Η ονομασία του ιστολογίου είναι ο τίτλος του βιβλίου του Βασίλη Σαμαρά "1917-1953, Η ιστορία διδάσκει και εμπνέει"

Πέμπτη 6 Απριλίου 2017

ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟΥ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ Ν.ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ


Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί την εισήγηση της σ. Κ.Ζ. στην εκδήλωση των Αγωνιστικών Κινήσεων για τον Νίκο Μπελογιάννη που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 3 Απρίλη 2017  στο βιβιλοπωλείο - καφέ "Εκτός των Τειχών".

πηγή: https://antigeitonies.blogspot.gr/2017/04/blog-post_41.html

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

«Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.». Αυτός ο στίχος από το γνωστό ποίημα του Ρίτσου αρκεί και μόνο για να περιγράψει κάποιος τη συνεισφορά και το έργο αυτού του μεγάλου λαϊκού αγωνιστή. Είναι όντως διδακτική όλη η ζωή και το έργο του Μπελογιάννη. Για το πλούσιο συγγραφικό του έργο μάλιστα δυστυχώς λίγοι γνωρίζουν. Ο Μπελογιάννης ήταν ένας πραγματικός μαχητής της πένας, και τα έργα του αναδεικνύουν φοβερές διανοητικές ικανότητες και κλίσεις, όπως στη λογοτεχνία.


Οι σκληρές συνθήκες της εποχής για τους κομμουνιστές, οι φυλακίσεις, οι διωγμοί δεν τον απέκοψαν από το αγωνιστικό του καθήκον να συμβάλλει ιδεολογικά στο κίνημα. Σε εκείνες τις εποχές προσωπικότητες σαν το Μπελογιάννη, που είχαν δέσει τη θεωρητική δουλειά με την ορθή πολιτική δράση και πρακτική ήταν αναγκαίες στους κόλπους των κομμουνιστών. Για αυτό και ο Μπελογιάννης ως πιστός εργάτης του πνεύματος, επιδιδόταν στο συγγραφικό του έργο μέσα από τις φυλακές και τη φωτιά του ένοπλου αγώνα.

Τα έργα του αποτελούν μια πρωτότυπη και εμπεριστατωμένη πολιτική και ιστορική έρευνα, που επιπλέον θέτουν άμεσα τα καθήκοντα των κομμουνιστών στη χώρα μας. Κατηγόρησαν αισχρά για συνομωσία κατά της Ελλάδας τον άνθρωπο που με τα έργα του έσκυψε όσο κανένας άλλος πάνω από την ιστορία αυτού του τόπου. Και όλα αυτά γιατί αυτή ακριβώς την ιστορία ήθελε να αλλάξει και πάλεψε ηρωικά σε αυτή την κατεύθυνση. Αποκατέστησε με τα έργα του τη διαστρεβλωμένη από την κυρίαρχη τάξη ιστορική αλήθεια, και έγραψε την ιστορία με βάση τα δίκια του πολυβασανισμένου καταπιεσμένου λαού αυτής της χώρας.

Ο Μπελογιάννης στο «Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα»

Το «Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα» αποτελεί ένα έργο βαθιάς πολιτικής και ιστορικής μελέτης, δεδομένου ότι η πολιτική ιστορία αυτού του τόπου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την επιβολή του ξένου παράγοντα. Για αυτό και το πρώτο μέρος του βιβλίου που αφορά την ιστορία του Ξένου Κεφαλαίου στη χώρα, είναι πολύ πλούσια πηγή ιστορικών δεδομένων για τον τόπο. Στο δεύτερο μέρος που αφορά τις συνέπειες των δανείων και της εισχώρησης του ξένου κεφαλαίου στη χώρα εκφράζονται πολιτικά συμπεράσματα και θέτει άμεσα τα αντιιμπεριαλιστικά καθήκοντα του λαού στην πάλη του για ανεξαρτησία. Είναι ξεκάθαρος ο πολιτικός σκοπός του έργου, που έρχεται να απαντήσει σε μια δεδομένη ιστορική συγκυρία. Αφού το έργο αυτό γράφτηκε μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανοϊταλούς, όταν η παρουσία του Αγγλικού ιμπεριαλισμού ήταν έντονή και οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης είχαν αναδειχτεί σε πιστούς συνεργάτες των κατακτητών. Το έργο αυτό έθετε πιο ηχηρά από ποτέ την απάντηση στο αν μπορεί αυτή η χώρα να σταθεί χωρίς προστάτες.

Αναδεικνύει με ακριβή στοιχεία και με παραστατικό τρόπο τον ατέρμονο κύκλο των δανείων από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, που ήταν η απαρχή της οικονομικής και πολιτικής υποδούλωσης της χώρας στον ξένο παράγοντα. Ο λαός αυτής της χώρας είχε δώσει τότε όλες του τις δυνάμεις για να αποτινάξει τον τούρκικο ζυγό, και η τότε ντόπια πλουτοκρατία, οι αστοκοζαμπάσηδες, οι Φαναριώτες και οι καραβοκυραίοι έδεσαν το λαό σε άλλα δεσμά, σε αυτά των μεγάλων δυνάμεων της Δύσης. Ο Μπελογιάννης περιγράφει πολύ χαρακτηριστικά το πως αυτές οι δυνάμεις της νεογέννητης τότε πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, αντέδρασαν στην επανάσταση, ρίχτηκαν στο πλιάτσικο, πήραν την ηγεμονία της επανάστασης και επέβαλλαν την κυριαρχία της τάξης τους, δένοντας ταυτόχρονα την Ελλάδα με τα δεσμά της εξάρτησης. Γράφει ο Μπελογιάννης: «Οι αστοί και οι τσιφλικάδες δε φοβούνται τον τούρκικο ζυγό, όσο φοβούνται το λαϊκό ποτάμι που πάλευε για την απελευθέρωση. Ενδιαφερόντουσαν ώστε να αλλάξει ζυγό η Ελλάδα στο δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό».

Είναι ξεκάθαρο πως η χώρα με την ευθύνη αυτών των δυνάμεων βρισκόταν σε μια κατάσταση χρόνιας εσωτερικής κρίσης και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εκμεταλλεύτηκαν τη συγκυρία ώστε να εδραιώσουν τα συμφέροντα τους στην περιοχή. Ο Μπελογιάννης περιγράφει πολύ γλαφυρά στο έργο του πως οι τυχοδιωκτισμοί των ντόπιων κυβερνώντων του τόπου και η αδηφαγία τους οδηγούσαν τη χώρα σε μια μόνιμη χρεωκοπία και σε ένα φαύλο κύκλο δανείων. Εδραιωνόντουσαν οι πιο ληστρικοί όροι για τη χώρα, με αμέτρητα δάνεια εκατομμυρίων, που φυσικά κανένα από αυτά δεν πήγαινε στο λαό και τη ρημαγμένη αγροτιά, που στέναζε κάτω από τη βαριά φορομπηξία. Αυτό το ανεμοσκόρπισμα των εκατομμυρίων από τις κυβερνήσεις του τόπου περιγράφεται πλήρως στο έργο, αλλά και το πως αυτά εν τέλει κατέληγαν στα χέρια των ξένων διαχειριστών. Έτσι τα δάνεια εξαργυρωνόντουσαν για τη χλιδή των διορισμένων τότε από τους ξένους βασιλιάδες, για δημόσια έργα που ποτέ δεν ολοκληρωνόντουσαν και στην ενίσχυση της πολεμικής μηχανής για να εξυπηρετηθεί το ιδεολόγημα της αστικής τάξης για το οποίο ο Μπελογιάννης στάζει χολή, αυτό της «Μεγάλης Ιδέας».

Στο έργο του παραθέτει και στοιχεία για την είσοδο του ξένου κεφαλαίου που εισχώρησε στη χώρα όχι με τη μορφή ληστρικού δανείου αλλά σαν τοκογλυφική τραπεζική επιχείρηση ή τοποθετήθηκε σε άλλου είδους επιχειρήσεις στην παραγωγή. Το πρώτο συμπεθέριασμα ξένου και ελληνικού κεφαλαίου έγινε με τη δημιουργία της λεγόμενης εθνοτράπεζας το 1841. Έτσι ο Μπελογιάννης αναφέρει χαρακτηριστικά: «τα πρώτα τα δημόσια δάνεια μοιάζουν με την παγωνιά που μαραίνει κάθε χλωρό κλαρί, το δεύτερο, το ιδιωτικό ξένο κεφάλαιο μοιάζει με κρυφό σαράκι που σακατεύει ακόμα και γίγαντες». Εξηγεί στη συνέχεια πλήρως το πώς ο καπιταλισμός στα τέλη του 19ου αιώνα μεταβαίνει στο στάδιο του ιμπεριαλισμού και πως το δάνειο θεοποιείται για τις ιμπεριαλιστικές χώρες-τοκογλύφοι. Το πως αναδύεται το λεγόμενο «χρηματιστηριακό κεφάλαιο» μέσα από την ένωση τραπεζικού και βιομηχανικού κεφαλαίου.

Ο Μπελογιάννης στο δεύτερο μέρος του βιβλίου του τολμάει να θέσει το ερώτημα αν πάντοτε είναι καταστρεπτικά τα εξωτερικά δάνεια και απάντα ως εξής: «...ένα δάνειο μπορεί να είναι ωφέλιμο, μα και τότε μονάχα ένα λαοκρατικό καθεστώς αποτελεί εγγύηση, ότι το δάνειο δε θα σπαταληθεί σε ρεμούλες και σε πολεμικές, τυχοδιωκτικές περιπέτειες και δε θα χρησιμοποιηθεί τελικά εις βάρος του λαού.». Αναφέρεται στο παράδειγμα της ΕΣΣΔ που δεν αναγνώρισε το ληστρικό δάνειο που είχε πάρει ο τσαρισμός από ξένους τοκογλύφους. Παρόλα αυτά περίπου ως το 1929 επέτρεψε ως ένα βαθμό ξένο κεφάλαιο, το οποίο φυσικά δεν είχε την κατάληξη που περιγράφτηκε παραπάνω, αλλά αξιοποιήθηκε προς τα συμφέροντα του λαού και στην κατεύθυνση οικοδόμησης σοσιαλισμού.

Δε θα μπορούσε και να μη θέσει στο έργο του για το ποια πρέπει να είναι η ηγέτιδα κοινωνική δύναμη στην αναμέτρηση με τον ιμπεριαλισμό, ώστε αυτή να είναι νικηφόρα, που δεν είναι άλλη από την εργατική τάξη. Έτσι αναφέρει το εξής: «Το ξένο κεφάλαιο που μπαίνει σε μια καθυστερημένη χώρα και ιδιαίτερα με τη μορφή ιδιωτικής επιχείρησης και τοποθετείται σε βιομηχανικές επιχειρήσεις για να εκμεταλλεύεται τα πάμφθηνα εργατικά χέρια και να τρυγάει υπέρογκα κέρδη, συντελεί παράλληλα λίγο-πολύ και παρά την θέληση του στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων αυτής της χώρας και-το σπουδαιότερο-δημιουργιέται το προλεταριάτο, η κυριότερη πολιτική δύναμη που μπαίνει επικεφαλής όλων των εθνικών δυνάμεων, για την απαλλαγή της χώρας από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση».

«Οι πρώτες μακρινές ρίζες της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» του Ν. Μπελογιάννη

Στο έργο αυτό ο Μπελογιάννης πέρα από το ότι ενσωματώνει μια μοναδική λογοτεχνική ανάλυση των έργων της λαϊκής δημιουργίας αυτού του τόπου, εξάγει πολύ ουσιώδη πολιτικά συμπεράσματα. Ισοπεδώνει το σάπιο αστικό ιδεολόγημα της «Μεγάλης Ιδέας» γκρεμίζοντας μέσα από πλούσια ιστορική μελέτη την ακτινοβολία του Βυζαντίου, που δήθεν υπερασπιζόταν τον πολιτισμό εναντίον των βαρβάρων. Μας διαβεβαιώνει πως δεν υπήρχε Βυζαντινός πολιτισμός που οδήγησε στη διαμόρφωση της νεοελληνικής γλώσσας και των ενοποιητικών στοιχείων για τη μετέπειτα δημιουργία της νεοελληνικής εθνότητας. Ο λαϊκός πολιτισμός των καταπιεσμένων από τους άρχοντες της εποχής έθεσε τη μαγιά για αυτή την εξέλιξη. Ήταν αυτοί που εναντιώθηκαν στην πνευματική αποχτήνωση και στο σκοταδισμό που καταδίκαζε η αυτοκρατορία και η εκκλησία τον λαό. Ήταν αυτά τα έργα λαϊκής τέχνης και γλώσσας, που το Βυζάντιο ήθελε να κάψει, που οδήγησαν στη διαμόρφωση του νεοελληνικού έθνους.

Η βυζαντινή αυτοκρατορία δεν είχε να επιδείξει κανένα πολιτισμό ήταν καταδικασμένη σε ένα μακροχρόνιο ψυχορράγημα, με την καταλήστευση και την οργανωμένη καταπίεση αυτού του μωσαϊκού των λαών, με την πάλη της μικρής και μεγάλης ιδιοκτησίας, με τον παρασιτισμό λούμπεν πληθυσμού. Η έντονη μάλιστα αντίθεση ανάμεσα στους λαούς και στην αυτοκρατορία αποτυπωνόταν κατά τον Μπελογιάννη και στην αντίθεση ανάμεσα στη λαϊκή και λόγια δημιουργία.

Οι λόγιοι στις αυλές των αυτοκρατόρων και των αρχόντων, περιφρονούν την λαϊκή γλώσσα, και πάντοτε την μασκαρεύουν με την αρχαία. Οι εκκλησιαστικοί λόγιοι καταδιώκουν και αυτή τη γλώσσα του λαού. Γράφει ο Μπελογιάννης: «Η στάση των λογίων απέναντι στο λαό, στη γλώσσα του και στη λαϊκή δημιουργία ζημίωσε, βέβαια, σοβαρά την ανέλιξη της νεοελληνικής γλώσσας και τη διαμόρφωση της Νεοελληνικής εθνότητας. Γι’ αυτό και αιώνες ολόκληρους, μέχρι το πέσιμο του Βυζαντίου, ενώ σ’ όλες τις ευρωπαϊκές χώρες είχε αρχίσει να διαμορφώνεται οριστικά η λογοτεχνία τους, όμως για τη νεοελληνική λογοτεχνία μόνο τις πρώτες μακρυνές ρίζες της, το υπέδαφός της, πρέπει ν’ αναζητάμε όλη αυτή την περίοδο. Και πάλι ό,τι δημιουργήθηκε, το οφείλουμε αποκλειστικά στις λαϊκές μάζες και στη ζωντανή γλώσσα τους. Και δεν ήταν η Ορθοδοξία, αλλά η λαϊκή γλώσσα και η λαϊκή τέχνη η πρωταρχική μαγιά, που συντέλεσε στη διαμόρφωση του έθνους μας.»

Ο Μπελογιάννης σε αυτό το σημαντικό έργο οδηγεί τον αναγνώστη σε ένα ουσιαστικό συμπέρασμα, στο ότι αυτοί που γράφουν εν τέλει την ιστορία και ωθούν προς τα εμπρός την εξέλιξη των πολιτισμών είναι οι καταπιεσμένοι λαοί, οι προοδευτικές δυνάμεις της ιστορίας. Ο πολιτισμός που έχουν να επιδείξουν οι ψευτοδιανοούμενοι της άρχουσας τάξης, είναι ο πολιτισμός του σαπισμένου κόσμου τους. Για αυτό και ο Μπελογιάννης γράφει για τον λογιοτατισμό των αρχόντων της εποχής: « Η ποίηση βγαίνει μέσα από τη ζωή και όχι μέσα από τη μούχλα του παρδαλού λογιοτατισμού.»

Ο Μπελογιάννης για την «Ελληνική Νομαρχία» Ανωνύμου Έλληνος

Ο Μπελογιάννης κρατούμενος το 1951 στις φυλακές της Κέρκυρας γράφει μια αποτίμηση του έργου «Ελληνική Νομαρχία», που γράφτηκε γύρω στο 1806 και φέρει την υπογραφή «Ανωνύμου Έλληνος», αλλά υπάρχει το ενδεχόμενο να γράφτηκε με τρόπο κολεκτιβιστικό. Χαρακτηρίζει το βιβλίο ως «πολιτικό, επαναστατικό βιβλίο» και μέσα από αυτό διερευνά τις ταξικές δυνάμεις της επανάστασης του 1821. Καθορίζει τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης, φανερώνει τα δεσμά της αγροτιάς, των χειροτεχνών, νοικοκυραίων και πραματευτών. Ταυτόχρονα, αναδεικνύει χαρακτηριστικά πως αυτό το βιβλίο «ξεσκεπάζει και μαστιγώνει αλύπητα τους εχθρούς τους, τους Φαναριώτες, τους κοζαμπάτσηδες και πολλούς ξενιτεμένους Έλληνες εμπόρους».
Θεωρεί πολύ προοδευτικό αυτό το βιβλίο για τις συγκυρίες της εποχής, αφού απουσιάζει ο Μεγαλοϊδεατισμός και Βυζαντινός σκοταδισμός που χαρακτήριζε τα έργα της εποχής. Ένω αναδεικνύει το πόσο σημαντικό είναι το συμπέρασμα που θέτει το έργο: «να στηριχτεί η επανάσταση στις δικές της δυνάμεις και όχι στου ξένους». Αξιοσημείωτο πως εκτός από την πολιτική ανάλυση του βιβλίου, προβαίνει και στο μεγάλος του πάθος, σε μια λογοτεχνική ανάλυση σχετικά με το ύφος και τη γλώσσα που χρησιμοποιείται!

Άλλα άρθρα και λόγοι του Μπελογιάννη

Ο Μπελογιάννης πέρα από τα δυο μεγάλα του έργα έχει γράψει αμέτρητες σελίδες άρθρων την περίοδο εποποιίας του ΔΣΕ, άρθρα που μέσα στη φωτιά του ένοπλου αγώνα, θίγουν τα προβλήματα του ένοπλου και δίνουν άμεσα λύσεις. Στο άρθρο του «Ο μαχητής και ο αξιωματικός του Δημοκρατικού Στρατού» θίγει τα ανίκητα όπλα του ΔΣΕ, που δεν είναι τίποτα άλλο από τα ιδανικά που υπηρετεί και η αγάπη του λαού που έχει κατακτήσει. Στη συνέχεια παρουσιάζει τις κατευθύνσεις που πρέπει να υπηρετεί και να παλεύει ένας μαχητής του ΔΣΕ. Φαίνεται πως μέσα σε αυτό το άρθρο του όπως και σε πολλά άλλα επιχειρούσε να συμβάλλει στην ανάπτυξη ξεχωριστού χαρακτήρα και κομματικού και αγωνιστικού ήθους στους μαχητές της εποχής. Γράφει: «Οι μαχητές του ΔΣΕ εξευτελίζουν τον Αμερικάνικο και Εγγλέζικο ιμπεριαλισμό, γιατί να μη νικήσουν αν όχι όλες τις περισσότερες αδυναμίες και τα ελαττώματα τους;». Δεν παραλείπει να θέσει και τα χαρακτηριστικά του αξιωματικού του ΔΣΕ, που θα είναι αυτά που θα πρέπει να τον αναδείχνουν σε πρωτοπόρο λαϊκό αγωνιστή, που θα σύρει τα στρατεύματα σε νίκες του λαού.

Σε μια σειρά από άρθρα όπως το «Αντάρτικο στην Πελοπόννησο», «Επίθεση σε κατοικημένους τόπους», «Μερικά διδάγματα από τη μάχη του Γράμμου», «Μερικές παρατηρήσεις για τη διεύθυνση της μάχης», δίνει μια σειρά από ντιρεκτίβες για την άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων του δημοκρατικού στρατού, θέτει τα στρατιωτικά και πολιτικά καθήκοντα των μαχητών και των αξιωματικών του. Ανέλυσε πλήρως αυτά τα καθήκοντα γιατί όπως και ο ίδιος γράφει: «Ποτέ ίσως στη ζωή ενός καθοδηγητή δε δοκιμάζονται τόσο έντονα η ψυχική του αντοχή, η οξύτητα και η ευλυγισία της σκέψης, η αποφασιστικότητα και η αγωνιστική του επιμονή-όσο την ώρα που διευθύνει μια μάχη. Έρχονται μάλιστα στιγμές, που πάνω σε μια λιγόλογη διαταγή βάζεις σε κίνδυνο την τύχη ολόκληρου του τμήματος σου, μαζί με την τιμή σου»

Είναι φοβερό πως αναλύει όλο το πλέγμα της στρατηγικής και τακτικής που πρέπει να τηρεί ο δημοκρατικός στρατός, το πως θα πρέπει να οργανώνεται το αντάρτικο, ο αιφνιδιασμός τους απέναντι στους εχθρούς κ.λπ. Διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, τολμάμε να βγάλουμε άμεσα το συμπέρασμα πως ο συγγραφέας αυτών άρθρων πρόκειται για μια στρατιωτική διάνοια, για ένα βαθιά γνώστη της τέχνης του πολέμου, που με ζήλο πρόσφερε αυτές ακριβώς τις γνώσεις και τα ταλέντα του στον μεγαλειώδη αγώνα του λαού. Εξάλλου το πνεύμα της αυτοθυσίας που εμφυσούσε στα μέλη του ΔΣΕ, τήρησε και αυτός μετέπειτα στη ζωή του.

Επίλογος

Αυτή αποτελεί μια μικρή και σύντομη μόνο αποτίμηση του έργου αυτού του μεγάλου λαϊκού αγωνιστή, που ίσως λίγοι γνωρίζουν το πόσο ουσιαστικά συνέβαλε στην ανάπτυξη της σκέψης των κομμουνιστών αυτού του τόπου με το συγγραφικό του έργο. Το τέλειο δέσιμο της επαναστατικής θεωρίας και πράξης είναι αυτό που αρμόζει σε έναν αγωνιστή της πάστας του Μπελογιάννη, σε ένα «αήττητο, πραγματικό μπολσεβίκο, οδηγητή και μπροστάρη», όπως ο Ζαχαριάδης τον παρουσιάζει.

Το συγγραφικό έργο του Μπελογιάννη αποτελεί θησαυρό ιστορικής και πολιτικής έρευνας για τον τόπο. Μίλησε για τα βάσανα αυτού του λαού, έκανε ταξική ανάλυση για κάθε περίοδο, από τις φεουδαρχικές σχέσεις του Βυζαντίου, μέχρι την επανάσταση του 1821, τα λεγόμενα «δάνεια ανεξαρτησίας» και την εδραίωση του ιδιωτικού κεφαλαίου στην Ελλάδα. Το αντιιμπεριαλιστικό καθήκον αυτού του λαού, η αποτίναξη των δεσμών της εξάρτησης, που εδώ και περίπου δυο αιώνες η αστική τάξη αυτής της χώρας δίνει τη δυνατότητα στους ιμπεριαλιστές να αφαιμάζουν αυτό το λαό, μένει ανικανοποίητο.

Η εκμετάλλευση που βιώνει σήμερα ο λαός και η εργατική τάξη στην χώρα, μέσα από τους ληστρικούς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς όπως το ΔΝΤ και η ΕΚΤ, οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει με την ιμπεριαλιστική θηριωδία στην περιοχή και την αξιοποίηση από τους ιμπεριαλιστές της γεωστρατηγικής θέσης της Ελλάδας, είναι αποτέλεσμα βαθιάς ιστορίας. Είναι οι ρίζες του ξένου κεφαλαίου και των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών στη χώρα. Όσο και να θέλουν κομμάτια της αριστεράς να διαγράφουν τα συμπεράσματα του Μπελογιάννη για την ξένη εξάρτηση, δε μπορεί να αμφισβητηθεί πως η ελληνική αστική τάξη είναι από την αρχή της ύπαρξης της εξαρτημένη, και όσο θα υπάρχει θα βιώνουμε στη χώρα την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Για αυτό και τα καθήκοντα των κομμουνιστών και των αγωνιστών αυτής της χώρας πρέπει να είναι και αντιιμπεριαλιστικά, ενάντια στα δεσμά της εξάρτησης.


Ο Μπελογιάννης κοίταξε πολύ πίσω στην ιστορία, έδωσε απαντήσεις στα ζητήματα της εποχής του, αλλά και διορατικά έθεσε τα καθήκοντα των μετέπειτα γενιών αγωνιστών. Η αυτοθυσία αποτελεί πρότυπο ηρωισμού για τις γραμμές των κομμουνιστών. Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσουμε πως οι λαϊκοί ήρωες αγωνιστές δεν αναδεικνύονται από παρθενογένεση, αν δε συντρέξει μαζικό λαϊκό κίνημα, αν ο λαός δεν είναι στο προσκήνιο και παίρνει την τύχη του στα χέρια. Ο ηρωισμός είναι προϊόν μιας τέτοιας συνείδησης που χαλκεύτηκε με την σπίθα του αγώνα αυτού του λαού απέναντι στην εκμετάλλευση των αστών, στο φασισμό, στη θηριωδία του πολέμου και του ιμπεριαλισμού. Το μόνο σίγουρο είναι πως η αναμέτρηση του λαού και της εργατικής τάξης με τους ταξικούς της εχθρούς, το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό μπορεί να αναδείξει τέτοιους αγωνιστές. Μέσα από την αντίσταση και το σχολείο της ταξικής πάλης ζει ο Μπελογιάννης, και όχι από τα μουσεία, τις φανφαρολογίες των ρεφορμιστών, που στην πράξη έχουν απεμπολήσει το έργο του. Μέσα από αυτή την αναμέτρηση, όπου ο λαός θα πάρει την υπόθεση στα χέρια του θα οργανωθεί και θα αντισταθεί, θα φανεί πως «Η Ελλάδα έχει Μπελογιάννηδες πολλούς», όπως υμνεί και το γνωστό τραγούδι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου