Η θεωρία και η πρακτική της επανάστασης

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία στις 16/7/1977

Κύριο άρθρο της εφημερίδας «Ζερι ι Ποπουλιτ»

Ι

 Ο Λένιν στο μεγαλοφυή έργο του για τον ιμπεριαλισμό έφτασε στο συμπέρασμα ότι ο ιμπεριαλισμός είναι καπιταλισμός στην παρακμή του, η τελική φάση του καπιταλισμού και η φάση στις παραμονές της κοινωνικής επανάστασης του προλεταριάτου. Αναλύοντας τα φαινόμενα που χαρακτηρίζουν τον ιμπεριαλισμό έγραψε ότι «Όλοι οι παράγοντες αυτοί αποτελούν το σημερινό στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού, την εποχή της προλεταριακής σοσιαλιστικής επανάστασης», ότι «η εποχή αυτή άρχισε», ότι «λόγω των αντικειμενικών συνθηκών, η άμεση, ολοκληρωτική προετοιμασία του προλεταριάτου για την κατάληψη της εξουσίας, για να εφαρμόσει τα οικονομικά και πολιτικά μέτρα που αποτελούν το περιεχόμενο της σοσιαλιστικής επανάστασης, βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη της εποχής που ζούμε» (Άπαντα, τόμος 24, σελ. 506).

Ο Λένιν, για να καθορίσει τη σημερινή εποχή, ξεκίνησε από το ταξικό κριτήριο. Είπε ότι είναι σημαντικό να έχουμε πάντα υπόψη μας «ποια τάξη βρίσκεται στο κέντρο της μιας ή της άλλης εποχής, καθορίζοντας έτσι το κύριο περιεχόμενο, την κυριότερη κατεύθυνση της ανάπτυξής της, τα κυριότερα χαρακτηριστικά των ιστορικών συνθηκών της δοσμένης αυτής εποχής κ.λπ.» (Έργα Τόμος 21, σελ. 147). Καθορίζοντας το βασικό περιεχόμενο της νέας ιστορικής εποχής, σαν εποχή του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων, ακολούθησε με συνέπεια στα διδάγματα του Μαρξ σχετικά με την ιστορική αποστολή του προλεταριάτου, σαν τη νέα κοινωνική δύναμη που θα πραγματοποιήσει την επαναστατική ανατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας της καταπίεσης κι εκμετάλλευσης και θα οικοδομήσει τη νέα κοινωνία, την αταξική κομμουνιστική κοινωνία.

Το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» του Μαρξ και Ένγκελς και στην έκκλησή τους «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» διακήρυξε ότι η θεμελιώδης αντίθεση της ανθρώπινης κοινωνίας, σ’ αυτή την εποχή ήταν τώρα η αντίθεση ανάμεσα στην εργασία και στο κεφάλαιο, καλούσε δε το προλεταριάτο να λύσει την αντίθεση αυτή με την επανάσταση. Η ανάλυση του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό απέδειξε ότι οι αντιθέσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας είχαν φτάσει στο αποκορύφωμά τους και ότι ο κόσμος μπήκε στην περίοδο των προλεταριακών επαναστάσεων και της νίκης του σοσιαλισμού.

Η μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση επιβεβαίωσε στην πράξη τα μεγαλοφυή συμπεράσματα του Μαρξ και του Λένιν. Μετά από το θάνατο του Λένιν, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ακολούθησε πιστά και αποφασιστικά τις διδασκαλίες του, για τη σημερινή εποχή, παρέμεινε πιστό στην επαναστατική στρατηγική του. Η νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης σε μια σειρά από άλλες χώρες επιβεβαίωσε το γεγονός ότι η λενινιστική θέση για τη σημερινή εποχή, σαν εποχή της μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό αντανακλά τη βασική νομοτέλεια της ανάπτυξης της σημερινής ανθρώπινης κοινωνίας. Η κατάρρευση του αποικιακού συστήματος, η απόκτηση της πολιτικής ανεξαρτησίας από τη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών της Ασίας, Αφρικής κ.λπ. είναι μια άλλη επιβεβαίωση της λενινιστικής θεωρίας για την εποχή και την επανάσταση. Το γεγονός ότι τα διδάγματα του μαρξισμού-λενινισμού και της επανάστασης προδόθηκαν στην ΕΣΣΔ και σε μια σειρά άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, δεν αλλάζει στο παραμικρό τη λενινιστική θέση για το χαρακτήρα της σημερινής εποχής γιατί αυτά δεν είναι παρά ένα ζικ-ζακ στην πορεία της αναπόφευκτης νίκης του σοσιαλισμού πάνω στον καπιταλισμό, σε παγκόσμια κλίμακα.

Το ΚΕΑ υποστήριξε και υποστηρίζει με συνέπεια αυτά τα μαρξιστικά-λενινιστικά συμπεράσματα. Ο σύντροφος Εμβέρ Χότζα είπε: «Βαθαίνουν και βγαίνουν στο φως κάθε μέρα πιο ξεκάθαρα τα βασικά χαρακτηριστικά της εποχής μας, σαν εποχή της μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, σαν εποχή της πάλης ανάμεσα στα δυο αντίθετα κοινωνικά συστήματα, σαν εποχή των προλεταριακών και εθνικοαπελευθερωτικών επαναστάσεων, της κατάρρευσης του ιμπεριαλισμού και του αποικιακού συστήματος, σαν εποχή της νίκης του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού σε παγκόσμια κλίμακα» («Εισήγηση του Εμβέρ Χότζα στο 5^ο Συνέδριο του ΚΕΑ», σελ. 5).

Οι μαρξιστές λενινιστές καθόριζαν και καθορίζουν τη σημερινή εποχή και την επαναστατική τους στρατηγική, στηριζόμενοι πάντα στην ανάλυση των κύριων κοινωνικών αντιθέσεων που χαρακτηρίζουν την εποχή αυτή. Ποιες είναι αυτές οι αντιθέσεις; Μετά το θρίαμβο της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Ρωσία, ο Λένιν και ο Στάλιν μίλησαν για 4 τέτοιες αντιθέσεις: την αντίθεση ανάμεσα στα δύο αντίθετα συστήματα -σοσιαλιστικό και καπιταλιστικό- στην αντίθεση ανάμεσα στην εργασία και στο κεφάλαιο στις καπιταλιστικές χώρες, την αντίθεση ανάμεσα στους καταπιεζόμενους λαούς και τα καταπιεζόμενα έθνη και στον ιμπεριαλισμό, τις αντιθέσεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αυτές είναι οι αντιθέσεις που αποτελούν την αντικειμενική βάση για την ανάπτυξη των σημερινών επαναστατικών κινημάτων, που στο σύνολό τους, αποτελούν την μεγάλη διαδικασία της παγκόσμιας επανάστασης στην εποχή μας. Όλη η σημερινή παγκόσμια ανάπτυξη επιβεβαιώνει το γεγονός ότι από τον καιρό του Λένιν οι αντιθέσεις αυτές όχι μόνο δεν εξασθένησαν και δεν εξαλείφθηκαν, αλλά οξύνθηκαν και έγιναν πιο ξεκάθαρες όσο ποτέ άλλοτε. Γι’ αυτό η αναγνώριση και η παραδοχή της ύπαρξης των αντιθέσεων αυτών αποτελούν τη βάση για τον καθορισμό μιας σωστής επαναστατικής στρατηγικής.

Αντίθετα, η άρνηση της ύπαρξης των αντιθέσεων αυτών, η απόκρυψή τους, η αγνόηση της μιας ή της άλλης αντίθεσης, η διαστρέβλωση του πραγματικού τους περιεχομένου, όπως κάνουν οι διάφοροι ρεβιζιονιστές και οπορτουνιστές δημιουργεί σύγχυση και αποπροσανατολισμό στο επαναστατικό κίνημα και χρησιμοποιείται σαν βάση για τη δημιουργία και υποστήριξη μιας διαστρεβλωμένης ψευδο-επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής.

ΙΙ

 Σήμερα λέγονται πολλά για το μοίρασμα του κόσμου στους λεγόμενους «πρώτο», «δεύτερο» και «τρίτο» κόσμο, για τον «αδέσμευτο κόσμο», για κόσμο «των αναπτυσσόμενων χωρών», για τον «βόρειο νότιο» κόσμο κ.λπ. Ο καθένας από τους υποστηρικτές των χωρισμών αυτών παρουσιάζει τη δική του «θεωρία» σαν την πιο σωστή στρατηγική, που ανταποκρίνεται δήθεν στις πραγματικές συνθήκες της σημερινής διεθνούς κατάστασης. Όπως τόνισε όμως ο σύντροφος Εμβέρ Χότζα στο 7^ο Συνέδριο «Όλες αυτές οι ονομασίες αναφέρονται στις διάφορες πολιτικές δυνάμεις που δρουν σήμερα στον κόσμο, συγκαλύπτουν και δεν αποκαλύπτουν τον ταξικό χαρακτήρα των πολιτικών αυτών δυνάμεων, τις κύριες αντιθέσεις της εποχής μας, το κεντρικό πρόβλημα που κυριαρχεί σήμερα σε εθνική και διεθνή κλίμακα, τη σκληρή πάλη ανάμεσα στον αστικό ιμπεριαλιστικό κόσμο από τη μια μεριά και στο σοσιαλισμό, το παγκόσμιο προλεταριάτο και τους φυσικούς του συμμάχους από την άλλη» (Εμβέρ Χότζα, εισήγηση στο 7^ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 203).

Όταν οι μαρξιστές-λενινιστές μιλάνε για τον κόσμο και τις διάφορες χώρες και τις κατατάσσουν, κρίνουν σύμφωνα με τις αρχές του διαλεκτικού και του ιστορικού υλισμού. Κρίνουν πρώτα απ’ όλα κύρια από το κοινωνικό-οικονομικό σύστημα που επικρατεί στις διάφορες χώρες, κρίνουν σύμφωνα με το προλεταριακό ταξικό κριτήριο. Με βάση αυτό ακριβώς το κριτήριο, ο Λένιν έγραψε το 1921, δηλαδή την εποχή που υπήρχε μόνο μια σοσιαλιστική χώρα στον κόσμο, η σοβιετική Ρωσία. «Τώρα υπάρχουν δύο κόσμοι. Ο παλιός κόσμος ο καπιταλισμός, που είναι βυθισμένος στη σύγχυση, που δεν θα υποχωρήσει ποτέ και ο νέος κόσμος που αναπτύσσεται, που είναι ακόμη πολύ αδύναμος αλλά που θ’ αναπτυχθεί γιατί είναι ακατανίκητος» (Άπαντα, τόμος 33, σελ. 153-154). Ο Στάλιν, από την πλευρά του στο πολύ γνωστό άρθρο του «Τα δύο στρατόπεδα», που δημοσιεύτηκε το 1919, τόνιζε επίσης: «Ο κόσμος έχει χωριστεί αποφασιστικά και τελικά σε δύο στρατόπεδα: το στρατόπεδο του ιμπεριαλισμού και το στρατόπεδο του σοσιαλισμού -η πάλη ανάμεσα στα δυο αυτά στρατόπεδα αποτελεί τον άξονα όλης της ζωής της εποχής μας, χαρακτηρίζει όλη την τωρινή εσωτερική και εξωτερική πολιτική των εκπροσώπων του παλιού και του νέου κόσμου» (Άπαντα, τόμος 4, σελ.226).

Η άποψη του Κόμματος είναι ότι και σήμερα επίσης θα πρέπει να γίνει λόγος για τον σοσιαλιστικό κόσμο, όπως έκαναν ο Λένιν και ο Στάλιν, ότι το λενινιστικό κριτήριο είναι πάντα σωστό, όπως και ο ίδιος ο λενινισμός είναι πάντα ζωτικός και σωστός. Το επιχείρημα των θεωρητικολόγων των «τριών κόσμων», του μη «αδέσμευτου κόσμου» κ.λπ., που έχουν καταργήσει την ύπαρξη του σοσιαλισμού από τα συστήματά τους, ότι λόγω της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ και σε μερικές άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες εξαλείφθηκε το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, δεν στέκει. Είναι σε πλήρη αντίθεση με τα λενινιστικά διδάγματα και το ταξικό κριτήριο.

Η ρεβιζιονιστική προδοσία, η επιστροφή της ΕΣΣΔ και ορισμένων άλλων πρώην σοσιαλιστικών χωρών στον καπιταλισμό, η πλατιά διάδοση του σύγχρονου ρεβιζιονισμού στο διεθνές κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα και η διάσπαση του κινήματος αυτού ήταν βαρύ κτύπημα για την υπόθεση της επανάστασης και του σοσιαλισμού. Αυτό όμως δε σημαίνει καθόλου ότι ο σοσιαλισμός εξαλείφθηκε σαν σύστημα, ότι πρέπει να αλλάξει το κριτήριο του μοιράσματος του κόσμου σε δυο αντίθετα συστήματα, ότι η αντίθεση ανάμεσα στο σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό δεν υπάρχει πια. Ο σοσιαλισμός υπάρχει και προχωράει μπροστά, στις πραγματικά σοσιαλιστικές χώρες που παραμένουν πιστές στο μαρξισμό-λενινισμό, όπως είναι η Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατική Αλβανίας. Έτσι, το σοσιαλιστικό σύστημα, σαν σύστημα που αντιπαρατίθεται στο καπιταλιστικό σύστημα υπάρχει αντικειμενικά όπως υπάρχει και η αντίθεση και ο αγώνας ζωής και θανάτου ανάμεσα στο σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό.

Η λεγόμενη «θεωρία των τριών κόσμων», αγνοώντας το σοσιαλισμό σαν κοινωνικό σύστημα, αγνοεί την μεγαλύτερη ιστορική νίκη του διεθνούς προλεταριάτου, αγνοεί τη βασική αντίθεση της εποχής μας, την αντίθεση ανάμεσα στο σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό, είναι αντιλενινιστική, οδηγεί στην εξασθένηση της δικτατορίας του προλεταριάτου στις χώρες που οικοδομείται ο σοσιαλισμός ενώ καλεί το παγκόσμιο προλεταριάτο να μην αγωνίζεται, να μην ξεσηκωθεί στη σοσιαλιστική επανάσταση και το γεγονός αυτό δεν πρέπει να δημιουργεί απορίες. Η απομάκρυνση από τα προλεταριακά, ταξικά κριτήρια στην εκτίμηση της κατάστασης δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε συμπεράσματα που είναι αντίθετα στα συμφέροντα της επανάστασης και του προλεταριάτου.

Ο Λένιν στα έργα του, σαν μεγάλος και συνεπής μαρξιστής που ήταν, ανέλυε συχνά τον καπιταλιστικό κόσμο και το συσχετισμό των δυνάμεων μέσα σ’ αυτόν. Αυτό το έκανε πάντα προς όφελος της επανάστασης, για να καθορίσει τα καθήκοντα που πρέπει ν’ αντιμετωπίσει το προλεταριάτο, τα καθήκοντα των κομμουνιστικών κομμάτων, τα καθήκοντα του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους απέναντι στην παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση, για να δείξει ποιοι ήταν οι γνήσιοι σύμμαχοι της επανάστασης και ποιοι ήταν οι εχθροί της .

Ο Λένιν μας δίνει ένα λαμπρό παράδειγμα προς αυτή την κατεύθυνση, στις θέσεις και εισηγήσεις στο 2^ο συνέδριο της κομμουνιστικής διεθνούς, το 1920: «Τώρα πρέπει «ν’ αποδειχθεί» μέσα από την πρακτική των επαναστατικών κομμάτων», τόνισε ο Λένιν, «ότι είναι αρκετά συνειδητά, οργανωμένα και δεμένα με τις εκμεταλλευόμενες μάζες, ότι είναι αποφασισμένα και ικανά να χρησιμοποιήσουν την κρίση αυτή για μια επανάσταση που θα στεφθεί με επιτυχία, με νίκη. Ο κύριος λόγος που συγκεντρωθήκαμε σ’ αυτό το συνέδριο της κομμουνιστικής διεθνούς είναι για να προετοιμάσουμε την «απόδειξη» αυτή» (Άπαντα, τόμος 31, σελ. 250).

Η λεγόμενη θεωρία όμως των «τριών κόσμων» δεν θέτει κανένα καθήκον για την επανάσταση, αντίθετα την «ξεχνά». Στο σχήμα των «τριών κόσμων» δεν υπάρχει η βασική αντίθεση ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη. Εκτός απ’ αυτό υπάρχει και κάτι άλλο που προκαλεί εντύπωση σ’ αυτή τη διαίρεση του κόσμου: η μη ταξική θεώρηση αυτού που αποκαλείται «τρίτος κόσμος», η αγνόηση των τάξεων και της ταξικής πάλης, η μεταχείριση των χωρών, που κατατάσσει η θεωρία αυτή στον «τρίτο κόσμο», των καθεστώτων που κυριαρχούν εκεί και των διαφόρων πολιτικών δυνάμεων που δρουν μέσα σ’ αυτό σαν να είναι όλα το ίδιο πράγμα. Αγνοεί την αντίθεση ανάμεσα στους καταπιεζόμενους λαούς και στις αντιδραστικές και φιλοϊμπεριαλιστικές δυνάμεις των χωρών τους.

Είναι γνωστό ότι στις χώρες που τις εκμεταλλεύεται ο ιμπεριαλισμός, στις χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, οι λαοί που θέλουν τη λευτεριά τους διεξάγουν σκληρό αγώνα για τη λευτεριά, την ανεξαρτησία και την εθνική κυριαρχία, ενάντια στον παλιό και τον νέο αποικισμό. Είναι ένας δίκαιος, επαναστατικός και απελευθερωτικός αγώνας, που έχει την ανεπιφύλακτη υποστήριξη των μαρξιστών λενινιστών των πραγματικών σοσιαλιστικών χωρών, του παγκόσμιου προλεταριάτου κι όλων των προοδευτικών δυνάμεων. Ο αγώνας αυτός κατευθύνεται, και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, ενάντια σε διάφορους εχθρούς, ενάντια στους ιμπεριαλιστές καταπιεστές και πρώτα απ’ όλα ενάντια στις δυο υπερδυνάμεις, που είναι οι μεγαλύτεροι εκμεταλλευτές και οι διεθνείς χωροφύλακες, οι πιο επικίνδυνοι εχθροί των λαών όλου του κόσμου: ενάντια στη ντόπια αντιδραστική αστική τάξη, που συνδέεται με χιλιάδες νήματα με τους ξένους ιμπεριαλιστές, με τη μια ή την άλλη υπερδύναμη, με τα διεθνή μονοπώλια και είναι εχθρός της λευτεριάς και της εθνικής ανεξαρτησίας: ενάντια στα υπολείμματα της φεουδαρχίας, που είναι ακόμα σημαντικά, που βασίζονται στους ξένους ιμπεριαλιστές και ενώνονται με την αντιδραστική αστική τάξη ενάντια στη λαϊκή επανάσταση: ενάντια στα αντιδραστικά και φασιστικά καθεστώτα, στους εκπροσώπους και στους υποστηριχτές της κυριαρχίας των τριών αυτών εχθρών.

Είναι λοιπόν γελοίο να υποκρίνεται κανείς ότι πρέπει να πολεμήσει μόνο ενάντια στους εξωτερικούς εχθρούς χωρίς ν’ αγωνίζεται ταυτόχρονα και να επιτίθεται ενάντια στους εσωτερικούς εχθρούς, τους συμμάχους και συνεργάτες του ιμπεριαλισμού και ενάντια σ’ όλους εκείνους τους παράγοντες που εμποδίζουν τον αγώνα αυτό. Μέχρι σήμερα, δεν έγινε ποτέ απελευθερωτικός αγώνας, εθνικοδημοκρατική και αντιιμπεριαλιστική επανάσταση χωρίς να έχει εσωτερικούς εχθρούς, αντιδραστικούς και προδότες, πουλημένα αντεθνικά στοιχεία. Δεν μπορούν να θεωρηθούν όλα χωρίς εξαίρεση τα στρώματα της αστικής τάξης, συμπεριλαμβανομένης της κομπραδόρικης αστικής τάξης, σαν αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις, σα βάση και παράγοντες που προωθούν τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, όπως τα θεωρεί η λεγόμενη θεωρία των «τριών κόσμων».

Το ν’ ακολουθήσεις τη «θεωρία» αυτή σημαίνει να απομακρύνεις το επαναστατικό κίνημα από το σωστό δρόμο, να εγκαταλείψεις την επανάσταση στη μέση, να την αποσπάσεις από την προλεταριακή επανάσταση των άλλων χωρών, να βάλεις τον αγώνα των λαών και του προλεταριάτου αυτών των χωρών σε μια αντιμαρξιστική και ρεβιζιονιστική πορεία.

Ο μαρξισμός λενινισμός μάς διδάσκει ότι το εθνικό ζήτημα πρέπει να εξετάζεται πάντα σε εξάρτηση με το ζήτημα της επανάστασης. Σύμφωνα με τη θέση αυτή, οι μαρξιστές-λενινιστές υποστηρίζουν κάθε κίνημα που κατευθύνεται αποτελεσματικά ενάντια στον ιμπεριαλισμό και εξυπηρετεί τη γενική υπόθεση της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης. Ο Λένιν τόνισε ότι «εμείς, σαν κομμουνιστές, πρέπει να υποστηρίζουμε και θα υποστηρίζουμε τα αστικά απελευθερωτικά κινήματα στις αποικίες μόνο αν τα κινήματα αυτά είναι πραγματικά επαναστατικά, αν οι εκπρόσωποί τους δεν θα μας εμποδίζουν να διαπαιδαγωγούμε και να οργανώνουμε την αγροτιά και τις πλατιές εκμεταλλευόμενες μάζες. Αν δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις αυτές, τότε οι κομμουνιστές στις χώρες αυτές πρέπει να αγωνιστούν ενάντια στη ρεφορμιστική αστική τάξη στην οποία ανήκουν και οι «ήρωες» της δεύτερης διεθνούς» (Άπαντα, τόμος 31, σελ. 266-267).

Στο μεταξύ, οι υποστηριχτές της θέσης του «τρίτου κόσμου» αποκαλούν απελευθερωτικό κίνημα ή ακόμη «κύρια δύναμη στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό» ακόμη και τα παζάρια του βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας ή του Σάχη της Περσίας με τα αμερικάνικα μονοπώλια πετρελαίου και τις συναλλαγές του για όπλα με το πεντάγωνο, συναλλαγές που ανέρχονται σε δισεκατομμύρια δολάρια. Σύμφωνα με τη λογική αυτή οι πετρελαιοπαραγωγοί σεΐχηδες που τοποθετούν τα λεφτά που παίρνουν από το πετρέλαιο στις τράπεζες της Γουόλ Στρητ και του Σίτυ, αγωνίζονται δήθεν ενάντια στον ιμπεριαλισμό και υποστηρίζουν τον λαϊκό αγώνα που κατευθύνεται ενάντια στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία ενώ οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές που πουλάνε όπλα στα αντιδραστικά καταπιεστικά καθεστώτα των σεΐχηδων αυτών, τα δίνουν δήθεν στις «πατριωτικές δυνάμεις» που αγωνίζονται για να διώξουν τους ιμπεριαλιστές από τις «χρυσαφένιες αμμουδιές» στην Αραβία και στην Περσία.

Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι σήμερα η δημοκρατική και αντιιμπεριαλιστική απελευθερωτική επανάσταση μπορεί να διεξαχθεί με συνέπεια και να προωθηθεί μέχρι το τέλος μόνο αν καθοδηγείται από το προλεταριάτο, με το κόμμα του επικεφαλής και σε συμμαχία με τις πλατιές μάζες της αγροτιάς και με τις άλλες αντιιμπεριαλιστικές και πατριωτικές δυνάμεις. Από το 1905 ήδη, στο βιβλίο του «Δύο τακτικές», ο Λένιν απέδειξε με βαθιά επιχειρήματα ότι στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού η ιδιομορφία των αστικοδημοκρατικών επαναστάσεων είναι ότι η δύναμη που ενδιαφέρεται περισσότερο να προωθήσει τις επαναστάσεις αυτές δεν είναι η αστική τάξη που ταλαντεύεται και έχει την τάση να ενώνεται με τις αντιδραστικές δυνάμεις ενάντια στην επαναστατική ορμή των μαζών, αλλά είναι το προλεταριάτο, που θεωρεί την αστικοδημοκρατική επανάσταση σαν μια ενδιάμεση φάση για την μετάβαση στη σοσιαλιστική επανάσταση. Το ίδιο πρέπει να λεχθεί και για τα απελευθερωτικά κινήματα της εποχής μας. Ο Στάλιν τόνισε ότι μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση «άρχισε η εποχή των απελευθερωτικών επαναστάσεων στις αποικίες και στις άλλες εξαρτημένες χώρες, η εποχή της αφύπνισης του προλεταριάτου σ’ αυτές τις χώρες, η εποχή της ηγεμονίας του στην επανάσταση» (Άπαντα, τόμος 10, σελ. 237-238).

Τα λενινιστικά αυτά διδάγματα έχουν ιδιαίτερη αξία και βαρύτητα στις σημερινές συνθήκες. Σήμερα στον κόσμο βάθυναν και επιδρούν με μεγάλη δύναμη δύο τάσεις, για τις οποίες έχει επισύρει την προσοχή ο Λένιν: από τη μια η τάση των καπιταλιστικών μονοπωλίων να εξαλείψουν τα εθνικά σύνορα και να διεθνοποιήσουν την οικονομική και πολιτική ζωή και από την άλλη η τάση διαφόρων χωρών να δυναμώσουν τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία. Έτσι, σε σχέση με την πρώτη τάση, σε πολλές χώρες που απελευθερώθηκαν από τους αποικιοκράτες, οι δεσμοί της ντόπιας αστικής τάξης με το ξένο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο όχι μόνο διατηρήθηκαν, αλλά ενισχύθηκαν και επεκτάθηκαν με διάφορες νεοαποικιακές μορφές όπως οι πολυεθνικές ………………….. Αυτή η αστική τάξη που κατέχει τις θέσεις κλειδιά στην οικονομική και την πολιτική ζωή των χωρών αυτών, και η οποία αναπτύσσεται, είναι φιλοϊμπεριαλιστική δύναμη και εχθρός του επαναστατικού και απελευθερωτικού κινήματος.

Σχετικά με τη δεύτερη τάση, δηλ. το δυνάμωμα της εθνικής ανεξαρτησίας ενάντια στον ιμπεριαλισμό στις πρώην αποικίες, συνδέεται πρώτα και κύρια με την αύξηση του προλεταριάτου στις χώρες αυτές. Έτσι, δημιουργούνται ακόμη πιο ευνοϊκές συνθήκες για την πλατιά και συνεχή ανάπτυξη των αντιιμπεριαλιστικών και των δημοκρατικών επαναστάσεων, για την καθοδήγησή του από το προλεταριάτο. Και σαν συνέπεια η μετάβασή τους σε μια ανώτερη φάση, στον αγώνα για το σοσιαλισμό.

Οι μαρξιστές-λενινιστές δεν μπερδεύουν τους φλογερούς απελευθερωτικούς επαναστατικούς και σοσιαλιστικούς πόθους και επιθυμίες των λαών και του προλεταριάτου των χωρών του λεγόμενου τρίτου κόσμου με τους σκοπούς και την πολιτική της κομπραδόρικης και καταπιεστικής αστικής τάξης των χωρών αυτών. Ξέρουν ότι στις χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λ. Αμερικής, στους κόλπους των λαών υπάρχουν υγιή προοδευτικά ρεύματα που σίγουρα θα προωθήσουν μέχρι τη νίκη τον επαναστατικό τους αγώνα.

Να μιλάς γενικά όμως για το λεγόμενο τρίτο κόσμο σαν την κύρια δύναμη του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τη νίκη της επανάστασης, όπως κάνουν οι υποστηρικτές της θεωρίας των τριών κόσμων χωρίς να κάνουν καμιά διάκριση μεταξύ των πραγματικών αντιιμπεριαλιστικών και επαναστατικών δυνάμεων και των φιλοϊμπεριαλιστικών, αντιδραστικών και φασιστικών δυνάμεων που βρίσκονται στην εξουσία σε πολλές υπό ανάπτυξη χώρες, σημαίνει να απομακρύνεσαι πέρα για πέρα από τα διδάγματα του μαρξισμού-λενινισμού και να προσβάλεις χαρακτηριστικές οπορτουνιστικές απόψεις, προκαλώντας σύγχυση και αποπροσανατολισμό ανάμεσα στις επαναστατικές δυνάμεις. Στην ουσία, σύμφωνα με τη θεωρία των τριών κόσμων, οι λαοί των χωρών αυτών δεν πρέπει ν’ αγωνιστούν π.χ. ενάντια στις αιμοβόρες φασιστικές δικτατορίες του Γκέιζελ στη Βραζιλία, του Πινοσέτ στη Χιλή, του Σουχάρτο στην Ινδονησία, του Σάχη του Ιράν ή του βασιλιά της Ιορδανίας και άλλων, γιατί αυτοί είναι δήθεν κομμάτι της «κινητήριας επαναστατικής δύναμης που προωθεί τον τροχό της παγκόσμιας ιστορίας». Αντίθετα σύμφωνα με την θεωρία αυτή, οι λαοί και οι επαναστάτες πρέπει να ενωθούν με τις αντιδραστικές δυνάμεις και τα αντιδραστικά καθεστώτα του τρίτου κόσμου και να υποστηρίζουν, με άλλα λόγια να παραιτηθούν από την επανάσταση.

Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, τα άλλα καπιταλιστικά κράτη κι ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός έχουν δέσει με χίλια νήματα τις τάξεις που κυριαρχούν στις χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου. Οι τάξεις αυτές, ασφαλώς, όντας εξαρτημένες από τα ξένα μονοπώλια, θέλοντας να παρατείνουν την κυριαρχία τους πάνω στις πλατιές λαϊκές μάζες, προσπαθούν να δώσουν την εντύπωση ότι δήθεν σχηματίζουν ένα δημοκρατικό συνασπισμό ανεξάρτητων κρατών που έχει σα σκοπό να ασκεί πίεση στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό και δήθεν να εμποδίσει τις επεμβάσεις στις εσωτερικές τους υποθέσεις.

Ο Λένιν τόνιζε στα κομμουνιστικά κόμματα, ότι «είναι απαραίτητο να ξεσκεπάζονται και να εξηγούνται συνεχώς στις πιο πλατιές μάζες των εργαζομένων όλων των χωρών, κυρίως στις καθυστερημένες χώρες, τα ψέματα που χρησιμοποιούν συστηματικά οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι οποίες με το πρόσχημα της δημιουργίας ανεξάρτητων πολιτικά κρατών, δημιουργούν στην πραγματικότητα κράτη που εξαρτούνται ολότελα απ’ αυτές τόσο από οικονομική, όσο και από στρατιωτική άποψη» (Λένιν, Άπαντα, τόμος 31).

Το ΚΕΑ ήταν και είναι πάντα πιστό στα αθάνατα αυτά διδάγματα του Λένιν.

Και «όσον αφορά την εκτίμηση της πολιτικής που ακολουθούν οι κυβερνήσεις των διαφόρων κρατών», τόνισε ο σ. Εμβέρ Χότζα στο 7^ο Συνέδριο του ΚΕΑ, οι μαρξιστές ξεκινούν από το ταξικό κριτήριο, από τη στάση που αυτές οι κυβερνήσεις και οι χώρες που τηρούν προς τον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλισμό, προς το λαό τους και την αντίδραση. Με βάση αυτά τα διδάγματα το επαναστατικό κίνημα και το προλεταριάτο οικοδομούν τη στρατηγική και τακτική τους, βρίσκουν τους πραγματικούς συμμάχους τους και ενώνονται μ’ αυτούς στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την αστική τάξη και την αντίδραση. Οι όροι τρίτος κόσμος, αδέσμευτα ή αναπτυσσόμενα κράτη δημιουργούν αυταπάτες στις πλατιές μάζες που αγωνίζονται για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, ότι δήθεν βρέθηκε καταφύγιο για να προφυλαχτούνε από την απειλή των υπερδυνάμεων. Αυτοί οι όροι κρύβουν εκείνη την πραγματική κατάσταση της πλειοψηφίας αυτών των χωρών, οι οποίες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι δεμένες και εξαρτημένες πολιτικά, ιδεολογικά και οικονομικά τόσο με τις υπερδυνάμεις όσο και με τις πρώην αποικιακές μητροπόλεις.

Οι σημερινές θεωρίες σχετικά με το λεγόμενο τρίτο κόσμο, αδέσμευτες χώρες κ.λπ., επιδιώκουν να φρενάρουν την επανάσταση και να υπερασπίσουν τον καπιταλισμό, ……………………… αλλά να χρησιμοποιεί μερικές μορφές κυριαρχίας, λίγο πιο αποδεκτές από τους λαούς. Ο λεγόμενος τρίτος κόσμος και ο κόσμος των αδέσμευτων παρόλο που έχουν διαφορετικό όνομα, μοιάζουν μεταξύ τους σαν δυο σταγόνες νερού. Καθοδηγούνται από την ίδια πολιτική και ιδεολογία, η μια ομάδα περιπλέκεται με την άλλη, τόσο που είναι δύσκολο να διακρίνεις ποιες χώρες είναι του «τρίτου κόσμου», να τις ξεχωρίσεις από τις «αδέσμευτες» και ποιες χώρες περιλαμβάνονται στους «αδέσμευτους» και να τις ξεχωρίσεις από τις χώρες του «τρίτου κόσμου».

Καταβάλλονται προσπάθειες για τη δημιουργία ενός άλλου σχηματισμού, αυτόν των «υπό ανάπτυξη χωρών» όπου μπαίνουν στο ίδιο σακί τόσο οι χώρες του «τρίτου κόσμου» όσο και οι «αδέσμευτες». Οι επινοητές της θεωρίας αυτής συγκαλύπτουν επίσης τις ταξικές αντιθέσεις διακηρύσσουν το υπάρχον «στάτους κβο» έτσι που τίποτα να μην ενοχλήσει τον ιμπεριαλισμό, τον σοσιαλιμπεριαλισμό και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με τον όρο να δώσουν μερικά «ψίχουλα» για την άνοδο της οικονομίας των «υπό ανάπτυξη χωρών». Σύμφωνα μ’ αυτούς οι μεγάλες δυνάμεις πρέπει να κάνουν «μερικές θυσίες», να δώσουν κάτι για τους πεινασμένους ώστε και αυτοί να μπορέσουν να ζήσουν κάπως, για να μην εξεγερθούν. Έτσι, λένε θα βρεθεί ένας ενδιάμεσος δρόμος. Θα εγκαθιδρυθεί ένα «νέο διεθνές σύστημα» στο οποίο όλοι, πλούσιοι και φτωχοί, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, θα ζουν «χωρίς πολέμους», «χωρίς εξοπλισμούς» σε «ενότητα» και «ταξική ειρήνη» σε συνύπαρξη χρουστσοφικού τύπου.

Ακριβώς για το λόγο ότι οι τρεις αυτές «εφευρέσεις» έχουν το ίδιο περιεχόμενο και σκοπούς παρατηρείται ότι οι «ηγέτες» των «αδέσμευτων χωρών του τρίτου κόσμου» και του «κόσμου των υπό ανάπτυξη χωρών» βρίσκονται σε πλήρη αρμονία μεταξύ τους.

Με τις θεωρίες και τις διακηρύξεις τους εξαπατούν τις μάζες, το προλεταριάτο, τους λαούς για να τους απομακρύνουν από τον επαναστατικό αγώνα.

Η θεωρία των τριών κόσμων όχι μόνο δεν λαμβάνει υπόψη την αντίθεση μεταξύ των δυο αντίθετων κοινωνικών συστημάτων, του σοσιαλισμού και του καπιταλισμού καθώς και τη μεγάλη αντίθεση μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου, αλλά δεν αναλύει ούτε την άλλη μεγάλη αντίθεση, την αντίθεση μεταξύ των καταπιεζόμενων λαών και του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού και μένει στην αντίθεση μόνο με τις δυο υπερδυνάμεις και μάλιστα κύρια με τη μια απ’ αυτές.

Η «θεωρία» αυτή αγνοεί ολότελα την αντίθεση των καταπιεζόμενων λαών και εθνών με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ακόμα οι οπαδοί της θεωρίας των «τριών κόσμων» κάνουν εκκλήσεις για συμμαχία του «τρίτου κόσμου» με τις ιμπεριαλιστικές αυτές χώρες και με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ενάντια στον σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό.

Ένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν για να δικαιολογήσουν τον χωρισμό του κόσμου σε τρεις κόσμους είναι ότι δήθεν στη σημερινή εποχή το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο που υπήρχε ύστερα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και όπου κυριαρχούσε ολοκληρωτικά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει δήθεν αποσυντεθεί και έπαψε να υπάρχει, σαν αποτέλεσμα της άνισης ανάπτυξης των διαφόρων ιμπεριαλισμών. Οι υποστηρικτές της «θεωρίας» αυτής ισχυρίζονται ότι σήμερα δεν μπορεί να γίνεται λόγος για έναν μόνο ιμπεριαλιστικό κόσμο γιατί από τη μια, οι δυτικές ιμπεριαλιστικές χώρες εξεγείρονται ενάντια στους αμερικανούς κυρίαρχους και από την άλλη υπάρχει ένας σκληρός και εντεινόμενος ανταγωνισμός μεταξύ των δυο ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων των ΗΠΑ και της ΣΕ.

Στο στάδιο του ιμπεριαλισμού σαν συνέπεια της άνισης ανάπτυξης των διαφόρων καπιταλιστικών χωρών υπάρχουν και οξύνονται συνεχώς οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις γεννιούνται και διαλύονται σύμφωνα με τις περιστάσεις και τις συγκυρίες οι δι-ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, συνασπισμοί και σχηματισμοί. Αυτό είναι το αλφάβητο του μαρξισμού-λενινισμού. Το χαρακτηριστικό αυτό φαινόμενο του ιμπεριαλισμού που δείχνει ότι ο ιμπεριαλισμός, σαν το τελικό στάδιο του καπιταλισμού, βαδίζει κάθε μέρα και περισσότερο προς το σάπισμα, το τεκμηρίωσε ο Λένιν σαν ένα αντικειμενικό νόμο. Σημαίνει άραγε αυτό ότι σαν αποτέλεσμα των αντιθέσεων αυτών ο ιμπεριαλιστικός κόσμος, σαν κοινωνικό σύστημα, έπαψε να υπάρχει και χωρίστηκε σε μερικούς κόσμους, ότι άλλαξε η κοινωνικοοικονομική φύση αυτού ή εκείνου του ιμπεριαλισμού; Καθόλου. Τα σημερινά γεγονότα μιλούν όχι για αποσύνθεση του ιμπεριαλιστικού κόσμου αλλά για ένα ενιαίο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα που σήμερα χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη των δύο μεγάλων ιμπεριαλιστικών συνασπισμών: από τη μια από τον δυτικό ιμπεριαλιστικό συνασπισμό με επικεφαλής τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, όργανα του οποίου είναι δι-ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί όπως το ΝΑΤΟ, η Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά κ.λπ. και από την άλλη από τον συνασπισμό της ανατολής που κυριαρχείται από τον σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, όργανο της επεκτατικής, ηγεμονιστικής και φιλοπόλεμης πολιτικής του οποίου είναι το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και η ΚΟΜΕΚΟΝ.

Στο σχήμα των «τριών κόσμων» ο λεγόμενος «δεύτερος κόσμος» συμπεριλαμβάνει ιμπεριαλιστικές, καπιταλιστικές και ρεβιζιονιστικές χώρες οι οποίες από άποψη του κοινωνικού συστήματος δεν έχουν καμιά ουσιώδη διαφορά ούτε από τις υπερδυνάμεις ούτε από τις διάφορες χώρες που βρίσκονται στον «τρίτο κόσμο». Είναι αλήθεια ότι οι χώρες του κόσμου αυτού έχουν συγκεκριμένες αντιθέσεις με τις δυο υπερδυνάμεις, αυτές όμως είναι αντιθέσεις ενδοϊμπεριαλιστικού χαρακτήρα όπως και οι αντιθέσεις μεταξύ των ίδιων των δύο υπερδυνάμεων. Πρώτα απ’ όλα αυτές όμως είναι αντιθέσεις για αγορές, σφαίρες επιρροής, ζώνες εξαγωγής των κεφαλαίων και της εκμετάλλευσης του πλούτου των άλλων, αντιθέσεις ανάμεσα σε τέτοιους ιμπεριαλισμούς όπως ο δυτικογερμανικός ιμπεριαλισμός, ο ιαπωνικό, ο αγγλικός, ο γαλλικός, ο καναδικός και άλλοι, με τη μια ή την άλλη υπερδύναμη έτσι όπως και μεταξύ τους.

Ασφαλώς οι αντιθέσεις αυτές εξασθενίζουν το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα και είναι σε όφελος του αγώνα του προλεταριάτου και των λαών. Είναι αντιμαρξιστικό όμως οι αντιθέσεις ανάμεσα στις διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να ταυτίζονται με τον αγώνα των εργαζόμενων μαζών και των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό για τη συντριβή του. Με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να συμβεί ώστε οι λεγόμενες χώρες του «δεύτερου κόσμου» με άλλα λόγια η μονοπωλιακή μεγαλοαστική τάξη που κυριαρχεί σ’ αυτές, να γίνουν σύμμαχοι των καταπιεζόμενων λαών και εθνών στον αγώνα ενάντια στις δυο υπερδυνάμεις και τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό. Η ιστορία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δείχνει ξεκάθαρα ότι οι χώρες αυτές έχουν υποστηρίξει και υποστηρίζουν την επιθετική πολιτική και τις ενέργειες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού όπως στην Κορέα και το Βιετνάμ, στη Μέση Ανατολή και την Αφρική κ.λπ.

Είναι ένθερμοι υπερασπιστές του νεοαποικισμού και του παλαιού συστήματος της ανισότητας στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Οι σύμμαχοι του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού στο «δεύτερο κόσμο» πήραν μέρος μαζί μ’ αυτόν στην κατοχή της Τσεχοσλοβακίας και είναι ένθερμοι υποστηρικτές της επεκτατικής και ληστρικής πολιτικής του στις διάφορες περιοχές του κόσμου. Οι χώρες του λεγόμενου «δεύτερου κόσμου» είναι το κύριο οικονομικό και στρατιωτικό στήριγμα των επιθετικών και επεκτατικών συμμαχιών των δύο υπερδυνάμεων.

Οι υποστηρικτές της θεωρίας των «τριών κόσμων» ισχυρίζονται ότι αυτή δίνει πλατιές δυνατότητες για την εκμετάλλευση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Τις αντιθέσεις στο εχθρικό στρατόπεδο πρέπει να τις εκμεταλλευόμαστε, αλλά με ποιον σκοπό; Είναι ζήτημα αρχών, τις αντιθέσεις αυτές να τις εκμεταλλευόμαστε σε όφελος των λαών και της λευτεριάς τους, σ’ όφελος της υπόθεσης του σοσιαλισμού. Είναι ζήτημα αρχών ώστε η εκμετάλλευση των αντιθέσεων στις γραμμές του εχθρού να οδηγήσει στην ανάπτυξη και στο δυνάμωμα του επαναστατικού και απελευθερωτικού κινήματος και όχι στην εξασθένιση και στην απονέκρωση, να οδηγήσει σε όλο και πιο δραστήρια κινητοποίηση των επαναστατικών δυνάμεων στον αγώνα ενάντια στους εχθρούς και κυρίως ενάντια στους κύριους, χωρίς να δημιουργήσει στους λαούς αυταπάτες απέναντί τους.

Η απολυτοποίηση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και η υποτίμηση της βασικής αντίθεσης, της αντίθεσης μεταξύ της επανάστασης και της αντεπανάστασης, το να θέτεις στο κέντρο της στρατηγικής μόνο την εκμετάλλευση των αντιθέσεων στο εχθρικό στρατόπεδο και να λησμονείς το κύριο, την αύξηση του επαναστατικού πνεύματος και της ανάπτυξης του επαναστατικού κινήματος των εργαζόμενων και των λαών, την παραμέληση της προετοιμασίας της επανάστασης, βρίσκονται σε πλέρια αντίθεση με τα διδάγματα του μαρξισμού-λενινισμού. Είναι αντιμαρξιστικό με το πρόσχημα της εκμετάλλευσης των αντιθέσεων να διακηρύσσεις την ένωση με τους ιμπεριαλισμούς, δήθεν με τον αδύνατο για να εναντιωθείς στον πιο δυνατό, να πάρεις το μέρος της ντόπιας αστικής τάξης για να εναντιωθείς στην αστική τάξη μιας άλλης χώρας. Ο Λένιν τόνιζε ότι η τακτική της εκμετάλλευσης των αντιθέσεων στις γραμμές των εχθρών πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να ανέλθει και όχι να μειωθεί το γενικό επίπεδο της προλεταριακής συνείδησης του επαναστατικού πνεύματος, της ικανότητας των μαζών για τον αγώνα και τη νίκη» (Λένιν, Άπαντα, τόμος 37).

Το ΚΕΑ ακολουθούσε κι ακολουθεί πάντα με συνέπεια τα αθάνατα αυτά λενινιστικά διδάγματα. «Στις στιγμές αυτής της μεγάλης κρίσης του ιμπεριαλισμού και του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, έχει πει ο σύντροφος Εμβέρ Χότζα, εμείς πρέπει να οξύνουμε τον αγώνα μας εναντίον τους, να εκμεταλλευτούμε όπως πρέπει και σωστά σε όφελός μας, σε όφελος των σοσιαλιστικών κρατών και των λαών που εξεγείρονται στην επανάσταση, τις μεγάλες αντιθέσεις μεταξύ των εχθρών, να τους ξεσκεπάζουμε συνεχώς και να μην ικανοποιούμαστε με τις λεγόμενες παραχωρήσεις που κάνουν χωρίς να το θέλουν οι ιμπεριαλιστές και οι ρεβιζιονιστές, για να ξεφύγουν από τον κίνδυνο και να πάρουν ύστερα τη ρεβάνς. Γι’ αυτό εμείς πρέπει να διατηρήσουμε πάντα ζεστό το σίδερο και να τους χτυπάμε αυτούς συνεχώς» (Εισήγηση και ομιλία 1970-71).

Με το να παρουσιάζουν τον «δεύτερο κόσμο» που στο μεγαλύτερο μέρος του συμπεριλαμβάνει καπιταλιστικές και νεοαποικιοκρατικές χώρες, οι οποίες αποτελούν την κύρια βάση στήριξης των δυο υπερδυνάμεων, σαν συμμάχους του «τρίτου κόσμου» στην πάλη ενάντια δήθεν στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό φαίνεται ξεκάθαρα ο αντεπαναστατικός χαρακτήρας της θεωρίας των «τριών κόσμων».

Αυτή είναι μια αντεπαναστατική «θεωρία» γιατί στο ευρωπαϊκό, ιαπωνικό, καναδικό προλεταριάτο κ.λπ. που πρέπει να παλέψει ενάντια στην μονοπωλιακή αστική τάξη και το ισχύον εκμεταλλευτικό σύστημα στις χώρες του «δεύτερου κόσμου», διακηρύσσει την κοινωνική ειρήνη, τη συνεργασία με την αστική τάξη, επομένως την παραίτηση από την επανάσταση γιατί δήθεν έτσι το απαιτούν τα συμφέροντα της υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας και ο αγώνας ιδιαίτερα ενάντια στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό.

Αυτή είναι επίσης μια ψευτοαντιιμπεριαλιστική θεωρία γιατί δικαιολογεί και υποστηρίζει τη νεοαποικιακή και εκμεταλλευτική πολιτική των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων του «δεύτερου κόσμου» και κάνει έκκληση στους λαούς της Ασίας, της Αφρικής και Λατινικής Αμερικής να μην εναντιωθούν στην πολιτική αυτή, χάρη δήθεν στον αγώνα ενάντια στις υπερδυνάμεις. Έτσι εξασθενίζει και σαμποτάρεται στην πραγματικότητα ο αντιιμπεριαλιστικός και αντισοσιαλιμπεριαλιστικός αγώνας τόσο των λαών του λεγόμενου τρίτου κόσμου όσο και των λαών του λεγόμενου δεύτερου κόσμου.

Επαναστατική στρατηγική είναι αυτή που θέτει στο κέντρο την επανάσταση. «Η στρατηγική και τακτική του λενινισμού, έγραφε ο Στάλιν, είναι η επιστήμη της καθοδήγησης του επαναστατικού αγώνα του προλεταριάτου» (Στάλιν, Άπαντα, τόμος 6).

Η λενινιστική στρατηγική θεωρεί την παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση σαν ένα μοναδικό προτσές, που αποτελείται από μερικά μεγάλα επαναστατικά ρεύματα της εποχής μας, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται το διεθνές προλεταριάτο.

Το επαναστατικό αυτό προτσές αναπτύσσεται αδιάκοπα στις μέρες που βαδίζουν στο δρόμο του πραγματικού σοσιαλισμού, σαν ασυμβίβαστος και σκληρός αγώνας ανάμεσα στους δύο δρόμους το σοσιαλιστικό και το καπιταλιστικό, για την εξασφάλιση της πλήρους και τελικής νίκης του σοσιαλιστικού δρόμου πάνω στον καπιταλιστικό δρόμο, για να αποτραπεί κάθε κίνδυνος πισωγυρίσματος μέσω της αντεπαναστατικής βίας και της ιμπεριαλιστικής επίθεσης ή μέσω του ειρηνικού αστικορεβιζιονιστικού εκφυλισμού.

Οι επαναστάτες και οι λαοί όλου του κόσμου παρακολουθούν με έντονο ενδιαφέρον τον αγώνα αυτόν θεωρώντας τον ζωτικό ζήτημα για την υπόθεση της επανάστασης και του σοσιαλισμού σε όλο τον κόσμο.

Προσφέρουν στις σοσιαλιστικές χώρες την πλήρη και ανεπιφύλακτη υποστήριξή τους και τους συμπαρίστανται σε κάθε προσπάθεια του ιμπεριαλισμού, ενάντιά τους, γιατί στις σοσιαλιστικές χώρες βλέπουν μια γερή βάση και ένα κέντρο της επανάστασης, βλέπουν την πραγματοποίηση στην πράξη των ιδανικών για τα οποία και οι ίδιοι αγωνίζονται. Οι ιδέες του Λένιν σχετικά με την ανάγκη και την πρωταρχική σημασία της βοήθειας και υποστήριξης εκ μέρους του διεθνούς προλεταριάτου για τη χώρα στην οποία θριάμβευσε η σοσιαλιστική επανάσταση είναι αθάνατες. Αυτό προϋποθέτει πάντα ότι πρόκειται για μια πραγματική σοσιαλιστική χώρα που εφαρμόζει με το μεγαλύτερο σθένος και με συνέπεια τα επαναστατικά διδάγματα του μαρξισμού-λενινισμού και εμμένει με συνέπεια στον προλεταριακό διεθνισμό. Διαφορετικά, αν η χώρα αυτή μετατρέπεται σε καπιταλιστική χώρα διατηρώντας μόνο ένα απατηλό σοσιαλιστικό προσωπείο, η χώρα αυτή δεν πρέπει να υποστηριχτεί.

Οι επαναστάτες και οι λαοί το ξέρουν ότι η επιτυχία του αγώνα των σοσιαλιστικών χωρών χτυπά και εξασθενίζει τον ιμπεριαλισμό και την αστική τάξη και τη διεθνή αντίδραση, ότι αυτή η επιτυχία είναι άμεση βοήθεια και υποστήριξη προς τον επαναστατικό και απελευθερωτικό αγώνα των εργαζομένων και των λαών.

Ο Λένιν και ο Στάλιν θεωρούσαν πάντα ως επαναστατικό καθήκον του προλεταριάτου μιας σοσιαλιστικής χώρας όχι μονάχα την καταβολή κάθε προσπάθειας για την ανάπτυξη του σοσιαλισμού στη χώρα του αλλά και την ολόπλευρη υποστήριξη του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος στις άλλες χώρες.

«Ο Λένιν, έγραφε ο Στάλιν, ποτέ δεν έβλεπε τη δημοκρατία των Σοβιέτ σαν αυτοσκοπό. Πάντοτε τη θεωρούσε σαν απαραίτητο κρίκο για το δυνάμωμα του επαναστατικού κινήματος στις χώρες της Δύσης, και της Ανατολής, σαν απαραίτητο κρίκο για να διευκολυνθεί η νίκη των εργατών όλου του κόσμου πάνω στο κεφάλαιο. Ο Λένιν ήξερε ότι μονάχα μια τέτοια αντίληψη είναι σωστή από διεθνή άποψη, αλλά και από την άποψη της διαφύλαξης της ίδιας της Δημοκρατίας των Σοβιέτ». (Στάλιν, Άπαντα, τόμος 6). Ακριβώς για το λόγο αυτό, μια πραγματικά σοσιαλιστική χώρα δεν μπορεί να θέσει τον εαυτό της σε τέτοιες ομάδες σαν τις λεγόμενες «τρίτος κόσμος» ή «αδέσμευτες χώρες» όπου έχουν καταργηθεί κάθε είδους ταξικά όρια και που χρησιμεύουν μόνο και μόνο για να απομακρύνουν τους λαούς από τον δρόμο της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό και από τον δρόμο της επανάστασης.

Πραγματικοί και σίγουροι σύμμαχοι των σοσιαλιστικών χωρών μπορεί να είναι μονάχα οι επαναστατικές φιλελεύθερες και προοδευτικές δυνάμεις, το επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης και το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα των καταπιεζόμενων λαών και εθνών.

Γι’ αυτό, το να κηρύσσεις τον χωρισμό σε «τρεις κόσμους», να αγνοείς τις βασικές αντιθέσεις της εποχής μας, να κάνεις έκκληση για συμμαχία του προλεταριάτου με την μονοπωλιακή αστική τάξη και των καταπιεζόμενων λαών με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του λεγόμενου «δεύτερου κόσμου» δεν είναι ούτε προς το συμφέρον του διεθνούς προλεταριάτου, ούτε των λαών, ούτε των σοσιαλιστικών χωρών, αυτό είναι αντιλενινιστικό.

Ο Στάλιν τόνιζε: «Δεν μπορώ να φανταστώ μια τέτοια περίπτωση που τα συμφέροντα της σοβιετικής μας δημοκρατίας θα απαιτούσαν από τα αδελφά μας κόμματα παρεκκλίσεις προς τα δεξιά… δεν μπορώ να φανταστώ το πώς τα συμφέροντα της δημοκρατίας μας, η οποία αποτελεί τη βάση του επαναστατικού προλεταριακού κινήματος σ’ όλο τον κόσμο, θα μπορούσαν να μην απαιτούν το ανώτατο όριο μαχητικότητας και πολιτικής δραστηριότητας των εργατών της Δύσης, αλλά τη μείωση αυτής της δραστηριότητας, την πτώση της επαναστατικότητας» (Στάλιν, Άπαντα, τόμος 8).

Στις μητροπόλεις του καπιταλισμού, το προτσές της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης ενσαρκώνεται σήμερα στους εντεινόμενους ταξικούς αγώνες του προλεταριάτου και των άλλων εργαζόμενων και προοδευτικών στρωμάτων ενάντια στην αστική εκμετάλλευση και καταπίεση, ενάντια στις προσπάθειες της αστικής τάξης να ρίξει τα βάρη της τωρινής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος στις πλάτες των εργαζόμενων, ενάντια στην αναβίωση του φασισμού μ’ αυτή ή την άλλη μορφή κ.λπ.

Ανάμεσα στις πλατιές εργαζόμενες μάζες μ’ επικεφαλής το προλεταριάτο αναπτύσσεται κάθε μέρα και περισσότερο η συνείδηση ότι η μόνη διέξοδος από τις κρίσεις και τις άλλες πληγές του καπιταλισμού από την αστική εκμετάλλευση, από τη φασιστική βία και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους είναι η σοσιαλιστική επανάσταση και η εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Η ζωή και τα γεγονότα δείχνουν ότι την άνοδο του κύματος του επαναστατικού αγώνα των μαζών δεν μπορούν να την εμποδίσουν ούτε η αστική τάξη ούτε οι ανοιχτοί και κρυφοί λακέδες της από τους σοσιαλδημοκράτες μέχρι τους σύγχρονους ρεβιζιονιστές.

«Η τωρινή πάλη του παγκόσμιου προλεταριάτου, τόνισε ο σ. Εμβέρ Χότζα, στο 7^ο Συνέδριο του ΚΕΑ επιβεβαιώνει ξανά τη βασική θέση του μαρξισμού-λενινισμού, ότι στον αστικό και ρεβιζιονιστικό κόσμο η εργατική τάξη και ο επαναστατικός της αγώνας δεν μπορεί να καταβληθούν ούτε με τη βία, ούτε με τη δημαγωγία». (Ε. Χότζα, Εισήγηση στο 7^ο Συνέδριο ΚΕΑ).

Οι αντικειμενικές συνθήκες γίνονται καθημερινά όλο και πιο ευνοϊκές για την επανάσταση στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Εδώ σήμερα η προλεταριακή επανάσταση είναι πρόβλημα που ζητάει λύση. Πολύ σωστά τα Μ-Λ κόμματα που πήραν στα χέρια τους τη σημαία της επανάστασης, που την πρόδωσαν και την πέταξαν πέρα οι ρεβιζιονιστές, έθεσαν στον εαυτό τους ως καθήκον και επιδόθηκαν σε μια σοβαρή εργασία για την προετοιμασία του προλεταριάτου και των συμμάχων του για τους μελλοντικούς επαναστατικούς αγώνες για την ανατροπή του αστικού συστήματος. Ο επαναστατικός αυτός αγώνας που χτυπάει το παγκόσμιο καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σύστημα στα κυριότερα φρούριά του, έχει και πρέπει να έχει την πλήρη υποστήριξη των πραγματικών σοσιαλιστικών χωρών και όλων των επαναστατικών και φιλελεύθερων λαών σ’ όλο τον κόσμο.

Σήμερα όμως οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές, υποστηρικτές της θεωρίας των «τριών κόσμων» και οι θεωρητικοί της «μη δέσμευσης» ενώ σιωπούν για την επανάσταση και την προετοιμασία της, στην πραγματικότητα προσπαθούν να την σαμποτάρουν και να διατηρήσουν το «στάτους κβο» του καπιταλιστικού συστήματος.

Οι επινοητές της θεωρίας των «τριών κόσμων» προσπαθώντας ν’ απομακρύνουν την προσοχή του προλεταριάτου από την επανάσταση διακηρύσσουν ότι στην εποχή μας βρίσκεται σε πρώτη μοίρα το ζήτημα της διαφύλαξης της εθνικής ανεξαρτησίας από τον κίνδυνο επίθεση των υπερδυνάμεων, ιδιαίτερα από τον σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό που θεωρείται απ’ αυτούς σαν ο κυριότερος εχθρός.

Το ζήτημα του καθορισμού, το ποιος είναι ο κυριότερος εχθρός σε διεθνή κλίμακα, σε μια δοσμένη εποχή έχει μεγάλη σημασία για το επαναστατικό κίνημα.

Το κόμμα μας έχοντας υπόψη την εξέλιξη των γεγονότων, την ταξική ανάλυση της σημερινής κατάστασης, τονίζει ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός οι δύο αυτές υπερδυνάμεις είναι «σήμερα οι κύριοι και μεγαλύτεροι εχθροί των λαών» και σαν τέτοιοι «είναι το ίδιο επικίνδυνοι» (Ε. Χότζα, Εισήγηση στο 7^ο Συνέδριο ΚΕΑ).

Ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός είναι άγριος, επιθετικός ιμπεριαλισμός που διψά για επέκταση, που ακολουθεί μια χαρακτηριστικά αποικιοκρατική και νεοαποικιοκρατική πολιτική που στηρίζεται στη δύναμη του κεφαλαίου και των όπλων.

Ο νέος αυτός ιμπεριαλισμός, σε ανταγωνισμό με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό παλεύει να καταλάβει στρατηγικές θέσεις και για ν’ απλώσει τα πλοκάμια του σε όλες τις περιοχές και τις ηπείρους. Διακρίνεται σαν πυροσβέστης της επανάστασης και καταπίεσης του απελευθερωτικού αγώνα των λαών.

Αυτό όμως δεν σημαίνει με κανέναν τρόπο ότι ο άλλος εχθρός των λαών όλου του κόσμου, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός είναι λιγότερο επικίνδυνος όπως ισχυρίζονται οι υποστηρικτές της θεωρίας των «τριών κόσμων». Αυτοί, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα και εξαπατώντας τους λαούς, λένε ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν είναι πια φιλοπόλεμος, ότι δήθεν εξασθένησε, βρίσκεται σε κατάπτωση, ότι έγινε σαν ένα «φοβισμένο ποντίκι». Με λίγα λόγια ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός μετατρέπεται σε ειρηνόφιλο.

Τα πράγματα έφτασαν μέχρι του σημείου η στρατιωτική αμερικάνικη παρουσία σε διάφορες χώρες του κόσμου, όπως στη Γερμανία, το Βέλγιο ή την Ιταλία, στην Ιαπωνία και άλλες χώρες, να δικαιολογείται και να θεωρείται σαν παράγοντας άμυνας. Τέτοιες απόψεις είναι πολύ επικίνδυνες για την λευτεριά των λαών, για τις τύχες της επανάστασης. Τέτοιες θέσεις τρέφουν αυταπάτες σχετικά με την επιθετική, ηγεμονιστική και επεκτατική φύση τόσο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, όσο και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού.

Για το προλεταριάτο και την προλεταριακή επανάσταση προβάλει το καθήκον της ανατροπής κάθε ιμπεριαλισμού και ιδιαίτερα των δύο ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων. Κάθε ιμπεριαλισμός, από τη φύση του είναι πάντα άγριος εχθρός της προλεταριακής επανάστασης, γι’ αυτό η διάκριση των ιμπεριαλισμών σε περισσότερο ή λιγότερο επικίνδυνους, από τη στρατηγική άποψη της παγκόσμιας επανάστασης, είναι λαθεμένη.

Η πρακτική έχει επιβεβαιώσει ότι οι δύο υπερδυνάμεις στο ίδιο μέτρο και στον ίδιο βαθμό αντιπροσωπεύουν τον κύριο εχθρό για τον σοσιαλισμό, τη λευτεριά και την ανεξαρτησία των εθνών, τη μεγαλύτερη δύναμη υποστήριξης των εκμεταλλευτικών συστημάτων, τον άμεσο κίνδυνο για να ρίξουν την ανθρωπότητα σ’ ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.

Το να αγνοείς την μεγάλη αυτή πραγματικότητα, το να υποτιμάς τον κίνδυνο που αποτελεί η άλλη υπερδύναμη ή πολύ περισσότερο το να καλείς σε ενότητα με τη μια υπερδύναμη ενάντια στην άλλη, έχει καταστρεπτικές συνέπειες και κλείνει μεγάλους κινδύνους για το μέλλον της επανάστασης και της λευτεριάς των λαών.

Ασφαλώς συμβαίνει και μπορεί να συμβεί η μία ή η άλλη χώρα να καταπιεστεί ή να απειληθεί άμεσα από τη μια υπερδύναμη, αυτό όμως δεν σημαίνει με κανέναν τρόπο, ότι η άλλη υπερδύναμη δεν αποτελεί κίνδυνο γι’ αυτή τη χώρα και πολύ περισσότερο η άλλη υπερδύναμη μετατράπηκε σε φίλο της χώρας αυτής.

Η αρχή «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» δεν μπορεί να εφαρμοστεί όταν πρόκειται για τις δυο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις, για τη ΣΕ και τις ΗΠΑ. Οι δυο αυτές υπερδυνάμεις παλεύουν μ’ όλα τα μέσα ενάντια στην επανάσταση, καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για να σαμποτάρουν την επανάσταση και τον σοσιαλισμό και να τα πνίξουν στο αίμα. Οι δυο υπερδυνάμεις προσπαθούν να επεκτείνουν την κυριαρχία τους και την εκμετάλλευσή τους στους διάφορους λαούς και χώρες. Η πείρα δείχνει ότι αυτές επιτίθενται με αγριότητα πότε στη μια και πότε στην άλλη ζώνη για να απλώσουν τα αιμοβόρα πλοκάμια τους πάνω στους λαούς. Ότι παλεύουν λυσσασμένα για να αντικαταστήσουν η μια την άλλη.

Μόλις ένας λαός μιας χώρας κατορθώνει να αποτινάξει την κυριαρχία της μιας υπερδύναμης, αμέσως φτάνει η άλλη. Αυτό το επιβεβαιώνουν πλήρως η Μέση Ανατολή και η Αφρική.

Το άλλο μεγάλο ρεύμα της παγκόσμιας επανάστασης στην εποχή μας είναι το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των λαών που στρέφεται ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το νεοαποικισμό και τα αποικιακά υπολείμματα. Οι μαρξιστές λενινιστές, το παγκόσμιο προλεταριάτο τάσσονται πέρα για πέρα αλληλέγγυοι και προσφέρουν όλη την υποστήριξή τους στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των καταπιεζόμενων λαών, θεωρώντας το σαν έναν πολύ σημαντικό και αναντικατάστατο παράγοντα στην ανάπτυξη του παγκόσμιου επαναστατικού προτσές. Το ΚΕΑ ήταν και είναι πάντα στο πλευρό των λαών που αγωνίζονται για την λευτεριά και την εθνική τους ανεξαρτησία. «Εμείς είμαστε υπέρ της ενότητας του παγκόσμιου προλεταριάτου και όλων των πραγματικά αντιιμπεριαλιστικών και προοδευτικών δυνάμεων, που με τον αγώνα τους θα συντρίψουν τα επιθετικά σχέδια των φιλοπόλεμων ιμπεριαλιστών και σοσιαλιμπεριαλιστών. Το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας και ο αλβανικός λαός συνεπείς στην μαρξιστική-λενινιστική γραμμή τους και στο μέλλον θα καταβάλλουν όλες τους τις δυνάμεις και θα παλέψουν μ’ όλους τους άλλους αντιιμπεριαλιστικούς και αντισοσιαλιμπεριαλιστικούς λαούς με όλα τα μ-λ κόμματα, με όλους τους επαναστάτες και το παγκόσμιο προλεταριάτο, με όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους για να αποτύχουν τα σχέδια και οι μανούβρες των εχθρών, για να θριαμβεύσει η υπόθεση της λευτεριάς και της ασφάλειας των λαών. Η χώρα μας θα βρίσκεται κάθε στιγμή στο πλευρό όλων εκείνων των λαών που απειλείται η λευτεριά και η ανεξαρτησία τους και ποδοπατείται το δίκαιό τους» (Ε. Χότζα, Εισήγηση στο 7^ο Συνέδριο του ΚΕΑ).

Την ακλόνητη αυτή στάση ο σ. Εμβέρ Χότζα εξ ονόματος του κόμματος και του αλβανικού κράτους την έκφρασε και στο λόγο του στη λαϊκή βουλή για την έγκριση του νέου μας συντάγματος. «Η συντριπτική πλειοψηφία των λαών του κόσμου, δήλωσε ο σ. Εμβέρ σήμερα καταβάλουν μεγάλες προσπάθειες και εναντιώνονται με δύναμη στους αποικιακούς νόμους και στη νεοαποικιακή κυριαρχία σε εκείνους τους κανόνες της τακτικές, στα ήθη και έθιμα στις παλιές και νέες άνισες συμφωνίες που εγκαθίδρυσε η αστική τάξη για να διατηρήσει την εκμετάλλευση των λαών τις μισητές διακρίσεις στις διεθνείς σχέσεις…

Οι προοδευτικοί λαοί και τα δημοκρατικά κράτη που δεν συμβιβάζονται με την κατάσταση αυτή και αγωνίζονται για την εγκαθίδρυση της εθνικής τους κυριαρχίας πάνω στο πλούτο τους, που αγωνίζονται για το δυνάμωμα της οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας, για ισότητα και δικαιοσύνη στις διεθνείς σχέσεις, έχουν την αλληλεγγύη και την πλήρη υποστήριξη του αλβανικού λαού και αλβανικού κράτους» (Ομιλία στη λαϊκή συνέλευση 27.12.1976).

Οι μαρξιστές-λενινιστές από την εποχή του Λένιν θεωρούσαν και θεωρούν πάντα τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των καταπιεζόμενων λαών και εθνών από τον ιμπεριαλισμό, σαν μεγάλο σύμμαχο και μεγάλη εφεδρεία της παγκόσμιας επανάστασης του προλεταριάτου.

Στις χώρες που απόκτησαν πλέρια ή μερικά την πολιτική ανεξαρτησία, η επανάσταση βρίσκεται σε διάφορα στάδια ανάπτυξης και μπροστά της δεν προβάλουν παντού τα ίδια καθήκοντα. Υπάρχουν μεταξύ τους χώρες που βρίσκονται άμεσα μπροστά στην προλεταριακή επανάσταση, ενώ σε πολλές άλλες στην ημερήσια διάταξη είναι τα καθήκοντα της εθνικοδημοκρατικής αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, εφόσον η επανάσταση αυτή στρέφεται επίσης ενάντια στην διεθνή αστική τάξη, στον ιμπεριαλισμό, είναι σύμμαχος και εφεδρεία της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης. Σημαίνει άραγε αυτό, ότι τέτοιες χώρες πρέπει να μένουν στο εθνικοδημοκρατικό στάδιο και ότι οι επαναστάτες δεν πρέπει να μεριμνούν και να προετοιμάζονται για τη σοσιαλιστική επανάσταση από τον φόβο μήπως ξεπεράσουν και θάψουν τα στάδια και ότι κάποιος μπορεί να τους πει μπλανκιστές;

Ο Λένιν έχει μιλήσει για την ανάγκη της μετατροπής της αστικοδημοκρατικής επανάστασης σε σοσιαλιστική επανάσταση στις αποικιακές χώρες, από την εποχή που στις χώρες αυτές οι αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις βρίσκονταν ακόμα σε εμβρυακή κατάσταση.

Οι Μαρξ και Ένγκελς κριτικάροντας τον Μπλανκισμό δεν θεωρούσαν πρόωρη ούτε την επανάσταση του 1848, ούτε την κομμούνα του Παρισιού. Ο μαρξισμός-λενινισμός δεν μπερδεύει καθόλου την μικροαστική ανυπομονησία που οδηγεί σε θάψιμο των σταδίων, με την ουσιαστική αναγκαιότητα της αδιάκοπης ανάπτυξης της επανάστασης.

Ο Λένιν τόνιζε ότι η επανάσταση στις αποικιακές και εξαρτημένες χώρες πρέπει να προωθηθεί. Από την εποχή του Λένιν στις χώρες αυτές έγιναν μεγάλες αλλαγές οι οποίες προβλέφτηκαν κατά τρόπο μεγαλοφυή απ’ αυτόν και βρίσκουν απάντηση στις λενινιστικές θέσεις σχετικά με το παγκόσμιο επαναστατικό προτσές.

Η πραγματοποίηση της προλεταριακής επανάστασης είναι γενική νομοτέλεια και η κύρια τάση της εποχής μας. Μέσα απ’ αυτήν πρέπει να περάσουν και θα περάσουν απαραίτητα όλες οι χώρες χωρίς εξαίρεση, συμπεριλαμβάνοντας και την Ινδονησία και τη Χιλή, τη Βραζιλία και το Ζαΐρ κ.λπ. ανεξάρτητα με ποια στάδια θα περάσουν στην προλεταριακή επανάσταση. Αν παραβλέπεις αυτόν τον αντικειμενικό σκοπό, αν διακηρύσσεις τη διατήρηση του «στάτους κβο» και αν θεωρητικοποιείς το θάψιμο των σταδίων, αν λησμονείς την πάλη ενάντια στον Σουχάρτο και τον Πινοσέτ, τον Γκέιζελ και τον Μομπούτου σημαίνει ότι δεν υποστηρίζεις ούτε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ούτε την εθνικοδημοκρατική επανάσταση.

Από την προλεταριακή επανάσταση πρέπει να περάσει και θα περάσει και η Ευρώπη. Όποιος λησμονεί αυτή την προοπτική, όποιος δεν προετοιμάζεται γι’ αυτό το σκοπό αλλά διακηρύσσει ότι η επανάσταση μετατοπίστηκε στην Ασία και την Αφρική και ότι το ευρωπαϊκό προλεταριάτο πρέπει να ενωθεί με τη «συνετή και καλή αστική του τάξη» κάτω από το πρόσχημα της υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας, αυτός έχει αντιλενινιστικές θέσεις και δεν υπερασπίζεται ούτε την πατρίδα, ούτε τη λευτεριά του έθνους. Όποιος «λησμονεί» ότι πρέπει να παλέψει τόσο ενάντια στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας όσο και ενάντια στο ΝΑΤΟ, ότι πρέπει να απορρίψει τόσο την ΚΟΜΕΚΟΝ όσο και την Κοινή Αγορά, αυτός ευθυγραμμίζεται με αυτούς και γίνεται σκλάβος τους.

Στο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος ο Μαρξ και ο Ένγκελς γράφουν:

«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη, το φάντασμα του κομμουνισμού. Όλες οι δυνάμεις της Γηραιάς Ευρώπης έχουν ενωθεί για να διεξάγουν ιερό πόλεμο ενάντια σε αυτό το φάντασμα…».

Η διατύπωση των Μαρξ και Ένγκελς είναι επίκαιρη και στις μέρες μας. Η προσωρινή ήττα που δέχτηκε η επανάσταση εξαιτίας της ρεβιζιονιστικής προδοσίας, καθώς και το οικονομικό δυναμικό και η στρατιωτική καταπιεστική δύναμη που ο ιμπεριαλισμός και ο σοσιαλιμπεριαλισμός αντιπαραθέτουν στο επαναστατικό κίνημα, στις ιδέες του κομμουνισμού, δεν μπόρεσαν και δεν θα μπορέσουν ποτέ ν’ αλλάξουν την πορεία της ιστορίας, ούτε να καταβάλλουν τη μεγάλη δύναμη του μαρξισμού-λενινισμού.

Ο μαρξισμός-λενινισμός είναι η επαναστατική ιδεολογία που μπήκε βαθιά στη συνείδηση του προλεταριάτου και ασκεί όλο και μεγαλύτερη επίδραση στις πλατιές μάζες των λαών που ζητούν απελευθέρωση. Τόσο ισχυρή είναι η επίδραση της θεωρίας αυτής που και οι αστοί ιδεολόγοι αναγκάζονταν πάντα να την υπολογίσουν και ποτέ δεν έπαψαν τις προσπάθειές τους στην αναζήτηση τρόπων για να διαστρεβλώσουν τον μαρξισμό-λενινισμό για να υπονομεύσουν την επανάσταση.

Οι σημερινές αντιλενινιστικές θεωρίες των «τριών κόσμων» της μη δέσμευσης κ.λπ. αποσκοπούν επίσης στην υπονόμευση της επανάστασης, στον να σβήσουν τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ιδιαίτερα ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, στο να διασπάσουν το μ-λ κίνημα, την ενότητα του προλεταριάτου, που διακηρύσσουν οι Μαρξ και Λένιν. Στο να δημιουργήσουν κάθε είδους ομάδες αντιμαρξιστικών στοιχείων για να καταπολεμήσουν τα πραγματικά μ-λ κόμματα που μένουν πιστά στον μαρξισμό-λενινισμό, στην επανάσταση.

Οι προσπάθειες να αναλύσουν τις καταστάσεις τάχα μ’ έναν νέο τρόπο, διαφορετικά από τον Λένιν και τον Στάλιν, να αλλάξουν την επαναστατική στρατηγική που ακολουθούσε πάντα το μ-λ κομμουνιστικό κίνημα, οδηγεί σε λαθεμένο αντιμαρξιστικό δρόμο, στην εγκατάλειψη της πάλης, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον ρεβιζιονισμό.

Η αφοσίωση προς τον μαρξισμό-λενινισμό, προς την επαναστατική στρατηγική του μ-λ κινήματος, η πάλη ενάντια σ’ όλες τις οπορτουνιστικές παρεκκλίσεις που διαδίδουν οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές κάθε απόχρωσης, η επαναστατική κινητοποίηση της εργατικής τάξης και των λαών ενάντια στην αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό, η σοβαρή προετοιμασία για επανάσταση, είναι ο μόνο σωστός δρόμος, ο μόνος δρόμος που έχει μείνει.

Ο σύντροφος Εμβέρ Χότζα, αναλύοντας τη σημερινή, διεθνή κατάσταση και τις επαναστατικές διαδικασίες πού τη διέπουν, δήλωσε στο 7ο Συνέδριο του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας: «Ο κόσμος σήμερα είναι σ’ ένα στάδιο όπου η υπόθεση της επανάστασης και της εθνικής απελευθέρωσης δεν είναι μόνο πόθος και προοπτική αλλά ένα πρόβλημα πού ζητάει λύση» (Ε, Χότζα: Εισήγηση στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ». Ελ, μετάφραση, σελ, 125).

Η σημερινή αυτή θέση αρχής βασίζεται στη λενινιστική ανάλυση του ιμπεριαλισμού, στον καθορισμό πού έδωσε ο Λένιν για τη φύση της σημερινής ιστορικής εποχής και εμπνέεται από την ιστορική αποστολή του προλεταριάτου, να απελευθερωθεί και να ελευθερώσει κι όλη την ανθρωπότητα από κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να την ελευθερώσει από το καπιταλιστικό σύστημα. Ξεκινάει από μια συγκεκριμένη μαρξιστική - λενινιστική ανάλυση των βασικών αντιθέσεων της εποχής μας. Η θέση του 7ου Συνεδρίου του Κόμματος είναι μια επανεπιβεβαίωση της μαρξιστικής - λενινιστικής στρατηγικής της επανάστασης στις σημερινές συνθήκες (ΤΙΡΑΝΑ, 7 Ιούλη, Πρακτορείο ΑΤΑ).