Η ονομασία του ιστολογίου είναι ο τίτλος του βιβλίου του Βασίλη Σαμαρά "1917-1953, Η ιστορία διδάσκει και εμπνέει"

Κυριακή 1 Απριλίου 2018

«Στο είπα, έχουμε άλλα προβλήματα εμείς»



Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 820, στις 24/3/2018 στη στήλη «Αντιλήψεις ιδεολογίας και πολιτικής»


Γεγονός είναι ότι οι εξελίξεις σε σχέση με τον ΠΑΟΚ αποτέλεσαν θέμα συζήτησης μεταξύ ποδοσφαιρόφιλων-και όχι μόνο, αλλά διόλου τυχαία έλαβαν διαστάσεις και από μια σειρά παράγοντες του συστήματος. Μια σειρά «επιφανείς» πολιτικοί των αστικών κομμάτων, μεγαλοδημοσιογράφοι και λοιποί, εξέφρασαν την... αποστροφή και την αγανάκτηση τους για την ένοπλη είσοδο του Σαββίδη στο γήπεδο.



Όσο σίγουρο είναι ότι η εισβολή αυτή αποτέλεσε (άλλη) μία έκφραση μιας υπαρκτής από καιρό σαπίλας, άλλο τόσο σίγουρο είναι ότι η αγανάκτηση όλων αυτών ξεχειλίζει υποκρισία. Όχι μόνο επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που ένα τέτοιο περιστατικό λαμβάνει χώρα στο ποδόσφαιρο. Αλλά βασικά επειδή όλοι αυτοί αποτελούν επίσης παράγοντες του συστήματος της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης, κολυμπάνε στον ίδιο βούρκο των μεγάλων συμφερόντων και της διαπλοκής που αναπόφευκτα τα συνοδεύει, καμία διάθεση ή ρόλο δεν έχουν να «εξυγιάνουν» το ποδόσφαιρο που κάπως περίεργα «αρρώστησε».
Είναι αρκετά εμφανές ότι το ποδόσφαιρο, εδώ και δεκαετίες, «αξιοποιείται» από μια σειρά επιχειρηματίες (καπιταλιστές) και αποτελεί (άλλο) ένα πεδίο στο οποίο αποτυπώνονται ενδοαστικοί αλλά και ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί «Αξιοποιείται» από τους καπιταλιστές, όχι απλώς για κερδοφορία, αλλά κατά βάση σαν ένας τρόπος άσκησης κοινωνικής και πολιτικής επιρροής μέσα από τις δυνατότητες που δίνει η «θρησκεία» της μπάλας. Όπως και οι διάφορες παγκόσμιες ομοσπονδίες και λοιποί θεσμοί (FIFA, UEFA) αποτελούν συχνά και ένα μοχλό προώθησης ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Αυτή ακριβώς η πραγματικότητα εκφράζεται συνεχώς μέσα από στημένα παιχνίδια, «άδικες» διαιτησίες, ένοπλες εισβολές των αφεντικών στα γήπεδα, μπλέξιμο του ποδοσφαίρου με όλες τις «τίμιες δουλειές» και ανταγωνισμούς των εν λόγω μεγάλων αφεντικών κλπ. Ως προς τα πρόσφατα, πριν από ένα διάστημα, ο πρέσβης των Η. Π. Α. Πάιατ, δήλωσε: «Συνεχίζω να τονίζω ότι οι αμερικανικές εταιρείες φέρνουν τη διαφάνεια και τα υψηλά πρότυπα εταιρικής διακυβέρνησης και αναζητούν το ίδιο από τους Έλληνες εταίρους τους... Έχουμε δει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η ιδιωτικοποίηση στην Ελλάδα, όπως στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, όπου είναι ασαφές ποιοι είναι οι πραγματικοί ιδιώτες επενδυτές και από πού προέρχονται τα χρήματα τους».
Περιττό να διευκρινιστεί ότι ένα μέρος των επενδύσεων στον ΟΛΘ προερχόταν από... Ρωσία μέσω Σαββίδη. Φαίνεται λοιπόν ότι σε ένα βαθμό οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί συμπλέχθηκαν με τις ποδοσφαιρικές εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος.
