράτησης και δοκιμασίας από τις τσαρικές δυνάμεις καταστολής. Η υγεία της δεινοπάθησε σε όλα τα χρόνια της κράτησής της, αλλά η Ρόζα δεν έπαψε να μάχεται να γράφει και να συμμετέχει στο κίνημα με τον τρόπο που γνωρίζουν οι αφοσιωμένοι άνθρωποι στην υπόθεση του λαού. Μετά την αποφυλάκισή αυτής και των συντρόφων της, επιστρέφουν στη Γερμανία και συνεχίζουν τον αγώνα παρ’ όλα τα δεινά που υπέστη η υγεία τους. Στο μεταξύ στους κόλπους του σοσιαλιστικού κινήματος στην Ευρώπη και φυσικά και στη Ρωσία έχουμε μεγάλες ανακατατάξεις και αντιπαραθέσεις. Ετοιμάζεται στην ευρωπαϊκό ήπειρο, μετά τον πρώτο και δεύτερο βαλκανικό πόλεμο (1912-1913) και την κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, το μακελειό των λαών της Ευρώπης για το ξαναμοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής. Και επειδή μοιρασιές ανάμεσα σε ληστρικές δυνάμεις, δεν γίνονται συνήθως με ευγένεια και τακτ, αλλά με πολεμική αναμέτρηση, έμελλε να γνωρίσει η ανθρωπότητα και έναν γενικευμένο πόλεμο, έναν παγκόσμιο πόλεμο, τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, με πρωτόγνωρες ανθρώπινες απώλειες και πρωτόγνωρα μέσα καταστροφής (βιολογικός πόλεμος, χημικός κλπ).

Αυτές οι πρωτoφανείς συνθήκες ήταν φυσικό επόμενο να προκαλέσουν μεγάλες αναταραχές, μεγάλες συγκρούσεις και μεγάλες επαναστατικές ανατροπές. Φαίνεται πως το έχουν πλέον, όλα τα ημερολόγια, τόσο το Γρηγοριανό όσο και το Ιουλιανό, στο έμπα του αιώνα να γνωρίζουν τέτοιες εξελίξεις . Και έτσι στο επίκεντρο προεπαναστατικών και επαναστατικών στιγμών βρέθηκε όλη η Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης και της τσαρικής Ρωσίας , ενώ το προβάδισμα αυτή τη φορά το κατείχε η Γερμανία, η Ιταλία και η Ουγγαρία. Δεν είναι τυχαίο ότι σ’ αυτές τις χώρες, ιδιαίτερα στην Γερμανία και στην Ουγγαρία, αναδείχθηκαν, έστω για σύντομο χρονικό διάστημα και σοσιαλιστικά καθεστώτα, με Εργατικά Συμβούλια (αντίστοιχα των σοβιέτ που ξεκίνησαν από την επανάσταση του 1905 στη Ρωσία και επιβλήθηκαν τελικά, σ ’αυτήν την χώρα, οριστικά με την επανάσταση του Οχτώβρη του 1917) τα οποία όμως δεν μπόρεσαν να κρατηθούν και να απλωθούν σε όλη την, προηγμένη καπιταλιστικά, Ευρώπη. Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά, ως κοινωνική εξέλιξη και βέβαια δεν θα βρίσκονταν στη δεινή θέση που βρέθηκαν οι μπολσεβίκοι κατακτώντας την πολιτική εξουσία το 1917 αναμένοντας , μάταια, από την καπιταλιστική Ευρώπη να αναλάβει αυτή τα ηνία της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης, ως πιο αναπτυγμένος καπιταλιστικά κόσμος για να ανοίξει ο δρόμος για τον κομμουνισμό.


Παρ’ όλα αυτά, την υπόθεση της σοσιαλιστικής επανάστασης και την προσπάθεια οικοδόμησης της νέας κοινωνίας την κράτησαν και την υπερασπίστηκαν αρκετά καλά οι ρώσοι επαναστάτες, μ’ επικεφαλής τον Λένιν και τον Στάλιν τηρουμένων των αναλογιών και των αντίξοων ιστορικών στιγμών, όμως απ’ ότι φαίνεται η ιστορία έχει τους δικούς της νόμους και κανόνες. Και αυτές τις νομοτέλειες , που ορισμένοι βέβαια δεν τις δέχονται ως τέτοιες , πρέπει να τις παίρνεις σοβαρά υπόψη σου, γιατί η ιστορία σου μιλάει και πρέπει να την ακούς, να την κατανοείς και να εξελίσσεσαι συνεχώς για να βρίσκεσαι μέσα στο αέναο προχώρημα της. Ας επιστρέψουμε όμως στη Ρόζα Λούξεμπουργκ, γιατί η επιστροφή της στη Γερμανία, είναι γεμάτη ιστορικών γεγονότων, που σημάδεψαν, όχι μόνον την Ευρώπη, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο. Η Ρόζα πρωταγωνιστεί, παρ’ όλη την σκληρή δοκιμασία που υπέστη στη μακρόχρονη φυλάκισή της στα κάτεργα της τσαροκρατούμενης Πολωνίας, όπου η υγεία της δεν κλονίστηκε λίγο και στη συνέχεια ήρθαν και άλλες φυλακίσεις στη Γερμανία του Μπίσμαρκ και των κατοπινών εθνοσυνελεύσεων, αλλά δεν πτόησαν ποτέ, την μαχόμενη σκέψη και δράση της. Αξιοσημείωτο είναι ότι η Ρόζα το 1907 παίρνει μέρος στη σύσκεψη των ρώσων σοσιαλδημοκρατών, που έγινε στο Λονδίνο και εκεί γνωρίζεται με τον Λένιν. Η Ρόζα ήδη από το ξεκίνημά της στη Πολωνία, αλλά και από την παραμονή της στην Ελβετία, στη συνέχεια και πάλι Πολωνία και μετά για πολλά χρόνια Γερμανία, ήρθε σε επαφή με πάρα πολλούς διανοούμενους επαναστάτες της εποχής (Πλεχάνοφ, Άξελροντ, Κάουτσκι, Ράντεκ, Ζηνόβιεφ, Μέγιερ, Μέρινγκ, Κλάρα Τσέτκιν, Αλεξάνδρα Κολοντάι κ.α.) και έχαιρε σεβασμού και εκτίμησης απ΄ όλους, εξαιρουμένων κάποιων αποστατών, που ήδη είχαν περάσει στην υπηρεσία του καπιταλισμού, ως γνήσιοι απολογητές του. Στο μεταξύ εκείνη τη περίοδο η Ρόζα διδάσκει Μαρξισμό και Οικονομικά στο εκπαιδευτικό κέντρο του SPD (Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας) στο κόμμα δηλ. του Μαρξ και του Έγκελς και έχει ως μαθητή της τον Φρίντριχ Έμπερτ, τον πρώτο πρόεδρο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, καθεστώς που βαρύνεται με την ιστορική ευθύνη της δολοφονίας της Ρόζας και του Λίμπκνεχτ.

Το 1912, ως εκπρόσωπος του SPD, συμμετέχει στο Συνέδριο των Ευρωπαίων σοσιαλιστών που γίνεται στο Παρίσι. Εκεί με τον Ζαν Ζωρές και άλλους συντρόφους διακηρύσσουν ότι σε περίπτωση κήρυξης πολέμου τα σοσιαλιστικά κόμματα πρέπει να διοργανώσουν γενικές απεργίες και να εμποδίσουν τον πόλεμο και την σφαγή των λαών. Επίσης συμμετέχει στο δεύτερο Διεθνές Συνέδριο των σοσιαλιστών, που έγινε στη Στουτγάρδη και εκεί η πρόταση της Ρόζας έγινε αποδεκτή. Ήδη η Ρόζα οργάνωνε αντιπολεμικά, αντιμιλιταριστικά συλλαλητήρια και σε ένα από αυτά, αυτό της Φραγκφούρτης, κατήγγειλε τους πολέμους στα Βαλκάνια και προέτρεπε τους νέους να διακατέχονται από ένα αντιμιλιταριστικό-αντιπολεμικό πνεύμα, πνεύμα ανυπακοής και εναντίωσης στις πολεμικές εντολές ανωτέρων . Αυτό τις στοίχισε νέες διώξεις καταδίκη με φυλάκιση ενός έτους.

