Η «διακήρυξη της ΚΕ για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ». Ζήτω τα... 20 χρόνια ΚΚΕ!

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ 818, στις 24/2/2018

Σε αδυναμία να απαντήσει τα σοβαρά ζητήματα που έχουν τεθεί εδώ και έναν αιώνα από την ταξική πάλη βρίσκεται το ΚΚΕ. Η διακήρυξη της ΚΕ του για τα «100 χρόνια του ΚΚΕ» αποτελεί ένα επιλεκτικό τσιμπολόγημα ιστορικών γεγονότων (συνοδευόμενο από στοιχεία παραχάραξης τους) αλλά και μια καταφανή αποφυγή απαντήσεων σε ερωτήματα που, έμμεσα, το ίδιο θέτει. Δεν ξέρουμε αν είναι εκούσιος στόχος ή απλώς προκύπτει ως αποτέλεσμα το γεγονός ότι για όποιον νέο αγωνιστή διαβάσει το κείμενο -πέρα από τους βερμπαλισμούς και το λιβάνισμα του σημερινού ΚΚΕ- προκύπτει πλήρης χυλός και διάλυση των όποιων ιδεολογικών και πολιτικών κριτηρίων διαθέτει. Το ΚΚΕ γιορτάζει τα 100 χρόνια του (που στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου δικά του) για να γιορτάσει τα τελευταία 25 ή ίσως (αν λάβουμε υπόψη μας και την αποκήρυξη του ΑΑΔΜ, πέφτουμε στα) 10. Θεωρεί λαθεμένη όλη τη ραχοκοκαλιά απόψεων με την οποία πορεύτηκε είτε το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ είτε το ρεβιζιονιστικό (μετά το '56), αλλά παρ’ όλα αυτά... δεν τρέχει τίποτα. Ας δούμε, όμως, σε συντομία μερικά βασικά στοιχεία:

1. Σύμφωνα με τη διακήρυξη, για το Λίβανο, την Καζέρτα και τη Βάρκιζα φταίει η «στρατηγική γραμμή του 7ου συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς και η στρατηγική που είχε χαράξει η 6η ολομέλεια του ΚΚΕ του '34». Το γεγονός ότι τα παραπάνω εντάσσονταν σε μια γενική γραμμή που έβγαλε από το περιθώριο το κομμουνιστικό κίνημα και το έβαλε στο κέντρο των εξελίξεων, το γεγονός ότι αυτή η γραμμή έκανε το κομμουνιστικό κίνημα να καθοδηγήσει ευρύτερες λαϊκές μάζες, το γεγονός ότι η άλλη (η τροτσκιστική) γραμμή της «ταξικής καθαρότητας» ήταν περιθωριακή και αντεπαναστατική, όλα αυτά τα προφανή γεγονότα ούτε απασχολούν τους συντάκτες του κειμένου ούτε και νιώθουν καμιά υποχρέωση να τα απαντήσουν. Ούτε, βέβαια, νιώθουν καμία υποχρέωση να απαντήσουν το ερώτημα, αφού ήταν όλα τόσο... λάθος, πώς ακριβώς προέκυψε ο ΔΣΕ (αυτή η «κορυφαία εκδήλωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα»); Ακόμα και οι πιο αγράμματοι πολιτικά και ιστορικά ξέρουν ότι δεν θα υπήρχε ΔΣΕ αν δεν είχε υπάρξει ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Ένας αγώνας (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ) ο οποίος δεν ήταν (όπως λένε οι παραχαράκτες της ιστορίας συντάκτες του κειμένου) μόνο «ενάντια στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και καταπιεστών», αλλά, όπως διαπιστώνει κανείς με μια απλή ανάγνωση των ιστορικών ντοκουμέντων, ήταν αγώνας και ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, ενάντια στις πιο μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις Βρετανία - ΗΠΑ (στο κείμενο αναφέρονται σκέτα ως «καπιταλιστικά κράτη», σε αντίθεση προφανώς με την... ιμπεριαλιστική Ελλάδα) οι οποίες, με τη σειρά τους, ανέλαβαν το καθήκον να μακελέψουν το λαό και να τσακίσουν το κομμουνιστικό κίνημα.

Το ΚΚΕ, εφαρμόζοντας έναν ιδιοτελή και αντιεπιστημονικό εκλεκτικισμό, μαζί με το ξεπούλημα Λιβάνου - Καζέρτας - Βάρκιζας πετάει και όλο το έπος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ (έρχεται και η ώρα του ΔΣΕ, μιας και έκανε το αμάρτημα να τα βάλει με την ξένη εξάρτηση), όλη εκείνη την περίοδο που σημάδεψε την ελληνική ιστορία του 20ού αιώνα και η οποία, ακόμα και σήμερα, 70 χρόνια μετά, παράγει αγωνιστές και αποτελεί καρφί στα μάτια της αντίδρασης.

Υπάρχει, όμως, κι ένα τελευταίο σημείο εδώ: Η στροφή του ΚΚΣΕ του '56 συνοδεύτηκε από πραξικόπημα στο ΚΚΕ, όπου καταδικάστηκε όλη η επαναστατική γραμμή και η ένοπλη πάλη του ΔΣΕ, όπου δικαιώθηκε η γραμμή της υποταγής και της προδοσίας. Η σημερινή καθοδήγηση του ΚΚΕ είναι ιστορική συνέχεια αυτών των πραξικοπηματιών - ρεβιζιονιστών και πάει πολύ να κάνουν τους τιμητές.

2. Επειδή τα ξέρει βέβαια αυτά το ΚΚΕ, η διακήρυξη μας πληροφορεί ότι από το '56 άρχισε «μια πορεία παρεκκλίσεων [...] που οδηγούσε σε συμβιβασμό με την αστική τάξη». Ακολουθεί μια έντεχνη φλυαρία για να θολώσει τα νερά, για να κάνει το χρονικό άλμα στη χούντα και τη διάσπαση του '68. Υπάρχει, προφανώς, στους συντάκτες του κειμένου ένα κενό μνήμης για την περίοδο '56-68. Όλως τυχαίως είναι η περίοδος που σημαντικό τμήμα μελών του ΚΚΕ (το οποίο αποτέλεσε το δυναμικό το οποίο συγκρότησε το μ-λ κίνημα στην Ελλάδα) έδωσε τη μάχη ενάντια στο ρεβιζιονισμό, ενάντια στις «παρεκκλίσεις που οδηγούσαν σε συμβιβασμό με την αστική τάξη», ενάντια στη θεωρία του ειρηνικού περάσματος, υπεράσπισε τον ένοπλο αγώνα, κατήγγειλε το χρουστσοφικό πραξικόπημα και την αντισταλινική υστερία, σήκωσε το βάρος του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος. Όλως τυχαίως επίσης, αυτό το δυναμικό ήρθε αντιμέτωπο με διαγραφές, τραμπουκισμούς και συκοφαντίες (ότι ήταν πράκτορες) στα ξερονήσια της εξορίας αλλά και στις ανατολικές χώρες, όπου αντιμετώπισε και εξορίες. Όλως τυχαίως, τέλος, φορείς αυτών των διώξεων ήταν οι πολιτικοί πρόγονοι του σημερινού ΚΚΕ, το οποίο, με βάση την ιστορική απόσταση και την περίοδο των συνεπειών της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος που διανύουμε, κρίνει ότι μπορεί να θυμάται ή να «ξεχνάει» γεγονότα με μοναδικό κριτήριο τι το βολεύει σήμερα.

3.Σύμφωνα με τη διακήρυξη, «το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό κόμμα που δεν ανέθεσε την ανατροπή της χούντας στον ιμπεριαλιστικό παράγοντα, αποκλειστικά (!) στις αστικές πολιτικές δυνάμεις, αλλά στον οργανωμένο από τα κάτω αντιδικτατορικό αγώνα ως λαϊκή εξέγερση» και «οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ πρωτοστάτησαν με τη συμβολή τους στις καταλήψεις της Νομικής και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973». Εδώ δεν θα πούμε τίποτα παραπάνω, μιας και την απάντηση τη δίνει το ίδιο το ΚΚΕ (έκθεση της ΚΕ και ΚΟΜΕΠ Νο 11, 1976, Συζήτηση μελών της ΣΕ) που το 1976 λέει τα παρακάτω ενδιαφέροντα για την εξέγερση του Πολυτεχνείου και για την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ τότε:

«[...]εκτιμήθηκε ότι πρόκειται για μια ανεύθυνη και βιαστική κίνηση με έντονο το αριστερίστικο στοιχείο, που ήταν, ως ένα βαθμό, έξω από τη γραμμή της οργάνωσης, η οποία εκείνο τον καιρό γενικό ήταν ΚΑΤΑ των καταλήψεων και των βιαστικών και απρογραμμάτιστων ανοιχτών εκδηλώσεων[...]

[...]Η ΚΟΑ και το Γραφείο του ΚΣ της ΚΝΕ είδαν καταρχήν την κατάληψη σαν μια ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΠΕΡΙΠΛΟΚΗ στην ανάπτυξη της αντιχουντικής πάλης. Η σκέψη τους ήταν κυρίως να πάρουν μέτρα για την ΑΜΕΣΗ ΑΠΑΓΚΙΣΤΡΩΣΗ των φοιτητών από το Πολυτεχνείο και για εξέλιξη της εκδήλωσης σε αντιδικτατορικές διαδηλώσεις προς μια ή περισσότερες κατευθύνσεις[...]

[...]Το Γραφείο Σπουδάζουσας της ΚΝΕ θεώρησε ότι η κατάληψη, παρόλο που έπρεπε να είχε αποφευχθεί, μπορούσε να αξιοποιηθεί θετικά για το ανέβασμα της φοιτητικής και γενικότερα της λαϊκής πόλης ενάντια στο χουντομαρκεζίνικο καθεστώς. Κι αυτό θεωρεί ότι μπορεί να γίνει μέσα από την προσέλκυση της λαϊκής συμπαράστασης για την επίτευξη του στόχου του φ. κ. -για ελεύθερες εκλογές και για την προβολή κοινών αντιχουντικών συνθημάτων ζύμωσης[...]

[...]Το σύνθημα ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ χαρακτηρίστηκε αριστερίστικο, το ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ πιθανώς άκαιρο[...]».

Και πολλά ακόμα αποσπάσματα που δεν έχει νόημα να αναφέρουμε. Δεν χρειάζεται επίσης, νομίζουμε, να προσθέσουμε το γνωστό φύλλο της Πανσπουδαστικής για τους 350 πράκτορες της ΚΥΠ.

4. Έτσι, λοιπόν... Ώστε «το ΚΚΕ δεν ήταν ιδεολογικό και πολιτικά κατάλληλα προετοιμασμένο να αντιμετωπίσει την ορμητική πολιτική συγκρότηση του σοσιαλδημοκρατικού ρεύματος ως ΠΑΣΟΚ». Πολύ σεμνή διατύπωση, αλήθεια, για να περιγράψει τη γραμμή του ΚΚΕ όλη την περίοδο από το τέλος της χούντας και μετά. Για να περιγράψει τη γραμμή της αστικής νομιμότητας, της υπονόμευσης αγώνων όταν αυτοί αποκτούσαν δυναμική, για όλη τη γραμμή της -πραγματικής αλλαγής», των δημοψηφισμάτων για να φύγουν οι βάσεις (!), της αποδοχής του κρατικού συνδικαλισμού, της συνολικής γραμμής ουράς στο ΠΑΣΟΚ και της άνευ όρων παράδοσης του σε αυτό. Που ακολούθησε η ενθουσιώδης υποδοχή της περεστρόικα, της οποίας οι ιδέες, όπως έλεγε η Παπαρήγα, «συμβάλλουν σημαντικά στην ανάπτυξη της σύγχρονης θεωρίας του σοσιαλισμού, έκαναν το σοσιαλισμό πιο ελκυστικό». Εκτός κι αν και για όλα αυτά φταίει το 7ο συνέδριο της ΚΔ και η ολομέλεια του '34. Και αν φταίει αυτό, γιατί άραγε εμείς που υπερασπιζόμαστε αυτή την παράδοση -σε εκείνες βεβαίως τις ιστορικές συνθήκες- από τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ φωνάζαμε στις διαδηλώσεις «ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, ίδια η λιτότητα και η τρομοκρατία», όταν τα μπλοκ του ΚΚΕ φώναζαν «αλλαγή δε γίνεται χωρίς το ΚΚΕ»;

5. Σήμερα, όμως, όλα είναι καλά για το ΚΚΕ. Καμία ανησυχία για το γεγονός ότι ήλεγχε τον ανθό των εργατικών συνδικάτων και σήμερα η κατάσταση στο εργατικό κίνημα είναι εντελώς διαλυτική. Το ΚΚΕ δεν αποδέχεται την -προφανώς ακριβή, θα μπορούσαμε να πούμε-εκτίμηση ότι η εργατική τάξη είναι αποσυγκροτημένη ως τάξη για τον εαυτό της ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά. Και δεν την αποδέχεται γιατί, αν την αποδεχόταν, θα προέκυπτε το λογικό ερώτημα πώς μια τάξη αποσυγκροτημένη να είναι ταυτόχρονα συγκροτημένη στο ανώτερο επίπεδο αφού διαθέτει το κόμμα της. Για τον ίδιο λόγο παρακάμπτει το βασικό καθήκον της όξυνσης της ταξικής πάλης, του δυναμώματος των λαϊκών και εργατικών αντιστάσεων, όπου θα δοκιμαστεί και θα κάνει βήματα -με την παρέμβαση των κομμουνιστών-η συγκρότηση της τάξης σε όλα τα επίπεδα. Και αφού τα παρακάμπτει όλα αυτά, επιστρέφει στο γνωστό μονομανές τροπάρι: «ενισχύστε το ΚΚΕ».

Θα κλείσουμε με το ζήτημα που αποτελεί την κεντρική ιδεολογικοπολιτική «απορία» που παράγει το κείμενο της ΚΕ του ΚΚΕ:Η διακήρυξη αναφέρει ότι το ΚΚΕ «ανέδειξε ως σημείο οπορτουνιστικής στροφής του ΚΚΣΕ το 20ό συνέδριο του (1956)» και ταυτόχρονα πως «η προσπάθεια του ΚΚΕ [...] καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό από τις εκάστοτε στρατηγικές της Κομμουνιστικής Διεθνούς και στη συνέχεια του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, του οποίου υπήρξε αναπόσπαστο, συνεπές τμήμα». Ας θέσουμε καταρχήν το δευτερεύον ερώτημα: από πού κι ως πού ένα επαναστατικό κόμμα είναι υποχρεωμένο να είναι συνεπές αναπόσπαστο τμήμα ενός Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος που είναι οπορτουνιστικό, που κηρύσσει την ταξική συνεργασία, που -άρα- τελικά είναι αντεπαναστατικό; Όσο μας αφορά, δεν διστάσαμε να διαφοροποιηθούμε από «διεθνή κέντρα» με τεράστιο κόστος, ούτε διασπάσαμε (όπως αναφέρθηκε) στη ρεβιζιονιστική στροφή του '56 στη ΣΕ, ούτε στην αντίστοιχη στην Κίνα το '76 με τη θεωρία των τριών κόσμων και την καπιταλιστικοποίηση των σχέσεων παραγωγής. Ας πάμε όμως στο βασικό πολιτικό ερώτημα: Τι φταίει λοιπόν τελικά; Πού και πότε συμπυκνώθηκε η στροφή του κομμουνιστικού κινήματος; Στο 7ο συνέδριο της ΚΔ (και στη σταλινική γραμμή, για να το πούμε αφαιρετικά) ή στο 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ (και στη χρουστσοφική ρεβιζιονιστική γραμμή αντίστοιχα); Ή μήπως, τελικά για το ΚΚΕ, το δεύτερο ήταν η φυσική συνέπεια του πρώτου (σε μια άλλη εκδοχή του «για όλα φταίει ο Στάλιν») και τελικά ήταν όλα λάθος εκτός του σημερινού... αψεγάδιαστου και επαναστατικού ΚΚΕ, του οποίου, βεβαίως, η επαναστατικότητα δεν δοκιμάζεται και δεν αποδεικνύεται πουθενά στην πραγματική ζωή; Είναι αλήθεια ότι σε συνθήκες που χαρακτηρίζονται από τις συνέπειες της αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης και της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος, μπορεί κανείς να λέει ό,τι θέλει, μπορεί να κάνει θεωρητικές ακροβασίες και να διαφεύγει από τα πραγματικά ζητήματα. Γιατί πράγματι μόνο σε συνθήκες εργαστηρίου μπορεί κάποιος να δηλώνει ότι η επανάσταση θα γίνει με τον ίδιο τρόπο στη Γερμανία, στην Ελλάδα και στην... Κεντροαφρικανική Δημοκρατία («ο χαρακτήρας της επανάστασης σε κάθε καπιταλιστική χώρα [...] καθορίζεται από την αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, από το χαρακτήρα της εποχής σε διεθνές επίπεδο [...], ανεξάρτητα από τη θέση της χώρας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα»). Μόνο σε συνθήκες εργαστηρίου αυτός ο ίδιος που λέει τα παραπάνω έχει, ταυτόχρονα, στο πρόγραμμα του τη θέση της «λαϊκής συμμαχίας» και ταυτόχρονα ο ίδιος θεωρεί ότι σε συνθήκες σαν τις σημερινές έχει... προγραμματίσει πώς ακριβώς θα γίνει η επανάσταση (ενώ πνίγεται σε κοινοβουλευτικές αυταπάτες) και θεωρεί παράλληλα ο ίδιος για τον εαυτό του ότι αποτελεί ιστορική συνέχεια ενός αιώνα οπορτουνισμού και παρεκκλίσεων...

Όμως, η πραγματική ζωή δεν διαθέτει συνθήκες εργαστηρίου. Όποιος βολεύεται σε αυτές, όποιος τις επιλέγει, φιλοδοξεί απλώς να αποτελεί ένα εικονικό τμήμα μιας εικονικής πραγματικότητας. Μιας εικονικής πραγματικότητας που, όπως αναφέραμε στην αρχή, κάνει χυλό τα μυαλά αγωνιστών και ανατρέπει (στο όνομα της μάλιστα) όλη τη μ-λ θεώρηση, ματιά και ανάλυση.