Πέρα όμως από τις διαπιστώσεις για το «μεγάλο παιχνίδι» που παίζεται πίσω από το ποδοσφαιρικό, δημιουργούνται σκέψεις και προβληματισμοί σε σχέση με το ρόλο σε όλα αυτά του λαού και της νεολαίας, αυτού του κόσμου που δεν έχει κανένα συμφέρον από το «μεγάλο παιχνίδι».
Στις 8/3, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης πραγματοποιήθηκαν δυο διαδηλώσεις. Η πρώτη, αφορούσε τα δικαιώματα των γυναικών του λαού. Είχε μια ιδιαίτερη σημασία φέτος, αφού λίγες μέρες πριν, ευρωπαϊκό δικαστήριο επί της ουσίας νομιμοποίησε την απόλυση εγκύων γυναικών. Περίπου 200 αγωνιστές συμμετείχαν και μόλις κατέληξαν στο άγαλμα Βενιζέλου, άρχισε από μπροστά να περνάει το μπλοκ της δεύτερης διαδήλωσης. Πάνω από 1.000 άτομα, διαδήλωναν ενάντια στην απόφαση για ποινή στον ΠΑΟΚ μετά τον αγώνα με τον Ολυμπιακό. Μερικές δεκάδες, δίχως αφορμή, στράφηκαν προς τους λίγους συγκεντρωμένους της πρώτης διαδήλωσης, βρίζοντας και απαιτώντας την αποχώρηση τους. Και όντως φύγαμε.
Σε καμία περίπτωση φυσικά το σύνολο του κόσμου που συμμετείχε σε αυτήν την «οπαδική» διαδήλωση δεν μπορεί να ταυτιστεί με τις λίγες δεκάδες των φασιστών που όμως από θέση ασφάλειας εκδήλωσαν πάλι την βρωμιά τους, όπως συχνά-πυκνά κάνουν το τελευταίο διάστημα. Εδώ θα θιχτεί ένα άλλο ζήτημα.
Είναι Μάρτης του 2018 και όλοι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η νεολαία, οι εργάτες -ολυμπιακοί, παναθηναϊκοί, παοκτζήδες, αρειανοί, αεκτζήδες και ό,τι άλλο- ζούμε άλλον ένα μήνα χειρότερο από τους προηγούμενους. Με λιγότερες δουλειές, με χειρότερους μισθούς, με πιο πετσοκομμένες συντάξεις, με περισσότερη φτώχεια και εξαθλίωση. Και αυτή παράγεται από την άγρια εκμετάλλευση που εξαπολύει κάθε καπιταλιστής («ποδοσφαιρόφιλος» ή μη) και όλοι αυτοί μαζί. Επίσης είναι αυτός ένας Μάρτης που οι πολεμικοί κίνδυνοι (και στην περιοχή μας) ολοένα μεγαλώνουν κι αυτό είναι κάτι που παράγεται από τους άγριους ανταγωνισμούς όλως των ιμπεριαλιστών (Αμερικάνων, Ρώσων, Γερμανών και άλλων) και τους τυχοδιωκτισμούς των εξαρτημένων αστικών τάξεων. Όμως η διαδήλωση για τον ΠΑΟΚ, για εξελίξεις που έχουν να κάνουν με αυτά τα «μεγάλα παιχνίδια» των «αφεντικών», είχε περίπου πέντε φορές περισσότερο κόσμο από ότι μια διαδήλωση που αφορούσε τα καθημερινά προβλήματα του εργαζόμενου κόσμου.
Αυτή η φαινομενική αντίφαση, αναδεικνύει ένα υπαρκτό ζήτημα, πάνω στο οποίο πατάει και εκδηλώνεται. Την έλλειψη κινηματικής διεξόδου στην βάση των πραγματικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει όλο και πιο έντονα ένα κόσμος.
Όχι επειδή «ο κόσμος δεν καταλαβαίνει». (Οι πιτσιρικάδες στο λεωφορείο, «φίλοι» του ΠΑΟΚ, με λίγο «σπαστή» προφορά και τα πιο απλά λόγια του κόσμου λέγανε για το ζήτημα ο ένας στον άλλο: «Σιγά ρε, στο είπα, έχουμε άλλα προβλήματα. Με αυτούς δεν αξίζει να ασχοληθείς.» Και δεν είναι μόνο αυτοί.)
Όμως στο έδαφος της αποσυγκρότησης, η ακινησία, η προαναφερθείσα έλλειψη κινηματικής διεξόδου, προκαλεί επιπλέον βαλτώματα. Κι αυτό απαιτεί επίμονες και συνεχείς προσπάθειες -που λείπουν- για να αντιμετωπιστεί, ώστε η δίκαιη αγανάκτηση και οργή που γεννά το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, να βρίσκει διέξοδο στην πάλη για τα συμφέροντα του κόσμου της δουλειάς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου