Από το ‘90-’91 στο σήμερα: 8 χρόνια μετά τη δολοφονία Τεμπονέρα το νεολαιίστικο κίνημα ξανά στους δρόμους

Δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία φ. 373 στις 9-1-1999

 Οι χρονιές του ‘90-’91 χρονιές που το τιμόνι της αντιλαϊκής επίθεσης το είχε η κυβέρνηση Μητσοτάκη συνταράχτηκαν από ένα πραγματικά μεγαλειώδες νεολαιίστικο κίνημα ένα κίνημα όπου η μία του συνιστώσα ήταν το φοιτητικό κίνημα που «σιγοβράζε» και η άλλη το πρωτοεμφανιζόμενο -με τέτοιου είδους μαζικά μαχητικά και οργανωτικά χαρακτηριστικά- μαθητικό κίνημα. Δεν έλειψε βέβαια η συμπαράσταση του ίδιου του εργαζόμενου λαού κατά τις μεγάλες διαδηλώσεις που ματοκυλίστηκαν από την αστυνομία, ούτε και η έμπρακτη συμπαράσταση αγωνιστών που έδωσαν ακόμα και το αίμα τους ακόμα όπως ο Νίκος Τεμπονέρας καθηγητής μέλος του ΕΑΜ στην Πάτρα που δολοφονήθηκε στις 8 Γενάρη ‘91 από τη φασιστοσυμμορία του Καλαμπόκα μέσα στο σχολείο όπου συμπαραστεκόταν τους καταληψίες μαθητές (ας σημειωθεί ότι ο δολοφόνος Καλαμπόκας της ΟΝΝΕΔ κυκλοφορεί τώρα ελεύθερος με τις ευλογίες του ΠΑΣΟΚ).

 

Τι πήγε να εφαρμοστεί το ‘90-’91  

Το πολυνομοσχέδιο του Κοντογιαννόπουλου προέβλεπε την επαναφορά της βαθμολογίας και των εξετάσεων στο δημοτικό και στο γυμνάσιο, την κατάργηση των αδικαιολόγητων απουσιών (με μία αδικαιολόγητη απουσία έκανες χρόνια), τον εκκλησιασμό, την προσευχή και την έπαρση και υποστολή της σημαίας (βλέπε Χριστοδούλο!), την ομοιόμορφη και ευπρεπή αμφίεση των μαθητών, το «πόιντ σύστεμ» φακέλωμα των μαθητών, αλλαγές στον τρόπο εισαγωγής σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, την κατάργηση ουσιαστικά του Πανεπιστημιακού ασύλου την ποινικοποίηση πορειών και καταλήψεων, την κατάργηση της επετηρίδας για τους καθηγητές, αλλεπάλληλους ταξικούς φραγμούς σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης κ.λπ, κ.λπ.

Στόχος και εδώ λοιπόν η ύψωση νέων ταξικών φραγμών, η αμφισβήτηση του δικαιώματος σε μόρφωση και δουλειά για τη νεολαία, η διαχείριση της κρίσης συνολικά και στο επίπεδο της «κρίσης αξιών» με μία ιδιότυπη επαναφορά του «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» της χούντας.

Η καθιέρωση παραπέρα ενός ατομικού αγώνα δρόμου με στόχο να παραγκωνιστεί ο διπλανός, ο συμμαθητής, ο συμφοιτητής, σε ένα εκπαιδευτικό μαραθώνιο όπου τερματίζουν μόνο οι «λίγοι και εκλεκτοί».

Κοντά σε αυτά, νέα αντιδημοκρατικά μέτρα: άρση αιρετότητας των 15μελών Συμβουλίων των σχολείων, επιτρεπόμενη συνέλευση μία φορά το χρόνο!

 

Το «χρονικό» της απάντησης της νεολαίας

Το φοιτητικό και το μαθητικό κίνημα αντιδρούν. Οι γενικές συνελεύσεις στα πανεπιστήμια είναι μαζικότατες, οι δυνάμεις του ρεφορμισμού απομονωμένες, δημιουργούνται συντονιστικές επιτροπές ενώ οι σχολές καταλαμβάνονται η μία μετά την άλλη. Το κίνημα δεν θα αργήσει να απλωθεί πανελλαδικά ενώ στο χορό μπαίνουν και οι μαθητές με καταλήψεις των σχολείων τους (πρωτοφανέρωτο γεγονός είναι αλήθεια!!).

Στις 15 Νοέμβρη 90 πραγματοποιείται η πρώτη διαδήλωση φοιτητών με αξιοσημείωτη μαζικότητα. Στις 6 Δεκέμβρη γίνεται πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο με πάνω από 10.000 κόσμου. Στις 7-8 Δεκέμβρη οι συντονιστικές επιτροπές ΑΕΙ-ΤΕΙ αποφασίζουν πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο για τις 14 Δεκέμβρη. Η πορεία αυτή χτυπιέται από τα ΜΑΤ έξω από το Υπουργείο Παιδείας. Στις 18 Δεκέμβρη ακολουθεί νέα πανεκπαιδευτική πορεία. Η κυβέρνηση αποσύρει τα προεδρικά διατάγματα για τις απουσίες και το «πόιντ-σύστεμ». Αναδίπλωση ή υποχώρηση; Μάλλον και τα δύο.

Οι καταλήψεις σχολείων και σχολών συνεχίζονται ακόμα και κατά τη διάρκεια των γιορτών. Μετά τις γιορτές και ενώ η κυβέρνηση κράτα «σκληρή» στάση, τραμπούκοι, ΟΝΝΕΔίτες και «αγανακτισμένοι» γονείς επιχειρούν ανακατάληψη σχολείων. Έτσι φτάνουμε στις 8 Γενάρη και στην άνανδρη δολοφονία. Το γεγονός ξεσηκώνει θύελλα σε όλη την Ελλάδα. Στις 10 Γενάρη μέρα κηδείας του Νίκου Τεμπονέρα οι διαδηλωτές φτάνουν τους 100.000. Τα ΜΑΤ χτυπούν τη πορεία ενώ καίγεται με δακρυγόνα το «Κ. Μαρούσης» και μαζί με αυτό πέντε άνθρωποι. Τα επεισόδια συνεχίζονται και το επόμενο διήμερο σε όλο το κέντρο της Αθήνας με χιλιάδες λαού στο πλευρό της νεολαίας. Ο Κοντογιαννόπουλος παραιτείται. Τον αντικαθιστά ο Σουφλιάς. Τα μέτρα για την εκπαίδευση αποσύρονται. Τα χαρακτηριστικά αυτού του κινήματος, η φυσιογνωμία και η ζωντάνια του, το γεγονός ότι αποτέλεσε παρά τις αδυναμίες και τις ελλείψεις ούτε λίγο ούτε πολύ μία τομή στα νεολαιίστικα πράγματα, οδηγός, στους επόμενους αγώνες της νεολαίας στάθηκε η αιτία να αποτελέσει «αντικείμενο μελέτης» από διάφορες πλευρές. Οι πληρωμένες αναλύσεις των «ειδικών» επισήμαιναν και υπολόγιζαν την «περιοδικότητα» του φαινομένου, διατύπωναν τα περί «νεανικής τρέλας των 16άρηδων», «μιμητισμού» της νεολαίας σε ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη (άλλη μία απόδειξη ότι γινόμαστε Ευρωπαίοι!), ερμήνευαν τα μαθητικά ξεσπάσματα και τους φοιτητικούς αγώνες σαν αποτέλεσμα «κακών χειρισμών» του Υπουργείου «κακών συμβούλων» του υπουργού ή της «υποκίνησης» της νεολαίας από σκοτεινές και κακόπιστες δυνάμεις.

Τα κινήματα της νεολαίας ωστόσο ξεσπούσαν πάντα στη βάση της αμφισβήτησης μιας πολιτικής που την οδηγεί στο περιθώριο όταν δεν αντέχει άλλο τα αντιδραστικά σχέδια που σκαρώνονται πίσω από -και για- την πλάτη της. Η ιδιαιτερότητα ωστόσο του ‘90-’91  έγκειται στο ότι για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ξεσπάει ένα κίνημα στο χώρο της εκπαίδευσης που αγκαλιάζει το σύνολο της νεολαίας από το γυμνάσιο μέχρι τα ΑΕΙ, που αποκτά πανελλαδικά χαρακτηριστικά, που βρίσκει τη συμπάθεια και τη συμπαράσταση της κοινωνίας, που χαράσσει τη διαχωριστική γραμμή όσων είναι με την κυβερνητική πολιτική και όσων είναι με το λαό και τη νεολαία, που καθιερώνει μία αυθόρμητη συνειδητοποίηση, πράγμα τελείως διαφορετικό από αυτό που συνηθίσαμε να ονομάζουμε «αυθόρμητο». Που διαφοροποιείται ως ένα βαθμό από τα στενά εκπαιδευτικό κεντρικά κινήματα και πολιτικοποιείται, αποκτώντας αντικυβερνητικά -αντιρεφορμιστικά χαρακτηριστικά, γεγονός που εξηγεί τη συμπαράσταση του κόσμου που πλήττεται από την αντιδραστική πολιτική.

Γίνεται κίνημα πολιτικοποιημένο και άρα πολιτικά επικίνδυνο για την κυβέρνηση που προσπαθεί να το αντιμετωπίσει με τη συκοφάντηση των αγώνων (τοποθέτηση ναρκωτικών σε περίοπτες θέσεις στα σχολικά συγκροτήματα), με την έξαρση της καταστολής σαν την τελευταία πράξη σωτηρίας της πολιτικής της. Οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του ‘90-’91  φανέρωσαν και οδήγησαν στο να συνειδητοποιηθεί πλατιά με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο ο βαθιά αντιλαϊκός αντινεολαιίστικος χαρακτήρας της κυβέρνησης της Δεξιάς καταρχήν, της επίσημης αντιπολίτευσης στη συνέχεια αλλά και συνολικά του κράτους της άρχουσας τάξης. Φανέρωσαν όμως με τον ίδιο αδιαμφισβήτητο τρόπο τη μαχητικότητα, την αντοχή μιας νεολαίας που δεν λέει να σκύψει το κεφάλι, που απαντά με οργή και όχι με υποταγή στην τρομοκρατία του συστήματος.

Οι κινητοποιήσεις στο ‘90-’91  φανέρωσαν την κοροϊδία της «αναβάθμισης», της προτασεολογίας και κάθε διαλόγου-συνδιαλλαγής με την κυβέρνηση προκειμένου να παζαρευτούν τα δικαιώματά μας, το ξεπέρασμα των «θεσμοθετημένων και υποταγμένων» μηχανισμών εκπροσώπησης της νεολαίας, την ανάγκη σεβασμού στις μαζικές διαδικασίες και τη διαφύλαξη της μαζικής συμμετοχής μέσα από το ζωντάνεμα της συλλογικής στάσης, την αναγκαιότητα της περιφρούρησης των αγώνων, την πεποίθηση ότι μπορούμε να νικήσουμε και ότι δεν υπάρχουν παντοδύναμες κυβερνήσεις. Αυτά είναι μόνο μερικές από τις παρακαταθήκες του κινήματος του ‘90-’91 . Παρακαταθήκες που αν δεν υπήρχαν δεν θα μπορούσε να εξηγηθεί το πώς π.χ. ο μαθητόκοσμος, ο καθένας ξεχωριστά και με τις δικές του εμπειρίες συνεχίζει το δρόμο του ‘90-’91. Ολα αυτά θα πρέπει στο βαθμό που έχουν υποχωρήσει να ξαναβγούν στην επιφάνεια, να ενισχυθούν, να γίνουν έδαφος για το παραπέρα προχώρημα του νεολαιίστικου κινήματος.

Οκτώ χρόνια μετά το μεγαλειώδες νεολαιίστικο κίνημα του ‘90-’91, τη δολοφονία Τεμπονέρα και όλη την αναταραχή που ακολούθησε λαό και νεολαία, το μαθητικό κίνημα βγαίνει και πάλι ορμητικά και δυναμικά στο προσκήνιο.

Αιτία και υποκινητής ο νέος αντιδραστικός νόμος για την παιδεία, ο 2525 του Αρσένη που ψηφίστηκε τον Αύγουστο του ’97, ένα ταξικό τερατούργημα που έρχεται να προστεθεί στην πολύχρονη προσπάθεια που κάνει η άρχουσα τάξη της χώρας από τα τέλη της δεκαετίας του ‘70 και έπειτα για την απομαζικοποίηση της παιδείας, την όρθωση νέων ταξικών φραγμών και την ένταση της ταξικής επιλογής, τη στέρηση του δικαιώματος της νεολαίας στη μόρφωση και στη δουλειά, κάνοντας περισσότερο απρόσιτο το σχολείο και το πανεπιστήμιο για τα παιδιά του λαού αλλά και απαραίτητη την πειθάρχηση και την υποταγή για εκπαιδευτές και εκπαιδευόμενους. Και είναι αυτή η βασική κατεύθυνση που συνδέει σαν κόκκινο νήμα το «τότε» με το «τώρα» από μία αστική τάξη χωρίς μπούσουλα, χωρίς «σχεδιασμούς και ορθολογικοποιήσεις» που δεν μπορεί (εκ φύσεως) να σταθεί στα πόδια της αλλά που επείγεται να «αναπροσαρμόσει» και την παιδεία (άλλο ζήτημα το τι της βγαίνει) στις απαιτήσεις ενός συστήματος γεμάτο αντιφάσεις, κρίσεις και αδιέξοδα και βέβαια με τίμημα την αφαίρεση ολοένα και περισσότερων λαϊκών δικαιωμάτων.

Τότε ήταν κυβέρνηση της Δεξιάς με τους Κοντογιαννόπουλο-Σουφλιά, τώρα η ΠΑΣΟΚική Δεξιά των Σημίτη-Αρσένη.

Τότε ήταν η προσπάθεια να διορθωθούν τα «κακώς κείμενα» και η «αναβάθμιση», τώρα είναι ο κακόφημος «εκσυγχρονισμός»

Τότε ήταν η ΕΟΚ, τώρα η ΕΕ και η ΟΝΕ.

Τότε ήταν η κρατική τρομοκρατία και οι παρακρατικοί, τώρα είναι η κρατική τρομοκρατία, οι εισαγγελείς, οι απειλές και ποιος ξέρει τι άλλο θα δούμε…

Οι πρώτες αντιδράσεις στο νόμο 2525 ξεκίνησαν από τους εκπαιδευτικούς και ειδικότερα τους αδιόριστους, μιας και η επίθεση με όπλο αυτό το νόμο στρεφόταν (και στρέφεται) και εναντίον τους. Κατάργηση επετηρίδας, «αξιολόγηση», πειθάρχηση… Αποκορύφωμα το μεγαλειώδες κίνημα ενάντια στο διαγωνισμό-παρωδία τον Ιούνιο του ‘98 γεγονός που κινητοποίησε χιλιάδες αγωνιστές πανελλαδικά, τους σφυρηλάτησε, τους οδήγησε σε αντιπαράθεση και σύγκρουση με την κυβέρνηση και ξεφτίλισε το εγχείρημα αυτό. Με χαρακτηριστική μάλιστα συμπαράσταση μεγάλων κομματιών του λαού

Σε ένα χρονικό πλαίσιο που χαρακτηρίστηκε από ξεκίνημα αγώνων μιας άλλης περιόδου (που έρχεται), ξεκινώντας από τα μπλόκα των αγροτών και φτάνοντας μέχρι τις μαζικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων σε Ολυμπιακή-Ιονική και άλλους κλάδους, η σειρά των μαθητών δεν θα αργούσε να έρθει.

Για την κυβέρνηση η επίθεση είναι πια μονόδρομος. Δεν υπολογίζει ούτε αυτό που παραδοσιακά λογαριαζόταν από τις αστικές κυβερνήσεις, το πολιτικό κόστος. Το δηλώνει ήδη ανοιχτά…

 

Μία ματιά στο τερατούργημα του νομού

Διατυμπανίστηκε η «ελεύθερη είσοδος στα ΑΕΙ». Σε αντίθεση, όμως, αυτό που προωθείται δεν είναι παρά ένα όργιο εξετάσεων σε όλο το φάσμα του Λυκείου. Επίσημες και ανεπίσημες εξετάσεις σε όλα ή/και σε κάποια μαθήματα, γραπτές και προφορικές, πανελλαδικές και τοπικές, «διαγνωστικά τεστ» και «τεστ δεξιοτήτων» σε συνδυασμό με ρυθμίσεις του βάρους του κάθε βαθμού από το πέρασμα της τάξης ή την απόκτηση του απολυτηρίου, ρυθμίσεις της σχέσης προφορικού-γραπτού βαθμού, κατάργηση των εξετάσεων επανεξεταστέων του Σεπτέμβρη, όλα αυτά μαζί με «κοσκινισμένους» και πειθαρχημένους καθηγητές δημιουργούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο, απρόσιτο για τις μάζες των παιδιών του λαού.

Παραπέρα δημιουργία των ΤΕΕ (αχ αυτή η πολυπόθητη στροφή στην τεχνική εκπαίδευση) και τυπικά ακόμα αποσυνδεδεμένων από την Β’ βαθμίδα.

Για να αφήσουμε στην άκρη το πώς θέλουν τα ΑΕΙ για αυτούς που θα περάσουν τις τόσες συμπληγάδες και θα εισαχθούν και πόσες ακόμα θα τους περιμένουν…

 

Το ξέσπασμα του κινήματος

Από τις αρχές του Νοέμβρη ‘98 οι μαθητές βγαίνουν στο δρόμο.

3/11 και 4/11 οργανώνονται μεγάλα μαθητικά συλλαλητήρια σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Στη Θεσσαλονίκη ήδη από τα τέλη Οκτώβρη έχουν αρχίσει οι πρώτες καταλήψεις σχολείων στην Καλαμαριά, Νεάπολη και αλλού

11/11 διαδήλωση των μαθητών και φοιτητικών συλλόγων στην Αθήνα με οκτώ χιλιάδες κόσμο

12/11 πανεκπαιδευτική διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη (3.500 διαδηλωτές)

17/11 μαθητές πλαισιώνουν την πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Χαρακτηριστική η διάθεση και ο δυναμισμός τους. Στο τέλος της πορείας η ΚΝΕ «δίνει» στην αστυνομία 150 νεολαίους κατά τα επεισόδια που σημειώθηκαν.

Στις αρχές Δεκέμβρη τα υπό κατάληψη σχολεία έχουν ανέλθει σε 2.000 πανελλαδικά. Εκτός από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη μπαίνουν στο χώρο και άλλες πόλεις Χανιά, Άρτα, Τρίκαλα, Ξάνθη, Πάτρα κ.λπ. ώσπου η εξάπλωση αγκαλιάζει τελικά όλη τη χώρα ακόμα και στα λεγόμενα απομακρυσμένα «σημεία» κάτι που ξεπερνά ακόμα και την εξάπλωση του κινήματος το ’90-’91.

20/11, 26/11 νέες διαδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη. Δύο χωριστές πορείες στις 20/11 (η μία της ΚΝΕ), 4.000 μαθητές στην πορεία της 26/11. Χαρακτηριστική η συνθηματολογία αναφοράς στο κίνημα του ‘90-’91.

9/12 διαδήλωση 25.000 στην Αθήνα.

15/12 συμμετοχή των μαθητών-φοιτητών στις κινητοποιήσεις με αφορμή την απεργία της ΓΣΕΕ. Χαρακτηριστική η στάση της ΚΝΕ. Ενώ στην Αθήνα πραγματοποιούνται τρεις συγκεντρώσεις (Προπύλαια -ΓΣΕΕ, Πλατεία Κοτζιά-ΚΚΕ και Ομόνοια-συγκέντρωση δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς), «στέλνει» τους μαθητές που επηρεάζει στα Προπύλαια.

Στο φοιτητικό χώρο επίσης αρχίζει να διαφαίνεται κάποια κινητικότητα: Πολυτεχνείο Κρήτης, τμήματα του Πολυτεχνείου στην Αθήνα, Φιλοσοφική, Νομική, Πάντειο, Γεωπονική, Φυσικό. Το αντικειμενικό έδαφος υπάρχει. Νέα εντατικοποίηση, προσθήκη νέων μαθημάτων έως και επιπλέον έτους σπουδών για τις «καθηγητικές Σχολές», πολιτική απαξίωσης των πτυχίων των φοιτητών και αποσύνδεση των ΑΕΙ με τα επαγγελματικά δικαιώματα. Κοντά σε αυτά, μέτρα για τις εστίες και κατάργηση του ασύλου.

Ο νόμος 2525 επιδιώκει την ολοκληρωτική αλλαγή του τοπίου στα ΑΕΙ. Αντίστοιχα προβλέπουν και τα μέτρα για τα ΤΕΙ. Ωστόσο το φοιτητικό κίνημα δεν έχει βγει ακόμα μαζικά προς τα έξω.

Χαρακτηριστική είναι από την άλλη η στάση των μαθητών. Όλο και περισσότερο προβάλλεται το αίτημα της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ του νόμου και αυτό παρά τις λογικές που σπέρνουν κάποιοι (βλέπε ΚΝΕ) για «μεταρρύθμισή» του, «διόρθωσή» του ή του «να μείνει στα χαρτιά». Αυτοί (μαζί με την περιβόητη «αύξηση των δαπανών») είναι οι στόχοι των ρεφορμιστών για το κίνημα. Ωστόσο παρατηρείται ένταση της δραστηριοποίησης της ΚΝΕ ανάμεσα στους μαθητές, όχι φυσικά για την προώθηση του κινήματος αλλά για «μάζεμα δυνάμεων» και κλείσιμό του. Καθόλου εύκολη υπόθεση.

Η κυβέρνηση από τη μεριά της προσπάθησε αρχικά να συκοφαντήσει τον αγώνα μόλις αυτός ξέσπασε. Μίλησε για «υποκινούμενους» μαθητές, «αποπροσανατολισμένους» και λοιπά ενώ τα διάφορα φερέφωνά της («συνδικαλιστές», διευθυντάδες σχολείων, αγανακτισμένοι γονείς κ.λπ.) για ανώριμους, τεμπέληδες μαθητές, για τον κίνδυνο από φθορές, ναρκωτικά κ.λπ. Ταυτόχρονα υπήρχε και το «καρότο», οι επισκέψεις δηλαδή Αρσένη στα σχολεία, οι «αισιόδοξες» προβλέψεις του για σταμάτημα των κινητοποιήσεων. Για να σταματήσουν οι καταλήψεις και οι κινητοποιήσεις επιστρατεύτηκε μεγάλο φάσμα εκπροσώπων του συστήματος από υπουργούς του ΠΑΣΟΚ μέχρι τον Καραμανλή από τον Στεφανόπουλο μέχρι τον… Χριστόδουλο Όταν όμως το «καρότο» και οι συκοφαντίες δεν πιάνουν, ακολουθούν οι απειλές, οι επεμβάσεις των εισαγγελέων, αλλά και οι δυνάμεις της κρατικής τρομοκρατίας «επί ποδός πολέμου»…

Είναι φανερό πως το σημερινό πλαίσιο μία ήττα της κυβέρνησης από το κίνημα θα είχε πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα από ότι π.χ. το ’90-’91. Σε συνθήκες πίεσης για την αστική τάξη ενόψει ΟΝΕ, όπου οι «λαϊκισμοί» και οι μικροπαροχές είναι πολυτέλεια, όπου δεν κάνει πίσω σε καμιά λαϊκή διεκδίκηση κανενός κομματιού εργαζομένων ή νεολαίας («συντεχνίες» τις ονομάζει), ας φανταστούμε τι θα σήμαινε η νίκη του κινήματος της νεολαίας όχι μόνο για τον τομέα «παιδεία» αλλά και για όλα τα άλλα μέτωπα της επίθεσης είτε αυτών που έχουν ήδη βγει στους δρόμους είτε αυτών που δεν έχουν βγει ακόμα. Τι θα σήμαινε και πρακτικά και σε σχέση με την πίστη του λαού στην αποτελεσματικότητα του αγώνα απέναντι σε μία «αήττητη» κυβέρνηση.

Και η κυβέρνηση αυτό το γνωρίζει πολύ καλά. Για αυτό και χρησιμοποίησε πρόσφατα την τακτική του ελιγμού από μεριάς Αρσένη, προβαίνοντας τάχα σε «υποχωρήσεις» και «αλλαγές» στο νόμο.

Δεν φαίνεται όμως να «τσιμπούν» οι μαθητές. Οι καταλήψεις συνεχίστηκαν μέχρι τις γιορτές, φαίνεται πως θα συνεχιστούν και μετά από αυτές ενώ οι μαθητές προχώρησαν και σε αποκλεισμούς δρόμων και «μπλόκα» στην Αθήνα αλλά και στις εθνικές οδούς σε διάφορα σημεία της χώρας. Οι μαθητές έχουν καταλάβει ότι τους κοροϊδεύουν και κατανοούν σιγά-σιγά το μεγάλο εύρος της αντιπαράθεσης που πρέπει να αναπτύξουν. Σήμερα δεν υπάρχει η ΠΑΣΟΚική «αντιπολίτευση» του ’90-’91, όσο ψευδεπίγραφη και να ‘ταν. Υπάρχει η ουσιαστική συμφωνία όλων των δυνάμεων του συστήματος σε αυτά που προωθούνται. Υπάρχουν βεβαίως και οι λογικές της ενσωμάτωσης (ΚΝΕ) και η εγκεφαλίτιδα της αναρχοαυτονομίας. Έχουν όμως «κοντά ποδάρια». Νωπή είναι ακόμα στη μνήμη των «αγωνιστικό»-ρεφορμιστών του ΚΚΕ η μαζική αποχώρηση νεολαίων από τις γραμμές του προς «τ' αριστερά» λίγο πριν από το κίνημα του ’90-’91. Από την άλλη, όσο ο αγώνας αναπτύσσεται και συνειδητοποιούνται τα μέτωπα που πρέπει να αναπτυχθούν και η ανάγκη οργάνωσης απέναντι σε έναν εχθρό επίσης οργανωμένο (κυβέρνηση, κράτος, κυρίαρχα κόμματα, μηχανισμοί καταστολής, ξένα αφεντικά κ.λπ.) θα χρεοκοπούν οι διάφορες «αντιοργανωτικές» αντιλήψεις, τόσο ευάλωτες έως επικίνδυνες θα φαίνονται οι διάφορες τυχοδιωκτικές πρακτικές.

Το μεγάλο ζητούμενο όμως εξακολουθεί να αποτελεί η ανάγκη πολιτικοποίησης του αγώνα. Ζητούμενο τού «τότε» και του «τώρα». Η ανάγκη δηλαδή το κίνημα της νεολαίας να εντάσσει την αντίθεσή του στην αντίθεση με το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής και ακόμα παραπέρα με το σύστημα του εξαρτημένου καπιταλισμού. Να συνδεθεί με τα άλλα κινήματα στην εκπαίδευση (αδιόριστοι, καθηγητές, δάσκαλοι) αλλά και με όλο το λαϊκό κίνημα που θα ξεσπάσει. Να συναντήσει την ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ για αυτό αλλά και για όλο το λαό, που δεν είναι ούτε οι «βελτιώσεις», οι «μεταρρυθμίσεις» ούτε το «άλλο σχολείο και πανεπιστήμιο», αλλά μία άλλη κοινωνία απαλλαγμένη από εξάρτηση, καταπίεση και εκμετάλλευση. Φυσικά αυτό δεν γίνεται «αυτόματα». Είναι μία διαδικασία δύσκολη, επίπονη που θα χρειαστεί αγώνες, συγκρούσεις με λαθεμένες λογικές, ξεκαθάρισμα «εχθρών και φίλων», οργάνωση.

Γιατί θεωρούμε ότι ο σημερινός ξεσηκωμός της νεολαίας μπορεί και πρέπει να ξεπεράσει τον «άλλο του εαυτό» το κίνημα του ’90-’91. Να συνδεθεί με τα άλλα κινήματα στην εκπαίδευση (αδιόριστοι, καθηγητές, δάσκαλοι) αλλά και με όλο το λαϊκό κίνημα που θα ξεσπάσει. Να αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά την τότε αδυναμία να μιλάει για την κοινωνία αποκλειστικά μέσα από τα εκπαιδευτικά ζητήματα (γεγονός που έτσι κι αλλιώς έχει τα όριά του) να ανακαλύψει ξανά τον αντιιμπεριαλιστικό-αντικυβερνητικό-αντιρεφορμιστικό του λόγο για να μην αιφνιδιαστεί όταν τεθούν πιο «βαριά» πολιτικά ζητήματα (πόλεμος, ιμπεριαλιστική επέμβαση, εξάρτηση της Ελλάδας από τον ιμπεριαλισμό) όπως δυστυχώς έγινε το ’90-’91 με τον πόλεμο στον Περσικό, να παλέψει το ζήτημα της αλλαγής των πολιτικών συσχετισμών στη νεολαία και το λαό, πράγμα που δεν έγινε κατορθωτό το ’90-’91. Εξάλλου σήμερα σε αντίθεση με τότε ζούμε στο πετσί μας τη «νέα εποχή» που εγκαινίασε η νέα τάξη πραγμάτων των ιμπεριαλιστών, απολαμβάνουμε τα αγαθά της «παντοκρατορίας της αγοράς» που επιβάλλουν οι μονοπωλιακές επιχειρήσεις και εγκαινίασε η κατάρρευση του ανύπαρκτου σοσιαλισμού στις ανατολικές χώρες, ζούμε τα «οράματα της Νέας Εξαθλίωσης» που επιβάλλει η ΕΟΚ-ΟΝΕ.

Τέλος και πιο σημαντικό να ξαναθέσει το ζήτημα της συσσώρευσης ενός πολιτικού δυναμικού που να παρεμβαίνει στις εξελίξεις στην πραγματική ζωή μέσα από την κοινή δράση των πραγματικών αριστερών δυνάμεων που δεν θα «τακτοποιεί» τάχα το «ζήτημα παιδεία» στη σημερινή κοινωνία αλλά θα αναζητά δρόμους για την άλλη παιδεία σε σχέση μία άλλη κοινωνία. Εξάλλου ο ίδιος ο Αρσένης, καθώς λέει, επιδιώκει με την «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» να μας προετοιμάσει για το «σκληρό και ανταγωνιστικό» μέλλον που μας περιμένει (και ξέρουμε τι εννοεί). Ας προετοιμαστούμε επομένως να αλλάξουμε αυτό το μέλλον.