ΕΟΚική κοσμογονία ή οι «εθνοχαύτες» του 92. Α’ μέρος: «Μειοψηφία με βέτο»

 του Δημήτρη Μάνου

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία στις 30/1/1988

«Τι είν' η πατρίδα μας, μην είν' οι κάμποι μην είναι τα βουνά, μην είν' ο ήλιος κλπ.»

Οι αστοί διαλαλητές  του ραγιαδισμού και της εξάρτησης προηγουμένων ετών  φρόντιζαν με την πατριδολατρεία και τις βουκολικές εξάρσεις τους να καλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Φαίνεται όμως πως η αστική τάξη της χώρας μας μπροστά στο 1992 αποφάσισε να απαλλαγεί μια και καλή από τον επαρχιωτισμό, όπως λέει και να απαλλάξει και τα επιχειρήματα της από την χωριατίλα και την αδιόρθωτη «τυργίλα» των προηγουμένων χρόνων. "Ήρθε ο καιρός του εκσυγχρονισμού. Η νέα μεγάλη Ιδέα λέγεται Ευρωπαϊκή Ενοποίηση. Το έτος 1992 τείνει να πάρει διαστάσεις βιβλικής ημερομηνίας. Σύμπασα η αστική τάξη, μαζοχιστικά θαρρείς το επικαλείται και ταυτόχρονα το φοβάται. Ειδικότερα η Πασοκική μερίδα της έχει γίνει ο πιο ένθερμος διαλαλητής της Ευρωπαϊκής Ιδέας και προφήτης αυτής ο Αντρέας Παπανδρέου. Ούτε ο Ιωάννης της Αποκάλυψης με τον δικό του αριθμό τον περίφημο 666 δεν μπορεί να τον συναγωνιστεί!

Έχει αρχίσει λοιπόν η διαδικασία πλύσης εγκεφάλων, η ανάλογη ιδεολογική προετοιμασία με προπομπό τον συμπολιτευόμενο Τύπο. Το αστείο μάλιστα της υπόθεσης (και τραγικό συνάμα) βρίσκεται στο ότι το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε να μας προσγειώσει στην πραγματικότητα. Ενώ η Δεξιά που «μας» έβαλε στην ΕΟΚ έταξε λαγούς με πετραχήλια η... αριστερά της Δεξιάς (βλ. ΠΑΣΟΚ) μας προετοιμάζει για τις ισχνές αγελάδες! Το ΠΑΣΟΚ, που μας κράτησε στην ΕΟΚ όχι για τίποτε άλλο, αλλά επειδή... είχαμε μπει! (εξ άλλου «που να πάμε, εμείς μόλις ήρθαμε» όπως λέει και το γνωστό σλόγκαν που ακούγεται τελευταία).

Και τούτη όλη η κοροϊδία συμβαίνει γιατί η αστική τάξη και η σημερινή της κυβέρνηση γνωρίζουν αρκετά καλά πως η ποδηγέτηση της χώρας στις ΕΟΚικές επιλογές μπροστά στο 1992 θα σημάνει την μετατροπή της σε μια μικρή και περιθωριοποιημένη τι άλλο; ... επαρχία της ιμπεριαλιστικής ΕΟΚ! Ετοιμάζουν λοιπόν το λαό για μεγαλύτερες θυσίες προκειμένου να κρατηθούν οι ίδιοι στα πόδια τους από την αναμενόμενη λαίλαπα που τους σπρώχνει σε μεγαλύτερη εξάρτηση από τα ξένα, ευρωπαϊκά αφεντικά. Για άλλη μια φορά στην ιστορία της η εξαρτημένη αστική τάξη προσπαθεί να στηρίξει τη διάσωση στις πλάτες του λαού! Αυτός είναι ένας γνήσιος Ευρωπαϊκός Επαρχιωτισμός!

Στα παραπάνω πλαίσια ο πρωθυπουργός σε ρόλο αυτή τη φορά όχι προφήτη μα Λουδοβίκου Παντοκράτορα μας εξηγεί σε ειδική έκδοση του «Βήματος»: «ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ». Επικεφαλίδα που σίγουρα θα κατενθουσίαζε τον άθλιο εκείνο ζήτουλα που τον φώναζε σε κάθε εθνική επέτειο: «είσαι μεγάλος, μεγάλε!» Να ποιοι γράφουν την ιστορία!

Πέρα λοιπόν από την εξοργιστική επικεφαλίδα- πρόκληση απέναντι στο δικαίωμα του λαού μας να καθορίζει το μέλλον του τόπου του, στη συνέντευξη χρειάζεται να κάνει κανείς κάποιες διακρίσεις… Διακρίσεις ανάμεσα στο τι λέγεται, τι εννοείται και στο τι πραγματικά πιστεύεται από τον ομιλούντα. Αλλιώτικα θα χαθεί μέσα στον στόμφο, τις μεγαλοσχημοσύνες και τα μαργαριτάρια. Ωστόσο οι αλήθειες, οι πικρές, κρύβονται σε κάποιες «γωνιές» της συνέντευξης. Παρόλη τη σκόπιμη παραπλάνηση!

Η παραδοχή

Ο Α. Παπανδρέου ξεκινά με μια παραδοχή. Πρόκειται για τακτική της μετά το 1985 εποχής. Υπόσχεται πρώτα τις χειρότερες μέρες και μετά περιγράφει πως θα 'ταν οι καλύτερες! Πριν το '85 ο λαός έπρεπε να θυσιαστεί για να μην πάμε απ' τις καλύτερες στις χειρότερες, για ακόμη καλύτερες. Τώρα θα πρέπει να θυσιαστεί για να πάμε από τις χειρότερες που έτσι ή αλλιώς μας περιμένουν σ’ αυτές του παραμυθιού. *Ε, ένα τέτοιο άλμα απαιτεί πολλαπλασιασμό των θυσιών, και δικαίως!

«Μπαίνω σ' ένα άλλο θέμα που συνδέεται μ' αυτό και είναι ακριβώς ποια είναι η σημασία πρώτα απ’ όλα για κάθε πολίτη Ευρωπαίο, για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, ποια είναι η σημασία της Ενιαίας Εσωτερικής Αγοράς. Είναι κάτι παραπάνω από τελωνειακή ένωση».

Αυτό το κάτι παραπάνω από τελωνειακή ένωση είναι ακριβώς που ανησυχεί και την ίδια την αστική τάξη της χώρας. Δεν είναι άσχετο το ότι ο Α.Π. για να διευκρινίσει αυτό το παραπάνω φέρνει σαν παράδειγμα την κατάργηση του εξαγωγικού πριμ. Ούτε είναι τυχαία η διαπίστωση: «για μια χώρα σαν την Ελλάδα ίσως η πιο σημαντική αλλαγή θα είναι η ελεύθερη διακίνηση συναλλάγματος» που ομολογείται πιο κάτω. Είναι φυσικό το κόμμα που διαχειρίζεται το καπιταλιστικό κράτος μιας χώρας που τροφοδοτεί με τους τόκους των δανείων τις τσέπες των ιμπεριαλιστών, να βλέπει σαν «ίσως πιο σημαντική» μια τέτοια εξέλιξη. Ακόμη φυσικότερο όταν η προσέλκυση ξένων κεφαλαίων αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της οικονομικής της πολιτικής. Εξ άλλου η αδυναμία του εθνικού νομίσματος μπροστά στις διακυμάνσεις των ευρωπαϊκών και του δολαρίου ενισχύουν την εκτίμηση αυτή. Η εξάρτηση από τις συναλλαγματικές εξελίξεις στηρίζεται ακόμη στην μορφή της ελληνικής οικονομίας: τουρισμός, «διεκπεραιώσεις» προς Μ. Ανατολή και Αραβία. Δεν υπάρχει αυτοδύναμη οικ. ανάπτυξη, έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πηγών, δυνατότητα αυτοδύναμης και επαρκούς χρησιμοποίησης, πρώτων υλών και καυσίμων. Μια οικονομία, μια αστική τάξη που στέκεται στον αέρα (όχι λόγω «φτώχειας» αλλά γιατί αυτό υπαγορεύει ο ρόλος της μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα). Είναι λογικότατο να θεωρεί σαν πιο σημαντική εξέλιξη την ελεύθερη διακίνηση συναλλάγματος.

Δεν πρόκειται λοιπόν για κάποια  κρίση ειλικρίνειας του Α. Π. αλλά για σκέψεις που απηχούν πραγματικές ανησυχίες της αστικής τάξης για το μέλλον και το ρόλο της στα πλαίσια της ΕΟΚ μετά το '92. Για το τομάρι τους λοιπόν κι όχι για τον πολύπαθο λαό θορυβούνται.

Το παραμύθι

Πολύ όμως κράτησε το διάλειμμα ειλικρίνειας^. καιρός για παραμύθι.

«Η απάντηση σ' αυτό είναι ότι εν όψει μη υπάρξεως κεντρικής κυβερνήσεως πρέπει να δεσμευθούν οι «δώδεκα». Και λέω «δώδεκα» γιατί δεν βλέπω ότι θα υπάρξει δέκατος τρίτος μέχρι το 1992, διότι ήδη οι πληγές των προσθηκών είναι πολύ σαφείς. Υπάρχουν οι εξής τρόποι αντιμετώπισης: Είναι τα Διαρθρωτικά Ταμεία, κυρίως το Περιφερειακό και το Κοινοτικό Ταμείο παίζει ρόλο. Κατορθώσαμε με μάχη πολύ σκληρή, εμείς και μόνο εμείς δώσαμε τη μάχη ως το τέλος, να υπάρξουν τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα. Έχουμε δηλαδή μπροστά δύο παράγοντες που μπορεί να αναστρέψουν αυτή την αρνητική όψη της ανάπτυξης της Ευρώπης, τις ανισότητες, περιθωριοποίηση ορισμένων χωρών όπως η Πορτογαλία, η Ελλάδα, η Ιρλανδία, ή ίσως και άλλες. Είναι η μεταφορά πόρων, πόρων βεβαίως για συγκεκριμένα έργα. Κυρίως αναφέρομαι στα Διαρθρωτικά Ταμεία που θα επιτρέψουν στις χώρες που είναι σχετικά υπανάπτυκτες, που δεν έχουν απορροφήσει και αξιοποιήσει τη νέα τεχνολογία, θα δώσουν τη δυνατότητα σ’ αυτές τις χώρες να το κάνουν. Κυρίως τα λεγόμενα Διαρθρωτικά Ταμεία ή μέτρα είναι οι μηχανισμοί εκείνοι οι οποίοι θα μπορούν να ανατρέψουν αυτή την πορεία και να δικαιώσουν τη συμμετοχή μιας χώρας σαν την Ελλάδα, την Ιρλανδία ή την Πορτογαλία στην Κοινότητα».

Παρουσιάζουμε εκτεταμένο τούτο το κομμάτι γιατί περιέχει αρκετά πράγματα. Ας κάνουμε τις τρεις διακρίσεις.

Τι λέγεται: Περιγράφονται οι τρόποι αντιμετώπισης των προβλημάτων που θα προκύψουν από την Ευρωπαϊκή λεγόμενη ενοποίηση για τις εξαρτημένες χώρες (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία). Δεν είναι άλλοι από τα Διαρθρωτικά Ταμεία και τα ΜΟΠ (Μεσογειακά Προγράμματα).

Τι εννοείται: Γίνεται έκκληση στις «κεφαλές» της ΕΟΚ, τους ιμπεριαλιστές της Αγγλίας - Γαλλίας - Γερμανίας να δώσουν κάποια παραπάνω ψίχουλα για τους εξαρτημένους και περιθωριοποιημένους -πλην πάντα ελπίζοντες- συγγενείς.

Τι πιστεύεται: Δύσκολα τα πράγματα. Ήδη πιο πάνω ο Α.Π. έχει πει την «πικρή» αλήθεια.

«Στις ηνωμένες Πολιτείες, στην Αγγλία, στη Γερμανία, στη Γαλλία, σ’ όλες αυτές τις χώρες λαμβάνονται μέτρα κεντρικά, τα οποία είτε είναι αναδιανεμητικά ή είναι μέτρα μεταφοράς τεχνολογίας, βιομηχανίας, η αναδιανομή αφορά κυρίως χώρους οικονομικούς, αλλά μπορεί να είναι κοινές επιχειρήσεις, μπορεί να είναι πολλά άλλα πράγματα. Εδώ στην Ευρώπη δεν υπάρχει μια τέτοια κυβέρνηση, ούτε προβλέπεται ότι θα υπάρξει μια τέτοια κυβέρνηση».

Στα πλαίσια μια ιμπεριαλιστικής ένωσης (που είναι ζητούμενο αν θα είναι ένωση και για αυτούς που ηγεμονεύουν καθώς έχουν αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα και θανατερές αντιθέσεις) δεν υπάρχουν περιθώρια για ελεημοσύνες. Η ΕΟΚ δεν μπορεί να εξασφαλίσει μια αναδιανομή πόρων και πλούτου ανάμεσα στις ζώνες που την αποτελούν. Δεν είναι μονάχα οι σχέσεις εξάρτησης, το δίκαιο του ισχυρότερου. Η ΕΟΚ δεν είναι το καπιταλιστικό κράτος που μέσω μιας κεντρικής κυβέρνησης μπορεί να πάρει τέτοιες αποφάσεις. Θα προσθέταμε εμείς, εδώ υπάρχουν περιοχές και ζώνες στα πλαίσια ενός καπιταλιστικού κράτους που μένουν καθυστερημένες και περιθωριοποιημένες. Ακριβώς γιατί ο καπιταλισμός διαιωνίζει τέτοιες διαιρέσεις, υπάρχει ο νόμος της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, το χάσμα πόλης/χωριού. Παραδείγματα αρκετά και στην καρδιά των μητροπόλεων (Βόρεια - Νότια Ιταλία, Αγγλία, Βόρειες ΕΠΑ και Νότιες κλπ). Πόσο περισσότερο ισχύει η διαίρεση αυτή για ενώσεις τύπου ΕΟΚ όπου μάλιστα στους κόλπους συγκρούονται ιμπεριαλιστές και υπάρχουν ολόκληρες χώρες με σχέση καθυστέρησης και εξάρτησης από τους πρώτους.

Για ποια αναδιανομή μάς μιλούσαν τόσον καιρό;

Αυτό που διεκδικείται από τον Α.Π. και τους όμοιούς του βαστάζους σε Πορτογαλία, Ιρλανδία είναι κάποια ελάχιστα ψίχουλα. Για την ακρίβεια ούτε καν αυτό. Ζητούνε λιγότερο κλέψιμο για να μπορούν σαν αστικές τάξεις να ορθοποδήσουν κάπως.

«Εδώ είναι η μεγάλη μάχη, εμείς το βλέπουμε σαν θέμα επιβίωσης. Διαφορετικά θα είχαμε μια περιθωριοποίηση της οικονομίας της χώρας μας, κάτι όμως είναι η σκωληκοειδής απόφυση, κρέμεσαι από ένα σύστημα, υπακούς στους νόμους του και πληρώνεις το λογαριασμός».

Αυτά λέει ο πρωθυπουργός της χώρας που για να μη γίνει σκωληκοειδής απόφυση πρέπει να βαδίσει το μακρύ δρόμο του μαρτυρίου. Αισιοδοξία υπάρχει, αφού:

«είμαστε αυτό που λέγεται: μειοψηφία με βέτο. Και αυτό όμως σημαίνει ότι νύχτα - μέρα, όλο το 24ωρο, ασκείς τις πιέσεις σου, παρακολουθείς τη διαδικασία και προετοιμάζεις την άμυνά σου, εάν χρειασθεί».

Μειοψηφία με βέτο, μειοδοσία με βέτο δεν έχει βέβαια μεγάλη διαφορά.

Όσο για την «άμυνα», η Ελλάδα έσπασε το ρεκόρ κινήσεων στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για παραβάσεις από μέρους της του δικαίου των ιμπεριαλιστών της ΕΟΚ. Όπως είναι μάλιστα γνωστό σε περιπτώσεις προσφυγής ο μηνυόμενος χάνει στις δύο από τις τρείς φορές!

Ένα δίκαιο στα μέτρα των ιμπεριαλιστών. Τα πράγματα λοιπόν σκουραίνουν και για την ίδια την αστική τάξη που φυσικά προετοιμάζει την «άμυνά της» σε ένα παιχνίδι εκτός έδρας με μισή εντεκάδα και πληρωμένο τον διαιτητή.

Ο Ντελόρ

Στη συνέντευξη ήρθε και η ώρα του Ντελόρ. Αφού ο Α.Π. πλέκει το αγωνιστικό του εγκώμιο «έχει οράματα ο άνθρωπος» (ρομαντικός!), «εφικτά βέβαια» (τι νομίζατε σαν του ΠΑΣΟΚ; ) «στερεωμένος στη γη» δηλώνει, «συμπλέει εντελώς ή εμείς συμπλέουμε με την άποψη Ντελόρ». Νομίζουμε όμως το δίλημμα αυτό θα 'ναι ίσως το λιγότερο βασανιστικό και ευκολοαπάντητο από όλη τη συνέντευξη. «Τα κάναμε» λοιπόν ή η βάρκα γέρνει; όπως λέει ένα άλλο παροιμιώδες δίλημμα.

Ας κάνουμε μια αναδρομή στο βίο και την πολιτεία του Ντελόρ. Το Φλεβάρη του '87 ο Ντελόρ παρουσίασε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τις προτάσεις της Επιτροπής για ριζική αναδιάρθρωση των καλλιεργειών. Ο Οικ. Ταχυδρόμος γνωστός για τις τοποθετήσεις του που κανένα συμφέρον δε θα 'χε να θίξει τη φιλοΕΟΚική πολιτική του ΠΑΣΟΚ, χαρακτήρισε στο περιοδικό της 26.2.87 τη σχετική πρόταση της Επιτροπής Ντελόρ σαν βόμβα! Η «Βόμβα» περιείχε τα εξής θραύσματα με στόχο την ελληνική γεωργία:

1) «... μια περιορισμένη πολιτική τιμών, τη χαλάρωση των εγγυήσεων και των μηχανισμών παρέμβασης και την ενίσχυση της συνυπευθυνότητας των παραγωγών η οποία θα συμπεριλάβει την προσφυγή στο σύστημα ποσοτικών περιορισμών» (Ο.Τ. 26.2.87).

Δηλαδή ψαλίδισμα ενισχύσεων, χαμηλές τιμές, περιορισμοί στην παραγωγή.

2) «… η επιτροπή προτείνει αυξήσεις που θα φτάσουν το ένα τέταρτο των αυξήσεων που επιτρέπει η εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης…» Τι άλλο να πούμε εμείς;

3) «Η εξωπραγματική πρόταση της επιτροπής έχει σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό των δραχμικών αυξήσεων στις τιμές των ελληνικών προϊόντων και την παραπέρα αύξηση των νομισματικών Εξισωτικών Ποσών. Τα αρνητικά ΝΕΠ λειτουργούν σαν επιδότηση των εισαγωγών βασικών αγροτικών προϊόντων και ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την εικόνα διάλυσης που εμφανίζει η ελληνική κτηνοτροφία και γαλακτοκομία» δηλαδή διπλό το κακό!

Είναι φυσικό ο γεμάτος οράματα μα καλά στερεωμένος στη γη της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης κ. Ντελόρ να κάνει τέτοιες προτάσεις. Στόχος ομολογημένος εξ άλλου του «Διευθυντηρίου» της ΕΟΚ είναι η μείωση της αγροτικής παραγωγής που θα επιδράσει με αρκετά δυσμενέστερους όρους στις εξαρτημένες μεσογειακές χώρες (στην ΕΟΚ υπάρχουν ήδη 3-4 χώρες που παράγουν τα ίδια αγροτικά προϊόντα, Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία και λιγότερο Ιταλία. Ακόμα τέτοιες περικοπές και «αναδιαρθρώσεις» επηρεάζουν σε μεγαλύτερη ένταση τις οικονομίες των χωρών αυτών όπου ο γεωργικός τομέας έχει μεγαλύτερη έκταση απ’ ό,τι στις αναπτυγμένες ιμπεριαλιστικές χώρες).

Βέβαια το σχέδιο Ντελόρ προέβλεπε ακόμη αύξηση των πόρων του Κοινοτικού Ταμείου κατά 1,4% με συμμετοχή κάθε χώρας ανάλογα με το ύψος του Εθνικού της προϊόντος και ρύθμιση του προβλήματος της Βρετανίας (που απαιτεί επιστροφή κονδυλίων από το Ταμείο).

Με δυο λόγια το σχέδιο Ντελόρ προέβλεπε σοβαρές θυσίες και περικοπές (έως δραματικές) στην αγροτική παραγωγή που πλήττουν ειδικά τις εξαρτημένες χώρες της Κοινότητας προτείνοντας παράλληλα κάποια ορθολογικοποίηση των αντιθέσεων μέσα στα πλαίσια της ΕΟΚ για να αυξηθούν οι πόροι του Ταμείου. Θέσπισε τέλος και μηχανισμούς σκληρού ελέγχου υλοποίησης των προγραμμάτων αυτών. Τι να κάνει λοιπόν ο φουκαράς ο Α.Π., όχι μόνο συνέπλευσε αλλά η γερμένη βάρκα του στα νερά της εξάρτησης, σύρθηκε πίσω από το βαπόρι του Ντελόρ. Με τίμημα φυσικά όλες τις αντιαγροτικές ρυθμίσεις της Επιτροπής.

Το σχέδιο φαινόταν ως εξής: Ας κατακαεί η ήδη κατακαμένη ελληνική γεωργία και από τα χρηματικά μέσα που θα συγκεντρωθούν, τι διάολο, κάποιο ξεροκόμματο θα πέσει και στα χέρια της ελληνικής αστικής τάξης. Ε, τότε με τους επιβιώσαντες μεγαλοαγρότες των συνεταιρισμών ή μη θα προχωρήσουμε στην αναδιάρθρωση των καλλιεργειών σύμφωνα με τα αγροτικά πρότυπα. Κι όσα αγροτικά νοικοκυριά ακολουθήσουν, ακολούθησαν, εξαρτημένα σχεδόν αποκλειστικά από τις διακυμάνσεις της μεγάλης Ευρωπαϊκής Αγοράς.

Έλα όμως που η συνάντηση στην Κοπεγχάγη στα τέλη του '87 κατέληξε σε αδιέξοδο και που ακόμα και το σχέδιο Ντελόρ βρήκε αντίθεση από τους ισχυρούς του «Διευθυντηρίου» όπως το αποκαλεί ο Α.Π. Είναι βέβαιο πως η επόμενη απόπειρα κοινής ρύθμισης (αν υπάρξει ποτέ) θα 'ναι με πιο δυσμενείς όρους για τις εξαρτημένες χώρες. Με δυο λόγια άνθρακες ο θησαυρός και τα «θετικά» του Ντελόρ.

Αλλά ο Α.Π. είναι ακάθεκτος στη συνέντευξη:

«Η ερμηνεία η οποία δίδεται από το «Διευθυντήριο» από τους μεγάλους, είναι να μη σπαταλούμε. Τι θα πει σπαταλούμε; Η απάντηση είναι, δεν πληρώνουμε τους αγρότες για να παράγουν προϊόντα που δεν πωλούνται».

Α, ώστε εδώ είναι η τόσο ουσιαστική διαφορά! Ο Α.Π. ευθυγραμμίζεται, φτάνει η Κοινότητα να κάνει καλά τη δουλειά της. Πιο κάτω μάλιστα παραπονείται γιατί το «Διευθυντήριο» συνδέει τις δαπάνες αποκλειστικά με τα έσοδα της Κοινότητας ενώ ο ίδιος και ο «συμπλέων» Ντελόρ συνδέουν τις δαπάνες με τους στόχους. Θαρρείς και το θέμα είναι σύγκρουση απλά διαφορετικών αντιλήψεων!

Ο Α.Π. συμφωνεί με τις θυσίες με αποτελέσματα. Να όμως που οι ιμπεριαλιστές μέσα στη δίνη της κρίσης και του ανταγωνισμού (τόσο μεταξύ τους όσο και με ΕΠΑ, ΕΣΣΔ, Ιαπωνία)θέλουν θυσίες.

Έτσι απλά. Δεν αποδέχονται ούτε τα ορθολογικά σχέδια που εκπονεί το δικό τους σπλάχνο, ο Ντελόρ!

Η κρυμμένη αλήθεια

«Τώρα με έχει ρωτήσει κάτι σημαντικό. Για να πούμε το «ναι» ή η Ελλάδα να πει το «ναι», θα πει πως έχει κάποιες προσδοκίες θετικές. Εδώ το πρόβλημα έχει δύο όψεις πάλι. Πρώτον μπαίνουμε σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο, ας την πούμε περιοχή με αναταράξεις πάρα πολύ σημαντικές».

Γεννιέται λοιπόν το ερώτημα γιατί αφού υπάρχουν τόσες αντιξοότητες ο Α.Π. αποφάσισε να κρατήσει την Ελλάδα στην ΕΟΚ και να τη ρίξει σε τούτη την απέλπιδα μάχη με τους λυκοεταίρους της. Αν μάλιστα ήταν δικιά του προσωπική επιλογή, έστω κι έτσι, χαλάλι του αυτό το «αποφάσισα» αλλά να που η πραγματικότητα καθόλου δε συμφωνεί.

Πέρα από τους γενικότερους πολιτικούς και οικονομικούς όρους που έσπρωχναν την ελληνική αστική τάξη να εξισορροπήσει την εξάρτησή της από τις ΕΠΑ με αυτήν από την ΕΟΚ, πολιτική που άλλοι αστοί διεκδικούν την εκπόνησή της (Γεώργιος Παπανδρέου, Καραμανλής) υπάρχουν και άλλοι όροι (διεθνείς και τοπικοί).

«Μπαίνουμε σε μια ιδιαίτερη δύσκολη περίοδο με αναταράξεις πολύ σημαντικές», δηλώνει ο Α.Π.

Η ενίσχυση των Αμερικανών ιμπεριαλιστών στη χώρα μας (και στην περιοχή) είναι μια αναμφισβήτητη αλήθεια. Αυτό σπρώχνει εναγώνια σε αναζήτηση πιο ισχυρών ευρωπαϊκών δεκανικιών, στο πιο θερμό αγκάλιασμα της «δύσης» συνολικότερα.

Από την άλλη ο οικονομικός πόλεμος ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές ωθεί την ελληνική αστική τάξη να παίξει, όσες θυσίες κι αν σημαίνει, το χαρτί της γέφυρας της ΕΟΚ προς Μ. Ανατολή.

Οι αναταράξεις όμως δεν αφορούν μόνο τα παραπάνω. Περιέχουν τον ανταγωνισμό με τη γείτονα Τουρκία. Δεν εννοούμε μόνο τον οικονομικό ανταγωνισμό. Ιδιαίτερα εννοούμε τον γεωπολιτικό.

Για ολόκληρα χρόνια οι δύο αστικές τάξεις διεκδικούν η κάθε μια για λογαριασμό της την εκπροσώπηση του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Τα ευρωπαϊκά ανοίγματα της ελληνικής αστικής τάξης από την εποχή του Βενιζέλου ακόμα, ήθελαν να έχουν το προβάδισμα απέναντι στους ασιάτες Τούρκους. Αντίστοιχα η πολιτική του εκδυτικισμού όπως διατυπώθηκε αρχικά από τον Κεμάλ είχε σα στόχο να μην επιστρέψει καμιά τέτοια προώθηση στη διαπραγματευτική θέση των Ελλήνων αστών χωρίς ταυτόχρονη προώθηση και της Τουρκίας.

Όταν η Ελλάδα συνδέθηκε το 1961 με την ΕΟΚ ακολούθησε μετά δύο χρόνια η σύνδεση της Τουρκίας το 1963.

Μετά τη στρατιωτικοπολιτική ήττα του '74 η ελληνική αστική τάξη επιταχύνει τους ρυθμούς ένταξης στην ΕΟΚ. Ένας από τους λόγους που την ώθησαν ήταν να προφτάσει τους Τούρκους. Να δυναμώσει τη θέση της ενισχύοντας τα φτερά των προστατών της. Τώρα το πόσο πραγματικό δυνάμωμα είναι αυτό, αφορά άλλο ζήτημα.

Για τούτο το λόγο τόσο απελπισμένα προσπαθεί η κυβέρνηση του Α.Π. να αποτρέψει την είσοδο της Τουρκίας στην ΕΟΚ. Και έχει διατυπώσει επιφυλάξεις πάνω σε 4 ζητήματα που αφορούν την πρόταση αναθέρμανσης των σχέσεων Τουρκίας - ΕΟΚ παρακωλύοντας τις διαδικασίες. Είναι το μόνο που της μένει να κάνει εγκλωβισμένη στις σχέσεις εξάρτησης.

Πέρα από τα παραπάνω, εκτός από τον γεωπολιτικό, υπάρχει και σημαντικός οικονομικός ανταγωνισμός στην περιοχή της Μ. Ανατολής - Αραβίας. Τουρκικές τεχνικές εταιρείες εκτοπίζουν τις ελληνικές, ο Ο.Τ. στις 26.2.87 αφιερώνει στήλη για την επικίνδυνη επιθετική παρουσία της Τουρκίας στη ναυτιλία με την αύξηση της μεταφορικής χωρητικότητάς της. Η ελληνική αστική τάξη θέλει να είναι ο αποκλειστικός αντιπρόσωπος των δυτικοευρωπαίων ιμπεριαλιστών στην περιοχή. Την ίδια στιγμή που με φόβο βλέπει την Τουρκία να είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Κοινότητας (την περίοδο 85-90 οι εισαγωγές της ΕΟΚ προς Τουρκία τριπλασιάστηκαν).

Οι «εθνοχαύτες» του ‘92

Η δημιουργία της ΕΟΚ ήταν μια προσπάθεια από τη μεριά των δυτικοευρωπαίων ιμπεριαλιστών να δημιουργήσουν το ζωτικό χώρο που θα αποτελούσε τη βάση και το ορμητήριό τους στον ανταγωνισμό με τους υπόλοιπους πειρατές Αμερικάνους, Σοβιετικούς, Ιάπωνες κλπ.

Η ΕΟΚ θα ήταν η μεγάλη αγορά εργασίας, κεφαλαίων, προϊόντων κλπ, που με την απομύζηση των λαών που την αποτελούσαν θα έδινε τη δυνατότητα στους δυτικοευρωπαίους να αντεπεξέλθουν στις παγκόσμιες αγορές.

Στα πλαίσιά της οι εξαρτημένες χώρες και λαοί θα πλήρωναν τη μεγαλύτερη μερίδα σε θυσίες. Η ανάπτυξη της Κοινότητας θα γινόταν με βάση τις ιμπεριαλιστικές επιλογές «κατ’ εικόνα και καθομοίωσίν τους»

Στην πορεία με βάση την όξυνση της κρίσης και επειδή ο υποσκελισμός των ΕΠΑ δεν αποδείχθηκε καθόλου εύκολη υπόθεση, αντίθετα παρουσιάστηκε ένας νέος ορεξάτος άρπαγας, οι Ιάπωνες, η υπόθεση της Ευρωπαϊκής ενοποίησης άρχισε να κλονίζεται. Ο όρος μάλιστα «ενοποίηση» αποδεικνύεται απατηλός και για έναν ακόμη λόγο. Η ΕΟΚ δεν μπορεί να υποκαταστήσει τα εθνικά κράτη των καπιταλιστικών χωρών που την αποτελούν.

