Η παλαιστινιακή Ιντιφάντα θα νικήσει!

της Όλγας Κυφωνίδου

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Έναυσμα» το 2002

Το Παλαιστινιακό εξακολουθεί να είναι ένα ζήτημα άλυτο που συνεχώς οξύνεται και αυτό γιατί παρά τις καθημερινές δολοφονίες από τον ισραηλινό στρατό, παρά τις πιέσεις και τη δράση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ο παλαιστινιακός λαός συνεχίζει να μάχεται για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του.

Ακόμα και τώρα που οι Αμερικάνοι εκμεταλλεύονται το χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη και με αφορμή την πάταξη της τρομοκρατίας, έχουν επιταχύνει και εντείνει την ιμπεριαλιστική τους πολιτική με τραγικές συνέπειες για τους λαούς και έχουν απελευθερώσει τις πιο επιθετικές και αντιδραστικές δυνάμεις σε ολόκληρη την περιοχή.

Μια ιστορία παλιά

Όταν από το 1930 η Μ. Βρετανία εκπαίδευε παραστρατιωτικές δυνάμεις των Σιωνιστών προετοίμαζε το δρόμο για αυτό που θα ακολουθούσε το 1948: τη βίαιη εγκαθίδρυση του κράτους του Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη.

Η διάθεση της εβραϊκής αστικής τάξης, από τα τέλη ακόμα του 19ου αιώνα, για δημιουργία εβραϊκού κράτους γίνεται πραγματικότητα με την αμέριστη στήριξη του αγγλικού και αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

Χιλιάδες οι νεκροί και οι πρόσφυγες που κατέφυγαν στις γύρω αραβικές χώρες (Λίβανος, Συρία, Ιορδανία) που τους εγκατέστησαν σε στρατόπεδα προσφύγων. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα των βάρβαρων στρατιωτικών επιθέσεων, της τρομοκρατίας, της έλλειψης όπλων, της έλλειψης αλληλεγγύης από τα αραβικά καθεστώτα και κυρίως της αδυναμίας της ηγεσίας να εκφράσει τη θέληση του λαού για αντίσταση.

Οι άθλιες συνθήκες στα στρατόπεδα, η κατοχή, η καταπίεση και η βία δε μπόρεσαν να σβήσουν τη θέληση των Παλαιστινίων να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Αντίθετα, οι συνειδήσεις ριζοσπαστικοποιήθηκαν, οι αυταπάτες για τα αραβικά καθεστώτα διαλύθηκαν και ο πόθος για λεύτερη πατρίδα οδήγησε σε εξεγέρσεις και ένοπλο αγώνα ενάντια στο φασιστικό κράτος του Ισραήλ και τα ιμπεριαλιστικά στηρίγματά του.

Τα συμφέροντα και η δράση των ιμπεριαλιστών στην περιοχή

Αν η διάλυση και το τέλος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας μετά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο επέτρεψε στους Άγγλους να ελέγξουν την περιοχή, το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου έδωσε την ευκαιρία στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό αυτή τη φορά να στεριώσει την παρουσία του σε αυτήν την τόσο σημαντική περιοχή. Με μοχλό πίεσης τη στρατιωτική μηχανή του φασιστικού καθεστώτος του Ισραήλ, στο οποίο έχουν δώσει και το ρόλο του χωροφύλακα στην περιοχή, θέλησαν να εκμεταλλευτούν όλα τα γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα και τον ενεργειακό πλούτο που προσφέρει η περιοχή.

Οι Αμερικάνοι, κρατώντας για τον εαυτό τους το ρόλο του διαιτητή στις συγκρούσεις Παλαιστίνιων-Ισραηλινών και στις τοπικές κόντρες, δρουν σαν επικυρίαρχοι δίνοντας, παράλληλα, όλες τις διευκολύνσεις (πολιτικές και στρατιωτικές) στους Σιωνιστές για να καταπνίξουν κάθε παλαιστινιακή εξέγερση και να προωθήσουν τα συμφέροντα τους ενάντια στις γειτονικές Αραβικές χώρες.

Σε ό,τι αφορά στο ενδιαφέρον που δείχνουν το τελευταίο διάστημα οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές για την περιοχή, καμία σχέση δεν έχει με τους στόχους του παλαιστινιακού αγώνα αλλά αποτελεί μία προσπάθεια να εκμεταλλευτούν τα προβλήματα της αμερικανικής πολιτικής προκειμένου να ενισχύσουν τη δική τους επιρροή.

Ο ρόλος των αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων της περιοχής

Η αντίθεση των αραβικών καθεστώτων με το Ισραήλ δεν έχει να κάνει κύρια και ξεκάθαρα με τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού. Τα όποια αντιδυτικά χαρακτηριστικά και η αντίθεσή τους στην αποικιοκρατία και αργότερα στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το αγκωνάρι του, το Ισραήλ, διαφοροποιήθηκαν με βάση τις εξελίξεις στην πρώην Σοβιετική Ένωση που τους στήριζε αλλά και τα δικά τους ιδιαίτερα συμφέροντα.

Προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τις παλαιστινιακές εξεγέρσεις στην αντίθεσή τους με το Ισραήλ, όμως αντιλαμβάνονταν ότι τα μηνύματα του παλαιστινιακού αγώνα απειλούσαν τον εύθραυστο συνασπισμό μειονοτήτων στον οποίο στηρίζονταν τα κράτη της Συρίας, της Ιορδανίας, του Λιβάνου. Επιπλέον, καταλάβαιναν ότι οι Παλαιστίνιοι έθεταν ζήτημα αραβικής ενότητας και λαϊκού πολέμου για την απελευθέρωση, πράγμα που θα οδηγούσε στον ξεσηκωμό των λαών που και οι ίδιοι καταπιέζουν.

Για αυτούς τους λόγους δεν δίστασαν να χτυπήσουν τα λαϊκά κινήματα της περιοχής, να βγάλουν εκτός νόμου τα αριστερά κόμματα, να δολοφονήσουν χιλιάδες αγωνιστές και κομμουνιστές και να ακολουθήσουν μια πορεία (τουλάχιστον) φιλοδυτική που έφτασε μέχρι την ανοικτή υποστήριξη στους αμερικάνους ιμπεριαλιστές (π.χ. Σαουδική Αραβία).

Σε αυτό το πλαίσιο, χιλιάδες Παλαιστίνιοι δολοφονούνται το "Μαύρο Σεπτέμβρη" το 1970 από τον ιορδανικό στρατό. Το 1976 ο Άσαντ της Συρίας δολοφονεί Παλαιστίνιους στο Λίβανο ενώ το 1982 ο ισραηλινός στρατός με την βοήθεια παρακρατικών του Λιβάνου δολοφονεί 15.000 γυναικόπαιδα και γέρους στα προσφυγικά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα.

Ο δίκαιος αγώνας του παλαιστινιακού λαού

Οι εικόνες των νεολαίων που με όπλα και πέτρες συγκρούονται με την πάνοπλη σιωνιστική μηχανή διεκδικώντας δική τους πατρίδα, είναι καθημερινές. Και δε σταμάτησαν ποτέ. Παρά τις διαθέσεις του λαού, η ύπαρξη και η στάση των υπολοίπων αραβικών καθεστώτων, η βρετανική εξουσία και η αδυναμία της παραδοσιακής ηγέτιδας τάξης των Παλαιστινίων συνέτειναν στο να μην αναπτυχθεί πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά η αντίσταση.

Το 1965 αναφέρεται η πρώτη στρατιωτική επιχείρηση και έκτοτε οργανώνονται ένοπλα παλαιστινιακά τμήματα ενώ η ηγεσία περνάει στα χέρια της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) που ιδρύθηκε το 1964.

Μέσα στη φτώχεια, την ανεργία, την τρομοκρατία και τις διώξεις που εντείνονται, ο παλαιστινιακός λαός δε σκύβει το κεφάλι και εξακολουθεί να αγωνίζεται. Ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του λαού προσβλέπουν σε μια ένοπλη εξέγερση που θα έχει να αντιμετωπίσει και την επίσημη ηγεσία του.

Όσο ο Αραφάτ που αναγνωρίζεται ως η επίσημη ηγεσία του παλαιστινιακού έθνους (ουσιαστικά εκπροσωπεί τα αστικά στοιχεία) προσπαθούσε να στηριχτεί στις αντιδραστικές αραβικές κυβερνήσεις και να διαμορφώσει ευνοϊκούς όρους συμβιβασμού, ξεσπά η πρώτη ηρωική Ιντιφάντα (1987). Η "επετειακή", όπως αρχικά θεωρήθηκε εξέγερση (για τα 20 χρόνια από τον "Πόλεμο των 6 ημερών") με το λαό της Παλαιστίνης να μάχεται στους δρόμους καθημερινά με ό,τι μέσα είχε, ενάντια στον ισραηλινό στρατό, έσπασε τη βιτρίνα της συναίνεσης. Παρ' όλα αυτά, η ξεπουλημένη ηγεσία του Αραφάτ υπέγραψε τη "Διακήρυξη των Αρχών" που οδηγούσε στη δημιουργία ενός μη-κράτους με περιορισμένη αυτονομία και καθιστούσε τους Παλαιστινίους υπηκόους γ' κατηγορίας στον ίδιο τους τον τόπο. Η έναρξη της δεύτερης παλαιστινιακής Ιντιφάντα το φθινόπωρο του 2000 απέδειξε, από τη μια μεριά, το ασίγαστο πάθος και την αποφασιστικότητα του λαού να παλέψει για λευτεριά. Από την άλλη μεριά, διέλυσε τις αυταπάτες της αστικής ηγεσίας του Αραφάτ για στήριξη στα αραβικά καθεστώτα και επίλυσης του ζητήματος στη βάση συμφωνιών με τους σιωνιστές και τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές.

Σήμερα, ο χασάπης Σαρόν προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το κλίμα που δημιούργησαν τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη κλιμακώνοντας την επιθετικότητα του Ισραηλινού στρατού. Οι δολοφονίες Παλαιστινίων, ο αποικισμός των παλαιστινιακών εδαφών και ο οικονομικός στραγγαλισμός της Δυτικής όχθης και της Λωρίδας της Γάζας είναι καθημερινός, όπως άλλωστε και η χρήση ελικοπτέρων, τανκ και μαχητικών αεροσκαφών ενάντια στους Παλαιστίνιους που έχουν καταδικαστεί κυριολεκτικά στη φτώχεια και τη πείνα.

Είναι χαρακτηριστική η προσπάθεια του Αραφάτ να μην ταυτιστεί με την "τρομοκρατία" ενώ Σιωνιστές και Αμερικάνοι τον πιέζουν να πατάξει τον παλαιστινιακό αγώνα και να παραδώσει τους αγωνιστές. Το φασιστικό κράτος του Ισραήλ δεν επιθυμεί ούτε αυτά τα λίγα "αυτόνομα" παλαιστινιακά εδάφη και προσπαθεί να δημιουργήσει κρίση ηγεσίας και εσωτερικές συγκρούσεις χρησιμοποιώντας στρατιωτικές επιχειρήσεις και πολιτικές πίεσης και απομόνωσης του Αραφάτ προσβλέποντας σε κέρδη.

Η κατάσταση για τον Αραφάτ χειροτερεύει καθώς πιέζεται και από τους Αμερικάνους για πλήρη συμμόρφωση στα σχέδιά τους για την περιοχή, κυρίως απέναντι στον παλαιστινιακό λαό που δεν εννοεί να παραδώσει τα όπλα και να αποδεχτεί την ενδοτική και προδοτική πολιτική του παλαιστινιακού ηγέτη.

Τα χτυπήματα αυτοκτονίας, τα οποία χρησιμοποιούν παλαιστινιακές οργανώσεις και με τα οποία εκβιάζεται ο Αραφάτ, δείχνουν την αποφασιστικότητα και τη γενναιότητα αυτού του λαού να πεθάνει για τα ιδανικά του αλλά ταυτόχρονα δείχνουν ότι λείπει εκείνη η επαναστατική ηγεσία που θα οργανώσει τις λαϊκές δυνάμεις και την πάλη τους και θα τις οδηγήσει στην ελευθερία και την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης.

Οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι οι νίκες των Σιωνιστών είναι πρόσκαιρες. Ο παλαιστινιακός λαός δεν είπε την τελευταία του λέξη. Στη συνείδηση του έχει ωριμάσει η αλήθεια ότι ο αγώνας πρέπει να αγκαλιάσει τους αραβικούς λαούς ενάντια στους αμερικάνους και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, ενάντια στους φασίστες του Ισραήλ και εναντία στις αντιδραστικές τοπικές ηγεσίας που δεν εκφράσουν τη θέληση του παλαιστινιακού λαού.

Η ανάγκη αλληλεγγύης στην πάλη όλων των λαών που μάχονται ενάντια στους ιμπεριαλιστές και τους λακέδες τους, προβάλλει πιο επιτακτικά. Και η αλληλεγγύη αυτή πρέπει να είναι έμπρακτη. Απαιτείται, λοιπόν, η συγκρότηση με αντιιμπεριαλιστικά, αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, ενός κινήματος που θα καταστήσει τη χώρα μας έδαφος αφιλόξενο για τους ιμπεριαλιστές, ενός κινήματος που σε σύνδεση με τα κινήματα των γειτονικών χωρών θα διώξει τους ιμπεριαλιστές από τα Βαλκάνια προσφέροντας, έτσι, τη μεγαλύτερη διεθνιστική αλληλεγγύη στο λαό της Παλαιστίνης.

Βιβλιογραφία

"Παλαιστίνη, από αγρότες επαναστάτες"

"Πρόγραμμα ΚΚ Παλαιστίνης"

Εφημερίδα "Προλεταριακή Σημαία", φ. 445