Στα πρόθυρα νευρικής κρίσης

του Βασίλη Σαμαρά

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 459, στις 23/3/2002

Στην «Ελευθεροτυπία» τής 14-03-2002, η κ. Τέτα Παπαδοπούλου, στο άρθρο της «Η ζωντανή Πομπηία του Μαοϊσμού», παρασύρεται τόσο στον αντικομουνιστικό της οίστρο, που μάλλον δεν αντιλαμβάνεται σε ποια ακριβώς κατεύθυνση χτυπάει. Αλλά καλύτερα κρίνετε μόνοι σας.

Αναφέρει κατ’ αρχήν πως σε μια επαρχιακή πόλη της Κίνας, την Nanjie (και ίσως και σε άλλες καθώς η ίδια σημειώνει) και παρά τις «μεταρρυθμίσεις» που συντελούνται στην Κίνα, οι κάτοικοί της επέλεξαν να οργανώσουν την ζωή τους σύμφωνα με τα «παλιά» σοσιαλιστικά πρότυπα. Και γιατί όλα αυτά παρακαλώ; Επειδή όπως η ίδια η κ. Τ.Π. μας πληροφορεί, οι «μεταρρυθμίσεις που επιχειρηθήκαν «απέτυχαν παταγωδώς μέσα στο χάος και την διαφθορά». Τι πρωτότυπο αλήθεια.

Αγανακτισμένη λοιπόν με όλα αυτά η κ. Τ.Π. μας πληροφορεί πως «οι άνθρωποι εκεί δεν γνωρίζουν τι θα πει ιδιωτική επιχείρηση και όλα ανήκουν στην κολεκτίβα. Φοβερό. Οι άνθρωποι λοιπόν αυτοί, αρνούνται αυτό που αποτελεί το βάθρο του σύγχρονου πολιτισμού. Την ελευθερία. Δηλαδή για να είμαστε ακριβείς, την ελευθερία του επιχειρεί, της αναζήτησης κέρδους μέσα από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Τι ολοκληρωτισμός αλήθεια;

Συνεχίζοντας η κ. Τέτα μας ενημερώνει πως «οι μισθοί είναι γελοίοι αλλά πάντα υπάρχει μια μίζερη δουλειά για τον καθένα». Αίσχος. Αχ κ. Τέτα μας, μα γιατί δεν τους εξηγήσατε πόσο σύγχρονο είναι το να ‘ναι κανείς άνεργος. Πόσο πολιτισμένο το να τρέχει από πόρτα σε πόρτα για δουλειά. Πόσο σικ το να φιλάει κατουρημένες ποδιές. Πού θα πάει όμως. Δεν θα φυσήξει και εκεί ο άνεμος της απελευθέρωσης που σαρώνει όλον τον πολιτισμένο κόσμο; Για την ακρίβεια της «απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας» καθώς λέγεται;

Συμβαίνουν εκεί και αλλά ανήκουστα πράγματα. «Παρέχεται στους κατοίκους δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα και γκάζι». Φως φανάρι πως εκεί δεν έχει «απελευθερωθεί» ούτε η «αγορά ενέργειας». Όπως ας πούμε σε άλλες περιοχές της Κίνας όπου η «μεταρρύθμιση» έχει δώσει την δυνατότητα στους ανθρώπους να «επιλέγουν ελεύθερα» το να χρησιμοποιούν λαδοκάντηλα και καυσόξυλα, μιας και δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε ρεύμα ούτε γκάζι.(ή μήπως θέλετε να πάμε σε πιο πολιτισμένα μέρη; Ας πούμε κατά Καλιφόρνια μεριά;)

Και ακόμη -δεν θα το πιστέψετε πόση καθυστέρηση- παρέχονται στις οικογένειες «δωρεάν διαμερίσματα τα οποία φυσικά είναι όλα πανομοιότυπα και με κοινόχρηστες κουζίνες». Ε, μα είναι αδιόρθωτοι. Δεν εννοούν καν να παραδειγματιστούν από την διπλανή Ταϊλάνδη λ.χ., τις Φιλιππίνες, την Βιρμανία όπου οι κάτοικοι επιλέγουν ελεύθερα τις λασποκαλύβες τους στα στενορύμια που αποτελούν ταυτόχρονα και ελεύθερους (ανοιχτούς) υπονόμους, όπου μέσα τους πλατσουρίζουν, ελεύθερα πάντα, τα παιδιά τους. Στο κάτω κάτω αυτά τα παιδιά έχουν πάντα την ευκαιρία να τα επιλέξει κάποιος Αμερικάνος ή Ευρωπαίος «τουρίστας» για να τα μυήσει στις πιο λεπτεπίλεπτες εκφράσεις του δυτικού πολιτισμού.(Πού τέτοια «τύχη» τα κινεζόπουλα της «καθυστέρησης».)

Αφήσαμε για τελευταίο το «χειρότερο». Παρέχεται εκεί έως και «δωρεάν ιατρική περίθαλψη». Τι ντροπή. Δηλαδή σαν να λέμε δεν έχουν εκεί ελευθερία επιλογής του γιατρού που θα τους κουράρει. Δεν μπορούν δηλαδή να διαλέξουν σε ποια κλινική της Ελβετίας θα πάνε, όπως ας πούμε κάθε Ινδός, Πολυνήσιος, Σουδανέζος η Αϊτινός. Είδατε λοιπόν τι σταλινικές συνήθειες τους άφησε εκείνος ο Μάο;

Καλά δεν ήταν πριν; (προ Μάο). Τότε που οι Κινέζοι (κυρίως τα παιδιά) πέθαιναν σαν τις μύγες και διατηρούνταν και μια «πληθυσμιακή ισορροπία» βρε αδερφέ.

Που θα πάει όμως. Δεν θα ολοκληρωθεί και εκεί η «μεταρρύθμιση», όπως ας πούμε στην Ρωσία, όπου εδώ και δέκα χρόνια σταθερά μειώνεται ο πληθυσμός και με βάση κυρίως την αύξηση της παιδικής θνησιμότητας.

Δηλαδή εμείς τώρα τι να σχολιάσουμε σε όλα αυτά; Να εξοργιστούμε, να γελάσουμε ή απλώς να «ευχαριστήσουμε» που η κ. Τέτα εν πλήρει συγχύσει διατελούσα, μας «θύμισε» πράγματα που κι εμείς κοντεύαμε να «ξεχάσουμε»;

Αναρωτιόμαστε ωστόσο. Σε έναν κόσμο όπου περισσεύει η αθλιότητα, η δυστυχία, η ανεργία, όπου πεθαίνουν εκατομμύρια παιδιά από πείνα και αρρώστιες, πόση μιζέρια ψυχής πρέπει να ‘χει κάποιος για να βρίσκει «μίζερη» τη διασφάλιση κάποιας εργασίας, κατοικίας, περίθαλψης; Τι σύνδρομο είναι αυτό και σε ποιο πεδίο να αναζητήσουμε ερμηνείες και απαντήσεις;

Θα περιοριστούμε αναγκαστικά σε μια και μόνο σύντομη αναφορά. Η μικροαστική «διανόηση» ένα κυρίως πράγμα «δεν μπορεί να συγχωρήσει» στους κομμουνιστές. Το ότι αυτοί (όσοι δηλαδή επιμένουν να είναι κομμουνιστές) έχουν τελικά δίκιο. Τους είναι ανυπόφορο να αναγνωρίσουν ότι το λάθος, η στρέβλωση, βρίσκονται στις δικές τους επιλογές. Γι’ αυτό και παραλογίζονται.