Τον Ιούλιο του 1914 ξεσπά ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Αυστροουγγαρία κηρύσσει τον πόλεμο κατά της Σερβίας και τον επόμενο μήνα κηρύσσει τον πόλεμο η Γερμανία κατά της Ρωσίας. Στο Ράιχστανγκ, ψήφισαν όλα τα κόμματα τις πολεμικές δαπάνες, ακόμα και το SPD, πλην ενός , του Λίμπκνεχτ. Μάλιστα η ηγεσία τουSPD,δεσμεύτηκε σε μια ανακωχή με την κυβέρνηση και σε μια αποχή από απεργιακούς αγώνες και αντιπολεμικές κινητοποιήσεις. Τότε η Ρόζα, ο Λίμπκνεχτ, η Κλάρα Τσέτκιν, ο Φράντς Μέρινγκ και όλη η ομάδα των Σπαρτακιστών, άρχισαν να αντιπαρατίθενται ακόμα πιο ανοιχτά και αποφασιστικά στην ηγεσία του SPD και οργανώνουν την Διεθνιστική Ομάδα. Το 1916 ιδρύεται η Ομοσπονδία των Σπαρτακιστών. Στο μεταξύ ο κλοιός γύρω από την Ρόζα και τον Λίμπκνεχτ ξανασφίγγει ακόμα πιο απειλητικά και πάλι συλλαμβάνονται, δικάζονται και καταδικάζονται σε δυόμισι χρόνια φυλακή. Ακόμα και από την φυλακή η συμβολή τους στο κίνημα είναι πολύ σημαντική και σ’ αυτό το διάστημα συγγράφει η Ρόζα αρκετές από τις μπροσούρες της που φροντίζουν οι σύντροφοί της να κυκλοφορούν ανάμεσα στους επαναστατημένους προλετάριους, όχι μόνον της Γερμανίας, αλλά και όλης της Ευρώπης.

Η Ρόζα και ο Λένιν 


Η Ρόζα Λούξεμπουργκ συναντήθηκε με τον Λένιν, όπως αναφέραμε παραπάνω, στη σύσκεψη των ρώσων σοσιαλιστών (ΣΔΡΕΚ), που έγινε στο Λονδίνο το 1907. Βέβαια ήταν γνωστοί και από τα πριν μέσα από τα γραπτά τους, τις θέσεις τους και προπαντός από την επαναστατική τους δράση, που εκείνη την εποχή, παρ’ όλες τις δυσκολίες μετακίνησης, είχε έναν έντονο διεθνιστικό λόγο και πράξη, κυρίως στον Ευρωπαϊκό χώρο. Δεν είναι τυχαίο ότι από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα άνοιξε η συζήτηση, πιο έντονα, για την δημιουργία των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης καθώς και για το σύνολο των ζητημάτων που αφορούσαν τα επαναστατικά ξεσπάσματα . Σε όλες αυτές τις συζητήσεις και τις αντιπαραθέσεις, που διαρκούν με αμείωτο ενδιαφέρον μέχρι σήμερα, έδωσε μια περίφημη απάντηση ο Λένιν λέγοντας, για την ενότητα της Ευρώπης στα 1916, ότι μια τέτοια πολιτεία που να υπηρετεί τους λαούς της Ευρώπης μπορεί να δημιουργηθεί μόνον μέσα στα πλαίσια μιας σοσιαλιστικής Ευρώπης. Έκρινε ότι στην εποχή του, εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού και του ιμπεριαλιστικού του σταδίου, είναι ανέφικτο κάτι τέτοιο. Μπορούμε να φαντασθούμε και εμείς πόσο εφικτό μπορεί να είναι κάτι τέτοιο σήμερα, την εποχή της βαθειάς καπιταλιστικής κρίσης και των μνημονίων της «Αριστερής κυβέρνησης» που θυμίζει την σοσιαλδημοκρατία της Β’ Διεθνούς με την οποία βέβαια είναι… όμοια και όμως δεν διαφέρει.

Επανερχόμενοι στη Ρόζα, οφείλουμε να τονίσουμε ότι οι διαφορές της με τον Λένιν δεν ήταν λίγες και ούτε λιγότερες οι αντίθετες απόψεις της με τους μπολσεβίκους. Σε σειρά σοβαρών ιδεολογικών, πολιτικών θεωρητικών ζητημάτων υπήρχαν διαφορετικές προσεγγίσεις και διαφορετικές θέσεις. Για τα εθνικά ζητήματα είναι γνωστό ότι ο Λένιν διακήρυξε την αναγκαιότητα της Αυτοδιάθεσης των Εθνών και των Λαών. Η Ρόζα αντιθέτως υποστήριζε ότι αυτή η θέση δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αποδυναμώνει τον αγώνα για τον σοσιαλισμό και ισχυροποιεί τις αστικές τάξεις των χωρών. Ακόμα και για την Πολωνία η Ρόζα έκφρασε μια τέτοια θέση. Σημειωτέον ότι η Πολωνία βρίσκονταν τότε υπό την κατοχή ακόμα της τσαρικής Ρωσίας και με ανοιχτό όχι μόνον το εθνικό ζήτημα, αλλά δεν ήταν ούτε καν συγκροτημένη ως εθνικό κράτος, με την απαιτούμενη εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία. Μπορούμε, λοιπόν, βέβαια να καταλάβουμε τι σήμαινε κάτι τέτοιο σε μια Πολωνία, που οι μνηστήρες της από Ανατολή και Δύση θεωρούσαν ότι ανεξάρτητο κράτος με το όνομα Πολωνία δεν θα έπρεπε να υφίσταται, γιατί έτσι κι’ αλλιώς, εθνικά αυτή η χώρα συνθλίβονταν ανάμεσα στις μυλόπετρες της τσαρικής Ρωσίας από τη μια και τις Αυτοκρατορίες είτε της Γερμανίας ή της Αυστροουγγαρίας από την άλλη. Ασφαλώς η θέση της Ρόζας διαπνέεται από μια διεθνιστική αντίληψη και στοχεύει στη σοσιαλιστική επανάσταση, όμως είναι σίγουρο ότι δεν συνάδει με το ότι οφείλουμε πάντα να εφαρμόζουμε το… θεώρημα της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης.

Όλα αυτά τα ζητήματα τέθηκαν όπως προείπαμε, ακόμα από την εποχή της επανάστασης του 1905 και μάλιστα με έναν έντονο τρόπο. Άνοιξαν δηλαδή ζητήματα όχι μόνον εθνικά ,περί αυτοδιάθεσης των εθνών, αλλά και ζητήματα τακτικής και στρατηγικής του κινήματος, ζητήματα αρχών του αγώνα και της επανάστασης, τόσο σε εθνικό πεδίο, όσο και παγκοσμίως, ζητήματα πολέμου και ειρήνης. Προβλήματα σχετικά με την Οργάνωσης και το Κόμμα, για τις μορφές πάλης της επανάστασης σε αντιδιαστολή με το αυθόρμητο και την ατομική τρομοκρατία, ζητήματα κοινοβουλευτικού δρόμου - μεταρρυθμίσεων, ή επαναστατικής ανατροπής και δικτατορίας του προλεταριάτου για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και της αταξικής κοινωνίας.

Είναι επίσης η εποχή που οι ρώσοι επαναστάτες, μ’ επικεφαλής τον Λένιν, δίνουν τη μάχη στους κόλπους του ΣΔΡΕΚ ενάντια στον οπορτουνισμό και κατορθώνουν να αποκτήσουν την πλειοψηφία (μπολσέ) ενάντια στα αντίπαλα ρεύματα, που ήταν μειοψηφία (μενσέ). Αυτή η μάχη διαπερνάει όλα τα κόμματα της Ευρώπης κυρίως, αλλά και ολάκερου του κόσμου, γιατί είναι η μάχη και στους κόλπους της Δεύτερης Διεθνούς, του κόμματος του Μαρξ και του Έγκελς. Και βέβαια αυτή η μάχη μαίνεται και στους κόλπους του Γερμανικού κόμματος και η Ρόζα πρωταγωνιστεί έχοντας να αντιμετωπίσει τα πρώτα ονόματα της ευρωπαϊκής επαναστατικής διανόησης, οι οποίοι υιοθετούν τις ρεφορμιστικές θέσεις και αντιλήψεις και αυτή η στάση τους, τους οδηγεί, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω , σε θέσεις υποστήριξης της πολιτικής των αστικών τάξεων των χωρών τους, που ήταν φιλοπόλεμες, μιλιταριστικές και βαθειά αντιδραστικές. Σε όλες τις λαθεμένες θέσεις των ηγετών της Β’ Διεθνούς και των ηγετών του Γερμανικού κόμματος , η Ρόζα αντιτάχθηκε με τον επαναστατικό λόγο και την επαναστατική δράση της, δίχως να παρεκκλίνει από αυτές τις αρχές, παρ’ ότι δεν ήταν λίγες οι φορές που υποστήριζε διαφορετικά πράγματα απ’ ότι ο Λένιν π.χ. για το ίδιο το ξέσπασμα της επανάστασης του Οχτώβρη του 1917 στη Ρωσία είχε τις επιφυλάξεις της και βέβαια δεν ήταν και η μόνη, όπως και για το ξέσπασμα της επανάστασης στη Γερμανία είχε και πάλι τις επιφυλάξεις της για το ωρίμασμα της επανάστασης εκείνη τη στιγμή, το ίδιο και για την Ουγγαρία και αυτό όμως δεν την εμπόδιζε να είναι με την επανάσταση όπου κι’ αν ήταν, όπως και αν ξεσπούσε και με όποιους συσχετισμούς διέθετε.

Η Ρόζα τάχθηκε με τους μενσεβίκους, όπως αναφέρθηκε παραπάνω και αυτό της στοίχησε στο να χάσει από το στενό συντροφικό της περιβάλλον αγωνιστές , που δώσανε μαζί σπουδαίες μάχες, ως ηγέτες του Πολωνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, όπως για παράδειγμα ο Καρλ Ράντεκ. Ο Ράντεκ ήταν και αυτός εβραϊκής καταγωγής ,κυνηγημένος και αυτός από την Πολωνία για την επαναστατική του δράση, αναγκάστηκε να βρει καταφύγιο στην Ελβετία, εκεί όπου συναντάει τον Λένιν και τον Ζηνόβιεφ και συμφωνεί με τους μπολσεβίκους, Δεν ήταν ο μόνος από τους Σπαρτακιστές που κάνει αυτήν την επιλογή, αν και οι περισσότεροι των Σπαρτακιστών, πριν συμβάλλουν στην ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας, συντάχθηκαν το 1917, με το κόμμα του Κάουτσκι, (Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας-USPD) που εκείνη την εποχή κρατούσε μια μεσοβέζικη στάση για τον πόλεμο, αλλά ήταν ενάντια στην ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος και της Β’ Διεθνούς. Η Ρόζα βέβαια για την αντιπολεμική της δράση βρίσκονταν στις γερμανικές φυλακές από το 1915 έως το 1918.

Το 1918 ο Λένιν θα γράψει τις γνωστές θέσεις του για τον αποστάτη Κάουτσκι (Η Προλεταριακή Επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι), γιατί τότε πλέον αυτός, υιοθέτησε τις θέσεις των ρεφορμιστών, που υποτίθεται ότι πολεμούσε και ευθυγραμμίστηκε με τις θέσεις της Β’ Διεθνούς, υποστηρίζοντας ότι η πορεία για το σοσιαλισμό προϋποθέτει εξελικτικά στάδια, αποδοχή του κοινοβουλευτισμού και του ειρηνικού δρόμου . Ενώ αυτή είναι η θέση και η στάση του Λένιν απέναντι στον Κάουτσκι είναι τελείως διαφορετική απέναντι στη Ρόζα Λούξεμπουργκ. Χαρακτηριστική είναι η επίθεση που εξαπολύει ο Λένιν κατά του Πάουλ Λεβί, όταν ο τελευταίος ασκούσε κριτική κατά της Ρόζας, ως γραμματέας του ΚΚΓ, αναλαμβάνοντας αυτή την θέση μετά την δολοφονία της Ρόζας και του Λίμπκνεχτ. Γράφει ο Λένιν στα 1922: «Ο Πάουλ Λεβί επιδιώκει τώρα να κερδίσει την εκτίμηση της αστικής τάξης και επομένως της Β’ Διεθνούς, που είναι οι πράκτορες της, επανεκδίδοντας εκείνα ακριβώς τα έργα της Ρόζας Λούξεμπουργκ, που είναι λαθεμένα. Θα απαντήσουμε σ’ αυτό με δύο σειρές από ένα καλό ρώσικο μύθο: Οι αετοί μπορεί καμιά φορά να πετάξουν και χαμηλότερα από τις κότες, μα οι κότες ποτέ δεν μπορούν να πετάξουν στα ύψη που πετούν οι αετοί… Παρά τα λάθη της, η Ρόζα Λούξεμπουργκ ήταν και παραμένει ένας αετός κι’ όχι μόνο η μνήμη της θα είναι πάντα ιερή για τους κομμουνιστές όλου του κόσμου, μα και η βιογραφία της και τα άπαντά της (τα οποία πολύ τα καθυστερούν οι Γερμανοί κομμουνιστές, πράγμα που ως ένα σημείο δικαιολογείται από τον αφάνταστο αριθμό των θυμάτων που έχουν στον σκληρό αγώνα που κάνουν) θα είναι διδακτικότατο μάθημα, που θα διαπαιδαγωγήσει πολλές γενιές κομμουνιστών σε όλο τον κόσμο…»

Στις 8 Νοεμβρίου του 1918 αποφυλακίζεται τελικά η Ρόζα, ύστερα από την τριετή φυλάκισή της και μαζί με τον Λίμπκνεχτ, που πρόσφατα είχε αποφυλακισθεί και αυτός, εκδίδουν την εφημερίδα «Κόκκινη Σημαία». Από την αρχή της έκδοσης της η Ρόζα είναι καταπέλτης κατά του καπιταλιστικού συστήματος και θέτει το μεγάλο πρόβλημα των διώξεων που υφίστανται οι κομμουνιστές και όλοι οι αγωνιστές της επαναστατικής υπόθεσης. Θέτει το ζήτημα της αμνηστίας για τους πολιτικούς κρατούμενους και την κατάργηση της θανατικής ποινής. Και στις 15 του Γενάρη του 1919 συλλαμβάνεται και πάλι από την αστυνομία και μεταφέρεται στο αρχηγείο του στρατού για … αναγνώριση και στη συνέχεια αφέθηκε …ελεύθερη ,για να την αποτελειώσουν τα «freikorps», τα στρατιωτικά τμήματα, που στη συνέχεια πλαισίωσαν τα Ες Ες των ναζιστών. Αυτά τα ανθρωποειδή, αφού κτύπησαν με το υποκόπανο των όπλων τους στο κεφάλι την Ρόζα, αφού δεν άφησαν σημείο του σώματός της που να μην πληγώσουν, αιμόφυρτη και μισοτελειωμένη την πέταξαν σ’ ένα κανάλι για να κρύψουν το έγκλημα. Την ίδια τύχη είχε και ο Λίμπκνεχτ, ο οποίος πυροβολήθηκε από πίσω στο κεφάλι, γιατί δήθεν ήθελε να δραπετεύσει. Δύο μήνες αργότερα ο Λέο Γιόγκιχες βασανίστηκε μέχρι θανάτου σε ένα άλλο στρατόπεδο και ο κατάλογος είναι μεγάλος και απλώνεται σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο ολάκαιρο.

Είναι γνωστές οι τελευταίες φράσεις που άφησε η Ρόζα ως παρακαταθήκη στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα : «Η ηγεσία απέτυχε. Ακόμα κι’ έτσι, η ηγεσία πρέπει να δημιουργηθεί εκ νέου, από τις μάζες και μέσα από τις μάζες. Οι μάζες είναι το αποφασιστικό στοιχείο, είναι ο βράχος πάνω στον οποίο θα κτισθεί η τελική νίκη της επανάστασης… και γι’ αυτό η μελλοντική νίκη θα ανθίσει από αυτήν την ήττα.» Αυτή ήταν σε αδρές γραμμές η Ρόζα Λούξεμπουργκ, η «κόκκινη» Ρόζα, γι΄ αυτούς που επιμένουν κόκκινα όχι μόνον στο χρώμα, όχι μόνο στο λόγο, αλλά και ως στάση ζωής, δίχως να θέλουν να αδικήσουν όλα τα χρώματα της ίριδας και της ατέλειωτης πανέμορφης φύσης.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου