ΣΥ ΕΙΣΑΙ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ Η ΑΛΛΟΝ ΠΡΟΣΔΟΚΩΜΕΝ;

Η 25η Δεκεμβρίου σαν μέρα γέννησης του Ιησού καθιερώθηκε απ’ τον Πάπα Ιούλιο (337-352). Πριν από την απόφαση αυτή γιορταζότανε μαζί με τα Θεοφάνια. Άλλωστε, η Καινή διαθήκη δε μας διαφωτίζει για την ημερομηνία γέννησης. Αντίθετα, σε αυτό και σε πολλά άλλα θέματα μας μπερδεύει.

Στον Ιορδάνη ποταμό που έχει καταφτάσει ο Ιησούς για να βαφτιστεί κι ενώ ήδη είχε ανοίξει ο ουρανός και «κατέβη το Πνεύμα το Άγιο εν σωματική μορφή ως περιστέρα επ’ αυτόν» (Ματθαίος κεφ. Γ, 16-17,) λίγες σελίδες πιο κάτω, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος «έπεμψε, δύο των μαθητών αυτού και είπε προς αυτόν. Συ είσαι ο ερχόμενος ή άλλον προσδοκώμεν;» (Ματθαίος κεφ. ΙΑ, -3). Το ίδιο περιγράφει ο Λουκάς και την ίδια αμφισβήτηση καταγράφει. (κεφ. Ζ, 19-20)

 

Οι θεολόγοι θορυβήθηκαν. Ο Τερτυλλιανός υποστήριξε πως ο Ιωάννης μέσα στη φυλακή έχασε το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος και γι’ αυτό αμφέβαλλε για το ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας. Ο Χρυσόστομος λέει πως η αμφιβολία δεν ήταν του βαφτιστή αλλά των μαθητών του! Υπάρχουν και άλλες ερμηνείες και υποθέσεις. Ωστόσο η αντίφαση παραμένει όπως και πολλές άλλες. Η Καινή Διαθήκη είναι γεμάτη αντιφάσεις.

Τα γενεαλογικά δέντρα του Ιησού που παραθέτουν οι Ευαγγελιστές διαφέρουν. Ο Ματθαίος μέχρι τον Αβραάμ μας δίνει τριάντα εφτά προγόνους και ο Λουκάς πενήντα τρεις. Έχουν μόνο τρεις κοινούς. Πατέρας του Ιωσήφ κατά τον Ματθαίο είναι ο Ιακώβ, κατά τον Λουκά ο Ηλί. Λεπτομέρειες… Το ζητούμενο είναι να φτάσουν στον Δαβίδ για να αποδειχτεί η βασιλική καταγωγή του.

Τα γεγονότα γύρω από τη γέννηση του Χριστού είναι στον αέρα. Ιστορικά δεν αποδεικνύεται ούτε η σφαγή των νηπίων από τον Ηρώδη ούτε η απογραφή του πληθυσμού που τάχα ανάγκασε τον Ιωσήφ και την Μαρία να ταξιδέψουν. Η δε Ιουδαία δεν ήταν τότε ρωμαϊκή επαρχία. Όσο για τη δίκη του Ιησού που έγινε μπροστά στον Πόντιο Πιλάτο δεν ανταποκρίνεται ούτε στο ιουδαϊκό ούτε στο ρωμαϊκό δίκαιο.

Όσα μάζεψαν και τα κάνανε ευαγγέλιο, υποβλήθηκαν αργότερα σε διάφορες μεταλλαγές. Έτσι λόγου χάρη, τα χειρόγραφα κείμενα του Μάρκου τελειώνουν το ευαγγέλιο με τον όγδοο στίχο του 16ου κεφ. όπου οι γυναίκες ζητούνε τον πεθαμένο Ιησού στον τάφο του και αντί γι’ αυτόν βρίσκουν έναν νέο με μακριά άσπρη στολή. Αφήσανε τότε το μνήμα γιατί φοβήθηκαν. Τα υπόλοιπα διαμορφώθηκαν αργότερα.

Το ευαγγέλιο του Λουκά στην πρώτη του μορφή δε ανάφερε τίποτα για την υπερφυσική γέννηση του Χριστού. Η διήγηση που υπάρχει σήμερα διαμορφώθηκε αργότερα, αφού χώσανε κείμενο στους στίχους 1, 34 και 3. 13 λέγοντας ότι θα τη επισκιάσει πνεύμα άγιο τη Μαρία.

Ο Παύλος διαφωνεί με τον Ματθαίο και τον Λουκά για τον τρόπο της «άσπιλου σύλληψης» του Ιησού από τη Μαρία. Σε αντίθεση με τους άλλους δύο που θέλουν κατευθείαν τον Ιησού γιο του Θεού, μας λέει πως ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ είναι απόγονος του Δαβίδ και μόνο ΔΥΝΑΜΗ γιος του Θεού. Όμως και ο Ματθαίος διαφωνεί με τον Λουκά. Αγνοεί ότι ο άγγελος Γαβριήλ πήγε στην ίδια τη Μαρία και τον βάζει να πηγαίνει στον ύπνο του Ιωσήφ για να τον ενημερώσει για τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν.

Ενδιαφέρον έχει το απόκρυφο ευαγγέλιο του Ιακώβου. Ο Ιωσήφ, παρέλαβε τη Μαρία σε ηλικία δώδεκα ετών κάτω από την εντολή των ιερέων. Κάποτε που απουσίαζε ο Ιωσήφ, η Μαρία πήγε στη βρύση για να γεμίσει νερό όταν άκουσε μια φωνή. «Χαίρε κεχαριτωμένη ο κύριος μετά σου…» Μετά από έξι μήνες γύρισε ο Ιωσήφ και τη βρήκε «ογκωμένη». «Συμφορά μου», σκέφτηκε. «Για μένα ξαναγράφτηκε η ιστορία του Αδάμ και της Εύας που την ξεγέλασε το πονηρό φίδι. Σαν γυναίκα μου ντρέπομαι… το μόνο που μου μένει είναι να την κρύψω». Την περίοδο που μετακινήθηκαν για την απογραφή «εύρεν σπήλαιον και εισήγαγε αυτήν» και «εξελθών εζήτει μαίαν Εβραίαν» για να γεννήσει κρυφά.

Η «άσπιλος σύλληψη» ήταν αρκετά διαδεδομένη στις προχριστιανικές θρησκείες. Ο βασιλιάς Αμενχότεπ γεννήθηκε από την αιγύπτια παρθένα ιέρεια Ματεμουά. Ο αγγελιοφόρος των θεών Θωτ αναγγέλλει στη μέλλουσα μάνα-παρθένα βασίλισσα ότι σύντομα θα κάνει παιδί. Ο θεός Νέφτι μπαίνει κρυφά μες στο κορμί της παρθένας ακουμπώντας στο στόμα τον σταυρό, το σημάδι της ζωής. Γεννιέται ο θεάνθρωπος. Το βρέφος το προσκυνούν θεοί και άνθρωποι, ανάμεσά τους τρεις πρίγκηπες με τα δώρα. Τι θυμίζουν όλα αυτά;

Η καταγωγή του Χριστιανισμού από τις αρχαίες θρησκείες αποδεικνύεται σε πολλά σημεία. Δεν αποτελεί όμως μια νέα παρουσίαση του παλιού. Είναι το ιδεολογικό αντικαθρέφτισμα μιας μεγάλης εποχής. Είναι η κίνηση των ιδεών μέσα σ’ εκείνη την περίοδο. Δεν είναι το προσωπικό έργο κανενός Ιησού, του Πέτρου ή του Παύλου. Ο Ιησούς δεν είναι τίποτα άλλο παρά το μυθικό πρόσωπο της μεσσιακής παράδοσης. Ο Χριστιανισμός ρίζωσε πάνω στα συντρίμμια του αρχαίου κόσμου.

Αυτός που θεράπευε λεπρούς, τυφλούς και σακάτηδες, που ανάστηνε νεκρούς, που πέθανε κι αναστήθηκε, που είναι «πανταχού παρόν», δεν έκανε δα και τίποτα σπουδαίο. Οι Μεσσίες που είχαν κατακλίσει την περιοχή της Ιουδαίας έκαναν τα πάντα. Θεός χωρίς θαύματα δεν υπάρχει!

Μετά την πρώτη οικουμενική σύνοδο το 325 στην οποία πρόεδρος ήταν ο Κωνσταντίνος, που τέλειωσε με την ήττα του Άρειου, ξεκινάει η διαμόρφωση των ευαγγελίων που φτάσανε σε μας σαν τα μόνα που λένε την αλήθεια για τη ζωή και τη διδασκαλία του Ιησού.
Χρειάστηκαν πολλές οικουμενικές σύνοδοι για να επιλεγούν και να διαμορφωθούν τέσσερα ευαγγέλια ανάμεσα στα δεκάδες που κυκλοφορούσαν. Όλα γραμμένα πολύ πιο ύστερα από την εμφάνιση τους Χριστιανισμού, εκατό με εκατό πενήντα χρόνια μετά την υποτιθέμενη γέννηση του Χριστού. Ωστόσο, δεν κατάφεραν να διαγράψουν τις αντιφάσεις ή αντιθέσεις μεταξύ τους που χαρακτηρίζουν όλη την Καινή Διαθήκη.

Πέρα από τις μεταφυσικές συγκρούσεις για τη φύση του θεού, αρχίζει και η εκστρατεία επιβολής του Χριστιανισμού σαν θρησκεία όλων των εδαφών της Ρωμαϊκής και αργότερα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Αυτή η επιβολή μεθοδεύεται με τρεις τόπους.
Α) Ταχτοποίηση των προφορικών και των μέχρι εκείνη τη στιγμή γραπτών χριστιανικών κειμένων.
Β) Η με τη βία επικράτησή του (κυνηγητό των «εθνικών», κλείσιμο των ναών, κάψιμο των βιβλιοθηκών τους, δολοφονίες).
Γ) Η παρουσίαση αποδείξεων ότι ο Ιησούς ήταν πραγματικό πρόσωπο κι έδρασε στις αρχές της χρονολογίας μας στην Ιουδαία.
Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική κι εντυπωσιακή η απουσία του Χριστού από τα κείμενα των ιστορικών και των χρονογράφων. Ο Δίων Χρυσόστομος, ο Οινόμαος, ο Παυσανίας, ο Πλούταρχος και πολλοί άλλοι δεν αναφέρουν τίποτα για εκείνον. Συγγραφείς όπως ο Ιώσηπος, ο Τάκιτος, ο Σουητώνιος παραχαράζονται εν ψυχρώ. Όλα είναι αποδεκτά στο όνομα της «βασιλείας του ουρανού»!

Ο «ουρανός» δεν ήταν ποτέ επιθυμητός σαν «κατοικία» από τους ανθρώπους που δε θέλουν να παραιτηθούν από το σώμα τους, με τους πόνους και τις απολαύσεις του. Τα όρια του «ουρανού» αρχίζουν για τους ισχυρούς ακριβώς εκεί που αρχίζουν και τα ταξικά τους συμφέροντα, μιας κι έπαιζε και παίζει έναν από τους ρόλους με τους οποίους καταδυναστεύονται οι μάζες. Για τη φτωχολογιά ο «ουρανός» τελειώνει εκεί που αρχίζουν τα ταξικά τους συμφέροντα. Όταν αποκλεισμένη από τις γήινες, τις ταξικές, ελπίδες και δυνατότητες κατέφευγε για παρηγοριά στον «ουρανό», τότε έμπαινε και στο κανάλι της εύκολης υποταγής της στα συμφέροντα των αρχόντων.

Η κριτική της θρησκείας βγάζει τον άνθρωπο από τη αυταπάτη, ώστε να μπορεί να σκέφτεται, να δρα, να πλάθει την πραγματικότητα σαν ένας άνθρωπος λυτρωμένος από τις αυταπάτες. «Η θρησκεία δεν είναι παρά ο απατηλός ήλιος που κινείται γύρω από τον άνθρωπο όσο καιρό αυτός δεν κινείται γύρω από τον εαυτό του».

Οι διακοπές Χριστουγέννων, χαράς ευαγγέλια! Θα πρέπει τα μαγαζιά να είναι ανοιχτά, οι υπάλληλοι να εργάζονται και οι υπόλοιποι να ψωνίζουν.
Το πνεύμα των εορτών φέρνει μια χαλαρότητα. Στολίζουμε δεντράκι, ακούμε τα κάλαντα, τρώμε μελομακάρονα, γαλοπούλα ή χοιρινό. Έτσι, μέσα από την παράδοση, με ευχάριστο τρόπο, εμπεδώνουμε τη θρησκεία.

Οι ουρανοί αγάλονται, χαίρεται η φύσις όλη; Καλά θα ήταν.

Αφού υπάρχει στη ζωή
μαζί χαρά και λύπη,
ή κυβερνούνε δυο θεοί
ή θιος δεν είναι ντίπι.

Πηγή: https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=839292186483003&id=100012066882746