Θα συγκρουστούμε με τον κόσμο των ναρκωτικών ή θα τον αποδεχτούμε;

 του Βασίλη Σαμαρά

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 432, στις 23/6/2001

Επανέρχεται κάθε τόσο η συζήτηση για την νομιμοποίηση των ναρκωτικών, για τον διαχωρισμό τους σε σκληρά και μαλακά κλπ κλπ. Ο γράφων δεν αισθάνεται καθόλου ειδικός επί του θέματος. Δεν γνωρίζει τα κριτήρια διαχωρισμού. Δεν θα σταθεί καν στα στοιχεία που δημοσιεύονται για διεύρυνση της κατανάλωσης ναρκωτικών ουσιών στις χώρες που νομιμοποιήθηκαν. Οπωσδήποτε δεν αμφισβητεί τις καλές προθέσεις πολλών από αυτούς που προτείνουν την νομιμοποίηση. Δεν αγνοεί ωστόσο πως ανάμεσα τους «παρεισφρέουν» και κάποιοι που απλώς θέλουν να νομιμοποιήσουν τον τρόπο ζωής τους. Έτσι ή αλλιώς πάντως δεν βρίσκεται εδώ ο πυρήνας του προβλήματος.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το θέμα της καταστολής. Και μόνο η λέξη προκαλεί αρνητικά συναισθήματα σε έναν κομμουνιστή. Θα θέλαμε ωστόσο να θέσουμε το ερώτημα. Υπήρξε πράγματι καταστολή; Και δεν εννοούμε βέβαια το τσάκισμα κάποιων φουκαράδων πάνω στους οποίους εκτονώνουν την βαρβαρότητα τους τα «όργανα του νόμου», που ταυτόχρονα θέλουν έτσι να παρουσιάσουν και «έργο». Εννοούμε εκείνους που πραγματικά έχουν στα χέρια τους την μεταφορά, διακίνηση και διάδοση των ναρκωτικών στη χώρα μας (και σε κάθε χώρα).

Και αν δεν έχει υπάρξει πραγματική καταστολή, μπορεί αυτή να υπάρξει; Μπορεί δηλαδή να υπάρξει μια πολιτική που να αντιμετωπίσει με αποφασιστικότητα το πρόβλημα; Έτσι ή αλλιώς (σε παγκόσμια κλίμακα) και οι παραγωγοί και οι μεσάζοντες και οι προστάτες τους είναι γνωστοί σε όλες τις υπηρεσίες της -υποτίθεται- δίωξης ναρκωτικών. Πού σκοντάφτει λοιπόν η αντιμετώπιση του προβλήματος;

Μια τέτοια πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει γιατί απλούστατα δεν υπάρχει πολιτική βούληση για κάτι τέτοιο. Το αντίθετο. Η πολιτική της νάρκωσης αποτελεί πολιτική του συστήματος. Μπορεί ο «πόλεμος του οπίου» να θεωρείται «παλιά ιστορία» όμως υπάρχουν πολύ πιο πρόσφατες περιπτώσεις διοχέτευσης ναρκωτικών στην νεολαία είτε για να αποσυντεθεί η αγωνιστική της διάθεση είτε για να χρησιμοποιηθεί σε βρώμικους πολέμους.

Αν το προηγούμενο είναι η βάση και αφετηρία του πράγματος, στην πορεία υπήρξε εξέλιξη και διεύρυνση του ρόλου των ναρκωτικών. Περίπου από το 1970 η διασύνδεση αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών με το εμπόριο ναρκωτικών χρησιμοποιήθηκε για την χρηματοδότηση «μαύρων» επιχειρήσεων αυτών των υπηρεσιών. Η εξέλιξη αυτή διεύρυνε τους «ορίζοντες» του εμπορίου ναρκωτικών δημιουργώντας ένα ευρύ δίκτυο συμφερόντων.

Και όπως κάθε καλή επιχείρηση απέκτησε στην πορεία και το «ιδεολογικό της εποικοδόμημα». Έναν ολάκαιρο εσμό «συγγραφέων», «δημοσιογράφων» που με έμμεσο και άμεσο τρόπο, προπαγάνδιζε, διαφήμιζε τον «παράδεισο» των ναρκωτικών.

Μάλιστα υπήρξαν και «αριστερές» εκδοχές του πράγματος. Ούτε λίγο ούτε πολύ προβάλλονταν πως τα ναρκωτικά «απελευθερώνουν» την σκέψη, διευρύνουν τους ορίζοντες και τις δυνατότητες της, «επαναστατικοποιούν». Και «τσιμπάγανε» έτσι και κάποιοι ανύποπτοι νεαροί χωρίς να αναλογίζονται το στοιχειώδες. Πως τα ψυχοσωματικά ρετάλια που διαμορφώνουν τα ναρκωτικά, όχι αντίσταση στην εξουσία δεν μπορούν να προβάλλουν αλλά γίνονται ευάλωτα έρμαια της. Πως σ’ όλο τον κόσμο μια στρατιά ολάκαιρη από χαφιέδες της αστυνομίας αποτελείται από βαποράκια.

Αν λοιπόν αποτελεί -η διάδοση των ναρκωτικών- πολιτική του συστήματος, μόνο σαν τέτοια μπορεί να αντιμετωπιστεί. Πραγματικά νομίζουμε πως αποτελεί αυταπάτη να πιστεύει κανείς πως μπορεί η αντιμετώπιση του να εναποτίθεται -και πάλι- στα χέρια του συστήματος και μέσα από οποιαδήποτε μεταρρυθμιστική φόρμουλα. Έχουμε λοιπόν την άποψη πως η αντιμετώπιση και αυτού του προβλήματος αποτελεί υπόθεση του κινήματος. Ναι, ναι, πρόκειται για μια ακόμη από εκείνες τις «παρωχημένες» αντιλήψεις που μας χαρακτηρίζουν. Και εδώ αντί άλλων επιχειρημάτων θα αναφερθούμε σε δυο πράγματα.

Στην υπέροχη ταινία του Ποντεκόρβο, «Η μάχη του Αλγερίου», παρουσιάζεται το Πατριωτικό Μέτωπο να εξαπολύει εκστρατεία ενάντια στα ναρκωτικά, το δίκτυο της πορνείας και τον αλκοολισμό. (Πρόκειται για ιστορικά γεγονότα). Μάλιστα ο εκπρόσωπος του Μετώπου αναφέρει χαρακτηριστικά πως «ένας λαός εξουθενωμένος από τα ναρκωτικά δεν μπορεί να αγωνιστεί για την λευτεριά του».

Το δεύτερο. Στην Ν. Αφρική μετά τον συμβιβασμό που έφερε τον Μαντέλα στην εξουσία, κάποιοι άρχισαν να πλημμυρίζουν με ναρκωτικά τα πρώην γκέτο. Μόνο που εκεί είχαν εγκατασταθεί -νόμιμα πλέον και αρκετοί πρώην αντάρτες του απελευθερωτικού αγώνα. Οι οποίοι συνεννοηθήκαν, ξαναοργανωθήκαν και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, καθάρισαν τα γκέτο από ναρκωτικά και βαποράκια. Συνέλαβαν και τους έμπορους και κάποιους απ’ αυτούς τους εκτέλεσαν δημόσια στις πλατείες των γκέτο. Την συνέχεια του πράγματος δεν την γνωρίζουμε μια και τέτοιες ειδήσεις δεν κρίνονται «επωφελείς» από τους ιθύνοντες των ΜΜΕ.

Όπως και να ‘χει, είμαστε βαθειά πεπεισμένοι ότι η άνοδος του λαϊκού κινήματος, θα 'ναι αυτή που θα δώσει την απάντηση και σ’ αυτό το ζήτημα. Μέχρι τότε ασυμβίβαστη πάλη ενάντια στο σύστημα, ενάντια στην πολιτική της νάρκωσης, («μαλακιάς» και «σκληρής»), ενάντια στους πάσης φύσεως ντίλερ των ναρκωπαραδείσων.