Το γκρέμισμα του τείχους και οι τύχες του κόσμου

του Βασίλη Σαμαρά

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 858, στις 16/11/2019

Στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο του τελευταίου διαστήματος την τιμητική του είχαν οι αναφορές σε ένα έτσι ή αλλιώς σημαντικό γεγονός. Τη συμπλήρωση 30 χρόνων από το «γκρέμισμα», όπως αναφέρεται, του «τείχους του Βερολίνου».

Πλήθος λοιπόν οι αναφορές. Οι θριαμβολογίες. Για τη «νίκη της Δημοκρατίας». Της «ελευθερίας», της «ενότητας των λαών», της «ειρήνης». Της «ανάπτυξης» και της «ευημερίας». 

Όψεις του φασιστικού φαινομένου στη Θεσσαλονίκη (1960-1980) και η λαϊκή πάλη

Ομιλία του Γιάννη Χατζή σε εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη, Νοέμβρης 2019

Ξέρετε… θέλοντας κανείς να ανατρέξει στο αντίκτυπο των πολιτικών εξελίξεων εκείνων των ημερών και να επικεντρώσει  στις ακροδεξιές μεθοδεύσεις και δραστηριότητες της εποχής, δεν μπορεί να μη σταθεί στον χαρακτηρισμό της Θεσσαλονίκης σαν «παρακρατούπολης» και σαν πόλης των «πολιτικών δολοφονιών». Πράγματι στη Θεσσαλονίκη δολοφονήθηκαν ο Πολκ, ο Γρηγόρης Λαμπράκης κι ο Γιάννης Ζεύγος κι αργότερα οι Τσαρουχάς,  Γιάννης Χαλκίδης και Στέφανος Βελδεμίρης.

Ήταν η Θεσσαλονίκη του δωσίλογου και δικασμένου σε θάνατο για την κατοχική του δράση Φον Ξενοφώντα Γιοσμά και των διάφορων παρακρατικών, που είχαν την άνεση, σε συνεργία με την αστυνομία, να δολοφονήσουν στις 27 Μαΐου 1963 τον Λαμπράκη, στο κέντρο της πόλης. 

Στέφανος Βελδεμίρης. 58 χρόνια από τη δολοφονία του νεολαίου αγωνιστή της ΕΔΑ

του Στέλιου Αγκούτογλου
Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 857, στις 2/11/2019

Ήταν 26 Οκτωβρίου 1961, τρεις ημέρες πριν τις εκλογές που έμειναν στη μνήμη του λαού μας ως εκλογές της «βίας και νοθείας». Αυτές οι εκλογές έρχονταν να «διορθώσουν» το ανορθόδοξο για το αμερικανοστήρικτο αστικό καθεστώς αποτέλεσμα του 1958, με το οποίο η ΕΔΑ είχε γίνει αξιωματική αντιπολίτευση σε πείσμα της μετεμφυλιακής τρομοκρατίας.

Θεσσαλονίκη, 11 Νοέμβρη 1979. 40 χρόνια από τη μαχητική αντιφασιστική κινητοποίηση ενάντια στους νοσταλγούς της χούντας και την κυβερνητική απαγόρευση

του Γιάννη Χατζή
Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 857, στις 2/11/2019

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 1979, 12 το μεσημέρι. Η οδός Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη ήταν ένας ήσυχος δρόμος εκείνο το ηλιόλουστο φθινοπωριάτικο πρωινό, όταν ξαφνικά, στη μέση του δρόμου, εμφανίστηκε ο σ. Βασίλης Σαμαράς με το σύνθημα «Δεν περνάει ο φασισμός»!

Σε κλάσματα δευτερολέπτου, από τα γύρω στενά εμφανίζονται δεκάδες αντιφασίστες διαδηλωτές, με κατεύθυνση τον κινηματογράφο ΗΛΥΣΙΑ, έξω από τον οποίο, για πρώτη φορά από την πτώση της δικτατορίας, είχε οργανωθεί εκδήλωση των χουντοφασιστών. Στόχος η διάλυση της.

ΤΟ «ΟΧΙ» ΕΓΙΝΕ «ΝΑΙ». Από την εποποιία στη συνθηκολόγηση

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία, φυλ. 857, στις 2/11/2019

Η υπουργός παιδείας κατάφερε να εξαφανίσει τον φασισμό, τους Γερμανούς και τους Ιταλούς χωρίς να φωνάξει ΑΕΡΑ!

Απέδειξε πως δεν είναι χαζή αλλά αντιδραστική. Δεν θεωρεί τον φασισμό πρόβλημα! Γι’ αυτό δεν τον αναφέρει.

Γνωρίζει πολύ καλά την ιστορία. Ξέρει πια σημεία πρέπει να κρατήσει και ποια να λογοκρίνει για να δικαιώσει το παρελθόν τις τωρινές επιλογές της κυβέρνησης.

Είναι επικίνδυνη. Τα βάζει με τις δυνάμεις του «μίσους και της βίας» και «τις ακραίες φωνές του λαϊκισμού». Έντεχνα εισάγει τη θεωρία των δύο άκρων!

Υπηρετεί επάξια την αστική τάξη.

Σταθμός Μπακεντάνο, Σαντιάγο. Ζωντανά τα φαντάσματα της δικτατορίας!

του Δημήτρη Παυλίδη

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία, φυλ. 857, στις 2/11/2019

Παρότι η επίσημη ονομασία έχει αλλάξει από το 1928 και φέρει το όνομα του αήττητου στρατηγού στον πόλεμο του Ειρηνικού, οι κάτοικοι στο Σαντιάγο επιμένουν να αποκαλούν την Μπακεντάνο, πλατεία Ιταλίας. Σε σχήμα ωοειδές στην καρδιά της πόλης, είναι ο ιστορικός τόπος για τις γιορτές αλλά και τις κοινωνικές ταραχές που έχουν σημαδέψει την νεότερη ιστορία της Χιλιανής πρωτεύουσας. Έτσι και τώρα, η πλατεία έγινε από τα επίκεντρα των διαδηλώσεων και των συγκρούσεων με την αστυνομία και εδώ έδωσαν ραντεβού ένα εκατομμύριο Χιλιάνοι στις 25 Οκτωβρίου. Ομώνυμη της πλατείας είναι η διπλανή στάση του μετρό, του οποίου η γραμμή 1 περνά σχεδόν από κάτω, με διεύθυνση ανατολικά –δυτικά παράλληλα της κεντρικής λεωφόρου Αλαμέδα. Η γραμμή είναι η πρώτη που κατασκευάστηκε και εγκαινιάστηκε από τον Πινοτσέτ πανηγυρικά τον Σεπτέμβρη του 1975, στα πρώτα σκληρά χρόνια της φασιστικής δικτατορίας. Το φάντασμά της ζωντάνεψε αυτές τις ημέρες όχι μόνο στους δρόμους του Σαντιάγο αλλά και μέσα στις υπόγειες στοές του μετρό.