Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 328, στις 9/11/1996
Τα 79 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης δίνουν αφορμή για να συλλογισθεί κανείς μέσα από τι συμπληγάδες πορεύτηκε η πρώτη απόπειρα της ανθρωπότητας να οικοδομήσει μια νέα κοινωνία, τελείως διαφορετική από τις προηγούμενες.
Αναλογιζόμενος ο σκεπτόμενος άνθρωπος την πορεία των κοινωνιών του, δεν μπορεί παρά να σταματήσει και να επιμείνει σ' αυτό που σήμαινε η επανάσταση του Οκτώβρη. Από κει και μετά, ανάλογα με τα ταξικά του συμφέροντα και την ταξική του ένταξη, βγάζει τα συμπεράσματά του κι αντίστοιχα στέκεται μπροστά σ' αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός.
Αν η Κομμούνα του Παρισιού αποτέλεσε τον προάγγελο της Οκτωβριανής Επανάστασης, η τελευταία κατέδειξε στην πράξη ότι η προλεταριακή «έφοδος στον ουρανό» μπορεί ν' αγγίξει τον ουρανό τον ίδιο και να φέρει τα πάνω κάτω, δηλαδή τον ...ουρανό στη γη και την αστική τάξη από κυρίαρχη να την περάσει στο περιθώριο της κοινωνίας.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση, λοιπόν, το πρώτο πράγμα που έθεσε και στο οποίο έδωσε απάντηση ήταν αυτό της πολιτικής εξουσίας. Στηριγμένοι, ο Λένιν και το μπολσεβίκικο κόμμα που οικοδόμησε στη διαπίστωση της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού κατανόησαν -αντίστοιχα- και την ανισόμετρη ανάπτυξη των κοινωνικών αντιθέσεων και των κοινωνικών εξεγέρσεων ανά τον κόσμο. Δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να προετοιμάζονται για να υποδεχθούν μια τέτοια στιγμή και στη Ρωσία Και η επαναστατική εξέγερση έφτασε τον Οκτώβρη του 1917, αφού πέρασε από τις επαναστάσεις του 1905 και εκείνη του Φλεβάρη του 1917.
Σημασία έχει να σταθεί κανείς στο τι προηγήθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα, στην ακούραστη, μεθοδική, ανυποχώρητη δουλειά όλων των μπολσεβίκων, προκειμένου ο επαναστατικός στόχος να μη χαθεί από τον πολιτικό ορίζοντα των μαζών. Κι όταν έφτασε η στιγμή της προεπαναστατικής περιόδου, δε δίστασε ο Λένιν να εξαπολύσει την επαναστατική θύελλα και να μην ακούσεις τις «σειρήνες» και τους πανικόβλητους «επαναστάτες» τοι επέρχεται «βιασμός της ιστορίας» και μεγάλες περιπέτειες.
Και αφού τέθηκε και λύθηκε (καταλήφθηκε) η πολιτική εξουσία σ’ αυτή την αχανή χώρα, που κάλυπτε το 1/6 της γήινης σφαίρας, ξεκίνησε μεθοδικά, ακούραστα, ανυποχώρητα, όπως και στην προεπαναστατική περίοδο, η οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας με νέα ορμή και απαράμιλλη αφοσίωση σ’ αυτό το τιτάνιο έργο.
Έτσι, η πολιτική εξουσία των επαναστατών συνοδευόταν και συνόδευε όλα εκείνα τα μέτρα που αναμόρφωναν την οικονομία και την κοινωνία σε όλα τα πεδία. Νέες παραγωγικές και κοινωνικές σχέσεις άρχισαν να δημιουργούνται, να θεσπίζονται, να υλοποιούνται και να αντιπαλεύουν τις παλιές, όπως και αν αυτές εμφανίζονταν. Ακόμα και οι αναγκαίοι προσωρινοί συμβιβασμοί, είτε ατό εσωτερικό είτε στο εξωτερικό μέτωπο, αναγνωρίζονταν σαν τέτοιοι και υπογραμμιζόταν η προσωρινότητά τους.
Όμως αυτά τα εμπόδια και οι δυσκολίες, που προέρχονταν τόσο από τον ασφυκτικό κλοιό με τον οποίο έζωσαν οι ιμπεριαλιστές τη νέα και ελπιδοφόρα για τους λαούς, σοσιαλιστική κοινωνία, όσο κι από την εσωτερική αντίδραση, δεν έπαψαν ποτέ να ορθώνονται απειλητικά μπροστά στη σοσιαλιστική εξουσία.
Ο ένας πόλεμος διαδεχόταν τον άλλον προκειμένου να γονατίσει η νεαρή εξουσία, που ήθελε ν’ αλλάξει εκ βάθρων την κοινωνία και να εξαλείψει από προσώπου γης αυτό που λέγεται εκμετάλλευση. Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος και η γερμανική επεκτατική πολιτική προς ανατολάς τερματίστηκε με τη συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ και τις γνωστές εδαφικές παραχωρήσεις της Ρωσίας. Αμέσως μετά άρχισαν η Ουκρανική εκστρατεία και ο μισθοφορικός πόλεμος της Ευρωπαϊκής Δύσης προς τη νεαρή σοσιαλιστική δημοκρατία. Κι ενώ αυτοί οι πόλεμοι αλληλοδιαδέχονται, μαίνεται στο μεταξύ ο εμφύλιος μέσα στη Ρωσία για να μην μπορέσει να ανασάνει ούτε στιγμή η μπολσεβίκικη εξουσία. Κι όταν σταμάτησαν όλα αυτά, τότε άρχισε το εκτεταμένο σαμποτάζ στο εσωτερικό μέτωπο κι ο πόλεμος της διπλωματίας, ο πόλεμος του εμπορίου και της χυδαίας αντισοσιαλιστικής προπαγάνδας στο εξωτερικό.
Η απογοήτευση των καπιταλιστών και των ιμπεριαλιστών - μιλιταριστών της Δύσης, αλλά και της Ανατολής (Ιαπωνία) απ' αυτήν την πολιτική που δεν έδινε κανένα αποτέλεσμα τους οδήγησε στην πυρετώδη προετοιμασία ενός γενικευμένου πολέμου, ο οποίος θα στόχευε το σοσιαλισμό, τη χωρά που τον εφαρμόζει, δηλαδή τη Ρωσία, και συνακόλουθα την αναδιανομή (ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές) αυτής της πλούσιας σε πρώτες ύλες, απέραντης αγοράς, αχανούς χώρας.
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος εκεί στόχευε, εκεί κυρίως διεξήχθη κι εκεί κυρίως κρίθηκε. Ακόμη μια φορά οι ιμπεριαλιστές δεν κατάφεραν να πετύχουν τους κατακτητικούς τούς στόχους, Όμως συσσώρευσαν ερείπια, καταστροφές, δεινά κι αποδεκάτισαν 20 εκατομμύρια Ρώσους, ανάμεσα στους οποίους πολλοί κι εκλεκτοί αγωνιστές της υπόθεσης του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.
Αυτό, λοιπόν που δεν κατάφεραν τότε με φωτιά και με σίδερο, με την ενεργοποίηση δηλαδή αυτής της τεράστιας πολεμικής μηχανής που άλεθε στο πέρασμά της ό,τι συναντούσε, αυτό το κατάφεραν «ειρηνικά» ύστερα από μια μεθοδική, συνεχή κι εκτεταμένη υπονόμευση της σοσιαλιστικής κοινωνίας και του κομμουνιστικού κινήματος. Φορέας αυτής της πολιτικής ήταν ο ρεβιζιονισμός που κυριάρχησε στην ίδια τη Σοβιετική Ένωση και στο ΚΚΣΕ και κατά προέκταση παντού.
Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες δεν έπεσε από τον ουρανό κι ούτε, βέβαια, αποκλειστικά και μοναδικά έφταιγαν η ιμπεριαλιστική περικύκλωση κι ο ανελέητος πόλεμος που εξαπολύθηκε από τους καπιταλιστές όλου του κόσμου. Εσωτερικές αντιθέσεις και αντιφάσεις του σοσιαλιστικού συστήματος, υποτίμηση της συνεχιζόμενης ταξικής πάλης σ’ όλη την περίοδο της μετάβασης από το σοσιαλισμό στον κομμουνισμό οδήγησαν τα πράγματα στην παλινόρθωση και την κατάρρευση του μεταβατικού σταδίου προς αυτήν.
Ο σημερινός ανοιχτός, άγριος και βάρβαρος καπιταλισμός των πρώην σοσιαλιστικών χωρών πέρασε από τη «μεταβατική φάση» προς την παλινόρθωση, που ήταν ο λεγόμενος ή καλύτερα ο (αν)«υπαρκτός σοσιαλισμός».
Αν κι έχει, βέβαια, τη σημασία του, το πού ο καθένας οριοθετεί τη στροφή που έγινε σ’ αυτές τις χώρες, ωστόσο μεγαλύτερη σημασία και χρησιμότητα έχει το τι λέει και κάνει από δω και πέρα. Το παρελθόν είναι καλό για διδαχή, όχι όμως και για έμπνευση.
Το μέλλον θα πρέπει να μας εμπνέει για να δούμε μέσα απ’ αυτό τη σημερινή ρεαλιστική «ουτοπία». Εκείνη την ουτοπία που μπορεί με την «έφοδό της στον ουρανό» και τον ουρανό να αγγίξει και να φέρει τα πάνω-κάτω. Αυτή τη φορά, μάλιστα, με μεγαλύτερη σοφία, γνώση, εμπειρία, με μεγαλύτερες απαιτήσεις από την κοινωνία, από τη ζωή, από εμάς τους ίδιους.
Η επανάσταση του Οκτώβρη έγινε στην αρχή του αιώνα μας και κυριάρχησε, σφράγισε την πορεία του. Όσο κι αν το τέλος του αιώνα στέκεται ρεβανσιστικά, χαιρέκακα, χυδαία και αμαυρωτικά σε βάρος του κοσμοϊστορικού Οκτώβρη, αυτός στέκει νηφάλιος, ατάραχος, ακλόνητος και σίγουρος γι’ αυτό το νέο που έφερε και θα συνεχίζει να έρχεται ίσως στις αρχές του κάθε αιώνα, μέχρις ότου κι ο χρόνος αρχίσει να μετράει και να μετριέται αλλιώτικα.
Εμείς έχουμε τη γνώμη ότι το λυκόφως του 20ου αιώνα μπορεί να συνοδεύεται από πισωγυρίσματα, βαρβαρότητες, αθλιότητες και σκοταδισμό, όμως στο λυκαυγές του 21ου αιώνα νέοι Οκτώβρηδες παίρνουν σειρά και είναι νηφάλιοι γιατί πρόκειται να συγκλονίσουν συνειδήσεις, είναι ατάραχοι διότι τη μεγάλη ταραχή θα προκαλέσουν, είναι ακλόνητοι γιατί θα κλονίσουν συθέμελα τις καπιταλιστικές-εκμεταλλευτικές κοινωνίες και είναι σίγουροι, βέβαιοι για τη νικηφόρα έκβαση του αγώνα, διότι είναι θέλημα της ανθρώπινης φυσικής εξέλιξης, της ανθρώπινης κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου