Ο Γοργοπόταμος μπορεί να ζήσει μόνο μέσα από τη πάλη του λαού μας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την εξάρτηση

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία στις 30/11/1984

Έκλεισαν 42 χρόνια από την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, ένα από τα μεγαλύτερα σαμποτάζ του Β' Παγκ. πολέμου. Ήταν μια αντιστασιακή επιχείρηση των ελλήνων πατριωτών που εκτελέστηκε κατά βάση από δυνάμεις του ΕΛΑΣ κι «έκοψε τα πόδια» των Γερμανών καταχτητών.

Το μέγεθος της επιτυχίας της καταθορύβησε όχι μόνο τους Γερμανούς αλλά και τους Άγγλους ηγέτες γιατί απέδειξε, μ' έναν ακόμα τρόπο, τις σημαντικές στρατιωτικές δυνατότητες του ΕΛΑΣ. Τόνοι μελάνης καταναλώθηκαν από διάφορους κονδυλοφόρους του Αγγλικού ιμπεριαλισμού και της εγχώριας αντίδρασης, χρησιμοποιήθηκαν μαρτυρίες πρωτεργατών και «πρωτεργατών», αξιοποιήθηκαν «πληροφορίες» και ανακοινώσεις της εποχής καθώς και αλχημείες «εκτός εποχής», στη προσπάθεια τους (μέχρι και σήμερα) να συσκοτίσουν τα γεγονότα, να διαστρεβλώσουν τη πραγματικότητα και να παρουσιάσουν σαν μοναδικούς εκτελεστές αυτού του εγχειρήματος, τον ΕΔΕΣ και Άγγλους κομμάντος. Όμως κάτι τέτοιο δεν το κατάφεραν. Στη μνήμη του λαού μας έμεινε βαθιά χαραγμένος ο Γοργοπόταμος και στενά δεμένος με την ηρωική πάλη του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ για ανεξαρτησία και λαοκρατία.

Όμως στις 29 Νοέμβρη είναι και μια άλλη επέτειος που αφορά το Γοργοπόταμο. Αυτή, της δολοφονικής ενέργειας της αντίδρασης στη διάρκεια λαϊκής συγκέντρωσης για την 22η επέτειο της ανατίναξης της γέφυρας, το 1964. Κάποια νάρκη εξερράγη ανάμεσα στα πλήθη δημοκρατών που έπαιρναν μέρος στις εκδηλώσεις. Αποτέλεσμα: 13 νεκροί κι εκατοντάδες τραυματίες.

Η δολοφονική επίθεση τότε έγινε προσπάθεια να παρουσιαστεί σαν τυχαίο γεγονός. Συνέβαλαν σ' αυτό όλοι, για να μην οξυνθούν πάρα πέρα τα «πολιτικά πάθη». Ήταν χαρακτηριστικές οι δηλώσεις Παρτσαλίδη που μίλησε για «ατύχημα» και κριτίκαρε την κυβέρνηση γιατί δεν «καθάρισε» τον τόπο από παλιές νάρκες. Μόνο η «Αναγέννηση» τότε είχε καταγγείλει την εγκληματική ενέργεια, είχε καλέσει σε επαγρύπνηση το λαό και δέχτηκε βέβαια καταγγελίες για «ανευθυνότητα» από τους ρεβιζιονιστές.

Εδώ κι αρκετά χρόνια το γεγονός αυτό αποσιωπάται συστηματικά. Δεξιά κα «αριστερά» έντυπα κάνουν πως ξεχνούν. Γιατί σήμερα η «εθνική ομοψυχία», η «εθνική ενότητα» και η «ομόνοια» πρέπει να επιβληθούν. Κι η πρόσφατη ιστορία της πάλης του λαού μας μέσα απ' τις γραμμές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ενάντια όχι μόνο στους ξένους καταχτητές αλλά και στους ντόπιους υποστηρικτές τους, τους προδότες, τους δοσίλογους και τις φασιστικές φιλοϊμπεριαλιστικές οργανώσεις «πρέπει» να παρουσιαστεί σαν «Ενωμένη Εθνική Αντίσταση».

Στόχος ο ευνουχισμός της εθνικής αντίστασης, η απογύμνωση της απ' όλα τα επικίνδυνα για την αστική τάξη πολιτικά της χαρακτηριστικά, η μετατροπή της σε μια «άχρωμη» και «άοσμη» επετειακή γιορτούλα, που η πραγματοποίηση της κανένα δεν θα θίγει, ούτε θα ενοχλεί. Κι αυτή είναι σήμερα η κατάσταση, απ' την επίσημη  πλευρά. Εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ., του «Κ»ΚΕ και του «Κ»ΚΕ εσ. παίρνουν μαζί μέρος, αδελφωμένοι, στις εκδηλώσεις για να «τιμήσουν» την «ενωμένη εθνική αντίσταση». Εκπρόσωποι του ΕΔΕΣ, του ΕΚΚΑ, του Κομητάτου κι άλλων δεξιών οργανώσεων εκείνης της περιόδου, αγκαλιασμένοι με εκπροσώπους του ΕΑΜ (όχι τυχαία επιλεγμένους) «τιμούν» την «ενωμένη εθνική αντίσταση». Ας αναρωτηθεί ο καθένας. Είναι άραγε η Δεξιά αυτή που μετάνιωσε για τη ξενόδουλη στάση της (όχι μόνο εκείνη την εποχή) κι αποφάσισε να αναγνωρίσει την αντίσταση του λαού μας; Σίγουρα, η Δεξιά δεν έχει κανένα πρόβλημα να αναγνωρίσει μια εθνική αντίσταση, τόσο κατάλληλα πλασαρισμένη, ώστε να χωρά κι αυτούς που ανοιχτά ή καλυμμένα βοήθησαν τους καταχτητές κι έστρωσαν το δρόμο στους διάφορους άλλους «προστάτες» του ελληνικού λαού, παλιούς και νέους, να εδραιώσουν και να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους. Και σ' όλα αυτά, αν και ο καθένας έχει το μερίδιο του, η βασική ευθύνη πέφτει στη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που αυτή βασικά προώθησε στη πράξη, προχώρησε στην υλοποίηση των «οραμάτων» της αστικής τάξης για την ουδετεροποίηση και τον ευνουχισμό της εθνικής αντίστασης.

Όμως έχουμε βαθιά την πεποίθηση ότι η ολοκλήρωση αυτών των σχεδίων δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Όχι μόνο γιατί ο λαός μας έχει μνήμη. Αλλά πάνω απ' όλα γιατί η ιστορία έχει τους δικούς της ρυθμούς και «φροντίζει» να συναντιέται πάντα με τους αγώνες του λαού, ιδιαίτερα όταν αυτοί αναφέρονται σε προβλήματα και καταστάσεις που δεν αντιμετωπίστηκαν ολοκληρωμένα στο παρελθόν, όταν τα επανατοποθετούν και βαδίζουν προς τα μπρος. Και τότε η ιστορία αποκαλύπτεται, δυστυχώς για πολλούς, με το πραγματικό της περιεχόμενο.