Εγκύκλιος της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας για τη Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση - 16 Μάη 1966

Το κείμενο από το μπλογκ "Κρίση + Κριτική". Πατήστε εδώ

Στις 16 Μαΐου 1966 η ΚΕ του ΚΚ Κίνας δημοσιοποίησε την Εγκύκλιο για τη Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση. Σαν σήμερα λοιπόν συμπληρώνονται 50 χρόνια από την έναρξη της ΜΠΠΕ, ένα γεγονός που επηρέασε όχι μόνο την πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Κίνα, αλλά ενέπνευσε πολλά κινήματα σε ολόκληρο τον κόσμο στον αγώνα τους ενάντια στην εκμετάλλευση και για τη σοσιαλιστική προοπτική. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ήδη έχει ξεκινήσει μια εμφανώς συντονισμένη εκστρατεία στα διεθνή ΜΜΕ σπίλωσης και συκοφάντισης του μεγάλου αυτού επαναστατικού γεγονότος. Και τι δεν γράφεται! Από τη σύγκριση του Μάο με τον …Τραμπ, έως για φαινόμενα …κανιβαλισμού από τους κοκινοφρουρούς.

Φυσικά και δεν αρκεί η επισήμανση της γελοιότητας του όλου εγχειρήματος. Ειδικά σήμερα που η εκμετάλλευση των εργαζόμενων μαζών βαθαίνει σε συνθήκες παρατεταμένης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος και όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών προς την κατεύθυνση γενικευμένου αιματοκυλίσματος των λαών. Αυτό που απαιτείται σήμερα είναι η αξιοποίηση της εμπειρίας της ΜΠΠΕ προς την κατεύθυνση της ενδυνάμωσης των λαϊκών αντιστάσεων, της ανασυγκρότησης της εργατικής τάξης και της ανασύνθεσης της οργανωμένης πολιτικής της πρωτοπορίας. Δυστυχώς, ακόμη και υποστηριχτές της ΜΠΠΕ την αντιμετωπίζουν ουσιαστικά σαν ένα ακόμη ιστορικό γεγονός, αρκετά απόμακρο από τη σημερινή πραγματικότητα. Απεναντίας, η επικαιρότητά της έγκειται ακριβώς στα ιδεολογικοπολιτικά εφόδια που μας έχει δώσει για τη σημερινή διαμόρφωση της γραμμής μαζών που απαιτείται και για την επαναστατική ανατροπή και για τη σοσιαλιστική ολοκλήρωση.

Με τη δημοσίευση αυτού του σημαντικού ντοκουμέντου του κομμουνιστικού κινήματος, το συγκεκριμένο ιστολόγιο φιλοδοξεί να έχει τακτικότερη παρουσία και παρέμβαση σε ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα. Η νέα μετάφραση παρουσιάζεται χωρίς την τελική της επιμέλεια, ελπίζοντας ότι θα γίνει μαζί με μερικά ακόμη επιλεγμένα ντοκουμέντα της ΜΠΠΕ, αρκετά από τα οποία δυχτυχώς δεν έχουν μεταφραστεί ακόμη στα ελληνικά. 

Εγκύκλιος της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας για τη Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση

16 Μαΐου 1966

Προς

Όλα τα περιφερειακά γραφεία της Κεντρικής Επιτροπής, όλες τις επαρχιακές, δημοτικές και αυτόνομες περιφερειακές επιτροπές του κόμματος, όλα τα τμήματα και τις υπηρεσίες που υπάγονται στην Κεντρική Επιτροπή, όλες τις κομματικές καθοδηγητικές ομάδες και τις κομματικές επιτροπές σε κυβερνητικές υπηρεσίες και λαϊκές οργανώσεις και το Γενικό Πολιτικό Τμήμα του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού:

Η Κεντρική Επιτροπή αποφάσισε να ανακαλέσει την «Έκθεση Σύνοψης για την τρέχουσα Ακαδημαϊκή Συζήτηση από την Ομάδα των Πέντε Υπευθύνων της Πολιτιστικής Επανάστασης», η οποία είχε εγκριθεί για δημοσίευση στις 12 Φεβρουαρίου 1966, να διαλυθεί η «Ομάδα των Πέντε Υπευθύνων της Πολιτιστικής Επανάστασης» και τα γραφεία της, και να συσταθεί μια νέα Ομάδα Πολιτιστικής Επανάστασης άμεσα καθοδηγούμενη από τη Διαρκή Επιτροπή του Πολιτικού Γραφείου. Η λεγόμενη Έκθεση Σύνοψης της «Ομάδας των Πέντε» είναι θεμελιωδώς λανθασμένη. Έρχεται σε αντίθεση με τη γραμμή της σοσιαλιστικής πολιτιστικής επανάστασης που ορίζεται από την Κεντρική Επιτροπή και τον σ. Μάο Τσετούγκ και με τις κατευθυντήριες αρχές που διαμορφώθηκαν κατά τη Δέκατη Ολομέλεια της Όγδοης Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος το 1962 σχετικά με το ζήτημα των τάξεων και της πάλης των τάξεων στη σοσιαλιστική κοινωνία. Ενώ υποτίθεται ότι συμμορφώνεται, στην πραγματικότητα η Έκθεση αντιτίθεται και πεισματικά αντιστέκεται στη μεγάλη πολιτιστική επανάσταση, την οποία ξεκίνησε και καθοδηγεί προσωπικά ο σ. Μάο Τσετούγκ, καθώς και στις οδηγίες που έδωσε σχετικά με την κριτική στον Γου Χαν κατά τη Σύσκεψη Εργασίας της Κεντρικής Επιτροπής που πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο του 1965 (δηλαδή, κατά τη συνεδρίαση της Διαρκούς Επιτροπής του ΠΓ της ΚΕ στην οποία παρέστησαν επίσης ηγετικά στελέχη όλων των περιφερειακών γραφείων της ΚΕ).

Η λεγόμενη Έκθεση Σύνοψης από τη «Ομάδα των Πέντε» είναι στην πραγματικότητα Έκθεση μόνο από τον Πεγκ Τσεν. Την μηχανεύτηκε σύμφωνα με τις δικές του ιδέες, πίσω από τις πλάτες του σ. Καγκ Σεγκ, μέλους της «Ομάδας των Πέντε», και άλλων συντρόφων. Στον χειρισμό ενός τέτοιου εγγράφου σχετικά με σημαντικά ζητήματα που επηρεάζουν τη συνολική κατάσταση στη σοσιαλιστική επανάσταση, ο Πεγκ Τσεν δεν προέβη σε καμία απολύτως συζήτηση ή ανταλλαγή απόψεων με την «Ομάδα των Πέντε». Δεν ζήτησε από καμία τοπική κομματική επιτροπή τη γνώμη της, ούτε έκανε σαφές ότι η Έκθεση Σύνοψης έπρεπε να αποσταλεί στην ΚΕ προς εξέταση ως επίσημο έγγραφο, και ακόμη λιγότερο δεν ζήτησε την έγκριση του σ. Μάο Τσετούγκ, προέδρου της ΚΕ. Χρησιμοποίησε τις πιο παράτυπες μεθόδους, ενήργησε αυθαίρετα, καταχράστηκε την εξουσία του, και σφετερίστηκε το όνομα της ΚΕ, δημοσιοποιώντας βιαστικά την Έκθεση Σύνοψης σε ολόκληρο το κόμμα.

Τα κυριότερα λάθη στην Έκθεση Σύνοψης είναι τα εξής:

1. Ορμώμενη από μια αστική στάση και την αστική κοσμοαντίληψη, η Έκθεση μετατοπίζει πλήρως τον εχθρό και μας, βάζοντας τον ένα στη θέση του άλλου, στην αξιολόγηση της κατάστασης και στη φύση της τρέχουσας ακαδημαϊκής κριτικής. Η χώρα μας είναι τώρα σε μια έξαρση της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης, η οποία χτυπάει όλες τις παρακμιακές ιδεολογικές και πολιτιστικές θέσεις που εξακολουθούν να έχουν η αστική τάξη και τα απομεινάρια της φεουδαρχίας. Αντί να ενθαρρύνει το σύνολο του κόμματος τολμηρά να ξεσηκώνει τις πλατιές μάζες των εργατών, αγροτών, και στρατιωτών, και τους αγωνιστές για την προλεταριακή κουλτούρα, έτσι ώστε να μπορούν να συνεχίσουν την έφοδο, η Έκθεση κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια για να στρέψει το κίνημα προς τα δεξιά. Χρησιμοποιώντας συγκεχυμένη, αντιφατική και υποκριτική γλώσσα, συσκοτίζει την έντονη ταξική πάλη που λαμβάνει χώρα στο πολιτιστικό και ιδεολογικό μέτωπο. Ειδικότερα, συσκοτίζει τον σκοπό αυτής της μεγάλης πάλης, η οποία επικρίνει και αποκηρύσσει τον Γου Χαν και έναν σημαντικό αριθμό άλλων αντικομματικών και αντισοσιαλιστικών εκπροσώπων της αστικής τάξης (υπάρχουν αρκετοί από αυτούς στην Κεντρική Επιτροπή και στο κόμμα, στην κυβέρνηση και σε άλλες υπηρεσίες τόσο σε κεντρικό όσο και σε επαρχιακό, δημοτικό και αυτόνομο περιφερειακό επίπεδο). Αποφεύγοντας κάθε αναφορά στο γεγονός που επανειλημμένως έχει επισημανθεί από τον Πρόεδρο Μάο, δηλαδή, ότι το κεντρικό σημείο στο θεατρικό έργο του Γου Χαν,, είναι το ζήτημα της παύσης από τα καθήκοντα, η Έκθεση αποκρύβει τον σοβαρό πολιτικό χαρακτήρα της πάλης.

2. Η Έκθεση παραβιάζει τη βασική μαρξιστική θέση ότι όλοι οι ταξικοί αγώνες είναι πολιτικοί αγώνες. Όταν ο Τύπος άρχισε να θίγει τα πολιτικά ζητήματα που εμπεριέχονται στο Η απόλυση του Χάι Ζούι του Γου Χαν, οι συντάκτες της Έκθεσης προχώρησαν τόσο πολύ ώστε να πουν: «Η συζήτηση στον Τύπο, δεν θα πρέπει να περιορίζεται σε πολιτικά ζητήματα, αλλά θα πρέπει να προχωρήσει πλήρως στα διάφορα ακαδημαϊκά και θεωρητικά ζητήματα που εμπεριέχονται». Όσον αφορά την κριτική στον Γου Χαν, δήλωσαν επανειλημμένα ότι ήταν ανεπίτρεπτο να ασχοληθεί με την ουσία του θέματος, δηλαδή την καθαίρεση των δεξιών οπορτουνιστών στη Σύσκεψη του Λουσάν το 1959 και την αντιπολίτευση του Γου Χαν και των άλλων στο κόμμα και στον σοσιαλισμό. Ο σ. Μάο Τσετούγκ συχνά μας έχει πει ότι η ιδεολογική πάλη ενάντια στην αστική τάξη είναι μια παρατεταμένη πάλη των τάξεων, που δεν μπορεί να επιλυθεί με την εξαγωγή βιαστικών πολιτικών συμπερασμάτων. Όμως, ο Πεγκ Τσεν σκόπιμα διαδίδει φήμες, λέγοντας σε πολλούς ανθρώπους πως ο Πρόεδρος Μάο πίστευε ότι πολιτικά συμπεράσματα για την κριτική του Γου Χαν θα μπορούσαν να εξαχθούν μετά από δύο μήνες. Ο Πεγκ Τσεν είπε επίσης ότι τα πολιτικά ζητήματα θα μπορούσαν να συζητηθούν δύο μήνες αργότερα. Σκοπός του ήταν να διοχετεύσει την πολιτική πάλη στον τομέα του πολιτισμού στη λεγόμενη καθαρή ακαδημαϊκή συζήτηση, όπως τόσο συχνά υποστηρίζεται από την αστική τάξη. Ξεκάθαρα αυτό σημαίνει ότι δίνει έμφαση στην αστική πολιτική και αρνείται να δώσει έμφαση στην προλεταριακή πολιτική.

3. Η Έκθεση δίνει ιδιαίτερη έμφαση σε αυτό που αποκαλεί «πλατύ άνοιγμα». Αλλά παίζει ένα πονηρό τέχνασμα αφού κατάφωρα διαστρεβλώνει την πολιτική του «πλατιού ανοίγματος», που ανέπτυξε ο σ. Μάο Τσετούγκ στην Εθνική Συνδιάσκεψη του κόμματος για την προπαγανδιστική δουλειά τον Μάρτιο του 1957, και αρνείται το ταξικό περιεχόμενο του «πλατιού ανοίγματος». Σε σχέση ακριβώς με αυτό το ζήτημα, ο σ. Μάο Τσετούγκ τόνισε: «Έχουμε ακόμα να διεξάγουμε μια παρατεταμένη πάλη ενάντια στην αστική και μικροαστική ιδεολογία. Είναι λάθος να μην το καταλαβαίνουμε και να εγκαταλείπουμε την ιδεολογική πάλη. Όλες οι λανθασμένες ιδέες, όλα τα δηλητηριώδη φυτά, όλα τα φαντάσματα και τέρατα, πρέπει να υποβάλλονται σε κριτική. Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να τους επιτραπεί να εξαπλωθούν ανεξέλεγκτα». Ο σ. Μάο Τσετούγκ δήλωσε επίσης, ότι «το “πλατύ άνοιγμα” σημαίνει να αφήνουμε όλους τους ανθρώπους να εκφράζουν ελεύθερα τις απόψεις τους, έτσι ώστε να τολμούν να μιλούν, να τολμούν να κριτικάρουν και να τολμούν να συζητούν». Αυτή η Έκθεση, ωστόσο, θέτει το «πλατύ άνοιγμα» ενάντια στο ξεσκέπασμα της αστικής αντιδραστικής στάσης από το προλεταριάτο. Αυτό που εννοεί με τον όρο «πλατύ άνοιγμα» είναι η αστική απελευθέρωση, που θα επιτρέπει μόνο στην αστική τάξη το «πλατύ άνοιγμα», αλλά δεν θα επιτρέπει στο προλεταριάτο το «πλατύ άνοιγμα» και την αντιπαράθεση με τους αστούς. Με άλλα λόγια, είναι μια ασπίδα για τέτοιους αντιδραστικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης όπως ο Γου Χαν. Το «πλατύ άνοιγμα» αυτής της Έκθεσης αντιτίθεται στη σκέψη Μάο Τσετούγκ και φροντίζει για τις ανάγκες της αστικής τάξης.

4. Μόλις ξεκινήσαμε την αντεπίθεση ενάντια στην άγρια επίθεση της αστικής τάξης, οι συντάκτες της Έκθεσης έθεσαν το σύνθημα: «όλοι είναι ίσοι ενώπιον της αλήθειας». Αυτό είναι ένα αστικό σύνθημα. Αρνείται εντελώς την ταξική φύση της αλήθειας, χρησιμοποιούν αυτό το σύνθημα για να προστατεύσουν την αστική τάξη και να αντιταχθούν στο προλεταριάτο, να αντιταχθούν στον μαρξισμό-λενινισμό, και να αντιταχθούν στη σκέψη Μάο Τσετούγκ. Στην πάλη ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη, ανάμεσα στην αλήθεια του μαρξισμού και τις πλάνες της αστικής τάξης και όλων των άλλων εκμεταλλευτριών τάξεων, ή ο Ανατολικός Άνεμος υπερισχύει της Δυτικού ανέμου ή ο Δυτικός Άνεμος υπερισχύει του Ανατολικού Ανέμου, και δεν υπάρχει καθόλου τέτοιο πράγμα όπως η ισότητα. Μπορεί να επιτραπεί ισότητα σε τέτοια βασικά ζητήματα όπως η πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, η δικτατορία του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, η δικτατορία του προλεταριάτου στο εποικοδόμημα, συμπεριλαμβανομένων όλων των διαφόρων τομέων του πολιτισμού, καθώς και οι συνεχείς προσπάθειες του προλεταριάτου να ξεριζώσει αυτούς τους εκπροσώπους της αστικής τάξης που έχουν παρεισφρήσει στο Κομμουνιστικό Κόμμα και οι οποίοι κυματίζουν «κόκκινες σημαίες» για να αντιταχθούν στην κόκκινη σημαία; Για δεκαετίες οι παλιοί σοσιαλδημοκράτες, και για πάνω από δέκα χρόνια, οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές, ποτέ δεν επέτρεψαν την ισότητα του προλεταριάτου με την αστική τάξη. Αρνούνται εντελώς ότι οι αρκετές χιλιάδες χρόνια της ανθρώπινης ιστορίας είναι μια ιστορία της ταξικής πάλης. Αρνούνται εντελώς την ταξική πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, την προλεταριακή επανάσταση ενάντια στην αστική τάξη, και τη δικτατορία του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη. Αντιθέτως, είναι πιστοί υπηρέτες της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού. Μαζί με την αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό, προσκολλώνται στην αστική ιδεολογία της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης του προλεταριάτου και στο καπιταλιστικό σύστημα, και αντιτίθενται στη μαρξιστική-λενινιστική ιδεολογία και στο σοσιαλιστικό σύστημα. Πρόκειται για ένα μάτσο αντεπαναστατών που αντιτίθενται στο Κομμουνιστικό Κόμμα και στο λαό. Ο αγώνας τους εναντίον μας είναι αγώνας ζωής και θανάτου, και δεν τίθεται ζήτημα ισότητας. Ως εκ τούτου, ο αγώνας μας εναντίον τους, επίσης, δεν μπορεί παρά να είναι αγώνας ζωής και θανάτου, και η σχέση μας μαζί τους δεν μπορεί με κανένα τρόπο να βασίζεται στην ισότητα. Αντιθέτως, είναι μια σχέση όπου η μία τάξη καταπιέζει την άλλη, δηλαδή, η δικτατορία του προλεταριάτου πάνω στην αστική τάξη. Δεν μπορεί να υπάρξει άλλου είδους σχέση, όπως η λεγόμενη σχέση ισότητας ή ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ εκμεταλλευτριών και εκμεταλλευομένων τάξεων ή καλοσύνης ή μεγαλοψυχίας.

5. Η Έκθεση δηλώνει: «Είναι απαραίτητο όχι μόνο να νικήσει πολιτικά την άλλη πλευρά, αλλά και να την ξεπεράσει πραγματικά και να την νικήσει με μεγάλη διαφορά με ακαδημαϊκό και επαγγελματικό τρόπο». Αυτή η έννοια η οποία δεν κάνει ταξικές διακρίσεις σε ακαδημαϊκά θέματα είναι επίσης πολύ λάθος. Η αλήθεια για ακαδημαϊκά ζητήματα, η αλήθεια του μαρξισμού-λενινισμού, της σκέψης Μάο Τσετούγκ -την οποία έχει κατανοήσει το προλεταριάτο- έχει ήδη ξεπεράσει κατά πολύ και νικήσει την αστική τάξη. Η διατύπωση στην Έκθεση δείχνει ότι οι συντάκτες της επαινούν τους αστούς πανεπιστημιακούς λεγόμενους ειδήμονες και προσπαθούν να ενισχύσουν το κύρος τους, και ότι μισούν και καταστέλλουν τις μαχητικές νέες δυνάμεις που εκπροσωπούν το προλεταριάτο στους ακαδημαϊκούς κύκλους.

6. Ο Πρόεδρος Μάο λέει συχνά ότι δεν υπάρχει οικοδόμηση χωρίς καταστροφή. Καταστροφή σημαίνει κριτική και αποκήρυξη, σημαίνει επανάσταση. Εμπεριέχει κρίση για το τι είναι οικοδόμηση. Βάλτε την καταστροφή πρώτα, και στη διαδικασία έχετε οικοδόμηση. Ο μαρξισμός-λενινισμός, η σκέψη Μάο Τσετούγκ, εμφανίστηκε και αναπτύχθηκε σταθερά στην πορεία του αγώνα για την καταστροφή της αστικής ιδεολογίας. Αλλά αυτή η Έκθεση τονίζει ότι «χωρίς οικοδόμηση, δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική και σε βάθος καταστροφή». Αυτό ισοδυναμεί με την απαγόρευση της καταστροφής της αστικής ιδεολογίας και την απαγόρευση της οικοδόμησης της προλεταριακής ιδεολογίας. Είναι διαμετρικά αντίθετη με τη σκέψη του Προέδρου Μάο. Αντιτίθεται στην επαναστατική πάλη που διεξάγουμε στο πολιτιστικό μέτωπο για τη μεγάλης κλίμακας καταστροφή της αστικής ιδεολογίας. Και αυτό ισοδυναμεί με την απαγόρευση στο προλεταριάτο να διεξάγει οποιασδήποτε επανάσταση.

7. Η Έκθεση δηλώνει ότι «δεν πρέπει να συμπεριφερόμαστε σαν καθηγητές-τύραννοι που πάντα ενεργούν αυθαίρετα και προσπαθούν να συντρίψουν τον λαό με την εξουσία τους» και ότι «θα πρέπει να προφυλάξουμε τους πανεπιστημιακούς εργαζόμενους της Αριστεράς από οποιαδήποτε τάση να πάρουν τον δρόμο της αστών ειδικών και καθηγητών-τυράννων». Τι πραγματικά σημαίνει «καθηγητές-τύραννοι»; Ποιοι είναι οι «καθηγητές-τύραννοι»; Δεν θα πρέπει το προλεταριάτο να ασκεί τη δικτατορία και να υπερισχύει της αστικής τάξης; Δεν θα πρέπει η πανεπιστημιακή εργασία του προλεταριάτου να υπερισχύει και να εξαλείφει αυτήν της αστικής τάξης; Και αν η προλεταριακή πανεπιστημιακή εργασία υπερισχύει και εξαλείφει την αστική πανεπιστημιακή εργασία, μπορεί αυτό να θεωρηθεί ως πράξη «καθηγητών-τυράννων»; Η Έκθεση κατευθύνει την αιχμή του δόρατός της ενάντια στην προλεταριακή Αριστερά. Προφανώς, ο στόχος της είναι να σταμπάρει τους μαρξιστές-λενινιστές ως «καθηγητές-τυράννους» και έτσι να υποστηρίξει τους πραγματικούς, αστούς καθηγητές-τυράννους και να στηρίξει την ετοιμόρροπη μονοπωλιακή θέση τους στους ακαδημαϊκούς κύκλους. Μάλιστα, αυτοί οι κομματικοί άνθρωποι στην ηγεσία που έχουν πάρει τον καπιταλιστικό δρόμο, που υποστηρίζουν τους αστούς καθηγητές-τυράννους, και τους αστούς εκπροσώπους, που έχουν παρεισφρήσει στο κόμμα και προστατεύουν τους αστούς καθηγητές-τυράννους, είναι μεγάλοι κομματικοί τύραννοι που έχουν σφετεριστεί το όνομα του κόμματος. Δεν διαβάζουν βιβλία, δεν διαβάζουν τον καθημερινό Τύπο, δεν έχουν καμία επαφή με τις μάζες, δεν μαθαίνουν τίποτα, και βασίζονται αποκλειστικά στο να «ενεργούν αυθαίρετα και να προσπαθούν να συντρίψουν τον λαό με την εξουσία τους».

8. Για τον δικό τους απώτερο σκοπό, οι συντάκτες της Έκθεσης απαιτούν μια «διορθωτική εκστρατεία» κατά της συνεπούς Αριστεράς σε μια εσκεμμένη προσπάθεια να δημιουργήσουν σύγχυση, να θολώσουν τους ταξικούς διαχωρισμούς και να εκτρέψουν τον λαό από το στόχο του αγώνα. Ο κύριος σκοπός τους, σερβίροντας την Έκθεση με τέτοια βιασύνη, ήταν να επιτεθούν στην προλεταριακή Αριστερά. Έχουν προσπαθήσει ιδιαιτέρως να φτιάξουν φακέλους για την Αριστερά, να ανακαλύψουν κάθε είδους πρόσχημα για να της επιτεθούν, και σκοπεύουν να δρομολογήσουν περαιτέρω επιθέσεις εναντίον της μέσω της «διορθωτικής εκστρατείας», με τη μάταιη ελπίδα να την διαλύσουν. Ανοιχτά αντιτίθενται στην πολιτική που προωθείται ρητά από τον πρόεδρο Μάο για την προστασία και την υποστήριξη της Αριστεράς, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στην οικοδόμηση και την επέκτασή της. Από την άλλη πλευρά, έχουν απονείμει τον τίτλο της «συνεπούς Αριστεράς» σε αυτούς τους αστούς εκπροσώπους, ρεβιζιονιστές, και αποστάτες οι οποίοι έχουν παρεισφρήσει στο κόμμα, και τους προστατεύουν. Με αυτόν τον τρόπο, προσπαθούν να αυξήσουν την αλαζονεία των αστών Δεξιών και να αμβλύνουν το πνεύμα της προλεταριακής Αριστεράς. Είναι γεμάτοι μίσος για το προλεταριάτο και αγάπη για την αστική τάξη. Αυτή είναι η αστική έννοια της αδελφοσύνης των συντακτών της Έκθεσης.

9. Σε μια εποχή που η νέα και άγρια πάλη του προλεταριάτου ενάντια στους εκπροσώπους της αστικής τάξης στο ιδεολογικό μέτωπο έχει μόλις αρχίσει -και σε πολλούς τομείς και χώρους δεν έχει καν αρχίσει ή, αν έχει ξεκινήσει, οι περισσότερες υπεύθυνες κομματικές επιτροπές έχουν μια πολύ φτωχή κατανόηση του καθήκοντος της καθοδήγησης σε αυτόν τον μεγάλο αγώνα και η καθοδήγησή τους απέχει πολύ από το να είναι ευσυνείδητη και αποτελεσματική- η Έκθεση τονίζει ξανά και ξανά ότι ο αγώνας πρέπει να διεξαχθεί «υπό την καθοδήγηση», «με σύνεση», «με προσοχή», και «με την έγκριση των υπεύθυνων καθοδηγητικών σωμάτων». Όλα αυτά εξυπηρετούν στο να τεθούν περιορισμοί στην προλεταριακή Αριστερά, να επιβληθούν ταμπού και εντολές ώστε να δεθούν τα χέρια της, και να μπουν κάθε είδους εμπόδια στο δρόμο της προλεταριακής πολιτιστικής επανάστασης. Με μια λέξη, οι συγγραφείς της Έκθεσης σπεύδουν να γίνουν τροχοπέδη και να ξεκινήσουν μια εκδικητική αντεπίθεση. Όσο για τα άρθρα που γράφονται από την προλεταριακή Αριστερά, αντικρούοντας τις αντιδραστικές αστικές «αυθεντίες», τρέφουν πικρό μίσος εναντίον εκείνων που έχουν ήδη δημοσιευθεί και καταστέλλουν εκείνα που δεν έχουν ακόμη δημοσιευθεί. Από την άλλη πλευρά, δίνουν ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα διάφορα φαντάσματα και τέρατα που για πολλά χρόνια αφθονούν στον Τύπο μας, στο ραδιόφωνο, στα περιοδικά, στα βιβλία, στα εγχειρίδια, στις πλατφόρμες, στα λογοτεχνικά έργα, στον κινηματογράφο, στο θέατρο, στις μπαλάντες και στα διηγήματα, στις καλές τέχνες, στη μουσική, στον χορό κλπ, και έτσι ποτέ δεν υποστηρίζουν την προλεταριακή ηγεσία ή δεν τονίζουν οποιαδήποτε ανάγκη για έγκριση. Η αντιπαραβολή εδώ δείχνει ποια πραγματικά είναι η στάση των συντακτών της Έκθεσης.

10. Η παρούσα πάλη επικεντρώνεται στο θέμα της εφαρμογής ή της αντίστασης στη γραμμή του σ. Μάο Τσετούγκ για την Πολιτιστική Επανάσταση. Ωστόσο, η Έκθεση δηλώνει: «Μέσα από αυτήν την πάλη, και υπό την καθοδήγηση της σκέψης Μάο Τσετούγκ, θα ανοίξει ο δρόμος για τη λύση αυτού του προβλήματος (δηλαδή, η πλέρια εκκαθάριση των αστικών ιδεών στο χώρο της πανεπιστημιακής εργασίας)». Ο σ. Μάο Τσετούγκ άνοιξε το δρόμο στο προλεταριάτο για το πολιτιστικό και ιδεολογικό μέτωπο πριν από πολύ καιρό, στα έργα του Για τη Νέα Δημοκρατία, Συνομιλίες στο Φόρουμ του Γενάν για τη Λογοτεχνία και την Τέχνη, Επιστολή προς το θέατρο της Όπερας Πεκίνου στο Γενάν μετά από την παράσταση “Πώς οδηγήθηκε να προσχωρήσει στους αντάρτες του όρους Λιάγκσαν”, Για τον ορθό χειρισμό των αντιθέσεων στον λαό και Ομιλία στην Εθνική Συνδιάσκεψη του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος για την προπαγανδιστική δουλειά. Ωστόσο, η Έκθεση υποστηρίζει ότι η σκέψη Μάο Τσετούγκ δεν μας έχει ανοίξει ακόμη το δρόμο και ότι θα πρέπει να τον ανοίξει εκ νέου. Χρησιμοποιώντας το λάβαρο «με την καθοδήγηση της σκέψης Μάο Τσετούγκ» ως κάλυμμα, η Έκθεση στην πραγματικότητα προσπαθεί να ανοίξει ένα δρόμο αντίθετο στη σκέψη Μάο Τσετούγκ, δηλαδή, τον δρόμο του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, τον δρόμο για την παλινόρθωση του καπιταλισμού.

Εν ολίγοις, η Έκθεση αντιτίθεται στη συνέχιση της σοσιαλιστικής επανάστασης μέχρι το τέλος, διαφωνεί με τη γραμμή για την πολιτιστική επανάσταση που ακολουθεί η ΚΕ του κόμματος με επικεφαλής τον σ. Μάο Τσετούγκ, επιτίθεται στην προλεταριακή Αριστερά και θωρακίζει την αστική Δεξιά, προετοιμάζοντας έτσι την κοινή γνώμη για την παλινόρθωση του καπιταλισμού. Πρόκειται για την αντανάκλαση της αστικής ιδεολογίας στο κόμμα, τον απόλυτο ρεβιζιονισμό. Μακριά από το να είναι ένα δευτερεύον ζήτημα, ο αγώνας ενάντια σε αυτήν τη ρεβιζιονιστική γραμμή είναι ένα ζήτημα πρωταρχικής σπουδαιότητας που έχει ζωτική σημασία για την τύχη και το μέλλον του κόμματος και του κράτους μας, για τη μελλοντική φυσιογνωμία του κόμματος και του κράτους μας, και για την παγκόσμια επανάσταση.

Οι κομματικές επιτροπές σε όλα τα επίπεδα πρέπει να σταματήσουν αμέσως να εφαρμόζουν την «Έκθεση Σύνοψης για την τρέχουσα Ακαδημαϊκή Συζήτηση από την Ομάδα των Πέντε Υπευθύνων της Πολιτιστικής Επανάστασης». Ολόκληρο το κόμμα πρέπει να ακολουθήσει τις οδηγίες σ. Μάο Τσετούγκ, να κρατήσει ψηλά το μεγάλο λάβαρο της προλεταριακής πολιτιστικής επανάστασης, να ξεσκεπάσει εντελώς την αντιδραστική αστική στάση αυτών των λεγόμενων ακαδημαϊκών αυθεντιών που αντιτίθενται στο κόμμα και το σοσιαλισμό, να κριτικάρει σε βάθος και να απορρίψει τις αντιδραστικές αστικές ιδέες στον τομέα της πανεπιστημιακής εργασίας, της εκπαίδευσης, της δημοσιογραφίας, της λογοτεχνίας και της τέχνης, και των εκδόσεων, και να αναλάβει την ηγεσία σε αυτούς τους πολιτιστικούς τομείς. Για να επιτευχθεί αυτό, είναι απαραίτητο ταυτόχρονα να επικριθούν και να αποκηρυχτούν αυτοί οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης που έχουν παρεισφρήσει στο κόμμα, στην κυβέρνηση, στον στρατό, και σε όλους τους τομείς του πολιτισμού, για να διωχθούν ή να μετατεθούν ορισμένοι από αυτούς σε άλλες θέσεις. Πάνω απ όλα, δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε σε αυτούς τους ανθρώπους τη δουλειά της καθοδήγησης της πολιτιστικής επανάστασης. Στην πραγματικότητα, πολλοί από αυτούς έχουν κάνει και συνεχίζουν να κάνουν τέτοια δουλειά, και αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο.

Αυτοί οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης που έχουν παρεισφρήσει στο κόμμα, στην κυβέρνηση, στον στρατό, και σε διάφορους πολιτιστικούς τομείς είναι ένα μάτσο από αντεπαναστάτες ρεβιζιονιστές. Μόλις οι συνθήκες είναι ώριμες, θα αδράξουν την πολιτική εξουσία και θα μετατρέψουν τη δικτατορία του προλεταριάτου σε μια δικτατορία της αστικής τάξης. Μερικούς από αυτούς τους ξέρουμε καλά, ενώ άλλους όχι. Κάποιους εξακολουθούμε να τους εμπιστευόμαστε και να τους εκπαιδεύουμε για διαδόχους μας, άτομα όπως ο Χρουστσόφ, για παράδειγμα, οι οποίοι εξακολουθούν να φωλιάζουν δίπλα μας. Οι κομματικές επιτροπές σε όλα τα επίπεδα πρέπει να δώσουν μεγάλη προσοχή στο θέμα αυτό.

Η Εγκύκλιος αυτή πρέπει να αποσταλεί, μαζί με το λανθασμένο έγγραφο που εκδόθηκε από την ΚΕ στις 12 Φεβρουαρίου 1966, μέχρι το επίπεδο των νομαρχιακών κομματικών επιτροπών, στις κομματικές επιτροπές στους πολιτιστικούς οργανισμούς και στις κομματικές επιτροπές στον στρατό σε επίπεδο συντάγματος. Αυτές οι επιτροπές καλούνται να συζητήσουν ποιο από τα δύο έγγραφα είναι λάθος και ποιο είναι σωστό, πώς κατανοούν αυτά τα έγγραφα, τα επιτεύγματα και τα λάθη τους.