Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία, φύλ. 917, στις 14/5/2022
Ήταν ένας πόλεμος που ξέσπασε επειδή το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, δύο δεκαετίες σχεδόν μετά τη λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όχι μόνο δεν μπόρεσε να απαντήσει στις αλλεπάλληλες κρίσεις του αλλά συσσώρευσε νέες αντιθέσεις, οξύνοντας στο έπακρο τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Η ύπαρξη του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο και η άνοδος του εργατικού επαναστατικού κινήματος υποχρέωσαν το σύστημα να απαντήσει με τον φασισμό και τον πόλεμο.
Ήταν σαφής η στόχευση της Γερμανίας και των δυνάμεων του Άξονα για επέκταση προς Ανατολάς. Ταυτόχρονα ήταν σαφές ότι η στρατιωτική μηχανή της ενισχύθηκε από τη Μ. Βρετανία, τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, αφού η Σοβιετική Ένωση είχε μπει στο στόχαστρό τους από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης της. Η εκστρατεία των Δυτικών εναντίον τής τότε Σοβιετικής Ρωσίας, σχεδόν αμέσως μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Αλλά και η πολιτική τους σε όλο το διάστημα του Μεσοπολέμου ουσιαστικά έδινε το πράσινο φως στη Γερμανία για επανεξοπλισμό, νέο πόλεμο και χτύπημα του μπολσεβικισμού. Είναι άλλη υπόθεση το ότι κατάφερε η Σοβιετική Ένωση με τη διπλωματική της τακτική να σπάσει αυτή την περίεργη συμμαχία, να στρέψει -έστω και προσωρινά- την επίθεση προς τα δυτικά.
Αλλά κι όταν αργότερα στράφηκε η επίθεση προς τη «σωστή» κατεύθυνση, -ανατολικά- ο στρατός και ο λαός της Σοβιετικής Ένωσης πάλευε μόνος του με τη μεγαλύτερη στρατιωτική μηχανή που είχε εμφανιστεί ποτέ στον κόσμο. Οι εκκλήσεις της σοβιετικής ηγεσίας προς τους Δυτικούς για άνοιγμα δεύτερου μετώπου έπεφταν συνεχώς στο κενό. Άλλωστε ο Τρούμαν δήλωσε στις 24 Ιουλίου 1941, στους Τάιμς της Νέας Υόρκης: «Αν δούμε ότι η Γερμανία κερδίζει τον πόλεμο οφείλουμε να βοηθήσουμε τη Ρωσία. Κι αν τον κερδίζει η Ρωσία οφείλουμε να βοηθήσουμε τη Γερμανία και με τον τρόπο αυτό ας τους αφήσουμε να σκοτώσουν όσο μπορούν περισσότερους…» (Χόροβιτς, «Από τη Γιάλτα στο Βιετνάμ», σελ. 87).
Η πρώτη επιτυχία ήρθε με τη μάχη της Μόσχας στην οποία οι Γερμανοί δεν κατάφεραν να σπάσουν την άμυνα την υπερασπιστών της και αναγκάστηκαν να κατευθυνθούν προς την νότια Ρωσία και τον Καύκασο. Ήταν σημαντικό κατόρθωμα αφού για πρώτη φορά φάνηκε ότι η Βέρμαχτ δεν ήταν αήττητη. Όμως, η καθοριστική ήττα της και το γεγονός που αντέστρεψε την πορεία του πολέμου ήταν η νίκη των Σοβιετικών στη μάχη του Στάλινγκραντ, τον Φλεβάρη του 1943. Από τότε ξεκίνησε μια ανεπανάληπτη επίθεση του Κόκκινου Στρατού που τερματίστηκε με την είσοδό του στο Βερολίνο και την ιστορική πια εικόνα του καρφώματος της κόκκινης σημαίας στο Ράιχσταγκ. Στην επέλασή του απελευθέρωσε μια σειρά χώρες της Ανατολικής Ευρώπης με τη βοήθεια του παρτιζάνικου κινήματος που είχε ήδη αναπτυχθεί σε πολλές απ’ αυτές.
Φέτος, 77 χρόνια μετά, η μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών έγινε πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ των μεγαλύτερων εγκληματιών του κόσμου, των ΝΑΤΟϊκών και των Ρώσων ιμπεριαλιστών.
Από τη μεριά της Ρωσίας έχει γίνει το τελευταίο διάστημα μια τεράστια προσπάθεια να εκμεταλλευτεί τα φιλοσοβιετικά αισθήματα του ρωσικού λαού, να οικειοποιηθεί την ημέρα αυτή και να την αξιοποιήσει όσο το δυνατόν περισσότερο για να δικαιολογήσει την επέμβαση στην Ουκρανία. Ο Πούτιν εμφανίζει τον εαυτό του ως πολέμιο του νέου ναζισμού που ως πολιορκητικός κριός του ΝΑΤΟ απειλεί και πάλι τη Ρωσία. «Χρέος μας να κάνουμε τα πάντα ώστε να μην επαναληφθεί η φρίκη ενός παγκόσμιου πολέμου (…)Χρέος μας είναι να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη εκείνων που συνέτριψαν τον ναζισμό (…) Οι στρατιώτες της Ρωσικής Ομοσπονδίας μάχονται για τον λαό του Ντονμπάς και την ασφάλεια της Πατρίδας» ανέφερε στην ομιλία του στις 9 Μάη στην Κόκκινη Πλατεία. Σίγουρα δε θα αθωώναμε την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΝΑΤΟϊκών απέναντι στη Ρωσία μετά τις καταρρεύσεις το 1990-91. Μια πολιτική στρατιωτικής περικύκλωσης, με κατασκευή νέων βάσεων, με αντιπυραυλικές ασπίδες και νέα πυρηνικά όπλα, λίγα χιλιόμετρα από το έδαφός της. Αλλά πάει πολύ στον εκπρόσωπο του μεγαλορώσικου εθνικισμού και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε Συρία, Καύκασο και όπου άλλου να αυτοαναγορεύεται σε υποστηρικτή του ρωσόφωνου πληθυσμού της Ουκρανίας και σε αντιναζιστή. Ξεχνάει μάλλον ότι τα τελευταία 30 χρόνια η Ρωσία ήταν από τις χώρες στην οποία το αυγό του φιδιού εκκολάφτηκε και έσπασε, γεννώντας μια σειρά νεοναζιστικές οργανώσεις. Όσο για τους Ρωσόφωνους της Ουκρανίας χρησιμοποιούνται ως άλλοθι της ρωσικής εισβολής, όπως έχουν χρησιμοποιηθεί δεκάδες φορές στην σύγχρονη ιστορία οι μειονότητες από τους ιμπεριαλιστές.
Η τακτική της ρωσικής ηγεσίας, στις περιοχές της Ουκρανίας που κυριεύει, είναι να αποκαθιστά μνημεία που αναφέρονται στη σοβιετική περίοδο ή να επιτρέπει την ύψωση κόκκινων σημαιών σε άρματα και σε πόλεις του Ντονμπάς. Φτάνει μάλιστα σε σημείο να υψώνει στην Κόκκινη Πλατεία την Κόκκινη Σημαία της Νίκης, τη σημαία με το σφυροδρέπανο, για να κλέψει λίγη από τη δόξα του ηρωικού λαού της Σοβιετικής Ένωσης του βασικού συντελεστή της Νίκης επί του γερμανικού φασισμού. Αυτή η τακτική σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να κάνει περήφανο έναν κομμουνιστή, έναν αριστερό, έναν δημοκράτη. Η Σοβιετική Ένωση ήταν η χώρα των υψηλών ιδανικών του σοσιαλισμού και καμία σχέση δεν είχε με τη σημερινή καπιταλιστική Ρωσία του αντικομμουνισμού και του ιμπεριαλισμού. Άλλωστε όλα τα υπόλοιπα που συμβολίζει αυτή η σημαία (εργατοαγροτική εξουσία, οικοδόμηση σοσιαλισμού και κατακτήσεις) όχι μόνο αποσιωπούνται αλλά έχουν ξεριζωθεί εδώ και δεκαετίες.
Ταυτόχρονα όμως η αξιοποίηση από την ρωσική ηγεσία της Κόκκινης Σημαίας, για να δικαιολογήσει την εισβολή, να τη συνδέσει με τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, να νομιμοποιήσει τη μεγαλορωσική προπαγάνδα και να συσπειρώσει τον ρωσικό λαό γύρω από αυτό το στόχο, είναι η χειρότερη δυσφήμιση όλων όσα αυτή η σημαία πραγματικά συμβολίζει.
Αλλά αφού μιλάμε για σύμβολα θα μπούμε στον πειρασμό να αναφέρουμε ότι ακόμα και η τρίχρωμη σημαία της σημερινής Ρωσικής Ομοσπονδίας θυμίζει πολύ τη σημαία του προδότη στρατηγού Αντρέι Βλάσοφ, του ηγέτη του αποκαλούμενου Ρωσικού Απελευθερωτικού Στρατού. Τα μέλη του στρατολογήθηκαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Γερμανίας, συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς Ναζί και πολέμησαν ενάντια στον Κόκκινο Στρατό στο Στάλινγκραντ αλλά και στο δυτικό μέτωπο. Η ομοιότητα των δύο σημαιών είναι τέτοια που δεν μπορούμε να αποφύγουμε και τους αντίστοιχους συνειρμούς.
Αλλά και από τη μεριά της Δύσης, όλα τα χρόνια, γίνεται μια προσπάθεια να υποβαθμιστεί -στην καλύτερη περίπτωση- η μεγάλη νίκη της Σοβιετικής Ένωσης ή και να εξαφανιστεί αν είναι δυνατόν από την ιστορία. Υπερτονίζουν το δικό τους ρόλο, γιορτάζουν το άνοιγμα του δευτέρου μετώπου από τη Δύση και την απόβαση στη Νορμανδία, θέλοντας να αναδειχθούν αυτοί ως οι γνήσιοι υπερασπιστές της Ειρήνης και της Δημοκρατίας. Γι’ αυτό και λίγα χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου ονόμασαν την 9η Μάη, ως «Μέρα της Ευρώπης».
«Ξεχνάνε» όμως μερικές ακλόνητες αλήθειες που έχουν καταγραφεί ακόμα και από δικούς τους ιστορικούς και πολιτικούς και δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.
«Ξεχνάνε» την επίμονη άρνησή τους για άνοιγμα του δευτέρου μετώπου. Αυτό έγινε μόνο όταν ήταν πλέον φανερό ότι ο Κόκκινος Στρατός θα σάρωνε την Ευρώπη και ήθελαν να τον προλάβουν. Όπως και να συντρίψουν τα αριστερά ένοπλα κινήματα που είχαν ενισχυθεί σημαντικά σε πολλές χώρες και έθεταν ζήτημα εξουσίας.
«Ξεχνάνε» ότι πριν τη λήξη του πολέμου, το Μάρτη του 1945, επεδίωξαν να προχωρήσουν σε ξεχωριστή συμφωνία με την Γερμανία (η συνάντηση έγινε στην Ελβετία με τον στρατηγό Βολφ και άγγλους και αμερικανούς εκπροσώπους) με στόχο φυσικά να απομονώσουν τη Σοβιετική Ένωση.
«Ξεχνάνε» ότι, μετά από αυτό, οι Γερμανοί «πολέμησαν» τους Δυτικούς με ελάχιστες μεραρχίες, σε αντίθεση με τον τεράστιο στρατό που διατηρούσαν ανατολικά.
«Ξεχνάνε» τα 20 εκατομμύρια νεκρών που έδωσε η Σοβιετική Ένωση στον πόλεμο, υπερπολλαπλάσια των δικών τους, καθώς και τις τεράστιες καταστροφές που υπέστη ως χώρα.
Τέλος «ξεχνάνε» οι… δημοκράτες του ΝΑΤΟ τη σφαγή δεκάδων χιλιάδων αμάχων από τους τυφλούς βομβαρδισμούς των Δυτικών, μετά την απόβαση στην Νορμανδία, όπως αυτός της Δρέσδης και άλλων πόλεων.
Όσες προσπάθειες κι αν γίνουν είτε από τη μεριά των ΗΠΑ και της ΕΕ είτε από τη μεριά των Ρώσων ώστε να αλλοιώσουν τη σημασία της 9ης Μάη 1945, να περιορίσουν ή και να σβήσουν από τη μνήμη των λαών την ιστορική εκείνη μέρα και όλα όσα συμβολίζει, δε θα τα καταφέρουν. Η μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης είναι γέννημα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Οι φετινές απαγορεύσεις των σοβιετικών συμβόλων για τις 8 και 9 Μάη στη Γερμανία δηλώνουν το φόβο των εκμεταλλευτών απέναντι στις κόκκινες ιδέες και αποδεικνύουν περίτρανα ότι τίποτα δεν έχει ξεχαστεί.
Σ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου