Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία, φυλ. 913, στις 19/3/2022
Κάθε χρόνο στην Ουκρανία, το τέταρτο Σάββατο του Νοέμβρη, είναι αφιερωμένο στη μνήμη των θυμάτων του ουκρανικού λιμού του 1932-33, του «Μεγάλου Λιμού του Στάλιν», όπως χαρακτηριστικά επιγράφεται το άρθρο στο capital.gr στις 24/11/2021. Η συγκεκριμένη δημοσίευση μας πληροφορεί ότι και ο Μπάιντεν τίμησε τη μνήμη των θυμάτων, αναφερόμενος σ’ αυτούς που έχασαν τη ζωή τους στον λιμό ως «θύματα της βάναυσης πολιτικής και των σκόπιμων ενεργειών τού καθεστώτος του Ιωσήφ Στάλιν». Δεν παρέλειψε βέβαια να διευκρινίσει τη σκοπιμότητα των δικών του ενεργειών, δηλώνοντας ότι «οι ΗΠΑ είναι δεσμευμένες απέναντι στον ουκρανικό λαό και στηρίζουν την εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας». Να θυμίσουμε επίσης πως από το 2006 στην Ουκρανία, το «Γολοντομόρ» (πείνα και εξόντωση) του 1932-33 αναγνωρίστηκε ως «γενοκτονία» και η δημόσια άρνησή του επιφέρει πρόστιμο.
Η αντιρωσική προπαγάνδα της Δύσης, ειδικά μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, δε χρησιμοποιεί τα fake news μόνο για να διαστρεβλώσει τα γεγονότα των τελευταίων ημερών αλλά απλώνεται χρονικά μέχρι τη δεκαετία του 1930. Πριν από λίγες μέρες, στις 7/3/2022, η «Καθημερινή» δημοσίευσε άρθρο για το λιμό της Ουκρανίας, αναμασώντας όλη την αντικομμουνιστική προπαγάνδα για το ζήτημα, που μετράει σχεδόν 90 χρόνια. Επίσης καθόλου τυχαίο δεν είναι το άρθρο στο star.gr με τίτλο «Πώς ο Στάλιν εξόντωσε εκατομμύρια Ουκρανούς χωρίς να πέσει ούτε σφαίρα» στις 28/2/2022. Αντίστοιχα και σε ξένα ΜΜΕ υπάρχουν αναφορές όπως αυτή του bbc.com στις 12/2/2022 (https://www.bbc.com/news/world-europe-60353677). Όλα υπηρετούν την προσπάθεια των Δυτικών να αποδείξουν το… μίσος των Ρώσων για τους Ουκρανούς και την… προαιώνια επιδίωξή τους να εξαλείψουν το ουκρανικό έθνος.
Τα ψέματα
Οι κατηγορίες για τα αίτια του λιμού -που φυσικά αποδίδονται στον Στάλιν- δεν είναι άλλες από αυτές που εδώ και δεκαετίες βλέπουν συχνά το φως της δημοσιότητας. Το «κακό» ξεκινάει από την υιοθέτηση του πρώτου πεντάχρονου πλάνου το 1928-1933, που προέβλεπε τη μετατροπή της Σοβιετικής Ένωσης από χώρα αγροτική σε βιομηχανική, την κολεκτιβοποίηση, την εκβιομηχάνιση και το χτύπημα των πλούσιων αγροτών (κουλάκων) που συνοδεύτηκε με συλλήψεις και εκτοπισμούς. Αποτέλεσμα όλων αυτών, όπως επιμένουν να ισχυρίζονται, ήταν ο «συστηματικός» και «οργανωμένος» λιμός που «επιβλήθηκε σκόπιμα».
Η αρχή έγινε τη δεκαετία του '30 με δημοσιεύσεις σε αμερικανική εφημερίδα του Ουίλιαμ Χερστ (μεγαλοεπιχειρηματίας στον τομέα των ΜΜΕ) που ανέφερε ότι τη διετία 1932-33 υπήρχε μεγάλος λιμός στην Ουκρανία και 6 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν από την πείνα και τις επιδημίες που ακολούθησαν. Κι όλα αυτά εξαιτίας του Στάλιν που εσκεμμένα «εξολόθρευσε» όλον αυτόν τον πληθυσμό. Μάλιστα δημοσιεύτηκαν και φωτογραφίες του Τ. Ουόκερ που τράβηξε όταν βρισκόταν στη Σοβιετική Ένωση το 1934. Οι «αποκαλύψεις» αναπαράχθηκαν από πολλά δυτικά ΜΜΕ και τα επόμενα χρόνια, με συνεχείς αυξήσεις στον αριθμό των νεκρών, που τη δεκαετία του '80 έφτασαν τα… 15 εκατομμύρια. Μέχρι και βιβλία γράφτηκαν για το ζήτημα όπως αυτά του καθηγητή Ρ. Κόνκουεστ με αναφορές στα γκούλαγκ του Στάλιν, τις εκτελέσεις κ.α. Όλες οι μαρτυρίες που «αξιοποίησε» ο γνωστός σοβιετολόγος ήταν από εξόριστους Ουκρανούς που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς Ναζί στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μάλιστα για το βιβλίο του «Συγκομιδή της θλίψης» που αναφερόταν στον λιμό πήρε ως αντάλλαγμα μερικές χιλιάδες δολάρια από την Εθνική Οργάνωση Ουκρανίας. Άλλοι «έγκριτοι» δημοσιογράφοι και συγγραφείς, για να αποδείξουν την εξαθλίωση στην Ουκρανία, αναφέρονται σε απίστευτους κανιβαλισμούς γονιών που υποτίθεται ότι έτρωγαν τα παιδιά τους, απευθυνόμενοι προφανώς στους ελάχιστους αδαείς που θα μπορούσαν να υιοθετήσουν τέτοια τερατώδη ψέματα.
Βέβαια ο Χερστ ήταν φιλοναζιστής, επισκέφθηκε το 1934 τη ναζιστική Γερμανία και είχε επαφές με την ηγεσία της. Από τότε άρχισε να δημοσιεύει άρθρα γερμανών Ναζί που αναφέρονταν στα εκατομμύρια των νεκρών του ουκρανικού λιμού. Οι Ναζί είχαν κάθε λόγο να εμφανίσουν τον ουκρανικό λαό ως λιμοκτονούντα για να κατασκευάσουν ένα ακόμα λόγο (δηλαδή την «απελευθέρωση» της Ουκρανίας) για την μελλοντική εισβολή τους στη Σοβιετική Ένωση και την γερμανική επέκταση προς Ανατολάς.
Αντίστοιχα και ο φωτογράφος Ουόκερ βρισκόταν μόλις 5 μέρες στη Μόσχα και δεν επισκέφθηκε ποτέ την Ουκρανία. Οι φωτογραφίες που δημοσίευσε ήταν ψεύτικες, τραβηγμένες από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως η περίφημη φωτογραφία ενός αυστριακού στρατιώτη που στέκεται δίπλα στο νεκρό του άλογο. Ή οι φωτογραφίες λιμοκτονούντων παιδιών από τον προηγούμενο λιμό του 1921-22 που ήταν αποτέλεσμα του πολέμου που ξεκίνησε από τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία. Επίσης ο ίδιος δεν λεγόταν στην πραγματικότητα Ουόκερ αλλά ήταν ένα κατάδικος για πλαστογραφία(!), ονόματι Ρ. Γκριν, που είχε δραπετεύσει από αμερικανική φυλακή. Όσο για τον κύριο καθηγητή Ρ. Κόνκουεστ αποδείχθηκε ότι ήταν πράκτορας των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών. Να θυμίσουμε ότι η Μ. Βρετανία τη δεκαετία του '30 είχε πολύ καλές σχέσεις με τον Χίτλερ και είχαν δημοσιευτεί ύμνοι γι’ αυτόν από πολιτικούς όπως ο πρώην πρωθυπουργός Λ. Τζορτζ αλλά και πολλά κυβερνητικά στελέχη. Κι όλα αυτά παρά το γεγονός ότι, ήδη στη Γερμανία, αρκετά χρόνια πριν την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, είχαν δημιουργηθεί τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης αντιφρονούντων για τα οποία δεν ειπώθηκε ούτε γράφτηκε ποτέ λέξη στον… ευαίσθητο για τα ανθρώπινα δικαιώματα δυτικό Τύπο.
Από τότε όλες σχεδόν οι δημοσιεύσεις για το ζήτημα ήταν μια απλή αναπαραγωγή των προηγούμενων, με τη μόνη διαφορά ότι αυξανόταν συνεχώς ο αριθμός των θυμάτων του λιμού. Όσο για την αντίθετη άποψη -των δημοσιογράφων που πραγματικά επισκέφθηκαν τη Σοβιετική Ένωση την εποχή εκείνη- απλώς αποσιωπήθηκε.
Η αλήθεια
Ας δούμε όμως την πραγματικότητα. Όταν ξεκίνησε η κολεκτιβοποίηση (δεκαετία 1930) υπήρξε μια τεράστια αναστάτωση στις αγροτικές περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης. Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις που επιχειρήθηκε να γίνει με βίαιο τρόπο, ο ίδιος ο Στάλιν προσπάθησε να περιορίσει αυτή την τακτική. Ήταν αυτός που μίλησε για κολεκτιβοποίηση σε εθελοντική βάση και για τις σχέσεις συμμαχίας που πρέπει να έχει η εργατική εξουσία με τη μεσαία αγροτιά. Αυτά είναι γνωστά σε όποιον έχει διαβάσει κείμενά του όπως «Η δεξιά παρέκκλιση στο ΚΚ(Μπ.) της ΕΣΣΔ», «Ίλιγγος από τις επιτυχίες», «Απάντηση στους συντρόφους κολχόζνικους» κ.α.
Όμως η κολεκτιβοποίηση ήταν και μια τεράστια ταξική σύγκρουση στο χώρο της Σοβιετικής Ένωσης. Οι πλούσιοι κουλάκοι προχώρησαν σε σαμποτάρισμα της διαδικασίας, με παρακράτηση ή και καταστροφή τής παραγωγής αλλά και μαζικές σφαγές ζώων, ώστε να προκύψει τεχνητή έλλειψη τροφίμων. Στόχος τους ήταν να υπονομευτεί η διαδικασία της κολεκτιβοποίησης αλλά και να κερδίσουν από τις πωλήσεις στη μαύρη αγορά. Ακόμα και οι σπόροι που θα χρησιμοποιούνταν για την επόμενη χρονιά είχαν εξαφανιστεί. Επίσης έχουν καταγραφεί δολοφονίες κρατικών υπαλλήλων από τους κουλάκους και πυρπολήσεις κολχόζ. Σε πολλές περιπτώσεις οι κουλάκοι κατάφεραν να οργανώσουν και ένοπλη αντίσταση απέναντι στο σοβιετικό καθεστώς.
Σίγουρα η πρώτη προσπάθεια για μια τέτοια ιστορική αλλαγή στην αγροτική οικονομία θα είχε και αστοχίες, κακή διαχείριση ακόμα και λάθη τακτικής. Το αποτέλεσμα ήταν να υπάρχει σοβαρή έλλειψη τροφής όχι μόνο στην Ουκρανία αλλά και στην ευρύτερη περιοχή. Όπως υπήρχαν και πολλοί θάνατοι από αρρώστιες και επιδημίες (τύφος) που είχαν ενσκήψει λόγω της κακής διατροφής. Ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων του λιμού υπολογίζεται σε 2 εκατομμύρια. Ειδικά στην περιοχή της Ουκρανίας τα καιρικά φαινόμενα (ξηρασία) συνέβαλαν στην καταστροφή και τη δραματική μείωση της παραγωγής. Αλλά αυτό απέχει πολύ από την «γενοκτονία» και τα περί «σκοπιμότητας». Ίσα ίσα από την κεντρική διοίκηση έγιναν πολλές προσπάθειες να βελτιωθεί η κατάσταση το 1933. Διασφαλίστηκε η σοδειά και οι αγρότες εξοπλίστηκαν με νέα μηχανήματα, με αποτέλεσμα σύντομα να λυθεί οριστικά το πρόβλημα του επισιτισμού.
Υπάρχουν όμως και κάποια ερωτήματα που τίθενται αντικειμενικά και δεν έχουν απαντηθεί από τους -κατά τ’ άλλα- λαλίστατους αντικομμουνιστές και απολογητές των ιμπεριαλιστών.
Για ποιο λόγο άραγε ο Στάλιν ήθελε σε μια κρίσιμη περίοδο (1928-1932), που έχει μάλιστα χαρακτηριστεί ως «η μεγάλη στροφή», να προκαλέσει μια γενοκτονία και να αποσταθεροποιήσει τόσο την σοβιετική εξουσία;
Πώς είναι δυνατόν ο ουκρανικός λαός που βίωσε μια γενοκτονία εκατομμυρίων θυμάτων, μετά από λίγα χρόνια να συμμετέχει στη συντριπτική του πλειοψηφία, μαζί με τους υπόλοιπους σοβιετικούς πολίτες, στην αντίσταση ενάντια στη γερμανική εισβολή; Δε θα ήταν λογικό να συνεργαστεί με τους Ναζί; Κι όμως ελάχιστοι εθνικιστές σε σχέση με το συνολικό πληθυσμό έκαναν αυτή την επιλογή.
Τέλος να σημειώσουμε ότι σύμφωνα με δημοσκοπήσεις από το «Διεθνές Ινστιτούτο Κοινωνιολογίας του Κιέβου», το 60,8% των Ουκρανών απορρίπτει την αντικομμουνιστική ερμηνεία του λιμού του 1932-33 (της σχεδιασμένης γενοκτονίας, της σκόπιμης εξόντωσης κλπ) και μόνο το 26,2% την αποδέχεται (τα στοιχεία από τον Ριζοσπάστη 19/11/2006).
Πηγές
Λ. Μαρτένς, «Μια άλλη ματιά στον Στάλιν», εκδ. Σύγχρονη Εποχή
Β. Σαμαράς, «1917-1953. Η ιστορία διδάσκει και εμπνέει», εκδ. Προλεταριακή Σημαία
Δ. Κρέμος, «Μήπως είχε δίκιο ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς;» εκδ. Παρασκήνιο.
«Άπαντα Στάλιν» τόμος 12, εκδ. Γνώσεις
Σ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου