Ολοκληρωνόταν το γράψιμο αυτού του αφιερώματος, όταν ένα
γεγονός μας υπενθύμισε ότι η αντίπαλη πλευρά διαθέτει -δεν είχαμε ποτέ άλλωστε
αμφιβολίες γι' αυτό- ισχυρή μνήμη.
Στην νεκρολογία που
δημοσίευσε το "Βήμα" στις 17/10/2004, για τον Σπύρο Λιναρδάτο, ο Ν.
Νικολάου, (έγκριτος ...και μη εξαιρετέος) που την υπογράφει, επέλεξε να αναφερθεί
στον Αι-Στράτη. "Πήγαμε -γράφει
ο Νικολάου- μαζί στον Αι Στράτη ως
πολιτικοί εξόριστοι το 1956 και το στρατόπεδο έβραζε τότε από την ενδοκομματική
διαμάχη που είχε ξεσπάσει ως αποτέλεσμα της ωμής παρέμβασης του ΚΚΣΕ στην 6η
Ολομέλεια του KKE και την κατάργηση της εκλεγμένης ηγεσίας υπό τον Νίκο
Ζαχαριάδη. Οπως ήταν φυσικό, οι νεολαίοι του Αι Στράτη ήταν όλοι σχεδόν
εναντίον της ξένης παρέμβασης, και αυτό ήταν σε έναν μεγάλο βαθμό επικίνδυνο,
γιατί μπορούσε να σπρώξει το μέλλον του κινήματος στην αγκαλιά του δογματισμού
και της αυταρχικής καθοδήγησης του κόμματος.
Ο Σπύρος Λιναρδάτος, στέλεχος τότε
της «Αυγής» αλλά ταυτόχρονα αγωνιστής με κύρος και περγαμηνές, αφού είχε
περάσει παλικαρίσια από το κολαστήριο του ΒΕΤΟ στο Μακρονήσι, άσκησε όλη του
την επιρροή στους νεολαίους για να τους κρατήσει στον σωστό δρόμο της υπεράσπισης
του ιδεώδους της Νέας Αριστεράς που τότε άρχισε να γεννιέται".
Το πού και πώς κατέληξε αυτή η
"Νέα Αριστερά", είναι πλέον πολύ γνωστό. Από την ανάποδη, λοιπόν, δεν
το κρύβουμε, πως αυτή η αναφορά ενός -που εκ των υστερών έγινε από τα πρωτοπαλίκαρα
του Συγκροτήματος- μας ικανοποίησε ιδιαίτερα. Γιατί καταδείχνει τη σημασία της μάχης
του Αι-Στρατη και ανεβάζει πιο πολύ στα μάτια μας την αντίσταση των... δογματικών
"νεολαιών" εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου