«Κύπρος 1974 - Παλαιστίνη 2024: Κοινός εχθρός, κοινός αγώνας»

 

Ομιλία του Κ. Καμαρέτσου στην εκδήλωση της Κ.Ο. Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ(μ-λ) με θέμα

«Κύπρος 1974 - Παλαιστίνη 2024: Κοινός εχθρός, κοινός αγώνας»

που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 17/7/2024, στο χώρο νεολαίας Σφεντόνα.

  

H περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου ήταν από τα αρχαία χρόνια σημαντικό σταυροδρόμι πολιτισμών, πλούτου και ιδεών. Συνεπώς, ήταν ταυτόχρονα πεδίο άγριας αντιπαράθεσης, και αμέτρητων πολεμικών αναμετρήσεων. Φυσικά παραμένει ακόμα και σήμερα, ένα από τα σημεία κλειδιά των παγκόσμιων εξελίξεων.

 

Παρά τις εθνικές, ιστορικές, θρησκευτικές ιδιαιτερότητες, η μοίρα των λαών της περιοχής είναι δεμένη με κοινά ιστορικό-πολιτικά νήματα. Η μοίρα των λαών της περιοχή μας είναι ισχυρά δεμένη με το νήμα των ανταγωνισμών, των επεμβάσεων, των διαιρέσεων. Άλλο τόσο όμως, είναι δεμένη και με το νήμα μιας μακραίωνης κουλτούρας συνύπαρξης, και αμοιβαίου σεβασμού μεταξύ των λαών της.

 

Αν θέλουμε να βάλουμε ένα παρονομαστή στις εξελίξεις του περασμένου και του τωρινού αιώνα, δεν θα δυσκολευτούμε. Νο1 εχθρός των λαών, κύριος υπαίτιος και ενορχηστρωτής των μεγάλων δραματικών γεγονότων, είναι ο ιμπεριαλισμός των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Οι ΗΠΑ ήταν αυτές που κληρονόμησαν τόσο το χώρο επιρροής, όσο και τα εργαλεία άσκησης πολιτικής από τη βρετανική αυτοκρατορία, με προεξέχον αυτό του «διαίρει και βασίλευε». Η περιοχή είναι γεμάτη από μια σειρά άλυτα εθνικά ζητήματα, τα οποία οι ιμπεριαλιστές εκμεταλλεύτηκαν και συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται, για να διαιωνίζουν την κυριαρχία τους.

 

Αμέσως μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η περιοχή της Μέσης Ανατολής απέκτησε δεσπόζουσα θέση στην αντιπαράθεση μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ. Τόσο για λόγους ενεργειακούς, όσο και για λόγους γεωγραφικούς, η περιοχή αυτή μπήκε στο επίκεντρο των σχεδιασμών των ΗΠΑ, οι οποίες είχαν ανάγκη ένα μέσο ελέγχου της. Είχαν την ανάγκη ενός τοποτηρητή.

 

Μετά την κατάρρευση της βρετανικής αυτοκρατορίας, ιδρύθηκαν στην περιοχή μια σειρά αραβικά κράτη, με βάση τα διοικητικά σύνορα βρετανικής διοίκησης. Αυτή η εξέλιξη είχε κατ’ αρχάς σημαντικά οφέλη για τη Δύση, καθώς τα σύνορα της περιοχής έχουν μέσα τους το σπέρμα της διαίρεσης. Δεν έπαυε όμως να ισχύει το γεγονός ότι τα κράτη αυτά ήταν αραβικά, άρα εν δυνάμει αντίθετα στη δυτική κυριαρχία, από την οποία έχουν υποφέρει για αιώνες. Οι ιμπεριαλιστές ήθελαν ένα κράτος φτιαγμένο από τις εργοστασιακές του ρυθμίσεις δυτικό, στημένο εξ’ ολοκλήρου σε δυτικά πρότυπα. Ένα κράτος, αν ήταν ανάγκη, τεχνητά κατασκευασμένο, έως και φυτεμένο στην περιοχή.

 

Αυτή την ανάγκη κάλυψε η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, του σιωνιστικού κράτους. Δεν πρέπει να συγχέεται αυτό το κράτος με τη μακραίωνη παρουσία των εβραϊκών κοινοτήτων στην περιοχή. Κοινότητες από πολλά έθνη και θρησκείες έχουν συνυπάρξει αρμονικά στην περιοχή για αιώνες, και αυτό είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους προσπαθούν να ρίξουν την ευθύνη των πολέμων στα ίδια τους τα θύματα, που δήθεν «έχουν στην φύση τους τον πόλεμο». Οι Εβραίοι έζησαν σε αρμονία με τους χριστιανούς και τους μουσουλμάνους για αιώνες ολοκλήρους.

 

Η ιδεολογία του σιωνισμού και η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ είναι μια εξέλιξη της εποχής του ιμπεριαλισμού. Η ίδια η εστία της σύγχρονης σιωνιστικής ιδεολογίας δεν είναι η περιοχή της Μέσης Ανατολής, αλλά το Λονδίνο. Ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών Μπάλφουρ, υποσχέθηκε την περίφημη Διακήρυξη του, τη δημιουργία ενός Ισραηλινού κράτους στη Μέση Ανατολή. Αυτό το σχέδιο που είχε ο βρετανικός ιμπεριαλισμός ήδη προπολεμικά, ανέλαβε να υλοποιήσει ο Αμερικάνικος, πατώντας πάνω στα δεδομένα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

 

Πάνω σε αυτή τη βάση, οι δυτικοί στρίμωξαν και την ΕΣΣΔ, που αρχικά συμφώνησε στα πλαίσια του ΟΗΕ για τη δημιουργία του ισραηλινού κράτους. Η απόφαση της ΕΣΣΔ έγινε σίγουρα κάτω από την μεγάλη πίεση που ασκούσε το ολοκαύτωμα των εβραϊκών πληθυσμών της Ευρώπης από τους ναζί. Μια ενδεχομένη άρνηση θα χρησιμοποιούνταν από την παγκόσμια αντικομουνιστική εκστρατεία που ήταν ήδη σε πλήρη εξέλιξη. Η απόφαση αυτή αναιρέθηκε από την ΕΣΣΔ λίγα χρόνια αργότερα, όταν άρχισαν να υλοποιούνται οι σχεδιασμοί των δυτικών ιμπεριαλιστών. Είναι για το σήμερα αντικείμενο μελέτης, το ζήτημα της στάσης της ΕΣΣΔ πάνω στο ζήτημα αυτό.

 

Η κυριαρχία των Αμερικανών στην περιοχή εμπεδώθηκε με τους Πολέμους μεταξύ του Ισραήλ και των αραβικών καθεστώτων, με σημαντικότερο τον πόλεμο των Έξι Ημερών. Πόλεμο στον οποίο η Χούντα της Ελλάδας υπήρξε κρίσιμο προγεφύρωμα, χωρίς το οποίο η στήριξη του Ισραήλ θα ήταν δύσκολη. Σήμερα, με κάποιον τρόπο η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Και ειδικά για την Κύπρο με τρόπο ανιστόρητο και τραγικό, καθώς είναι από τους πρώτους που βιάστηκαν να εκδηλώσουν τη χρησιμότητα τους στους ιμπεριαλιστές, για την στήριξη του Ισραήλ.

 

Χωρίς τα μέσα, την υποστήριξη, και όταν χρειάστηκε την επέμβαση του δυτικού και κυρίως του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, το κράτος του Ισραήλ και η διαμάχη μεταξύ της εβραϊκής κοινότητας και του παλαιστινιακού έθνους δεν θα είχε υπάρξει. Οι δυτικοί ιμπεριαλιστές εκμεταλλεύτηκαν με τον πιο χυδαίο τρόπο την ιστορία του Ολοκαυτώματος. Δήθεν για να επανορθώσουν μια ιστορική αδικία, διέπραξαν μια ανάλογης φύσης ιστορική αδικία.

 

Πριν από δύο μήνες, γιορτάστηκε και στην πόλη μας η Νάκμπα, η επέτειος της εθνικής καταστροφής των Παλαιστινίων, με ένα μαζικό αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό συλλαλητήριο. Η Νάκμπα ήταν αποτέλεσμα μιας μεγάλης σφαγής, κατά τη διάρκεια της οποίας κάηκαν και ισοπεδώθηκαν εκατοντάδες χωριά, για να αναγκαστούν οι Παλαιστίνιοι να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Κάποιοι έφυγαν τότε όπως και σήμερα, με τα λιγοστά πράγματα τους φορτωμένα στα ζώα τους. Η επέτειος αυτή θυμίζει στις νέες γενιές των Παλαιστινίων τον ξεριζωμό τους από την ιστορική τους γη. Τους θυμίζει ότι ένα μεγάλο μέρος του έθνους τους έχει οδηγηθεί ως πρόσφυγες στο Λίβανο, στην Ιορδανία και στη Συρία, αλλά και στη λωρίδα της Γάζας, σε πόλεις και χωρία που ουσιαστικά αποτελούν προσφυγικούς καταυλισμούς. Υπενθυμίζει το δικαίωμα της επιστροφής των προσφύγων στη γη τους.

 

Η επέτειος αυτή υπενθυμίζει ότι όλο το Παλαιστινιακό έθνος συνεχίζει να ζει υπό την μπότα της κατοχής, ότι στερείται ακόμα το δικαίωμα στην ελευθερία, είτε ζει στη Γάζα, είτε στη Δυτική Όχθη. Παρά τις δεκάδες αποφάσεις των διεθνών οργανισμών, τίποτα δεν άλλαξε (κάτι που συνέβη και με την περίπτωση της Κύπρου). Στην πράξη ο Παλαιστινιακός λαός δεν έχει δει τίποτα άλλο παρά την καθημερινή ταπείνωση και την καταπίεση. Αφού για να μετακινηθεί καθημερινά, είναι αναγκασμένος να εξευτελίζεται από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής, που συνεχίζουν να έχουν δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω του.

 

Η χρονιά της Νάκμπα, το 1948, είναι ταυτόχρονα και η χρονιά της ίδρυσης του σιωνιστικού κατοχικού κράτους. Το κράτος του Ισραήλ είναι στην πραγματικότητα και αυτό ένα ψευδοκράτος, με πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τη λεγόμενη «ΤΔΒΚ». Το πιο χτυπητό από αυτά είναι η περίπτωση των εποίκων. Οι σιωνιστές έποικοι, επικαλούμενοι το «θρησκευτικό δικαίωμα» που τους δίνει η Βίβλος, επί δεκαετίες βγάζουν τους Παλαιστίνιους με τη βία έξω από τα σπίτια τους και τα καταλαμβάνουν. Όπως τα εγκαταλελειμμένα κυπριακά σπίτια στα Βαρώσια είναι υπενθύμιση της ιστορικής πραγματικότητας της εισβολής του Αττίλα, έτσι και οι εκατοντάδες σιωνιστικοί εποικισμοί, αποτελούν ζωντανή ιστορική απόδειξη της σιωνιστικής κατοχής.

 

Δεν είναι μάλιστα τυχαίο, ότι σε πλήρη διαστροφή των διεθνών συνθηκών και του «διεθνούς δικαίου» (με όση υπόσταση έχει, εν πάση περίπτωση), η ισραηλινή κυβέρνηση αρνείται να δηλώσει τα σύνορα της και την πλήρη έκταση των εποικισμών, με προφανή σκοπό να συνεχίζει να τους προεκτείνει. Και αν για τη βόρεια Κύπρο, ο εποικισμός είναι βασικό επιχείρημα της μη αναγνώρισης του κατοχικού κράτους από τη «διεθνή κοινότητα», για την περίπτωση του Ισραήλ υπάρχει ιστορική τύφλωση. Η Ιστορία μοιάζει να ξεκίνησε την 7η Οκτώβρη του 2023.

 

Μάλιστα, τμήμα αυτής της ιστορικής τύφλωσης φαίνεται ότι έχει προσβάλλει και την Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της. Αρχικά οι πιο ενσωματωμένες εκδοχές, που δεν θέλουν λέει να διαταραχθεί η… συνύπαρξη των Εβραίων με τους Παλαιστίνιους (ναι έτσι την ονομάζουν). Μετά το ΚΚΕ, που κουνάει το κουρέλι της «λύσης των δύο κρατών», με βάση το ψήφισμα του ΟΗΕ το 1967. Η «λύση των δύο κρατών» δεν ήταν τίποτα άλλο από μια διαδικασία συνθηκολόγησης που οδήγησε στο ξεδόντιασμα το παλαιστινιακό κίνημα. Και τέλος οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν για ποιο πράγμα μιλάμε, και αποφεύγουν μια καθαρή τοποθέτηση πάνω στο ζήτημα.

 

Η λεγόμενη «λύση των δύο κρατών», δεν έγινε επειδή οι ιμπεριαλιστές ήθελαν να δώσουν ποτέ κράτος στους Παλαιστίνιους. Έγινε επειδή ήθελαν να αναγνωριστεί ως ισότιμο μέρος το κράτος του Ισραήλ, και μαζί με αυτό να νομιμοποιηθεί η κατοχή και ο εποικισμός. Η «λύση των δύο κρατών» αποτέλεσε μια ψεύτικη υπόσχεση για τους Παλαιστίνιους, αλλά ταυτόχρονα και μια εικονική πραγματικότητα για τους λαούς των δυτικών χωρών.

 

Το σύνθημα για ελεύθερη Παλαιστίνη «από τη Θάλασσα μέχρι τον Ποταμό» που ακούγεται στις διαδηλώσεις είναι ένα παλιό Παλαιστινιακό σύνθημα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, που ξανάρθε στο προσκήνιο. Δεν είναι μονάχα μια δήλωση του γεωγραφικού χώρου της Ιστορικής Παλαιστίνης. Είναι και μια πολιτική δήλωση της εδαφικής και ιστορικής ενότητας και συνέχειας του Παλαιστινιακού έθνους. Και ως τέτοια, η δήλωση αυτή δεν μπορεί να χωνευτεί από τους ιμπεριαλιστές, που ήθελαν χρόνια τώρα τον ιστορικό συμβιβασμό και την αποδοχή της ήττας εκ μέρους των Παλαιστίνιων.

 

Η επιχείρηση της 7ης Οκτώβρη διέλυσε την εικόνα μιας τακτοποιημένης Μέσης Ανατολής, όπου το Παλαιστινιακό Ζήτημα έμοιαζε να έχει εξαφανιστεί. Όσο και να προσπάθησαν να κατασκευάσουν τερατώδεις ιστορίες και να υποβάλουν τους λαούς σε μια πλύση εγκεφάλου, δεν μπόρεσαν να αποκρύψουν την πραγματικότητα. Στις 7 Οκτώβρη οι Παλαιστίνιοι μαχητές δεν εισέβαλαν κάπου. Μπήκαν στη γη τους. Στις 7 Οκτώβρη οι Παλαιστίνιοι αντάρτες επιτέθηκαν κατά βάση στον κατοχικό στρατό και στις ένοπλες δομές των εποίκων. Η 7η Οκτώβρη ήταν μια πράξη δίκαιης Αντίστασης.

 

Άλλωστε, τόσους μήνες μετά, η όποια αξιοπιστία της σιωνιστικής προπαγάνδας έχει πλήρως ξεφτίσει, καθώς ο πλανήτης ολόκληρος παρακολουθεί καθημερινά τη βάρβαρη ισοπέδωση της Γάζας. Ο βομβαρδισμός των σπιτιών, των σχολείων και των νοσοκομείων, βαφτίστηκε «νόμιμη αυτοάμυνα». Το κόψιμο του νερού, των τροφίμων και των φαρμάκων ονομάστηκε «επιχείρηση κατά της τρομοκρατίας». Και η δολοφονία χιλιάδων γυναικών και παιδιών με τυφλούς βομβαρδισμούς, ονομάστηκε «η μοναδική δημοκρατία της Μέσης Ανατολής». Και, φυσικά, όποιος καταδεικνύει το αυτονόητο, ονομάζεται «αντισημίτης».

 

Η Αριστερά πήρε το όνομα της από την επιλογή θέσης. Το ίδιο το όνομα «Αριστερά» προέρχεται από την επιλογή θέσης στα έδρανα του Γαλλικού Κοινοβουλίου, από τους βουλευτές εκείνους που ήθελαν την κατάργηση της μοναρχίας. Η Αριστερά νοηματοδοτήθηκε διαχρονικά από την επιλογή θέσης απέναντι στους ισχυρούς και τους καταπιεστές. Η Αριστερά έμαθε να διαχωρίζει τους πολέμους σε δίκαιους και άδικους.

 

Η Ιστορία της Αριστεράς είναι στενά συνδεδεμένη με την Ιστορία των καταπιεσμένων εθνών. Άλλωστε και στην Παλαιστίνη, ήταν οι ιδέες της Αριστεράς που ενέπνευσαν την έναρξη του ένοπλου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Αν λοιπόν πολλοί Αριστεροί αναφέρουν ότι σήμερα στο Παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα κυριαρχούν οι ισλαμιστές, κάλο θα ήταν να συνειδητοποιήσουν ότι το ζήτημα αυτό αφορά πρώτα και κύρια την ίδια την Αριστερά, και την απουσία της.

 

Η Αριστερά υποχώρησε τόσο διεθνώς όσο και στην Παλαιστίνη, όταν έπαψε να παίρνει τη θέση του καθοδηγητή της πάλης, και κοίταξε να πάρει θέση μέσα στο σύστημα. Η ηγεσία των Παλαιστινίων κοίταξε να συνεργαστεί με τους κατακτητές και με τους Αμερικάνους. Αυτή ήταν η διαδικασία που άφησε τον χώρο ελεύθερο στον ισλαμισμό, και αξίζει να σημειωθεί ότι η κομμουνιστική Αριστερά της Παλαιστίνη την κατήγγειλε και εναντιώθηκε σε αυτή.

 

Η Ιστορία της υποχώρησης του Παλαιστινιακού κινήματος, φέρει τη σφραγίδα της πολιτικής του συμβιβασμού. Η Παλαιστινιακή ηγεσία υπέγραψε τη συνθηκολόγηση με τη συμφωνία του Όσλο, παίρνοντας ως αντάλλαγμα απλώς την «υπόσχεση των δύο κρατών». Κάτι που φυσικά ποτέ δεν υλοποιήθηκε. Αν κάποιοι λοιπόν αναρωτιούνται γιατί οι ισλαμιστές έχουν πάρει την ηγεσία του παλαιστινιακού κινήματος, ας αναρωτηθούν πρώτα ποιοι και πώς την άφησαν μέσα από τα χέρια τους.

 

Η ιστορία του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος είναι ταυτόχρονα και η ιστορία των πισώπλατων μαχαιρωμάτων. Ήταν οι ψεύτικοι φίλοι που χτύπησαν την κρίσιμη στιγμή το παλαιστινιακό κίνημα από τα πίσω. Τα καθεστώτα της Ιορδανίας και της Συρίας, οι δήθεν «προστάτες» των Παλαιστινίων ήταν αυτοί που τους χτύπησαν στο Μαύρο Σεπτέμβρη και στο Τελ Αλ Ζατάαρ, γιατί τους φοβόντουσαν. Φοβόντουσαν ότι το μικρόβιο της Αντίστασης που εκπροσωπούσαν οι Παλαιστίνιοι θα προσβάλει και την δική τους χώρα. Αυτό είναι ένα πικρό ιστορικό μάθημα με πολλαπλές αναγνώσεις στη σημερινή Μέση Ανατολή.

 

Όμως οι Παλαιστίνιοι ποτέ δεν έπαψαν να αγωνίζονται. Είτε με το τουφέκι, είτε με τη ρουκέτα, είτε με την πέτρα στο χέρι, είτε γεννώντας ακόμα ένα παιδί, είτε αρνούμενοι να φύγουν, παρόλο που ξέρουν ότι το σπίτι τους θα βομβαρδιστεί με την οικογένεια τους μέσα, και δεν θα βρουν νοσοκομείο για να την περιθάλψει.

 

Αυτό ήταν που μετέτρεψε την Παλαιστινιακή σημαία σε σύμβολο κατά της αδικίας, σε σύμβολο έμπνευσης για τους λαούς της Δύσης, οι οποίοι ασφυκτιούν σε μια κοινωνία-φυλακή, στερημένοι από κάθε προοπτική. Ταυτίζονται με την Αντίσταση των Παλαιστινίων γιατί καταλαβαίνουν το δίκαιο του αγώνα τους. Ταυτίζονται με την Αντίσταση της Παλαιστίνης, γιατί διαισθάνονται ότι και αυτοί είναι αναγκασμένοι να αναδιοργανώσουν τη δική τους Αντίσταση.

 

Καλούμαστε λοιπόν, να πάρουμε θέση. Θέση με τους καταπιεσμένους απέναντι στους καταπιεστές τους. Να πάρουμε θέση με τους λαούς ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Καλούμαστε να συνεχίσουμε να διαδηλώνουμε, ενάντια στην εξελισσόμενη γενοκτονία και τον ξεριζωμό του λαού της Γάζας. Να εργαστούμε για τη νίκη της Αντίστασης και της ήττα του στρατού κατοχής. Καλούμαστε να υποστηρίξουμε σε πολιτικό επίπεδο το δικαίωμα του Παλαιστινιακού λαού να πολεμάει για να απελευθερώσει την πατρίδα του. Και μέσα σε αυτή την πορεία, να χτίσει την προοπτική της κοινωνικής αλλαγής, διαδικασία που συνδέεται καθοριστικά με την ανασυγκρότηση του εργατικού κουμμουνιστικού κινήματος.

 

Καλούμαστε να καταγγείλουμε την κυβέρνηση μας για την ενεργό συμμετοχή της σε αυτή τη σφαγή, είτε με τη μορφή των διευκολύνσεων, είτε με τη μορφή της άμεσης στρατιωτικής εμπλοκής, όπως ήταν η αποστολή της φρεγάτας «Ψαρά» στην Ερυθρά Θάλασσα. Να καταγγείλουμε την παρουσία των ΝΑΤΟϊκών βάσεων, που έχουν μετατρέψει τη χώρα σε προγεφύρωμα όλων των ΝΑΤΟϊκών σχεδιασμών.

 

Καλούμαστε να επιμείνουμε στη συγκρότηση ενός μαζικού αντιπολεμικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, που θα παλεύει για το δικαίωμα των λαών στην Ειρήνη. Για να μην συρθούν οι λαοί του κόσμου σε μια γενικευμένη αλληλοσφαγή. Η αντιπαράθεση ΝΑΤΟ και Ρωσίας στην Ουκρανία ανοίγει τις πόρτες της κόλασης για τους λαούς του κόσμου. Το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα απειλεί να αιματοκυλήσει ξανά την ανθρωπότητα, προκειμένου να ξεπεράσει την ολόπλευρη κρίση του.

 

Μέσα σε αυτό το σκοτάδι οι κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη ήταν μια αχτίδα φωτός. Όταν μέσα στις ΗΠΑ ένας πιλότος αυτοπυρπολείται ως ένδειξη διαμαρτυρίας, όταν οι φοιτητές παραλαμβάνουν πτυχία αξίας χιλιάδων δολαρίων με χειροπέδες και παλαιστινιακές σημαίες στα χέρια, χρειάζεται και εμείς από τη μεριά μας να εντείνουμε τις προσπάθειες μας, και να πυκνώσουμε τις γραμμές του αντιπολεμικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.