Δικτατορία Μεταξά 1937-1940: φυλακές Αίγινας, Ανάφη.
Αντίσταση: 1946-1948 Γαύδος, 1948-1950 Ικαρία, 1950-1961 Μακρόνησος, Αη Στράτης.
Χούντα: 1967-1971 Γιούρα, Λέρος.
24 χρόνια διωγμούς, εξορίες, θυσίες. Μια ολόκληρη ζωή.
Εκ μέρους του ΚΚΕ(μ-λ), του κόμματος που υπηρέτησες πιστά από το 1977, υποκλινόμενοι μπροστά σ' αυτούς τους αγώνες, αποχαιρετάμε για τελευταία φορά τον ΑΝΤΑΡΤΗ, τον ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΠΙΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΕΑΜ, τον ΙΔΡΥΤΗ και ΠΡΩΤΟ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΑΡΤΑΣ, τον ΑΓΩΝΙΣΤΗ, τον ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ, τον ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΜΑΣ Λεωνίδα Νάκο.
Δύσκολο να βρεις λόγια να μιλήσεις τούτη την ώρα. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τούτη τη στιγμή τον μπαρμπα- Λεωνίδα να μιλήσει, με τα γραφτά του.
''…Κατά τον Μάη του 1945, αφού πέρασαν κάμποσα στελέχη να οργανώσουν το Ε.Κ.Α. και δεν τα κατάφεραν, με απέσπασε η Νομαρχιακή Επιτροπή Αρτας του ΕΑΜ εμένα ως υπεύθυνο για το Ε.Κ.
Νοίκιασα με λεφτά της οργάνωσης ένα δωμάτιο από τον Λεωνίδα Σούκη. Εγραψα έξω ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΡΤΑΣ…''
Ετσι, τόσο απλά και ταπεινά, αφηγείται την τόσο μεγάλη περιπέτεια της ζωής του, την ίδρυση του Εργατικού Κέντρου Αρτας.
''…Ολα τα αδέρφια μου, οι γονείς μου και τα ανήψια μου, την προοδευτική ιδέα ακολουθήσαν και θα είμαστε νικητές αν η ηγεσία δεν μας πρόδωνε. Πέντε είμαστε κλεισμένοι στις φυλακές στη δικτατορία του Μεταξά. Ηρθε η κατοχή. Γενήκαμε χιλιάδες. Θα έρθουν άλλα γεγονότα, δυσβάσταχτα στις πλάτες του ελληνικού λαού και των άλλων λαών του κόσμου, και αυτές οι χιλιάδες που είμαστε σήμερα, θα γίνουν εκατομμύρια. Που γι' αυτό που παλεύαμε οι πέντε, θα το πραγματοποιήσουν τα εκατομμύρια, και φυσικά εγώ δεν θα ζω. Δεν είμαι μετανιωμένος που πάλεψα όλη μου τη ζωή και με 24 χρόνια σε φυλακές και εξορίες, αλλά είμαι περήφανος γι' αυτό. Επειδή μας πρόδωσε η ηγεσία, δεν είπα όπως πολλοί –χάθηκε ο αγώνας μας και ας βολευτώ όπως όπως- αλλά εγώ, έχοντας επίγνωση της όλης κατάστασης, συνέχισα τον αγώνα και μετά την προδοσία της Βάρκιζας και μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού…''
Την πίστη στον αγώνα, για μια κοινωνία πιο δίκαιη, για τον ''σοσιαλισμό-ιστορική αναγκαιότητα'' όπως έλεγες, δεν την αποχωρίστηκες ούτε τα πέτρινα χρόνια των διωγμών ούτε τα μεταπολιτευτικά χρόνια της απομόνωσης και της κατηγόριας του'' προδότη'' και'' αριστεριστή'' που σου έριξαν.
Τα ιδανικά που πάλεψες δεν τα εξαργύρωσες ούτε στη λήθη της λεγόμενης Ενωμένης Αντίστασης στα χρόνια της ''αλλαγής'', αρνούμενος να αποδεχθείς τη σύνταξη του αντιστασιακού, παρά τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα επιβίωσης που αντιμετώπιζε η οικογένειά σου.
Θυμόμαστε σαν τώρα που μας έλεγες: ''…Δεν ζητάω να μου αναγνωρίσει την αντίσταση που έκανα η αστική τάξη. Ο,τι έκανα το έκανα γιατί το πίστευα, γιατί το 'θελα…''
Αυτός είναι ο Λεωνίδας Νάκος. Ενας ασυμβίβαστος αγωνιστής.
Οσοι βρεθήκαμε κοντά σου τα τελευταία χρόνια της ζωής σου σε θυμόμαστε με το τσιγάρο στην πίπα σου και το τσίπουρο δίπλα σου, ώρες ατέλειωτες να γράφεις στα τσιγαρόχαρτα των πακέτων σου τις μεγάλες ιστορίες σου. Για την κατοχή. Τον Αη Στράτη. Τις μάχες του ΔΣΕ. Την ίδρυση του ΕΚΑ. Σε θυμόμαστε ακόμη να στοχάζεσαι και να αναλύεις τα μεγάλα ζητήματα της εποχής μας.
''Πώς και γιατί κατέρρευσε ο σοσιαλισμός'', ''Η παγκοσμιοποίηση και η ελεύθερη αγορά''. Και αυτή η οξυδέρκεια, απόρροια του ιδεολογικού σου φορτίου, αυτό το πολιτικό κριτήριο που διαμόρφωσες μέσα στους αγώνες της ζωής σου, ήταν αυτό που σε ξεχώριζε απ' όλους τους συναγωνιστές σου. Είσαι ο παππούς που δεν έμενε στα παλιά, αλλά που έδειχνε ως άποψη και στάση ζωής το δρόμο της πάλης σήμερα, αύριο.
Τα σκόρπια πολλά κείμενά σου θα τα μαζέψουμε, για να επιμεληθούμε τη σύνταξη ενός αφιερώματος στη ζωή σου, που τόσο πολύ επιθυμούσες. Είναι μόνο μια πολύ μικρή συμβολή σ' αυτό που μας πρόσφερες.
Σύντροφε, μπάρμπα Λεωνίδα. Είναι βαριά η παρακαταθήκη που μας αφήνεις. Σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε, σου υποσχόμαστε ότι θα προσπαθήσουμε. Να σπείρουμε ξανά το σπόρο που μαράθηκε. Να ξαναζωντανέψουμε την ελπίδα και την πίστη σου για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
Αντίο, σύντροφε.
Οι σύντροφοί σου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου