ΣΤΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ: ΔΙΩΞΕΙΣ, ΕΚΤΟΠΙΣΕΙΣ, ΑΠΕΛΑΣΕΙΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΠΟΥ ΑΝΤΙΤΑΧΤΗΚΑΝ ΣΤΗΝ «6η ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ»

Λαϊκός Δρόμος, φ.81, 27/3/76

Την εποχή που στη χώρα μας βυσσοδομούσε η αμερικανόδουλη φασιστική χούντα και οι φυλακές και τα ξερονήσια γέμιζαν πάλι από κομμουνιστές και δημοκράτες που αντιτάσσονταν στον αμερικανοφασισμό, οι αρχές των λεγόμενων σοσιαλιστικών χωρών της Α. Ευρώπης, με υποδείξεις των δικών μας ρεβιζιονιστών, χρησιμοποιώντας ίδιες με τη φασιστική χούντα μεθόδους, προσπάθησαν να εξοντώσουν τους κομμουνιστές και τους άλλους λαϊκούς αγωνιστές που αντιτάχθηκαν στη γραμμή της «6ης ολομέλειας»

Η Βουλγαρία, κατέχει εξέχουσα θέση στις διώξεις ενάντια σ' έλληνες κομμουνιστές, στο διάστημα 1967-1970. Συγκεκριμένα:

- Στις 28/2/1967 εξορίστηκε ο Γ. Αναγνώστου με τη γυναίκα του και τη δεκάχρονη κόρη του σ' ένα χωριό 500 χλμ. έξω από τη Σόφια και απαγορεύτηκε στα αρμόδια κρατικά όργανα να τους δοθεί δουλειά. Ο Γ. Αναγνώστου ήταν αντάρτης του ΕΛΑΣ, έπειτα αξιωματικός του ΔΣΕ στη διάρκεια του δεύτερου αντάρτικου, όπου και τραυματίστηκε. Ξαναείχε εξοριστεί το 1963-1964 και στον τόπο της εξορίας του τον υποχρέωσαν να σπάει πέτρες.

- Μυρσίνα Αναγνώστου (γυναίκα του Γ. Αναγνώστου) από οικογένεια αγωνιστών. Οι γονείς και τα 4 αδέρφια της πήραν μέρος στον αγώνα. Ένας αδερφός της σκοτώθηκε με το βαθμό του λοχαγού στο Γράμμο. Η ίδια τραυματίστηκε σαν μαχήτρια του ΔΣΕ. Για τη δράση της πήρε έπαινο του Γενικού Αρχηγείου και της 7ης Μεραρχίας του Δ.Σ.

- Στις 6/3/1967 εξορίστηκε ο Ν. Τσολακίδης. Παλιό μέλος του ΚΚΕ γνώρισε για πρώτη φορά τις φυλακές και τις εξορίες στην Ελλάδα πριν από το 1940. Στον ΕΛΑΣ βγήκε με τις πρώτες ανταρτοομάδες στην περιοχή Ολύμπου - Πιερίων, Ονομάστηκε από την ΠΕΕΑ ταγματάρχης του ΕΛΑΣ. Συνδικαλιστικό στέλεχος, διετέλεσε αντιπρόεδρος του Ε.Κ. Κομοτηνής. Στον ΔΣΕ ήταν καπετάνιος τάγματος. Στις 13/7/1969 οι βουλγάρικες αρχές απήγαγαν τον Ν. Τσολακίδη από τον τόπο της εξορίας του, τον έβαλαν σ' ένα πλοίο και τον εγκατέλειψαν στο Λίβανο. Γράφει ο ίδιος για την περιπέτεια του σε γράμμα που κατάφερε να στείλει απ' τη Βηρυτό:

«...Στις 13/7/1969 ήρθαν στο χωριό όπου ήμουνα εξορία, με πήραν όπως με βρήκαν, με έβαλαν στο αυτοκίνητο και την ίδια μέρα με πήγαν στο Μπουργκάς (Πύργο). Εκεί τρία μερόνυχτα με είχαν κλεισμένο σε απομονωμένο κελί. Την τέταρτη μέρα, τη νύχτα, με πήραν από το κελί και με έριξαν στο πλοίο. Μου είπαν ότι θα με κατεβάσουν στο Αλγέρι. Μετά από μια βδομάδα, απομονωμένος, κλειδωμένος στο πλοίο, μια βραδιά με έβγαλαν από το πλοίο και με αυτοκίνητο με πέταξαν στην ακτή της πόλης (Βηρυτό). Εκεί με άφησαν και έφυγαν οι γκάνγκστερ. Από τη μέρα αυτή μένω στους δρόμους. Δεν έχω ούτε ένα χαρτάκι για ντοκουμέντο. Αν με πιάσει η Ασφάλεια θα με βάλει φυλακή. Το πώς περνώ είναι μαρτύριο. Αν ανταμωθούμε θα γραφτούν τόμοι για τις «ανδραγαθίες» των κομμουνιστοφάγων... Πέστε ότι πεθαίνει ένας αγωνιστής στους δρόμους γιατί το θέλουν οι ρεβιζιονιστές…».

- Στις 18 με 20 Ιούλη 1968 οι τοπικές ασφάλειες κάλεσαν πολλούς αγωνιστές μεταξύ των οποίων οι Κ. Ντέλιος, Χ. Ζαχαρόπουλος, Λ. Κουκούτσης, Δ. Γιάνναρος, Θ. Δούλγερης, Λ. Νικολακάκης και τους διέταξαν να εγκαταλείψουν τη Βουλγαρία ως τις 25/7, και να πάνε σ' όποια χώρα θέλουν, εκτός από την Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Σ. "Ένωση, Α. Γερμανία, Ρουμανία. Ορισμένους τους απείλησαν ότι αν δεν εγκαταλείψουν το βουλγάρικο έδαφος θα τους οδηγήσουν στα ελληνικά σύνορα. Ο ίδιος εκβιασμός έγινε και απ’ τον υπεύθυνο για τους έλληνες πρόσφυγες της Κ.Ε. του ΚΚ Βουλγαρίας. Η πιο κυνική όμως και ξετσίπωτη δήλωση έγινε από τον Α. Αμπατιέλο, ο οποίος, απαντώντας σε διαμαρτυρίες συγγενών των εξόριστων, είπε πώς «μέσα σε οχτώ χιλιάδες πρόσφυγες αν εξόρισαν και καμιά δεκαπενταριά δεν έχει σημασία».

Στη δικαιολογημένη απαίτηση των ελλήνων προσφύγων, να τους δοθεί, η διαταγή της απέλασης, οι κρατικές αρχές απήντησαν αρνητικά και υστέρα από την άρνηση των αγωνιστών αυτών να φύγουν, τους συνέλαβαν και τούς εξόρισαν όλους.

Η αναγγελία των διωγμών αυτών προκάλεσε κύμα διαμαρτυριών ανάμεσα στους έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες και στους μετανάστες της Δ. Ευρώπης, που με κινητοποιήσεις και ψηφίσματα κατάγγειλαν τις διώξεις των βουλγαρικών αρχών ενάντια στους έλληνες αγωνιστές και απαίτησαν την απελευθέρωση τους.

- Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του σ. Θ. Δούλγερη. Στις 18/2/70 τον πήραν από τον τόπο εξορίας του, τον έβαλαν σ’ ένα πλοίο και τον άφησαν στην Τύνιδα. Απ’ εκεί βρέθηκε σ’ ένα ιταλικό πλοίο κι άρχισε να περιφέρεται από λιμάνι σε λιμάνι χωρίς τη δυνατότητα να ξεμπαρκάρει.

Τα μέλη του ΑΜΕΕ στην Ιταλία, μόλις πληροφορήθηκαν την περιπέτεια του σ. Θ. Δούλγερη, άρχισαν κινητοποιήσεις με την υποστήριξη των μαρξιστών-λενινιστών και πολλών προοδευτικών Ιταλών. Το θέμα του Θ. Δούλγερη έφτασε μέχρι την ιταλική βουλή, αλλά τελικά δεν του επιτράπηκε να ξεμπαρκάρει στην Ιταλία. Ύστερα από αρκετές περιπέτειες, ο σ. Θ. Δούλγερης βρέθηκε τελικά στην Ιταλία.

Από το ιταλικό πλοίο στο οποίο βρισκόταν για μήνες, ο σ. Θ. Δούλγερης έστειλε ένα γράμμα όπου περιγράφει αναλυτικά την ιστορία της απέλασής του καθώς και τη δίωξη των άλλων συντρόφων του στη Βουλγαρία.