Ξανά «φουρτουνιασμένο» το Αιγαίο...

του Χρήστου Μιχαήλ

 Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Έναυσμα» τ. 47, άνοιξη 2017

Η πρόσφατη όξυνση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις έχει αναδείξει στην επικαιρότητα όλα τα προβλήματα που αφορούν τα λεγόμενα «εθνικά θέματα». Μέσα από έναν καταιγισμό δημοσιευμάτων (internet, ΜΜΕ, αστικές φυλλάδες), καθημερινά αναδεικνύονται ζητήματα που αφορούν το Αιγαίο, το Κυπριακό, τις μειονότητες, αλλά και μια σειρά εκτιμήσεων- αναλύσεων για την «επιτιθέμενη» Τουρκία και το ενδεχόμενο ενός πολέμου, έως και την έκβαση του, ανάμεσα στις δύο χώρες.

 

Το εκρηκτικό αυτό σκηνικό πυροδοτούν και μια σειρά ενέργειες - λεονταρισμοί και απ' τις δύο πλευρές του Αιγαίου, που ρίχνουν περισσότερο λάδι στη φωτιά. Αναφερόμαστε στις κόντρες που ξέσπασαν με τη μη έκδοση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών, τις θεαματικές ενέργειες με πυραυλάκατους - ελικόπτερα στα Ίμια, την αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης, τις συνεχείς παραβιάσεις των εναέριων χώρων και τις στρατιωτικές ασκήσεις εκατέρωθεν του Αιγαίου. Μια κατάσταση που αναδεικνύει σοβαρά ζητήματα που αφορούν τον ρόλο του ιμπεριαλιστικού παράγοντα και ανταγωνισμού στην περιοχή. Τους κινδύνους εμπλοκής του λαού σε πολεμικές περιπέτειες αλλά και τη στάση της αριστεράς και του λαού απέναντι σ' αυτές τις εξελίξεις.

Άδικη αντιπαράθεση ανάμεσα στις δύο αστικές τάξεις

Καταρχάς, αυτό που οφείλουμε να έχουμε καθαρό -και δεν θεωρείται καθόλου αυτονόητο- είναι ότι η αντιπαράθεση αυτή εξελίσσεται ανάμεσα στις δύο αστικές τάξεις και όχι ανάμεσα στους δύο λαούς. Με αυτήν την έννοια, οι όποιες προσεγγίσεις - φιλολογίες αφαιρούν από τις ελληνοτουρκικές κόντρες το ταξικό τους περιεχόμενο και συγχρόνως εξαφανίζουν τον εξαρτημένο χαρακτήρα και των δύο αστικών τάξεων από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, έρχονται συνειδητά ή «μη» να υποτάξουν τον λαό στην αστική τάξη. Σε αυτό στοχεύει η φιλολογία για «επιθετική» Τουρκία και «αμυνόμενη» Ελλάδα, που πλασάρεται από όλα τα αστικά κέντρα. Από τη μια, αποτυπώνει τους σημερινούς συσχετισμούς, δηλαδή ότι σήμερα την πρωτοβουλία των κινήσεων την έχει η άρχουσα τάξη της Τουρκίας. Από την άλλη, επιδιώκει, μέσω της σταθερής προβολής της τούρκικης επιθετικότητας, τη μετατροπή του κύριου ανταγωνιστή της ελληνικής αστικής τάξης σε «εχθρό του έθνους και του λαού». Απαιτούν έτσι την «εθνική ομοψυχία» μπροστά στον «κίνδυνο από Ανατολάς», και καλούν τον λαό να δείξει την ανοχή του στην αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική που επιβάλλουν. Την ίδια στιγμή, με βάση αυτό το επιχείρημα, στρώνουν το έδαφος για την ανάπτυξη εθνικιστικού, σοβινιστικού κλίματος, ευνοώντας φασιστικές αντιλήψεις και ομάδες.

Πάνω σε αυτό το έδαφος και σε συνδυασμό με την αδυναμία των εργαζόμενων λαϊκών μαζών να αποκρούσουν την επίθεση που δέχονται σε όλα τα μέτωπα, βρίσκουν το θράσος οι κάθε Λεβέντηδες να λένε «να κοπούν 200 ευρώ απ' τις συντάξεις για να πάρουμε πολεμικά πλοία». Παράλληλα, εμφανίζεται ο Καμμένος με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής στο Καστελόριζο κλπ. Στο ίδιο πλαίσιο κινούνται, από την άλλη, οι ενέργειες του Ερντογάν στα Ίμια, οι λεονταρισμοί του για τη μη έκδοση των οχτώ πραξικοπηματιών και η εθνική συσπείρωση που απαιτούσε ενόψει του δημοψηφίσματος του Απρίλη.

Συνοψίζοντας, οι δύο αστικές τάξεις κατηγορούν η μία την άλλη για συνεχείς προκλήσεις και παίζουν με τη φωτιά του πολέμου. Απαιτούν την εθνική συσπείρωση αποκρύπτοντας ανοιχτά, προς ώρας, από τους δύο λαούς πως πρέπει να σφαχτούν για τους άδικους και αντιδραστικούς ανταγωνισμούς τους.

Ας δούμε, ωστόσο, ορισμένα ζητήματα που αφορούν τον χαρακτήρα των προβλημάτων και του ανταγωνισμού ανάμεσα στις δύο χώρες. Τέτοια είναι οι αμφισβητούμενες περιοχές στο Αιγαίο και συνολικά ο έλεγχος σε αυτό, το Κυπριακό, οι εθνικές μειονότητες, ο έλεγχος του εναέριου χώρου FIR, το ζήτημα των υφαλοκρηπίδων των νησιών αλλά και ευρύτερα ο ρόλος τους (οικονομικός, γεωπολιτικός, ενεργειακός) στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή.

Από το «ξεφλούδισμα της αγκινάρας» στα... Ίμια του '96

Υπάρχουν αρκετά ζητήματα που εμπλέκονται στον ανταγωνισμό ανάμεσα στις δύο άρχουσες τάξεις. Αρκετά από αυτά έχουν την αφετηρία τους στη δημιουργία, συγκρότηση και εξέλιξη των δύο κρατών.

Η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αποτέλεσε και την αφετηρία συγκρότησης μιας σειράς κρατών, ανάμεσα τους και των παραπάνω δύο, αλλά και μιας σειράς «εθνικών ζητημάτων». Η εξέλιξη αυτή, η οποία συντελέστηκε κάτω απ’ τις ωμές επεμβάσεις των ξένων δυνάμεων, έχει αφήσει πολλές ανοιχτές «πληγές». Όπου -όταν και όπως- «έκλειναν» αυτές, στην πορεία άνοιγαν ακόμη μεγαλύτερες. Μια εξέλιξη που δημιούργησε κρυφούς πόθους και «ανεκπλήρωτες επιθυμίες» στις κυρίαρχες τάξεις και των δύο πλευρών. Είτε για την «Μεγάλη Ελλάδα» και την «κόκκινη μηλιά» είτε για τη «Μεγάλη Οθωμανική Αυτοκρατορία».

Το ποιος κατόρθωνε κάθε φορά να θέτει το ζήτημα αμφισβήτησης της κυριαρχίας του άλλου (οπότε φαινόταν να είναι ο «επιτιθέμενος»), έχει περάσει από πολλές και εναλλασσόμενες φάσεις μέχρι σήμερα. Αυτό καθοριζόταν από το αν η εκάστοτε αστική τάξη είχε ή νόμιζε ότι είχε την εύνοια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Έχει όμως αξία να δούμε ορισμένους «σταθμούς» στην πορεία αυτής της αντιπαράθεσης.

- Η Μικρασιατική εκστρατεία, αγκαλιά με τη «Μεγάλη Ιδέα», έφτασε μέχρι την Άγκυρα το 1922. Τις συνέπειες πλήρωσαν με βαρύ φόρο αίματος τόσο οι δύο λαοί και το ελληνικό στοιχείο της Μικράς Ασίας όσο και οι μειονότητες που βρίσκονται στις δυο χώρες.

- Η προσπάθεια της ελληνικής αστικής τάξης να πετύχει μεγαλύτερο έλεγχο και ρόλο φθάνει στο φασιστικό πραξικόπημα του Ιωαννίδη για την ανατροπή του Μακαρίου στην Κύπρο το '74. Ακολουθεί η στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας και η κατοχή του 40% του νησιού, που σηματοδοτεί την στρατιωτικό-πολιτική ήττα της ελληνικής αστικής τάξης και την ανατροπή του συσχετισμού υπέρ της τουρκικής. Η ανατροπή αυτή έδωσε τη δυνατότητα στην Τουρκία να ανοίξει άμεσα ζητήματα κυριαρχίας στο Αιγαίο.

- Η προσπάθεια της τούρκικης χούντας το 1987 με τις έρευνες του Σισμίκ σε αμφισβητούμενες περιοχές, προκάλεσε παρόμοια ένταση με αυτήν της εξόδου του Χόρα το 1976. Η τούρκικη αστική τάξη ήθελε όχι μόνο να θέσει ότι δεν παραιτείται από την πρόσβαση στο Αιγαίο αλλά να διαμορφώσει και μια ντεφάκτο κατάσταση σε αυτό. Βέβαια, αντίστοιχα είχαν προηγηθεί έρευνες από την ελληνική πλευρά.

- Η κρίση στα Ίμια το 1996 έφερε σε επικίνδυνο σημείο τη σύγκρουση των δυο στρατών στο Αιγαίο. (Την ίδια στιγμή, τμήματα του ελληνικού
και τουρκικού στρατού συμμετείχαν στον «συμμαχικό» στρατό κατοχής της Βοσνίας, με βάση τις ιδιαίτερες επιδιώξεις αλλά και εντολές από τους Αμερικάνους!)

Μέσα σε όλες αυτές τις εξελίξεις αναδεικνύεται και ο ρόλος των ιμπεριαλιστών. Οι τελευταίοι είτε έριχναν περισσότερο λάδι στη φωτιά (το '74 είχαν και οι δύο αστικές τάξεις το «οκ» των Αμερικάνων) είτε εμφανίζονταν σε ρόλο πυροσβέστη (το '87 και το '96), για να προσανατολίσουν τις δύο αστικές τάξεις στις δικές τους επιλογές και ανάγκες.

Συνοψίζοντας, η ουσία των προβλημάτων και του ασυμβίβαστου των αντιθέσεων που υπάρχουν στις δυο κυρίαρχες τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας βρίσκεται στο ότι η αναβάθμιση του ρόλου της καθεμιάς προϋποθέτει τη ριζική αλλαγή των συσχετισμών σε βάρος της άλλης. Γι’ αυτό και τα όποια «επιμέρους» ζητήματα - αμφισβητήσεις έπαιρναν κάθε φορά τον χαρακτήρα συνολικότερης αντιπαράθεσης. Πάνω σε αυτό εξελίχθηκε όλη αυτή η πορεία συγκρούσεων - αψιμαχιών και πάνω από όλα στον εξαρτημένο χαρακτήρα τους από τον ιμπεριαλισμό.

Ο ιμπεριαλισμός τροφοδοτεί με «επιθετικότητα» και τις δυο πλευρές του Αιγαίου

Ο καθοριστικός παράγοντας στην εξέλιξη των συσχετισμών και των διαφορών ανάμεσα στις δύο άρχουσες τάξεις ήταν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Στην αρχή οι Αγγλογάλλοι και στη συνέχεια οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές είχαν και έχουν υπό τον έλεγχο τους και τις δύο χώρες. Πρόκειται για μία σχέση η οποία σημάδεψε και συνεχίζει να καθορίζει τα βασικά χαρακτηριστικά τα οποία έχουν, της εξάρτησης από τον κυρίαρχο ιμπεριαλιστή. Πάνω σε αυτή τη σχέση οφείλουν και την ύπαρξη τους, όταν η κυριαρχία τους αμφισβητήθηκε από τον λαϊκό παράγοντα, αλλά και τις ελπίδες τους για έναν καλύτερο ρόλο στην περιοχή.

Έτσι, κάθε άρχουσα τάξη επιδιώκει κάθε φορά να εξαργυρώσει το κόστος υποταγής της στον ιμπεριαλισμό εις βάρος της άλλης. Με τη σειρά του, βέβαια, ο ιμπεριαλισμός- οι Αμερικάνοι δηλαδή- εκμεταλλεύεται τα προβλήματα τους και συντηρεί «ανοιχτές πληγές» ανάμεσα στις δύο χώρες. Έτσι, εκβιάζει και αναγκάζει τις άρχουσες τάξεις και των δύο χωρών σε ολοένα και μεγαλύτερη υποταγή - ευθυγράμμιση στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του στην περιοχή της Μεσογείου αλλά και στον κόσμο.

Με βάση αυτό, οι προτεραιότητες και οι επιδιώξεις του ιμπεριαλισμού έχουν σαν αποτέλεσμα να τροφοδοτούν με επιθετικότητα και να γεμίζουν με ελπίδες πότε τη μία και πότε την άλλη άρχουσα τάξη. Έτσι μοιράζουν (ή όχι) ρόλους, χρησιμοποιούν τα προβλήματα της κάθε χώρας, παρεμβαίνουν υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς όταν ανοίγουν ζητήματα κλπ.

Ωστόσο, οι αμερικάνικες επιδιώξεις και συμφέροντα δεν συμπίπτουν πάντα με το συμφέρον της μίας ή της άλλης άρχουσας τάξης. Οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές απαιτούν, πότε από τη μια πότε από την άλλη, ή και από τις δύο μαζί, την ευθυγράμμιση με τις επιλογές του, πράγμα που έχει κόστος και για τις δύο. Για να το πούμε απλά, σε κάθε περίπτωση, πάνω από το συμφέρον και των δύο χωρών βρίσκεται το ιμπεριαλιστικό συμφέρον, ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται ότι θα την πληρώσει η μία ή και οι δύο άρχουσες τάξεις μαζί.

Αυτή είναι η πραγματικότητα η οποία έχει αποτυπωθεί στις σχέσεις των δυο χωρών σε όλη τη σύγχρονη ιστορία τους, όσο κι αν οι δύο άρχουσες τάξεις προσπαθούν να αποκρύψουν τον πραγματικό ρόλο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Γνωρίζουν ότι οι επιδιώξεις και τα συμφέροντα τους υλοποιούνται μόνο και εάν συμπορευτούν με τις ορέξεις των αφεντικών τους. Και παραπέρα, γνωρίζουν ότι η ανάπτυξη αντιιμπεριαλιστικού κινήματος δε θα βάλει σα στόχο μόνο τους ιμπεριαλιστές αλλά θα συμπεριλάβει και θα αμφισβητήσει και τη δική τους κυριαρχία.

Βάζοντας τους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα

Η Ελλάδα και η Τουρκία αποτέλεσαν τους δύο βασικούς πυλώνες του ΝΑΤΟ στην περιοχή, για την αντιμετώπιση της Σοβιετικής Ένωσης και στη συνέχεια της Ρωσίας αλλά και των λαών της Β. Αφρικής- Μ. Ανατολής- Βαλκανίων. Η ανάγκη για τη σταθερότητα και το «αξιόμαχο» της Νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ οδήγησε αρκετές φορές τους Αμερικάνους να προβούν σε πυροσβεστικές ενέργειες ('87 και '96) φέρνοντας την «ειρήνη» στην περιοχή, παίρνοντας βέβαια και τα αντίστοιχα ανταλλάγματα.

Ωστόσο, το επιχείρημα ότι η κοινή ένταξη της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ αποτελεί όρο ειρήνης στην περιοχή είναι στην ουσία του το ίδιο με το «η Τουρκία μας επιτίθεται, συνεπώς να εντάξουμε την ασφάλεια μας στο ΝΑΤΟ, στην ιμπεριαλιστική προστασία». Πρόκειται ουσιαστικά για τις δύο όψεις τους ίδιου νομίσματος στο οποίο έχουμε ήδη αναφερθεί. Οι ιμπεριαλιστές δεν προσφέρουν προστασία, ούτε είναι «φιλέλληνες» ούτε «φιλότουρκοι». Επιδιώκουν την υλοποίηση των σχεδίων τους για κυριαρχία, η οποία περνά μέσα από τη σφαγή και τον διαμελισμό λαών και χωρών.

Αυτό που έχει σημασία εδώ είναι ότι πάνω σε αυτό το «επιχείρημα», εδώ και 70 χρόνια, έχουν χτιστεί οι αμερικάνικες βάσεις και παραχωρείται συνολικά η χώρα σαν ορμητήριο των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Με την αξιοποίηση των γκρίζων ζωνών, το Αιγαίο παραχωρείται εν τέλει στον αμερικανικό στόλο.

Μόνο έτσι μπορεί να μεταφραστεί: α) η «παράκληση» του Α. Παπανδρέου να προστατέψει το ΝΑΤΟ τα σύνορα της Ελλάδας στην κρίση του '87, β) το «ευχαριστώ» του Σημίτη στην κρίση των Ιμίων το '96, γ) οι συνεχείς απαιτήσεις της ελληνικής αστικής τάξης στα εξοπλιστικά σε σχέση με την Τουρκία, δ) οι απαιτήσεις για ευνοϊκότερη, σε σχέση με την Τουρκία, μεταχείριση απ' τη Δύση (ένταξη ΕΟΚ - βέτο για Τουρκία), ε) οι σημερινές τοποθετήσεις από το πολιτικό προσωπικό που διακηρύσσουν ότι τα σύνορα της Ελλάδας «είναι σύνορα της Ευρώπης» και ότι οι υπηρεσίες της στο ΝΑΤΟ θα πρέπει να ανταμειφθούν. Με βάση αυτή την απεύθυνση στους προστάτες της, εμφανίζεται σαν ο «σταθεροποιητικός παράγοντας» στην περιοχή ζητώντας στήριξη. Στήριξη που θέλει να επεκτείνει και σε άλλα ζητήματα που αφορούν την αστική τάξη, όπως το χρέος και η αξιολόγηση, μόνο που «κατανόηση» δε φαίνεται να υπάρχει.

Συνολικά, θα λέγαμε, ακολουθείται, μέσω αυτού του «επιχειρήματος», η ένταξη στις στρατηγικές επιλογές των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, σε μια προσπάθεια απόκτησης ρόλου στην περιοχή.

Αυτό που θεωρούμε σημαντικό είναι ότι μπορεί και οι δύο αστικές τάξεις να είναι εξαρτημένες απ' τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και ενταγμένες στο ΝΑΤΟ, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι οι σχέσεις τους με αυτόν εξελίσσονται αντίστοιχα «ομαλά» ή με τον ίδιο τρόπο. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Πολλές φορές, τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και οι απαιτήσεις του από τους υποτακτικούς του έρχονται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των τελευταίων, οι οποίοι και την πληρώνουν. Έτσι, αναπτύσσονται αντιθέσεις ανάμεσα στους Αμερικάνους και τους υποτελείς τους.

Για την κατάσταση σήμερα

Όσο ουσιαστικά είναι τα προηγούμενα για την κατανόηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, άλλο τόσο είναι και το πλαίσιο του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού σήμερα στην περιοχή και τον κόσμο. Συνοπτικά, θα λέγαμε:

- Η αδυναμία ξεπεράσματος της δομικής κρίσης του καπιταλιστικού - ιμπεριαλιστικού συστήματος, με «οικονομικό» τρόπο, οδηγεί ακόμα πιο άγρια στη διαδικασία αναδιάταξης δυνάμεων, με στόχο το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής. Πρόκειται για μια διαδικασία που δοκιμάζονται έντονα οι παλιές σχέσεις και συσχετισμοί. Όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις διαγκωνίζονται σε όλα τα επίπεδα για μια καλύτερη θέση στο νέο υπό διαμόρφωση σκηνικό. Η διαδικασία αυτή μέχρι στιγμής έχει αναδείξει τα εύφλεκτα μέτωπα της Ουκρανίας, της Λιβύης, της Συρίας και απειλεί με γενικευμένο πόλεμο - όξυνση όλων των αντιθέσεων.

- Η αδυναμία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού (μπροστάρη παγκοσμίως του συστήματος) να δώσει απαντήσεις στο μπούκωμά του σε μια σειρά μέτωπα, άφησε περιθώρια ανάδειξης άλλων δυνάμεων (Ρωσία, Κίνα κ.ά.). Η εκλογή Τραμπ στην προεδρεία των ΗΠΑ αναδεικνύει την προσπάθεια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού να κινηθεί σε κατεύθυνση απάντησης αυτών των προβλημάτων.

- Συνολικά στην περιοχή, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ανοίγει ζητήματα, σε μια προσπάθεια διαμόρφωσης καλύτερων όρων για τον ίδιο και αποκοπής όποιας δυνατότητας του ρώσικου ιμπεριαλισμού. Με βάση αυτό, ανακινεί επικίνδυνα ζητήματα στην «πυριτιδαποθήκη» των Βαλκανίων, απειλώντας με ακόμα πιο επικίνδυνες εξελίξεις τους λαούς. Απαιτώντας την πλήρη συμμόρφωση και στοίχιση των ντόπιων υποτακτικών του στις επιλογές και στρατηγικές του.

- Προωθεί ένα νέο διχοτομικό σχέδιο «Ανάν» στην Κύπρο, με στόχο τη διαμόρφωση καλύτερων όρων για την εξυπηρέτηση των γεωστρατηγικών του σχεδίων στην περιοχή και τη μετατροπή της σε «αβύθιστο αεροπλανοφόρο». Η προσπάθεια αυτή τροφοδοτεί με ακόμα μεγαλύτερη ένταση τις ελληνοτουρκικές αντιθέσεις, καθώς η λύση που θα προωθηθεί θα έχει επιπτώσεις και στον δικό τους ρόλο.

- Συνολικά, οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, σε συνδυασμό με την αδυναμία των λαών να δώσουν το δικό τους στίγμα στις εξελίξεις, παράγουν στην περιοχή έντονα στοιχεία ρευστότητας, αβεβαιότητας, γεωπολιτικών αναδιατάξεων και πολύ σοβαρών κινδύνων για τους λαούς.

Στο πλαίσιο αυτού του ανταγωνισμού κινούνται σήμερα και οι ανταγωνισμοί των δύο αστικών τάξεων. Από τη μία πλευρά, τα στριμώγματα και τα κόστη που υφίστανται από αυτόν τον ανταγωνισμό, τις κάνουν ακόμα πιο ευάλωτες στην υπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Από την άλλη, αυτό το πλαίσιο ρευστότητας και γεωπολιτικών αναδιατάξεων γεννά και μωροφιλοδοξίες ικανές να τις σπρώξουν έως και σε επικίνδυνους τυχοδιωκτισμούς.

Η όξυνση της αντιπαράθεσης Αμερικάνων - Ρώσων ιμπεριαλιστών στη Μ. Ανατολή ακουμπά πάνω στο σώμα της Τουρκίας, θέτοντας σοβαρά προβλήματα στον Ερντογάν και την τούρκικη αστική τάξη. Η κατάργηση της συνθήκης της Λωζάνης -με την καταστροφή της Συρίας και του Ιράκ- γίνεται από τους ιμπεριαλιστές και πιθανά σε βάρος της Τουρκίας. Στο εσωτερικό μέτωπο, η Τουρκία αντιμετωπίζει έντονη αστάθεια. Η οικονομία, οι πολιτικές εξελίξεις, η κοινωνική συνοχή και συνοχή της αστικής τάξης συμπλέκονται με τις εξελίξεις στο ζήτημα των Κούρδων -εντός και εκτός συνόρων- δημιουργώντας μια εκρηκτική κατάσταση. Έκφραση της αστάθειας αυτής, καθώς και της πορείας επαναπροσδιορισμού του ρόλου της και των σχέσεων της με τους ιμπεριαλιστές, ήταν και η απόπειρα πραξικοπήματος.

Μπροστά σε αυτά τα ζητήματα, η αστική τάξη της Τουρκίας, υπό τον Ερντογάν, αναζητά αγωνιωδώς απαντήσεις αλλά και ρόλο στην περιοχή. Προσπαθεί να κάνει μια «φυγή προς τα μπρος». Χρησιμοποιεί τις διώξεις - συλλήψεις και την τρομοκρατία στο εσωτερικό, όπως χρησιμοποίησε και το δημοψήφισμα του Απρίλη. Στέλνει στρατό σε Ιράκ, Συρία ενώ προχωρά σε κάθε λογής «αμφισβητήσεις», από τη συνθήκη της Λωζάνης, μέχρι το κυπριακό, τα ενεργειακά και το Αιγαίο.

Η ελληνική αστική τάξη, στο πλαίσιο της διπλής εξάρτησης της από ΗΠΑ - ΕΕ, έχει υποστεί σοβαρά κόστη (οικονομία, ανοίγματα στα Βαλκάνια μια προηγούμενη περίοδο). Ωστόσο, με την καθοριστική συμβολή της κυβέρνησης, έχει κατορθώσει να ενισχυθεί απέναντι στον «εχθρό» λαό και δεν παύει να αναζητά ρόλο στην περιοχή. Σε αυτή τη βάση, βαθαίνει το πλαίσιο εξάρτησης και εμπλοκής της στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, σε μια προσπάθεια εξαργύρωσης της υποταγής της. Έτσι, αποδέχεται τον νατοϊκό στόλο στο Αιγαίο.

Συνολικά παραχωρεί τη χώρα σαν πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και εφαρμόζει απανωτά μνημόνια εξόντωσης του λαού και λεηλασίας της χώρας. Την ίδια στιγμή, προσπαθεί να αξιοποιήσει κάθε δυνατότητα που της δίνεται στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης για να διαμορφώσει καλύτερους συσχετισμούς στον ανταγωνισμό της με την τούρκικη αστική τάξη. Για αυτό, ζητά η νέα βάση των ΗΠΑ να γίνει στην Κάρπαθο. Προωθεί τα συμφέροντα και τις βλέψεις της για ΑΟΖ και ρόλο κυρίαρχης δύναμης στο Αιγαίο αλλά και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Σε αυτήν την κατεύθυνση, αλλά και με ευρύτερες αναφορές σε ενεργειακό - στρατιωτικό επίπεδο, προωθεί τους αμερικανοστήριχτους άξονες με το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ και τη χούντα της Αιγύπτου.

Οι λαοί να δώσουν τις δικές τους απαντήσεις!

Ο λαός μας και ο τούρκικος λαός βρίσκονται μπροστά σε πολύ σοβαρούς κινδύνους. Αναδεικνύεται καθημερινά η επιτακτική ανάγκη συγκρότησης ενός μετώπου των λαών που θα παλεύει ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο και τις ντόπιες αστικές τάξεις. Μέτωπο που θα παλεύει για την ειρήνη, τη ζωή και τα δικαιώματα των λαών, των εθνοτήτων και των μειονοτήτων, των προσφύγων. Σε αυτή την κατεύθυνση οφείλει να ξαναζωντανέψει το αντιιμπεριαλιστικό - αντιπολεμικό κίνημα στον τόπο μας, προωθώντας τη φιλία των λαών ενάντια σε κάθε εθνικισμό, σωβινισμό και κάθε λογής πασιφισμούς. Μοιάζουν επίκαιρα όσο ποτέ τα αιτήματα για έξοδο της χώρας από το ΝΑΤΟ και η πάλη για ανεξαρτησία. Γιατί ο λαός της χώρας δεν πρέπει να γίνει συνένοχος στα φιλοπόλεμα σχέδια των ιμπεριαλιστών. Γιατί η εξάρτηση της χώρας από τους ιμπεριαλιστές και η πρόσδεση στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς θέτει σε κίνδυνο και τον ίδιο τον λαό της χώρας μας.

Επιπλέον, είναι ανάγκη σήμερα να ξεσκεπαστούν οι επικίνδυνες απόψεις. Από τη μία, υπάρχουν απόψεις που αντιμετωπίζουν με ελαφρότητα ζητήματα συνόρων και διατυπώνουν θέση κατά της συνθήκης της Λωζάνης. Η τελευταία αντίληψη παραβλέπει ότι αυτός που μπορεί και αμφισβητεί τα σύνορα σήμερα, με αιματηρό τρόπο, είναι ο ιμπεριαλισμός. Συνεπώς, το αίτημα ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΝΟΡΩΝ είναι το μόνο αίτημα που εξασφαλίζει την ειρήνη μεταξύ των λαών των δύο χωρών. Από την άλλη, υπάρχουν απόψεις που χαρακτηρίζουν την τούρκικη αστική τάξη ως «επιτιθέμενη» και την ελληνική ως «αμυνόμενη». Κάτι τέτοιο στο σήμερα δεν δίνει συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο στη στάση και τους στόχους πάλης του λαϊκού κινήματος. Ίσα - ίσα, με βάση τους δοσμένους συσχετισμούς, την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος και την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης, τέτοιες απόψεις οδηγούν στην υποταγή του λαϊκού κινήματος στην αστική τάξη.

Η συγκρότηση του κινήματος σήμερα σε αυτόνομη ταξική βάση περνάει μέσα απ' το να καταδικάσει αυτή την αντιπαράθεση ως άδικη. Από την εναντίωσή του σε κάθε αλλαγή συνόρων, αγοράς εξοπλιστικών, βάσεων. Από τη σύνδεση των αγώνων της εργατικής τάξης και του λαού σε κάθε χώρα, με την ανάπτυξη της αλληλεγγύης και τη συγκρότηση μετώπου πάλης των λαών της περιοχής ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο και τις ντόπιες αστικές τάξεις. Για να φτιάξουν οι λαοί τα δικά τους «σπίτια», χωρίς αφέντες και «προστάτες»!