ΤΟ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ» ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ

του Βασίλη Σαμαρά

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 96, στις 13/6/1986

Ξανά λοιπόν το ''Μακεδονικό ζήτημα'' απασχόλησε την επικαιρότητα θυμίζοντας κάποιες άλλες εποχές. Στην εφημερίδα αυτή παλιότερα, με κάποιες άλλες αφορμές, έχουμε αναφερθεί στο ζήτημα. Χρειάζεται ωστόσο με βάση την ανακίνηση του ζητήματος, να επαναλάβουμε κάποια πράγματα.

Το ''Μακεδονικό ζήτημα'' έχει την εθνολογική, την ιστορική και την πολιτική του πλευρά. Μας ενδιαφέρει κύρια η τελευταία. Πως δηλαδή έχει σήμερα το ζήτημα, με ποιους όρους τίθεται και με ποιες ενδεχόμενα επιδιώξεις.

Οι άλλες πλευρές του προβλήματος αποτελούν ζήτημα ειδικότερης ανάλυσης που ξεφεύγει από τα όρια αυτού του σημειώματος. Αλλά και αυτές οι πλευρές θα πρέπει να ειδωθούν κύρια στην συνάρτηση τους με αυτό το τελευταίο, το σημερινό πολιτικό πρόβλημα.

Επί παραδείγματι αν οι κάτοικοι της Γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας θέλουν να πιστεύουν ότι αποτελούν ιδιαίτερο έθνος (πράγμα αρκετά αμφισβητήσιμο) αυτό είναι ένα δικό τους πρόβλημα.

Αν ωστόσο το Βελιγράδι ονειρεύεται την ''αυτόνομη Μακεδονία του Αιγαίου'', θα πρέπει σίγουρα να ''ρωτήσει'' και τους κατοίκους της εδώ πλευράς. Αυτό για μας είναι τόσο καθαρό όσο καθαρό είναι ότι κάπου αλλού θα πρέπει να αναζητήσουμε τους λόγους που το Βελιγράδι (και όχι τα καθοδηγούμενα απ’ αυτό Σκόπια όπως το παρουσιάζει ο τύπος) ανακινεί το ζήτημα.

Γιατί είναι πολύ γνωστό π.χ. ότι η ''ευαισθησία'' του Βελιγραδίου απέναντι στα δικαιώματα των εθνών και των μειονοτήτων, δεν το εμπόδισε καθόλου μόλις πριν λίγο καιρό, να μακελέψει τους κατοίκους του Κόσσοβο (αλβανικής καταγωγής).

Πως έχουν ωστόσο σήμερα τα πράγματα. Είναι γνωστή η ένταση που επικρατεί στην περιοχή στη βάση των αντιθέσεων Ελλάδος-Τουρκίας.

Και στη βάση αυτή υπάρχουν τα εξής δεδομένα. Όπως σε προηγούμενα φύλλα της Π.Σ. γράψαμε, οι ιμπεριαλιστές (και πρώτα πρώτα οι Αμερικάνοι) χρησιμοποιούν και εκμεταλλεύονται τις υπαρκτές και ανύπαρκτες διαφορές των χωρών της περιοχής, για να εκβιάζουν, να απειλούν (ή και να ''θωπεύουν'') με στόχο τον έλεγχο των εξελίξεων και την προώθηση της κυριαρχίας τους.

Από την άποψη αυτή οι τουρκικές διεκδικήσεις, η ανακίνηση του Βορειοηπειρωτικού από ελλαδικής πλευράς του ''Μακεδονικού'' από την Γιουγκοσλαβία εντάσσονται μέσα στο ίδιο πλαίσιο.

Οι κυρίαρχες κλίκες της Τουρκίας ενθαρρύνθηκαν να εισβάλλουν στην Κύπρο, να προωθήσουν διεκδικήσεις στο Αιγαίο και σ’ αντάλλαγμα έχουν μετατρέψει τη χώρα τους σε φέουδο των ιμπεριαλιστών. Ταυτόχρονα προσπαθούν να ''ξεχνάνε'' και να εξορκίζουν την πιθανότητα, ότι σ’ αυτό το ''παιχνίδι'' οι ιμπεριαλιστές, αν τα συμφέροντα τους το επιβάλλουν, δεν θα ‘χουν κανέναν δισταγμό στο να κομματιάσουν την πολυεθνική Τουρκία.

Κάποιοι δικοί μας ''φωστήρες'' ενθαρρύνονται στην προώθηση του ''Βορειοηπειρωτικού''. Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι το ''Βορειοηπειρωτικό'' προωθείται σαν αντιστάθμισμα πιθανών παραχωρήσεων στο Αιγαίο.

Στο Βελιγράδι βλέπουν ότι στην περιοχή ανεβαίνει η ένταση, πιθανό να ''ξαναμοιραστεί η τράπουλα'' και βιάζονται να βάλουν ''υποθήκες''. Όπως όλοι οι κενόδοξοι και οι αντιδραστικοί θέλουν να αγνοούν (και αδιαφορούν) για το γεγονός ότι αν ανάψει φωτιά στην περιοχή οι φλόγες δεν θα τους αφήσουν άθικτους. Και η στάση τους αποτελεί ''συμβολή'' σε μια τέτοια πιθανότητα, στο ενδεχόμενο να μεταβληθούν τα Βαλκάνια σε ''Λίβανο'' όπως ακριβώς ο Λίβανος έγινε ''Βαλκάνια''.

Πρόκειται για ένα πολύ βρώμικο και πολύ επικίνδυνο παιχνίδι στο οποίο αν οι Τούρκοι, οι Έλληνες και οι Γιουγκοσλάβοι αντιδραστικοί αποτελούν τις μαριονέτες, τα νήματα σίγουρα τα κινούν άλλοι.

Οι λαοί της περιοχής χωρίς καμιά εξαίρεση, μόνο δεινά μπορούν να περιμένουν από τους ιμπεριαλιστές και τα όργανα τους, αν οι εξελίξεις πάρουν έναν τέτοιο δρόμο. Οι λαοί της περιοχής δεν έχουν τίποτε να μοιράσουν μεταξύ τους. Κι αυτό που πρέπει να κάνουν, δεν είναι να αφεθούν να αποπροσανατολίζονται από ηλίθιες σοβινιστικές ιδέες, αλλά να ενωθούν αγωνιζόμενοι ενάντια στους κοινούς εχθρούς τους.

Θα ‘ταν παράλειψη από τη μεριά μας, αν σ’ αυτό το σημείωμα δεν αναφερόμασταν σ’ ένα τελευταίο ζήτημα. Σ’ αυτό της σλαβομακεδονικής μειονότητας που βεβαίως είναι υπαρκτή όσο και αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους ''υπερπατριώτες''. Γιατί ένα ζήτημα είναι η απόρριψη των διεκδικήσεων του Βελιγραδίου και ένα άλλο να ''καταργείται'' η ύπαρξη κάποιων ανθρώπων στη βάση μιας λογικής αποφασίζομεν και διατάσσομεν. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν. Με την γλώσσα, τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα τους. Και αυτή η πραγματικότητα δεν εξαλείφεται ''δια προεδρικού διατάγματος''.