Δημοσιεύτηκε
στην Προλεταριακή Σημαία, φύλ. 871, στις 23/5/2020
Στα
μέσα του Μάη του 1919 ξεκινούσε η μικρασιατική εκστρατεία. Τρία χρόνια αργότερα
η Ελλάδα θα ζούσε μια από τις μεγαλύτερες ήττες της στη σύγχρονη ιστορία, τη μικρασιατική
καταστροφή.
Ο ξεριζωμός
Δεν
είναι μέσα στα πλαίσια αυτού του σημειώματος μια λεπτομερής παρουσίαση των
αιτιών της ήττας του ελληνικού στρατού στο μικρασιατικό μέτωπο, το καλοκαίρι
του 1922. Σε συντομία θα λέγαμε ότι οι βασικές ευθύνες έχουν να κάνουν με τη
στάση των ιμπεριαλιστών της εποχής (κυρίως Άγγλων και Γάλλων). Αυτοί ήταν που
αρχικά πριμοδότησαν την ελληνική πλευρά για να καταστείλει την εθνική εξέγερση
των Τούρκων υπό τον Κεμάλ εναντίον του Σουλτάνου. Μια εξέγερση που έμπαινε εμπόδιο
στον έλεγχο από τους Δυτικούς τής υπό κατάρρευση Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η
υπεροχή των Τούρκων στα πεδία των μαχών καθώς και η διαφαινόμενη συμφωνία των
Αγγλογάλλων με τον Κεμάλ άλλαξαν τα δεδομένα, με αποτέλεσμα την άτακτη
υποχώρηση των Ελλήνων στρατιωτών και τον ξεριζωμό περισσότερων από 1
εκατομμύριο, κυρίως από την περιοχή της Μικράς Ασίας και του Πόντου καθώς και
άλλων εθνοτήτων όπως Αρμενίων κα. Με την υπογραφή της συνθήκης της Λοζάνης και
την ανταλλαγή πληθυσμών υπολογίζεται ότι περίπου 1,3 εκατομμύρια κάτοικοι
ελληνικής καταγωγής υποχρεώθηκαν να φύγουν από τα τουρκικά εδάφη.