Μπροσούρα | Άρης Βελουχιώτης 80 χρόνια

 

Στον παρακάτω σύνδεσμο υπάρχει η μπροσούρα "Αρης Βελουχιώτης 80 χρόνια" με επιμέλεια των οργανώσεων Ηπείρου του Κ.Κ.Ε.(μ-λ) 

https://drive.google.com/file/d/1sEVYHFj9vG4Zz_ue-FayZu82C0OQcCV5/view?usp=sharing

Ομιλία σε εκδήλωση του Κ.Κ.Ε.(μ-λ) για τα 80 χρόνια από τον θάνατο του Αρη Βελουχιώτη (Ιωάννινα, 13/6/2025)

Δεν είναι η πρώτη φορά που η οργάνωσή μας τιμάει τον Άρη Βελουχιώτη με εκδηλώσεις. Όχι για να βγάλει πανηγυρικούς και να εκφωνήσει δεκάρικους. Αυτά θα τα κάνει ο Κουτσούμπας. Για να συνεχιστεί το θάψιμο του Άρη με άλλον τρόπο τώρα, μέσα από όψιμα υμνολόγια. Γιατί, εκτός από σφετερισμός και καπηλεία, το να θάβεις το ζήτημα της Ανεξαρτησίας και της αντιιμπεριαλιστικής πάλης για το τότε και για το τώρα, κομβικό και κεφαλαιώδες ζήτημα για τη χώρα μας και επιπλέον να ισχυρίζεσαι ότι η κατεύθυνση αυτή υπονομεύει τον πούρο - καθαρό αντικαπιταλιστικό αγώνα , είναι λαθροχειρία και διαστρέβλωση, είναι στην ουσία θάψιμο του ίδιου του Άρη, του ιδεολογικού και πολιτικού του στίγματος. 

Διαμαντή τον λέγανε…

του Κώστα Μιχαλάκη

Στις 21 Ιουνίου 1949 έπεσε στα Μάρμαρα της Φθιώτιδας ο καπετάν Διαμαντής, κατά κόσμον Γιάννης Αλεξάνδρου, μια από τις πιο σημαντικές μορφές τόσο της Εθνικής Αντίστασης, όσο και του κομμουνιστικού κινήματος την δεκαετία του 1940.

Ο Γιάννης Αλεξάνδρου γεννήθηκε το 1914 στην Κάτω Αγόριανη Φωκίδας, σημερινή Λιλαία, απόγονος πολεμιστή του 1821. Αν και από φτωχή αγροτική οικογένεια, τελείωσε το σχολείο και σπούδασε στην Νομική Θεσσαλονίκης. Από νωρίς οργανωμένος στην ΟΚΝΕ, ήταν καθοδηγητής του Θωμά Πάλλα, του μετέπειτα καπετάν Κόζιακα, της Μαρίας Καραγιώργη και άλλων.

Ο πόλεμος των χωρικών στη Γερμανία. 500 χρόνια από την κορύφωση, τη συντριβή της και τον θάνατο του Τόμας Μίντσερ

 

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 986, στις 7/6/2025

Οι αρχές του 16^ου αιώνα στη Γερμανία ήταν μια περίοδος όξυνσης της ταξικής και πολιτικής πάλης. Η Γερμανία δεν υπήρχε ως ενιαίο κράτος αλλά η περιοχή ανήκε στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους. Με εκατοντάδες βασίλεια, δουκάτα και τοπικούς φεουδάρχες, ο αυτοκράτορας είχε περιορισμένη εξουσία, σε αντίθεση με την Καθολική Εκκλησία που ήταν ο μεγαλύτερος φεουδάρχης. Ο ανώτερος κλήρος (επίσκοποι, καρδινάλιοι κ.λπ) κατείχε τεράστιες εκτάσεις (μοναστηριακά κτήματα) που του έδιναν μεγάλη πολιτική επιρροή, διαιωνίζοντας την παπική εξουσία στις περιοχές αυτές.