Τα βιντεο-παραμύθια για ψεύτικους προστάτες και η σκληρή εργασιακή πραγματικότητα

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φυλ. 812, στις 11/11/2017

Οταν οι κυβερνώντες κάνουν πολλή «φιλολαϊκή» και «φιλεργατική» φασαρία, τότε το βέβαιο είναι ότι κάτι θέλουν να κρύψουν, ότι κάτι ετοιμάζουν. Το ίδιο συμβαίνει και με την κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου η οποία συνεχίζει να προβάλλει με διάφορους τρόπους το δήθεν φιλεργατικό της πρόσωπο. Καθόλου τυχαία, φυσικά, η περίοδος που επιλέγει να το κάνει. Διότι είναι μπροστά μας ένα ακόμη αντεργατικό νομοσχέδιο, μία νέα επιχείρηση χτυπήματος των εργασιακών δικαιωμάτων. Σε συνέχεια της φασαρίας που έκανε πριν από τον τελευταίο νόμο του υπουργείου Εργασίας, η κυβέρνηση -μέσω του ίδιου του Τσίπρα- συνεχίζει τη διαφήμιση του «φιλεργατικού» της έργου. 

Σε αναρτήσεις του στο διαδίκτυο και σε σχετικό βίντεο, ο Τσίπρας -εντελώς προκλητικά- εμφανίζεται ως προστάτης των εργασιακών δικαιωμάτων, ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τη μαύρη-αδήλωτη εργασία. «Οι επιχειρήσεις που δεν σέβονται τα δικαιώματα των εργαζομένων τιμωρούνται», «η απλήρωτη εργασία καταπολεμείται», «οι νόμοι για τις υπερωρίες ενεργοποιούνται», «η αδήλωτη και υποδηλωμένη εργασία χτυπιέται», «οι εργαζόμενοι προστατεύονται από τον αναγκασμό ψευδών, οικειοθελών αποχωρήσεων» δηλώνει με έπαρση το σχετικό βίντεο και η οργή που γεννά είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Διότι πίσω από τις βαρύγδουπες αυτές δηλώσεις και την ευχάριστη μουσική που συνοδεύει το βίντεο, κρύβεται μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Κρύβεται η πραγματικότητα της εργασιακής ζούγκλας που επεκτείνεται και θεριεύει σε βάρος των εργαζομένων, κρύβεται ο καθημερινός εκβιασμός και το καθημερινό τσαλαπάτημα των εργασιακών δικαιωμάτων με την πλήρη στήριξη της αντεργατικής νομοθεσίας.

Για να δούμε, λοιπόν: Ποιες επιχειρήσεις τιμωρήθηκαν για τα δεκάδες εργατικά «ατυχήματα» στους χώρους δουλειάς; Πόσοι εργαζόμενοι πήραν τα απλήρωτα δεδουλευμένα τους από τα δεκάδες «κανόνια» μεγάλων και μικρότερων επιχειρήσεων, και όταν, μάλιστα, η αστική νομοθεσία έχει βάλει τους εργαζόμενους τελευταίους στη λίστα των διεκδικητών; Πώς χτυπιέται η αδήλωτη και υποδηλωμένη εργασία όταν οι αντιασφαλισπκοί νόμοι διαδέχονται ο ένας τον άλλο και η προοπτική της σύνταξης συνεχώς απομακρύνεται, κάνοντας τους εργαζόμενους επιρρεπείς στην αποδοχή των εργοδοτικών εκβιασμών;

Δεν μας διαφεύγει, φυσικά, ότι όλη αυτή η κυβερνητική φλυαρία περί χτυπήματος της αδήλωτης εργασίας, αποτελεί την άλλη όψη, το απαραίτητο συμπλήρωμα στις συνεχείς πιέσεις του μεγάλου κεφαλαίου για δραστικές μειώσεις των εργοδοτικών εισφορών, δηλαδή για τη μεγαλύτερη απαλλαγή του από επιπλέον δεσμεύσεις προς την εργατική τάξη. Και δεν είναι τυχαίο ότι συμπίπτουν χρονικά με τις δηλώσεις του ΣΕΒ ότι για την αδήλωτη εργασία «καταλυτικό ρόλο διαδραματίζουν η υπερβολικά υψηλή και προοδευτική επιβάρυνση στο μη μισθολογικό κόστος, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, σε συνδυασμό με τη χαμηλή ανταποδοτικότητα αυτών των υψηλών και προοδευτικών φόρων και εισφορών».

Και από ποιους «προστατεύονται» οι εργαζόμενοι; Από αυτούς που έχουνε επεκτείνει την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων; Από αυτούς που έχουν οδηγήσει το 1/3 των εργαζομένων να εργάζονται με λιγότερα από 400 ευρώ το μήνα; Από αυτούς που συνεχίζουν να προωθούν τα διάφορα προγράμματα διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, προσωρινής εργασίας κ.λπ. Από αυτούς που διατηρούν το αντεργατικό πλαίσιο για τις απολύσεις που προβλέπει αποζημίωση απόλυσης μετά τη συμπλήρωση ενός έτους εργασίας; Από αυτούς που υμνούν την «υγιή» επιχειρηματικότητα και την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή το κεφάλαιο, τον ΣΕΒ, το ΕΒΕΑ, την ΕΣΕΕ και όλους τους εκπροσώπους της άγριας εργατικής εκμετάλλευσης;

Ή, μήπως, από αυτούς που συνεχίζουν την επέλαση ενάντια στην κυριακάτικη αργία, κάνοντας τη βορά για το μεγάλο εμπορικό κεφάλαιο;

Οι εργαζόμενοι δεν είναι ανόητοι. Βλέπουν πολύ καλά ότι ο αρνητικός γι' αυτούς συσχετισμός διαρκώς τροφοδοτείται από την κυβερνητική πολιτική. Και, παράλληλα, βλέπουν ότι τα όργανα πάλης τους, τα σωματεία, είναι ανύπαρκτα ή ξεδοντιασμένα πολιτικά. Γι' αυτό αναγκάζονται να καταπίνουν κάθε είδους εργοδοτική αυθαιρεσία. Γι' αυτό συνεχίζουν να εργάζονται κάτω από άθλιους όρους και συνθήκες. Και φυσικά δεν έχουν καμία ανάγκη προστασίας από την κυβέρνηση της υποταγής στα συμφέροντα του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών. Το αντίθετο^. έχουν ανάγκη να παλέψουν ενάντια στην κυβέρνηση αυτή και την πολιτική της. Γιατί πίσω από αυτό το κυβερνητικό επικοινωνιακό προσωπείο των βίντεο και των τουίτς κρύβεται η νέα φάση της επίθεσης, η νέα αντεργατική «κυβερνητική πρωτοβουλία» για το χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία. Σύμφωνα με τις τρέχουσες πληροφορίες, το νομοσχέδιο που ετοιμάζει το υπουργείο Εργασίας θα βάζει μεγαλύτερους περιορισμούς στη δυνατότητα των πρωτοβάθμιων σωματείων να προκηρύσσουν απεργίες, απαιτώντας πλειοψηφία 50% των οικονομικά τακτοποιημένων μελών τους. Απαίτηση των κέντρων του ιμπεριαλισμού και του μεγάλου κεφαλαίου, προκειμένου να προλάβουν εργατικές αντιδράσεις στη συνέχιση της αντεργατικής πολιτικής, των ιδιωτικοποιήσεων και του παραπέρα χτυπήματος δικαιωμάτων σε Δημόσιο και ευρύτερο Δημόσιο.

Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση κομπάζει για τη «φιλεργατική» πολιτική της προωθείται και το νομοσχέδιο για το ωράριο των γιατρών στα νοσοκομεία. Νομοσχέδιο που ελαστικοποιεί ακόμη περισσότερο τα ωράρια εργασίας των γιατρών, προβλέποντας τη δυνατότητα να εργάζονται έως και 60 ώρες την εβδομάδα. Συγκεκριμένα, όπως επιβάλλει η ΕΕ, ορίζονται μεν οι 48 ώρες την εβδομάδα, αλλά ως μέσος όρος 4μήνου, ενώ παράλληλα προβλέπεται «ρήτρα εξαίρεσης» η οποία επιτρέπει η εβδομαδιαία εργασία να φτάσει ακόμη και τις 60 ώρες!

Παράλληλα, καταργείται και η διάταξη που ισχύει μέχρι σήμερα και η οποία προβλέπει ότι «για τις ανάγκες κατάρτισης του προγράμματος εφημερίων και ομαλής λειτουργίας των νοσοκομείων και των Κέντρων Υγείας δεν εφαρμόζονται ελαστικά ωράρια και ελαστικές σχέσεις εργασίας».

Είναι προφανές ότι αυτή η εξέλιξη θα επηρεάσει αρνητικά και τις εργασιακές σχέσεις των υπόλοιπων εργαζομένων στα νοσοκομεία, καθώς κινείται στην κατεύθυνση της εντατικοποίησης και της επιβάρυνσης των εργαζομένων προκει­μένου να καλυφθούν τα τεράστια κενά από την εσκεμμένη υποστελέχωση των νοσοκομείων και της περίθαλψης.

• Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το ΔΝΤ επιμένει στις πιέσεις για την εφαρμογή των πλειστηριασμών, ηλεκτρονικών και μη. Κατεύθυνση που έχει στόχο να διευκολύνει τη ροή του πλούτου προς τα ιμπεριαλιστικά κέντρα με μοχλό τις τράπεζες. Σε αυτήν την κατεύθυνση, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παρά τις κατά καιρούς «διαβεβαιώσεις» της σχετικά με την πρώτη κατοικία (που, στην πορεία, «ξεθώριασαν» σε πλαφόν αντικειμενικής αξίας ακινήτου τις 300.000 ευρώ, αλλά και αυτό σε πρώτη φάση μόνο), προετοιμάζει το νομοθετικό πλαίσιο προκειμένου να ξαναξεκινήσει και να διευκολύνει τους πλειστηριασμούς. Εξέλιξη που δικαιολογημένα έχει ανησυχήσει τους εργαζόμενους οι οποίοι ήδη βλέπουν τα σπίτια τους να βγαίνουν στο σφυρί, ακόμη και για χρέη μερικών εκατοντάδων ευρώ προς τις ΔΕΚΟ. Πόσο μάλλον για δάνεια προς τι τράπεζες!

Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση ενισχύει τα μέτρα καταστολής των κινητοποιήσεων ενάντια στους πλειστηριασμούς. Με πρόσχημα την προστασία των συμβολαιογράφων που διενεργούν πλειστηριασμούς, σχεδιάζει αυστηροποίηση του νομοθετικού πλαισίου, αλλά και περισσότερα μέτρα ασφάλειας στα Ειρηνοδικεία, προφανώς για να αντιμετωπίζονται οι λαϊκές κινητοποιήσεις.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν ανάγκη από κανενός είδους προστάτες.

Έχουν ανάγκη από το δυνάμωμα της ταξικής κατεύθυνσης στο εργατικό κίνημα, από το δυνάμωμα της γραμμής της αντίστασης και της διεκδίκηση, από τη γραμμή της ανατροπής αυτής της βάρβαρης πολιτικής. Έχουν ανάγκη από την κατάκτηση της συλλογικότητάς τους, από την οργανωμένη, μαζική πάλη τους. Έχουν ανάγκη από σωματεία όπλα στα χέρια τους, ανεξάρτητα από το κράτος. Σωματεία που θα προωθούν τη γραμ­μή της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και όχι της συναίνεσης και της υποταγής. Έχουν ανάγκη από πραγματικούς αγώνες και όχι από «συμβολικές» κινήσεις εκτόνωσης. Έχουν ανάγκη να παλέψουν ενάντια στη βάρβαρη καθημερινή πραγ­ματικότητα και όχι να παραμυθιαστούν από την εικονική πραγματικότητα των κυβερνητικών, κακοφτιαγμένων βιντεοπαραμυθιών.