Η ελληνική αστική τάξη μπήκε στην ΕΟΚ πιεσμένη από γεωπολιτικούς, πολιτικούς και οικονομικούς λόγους. Η εξισορρόπηση προστάτη, η οικονομική επιλογή του ρόλου της γέφυρας προς Μ. Ανατολή, ο ανταγωνισμός με την τουρκική αστική τάξη την ώθησαν στην απόφαση αυτή.

Φτάνουμε έτσι στο σήμερα.

Η εξαρτημένη αστική τάξη της χώρας μας με την είσοδο στην ΕΟΚ βρίσκεται αντιμέτωπη με σημαντικά προβλήματα.

Το πέσιμο των δασμών, οι περιορισμοί στην αγροτική παραγωγή, η κατάργηση προστατευτικών όρων της ελληνικής βιομηχανίας, ο ανταγωνισμός των ευρωπαϊκών μονοπωλίων υποβαθμίζουν ακόμα περισσότερο τη θέση της. Μπλεγμένη μάλιστα στα γρανάζια της εξάρτησης φτάνει δια στόματος Α.Π. να γίνεται κήρυκας της πιο ορθολογικής ευρωπαϊκής ενοποίησης. Αυτός που έχει τους λιγότερους λόγους γίνεται ο πιο ένθερμος υποστηρικτής της Ευρωπαϊκής Ιδέας! Είναι ένας δρόμος χωρίς γυρισμό.

«Δηλαδή υπάρχει μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Αυτοί που μιλούσαν το 57, το 56, το 58, για την ενωμένη Ευρώπη, για την ιδέα της Ευρώπης τώρα βλέπουν μια Αγορά απλώς στην Ευρώπη! Κι εκείνοι ίσως που δε μιλούσαν καθόλου για ενωμένη Ευρώπη είναι αυτοί που έχουν το όραμα της ενωμένης Ευρώπης…» (ρωτά ο δημοσιογράφος).

Στο ερώτημα αυτό ο Α.Π. απαντά: «ακριβώς αυτό είναι». Τώρα που οι ιμπεριαλιστές κάνουν ξεκάθαρη την πρόθεσή τους να βλέπουν την Κοινότητα σαν τη μεγάλη αγορά άντλησης κέρδους έρχεται ο Α.Π. να ζητήσει συμμετοχή της χώρας σε ένα… ανώτερο επίπεδο! Όμως αυτά κάπου αποσκοπούν.

Η ελληνική αστική τάξη δε δρα μόνο σαν διεκπεραιωτής της θέλησης των δυτικοευρωπαίων ιμπεριαλιστών για περισσότερη απομύζηση και θυσίες. Φορτώνει ακόμα τα αδιέξοδα της δικιάς της ύπαρξης στην πλάτη του λαού. Καλεί το λαό να υπομείνει το κόστος της δικής της διάσωσης από τον ερχομό του '92. Ο ζυγός για το λαό μας είναι διπλός για άλλη μια φορά. Ο Α.Π. και η τάξη που εκφράζει συνεχίζει τη μακριά παράδοση των ντόπιων αφεντάδων αυτού του τόπου που δεν μπορούσαν αν φανταστούν την ύπαρξή τους παρά δεμένη με τις τύχες των ξένων αφεντικών.

Όταν τελείωνε η επανάσταση του '21 και το Μεσολόγγι βρισκόταν στα όρια του πεσίματος οι εντολοδόχοι της κυβέρνησης του «εκτελεστικού» εκποίησαν τις «εθνικές γαίες» (τα κτήματα δηλαδή) για να βρεθούν τάχα χρήματα για το ηρωικό Μεσολόγγι. Φυσικά η πόλη έπεσε μέσα στις αφάνταστες θυσίες του λαού της. Μα τα λεφτά οι υπερασπιστές του δεν τα είδαν ούτε στον άλλο κόσμο. Τα είχαν τσεπωθεί οι κυβερνήτες, πουλώντας ακόμα και σε ξένους. Ονομάστηκαν για τούτο το λόγο εθνοχαύτες, γιατί έκαναν μια χαψιά τα κτήματα της πατρίδας. Ήταν οι ίδιοι κυβερνήτες που υπέγραψαν το ψήφισμα Υποτέλειας στην Αγγλία και στο Σουλτάνο, ξεπουλώντας την Εθνική Ανεξαρτησία.

Οι τότε κήρυκες του ραγιαδισμού προσπάθησαν να πείσουν λέγοντας πως η Ελλάδα θα γινόταν ένα υπολογίσιμο προτεκτοράτο της Αγγλίας. Οι «εθνοχαύτες» που οδηγούν την κούρσα του 1992 προσπαθούν να μας πείσουν πως είμαστε μια «μειοψηφία με βέτο».