Η ονομασία του ιστολογίου είναι ο τίτλος του βιβλίου του Βασίλη Σαμαρά "1917-1953, Η ιστορία διδάσκει και εμπνέει"

Δευτέρα 16 Απριλίου 2018

Το πρόβλημα της Αριστεράς και η αγωνία του τερματοφύλακα πριν από την κάλπη


του Βασίλη Σαμαρά
Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 487, στις 18/10/2003



Προεκλογικός πυρετός στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας.

 Σε πρώτο πλάνο ΠΑΣΟΚ, ΝΔ. Από κοντά ΚΚΕ, ΣΥΝ και "άλλες δημοκρατικές δυνάμεις». Και στο "διάδρομο» να στριμώχνονται και διάφοροι εξωκοινοβουλευτικοί, προσπαθώντας "εναγώνια να "βγουν κι αυτοί στην φωτογραφία».
Προτάσεις επί προτάσεων. Για το μέλλον του λαού και της χώρας. «Δραματικά» ερωτήματα για το τι κρίνεται σ' αυτές τις εκλογές, για το δικομματισμό, το πρόβλημα της Αριστεράς. Οψιμες «ενωτικές» προτάσεις για τον «αριστερό πόλο», την κοινή δράση κ.λπ. κ.λπ.
Εχουν καμία σχέση όλα αυτά -και ποια- με το πρόβλημα του λαού, της Αριστεράς, της λαϊκής πάλης; Μπορούν να δώσουν οποιαδήποτε απάντηση; Σε τι στοχεύουν και σε τι τελικά «απαντούν»;


Το πρόβλημα της Αριστεράς

Υπάρχει πρόβλημα; Φυσικά και υπάρχει. Τεράστιο πρόβλημα για το λαό, τη χώρα, την Αριστερά, τον κόσμο που αγωνιά και μάχεται εδώ και πολλά χρόνια. Μόνο που κάποιοι τείνουν στο να δημιουργήσουν την εντύπωση πως η πολυδιάσπαση λ.χ. της Αριστεράς οφείλεται περίπου σε «παρεξήγηση». Πως έτσι και βρεθούμε όλοι γύρω από ένα τραπέζι θα λυθούν οι παρεξηγήσεις κι όλα θα 'ναι ωραία και καλά.
Είναι απάτη! Και πρώτοι απ' όλους το γνωρίζουν αυτοί που το προτείνουν. Ας εξηγηθούμε περισσότερο.
Η κατάσταση που υπάρχει τόσο γενικά όσο και ειδικότερα στο χώρο της Αριστεράς δεν οφείλεται στην «ιδιοτροπία» του άλφα ή του βήτα παράγοντα. Το ότι κάποια φαινόμενα «χρωματίζονται» ή και επιτείνονται από υποκειμενισμούς, σεχταρισμούς, στενότητα αντίληψης και ιδιοτέλειες δεν αναιρεί στο ελάχιστο τα θεμελιώδη δεδομένα του προβλήματος.
Οι διαχωρισμοί στην κοινωνία έχουν κοινωνικά, ταξικά και συνακόλουθα ιδεολογικά, πολιτικά χαρακτηριστικά. Οι διαχωρισμοί στον αριστερό χώρο έχουν τις αιτίες τους σ' αυτούς τους βασικούς διαχωρισμούς και ειδικότερα στο πώς αυτοί εκφράζονται, «προβάλλονται» και μέσα στο λαό, το κίνημα, την Αριστερά. Πρόκειται για «παμπάλαια» αλήθεια (που πάντα προσπαθούσαν να συγκαλύψουν οι δυνάμεις του συστήματος). Τη γνωρίζουν όλοι όσοι στοιχειωδώς έχουν ασχοληθεί με το κίνημα και «δεν τη γνωρίζουν» μόνο όσοι δεν θέλουν να τη γνωρίζουν. Οι διαχωρισμοί αυτοί υπήρχαν πάντα, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν για όσο διάσημα μπορούμε, τουλάχιστον εμείς, να διακρίνουμε.
Είναι ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνονται και μορφοποιούνται -ανάλογα με τις εποχές, τις συγκυρίες και τις ειδικότερες συνθήκες- αυτές οι αντιθέσεις. Το πώς και υπό ποιους όρους προσεγγίζονται ή και ενώνονται (κάποιες) ή αποστασιοποιούνται και διαχωρίζονται (κάποιες άλλες). Για να είμαστε εδώ όσο πιο συνοπτικοί μπορούμε, να πούμε ότι μια βασική συνάρτηση του ζητήματος είναι η οπισθοχώρηση, η ήττα του εργατικού-κομμουνιστικού κινήματος και συνολικά της Αριστεράς.
Για να γίνουμε κατανοητοί -και πάντα σε συντομία- η μεγάλη νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην τότε ΣΕ δημιούργησε-ενίσχυσε τους όρους ενότητας, ενοποίησης, προσέγγισης γύρω από τον ιδεολογικό, πολιτικό άξονα που διαμόρφωσε η μαρξιστική, λενινιστική, σταλινική, τριτοδιεθνική κατεύθυνση (σπρώχνοντας ταυτόχρονα σε δεύτερο πλάνο και περιθωριοποιώντας όποιες τάσεις συνέχισαν να αντιτίθενται).

Αντίθετα, η οπισθοχώρηση, η ήττα, η παλινόρθωση έφεραν σε πρώτο πλάνο -με διάφορους τρόπους, μορφές, ρυθμούς και εντάσεις- την αποστασιοποίηση, το διαχωρισμό, τη διάσπαση τάσεων και ρευμάτων.
Τάσεις και ρεύματα που αναζητούν τα αίτια της ήττας και κυρίως τους δρόμους ανάκαμψης και διεξόδου από την αρνητική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και μάλιστα υπό τους πιο δυσμενείς όρους. Γιατί εδώ πρέπει να σημειώσουμε και μια ιδιαίτερη -και σημαντική- έκφραση-επίπτωση αυτής της συνάρτησης. Η ήττα, ο αρνητικός συσχετισμός που έχει διαμορφωθεί έχει ενισχύσει σε μεγάλο βαθμό την επίδραση των αστικών αντιλήψεων σε όλες τις τάσεις και, εννοείται, σε διαφορετικό βαθμό στην καθεμία απ' αυτές. Εν πάση περιπτώσει, θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπ' αυτούς τους όρους κάθε άποψη είναι καταρχήν σεβαστή και μπορεί να συζητηθεί. Είμαστε όμως απόλυτοι και κατηγορηματικοί πως αυτός που υποστηρίζει ότι μια τέτοια κατάσταση με τέτοιας κλίμακας προβλήματα, και η οποία μάλιστα υπάρχει -και αναζητεί απαντήσεις- εδώ και σχεδόν 50 χρόνια, μπορεί να ξεπεραστεί έτσι σύντομα κι απλά και με κάτι που μοιάζει με μαγική συνταγή, δεν είναι παρά ένας πολιτικός απατεώνας.
Μια δεύτερη συνάρτηση (που είναι άλλωστε η κρίσιμη και αποφασιστική) είναι το πώς εκφράζονται όλα αυτά στη συγκεκριμένη, σημερινή πολιτική συγκυρία. Ποια ρεύματα, τάσεις, πολιτικές γραμμές μορφοποιούνται, εκδηλώνονται, δρουν σήμερα, με βάση βέβαια και τις «κληρονομιές» τους αλλά κυρίως στη βάση των σημερινών κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων και των απαντήσεων που η κάθε πλευρά θεωρεί ότι μπορεί και πρέπει να δοθούν στα μεγάλα και κρίσιμα προβλήματα που τίθενται. Κι αυτό που επίσης είναι γνωστό στον καθένα είναι πως υπάρχουν διαφορετικά ρεύματα, τάσεις και πολιτικοί σχηματισμοί που ο καθένας τους δίνει διαφορετικές απαντήσεις στα προβλήματα. Που προωθεί διαφορετική πολιτική γραμμή και σε κάποιες περιπτώσεις σε πλήρη αντίθεση με άλλες. Που υπηρετούν διαφορετικά ταξικά, πολιτικά συμφέροντα. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι δεν μπορούν να ενωθούν «όλοι» σε μια ενιαία κατεύθυνση. Πως όσο είναι αναγκαία η κοινή δράση (και είναι), η συνεργασία, η ενότητα κάποιων δυνάμεων, άλλο τόσο είναι αναγκαία η αντιπαράθεση, ο διαχωρισμός με κάποιες άλλες.
Θα 'χε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε αναλυτικά αυτή την πλευρά του ζητήματος, πράγμα για το οποίο επιφυλασσόμαστε. Και μια που πρακτικά δεν μπορούμε εδώ να αναφερθούμε συνολικά, ας θέσουμε ένα και μόνο ζήτημα, έτσι, σαν «δείγμα» της σοβαρότητας του προβλήματος που υπάρχει. Είναι γνωστή, π.χ., η άποψή μας ότι στα πλαίσια των διαφόρων φόρουμ είναι καθοριστικός ο ρόλος ευρωπαϊκών αστικών και ιμπεριαλιστικών κύκλων με τους οποίους συμμάχησαν δυνάμεις του παλιού «ευρωκομμουνιστικού» ρεύματος (κι από κοντά και κάποιοι άλλοι). Βασικός στόχος του ρεύματος που διαμορφώθηκε είναι αυτό που συνοπτικά θα μπορούσε να διατυπωθεί σαν η «καλή παγκοσμιοποίηση». Μια εμφανώς ρεφορμιστική λογική, αλλά που πίσω απ' αυτήν βρίσκεται κάτι πολύ χειρότερο. Βρίσκεται ο στόχος της επαναδιαπραγμάτευσης των όρων στο πλαίσιο της δυτικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας καθώς οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές θέλουν να ενισχύσουν τη διαπραγματευτική τους θέση και με «πίεση από τα κάτω». Μπορούμε λοιπόν να ενωθούμε ή έστω απλώς να συμπαραταχθούμε με μια τέτοια κατεύθυνση; Ή μήπως ένα πρώτιστο καθήκον μας είναι η αντιπαράθεση, ο διαχωρισμός; Η συγκάλυψη συνεπώς μιας τέτοιας πραγματικότητας στο όνομα του «όλοι» δεν αποτελεί παρά προσπάθεια αποπροσανατολισμού και παγίδευσης του κόσμου.

Εκλογές και «κοινό αριστερό ψηφοδέλτιο»

Παρατηρώντας το πολιτικό τοπίο στις μέρες μας βλέπουμε το σύνολο σχεδόν των δυνάμεων της ευρύτερης Αριστεράς να ορκίζονται στο όνομα της ενότητας, να προωθούν προτάσεις συνεργασίας, κοινής δράσης, να θέτουν σαν πρώτη προτεραιότητα τη διαμόρφωση του αριστερού πόλου κ.λπ. κ.λπ.
Αισθανόμαστε λίγο «περίεργα» εμείς που αγωνιστήκαμε για πολλά χρόνια για την κοινή δράση, για τη διαμόρφωση όρων συντονισμού, συνεργασίας, συσπείρωσης σε μια σειρά ζητήματα και... διαφωνούμε. Γιατί, βέβαια, έστω παρενθετικά, χρειάζεται να θυμίσουμε κάποια πράγματα. Γιατί εμείς (και όχι μόνο εμείς) δεν ξεχνάμε ότι ανάμεσα σ' αυτές τις δυνάμεις βρίσκονται αυτοί που υποστήριζαν την ιμπεριαλιστική επιδρομή στο Ιράκ το 1991 και σιγοντάρανε το δολοφονικό υπερδεκαετές εμπάργκο. Εκείνοι που υποστήριξαν την ιμπεριαλιστική επέμβαση και τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία και άλλοι που αδράνησαν στη λογική των ίσων αποστάσεων. Βρίσκονται αυτοί που έβλεπαν σαν «λογικό» να «τιμωρηθεί» το Αφγανιστάν για την 11η Σεπτέμβρη και σιγοντάρανε την «αντιτρομοκρατική» σταυροφορία των ΗΠΑ. Βρίσκονται δυνάμεις που έκριναν «παρωχημένη» τη θέση της αντίστασης στην επίθεση του κεφαλαίου, οχυρωνόμενοι πίσω από την «ουδέτερη» άποψη της «αναδιάρθρωσης» ή -ορισμένοι- του «εκσυγχρονισμού». Βρίσκονται δυνάμεις που όχι απλώς αρνήθηκαν, αλλά αντιτάχθηκαν, χλεύασαν τις προσπάθειές μας για κοινή δράση και άλλες μορφές συνεργασίας. Δυνάμεις που αρνήθηκαν ρητά είτε στην πράξη την κοινή δράση (και κάθε δράση) στη διάρκεια των βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία αλλά και πρόσφατα απέναντι στην αμερικάνικη επίθεση στο Ιράκ, όπου είχαμε το αδιανόητο να μην μπορεί να συγκροτηθεί μήτε καν μια ενιαία διαδήλωση.
Ολοι αυτοί προσπαθούν τώρα να μας πείσουν ότι κοιμούνται και ξυπνούν με το πρόβλημα της κοινής δράσης, του αριστερού πόλου, της ενότητας της Αριστεράς. Οτι έτσι ξαφνικά -και προεκλογικά- «είδαν το φως τους». Μπορεί να 'ναι κι έτσι. Ας μην είμαστε κακόπιστοι κι ας μην τους απορρίψουμε εξαρχής και στη βάση της «έξωθεν κακής μαρτυρίας» που χαρακτηρίζει, αν όχι όλους τους, τους περισσότερους από αυτούς. Ας δούμε τι λένε και τι μας προτείνουν.
Τίθεται καταρχήν και με «δραματικό» τρόπο το ερώτημα περί του τι κρίνεται σ' αυτές τις εκλογές για το λαό. Προτείνεται ως λύση το «κοινό αριστερό ψηφοδέλτιο» για το χτύπημα του δικομματισμού. Από κάποιους (μιας άλλης ιδιαίτερης πλευράς) μπαίνει ο στόχος της ανατροπής της κυβέρνησης και του δικομματισμού, της ανατροπής των συσχετισμών.
Προτείνεται μια άλλη πολιτική για το λαό και τη χώρα. Κι από κοντά προκρίνεται η κατεύθυνση της κοινής δράσης, ο στόχος της διαμόρφωσης του αριστερού πόλου και όλα μαζί σαν η απάντηση στο πρόβλημα της Αριστεράς, του λαού και της χώρας. Ας δούμε.
- Τι κρίνεται λοιπόν σ' αυτές τις εκλογές; Με βάση τα πραγματικά δεδομένα (και εκτός συγκλονιστικών εξελίξεων σε «άλλα» πεδία) και όσον αφορά το λαό, τίποτε απολύτως δεν κρίνεται. Ολα έχουν ήδη κριθεί, και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και αυτοί που θέτουν το «δραματικό» ερώτημα. Θα έχουμε την ίδια πολιτική είτε με ΠΑΣΟΚ είτε με ΝΔ. Το ΚΚΕ θα παραμείνει ΚΚΕ (λίγο πάνω, λίγο κάτω), ο ΣΥΝ θα παραμείνει ΣΥΝ (ίσως και με όσους κατορθώσει να περισυλλέξει) και οι υπόλοιποι λίγο πολύ μια από τα ίδια.
- Να ανατραπεί, λέει, η κυβέρνηση. Δηλαδή; Κι άμα ανατραπεί το ΠΑΣΟΚ και βγει η ΝΔ, τι θα αλλάξει; Αδυνατούμε να συλλάβουμε το σκεπτικό. Πρόκειται εδώ για πολιτική μυωπία ή (μαζί μ' αυτήν) το σύνδρομο σειράς διανοουμένων (και μη) της ευρύτερης Αριστεράς που «τους την έχει δώσει» η μακρόχρονη ηγεμονία του ΠΑΣΟΚ και ο νεοπλουτισμός (κυριολεκτικός και μεταφορικός) των «Πασόκων»;
- Κοινό ψηφοδέλτιο της Αριστεράς. Το καταρχήν ζήτημα είναι αν μπορεί να συγκροτηθεί τέτοιο. Και όλοι γνωρίζουν -και καλύτερα απ' όλους οι προτείνοντες- ότι τέτοιο πράγμα δεν πρόκειται να γίνει. Το ζήτημα είναι ξεκαθαρισμένο τόσο από μεριάς ΚΚΕ όσο και -στην ουσία- από μεριάς ΣΥΝ. Ποιος κοροϊδεύει ποιον εδώ;
- Δεύτερο και κυριότερο: Κάνοντας μια υπόθεση εργασίας, ας πούμε ότι -και παρά τα όσα εμείς ισχυριζόμαστε- κάτι τέτοιο πραγματοποιείται. Τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο; Γιατί στοιχειώδης γνώση της πολιτικής λέει πως οποιαδήποτε ενότητα και συνεργασία και σε οποιαδήποτε περίπτωση δεν αποτυπώνει και αναδεικνύει παρά τα πολιτικά χαρακτηριστικά και τις θέσεις των δυνάμεων που συνεργάζονται και στη βάση (κατά καθοριστικό λόγο) του μεταξύ τους συσχετισμού. Με απλά λόγια, των ΚΚΕ και ΣΥΝ, πολύ περισσότερο που ο συσχετισμός ανάμεσα σ' αυτούς τους δύο από τη μια και τους υπόλοιπους από την άλλη είναι καταθλιπτικός. Αλλά γι' αυτή την Αριστερά αγωνιζόμαστε; Αν κάποιοι αυτό θέλουν, με γεια τους, με χαρά τους. Εμάς να μας συγχωρούν, αλλά «μας φωνάζουν από δίπλα».
- Τρίτο και σε σύνδεση με τα δύο προηγούμενα: Επειδή το κοινό (όλης της Αριστεράς) δεν μπορεί να γίνει, το μόνο «κοινό» ψηφοδέλτιο που μπορεί να συγκροτηθεί είναι αυτό πέριξ του ΣΥΝ. Και φυσικά αυτό που θα αποτυπώνει και αυτό που θα κυριαρχεί θα 'ναι η πολιτική φυσιογνωμία και γραμμή του ΣΥΝ. Ετσι, αν γίνει, θα γίνει, και νομίζουμε ότι δεν έχει κανενός είδους αυταπάτη περί του αντιθέτου κανείς εκ των προσερχομένων. Συνειδητά αυτό προωθούν και απλώς ψελλίζουν διάφορα και προσχηματικά.
- Να χτυπηθεί, λέει, ο δικομματισμός. Φυσικά και δεν πρόκειται να χτυπηθεί! Αυτά δεν συμβαίνουν προεκλογικά και στο παραπέντε. Θέλουν άλλη δουλειά και σε άλλο «χρόνο». Και όλοι γνωρίζουν -και πολύ καλά όσοι προωθούν αυτό το «στόχο»- ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θα μοιραστούν (εκτός των απροόπτων που αναφέραμε) τους ρόλους κυβέρνησης-αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αλλά ας κάνουμε και πάλι μια υπόθεση εργασίας και σε αναφορά τόσο μ' αυτό (το δικομματισμό) όσο και με τον υποτιθέμενο στόχο μιας άλλης πολιτικής για το λαό και τη χώρα.
- Η μία εκδοχή είναι αυτό το κοινό ψηφοδέλτιο να πάρει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Φυσικά πρόκειται για αστείο και κάτι τέτοιο δεν νομίζουμε πως το υποστηρίζει κανείς. Αλλά αν είναι αυτό αστείο (που είναι), τότε πώς θα χτυπηθεί ο δικομματισμός και θα εφαρμοστεί μια άλλη πολιτική;
- Ας περάσουμε λοιπόν σε πιο «σοβαρές» εκδοχές. Η μόνη που έχει, θεωρητικές έστω, πιθανότητες είναι αυτό το ψηφοδέλτιο να συγκεντρώσει ένα αυξημένο ποσοστό και τόσο που να μην επιτρέπει το σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης. Σε μια τέτοια περίπτωση μπορούμε να 'χουμε είτε -θεωρητικά μιλώντας- κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ είτε -πιο πιθανό στη βάση των πολιτικών δεδομένων- μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ενιαίου αριστερού ψηφοδελτίου. Δηλαδή «κεντροαριστερά». Δηλαδή αυτό που υποτίθεται ότι απορρίπτουν και μάλιστα κατηγορηματικά οι προτείνοντες. Αυτό που είναι παλιά και πάγια επιδίωξη προοπτικής του ΣΥΝ («προγραμματική σύγκλιση») και -κάπως πιο «ντροπαλά» είν' η αλήθεια- του ΚΚΕ. Δηλαδή αυτό που έθεσε ως... πιθανή προοπτική ο... Σημίτης ανοίγοντας το θέμα κεντροαριστερά. Εμάς και πάλι να μας συγχωρείτε αλλά «εδώ ήρθαμε».
- Ας θέσουμε και ένα τελευταίο ερώτημα και προσπαθώντας πάντα να ξεπεράσουμε την αθεράπευτη «κακοπιστία» μας. Μήπως, βρε αδερφέ, αυτή η κεντροαριστερά στη βάση αυτής της «προγραμματικής σύγκλισης» των «όρων» που θα τεθούν κ.λπ. κάνει, τέλος πάντων, κάτι; Εμείς απλώς θα θυμίσουμε ότι μιλάμε για το ΠΑΣΟΚ, το «γνωστό» ΠΑΣΟΚ, τον γνωστό ΣΥΝ και το γνωστό ΚΚΕ. Να θυμίσουμε ότι το έργο το έχουμε ξαναδεί εν έτει 1989, οπότε «νικήθηκε ο δικομματισμός» και πολλοί από αυτούς που προβάλλουν σαν προσωπικότητες αυτής της «ενιαίας Αριστεράς» έγιναν τότε υπουργοί (και μάλλον τους άρεσε πολύ).
Και αν αυτά μπορεί να θεωρηθούν «παλιά» (που δεν είναι), να θέσουμε το ερώτημα, γιατί να είναι διαφορετικό στην Ελλάδα αυτό που ήδη μας έχει δώσει δείγματα γραφής σε Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία; Γιατί θα λειτουργήσουν διαφορετικά όμοιες ή παραπλήσιες δυνάμεις και με το ίδιο πάντα πλαίσιο διεθνών και εσωτερικών συσχετισμών, τάσεων και κατευθύνσεων;
- Και επειδή όλα αυτά είναι πραγματικά αστεία, να δούμε και τους «σοβαρούς», τους πραγματικούς στόχους της κάθε πλευράς. Το ΚΚΕ επιδιώκει την αύξηση των ποσοστών του και πάνω απ' όλα τη διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας στο χώρο της ευρύτερης Αριστεράς (για μετά «θα δει»).
Ο ΣΥΝ προσπαθεί εναγώνια να διασφαλίσει καταρχήν το όριο εισόδου στη Βουλή και κάποιες αμυδρές ελπίδες ν' αμφισβητήσει (αν όχι άμεσα, προοπτικά) την πρωτοκαθεδρία του ΚΚΕ. Κάποιες «προσωπικότητες» της Αριστεράς, κάποια έδρα ίσως και οπωσδήποτε το πλασάρισμα και την κατοχύρωσή τους ως παραγόντων της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Και κάποιοι άλλοι νεόκοποι εζήλωσαν ίσως τη «δόξα» των προηγουμένων. Κι εμείς πια τι να πούμε...

Περί κοινής δράσης και αριστερού πόλου

Υπάρχει όμως και το θέμα της κοινής δράσης, του αριστερού πόλου, του ζητήματος γενικότερα της Αριστεράς και των προοπτικών του κινήματος. Βεβαίως και υπάρχουν. Και είναι μάλιστα και πολύ σοβαρά. Γι' αυτό και τα 'χουμε στην πρώτη γραμμή της πάλης μας χρόνια τώρα. Ας καταπιαστούμε λοιπόν σοβαρά μ' αυτά τα σοβαρά ζητήματα. Ας αφήσουμε στην άκρη τις προεκλογικές ανοησίες περί «σπασίματος του δικομματισμού» και εφαρμογής «άλλης πολιτικής» (από ποιον;). Ας αφήσουμε ακόμη εκείνα τα περί της «δυναμικής» που μπορεί να αναπτυχθεί. Γιατί βέβαια δεν μας διαφεύγουν και κάποιες ακόμη «υποθέσεις εργασίας» που κυκλοφορούν στην πιάτσα. Περί πιθανής διάσπασης του ΠΑΣΟΚ μετά από ενδεχόμενη ήττα. Περί διαμόρφωσης, έτσι, όρων και προοπτικών αναδιάταξης δυνάμεων και ανασύνταξης της «ευρύτερης Αριστεράς». Το «όνειρο» των Κουναλάκη-Ανδρουλάκη και σία του '89 σε σύγχρονη έκδοση. Μόνο που η «δυναμική» (τέτοια ή αλλιώτικη) που μπορεί να αναπτυχθεί δεν είναι και δεν ήταν ποτέ θέμα «κόλπου». Γνωρίζουμε και γνωρίζουν όλοι (θα όφειλαν να γνωρίζουν) ότι το πρόβλημα της Αριστεράς (το πραγματικό) δεν θα κριθεί στις εκλογές. Κρίνεται πριν και μετά. Στις εκλογές απλώς (κυρίως) αποτυπώνονται αυτά που έχουν συντελεστεί στο «μεσοδιάστημα». Ας δούμε λοιπόν το ζήτημα έτσι όπως απαιτεί η σημασία που έχει. Η αποσύνδεσή του από τους εκλογικούς υπολογισμούς του καθένα είναι πλέον όρος φερεγγυότητας της κάθε άποψης-πρότασης.
Φυσικά δεν περιμένουμε και πολλά. Γνωρίζουμε την πολιτεία του καθένα σ' όλο το προηγούμενο διάστημα. Πολύ περισσότερο σήμερα που όλοι τους έχουν προσβληθεί από τον ιό του προεκλογικού πυρετού.
Γνωρίζουμε ότι τόσο η άρνησή τους να συμβάλουν στην υπόθεση της κοινής δράσης το προηγούμενο διάστημα όσο και η προεκλογική «ενωτική» τους πρεμούρα είναι οι δύο όψεις του ίδιου, οπορτουνιστικού, νομίσματος. Των ιδεολογικών και πολιτικών αντιλήψεων που βρίσκονται σε διαφορετική κατεύθυνση από αυτή που απαιτούν οι ανάγκες του κινήματος. Της ανικανότητας ή καλύτερα της άρνησης να δουν το μεγάλο αυτό ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις, χαρακτηριστικά και απαιτήσεις.
Εμείς θα επιμείνουμε. Γιατί, όπως μάλιστα έχουμε κατηγορηθεί, συνεχίζουμε να «έχουμε το άγχος των κινητοποιήσεων». Οπως συνεχίζουμε να έχουμε το «άγχος» της πάλης. Για τα καθημερινά μικρά και μεγάλα προβλήματα που τίθενται. Για το ζήτημα της Αριστεράς. Των προοπτικών του κινήματος. Γι' αυτό και δεν δεχόμαστε να τα ευτελίσουμε όλα αυτά στο παζάρι των μικροκομματικών προεκλογικών υπολογισμών.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου