Η φωτιά του Οκτώβρη

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία αρ. φυλ. 213, στις 2/11/1991

Ήταν δύο περίπου δύο το ξημέρωμα εκείνο, της Πέμπτης 26 του Οκτώβρη 1917 (σύμφωνο με το παλιό ημερολόγιο) όταν ο βομβαρδισμός των Χειμερινών Ανακτόρων σταμάτησε ξαφνικά. Λίγο μετά, μια ομάδα κοκκινοφρουρών με επικεφαλής τους στρατιωτικούς διοικητές της Πετρούπολης έμπαινε στη μεγάλη «αίθουσα των μαλαχιτών», όπου βρίσκονταν τα απομεινάρια της κυβέρνησης Κερένσκι. «Εν ονόματι της Επαναστατικής Στρατιωτικής Επιτροπής» οι 13 υπουργοί συνελήφθηκαν και οδηγήθηκαν στο φρούριο Πέτρου και Παύλου. Μ επανάσταση είχε νικήσει την τελευταία, όπως αποδείχτηκε, εστία αντίστασης στην παγωμένη Πετρούπολη.

Από κείνο το ξημέρωμα πέρασαν 74 ολόκληρα χρόνια, όσα περίπου προβλέπουν οι ιατρικές στατιστικές για τη μέση ζωή του σημερινού ανθρώπου.

Η πόλη του Λένιν, η καρδιά της επαναστατημένης Ρωσίας, ξαναπήρε το παλιό μοναρχικό όνομα της. Η προεπαναστατική ρώσικη τσαρική σημαία κυματίζει στα δημόσια κτίριά της. Στους δρόμους της κυκλοφορούν, δίπλα στους μαυραγορίτες, ξένοι επιχειρηματίες, μάνατζερ και κάθε λογής τυχοδιώκτες του άμεσου και μεγάλου κέρδους. Έξω από το καταστήματα με τα άδεια ράφια και τις μεγάλες ουρές πολιτών, παρελαύνουν συχνά ομάδες φαντασμάτων, νοσταλγοί της μοναρχίας και του φασισμού. Στο ξενοδοχείο «Ευρώπη», και όχι μόνο σ' αυτό, το δωμάτια έχουν γίνει ορμητήρια ξένων πολυεθνικών επιχειρήσεων και στα ασανσέρ του μπλέκονται ξένοι μάνατζερ, πόρνες πολυτελείας και ντόπιοι υποψήφιοι κεφαλαιοκράτες. Στα ήρεμα νερά του Νέβα παπάδες κάνουν αγιασμούς πάνω σε πλοία του πολεμικού ναυτικού που ετοιμάζονται ν' αποπλεύσουν. Στις εργατοσυνοικίες μεγαλώνει η φτώχεια και η απόγνωση για το τι θα φέρει ο μεγάλος χειμώνας, που εγκαταστάθηκε στην πόλη πολύ πριν έρθουν τα πρώτο δυνατά κρύα από το βορρά

Για πρώτη φορά μετά από 74 χρόνια δεν θα γιορταστεί επίσημα η επανάσταση του Οχτώβρη και αυτό πραγματικά ίσως να είναι ευτύχημα, αν αναλογιστεί κανείς τις κρατικές παράτες που καθιέρωσαν οι ρεβιζιονιστές για να προβοκάρουν τις κομμουνιστικές ιδέες και το ανατρεπτικό πνεύμα του Οχτώβρη.

Όλα λοιπόν επανήλθαν στην κανονική τους θέση; Ξαναπήρε η Ιστορία τη φυσιολογική της αιώνια τροχιά; Όλα ήταν μια χίμαιρα; Ένα ιστορικό καπρίτσιο; Και ο Λένιν, ο Οχτώβρης; Οι κοκκινοφρουροί στη Λεωφόρο Νιέφσκι; Το πάθος για μια νέα κοινωνία, για τπν ειρήνη, τη δικαιοσύνη; Οι κόκκινες φωτιές που άναψαν σ’ όλη την καταπιεσμένη και καθυστερημένη Ρωσία; Ήταν όλα μια παράξενη παρένθεση, μια αφύσικη κατάσταση;

Ακόμη και οι πιο ορκισμένοι εχθροί του κομμουνισμού δεν τολμούν να μην αναγνωρίσουν την ανυπολόγιστη ιστορική σημασία του Οχτώβρη, αν δεν θέλουν να κατηγορηθούν ως φτηνοί προπαγανδιστές του καπιταλισμού.

Ο Οχτώβρης αφύπνισε την παγκόσμιο εργατική τάξη, της έδειξε το δρόμο της συνειδητής πάλης για μια νέα κοινωνία. Συντάραξε τους καταπιεσμένους από τον ιμπεριαλισμό λαούς, χαράζοντας το δρόμο για την εθνική απελευθέρωσή τους. Απέδειξε τη δυνατότητα της νίκης των επαναστατημένων μαζών, δίνοντας αυτοπεποίθηση σ’ όλους τους επαναστάτες, σ’ όλο τον πλανήτη.

Οι νίκες του Οχτώβρη απέναντι στη λευκή αντεπανάσταση την ιμπεριαλιστική επέμβαση, την οικονομική και κοινωνική καθυστέρηση, την πείνα, την πρόκληση της εκβιομηχάνισης, η νίκη της πολυεθνικής ειρηνικής και ισότιμης συμβίωσης, της αντιφασιστικής πάλης απέδειξαν τη δύναμη των επαναστατημένων μαζών, έδωσαν τεράστια ενίσχυση στους αγώνες των εργαζομένων και των λαών σ' όλα τα σημεία της γης.

Ο Οχτώβρης αποτέλεσε μια τεράστια προωθητική δύναμη στην τιτάνια μάχη του ανθρώπου της εργατιάς για το κέρδισμα μιας νέας, σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Και τώρα; Και μετά απ' όλα αυτά και όσα συνέβησαν μετά απ' αυτά;

«Αν λοιπόν νικηθήκαμε, δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα άλλο παρά να ξαναρχίσουμε απ' την αρχή» έγραψε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο Ένγκελς στις 25/10/1851 στη «New York Daily Tribune» μετά την ήττα της επανάστασης στη Γερμανία

Απ' την αρχή; Όχι βέβαια!!

Η πείρα του Οχτώβρη, η πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη Σοβ. Ένωση, την Κίνα και αλλού, η πείρα της περιόδου της επαναστατικής θύελλας, αποτελούν ένα ανεξάντλητο πεδίο αναζήτησης, επεξεργασίας και μελέτης.

Η συναρπαστική εξέλιξη της σύγχρονης ταξικής πάλης, απ' την άλλη μεριά, θέτει και ξαναθέτει συνεχώς την ανάγκη για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση και την καταπίεση, τη φτώχεια και τον πόλεμο, την καταστροφή της φύσης και τον εξανδραποδισμό του ανθρώπου.

«Τώρα οι μάζες για πολύν καιρό θα σκάφτονται και θα ξαναζούν στις αναμνήσεις και τις αφηγήσεις τους όλα έγιναν», έγραφε στις αρχές αυτού του πολυτάραχου αιώνα, δώδεκα χρόνια πριν τον Οκτώβρη του 1917, ο Λένιν, αναφερόμενος στη Ρώσικη Επανάσταση του 1905. Στις αναμνήσεις και στις αφηγήσεις τους μόνο; Όχι βέβαια! Αλλά και στην καθημερινή ταξική πάλη. Στις νέες κοινωνικές περιπέτειες που προμηνύουν οι καιροί και τα προβλήματα.

Ας πανηγυρίζουν με μίσος και εκδικητική διάθεση οι αστοί σ' όλο τον κόσμο. Ας λασπολογούν οι κονδυλοφόροι, οι θεωρητικοί, οι ιδεολόγοι του καπιταλισμού. Ας γιορτάζουν τη «νίκη» της «ελευθερίας» του κεφαλαίου και της «δημοκρατίας» των καπιταλιστών.

Χιλιάδες και χιλιάδες εργαζόμενοι, αγωνιστές και επαναστάτες, ακροβολισμένοι σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, ήδη άρχισαν να προετοιμάζουν αργά κα βασανιστικά την εκδίκηση του Οχτώβρη. τη νέα ελπιδοφόρο έφοδο στον ουρανό.