Ναυμαχία μνημονίων και
συμφωνιών λαμβάνει χώρα στην Ανατολική Μεσόγειο.
Θέση μάχης πήρε πρώτα
ο «άξονας Ελλάδας, Ισραήλ, Αιγύπτου». Μήνες τώρα φάνταζε ακλόνητος στα θαλάσσια
μετερίζια, σφήνα στο μάτι των γειτόνων.
Μα να που η Τουρκία
έβαλε μια σφήνα στη σφήνα. Υπέγραψε συμφωνία με τη Λιβύη για τον καθορισμό της
μεταξύ τους Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ).
Και οι δυο αστικές
τάξεις, Ελλάδας και Τουρκίας, ζορίζονται και επιτίθονται, αμύνονται και
βρυχιούνται ταυτόχρονα. Αναμοχλεύουν τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της Λιβύης,
παίζουν με τη φωτιά. Εκτοξεύουν απειλές η μία στην άλλη, μετά αναδιπλώνονται,
επικαλούνται το διεθνές δίκαιο, τα συμφέροντα και τα δικαιώματά τους. Στο
εσωτερικό πουλούν εθνική ομοψυχία και πατρίδα. Παρουσιάζονται ως αμυνόμενες. Τα
κανάλια έχουν αναλάβει το ντοπάρισμα του λαού.
Ποια απ’ τις δύο θα
στηρίξουν οι ΗΠΑ; Ιδού η απορία. Οι ιμπεριαλιστές δεν είναι με κανέναν και ανά
πάσα στιγμή η «στήριξη» μπορεί να γίνει τρικλοποδιά.
Ένα ερώτημα πλανάται:
«Λες να μας τη πέσει ο τύπος από απέναντι;» Οι δικοί «μας» ψάχνουν προστασία
στους ισχυρούς της Ευρώπης, αυτούς που μας βύθισαν στα μνημόνια, τους
δηλωμένους εχθρούς μας.
Προσπερνιούνται τα
διδάγματα της ιστορίας. Οι πολεμικές συγκρούσεις ανάμεσα στις δύο χώρες
υποδαυλίζονταν πάντα από τους ισχυρούς της Γης. Η πλάστιγγα έγερνε ανάλογα τη
θέση που έπαιρναν οι «Μεγάλοι" και ο επιτιθέμενος μετακινούνταν σε θέση
άμυνας. Η Μικρασιατική Εκστρατεία έγινε Μικρασιατική Καταστροφή και οι
λεονταρισμοί του Σαμψών μετατράπηκαν σε κυπριακή τραγωδία. Τα θερμά επεισόδια
«επιλύονται» με «ευχαριστώ τους Αμερικάνους» και για τους Αμερικάνους.
«Εθνική σύμπνοια και
ενότητα» διαπιστώθηκε από τον Δένδια μετά το Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής
Πολιτικής
Όλα τα κόμματα που
συμμετείχαν έστειλαν μήνυμα ότι είναι αρραγές το εθνικό μέτωπο έναντι της
τουρκικής προκλητικότητας. Το ΚΚΕ δεν έλαβε μέρος αλλά αποδέχεται το σχήμα
«επιθετική Τουρκία-αμυνόμενη Ελλάδα» που ταυτόχρονα, σύμφωνα με τις αναλύσεις
του, η χώρα μας είναι ιμπεριαλιστική!
Όσο ανεβαίνει το
θερμόμετρο του ανταγωνισμού μεταξύ των αστικών τάξεων τόσο επιτίθονται στους
λαούς τους. Έλληνες και Τούρκοι, υποφέρουν. Στην Τουρκία ο λαός φυλακίζεται και
εξοντώνεται, στην Ελλάδα του κατεβάζουν τα παντελόνια, τον ταπεινώνουν, τον
ληστεύουν. Τα εθνικά συμφέροντα της αστικής τάξης απαιτούν το τσάκισμα των
ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης. Πρώτα υποτάσσεται ο «εχθρός λαός».
«Η τάση να καταπνίξουν
το επαναστατικό κίνημα του προλεταριάτου και της δημοκρατίας στο εσωτερικό των
χωρών, η τάση να αποβλακώσουν, να διασπάσουν και να εξοντώσουν τους
προλετάριους όλων των χωρών, σπρώχνοντας τους σκλάβους του ενός έθνους ενάντια
στους μισθωτούς σκλάβους του άλλου έθνους προς όφελος της αστικής τάξης, αυτό
είναι το μοναδικό πραγματικό περιεχόμενο και το μοναδικό πραγματικό νόημα του
πολέμου…».
Μπορεί σήμερα το
προλεταριάτο να μη βρίσκεται σε επαναστατική εγρήγορση όπως το 1914 που γράφει
ο Λένιν, όμως κάθε διεκδίκηση των εργαζόμενων πρέπει να καταπνιγεί γιατί είναι
επικίνδυνη για τα συμφέροντα των αστών.
Δυνάμεις της αριστεράς
εξαρτούν τη στάση τους σε πιθανή διένεξη από το ποιος θα ρίξει το πρώτο βόλι.
Συκοφαντούν το ΕΑΜικό κίνημα και τους κομμουνιστές όταν επικαλούνται τη στάση
τους στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο για να δικαιολογήσουν τη δική τους στοίχιση πίσω
από τη σημαία της αστικής τάξης σήμερα.
«Είναι ολοφάνερο πως
σ’ αυτό το ζήτημα (όπως και στην αντίληψη για το «πατριωτισμό») δεν είναι ο
αμυντικός ή ο επιθετικός χαρακτήρας του πολέμου, μα τα συμφέροντα της ταξικής
πάλης του προλεταριάτου... Η στάση μας απέναντι στον πόλεμο, ανάλογα με τις
διαφορετικές συνθήκες, τον συσχετισμό των τάξεων κ.α., πρέπει να είναι
διαφορετική σε διαφορετικές περιόδους. Από άποψη αρχών είναι παραλογισμός να
αρνηθούμε μια για πάντα τη συμμετοχή στον πόλεμο. Από την άλλη είναι
παραλογισμός να χωρίζουμε τους πολέμους σε αμυντικούς και επιθετικούς…».
Σήμερα πολλοί
προσπερνούν την πραγματικότητα, ξεχνούν τους ιμπεριαλιστές. Μιλούν για
κυριαρχικά δικαιώματα και κρύβουν πως στα θαλάσσια οικόπεδα των ΑΟΖ μπορούν να
κυματίζουν ελεύθερα μόνο οι σημαίες των πολυεθνικών, δηλαδή των ιμπεριαλιστών.
Οι γείτονες λαοί καλούνται να θυσιαστούν για το φαΐ των μεγάλων αφεντάδων.
«Η πατρίδα, το έθνος
είναι ιστορικές κατηγορίες… Το να αρνείται κανείς την «υπεράσπιση της
πατρίδας», δηλαδή τη συμμετοχή σε δημοκρατικό πόλεμο, είναι παραλογισμός που
δεν έχει τίποτε το κοινό με τον μαρξισμό. Το να εξωραΐζει κανείς τον
ιμπεριαλιστικό πόλεμο, εφαρμόζοντας σ’ αυτόν την έννοια της «υπεράσπισης της
πατρίδας», δηλαδή παρουσιάζοντάς τον για δημοκρατικό, σημαίνει ότι εξαπατά τους
εργάτες, ότι περνά με το μέρος της αντιδραστικής αστικής τάξης».
Σήμερα έχει τεθεί θέμα
«παγκόσμιας κυριαρχίας» που λύνεται με πόλεμο. Αμερικάνοι και Ρώσοι σε πρώτο
πλάνο και πίσω ο υπόλοιπος αντιδραστικός ιμπεριαλιστικός συρφετός. Η κατάσταση
είναι ιδιαίτερα οξυμένη, ο ένας μετά τον άλλο οι λαοί εξοντώνονται. Ο
ελληνικός, ο τούρκικος αλλά και οι άλλοι γειτονικοί λαοί δεν πρέπει να
αλληλοεξοντωθούν.
«Το προλεταριάτο
αγωνίζεται και πάντα θα αγωνίζεται απαρέγκλιτα ενάντια στον πόλεμο, χωρίς
ωστόσο να ξεχνάει ούτε στιγμή πως η εξάλειψη των πολέμων είναι δυνατή μόνο με
την ολοκληρωτική εξάλειψη της διαίρεσης της κοινωνίας σε τάξεις».
Η ταξική πάλη είναι
πάλη ενάντια στον πόλεμο.
Στις εξαρτημένες χώρες
σαν την Ελλάδα και την Τουρκία οι λαοί έχουν διπλό καθήκον. Να παλέψουν ενάντια
στις αστικές τους τάξεις κι ενάντια στους ιμπεριαλιστές.
Η ανάπτυξη
αντιπολεμικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος είναι σπουδαία υπόθεση.
Να αποτραπεί ο άδικος
πόλεμος ανάμεσα στους γείτονες λαούς.
(Αποσπάσματα από το βιβλίο
του Λένιν: Για τους δίκαιους και άδικους πολέμους, εκδ. Σ.Ε. 2007)
"Στις εξαρτημένες χώρες οι λαοί έχουν διπλό καθήκον.Να παλέψουν ενάντια στις αστικές τους τάξεις κ ενάντια στους ιμπεριαλιστές".Σωστά!Και συμβαίνει το παράδοξο,ότι οι λαοί πέτυχαν νίκες ακριβώς στις εξαρτημένες χώρες,ενώ ηττήθηκαν στις βιομηχανικά προηγμένες,ιμπεριαλιστικές χώρες,όπου γεννήθηκε το εργατικό κίνημα.Γιατι;Μεταπολεμικά,την εποχή των παχιών αγελάδων της σοσιαλδημοκρατίας δόθηκε η εύκολη απάντηση.Οι παροχές!Τα εργατολαϊκά κινήματα πήραν δικαιώματα κ ικανοποιήθηκαν. Στο μεταξύ ξεκαθαρίζει όλο κ περισσότερο,ότι αυτή η εξήγηση δεν ισχύει,για διάφορους λόγους.Όπως,ότι τα εργατικά κινήματα δεν ησύχασαν από ικανοποίηση.Χτυπήθηκαν σκληρά στη Γερμανία,την Αμερική,την Αγγλία κλπ.Και αν πήραν δικσιώματα,τι λόγο είχαν,να αναδιπλωθούν;Λογικά ήταν ενθάρυνση,για να συνεχίσουν τον αγώνα μέχρι την εξουσία.Και γιατί στην περιφέρεια το κεφάλαιο δεν έκανε κάτι παρόμοιο,για να διασωθή;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς έγιναν λοιπόν οι νικηφόρες επαναστάσεις στην περιφέρεια,όπου οι λαοί είχαν διπλό εχθρο,να αντιμετωπίσουν;Απλά στάθμισαν σωστά τις αντιθέσεις κ τον κύριο εχθρό κ έκαναν τακτικές συμμαχίες με δυνάμεις του αστικού χώρου.Έτσι ο λαός συσπυρώθηκε όχι μόνο σε ταξική,αλλά κ σε εθνική βάση.Εκπληρώθηκε το αίτημα του Μαρξ,το προλεταριάτο να ανυψωθή σε ηγέτιδα τάξη του έθνους.Έτσι έγινε στην Κίνα,στην Κούβα.Ακόμα κ η Τσαρική Ρωσία ήταν καθυστερημένη χώρα κ ένα σημαντικό μέρος του κεφαλαίου ήταν ξένο.(Το Βιετνάμ ήταν άλλη περίπτωση,γιατί το στήριζαν Ρωσία κ Κίνα μαζί).Το πρόβλημα που μπαίνει βέβαια είναι,ποιος θα επικρατήση στη συνέχεια σ' αυτή τη λυκοσυμμαχία.Αλλά αυτό είναι θέμα ταχτικών χειρισμών.Εκεί την πάτησε το ΕΑΜ,όπως καλά το ξέρομε πια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Λένιν τα λέει τέλεια.Σημασία δεν έχει το ποιός είναι ο αμυνόμενος κ ποιός ο επιτιθέμενος,αλλά το ή τα επίδικα του πολέμου κ το κατά πόσον αυτά τα επίδικα συνδέονται με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης κ του λαού.Ο Λένιν δεν αρνείται την "υπεράσπιση της Πατρίδας",όταν η έννοια "Πατρίδα" αναφέρεται στα συμφέροντα της ε.τ. και του λαού.Δεν αρνείται ακόμα την έννοια "έθνος".Το συμπέρασμα είναι,ότι δεν αρνείται τον πόλεμο,όταν προασπίζωνται τα εθνικά δίκαια,γιατί κ αυτά υπάγονται στα συμφέροντα του λαού.
ΑπάντησηΔιαγραφή