Έφυγε από κοντά μας ο σύντροφος Παντελής (Λάκης) Μουράτογλου

του Γιώργου Γεωργούδη

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 820, στις 24/3/2018

Στα 69 του χρόνια, μας άφησε, την Παρασκευή 9 του Μάρτη, ο σύντροφος Λάκης χτυπημένος από την επάρατο ασθένεια της εποχής μας, τον καρκίνο. Μέσα σε 2-3 μήνες ήρθε η στιγμή της αναμέτρησης του με τον θάνατο. Κι εκεί, στα «μαρμαρένια αλώνια» στάθηκε ο Λάκης όρθιος κι ατάραχος, όπως στεκόταν μια ζωή και πάλεψε, δίχως όμως επιτυχία αυτή τη φορά. Φεύγοντας μας αφήνει ένα κενό. Ένα μεγάλο κενό, που θα δυσκολευτούμε να το αναπληρώσουμε, όμως θα τα καταφέρουμε, γιατί αυτή θα ήταν η επιθυμία του Λάκη κι αυτό θα έκανε κι ο ίδιος εάν παρέμενε στο μετερίζι της ζωής και του αγώνα, όπως έκανε πάντα.

Κι έφερε στην πλάτη του, πράγματι, Βαρύ φορτίο ο Λάκης. Ήταν το κληρονομημένο φορτίο από τον μπάρμπα-Στάθη, τον πατέρα του, τον καπετάνιο του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού. Στα χρόνια τα κατοπινά δεν λείψανε τα κυνηγητά και οι σκληρές δοκιμασίες, που τους αναγκάζουν ως οικογένεια να εγκαταλείψουν την περιοχή της Καβάλας και να εγκατασταθούν στη Θεσσαλονίκη στα εργατικά σπίτια του Φοίνικα-Καλαμαριάς.

Κι εκεί, συχνά-πυκνά χτυπούσε η πόρτα του σπιτιού και ο καπετάν Στάθης ήταν πάντα έτοιμος με το βαλιτσάκι του για να πάει στα ελληνικά νησιά της εξορίας. Κι από κοντά όμως ο Λάκης, από πολύ μικρός, να ετοιμάζει την πραμάτεια του σε ένα «μποχτσά» και να κατεβαίνει στο κέντρο της πόλης, στην πιάτσα της Σαλονίκης, για να πουλήσει την πραμάτεια του και να βγάλει το μεροκάματο και τα αναγκαία προς το ζην.

Έτσι περνάνε τα χρόνια, και νέος πια, ανοίγουν με τον πατέρα του ένα εμπορικό κατάστημα στην Ορμύλια της Χαλκιδικής, όπου αναπτύσσουν την εμπορική τους δραστηριότητα. Εκεί ο Λάκης γνωρίζει τη σύντροφο της ζωής του τη Χαρούλα, με την οποία παντρεύεται και αποκτούν μια κόρη. Σ’ αυτά τα χρόνια εντάσσεται στις γραμμές του ΚΚΕ και προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στο κόμμα του και στο κίνημα γενικότερα. Η Ορμύλια γίνεται ένα προπύργιο του ΚΚΕ και της αριστεράς, σ’ έναν νομό όπως η Χαλκιδική, η οποία ήταν και παραμένει μια περιοχή όπου αναπτύχθηκε σημαντικό αντάρτικο, γι’ αυτό, δε, οι αντιδραστικές δυνάμεις έριξαν ιδιαίτερο βάρος στην περιοχή και κυριαρχούν από τα μεταπολεμικά χρόνια.

Το 1991 ο Λάκης, όπως και πολλοί σύντροφοι του, αποχωρεί από το ΚΚΕ και δημιουργούν μία αριστερή κομμουνιστική συσπείρωση που παρεμβαίνει στα πολιτικά πράγματα αυτόνομα, ενώ δραστηριοποιείται έντονα, ιδιαίτερα στην τοπική αυτοδιοίκηση, κυριαρχώντας αρκετές φορές και στην κοινότητα, αργότερα δήμο, Ορμύλιας.

Το τελευταίο διάστημα, ο Λάκης εντάχθηκε και βοηθούσε όσο μπορούσε την υπόθεση της ΛΑ-ΑΑΣ (Λαϊκή Αντίσταση - Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία) πιστεύοντας ότι μπορεί να προκύψει η δέουσα απάντηση στα προβλήματα του κινήματος και να ξημερώσουν καλύτερες μέρες και για το κίνημα και για τον τόπο μας.

Όμως, η γρήγορη επιδείνωση της αρρώστιας του ανέκοψε αυτή την προσπάθεια του και παρότι του προέκυψαν αυτά τα σοβαρά προβλήματα υγείας, σε συνδυασμό με την οικονομική δυσπραγία του λαού μας, αλλά και του ίδιου του Λάκη, ως αναπόσπαστου κομματιού του λαού, που ήταν σε όλη του τη ζωή, όλα αυτά λοιπόν τον οδήγησαν στο μοιραίο του θανάτου.

Όμως και στις μέρες της πολύ σκληρής δοκιμασίας, στις μέρες της τελικής ευθείας της ζωής του, ο Λάκης στεκόταν ατάραχος και περήφανος. Ένιωθε και βίωνε κάτι ξεχωριστό, κάτι πολύ σημαντικό για κάθε άνθρωπο. Εισέπραττε μια απέραντη αλληλεγγύη από όλους τους συντρόφους και τους συναγωνιστές του κι αυτό τον έκανε ακόμα πιο δυνατό, ακόμα πιο περήφανο, γιατί αναδείκνυε την αξία του ανθρώπου που γνωρίζει να ζει, που γνωρίζει και να πεθαίνει. Και τα γνωρίζει πολύ καλά, γιατί ενστερνίστηκε τα υψηλά ιδανικά του κινήματος, για τα οποία αξίζει να ζει και να πεθαίνει κανείς.

Πολλοί σύντροφοι και συναγωνιστές του Λάκη παραβρέθηκαν, συλλυπήθηκαν τους οικείους του και συνέβαλαν με ό,τι μπορούσαν για να έχει ένα καλό κατευόδιο στο ταξίδι προς την τελευταία του κατοικία. Θα είναι πάντα ανάμεσα μας ο Λάκης, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που φεύγουν από κοντά μας κι όμως παραμένουν ανάμεσα μας. Τέτοια είναι και η περίπτωση του συντρόφου Λάκη και θα τον θυμόμαστε πάντα και θα τον μνημονεύουμε γι' αυτό που ήταν, ένας ωραίος και περήφανος άνθρωπος-αγωνιστής.